เป็นเรื่องที่อ่าน แต่ไม่สามารถอ่านรวดเดียวจนจบได้ ต้องเว้นระยะไว้
เรื่องนี้เหมือนอาทิตย์ยามบ่ายที่ใกล้จะลาลับขอบฟ้าแต่กลับทิ้งความร้อนระอุ อบอ้าว หดหู่ไว้
ถึงแสงจะหมดลง แต่ความร้อน ความเศร้า ยังคงคละคลุ้ง ต้องคอยเวลาและการเติบโตมันดูเนิ่นนาน แต่การอ่านอย่างต่อเนื่องเลยไม่อึดอัด
ทุกชีวิตกำลังรอคอยแสงแห่งวันใหม่ เพื่อขับไล่ความมืดมิดให้หมดไป ทุกอย่างย่อมมีทางออกเสมอเพียงแต่ใครจะเจอก่อนหรือหลัง
ส่วนเรื่องภาษาที่ใช้เป็นการเปรียบเปรย ร้อยเรียง ต้องค่อยๆ อ่าน ค่อยๆ ละเลียด เนื้อเรื่องคงไม่ซับซ้อนเท่าจิตใจของตัวละคร
เป็นกำลังใจให้ค่ะ