say-hi ในทวิตเตอร์ ฝากติด #เมื่อหินผาจรดสายน้ำ ด้วยนะคะ
ไม่ขออะไรมาก คอมเมนต์ให้กำลังใจกันหน่อยก็ดีจ้า
อย่าเป็นนักอ่านเงาเลย คนแต่งหมดกำลังใจเนอะรถของหินผาขับไปตามเส้นทางที่ GPS บอกเพื่อมุ่งหน้าไปยังคาเฟ่หมาชิบะที่คนที่นั่งอยู่ที่เบาะข้างคนขับอยากจะแวะไป หลังจากที่ออกจากร้านอาหารที่พวกเขาแวะกินข้าวกันหินผาก็หันมาบอกให้สายน้ำเปิด GPS แล้วก็ขับตามคำบอกมาจนถึงร้าน หินผาจอดรถตรงหน้าร้านก่อนที่พวกเขาทั้งสองคนจะก้าวลงจากรถ ตัวร้านคาเฟ่เป็นการนำบ้านพักอาศัยมาปรับเปลี่ยนฟังก์ชั่นการใช้งานให้เป็นร้านคาเฟ่ ขนาดไม่ใหญ่มากนักแต่ก็ไม่ได้เล็กจนอึดอัด ภายในร้านมีโต๊ะอยู่ไม่มากแต่ก็มีลูกค้านั่งอยู่เกือบจะทุกโต๊ะ โชคดีที่มีโต๊ะหนึ่งว่างพอดีให้เขาทั้งสองคน
สายน้ำเดินนำเข้าไปก่อน เขารีบตรงดิ่งไปยังโต๊ะที่ว่าง และทันทีที่นั่งลงเจ้าหมาชิบะหลายตัวก็พากันเดินเข้ามาหา ใช้จมูกดุน ๆ เหมือนต้องการสำรวจว่าคนนี้คือใคร ไม่นานก็ยกขาหน้าทั้งสองข้างขึ้นมาวางแหมะบนตักของสายน้ำให้เจ้าตัวยิ้มรับชอบใจ
ที่ร้านมีทั้งเมนูของคาว ของหวานแล้วก็เครื่องดื่ม แต่เพราะเพิ่งกินข้าวกันมาทั้งคู่เลยสั่งเครื่องดื่มคนละแก้ว ของสายน้ำเป็นสตรอว์เบอร์รี่โซดา ส่วนของหินผาสั่งเป็นชามะนาว แล้วก็สั่งเป็นขนมปังมาอีกหนึ่งชิ้น
“ผมลืมถามพี่ไปเลย พี่ไม่ได้ไม่ชอบหมาใช่ไหมครับ...” สายน้ำที่เล่นกับเจ้าเนื้อเยอะจนเพลินชะงักไปก่อนจะหันมาถามคนที่ขับรถพาเขามา
หินผาละสายตาจากเจ้าชิบะตัวสีดำขาวมามองรุ่นน้อง หลุดขำออกมาเมื่อเห็นสีหน้าไม่แน่ใจของอีกฝ่าย “เพิ่งนึกขึ้นได้หรือยังไง”
พอหินผาพูดแบบนั้นสายน้ำก็หน้าเสียเพราะคิดว่าหินผาอาจจะไม่ชอบหมาหรือแพ้ขนสัตว์อะไรก็ได้ และพอเห็นรุ่นน้องหน้าเสียไปแล้วหินผาเลยหัวเราะออกมา “พี่เฉย ๆ ไม่ได้ชอบเป็นพิเศษ หรือไม่อยากเข้าใกล้ ถ้าพวกนี้เข้ามาหาพี่ก็เล่นด้วยได้” ยกมือขึ้นบีบแก้มเจ้าตัวสีดำเมื่อมันยกขาหน้าขึ้นเขี่ยมือของเขา
“โล่งอกไปทีครับ ผมก็ลืมถามพี่ไปเลยมัวแต่ดีใจที่จะได้มา”
“ไม่ต้องห่วงหรอก ถ้าพี่ชอบหรืออะไรพี่ก็บอกแต่แรกแล้ว”
“ครับ” สายน้ำยิ้มออกเมื่อได้รับคำยืนยันแบบนั้นหันมาสนใจเจ้าชิบะตัวกลมที่เข้ามาวอแวไม่หยุด สายน้ำลุกไปหยิบซองขนมสำหรับเจ้าชิบะที่ทางร้านวางขายมาสองห่อ ทิ้งตัวลงนั่งบนพื้นตรงข้างโต๊ะ
ทันทีที่สายน้ำนั่งลงเจ้าชิบะสี่ห้าตัวก็พากันเข้ามาหา ไม่ได้เพราะนึกรักนึกชอบอะไรในตัวสายน้ำแต่เป็นเพราะซองขนมในมือของสายน้ำต่างหาก
“เดี๋ยวสิ ใจเย็น ๆ ขอเราแกะห่อก่อนได้ไหมอ่ะ นั่งรอก่อน นั่งรอเฉย ๆ ก่อน รอ... รอ” สายน้ำว่ายกมือหนีปากของเจ้าชิบะที่พยายามตามมางับ หัวเราะออกมาเมื่อเห็นเจ้าชิบะทั้งห้าตัวนั่งเรียงแถวหน้ากระดานกันอย่างเรียบร้อยน่ารักเหมือนกับฟังออกว่าสายน้ำบอกว่าให้รอ
สายน้ำแกะห่อขนมยืดแขนส่งขนมไปให้หินผาที่ยังนั่งอยู่บนเก้าอี้ อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นมองแต่ก็ยอมยื่นขนมออกไปหนึ่งชิ้นเพื่อป้อนให้เจ้าชิบะตัวสีขาวดำที่เกาะติดหินผาไม่ยอมไปไหน สายน้ำมองตอนที่อีกฝ่ายป้อนขนมแอบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาทำเป็นถ่ายรูปไปทั่วร้านแน่นอนว่าจุดประสงค์หลักคือต้องการแอบถ่ายคนที่นั่งอมยิ้มป้อนขนมให้เจ้าชิบะตัวกลม
นั่งเช็ครูปไปยิ้มไปอย่างเพลิดเพลิน ก่อนจะสะดุ้งเมื่อชิบะตัวอื่น ๆ เริ่มรอไม่ไหวเลยขยับมาปีนป่ายบนตักของสายน้ำ “โอเค ๆ ขอโทษ ๆ นี่ไงป้อนแล้วใจเย็น ๆ สิ”
สายน้ำหยิบขนมจากในถุงออกมาแบ่งป้อนเจ้าชิบะจนครบ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวขนทั้งหลายจะยังไม่พอใจเพราะพวกมันเอาแต่มองหน้าสายน้ำแล้วหันไปมองถุงขนมอีกห่อที่วางอยู่บนเก้าอี้ แต่ยังไม่ทันที่สายน้ำจะหันไปหยิบให้เจ้าตัวดำขาวที่อยู่กับหินผาก็เดินอ้อมมาคาบถุงขนมไปให้หินผาเสียก่อน
“ห๊ะ...!” สายน้ำตกใจหันไปมองเจ้าชิบะตัวอ้วนที่กำลังวางถุงขนมบนตักของหินผา “เจ้าอ้วนมันแย่งขนมผม”
หินผาหัวเราะ ขำทั้งคนทั้งหมา เขาหยิบถุงขนมบนตักขึ้นมาแกะ หยิบออกมาสามชิ้นที่เหลือก็ส่งคืนให้สายน้ำ ซึ่งพออีกฝ่ายได้ถุงขนมมาถือเอาไว้ก็อมยิ้มชอบใจ หันมาป้อนขนมให้เจ้าหมาแต่ละตัว
“ขอบคุณครับ” หินผาหันไปขอบคุณเจ้าของร้านที่ยกเครื่องดื่มกับขนมมาเสิร์ฟให้ที่โต๊ะ
“ดูท่าเจ้าพวกนี้จะชอบพวกคุณสองคนมากเลยนะครับ ไม่ห่างเลย” เจ้าของร้านพูดยิ้ม ๆ มองหมาของตัวเองที่ยังคลอเคลียวนรอบตัวคนทั้งสองอยู่
“พวกเขาน่ารักครับ ฉลาดมากเลยโดยเฉพาะเจ้าตัวนี้” หินผาพูดพลางบีบแก้มนิ่ม ๆ ของเจ้าชิบะที่ยังนั่งซบตักเขาไม่ไปไหน
เจ้าของร้านเอ่ยขอบคุณพลางขอตัวไปดูแลลูกค้าโต๊ะอื่นต่อ หินผาหันกลับมามองรุ่นน้องตั้งใจจะเรียกอีกฝ่ายให้ขึ้นมากินของที่สั่งไว้ แต่ก็เปลี่ยนใจเป็นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปแทนเมื่อเห็นสายน้ำแทบจะลงไปนอนอยู่บนพื้นแล้วโดนเจ้าชิบะหลายตัวปีนป่าย
“พี่หินผา” สายน้ำเงยหน้าขึ้นมองพลางเรียก “ช่วยผมด้วยสิครับ”
“ไปทำอีท่าไหนถึงได้โดนรุมแบบนี้” หินผายิ้มขำแต่ก็ลุกไปช่วยฉุดคนที่นอนอยู่บนพื้นให้ลุกขึ้นมานั่งดี ๆ
“ก็เจ้าพวกนี้นี่แหละ รุมผม” สายน้ำว่ายกมือเขกหัวเจ้าชิบะไปตัวละทีเบา ๆ อย่างเอ็นดู ก่อนจะขยับมานั่งที่เก้าอี้แล้วจัดการกับเครื่องดื่มของตัวเอง “พี่ไม่กินเหรอ อร่อยนะ”
หินผามองคนตรงหน้าที่นำเสนอขนมปังย่างเนยก่อนจะใช้ส้อมจิ้มมากินพยักหน้าให้อีกฝ่ายเป็นเชิงบอกว่าอร่อยตามที่เจ้าตัวพรีเซ็นต์ “เรากินต่อเลย”
“ครับ” สายน้ำจิ้มขนมปังเข้าปากสลับกับหันมาเล่นกับเจ้าชิบะที่ไม่ยอมออกห่างไปไหน
ท่าทางจะเข้ากันได้ดีเหมือนกับสนิทกันมานาน ดูท่าเจ้าหมาชิบะพวกนี้จะชอบสายน้ำจริง ๆ อย่างที่เจ้าของร้านว่า เห็นแบบนั้นหินผาเลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปทั้งคนทั้งหมาเอาไว้ ตั้งใจว่าจะส่งให้เจ้าตัว อีกฝ่ายคงอยากจะได้รูปไว้เหมือนกัน
“สายน้ำ มองกล้อง”
สายน้ำหันมามองตามเสียงเรียกพอเห็นหินผาถือโทรศัพท์อยู่ก็ฉีกยิ้มกว้างให้ ขยับลงไปนั่งที่พื้นอีกรอบแล้วโอบเจ้าชิบะมาใกล้ ๆ เพื่อให้หินผาถ่ายรูปให้
“ส่งรูปให้ผมด้วยนะครับ”
“ได้ เดี๋ยวพี่ส่งรูปให้” หินผาพยักหน้ารับกับคำขอของรุ่นน้อง
พวกเขาทั้งสองคนนั่งเล่นกันอยู่ในร้านร่วมชั่วโมงก่อนที่สายน้ำจะบอกลาเจ้าชิบะทั้งหลายแล้วเดินตามหินผาออกมาจากร้าน กลับขึ้นไปนั่งบนรถแล้วจึงเดินทางกลับกรุงเทพฯ กัน
“ขอบคุณนะครับที่พาผมไปที่คาเฟ่” สายน้ำยกมือไหว้ขอบคุณคนอายุมากกว่า “ผมชอบมากเลย น้องน่ารักมาก เครื่องดื่มก็อร่อย เจ้าของร้านก็น่ารัก”
“ชอบก็ดีแล้ว” หินผาหันมายิ้มให้กับคนที่ยิ้มเหมือนเด็ก ๆ ที่ได้ของกินที่ชอบ
หินผาขับรถไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รีบเร่งนัก แวะปั้มน้ำมันซื้อของกินเล่น เข้าห้องน้ำก่อนจะขับยาวกลับกรุงเทพฯ เลย กว่าจะเข้าเขตกรุงเทพฯ มาได้ก็เย็นพอดี
“อยากจะแวะที่ไหนก่อนเข้าคอนโดหรือเปล่า”
“ไม่แล้วครับ พี่ไปส่งผมที่คอนโดเลยครับพี่จะได้รีบกลับไปพักผ่อน” สายน้ำส่ายหน้า
ถึงเขาจะบอกแบบนั้นแต่คนขับกลับเปิดไฟเลี้ยวจอดข้างทางบริเวณหน้าร้านขายบะหมี่หมูแดง หินผาดับเครื่องยนต์ก่อนจะเปิดประตูลงไปยืนข้างรถให้สายน้ำทำตาม เจ้าของรถกดล็อครถเดินนำรุ่นน้องไปนั่งที่โต๊ะที่อยู่ใกล้ ๆ กับรถ
“เย็นมากแล้ว จะได้ไม่ต้องลงมาซื้ออะไรกินอีก” หินผาบอกเมื่อเห็นสีหน้างง ๆ ของรุ่นน้อง “ป้าครับ เอาบะหมี่เกี๊ยวแห้งครับ เราเอาไร”
“เอ่อ... เหมือนพี่เลยครับ”
“สองที่เลยครับป้า” หินผาหันมาถามก่อนจะหันไปตะโกนสั่งเมื่อได้ยินคำตอบ “กลับมาอยู่นี่เคยได้กินหรือยัง”
“เคยอยู่ครับ ผมเคยซื้อแถว ๆ คอนโด”
นั่งรออยู่ไม่นานบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงแบบแห้งก็ยกมาเสิร์ฟที่โต๊ะพร้อมน้ำซุปกันคนละถ้วย สายน้ำตักบะหมี่ขึ้นชิมก่อนจะลงมือปรุง ซึ่งเขาก็ใส่แค่น้ำตาล น้ำส้มกับพริกแต่ปลายช้อน ต่างจากหินผาที่พอบะหมี่มาถึงก็ตักเครื่องปรุงทันทีโดยไม่ชิมก่อน
สายน้ำทำหน้าเบ้ตอนเห็นคนตรงข้ามตักพริกใส่ในถ้วย นึกอยากจะห้ามเพราะกลัวว่ามันจะทำให้แสบท้องเสียก่อนแต่ก็ไม่กล้าพูด เพราะสายน้ำในตอนนี้ไม่มีสิทธที่จะพูดอะไรออกไปตามอย่างที่ใจคิดไว้
“ทำหน้าอะไรของเรา ลองชิมไหม” หินผาถามยิ้ม ๆ ก็พอรู้อยู่ว่าสายน้ำมองอะไร
คนโดนถามรีบส่ายหน้าทันที “ไม่เอาครับ พี่ใส่พริกเยอะอ่ะ เผ็ด”
“พริกมันไม่เผ็ดขนาดนั้นหรอก”
“ปกติคนที่กินเผ็ดเก่ง ๆ น่าจะเป็นคนใต้หรือไม่ก็คนอีสานไม่ใช่เหรอครับ พี่เป็นคนเหนือแท้ ๆ แต่ชอบกินเผ็ด” สายน้ำพูดอย่างที่ใจคิด
หินผาหัวเราะ “คนใต้ไม่กินเผ็ดก็มีเหมือนกันนั่นแหละ แต่พี่ก็รู้จักคนเหนือที่กินเผ็ดไม่ได้อยู่นะ”
สายน้ำเลิกคิ้วขึ้นมองอย่างงง ๆ ก่อนจะเม้มปากเพราะกลัวว่าจะเผยรอยยิ้มกว้างออกมาตอนที่ได้ยินอีกฝ่ายพูด “ก็เราไง คนเหนือที่กินเผ็ดไม่ได้ จะว่าไปตอนเด็ก ๆ พี่ก็รู้จักน้องอยู่คนหนึ่งก็กินเผ็ดไม่ได้เหมือนเรานั่นแหละ”
“กินเผ็ดมาก ๆ แบบพี่เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอกครับ” สายน้ำทำเป็นก้มหน้าตักเส้นบะหมี่เข้าปาก
“เด็กคนนั้นก็ชอบพูดกับพี่แบบนี้เหมือนกัน พูดไปพูดมาก็ชักอยากจะเจออีกครั้ง” หินผายิ้มตอนนึกถึงก่อนที่บทสนทนาของพวกเขาจะสิ้นสุดลงแล้วลงมือจัดการกับบะหมี่เกี๊ยวหมูแดงตรงหน้าแทน
สายน้ำเหลือบตามองคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามก่อนจะก้มหน้าจัดการกับของกินต่อเหมือนไม่มีอะไร แต่ในใจและในความคิดของสายน้ำทุกอย่างตีกันจนยุ่งไปหมด ใจหนึ่งก็อยากจะบอกออกไปให้จบ ๆ ว่าเขานี่แหละคือเด็กคนนั้น น้องคนนั้น เขาคือน้องน้ำเอง
แต่อีกใจก็กลัว กลัวความผิดหวัง และกลัวว่าหินผาจะผิดหวังด้วย เขาไม่รู้ว่าในความคิดของหินผานึกถึงสายน้ำน้องน้อยคนนั้นไว้เป็นแบบไหน แต่สายน้ำคนในอดีตกับคนในปัจจุบันนั้นแตกต่างกันมาก
ไม่มีแล้วน้องน้ำที่ตัวเล็กน่ารักนาเอ็นดูเหมือนเด็กผู้หญิง เหลือแต่สายน้ำตัวโตที่เป็นถึงเดือนมหาวิทยาลัย เขาในตอนนี้ไม่ได้มีเคร้าโครงเหมือนคนในอดีตเลยสักนิด จึงไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่หินผาจะจำเขาไม่ได้ถ้าหากอีกฝ่ายคิดว่าสายน้ำจะโตมาเป็นหนุ่มน่ารัก เพราะอย่างนั้นสายน้ำเลยไม่กล้าบอกออกไปเพราะกลัวว่าจะเห็นสายตาผิดหวังของหินผา...
ทั้งคู่กลับขึ้นมาบนรถอีกครั้งหลังจากกินมื้อเย็นเสร็จ หินผาขับรถไปส่งสายน้ำที่คอนโดซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานรถคันสวยก็เลี้ยวเข้าไปจอดตรงประตูทางเข้าอาคาร
“ขอบคุณพี่หินผานะครับที่มาส่ง แล้วก็ขอบคุณครับที่พาผมไปเที่ยวด้วย”
“ไม่เป็นอะไร เอาไว้มีทริปอีกก็ไปด้วยกันอีกนะ ถ้ามีแล้วพี่จะบอกชวนเพื่อน ๆ เราไปด้วยก็ได้”
“ครับ ขอบคุณนะครับ” สายน้ำหยิบกระเป๋ามาถือก่อนจะลงจากรถ ก่อนจะปิดประตูก็ก้มลงมามองคนขับ “ขับรถดี ๆ นะครับ เอ่อ... แล้วก็พักผ่อนเยอะ ๆ ครับ ขอบคุณมากครับ”
“อือ”
หินผารอจนกระทั่งสายน้ำเดินเข้าไปในอาคารจึงขับรถออกจากคอนโดของรุ่นน้องปีหนึ่ง เขาไม่ได้ขับรถไปที่คอนโดของตัวเองเพราะมันอยู่คนละทางกับคอนโดสายน้ำ แต่เขาขับไปที่บ้านของรุ่นพี่แทนเพราะมันอยู่ใกล้กว่า ซึ่งจริง ๆ บ้านแฝดสามหลังนั้นก็มีห้องนอนทั้งของเขา แล้วก็ของเพื่อนอีกสองคนด้วย บางคืนที่ไม่อยากนอนที่ห้องก็ไปนอนที่บ้านแฝดสามหลัง หรือเวลามีทำงานกลุ่มพวกเขาก็ไปรวมตัวทำงานกลุ่มที่นั่นกัน
เขาขับรถไปจอดไว้ในโรงจอดรถคว้ากระเป๋าขึ้นสะพายแล้วเดินเข้าไปในบ้านได้ยินเสียงพูดคุยมาจากทางห้องนั่งเล่นแต่เขาไม่ได้เดินไป เขาเลือกที่จะเดินขึ้นไปบนห้องนอนแทน เพราะหลังนี้อยู่กันหลายคนห้องนอนจึงเยอะขนาดห้องเลยไม่ใหญ่มาก แต่ก็มีห้องน้ำในตัว วางเตียงขนาดคิงไซซ์ได้ วางโต๊ะทำงานได้ แค่ไม่มีห้องแต่งตัวเท่านั้น
หินผาเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าจนสบายตัวถึงได้เดินออกจากห้องตั้งใจจะเดินไปหาคนอื่น ๆ ที่ห้องนั่งเล่นแต่เห็นพี่ชายตัวเองนั่งอยู่ในสวนหลังบ้านตอนเดินลงบันไดเสียก่อนเขาจึงเปลี่ยนใจเดินไปหาป่าไม้แทน
“แต่วันเชียวนะ” เขาส่งเสียงออกไปให้คนที่กำลังกระดกกระป๋องเครื่องดื่มชะงัก แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ปฏิเสธตอนพี่โยนกระป๋องมาให้
“เพิ่งกลับมาถึงเหรอ” คนเป็นพี่เอ่ยถามเมื่อหินผาทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวข้างกัน
“ใช่ เพิ่งกลับมาถึง”
“ทำไมมาถึงช้าวะ หลงเหรอ พวกกูนี่กลับมาถึงกันตั้งนานแล้ว เอาจริงนึกว่ากลับไปที่คอนโด”
“พาสายน้ำไปแวะร้านคาเฟ่ชิบะมา” หินผาตอบพลางยกกระป๋องขึ้นดื่ม
“อ้าว น้องอยากไปเหรอ แล้วก็ไม่บอกตอนอยู่ที่ร้านข้าว”
“ไม่กล้าบอก เกรงใจน่ะ นี่ยังต้องจี้ถามถึงจะบอกว่าอยากไปไหนก็เลยกลับมาช้าไง”
“วุ๊! อดไปเที่ยวด้วยเลย เอาไว้คราวหลังนัดน้องมากินข้าวดีกว่า” ป่าไม้ว่าอย่างเซ็ง ๆ “ว่าแต่ไปส่งน้องถึงคอนโดแล้วใช่ไหม”
“อือ”
“ก็ดีแล้ว มึงก็คอยดูแลน้องด้วย เพิ่งกลับมาจากต่างประเทศแถมอยู่คนเดียวแบบนั้นอีก” ป่าไม้พูดก่อนจะเลิกคิ้วขึ้นเมื่อเห็นน้องชายมองเขาอยู่ “อะไรมึง มองกูมีไร”
“เปล่า แค่สงสัยว่าทำไมแลดูเป็นห่วงน้องมันจัง สนิทกันมากเหรอเพิ่งเจอแค่สองครั้งเองไหม”
“ก็กูถูกชะตา กูเอ็นดูน้องอ่ะ มึงจะทำไม”
“ไม่ทำไม แค่แปลกใจปกติชอบเขม่นคนหน้าตาหล่อกว่า”
“อ้าวไอ้นี่” ป่าไม้หยิบถั่วในถุงที่แกะไว้เป็นกับแก้มปาใส่น้องชายตัวเอง “น้องน้ำเป็นข้อยกเว้นเว้ย!”
“มีเรียกน้องน้ำ”
“ก็แล้วจะทำไม กูก็บอกอยู่ว่ากูเอ็นดูของกูอ่ะ”
หินผาส่งเสียงในลำคอ เอี้ยวตัวหลบถั่วอีกเม็ดที่ป่าไม้โยนใส่ “แต่เอาจริง ๆ รู้สึกคุ้น ๆ กับน้องมันอยู่นะ”
“คุ้นยังไง” ป่าไม้ถามกลับด้วยความสนใจ ตาเป็นประกายด้วยความสนุก
“ก็คล้าย ๆ ไง ชื่อก็คล้าย แต่ก็นั่นแหละ แค่คุ้น ๆ คล้าย ๆ”
“มึงจะมโนว่าคนชื่อน้ำทุกคนที่มึงรู้จักเป็นน้องเขาไม่ได้หรอกนะ” ป่าไม้พูด
“ก็ถึงบอกว่าคล้าย ๆ ไง แต่ยังไงก็ไม่ใช่”
“ทำไมไม่ใช่” ป่าไม้ถาม “มึงมั่นใจเหรอ”
หินผาพยักหน้ารับ “น้องน้ำตัวนิดเดียว แถมยังหน้าตาน่ารักอีก แต่ดูสายน้ำนี่สิ หน้าหล่อระดับเดือนมหาวิทยาลัย ยังไงก็ไม่ใช่น้องน้ำอยู่แล้วนี่”
คนฟังอยากจะเอาหัวโขกกับโต๊ะ แต่ไม่ใช่หัวตัวเองนะแต่เป็นหัวของน้องชายซื่อบื้อของตัวเอง “เมื่อกี้มึงยังบอกว่าคล้าย สรุปมาบอกว่าไม่ใช่ ยังไงของมึง”
“ก็คล้ายไง แต่ว่าไม่ใช่ ไม่เห็นหรอหน้าสายน้ำกับน้องน้ำไม่เหมือนกันเลย”
“มึง...” ป่าไม้อยากจะจิกผมให้กระจาย แน่นอนว่าไม่ใช่ผมของเขา แต่เป็นผมบนหัวของน้องชาย “น้องน้ำของมึงน่ะไม่เจอมากี่ปีแล้ว เกือบสิบปีแล้วนะ น้องเขาอาจจะเปลี่ยนไปแล้วก็ได้ ไม่มีใครเหมือนเดิมได้หรอกน่า”
“เออ ๆ ถ้ามีโอกาสได้เจอก็คงได้เจอเองนั่นแหละ”
ป่าไม้หมดคำพูดกับน้องชาย เขาถอนหายใจออกมาพลางล้วงหยิบถั่วในถุงใส่เข้าปากทั้งกำ นึกแล้วก็เหนื่อยใจแทนน้องคนสนิทที่มาหลงชอบหลงรักไอ้จอมซื่อบื้อคนนี้จนยอมย้ายกลับมาประเทศไทยคนเดียวแบบนี้
ท่าจะยากแล้วน้องน้ำ ก็ในเมื่อน้องชายพี่มันซื่อบื้อขนาดนี้ สู้ ๆ เข้านะคงได้แค่ส่งกำลังใจแล้วก็คอยเชียร์สายน้ำอยู่แบบนี้จนกว่าหินผาจะหายซื่อบื้อสักที
❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖ ❖
งุ้ยยยย มีความตามใจน้อง พาน้องไปคาเฟ่ชิบะ
มีความเอ็นดูน้อง ยิ้มกับท่าทางของน้อง
ถ่ายรูปน้อง น้องน่ารักล่ะสิ ใช่ม้า~~
นี่ก็แอบเห็นด้วยกับพี่ป่าไม้นะ อยากจะขยุ้มผมคนพี่จริง ๆ เลย
เฮ้อ... เอาใจช่วยน้องน้ำกันเนอะ ดูท่าจะยากอยู่หน่อย ๆ นะเนี่ย
พี่ยังติดภาพน้องน้ำสมัยเป็นเด็กอยู่เลย
แล้วเจอกันใหม่ครั้งหน้าค่า
#เมื่อหินผาจรดสายน้ำ
หัวข้อ: Faculty of Love . 2 : เมื่อหินผาจรดสายน้ำ l ครั้งที่ "21" [END] l P.23 07-04-63 (อ่าน 79032 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก