เงียบจังเลย
แต่ไม่เป็นไรขอรับ
ข้าเจ้าจะขอลงต่อให้จบ
ตอนนี้เป็นตอนรองสุดท้ายแล้วขอรับ
ขอให้มีคนอ่านเข้ามาด้วยเถอะ
ช่วยตามต่อด้วยขอรับ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
รอยที่ IX ความวุ่นวายเกิดขึ้นหลังจากช่วงเช้าผ่านไป เหตุนั้นเกิดจากใครคนหนึ่งหายไป คนที่คิดว่าไม่มีทางจะไปไหนได้ เป็นเหมือนนกปีกหัก แต่จากเหตุการณ์วันนี้พวกเขาต้องมองใหม่เสียแล้ว
“ งูพิษถึงจะถูกหักเขี้ยว รีดพิษออก ยังไงมันก็ยังเป็นงูอยู่วันยังค่ำ วันหนึ่งมันก็ต้องแว้งกัดเราอีกจนได้ ”
ดินขึ้นเสียงดังด้วยอารมณ์หงุดหงิด เมื่อช่วงสายหลังเขาเดินไปหาคนที่คิดว่าป่านนี้คงทำงานอยู่ จากกิจกรรมยามค่ำคืนที่ทั้งเขาและพี่ชายก็ต่างตักตวงความสุขอย่างเต็มที่ จนไม่คิดถึงร่างกายของอีกฝ่ายว่าจะรับได้หรือไม่ มันเป็นเช่นนี้ทุกครั้ง แต่ใครคนนั้นก็ยังลุกขึ้นทำหน้าที่ที่ทุกคนโยนมาให้อย่างไม่เกี่ยง เขารู้ว่าทุกวันนี้งานภายในบ้านเกือบทุกอย่าง ยกเว้นการทำอาหาร คนที่รับหน้าที่ก็คือคนตัวเล็กผอมบางเพียงคนเดียว มันหนักไปสำหรับคนๆเดียวเขารู้ แล้วยังสภาพร่างกายที่ต้องทนรับแรงอารมณ์ยามค่ำของเขาสองพี่น้อง มันยิ่งเป็นตัวบั่นทอนกำลัง
ในวันนี้เขาเดินไปดูคนนั้น เพราะรู้ว่าเวลานี้น่าจะยังทำงานไม่เสร็จ แต่สิ่งที่เขาได้พบคือความว่างเปล่า ไม่มีใครเห็นเลยแม้แต่เงา คนๆหนึ่งหายไปโดยไม่มีใครรู้เห็น แสดงว่าตลอดเวลาที่มันคนนั้นอยู่ที่นี่ แกล้งทำดีให้ทุกคนตายใจ เพื่อหาช่องทางหลบหนี และในวันนี้มันก็ทำสำเร็จ
“ ออกหาให้ทั่ว อย่าให้มันเล็ดรอดสายตาไปได้ ให้มันรู้กันไปว่ามันจะหายตัวไปไหนได้บนเกาะนี้ ”
เพียงแค่ได้ยินคำสั่ง ด้วยน้ำเสียงกดต่ำอย่างคนที่พยายามระงับอารมณ์ ทุกคนที่ยืนอยู่ก็ต่างพากันออกตามหาโดยไม่ต้องรอให้บอกซ้ำ ขืนอยู่รอมีหวังว่าได้ตายหมู่เป็นแน่แท้ อารมณ์ของนายใหญ่แห่งเกาะปาหยันตอนนี้ยิ่งกว่าพายุเสียอีก ใครเข้ามาไม่ดูตาม้า ตาเรือ ได้เละกันบ้างล่ะ
ดวงอาทิตย์คล้อยบ่าย สองพี่น้องยังคงนั่งนิ่งไม่พูด ไม่จา อารมณ์ในตอนนี้มีใครรู้ได้ มันเหมือนท้องทะเลที่เงียบสงบก่อนที่พายุใหญ่จะมา ถ้าเลือกได้ คนในเรือนขอเลือกแบบตอนเช้าจะดีกว่า เพราะนั่นจะมีการแสดงอารมณ์ให้เห็นบ้าง แต่แบบนี้ใครก็ไม่กล้าเข้าใกล้ทั้งนั้น แต่ถึงอย่างไร ก็ต้องรายงานความคืบหน้าอยู่ดี หลายคนยืนเถียง ยืนเกี่ยงกันอยู่หน้าประตูว่าใครจะเป็นคนรายงาน จนสุดท้ายก็ต้องยกโขยงกันเข้าไป
“ เป็นอย่างไร ได้เรื่องว่าอย่างไรบ้าง
ไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากว่าอะไร ดินก็ถามขึ้นมาเสียก่อน แต่ให้น้ำเสียงเรียบๆ สีหน้านิ่งๆ แบบนี้ล่ะที่น่ากลัว คนคิด คิดลอบกลืนน้ำลายแล้วจึงตอบกลับไป
“ ไม่เจอเลยครับ ผมให้คนของเราค้นหาทุกที่ ตรวจทุกบ้าน ถามที่ท่าเรือแล้ว ไม่มีเรือของเกาะลำไหนออกจากเกาะเลยตั้งแต่เมื่อคืน จนถึงตอนเช้าเลยครับ ”
ว่าจบก็เตรียมตัวรับผลที่จะตามมา แต่รอแล้วก็ยังเงียบ คนที่เข้ามารายงานจึงได้แต่ลอบถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ว่ารอดตัวไปที
“ ทำไมทำท่าแบบนี้ ถึงฉันจะโมโหเรื่องนี้มาก แต่พวกนายทุกคนก็ทำเต็มที่แล้ว ฉันจะไปว่าอะไรอีก อยู่ด้วยกันมาก็ตั้งนาน ไม่รู้เลยหรือไง ”
หินว่าขำๆ เมื่อเห็นท่าทางของแต่ละคน ทำอย่างกับเขาจะกระโดดงับคอถ้าทำงานไม่สำเร็จ
“ ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ พวกผมแค่เกรงน่ะครับ เพราะพวกผมไม่ได้ระวัง เลยทำให้คนๆนั้นหายไป ”
คนที่รายงานเมื่อครู่เป็นคนกล่าวต่อ เขารู่ว่านายใหญ่ไม่ใช่คนที่พาลเอากับคนของตนเอง แต่ก็ยังอดหวาดเสียวกับท่าทางแบบนั้นไม่ได้
“ กลับไปพักกันได้แล้ว เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว ขอบใจทุกคนมาก ”
หินขอบใจทุกคนที่ช่วยเขาตามหา ถึงแม้ว่าเขาไม่จำเป็นต้องขอบใจก็ได้ แต่ที่นี่ทุกคนอยู่กันอย่างถ่อยที ถ่อยอาศัย เขาไม่ถือว่าคนเองเป็นนาย แต่เขาถือว่าเขาคือหัวหน้าครอบครัว เมื่อไหว้วานใครก็ควรจะขอบคุณเมื่อเขาทำงานให้ ทุกคนค้อมศีรษะลา ก่อนจะทยอยกันออกจากห้องไป และเมื่อทุกคนออกไปจนหมดแล้ว ดินที่นางเงียบอยู่นานจึงเอ่ยขึ้น “ จะทำอย่างไรต่อไปครับพี่หิน ”
หินนิ่งคิดสักครู่ ก่อนจะตอบ
“ มันไปไหนไม่ได้หรอก ไม่มีใครในเกาะนี้กล้าพอที่จะพามันหนีหรอก มันต้องอยู่บนเกาะนี้แหละ ”
“ ผมก็คิดเหมือนที่พี่หินคิดล่ะครับ ยังไงเราก็ต้องหามันให้เจอ เจอตัวคราวนี้อย่าหวังว่าผมจะเก็บไว้ดูเล่นเลย จะเอาให้หนัก ให้มันสาสมกับสิ่งที่มันทำในวันนี้ทีเดียว ”
ดินว่าอย่างอาฆาต เพราะรู้ตัวว่าบางอย่างในใจตัวเองมันเริ่มเอียงเอียงไป เขากำลังจะเชื่ออยู่แล้วว่า มันคนนั้นยังพอจะมีส่วนดีอยู่บ้าง แต่หลังจากวันนี้ไปแล้ว อย่างหวังเลยว่าจะอยู่อย่างเป็นสุข
หลายครั้งที่เขารู้สึกดีๆกับมัน แต่นั่นก็เป็นเพียงความรู้สึกชั่ววูบ เมื่อเขาได้สติเขาก็เตือนตัวเองอยู่เสมอว่า นั่นมันก็แค่หน้ากากที่แสนดีของมัน ตามที่แม่ของมันสอนมา และยิ่งวันนี้มันก็แสดงให้เห็นแล้วว่า สุดท้ายธาตุแท้ของมันก็ต้องเผยออกมา
เย็นวันเดียวกัน หลายคนทำตัวไม่ค่อยถูกนัก เพราะคล้ายกับว่าเจ้านายทั้งคู่จะไม่ค่อยพอใจอะไรเลย เหมือนมีเรื่องให้ต้องติติงอยู่เรื่อย ทั้งๆที่ทุกอย่างก็เป็นเหมือนเดิม หลายคนจึงมองรถที่แล่นเข้ามาใหม่ด้วยความหวังว่าจะช่วยทำให้สถานการณ์ที่เป็นอยู่ดีขึ้น
“ เป็นอะไรกัน ทำไมบรรยากาศไม่ค่อยจะดีเลยวันนี้ พายุก็ไม่มีนี่นา ”
หมอกิตติเดินเข้ามาด้วยท่าทีสบายๆ ไม่อาทรร้อนใจกับสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในขณะนั้น หลายคนที่มองมาที่เขาเหมือนต้องการขอความช่วยเหลือ ไอ้พายุที่เข้าว่าน่ะ เขารู้แล้วล่ะว่ามันมีแน่ๆ ก็เขาเป็นคนก่อเอง เมื่อตอนสายๆก็มีคนงานมาถามเขาแล้วว่าเห็นใครบางคนไหม เพราะเป็นเขตบ้านของเขาจึงไม่มีใครเข้าค้นแต่อย่างไร หารู้ไม่ว่านั่นล่ะจุดไต้ตำตอทีเดียว
“ ไอ้หิน แกเป็นอะไรไปวะ ทำหน้าเหมือนอยากจะฆ่าใคร แกก็อีกคนเจ้าดิน ”
หมอกิตติเอ่ยทักสองพี่น้องด้วยน้ำเสียงติดจะหยอก ไม่จริงจังนัก แต่ทำตอบที่ได้มานั้น ก็ไม่ผิดจากที่เขาคาดไว้มากนัก
“ ก็อยากจะฆ่าอยู่เหมือนกันแหละพี่หมอ รอให้เจอก่อน ”
ดินเป็นคนตอบทำถามเสียเอง เพราะหินนั้นไม่ใคร่อยากจะเสวนาอะไรกับใครตอนนี้
“ ยังไม่เจออีกเหรอ นักโทษของเราคงไม่เก่งขนาดว่ายน้ำไปเองหรอกมั้ง ”
หมอกิตติยังคงหยอกเล่นอย่างไม่สนใจอารมณ์ของสองพี่น้องนัก
“ ว่าแต่ถ้าเจอตัวแล้วแกจะทำยังไงกับอีกฝ่ายวะไอ้หิน ”
คนเป็นหมอหันมาถามเอาคำตอบจากคนที่นั่งนิ่งไม่ยอมเอ่ยปากอย่างจริงจังขึ้น
“ หึ!!! เมื่อมันเลี้ยงไม่เชื่องก็ไม่ต้องเลี้ยง ”
น้ำเสียงเหี้ยมเกรียมจากคนที่นั่งปิดปากมานานทำให้คนฟังรู้สึกเสียวสันหลังวูบ ไม่อยากจะคิดต่อเลยว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป
“ ฉันถามแกจริงๆนะไอ้หิน เจ้าดิน แกสองคนรู้สึกอย่างไรกับรักษากันแน่ อย่าเพิ่งขัดฟังให้จบก่อนแล้วแกค่อยตอบทีเดียว ”
หมอกิตติเอ่ยถามในสิ่งที่ใครๆก็คิดว่ารู้แล้ว แต่เขากับไม่คิดเช่นนั้น บางครั้งสิ่งที่เห็นมันก็ไม่ใช่ สองคนนี้กำลังลังเล ไม่แน่ใจกับหลายๆอย่าง แต่ก็ยังไม่ยอมที่จะยอมรับความรู้สึกของตนเอง ปิดกั้นตัวเองเพียงเพราะความเชื่อที่ตนคิดว่าถูก
“ แกสองคนมั่นใจใช่ไหมว่า รักษาเป็นลูกบ้านนั้นจริงๆ แต่ฉันกับไม่คิดอย่างนั้นทั้งหมด แกไม่คิดว่าสิ่งที่แกรู้มามันจะผิดเหรอ... ”
“ มันจะผิดได้ยังไงพี่หมอ ผมเป็นคนพามันเจาะเลือดมาเอง ”
ยังไม่ทันที่หมอกิตติจะพุดต่อดินก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน เขายังเชื่อในสิ่งที่ตนไปพิสูจน์มาด้วยตนเอง
“ พี่ไม่เถียงเรื่องผล DNA ของแกหรอกนะเจ้าดิน แต่พี่ก็ติดใจหลายอย่าง รักษาไม่เหมือน ไม่มีอะไรเหมือนเลยนายว่าไหม ”
กิตติว่า แต่ก็ทิ้งปมให้สองพี่น้องได้คิดต่อ
“ แล้วยังไง เหมือนหรือไม่เหมือนแล้วยังไง คนมันเลว มันก็เลวอยู่ดี แกก็เห็นแล้วนี่ ดีไม่ทันไรก็ดีแตกเสียแล้ว เห็นฉันกับเจ้าดินปล่อยเข้าหน่อยสันดานเดิมก็ออก ”
หินที่นิ่งฟังอยู่นานแทรกขึ้นมา เขายอมรับว่าตนเองก็สงสัยเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย แต่ก็ไม่อยากยอมรับ แต่วันนี้อะไรๆคงชัดเจนขึ้น เมื่อคนๆนั้นหายตัวไป
“ เฮ้อ!!! เอาเถอะในเมื่อสิ่งที่แกสองพี่น้องคิดว่ามันถูกฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดต่อ ฉันเอาคนของแกมาส่ง ”
สิ้นเสียงของคุณหมอร่างคุ้นตาของใครบางคนก็เดินเข้ามาพร้อมกับคนของคุณหมอเอง เพียงแค่เห็นเท่านั้น ยังไม่มีแม้แต่คำถามว่าคนนั้นอยู่กับเขาได้อย่างไร พายุอารมณ์ของสองพี่น้องก็เร็วและรุนแรงเกินกว่าคุณหมอหนุ่มจะได้อธิบายอะไร
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เพียงแค่เห็นว่าคนที่เดินเข้ามานั้นเป็นใคร ความโกรธที่สะสมไว้ก็ระเบิดออกมา เขาไม่รู้ว่าเขาโกรธเพราะอะไร เพราะรักษาหนีไป หรือเพราะรักษาหายไป แต่เมื่อได้เจอตัวเขาก็ไม่สนใจอะไรอีก คนตรงนี้นี้ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำให้เขาหวั่นไหว เขายอมรับว่าวูบแรกที่รู้ว่าคนนี้หายไป เขามีความรู้สึกที่ไม่ควรเกิดขึ้นกับลูกศัตรู ห่วง มันต้องไม่ใช่อย่างนั้น มันต้องเป็นความรู้สึกโมโห และแค้นเท่านั้นถึงจะถูก และในตอนที่ความรู้สึกของตนเองยังคลุมเครืออยู่นั้น เขาต้องทำให้ความรู้สึกของตนเองกลับมาเป็นเพียงอย่างเดียว นั่นคือโกรธแค้นเท่านั้น ทั้งหินและดินจึงไม่ลังเลเลยที่จะระบายอารมณ์ของตนใส่ร่างที่อยู่ตรงหน้า
“ อ๊ะ!!! ”
เสียงที่ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว แม้จะรู้ว่าการกลับมาครั้งนี้จะต้องเจออะไรบ้าง แต่รักษาก็เลือกที่จะเผชิญหน้ากับมัน แม้คุณหมอจะบอกว่าจะช่วยเขาก็ตาม แต่รักษาไม่อยากให้คุณหมอต้องผิดใจกับเพื่อน จึงเลือกที่จะกลับมารับทาที่ตนเองไม่ได้ก่อต่อไป แม้ใครจะมองว่าเขาโง่งม แต่ถึงอย่างไรแล้ว ทั้งนายใหญ่และนายน้อยได้ได้ชื่อว่าเป็นสามีของเขา คนเป็นสามีก็ไม่ต่างจากเจ้าชีวิตเท่าใดนัก จะลงโทษเขาอย่างไรก็เป็นสิทธิ์ของทั้งคู่
หมอหนุ่มมองดูร่างที่ชุ่มเลือด ของคนที่ก่อนหน้านี้เขาเอ่ยปากจะช่วยเหลือ แต่เจ้าตัวกับส่งรอยยิ้มเล็กๆที่เป็นเหมือนสิ่งแทนตัวของคนๆนี้ พร้อมกับตอบกลับมาในสิ่งที่เขาก็ไม่เคยคิด
‘ อย่าเลยครับ รักขอบคุณคุณหมอมากนะครับที่กรุณา แต่ปล่อยรักกลับไปเถอะครับ ถ้าคุณหมอช่วยรัก ก็อาจจะผิดใจกับนายได้ รักไม่อยากให้นายต้องรู้สึกเหมือนโดนลอบทำร้ายอีก ’ “ พอหยุดเสียทีไอ้หิน เจ้าดิน ”
สุดท้ายก็เป็นหมอเองที่ทนไม่ได้ ทนมองดูร่างเล็กๆนั้นถูกทำร้ายอีกไม่ได้ เขาผิดเอง เขาผิดตั้งแต่ต้น เขาไม่ควรจะทำอะไรให้มันยุ่งยากอย่างนี้ เขาไม่ควรที่จะคิดให้เจ้าตัวบ้าเลือดรู้และยอมรับความรู้สึกของตนเองด้วยวิธีนี้
“ ทำไมวะไอ้หมอ เมื่อก่อนแกไม่เคยห้ามฉัน หรือว่าที่มันหายไป มันหายไปนอนกับแกมาใช่ไหม มันอ้อขาให้แกเอามันอีกคนเพื่อจะได้ให้แกช่วยใช่ไหม ถ้า..... ”
ผลัวะ!!!
เสียงเนื้อกระทบเนื้อหนักๆทำให้คำพูดที่กำลังจะออกจากปากต้องหยุดชะงักลง หมัดครึ่งปากครึ่งจมูกของหมอทำเขานายใหญ่ของเกาะถึงกับเซ
“ ทำไมไอ้หมอ มึงติดใจมันถึงขนาดลงมือกับกูที่เป็นเพื่อนมึงเลยเหรอ ทำไมวะ ทำไม ”
“ อย่าครับพี่หมอ พี่หินพอเถอะครับ ”
ดินแม้จะยังตกใจด้วยไม่คิดว่าหมอกิตติที่เคยนั่นมองตนกับพี่ชายทำร้ายคนนี้จะลุกขึ้นมาต่อยปากพี่เขาเสียได้ แม้เขาจะคิดไม่ต่างจากพี่ชายนักว่า หมอกิตติคงจะติดใจร่างเล็กที่นอนอยู่แทบเท้าเขา แต่ก็ไม่อยากเห็นพี่ทะเลาะกันเพียงเพราะคนๆเดียว
หมอหนุ่มหยุดการกระทำที่จะเข้าไปซัดปากเพื่อนให้หายปากดี สะบัดตัวฮึดฮัดออกจากการเหนี่ยวรั้ง นั่งลงดูอาการของคนตัวเล็ก
ร่างผอมบางตรงหน้ามีเลือดไหลจนชุ่ม นอนหายใจรวยริน หากเป็นก่อนที่จะรู้ความจริงๆหลายๆอย่างเขาคงนั่งดูอย่างสบายอารมณ์ ไม่คิดจะเข้าห้าม เพียงแค่ออกปากว่าอย่าให้ตายเท่านั้น แต่วันนี้มันไม่ใช่อย่างนั้น ร่างเล็กแม้จะโดนทำร้ายอย่างสาหัส แต่ก็ไม่เคยปริปาก
“ อากรผมขอของที่ฝากไว้ด้วย ”
กิตติยืนขึ้น ก่อนจะเอ่ยขอของที่ฝากไว้กับผู้ช่วยของตน
“ ฉันไม่มีอะไรจะพูดหรือแก้ตัวอะไรทั้งนั้น แต่ที่อยากจะบอกไว้ก็คือ เรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ฉันเป็นคนตั้งใจให้มันเกิดเอง รักษาไม่ได้มาหา ขอให้ฉันช่วยเหลือ หรืออะไรก็แล้วแต่ตามที่แกสองคนคิด แต่ฉันเป็นคนจับตัวรักษาไปเอง ฉันอยากช่วย เพราะฉันรู้ความจริงบางอย่าง และที่ฉันพาตัวรักษาไปก็เพราะฉันต้องการจะยืนยันว่าสิ่งที่ฉันรับรู้มานั้นมันถูกหรือเปล่า ฉันไม่ขอให้แกทั้งคู่เชื่อ เพราะคนที่ปิดหู ปิดตาตัวเอง เพราะความแค้นบังตา จนไม่คิดถึงสิ่งที่ผิดปกติที่เกิดขึ้น แกทั้งคู่ทำร้ายเขา ทำเลวกับเขาเพราะต้องการจะปฏิเสธความรู้สึกของตัวเอง แกอย่าเถียง แกคิดว่าฉันเป็นเพื่อนกับแกมานานแค่ไหน แกไม่ต้องอ้าปากฉันก็รู้ไปถึงไหนๆแล้วไอ้หิน แกก็ด้วยเจ้าดิน พี่รู้จักเรามาพอกับไอ้เพื่อนเลวนั่นล่ะ ทำไมจะไม่รู้นิสัย หรือจะพูดให้ถูกต้องเรียกว่าสันดานเสียมากกว่า ไอ้หิน ดิน ฉันขอนะ ขอให้เรื่องวันนี้จบลงเพียงเท่านี้ เรื่องความแค้นของแกทั้งคู่ที่มีมาละไว้ก่อนได้ไหม ฉันอยากให้แกได้ดูอะไรบางอย่าง ดูและคิดด้วยใจที่เป็นกลางอย่าให้ความแค้นที่มาบังตา รู้และรับมันด้วยใจตัวเอง อย่าปฏิเสธมันเลย หรือบางที... แกสองพี่น้องอาจจะไม่ได้เปิดใจอีกเลยก็ได้ ”
คนเป็นหมอร่ายยาวโดยไม่คิดจะให้ใครขัดจังหวะ ก่อนจะส่งซองสีน้ำตาลให้กับสองพี่น้อง กระดาษหลายแผ่นที่ถูกดึงออกมาอย่างแรงเพราะคนดึงไม่คิดจะถนอม ข้อมูลที่อยู่ภายในทำให้พี่น้องต้องแปลกใจ ตกใจ แววตาไหววูบไปมา ซีดีแผ่นเล็กเป็นของชิ้นสุดท้าย ดินหยิบออกและไม่รอให้คนเป็นพี่ได้ทักท้วงเขารีบเอามันไปใส่ในเครื่องเล่น ภาพและเสียงที่กำลังเล่นอยู่นั้นทำเอาคนที่เคยใจแข็งอย่างเขาแทบทรุด
หินไม่คิดว่าเรื่องมันจะเป็นอย่างนี้ เขาไม่อยากจะยอมรับว่าตนเองเริ่มรู้สึกดีกับลูกของศัตรู และความรู้สึกนั้นก็มากขึ้นทุกวัน รอยยิ้มเล็กๆที่ติดอยู่บนใบหน้าเล็กๆนั้นยังตราตรึงในใจเขา มันเป็นเหมือนหยดน้ำกลางทะเลทรายที่ช่วยให้ใจที่เคยแห้งแล้งรู้สึกชดชื่น เขาไม่อยากยอมรับจริงๆ ว่าท้ายที่สุดแล้ว เป็นเขากันน้องเสียเองที่หลงติดอยู่ในบ่วงวันวน ปิดใจตนเอง ทำร้าย ทำเลว เพราะต้องการจะย้ำความรู้ตนเองไม่ให้ถลำไปกว่านี้ ทั้งที่จริงแล้วมันไม่ใช่เลย
“ ฉันไม่รู้ว่าแกสองพี่น้องจะคิดอย่างไรนะ แต่ฉันอย่าจะขอ ปล่อยรักษาไปเถอะถ้าแกสองคนไม่ได้รู้สึกอะไรไปมากกว่าแค้นไอ้ผู้ชายไร้สำนึก กับผู้หญิงเพศยาพรรณนั้น ฉันไม่อยากให้แกทำร้ายรักษาอีก อย่างน้อยก็อย่าปล่อยให้เขาตายอย่างทรมานเลย ”
สิ้นเสียงของหมอหนุ่ม ดินเป็นคนที่ได้สติก่อน เขาไม่สนใจอะไรอีกแล้ว ความแค้นที่ว่าแค้นหนักหนา เขาจะปล่อยวางมันไว้ก่อน เขารู้แล้วว่าคนที่เขาควรจะใส่ใจตอนนี้คือใคร ร่างที่ชุมเลือด รอยฟกซ้ำ รอยแผล ร่องรอยต่างบนร่างผอมบางนี้ดินประคองขึ้นมาอย่างเบามือที่สุด ด้วยไม่อยากจะทำให้เจ็บอีกแล้ว
“ พี่หมอหมายความว่ายังไง ผมไม่เข้าใจ ”
“ ใช่อะไรคือตายอย่างไม่ทรมาน วันนี้จะไม่มีใครตายทั้งทั้ง แกเป็นหมอ แกต้องช่วยเขาสิ ”
หินเป็นอีกคนที่ถลาเข้ามาดูอาการของคนที่คนเองทำร้ายเสียยับเยิน ร่างที่ลมหายใจแผ่วเบาจนแทบไม่รู้สึกตรงหน้ายิ่งทำให้เขาร้อนใจขึ้นไปอีก ตอนนี้เขายอมรับว่าน้ำแข็ง กำแพงในใจเขามันได้พังทลายลงไปแล้ว ไม่ใช่เพราะข้อมูลที่เพื่อนของตนนำมาให้ แต่มันเป็นก่อนหน้านั้นแล้ว เพียงแต่เขาไม่ยอมรับมันเอง
“ ช่วยน่ะได้ ช่วยให้เขาไปสบายแบบไม่ต้องทรมาน แต่ช่วยอย่างอื่นฉันไม่รับปาก ”
เสียงพูดของหมอจบลง แต่ในหัวของสองพี่น้องนั้นไม่อยากจะเชื่อตามคำพูดนั้นสักนิด เขาไม่อยากปล่อยมือจากร่างเล็กนี้ มันต้องมีทางที่จะเหนี่ยวรั้งคนๆนี้ไว้สิ....
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
อย่างที่บอกไว้ตอนต้นขอรับ
ตอนนี้เป็นตอนรองสุดท้ายแล้วขอรับ
ไม่รู้ว่ามีใครสงสารน้องรักษาบ้างไหมนะ
รักทุกท่านขอรับ
ขอบคุณทุกท่าที่แวะเข้ามาขอรับ
หัวข้อ: [เรื่อง(น่าจะ)สั้น] รอยในเรือนใจ:รอยที่ X 30/7/57(จบแล้ว รบกวนย้ายได้เลยขอรับ) (อ่าน 26013 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก