บทที่ 4: แม้ครั้งใดที่ฉันต้องการใกล้เธอ เธอจะถอยไปให้ไกล ออกไปให้ไกล ไกลเท่าเดิม
ธันวาคม สามปีที่แล้ว
บรรยากาศท้องสนามหลวงประดับประดาไปด้วยไฟสีสันสวยงาม ผู้คนมากมายหลั่งไหลมาชมความงามที่มนุษย์ทำให้เกิดขึ้น มองไปทางซ้ายก็เป็นครอบครัวใหญ่ ทางขวาก็เป็นกลุ่มเด็กวัยรุ่น ท่ามกลางผู้คนมากมาย ผมกับพี่เอเดินเคียงข้างกัน... เราเดินด้วยกันไปเรื่อย ๆ ไม่ค่อยมีบทสนทนานักระหว่างเรา แต่ผมกลับรู้สึกว่าเหมือนกับว่าโลกทั้งโลกนี้มีแค่เราสองคน อากาศเย็นลงอีกครั้ง ผมยกแขนขึ้นมากอดตัวเอง พี่เอเห็นอย่างนั้นจึงดึงตัวผมเข้าไปใกล้ตัวอีกนิด
“หนาวหรอ หิวไหม” พี่เอถามขึ้น
“แค่เย็นๆฮะ พี่เอหิวหรอ” ผมตอบ พี่เอดึงตัวผมให้เดินไปอีกทาง
“อืม หิว หาไรกินกัน” เขาพาไปร้านหนึ่งที่มีควันโขมง และคนต่อคิวค่อนข้างยาว พี่เอพาผมไปกินเหนียวหมูปิ้งครับ ฮ่า ฮ่า
“โถ่ นึกว่าจะกินอะไรโรแมนติก ๆ ซะอีก ที่แท้ข้าวเหนียวหมูปิ้ง” ผมแซวเล่น
“ข้าวเหนียวหมูปิ้งนี่แหละ เข้ากับบรรยากาศดีออก เนอะ” คนตัวสูงหันมายิ้มให้ผมพร้อมยักคิ้วเบาๆ ไม่ค่อยมีคนเห็นพี่เอแบบนี้หรอกครับ ที่ทำงานเขาเป็นคนจริงจังมากจนถึงขั้นดุ
“คร้าบบบ ว่าแต่เราจะไปไหนกันต่อจะเที่ยงคืนแล้วนะ” พี่เอไม่ตอบ ก่อนจะออกเดินไปเรื่อย ๆ ผมก็ชอบบรรยากาศแบบนี้ระหว่างเรา ผมกับเขาไม่ต้องพูดอะไรกันมากก็ได้ เราเข้าใจกันดี ผมชะงัก รู้สึกหน้าร้อนพร้อมกับทำตัวไม่ถูก เมื่อมือของพี่เอดึงมือผมไปจับไว้ ผมตกใจก่อนจะพยายามบิดมือออก ก็นี่มันข้างนอกนะ ผมบิดมือเขาออก เขาก็จับใหม่ ผมบิดมืออีกครั้งคราวนี้เขาไม่ยอมปล่อย มืดหนาจับมือผมแน่นขึ้น ไม่รู้เขาแรงเยอะหรือผมหมดแรงเพราะความเขิน คนข้างๆ กระซิบที่หูผมแผ่วเบา
“ไม่มีใครเห็นหรอก ถึงเห็นก็ไม่มีคนรู้จักเรานี่นา” ผมพูดอะไรไม่ออกยอมให้เขาจับไปเรื่อยๆ เราเดินกันจนมาหยุดอยู่ริมถนนข้างไฟที่ประดับประดา พี่เอหันตัวมาหาผม เขาจับมือผมอีกข้างขึ้นมา เราสองคนยืนมองกันอยู่อย่างนั้นสักพัก ก่อนที่ผมจะหลบตาก่อน
“มอง มองอะไรเล่า”ผมพูดงุบงิบ
“มองคนน่ารัก มีนพี่รู้สึกดีกับมีนมาก มากจนตัวเองก็คาดไม่ถึง มีนรู้ตัวไหมว่าเราทำให้พี่หลงขนาดไหน” ยืนคุยอย่างเดียวไม่ได้ ต้องเอาหน้าเข้ามาใกล้อีกนะครับ ผู้ชายคนนี้ นิ้วเขาเกลี่ยเล่นที่หน้าผม
“มะ ไม่รู้ฮะ พี่เอคิดอะไรมีนจะไปรู้ได้ยังไงล่ะ” พี่เอหัวเราะหึหึ
“ไม่รู้จริงนะ ... มีนครับ พี่ชอบมีน หลงมีน รักมีนจะขาดใจแล้ว... เป็นแฟนกับพี่นะ” ผมตาโตกับคำขอความรักจากเขา ผมอึ้งแล้วก็รู้สึกตื้นตันไปหมด ผมคิดไม่ถึงว่าเขาจะขอคบแบบจริงจังแบบนี้ ทั้งๆ ที่ทุกวันนี้เราก็คุยกันทุกวัน เจอกันตลอด
“มีน มีนขอบคุณพี่เอนะครับ มีนไม่เคยรู้สึกว่ามีนสำคัญขนาดนี้มาก่อน พี่จริงจังแล้วหรอครับ”ผมย้อนถาม
“พี่เป็นคนจริงจัง โดยเฉพาะกับความรัก พี่มองเรามานาน ระหว่างเรา พวกเราเรียนรู้กันมากระดับหนึ่งแล้วนะ ว่าไง จะเป็นแฟนพี่ไหม” ผมมองลึกลงไปในตาพี่เอ พยายามควานหาสิ่งในใจเขาก่อนจะพบเพียงแต่ความจริงใจและหนักแน่นในแววตา
“คบแล้วอย่าเลิกนะ อย่าทิ้งนะ” ผมถาม
“ถ้ามีนไม่เบื่อพี่ก่อนนะครับ” พี่เอยิ้มกว้างให้ผม เราไม่ได้พูดอะไรกันต่อ มีแต่มืดที่ยังกุมกันอยู่เท่านั้น.....
เปลือกตาของผมเปิดขึ้นพร้อมกับเสียงถอนหายใจของผม เฮ้อ เรื่องมันเป็นอดีตไปแล้ว ผมกับพี่เอเราเลิกกันอย่างเป็นทางการก็หกเดือน ส่วนทางพฤตินัยก็ราวสองเดือน หลังจากที่ผมเลิกยุ่งกับเขาจริงจัง อีกสามวันเขาก็พาพี่ฝ้ายมาเปิดตัว น้ำตาผมไหลลงมาอีกแล้ว ร้องไห้เพราะเขาอีกแล้วหรอ เขายังคงปรากฏตัวเสมอในความฝัน เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่หัวใจจะจำว่าเขาไม่รัก เมื่อไหร่จะตัดใจเลิกรักเขาได้ซักที....
สองอาทิตย์แล้วที่ผมไม่ได้เจอพี่เอเลย พี่เอมีงานต้องไปดูที่ต่างจังหวัด ส่วนผมมัวแต่เคลียร์งานก่อนที่จะมีคนมารับตำแหน่งแทน วันนี้หลังเลิกงานผมก็ตรงดิ่งกลับมาที่ห้อง ผมเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่ามีคนมารออยู่หน้าห้อง
"มาแล้วหรอ ขอเข้าไปหน่อยได้ไหม" เขาถามผม
"มีอะไรหรอครับ งานด่วนรึเปล่า โทรหาผมก็ได้นี่"เขามาทำไม เขายังไม่ได้ทิ้งคีย์การ์ดของผมหรอ
"พี่อยากคุยด้วย เข้าไปในห้องได้ไหม"เขาไม่ตอบคำถามตรงๆ แต่กลับตอบด้วยคำถาม
"... เอ่อ ครับได้ ครับ"ผมเปิดเข้าไปข้างใน เมื่อปิดประตู ผมก็ต้องตกใจ อ้อมแขนแกร่งดึงร่างผมเข้าไปกอด ก่อนจมูกและริมฝีปากร้อนจะสัมผัสบริเวณต้นคอของผม มือของเขาก็ลูบสะเปะสะปะไปทั้งร่างผม... เขาจะทำอะไร อารามตกใจผมจึงไม่ได้ขัดขืนสัมผัสของเขา รู้สึกตัวอีกทีก็เมื่อผมถูกทำให้นอนลงบนโซฟา
“พี่เอ จะทำอะไรครับ เดี๋ยวหยุดก่อน” ผมดันอกเขาที่ทับอยู่บนร่างผม ริมผีปากร้อนยังดูดเม้มไม่หยุดบริเวณซอกคอ
“พี่... คิดถึง” พี่เอหยุดการกระทำลง เมื่อผมผลักอกหนาอีกครั้งด้วยแรงที่มากกกว่าเดิม
“เป็นอะไรครับ มีเรื่องอะไรรึเปล่า” ท่าทีอย่างนี้หมายถึงอะไรผมเข้าใจดี ผมรู้จักเขาดี เขากำลังเครียด
“ไม่คิดถึงพี่บ้างหรอ”เขาถาม มืดเริ่มอยู่ไม่สุขอีกครั้ง คราวนี้พยายามแกะกระดุมเสื้อผม
“เดี๋ยวหยุดครับ อย่าทำแบบนี้ พี่เอหยุด!!” ผมดิ้นอีกครั้งแต่ก็ยังไม่หลุด
“อ้วนขึ้นรึเปล่า หืม” พี่เอกอดผมแน่นพลางยกตัวผมให้ทับร่างพี่เขาแทน ผมโกรธตัวเองที่นานเท่าไหร่ก็ยังเขินอยู่ดี
“ก็นิดหน่อยครับ ช่วงนี้กินเยอะ พี่เอปล่อยเถอะครับ คุยกันดีๆ อื้มมม” ผมถูกเขาปิดปากด้วยปากของผม พี่เอกดจูบเน้นๆ ไม่ได้รุกล้ำ ก่อนจะกระซิบเข้าที่หู ผมขนลุกซู่ ก่อนต้องพยายามข่มอารมณ์บางอย่างให้สงบ คนท้องรู้สึกเร็วครับ
“พี่ขอ ‘กอด’ ได้ไหม” ผมขมวดคิ้ว กอดของเขาหมายถึงอะไรผมก็รู้อีก แต่ไม่ได้แล้ว เราทำอย่างนั้นไม่ได้แล้ว ผมกำลังท้อง ผมดันตัวผมออกจากเขา ซึ่งเขาก็ยอมโดยดี ผมลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟาอีกฝั่ง ความเงียบโรยตัวลงระหว่างเราอยู่นาน...
“พี่เอต้องการอะไรครับ พี่ทำอย่างนี้ทำไม ทำทำไม” ไม่ได้อีกแล้วครับ ถ้าผมยอมผมก็จะเป็นคนไม่ดี มีอะไรกับแฟนคนอื่น หึ!
“....” ไม่มีคำตอบสำหรับผม พี่เอนั่งมองผมอย่างนั้น ผมไม่อยากสบตาเขา ผมต้องใจแข็ง
“พี่ยังไม่ได้ กอด เขา พี่ไม่ได้กอดใครเลย นอกจากมีน” ในที่สุดเขาก็ยอมพูด
“.... แล้วยังไงครับ ผมไม่ใช่อะไรที่พอมีความต้องการก็มาระบายได้นะครับ ผมไม่ใช่ที่ระบายความใคร่ของใคร” ผมเงียบไปนานก่อนจะบอกเขาถึงสิ่งที่ผมคิด เสียงของผมมันแผ่วเบาในตอนท้าย แต่เขาคงได้ยิน...เจ็บนะครับเมื่อรู้ว่าที่ผ่านมา รวมถึงตอนนี้ผมมีค่าให้เขานึกถึง คิดถึงก็แค่เรื่องแบบนี้เท่านั้น... ลูกจ๋า ทำไมพ่อเขาทำกับแม่แบบนี้ น้ำตาผมจะไหลแล้วครับ แต่ผมกลั้นมันไว้ พี่เอถอนหายใจ ยกมือขึ้นกุมขมับ
“พี่ขอโทษมีน พี่ขอโทษ... ทั้งที่เลือกเดินออกมาเอง พี่เป็นคนหยุดเรื่องของเราเอง พี่ไม่น่าทำแบบนี้ พี่ขอโทษ พี่อ่อนไหวเอง”นั่นสินะ ...แค่อารมณ์ชั่ววูบสินะ... ยังไงคนที่เขาเลือกก็คือพี่ฝ้าย ..
“ถ้าพี่คิดอย่างนั้น ก็ดีแล้วครับ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่ก็กลับไปเถอะครับ” พี่เอสูดลมหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนจะเอ่ยขอโทษผมอีกครั้ง ผมมองเขาเดินออกไปที่ประตู มือแกร่งเปิดประตู แต่ยังไม่ได้ออกไป
“ถ้าเป็นไปได้ ไม่ต้องมาที่นี่อีกนะครับ” ผมพูดขึ้นโดยที่เขาไม่ได้หันมามอง ร่างสูงหยุดฟังนิ่ง ก่อนจะก้าวเดินต่อไป ออกไปจากชีวิตผม ออกไป... ไกลไปเรื่อยๆ.....
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาแล้ววววค่าาาาาา คิดถึงคนอ่าน ฮิฮิ หายป่วยแล้วค่ะ แล้วก็เลยมาต่อให้ มิยูกิรู้สึกว่าตัวเองเหมือนแม่เข้าไปทุกที ตัวละครก็เหมือนลูก พอมีคนสงสารมีนก็ดีใจ แต่พอมีคนบ่นพี่เอก็แอบสงสาร 5555 สนทนากันนะคะ คุณคิดยังไงกับเรื่องนี้ แลกเปลี่ยนความคิดกันเถอะค่ะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
