เสือไบ:the series (ตอน 111)
ผ่านมาจนถึงมิถุนายน ตอนนี้มาสรุปสถานการณ์กันก่อนดีกว่าครับ สถานการณ์ระหว่างผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบ....
เอาคนที่ผมรักก่อนล่ะกันนะครับ ไอ้ลูกเจี๊ยบ....
เรื่องเรียน ตอนนี้ มันเหลืออีก 10 เล่ม มันก็จะจบแล้ว....
เรื่องเงิน โหเชื่อเปล่าครับ ตอนนี้มันมีเงินเก็บสองแสนกว่าๆ....
เรื่องงาน มันยังทำงานปกติ แม้หลังๆ มันจะบ่นๆ หน่อยว่าที่ร้านมีเด็กใหม่เข้ามาเยอะ หน้าตาดีๆ ทั้งนั้น แต่เรทติ้งมันก็ยังคงที่ ก็อย่างว่าแหละ มันมีลูกค้าประจำบวกกับมันนิสัยดี พูดจาจ๊ะจ๋าเก่งลูกค้าติด...
เรื่องรัก เอจะแยกไงล่ะ ตอนนี้มันยังคุยกับเบียร์อยู่นะ ทีแรกมันก็กะว่าจะสลัดๆ แล้วแหละ...แต่ สลัดไม่ออก หลังจากที่มันไม่ยอมรับสายของเบียร์.... อาทิตย์ต่อมา ได้ผลเบียร์กับผองเพื่อนมาที่คอนโดผมเลย ไอ้เกมมันเลยแก้ตัวไปว่ามันไม่สบาย โหดูแทนที่จะตัดเยื่อใยไปเลย มันยังเก็บไว้ให้เป็นเชื้ออีก หลังจากวันนั้น เบียร์ก็ยังวนๆ เวียนๆ ในชีวิตของมันอยู่...
แล้วในส่วนที่ความรักมันกับผมล่ะ มันก็ยังปกตินะ เสมอต้นเสมอปลาย มันยังจ๊ะจ๋า ที่ร๊าก....เมียจ๋า กับผมอยู่...แต่ตอนนี้ความคิดมันดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นแล้ว โหจะยี่สิบสี่แล้วนี่น่ะ คงต้องมีความคิดบ้างแหละ ....
ส่วนผม......
เรื่องเรียน ผมใกล้จบแล้วครับ เหลืออีกสองเทอม แต่ละเทอมผมลงแค่สองตัว หลังจากนี้จบแน่นอน ....
เรื่องเงิน ผมมีเงินเก็บส่วนหนึ่ง กะว่า เดือนสองเดือนนี้ผมจะออกรถครับ ตอนนี้กำลังดูๆ อยู่ อย่างว่าแหละ ตอนนี้ผมขอใด้อะไรที่เป็นสิ่งของสักอย่างก็แล้วกัน ไม่งั้นเงินทอง ที่ผมมี....ผมคงเอาไปลงขวดหมด....
เรื่องงาน ราบเรียบ ผมคงหมดไฟไปแล้วจริงๆ ..... ขนาดแค่จะปรับจากซีห้าไปซีหก ผมยังดองเรื่องไว้ในลิ้นชักจะขี้เกลือขึ้น... มันเบื่อๆ ไปเลย ยิ่งเห็นการแกร่งแย่งแข่งขันกันจนออกนอกหน้าของใครบางคน....มันทำให้ผมรู้สึกแย่เข้าไปใหญ่.....
เรื่องรัก ตอนนี้ผมรู้สึกหวั่นๆ ทีแรกนึกว่าไอ้ลูกเจี๊ยบ จะตัดสัมพันธ์กับเบียร์ไปแล้ว แต่มันไม่กล้า มันบอกว่าไม่อยากทำร้ายหัวใจใคร เอาไว้ให้เค้าไปเองดีกว่าตอนนี้ มันก็พยายามห่างๆ อยู่ โทรศัพท์รับบ้างไม่รับบ้าง....แต่ในสายตาผมนะท่าทางจะยาก เบียร์น่ะไม่ใช่เล่นๆ.....
วันนี้ผมกับมันนั่งดูโบว์ชัวร์รถอยู่....
"เมียจ๋าจะซื้อจริงเหรอจ๊ะ มาๆ เดี่ยวที่ร๊ากเลือกให้ มีงบเท่าไหร่น่ะ"
"ห้าถึงเจ็ดแสนน่ะ จะดาวน์ประมาณ สามแสน" ผมบอกมัน ตอนนี้ผมก็มีเงินเก็บสามแสนกว่าบาท สิ้นปีผมคาดว่าจะได้จากมิสเตอร์เชนอีกสามแสน.... แล้วครั้งสุดท้ายที่ผมจะเลิกกับแกผมคงได้อีกสักก้อนหนึ่ง น่าจะพอ ซื้อได้ซักคัน..
"แล้วจะเอายี่ห้อไรน่ะ ที่ร๊ากแนะนำให้นะ โตโยต้า กับ ฮอนด้า" ผมกะจะออกเป็นรถเก่ง คือรถกะบะมันขับในกรุงเทพไม่ค่อยคล่องตัวน่ะ....
"โตโยต้า เออ นี่วีออสมันจะออกใหม่ นี่" ผมโบว์ชัวร์ มาดู รูปร่างมันป้อมๆ ไงไม่รู้
"ที่ร๊ากว่าสวยดีนะ...เลือกโตโยต้านะดีแล้ว...ขายไปราคามันจะไม่ดร๊อปมากนัก"
"อะไร อะไร เมียจ๋าไม่ขายหรอก ซื้อมาใช้ ขายไปเดี๋ยวก็โดนนินทาล่ะซิ"
"โห เมียจ๋า รถมันก็ต้องมีวันหมดอายุ มีวันพัง...แล้วอีกอย่างใช้ไปนานๆ มันต้องมีค่าบำรุงรักษา" เออจริงของมันแฮะ
"อือ คงจริง' ผมเออออ ตามมัน
"อย่างน้อยก็สี่ปี ปีแรกๆ ค่าบำรุงรักษาไม่ค่อยมีหรอก แต่หลังๆนี่ อานแน่" มันบอกผม...
"เอาไรดีนะ อัลติสคงไม่ไหวแพงไป วีออส รูปร่างมันแปลกๆน่ะโดยเฉพาะหน้าปัด เกไมล์" มันอยู่ตรงกลางไงไม่รู้....
"แล้วเมียจ๋า จะเอารุ่นไหนล่ะ โซลูน่าเหรอ มันจะตกรุ่นแล้วนะ รุ่นสุดท้ายแล้วเค้าไม่ทำกันแล้ว"
"แต่เมียจ๋าชอบรุ่นนี้น่ะ มันดู ทะมัดทะแมง ชอบๆ น่ะรูปทรงแบบนี้"
"มันจะตกรุ่นแล้วนะ ถ้าขาย มันจะไม่ได้ราคา"
"ช่างเถอะ ไงก็ยังไม่คิดขายช่วงนี้ เอารุ่นนี้จริงๆ นะ ที่ร๊ากอย่าโกรธนะ" ผมตกลงแล้ว ว่าผมจะเอารุ่นนี้...
"แหมจะโกรธได้ไงล่ะจ๊ะ รถของเมียจ๋า มันเป็นสิทธิ์ของเมียจ๋านี่ ที่ร๊ากก็ได้แต่แนะนำ" มันพูดเหมือนน้อยใจ..
"ไม่เอาน่า รถเมียจ๋าก็เหมือนรถที่ร๊ากแหละ เอาไปใช้ได้เลย..."
"งั้นที่ร๊ากเป็นคนขับให้นะ เมียจ๋า นั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถ" มันเริ่มยิ้มได้แล้ว....
"เมียจ๋ากลัวว่า จะเป็นผู้หญิงล่ะซิ ฮ่าฮ่า ชื่อเบียร์ด้วย" อ้าวปากผม มันลื่นไหลไปโดยไม่ได้ตั้งใจ....มันนิ่งอีกแล้ว...
"พูดทำไมนี่ ยิ่งเซ็งๆ อยู่.....โทรมาทุกวันเลย เบื่อ" มันทำหน้าเบื่อหน่าย
"เมียจ๋าเคยเตือนแล้วไม่ใช่เหรอ จ๊ะ " ผมแซวๆ มันตาผมก็จับจ้องอยู่ที่โบชัวร์..
"ตกลงจะเอาเกียร์ไรนี่ ออโต้หรือกะปุก" มันเปลี่ยนเรื่องไปเลย
"ออโต้ดิ..เมียจ๋าคงเอาฟูลออพชั่นเลยน่ะ ห้าแสนเก้า "
"สีล่ะ เอาสีไรดี ถ้าเป็นที่ร๊ากจะเลือกสีน้ำเงินน่ะ....ไม่รู้เป็นอะไรที่ร๊ากชอบรถสีน้ำเงิน "
"งั้นเมียจ๋า เลือกโตโยต้า โซลูน่า สีน้ำเงิน เกียร์ออโต้ ฟูลออชั่น เอนี่มัน แอร์แบ็ก ระบบเบรกเอบีเอส ฟรีประกันชั้น 1 ปี... " ผมเอาไฮไลท์มาขีดตรงนี้ครับกะไงก็เอารุ่นนี้แหละ.....
"แล้วเมียจ๋าจะไปซื้อที่ไหนล่ะ เซเว่นไม่มีขายนะ" เออจริงดิผมจะซื้อที่ไหนล่ะนี่ โบว์ชัวร์มันก็แค่มีเบอร์ติดต่อเชลล์ แต่ผมอยากเห็นตัวรถด้วย....
"เมียจ๋าให้หลานสาว หาเซลให้แล้วแหละ เค้าบอกว่าพอที่จะแนะนำอะไรเราได้"
"งั้นก็ดีนึกว่ายังไม่มี.....เดี่ยวที่ร๊ากจะถามเพื่อนๆให้"
"รอดูก่อนล่ะกัน...ขอบใจนะที่ร๊าก" ผมจับมือมัน...ช่วงนี้ต้องให้กำลังใจมันหน่อย....
"ไม่เป็นไรจ้าเมียจ๋า ลืมไปแล้วเหรอ ว่าเราเป็นอะไรกัน เรื่องของเมียจ๋า ก็เหมือนเรื่องของที่ร๊ากแหละ" ตื๊ดตื๊ด โทรศัพท์มันดัง...
"เฮ้อ วันนี้คงต้องคุยซะหน่อยขืนไม่คุย มีหวังแม่งคงมาประชุมเพลิงถึงห้องแน่" ผมว่ามันแปลกๆนะ ผมว่าไอ้ลูกเจี๊ยบกับเบียร์มันน่าจะมีอะไรกันแล้ว..... ไม่งั้น เบียร์มันไม่โทรมาบ่อยๆแบบนี้หรอก มันเดิน หนีผมไปคุยหลังบ้านแล้ว....
"จ๋า จ้า คิดถึงจัง..."
"ดูหนังอยู่ กับพี่เอก เสียงมันดังไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์น่ะ"
"ไม่คิดถึงเบียร์แล้วจะคิดถึงใครล่ะจ๊ะ" ผมทนมะไหวแล้ว เดินไปเปิดเพลง เปิดให้ดังกลบเสียงมัน.....
เซ็งโคตร......ผมเสียอารมณ์จริงๆ.... ช่วงนี้...แต่ทำไงได้ล่ะ มันอยู่ที่ไอ้ลูกเจี๊ยบของผม....
1 เดือนผ่านไป......ผมยัง อยู่ในช่วงการซื้อรถตอนนี้ผมได้เซลขายแล้ว อยู่โชว์รูมแถววงสว่าง พี่คนนี้เค้าแนะนำดีมากๆเลยครับ พี่หญิง...
"น้องเอก..พี่ว่ารอ ก่อนไม่ดีกว่าเหรอคะ รุ่นนี้มันจะตกรุ่นแล้ว" แกบอกผม วันนี้ผมกับไอ้ลูกเจี๊ยบมาหาแกที่โชว์รูมวงสว่าง....
"แต่ผมชอบรุ่นนี้จริงๆครับ ถึงมันจะตกรุ่น ผมก็เอา" ผมบอกแกไป ไอ้ลูกเจี๊ยบมันไม่ค่อยจะเห็นด้วยเท่าไหร่...
"ประมาณสิ้นปีนี้วีออสมันก็ออกมาแล้ว นะ พี่เอกคิดดีๆนะ"
"เออ กรูคิดดีแล้ว เอานี่แหละ ผมต้องทำอะไรบ้างครับ" ผมจัดการทำสัญญา จ่ายค่าจองไปส่วนหนึ่ง....
"แล้วน้องเอกจะผ่อนยังไงคะ" ผมมานั่งคิดๆ
"เอาไงวะเกม ช่วยคิดหน่อยดิ" ผมถามไอ้เกม....
"อ้าว เงินพี่เอกนี่ครับ พี่จะเอาไงล่ะ หรือจะให้เอาเงินผมไปก่อนก็ได้นะครับรวมๆ กันคงได้ประมาณหกแสน" โหดูน้ำใจมันผมซื้งเลย
"เอางี้ล่ะกันครับ พี่หญิง ผมดาวน์ไปสามแสน ทีเหลือผมขอผ่อนเป็นรายเดือนครับ" พี่หญิงกดเครื่องคิดเลข
"เจ็ดพันห้าต่อเดือนไหวเปล่าคะ สี่สิบแปดเดือน"
"ไหวครับ แต่ผมคงไม่ผ่อนจนถึงสี่สิบแปดเดือนหรอกครับ คงจะปิดประมาณต้นปีหน้าแหละครับพี่"
"ดีจ้าดอกเบี้ยตามเงินต้นที่เหลือค่ะ งั้นเดี่ยววันหลังพี่ขอสำเนาทะเบียนบ้าน ด้วยนะคะ...." วันนี้ไม่ได้เตรียมอะไรเลยครับมีแต่บัตรประชาชน
"ครับ" ในที่สุดก็เสร็จเรื่องรถซะที....
วันศุกร์อาทิตย์1 ผ่านมา...... วันนี้ผมเล่นไอซีคิวกับมิสเตอร์เชนอยู่...
"เย็นนี้ผมจะไปกรุงเทพนะ...... เที่ยวกัน"
"ครับ ไปเที่ยวไหนบ้างล่ะครับ"
"สีลม ผมอยู่จนถึงแค่วันอาทิตย์ เบื่อๆ ช่วงนี้"
"ได้ครับ คุณจะมากี่โมงครับ" ผมถามไฟท์แก
"ไฟท์........................... ประมาณ 5 โมงหรือ 6 โมง"
"ครับผมจะไปรับนะครับ" คุยกันในไอซีคิวอีกแป๊บผมก็เลิกครับ ทำงาน.....เอวันนี้ผมต้องไปหาพี่หญิงดิ ไปทำสัญญาใหม่และจะเอาสำนาทะเบียนบ้านไปให้ด้วย.....ผมค้นหาทะเบียนบ้าน อ้าว ที่โต๊ะทำงานไม่มีเลยนี่หว่า คงต้องกลับไปเอาที่คอนโด...
ตอนเที่ยง...ผมต้องกลับไปที่คอนโดอีกครั้งจะโทรไปให้ไอ้ลูกเจี๊ยบเอามาให้ก็เกรงใจมัน ดีเหมือนกันผมไปเอาถือโอกาสกินข้าวกลางวันกับมันไปซะเลย...
ประมาณ 20 นาทีผมก็นั่งแท๊กซี่มาถึงคอนโด เปิดประตูเข้าไป ถอดรองเท้า (ผมไม่ได้สังเกตุความผิดปกติของรองเท้าเลยครับ รองเท้าห้องผมยิ่งเยอะๆ อยู่) แหมมันเปิดเพลงซะดังเลย ตัวคนไม่อยู่ที่ห้องรับแขก คงอยู่ในห้องนอนแหละ ผมหยิบสำเนาทะเบียนบ้านมาแล้ว คงไม่ได้กินข้าวกับมันแล้ว แต่ไงขอได้เห็นหน้ามันซะหน่อยก็ยังดี เดี่ยวตอนเย็นหรือคืนนี้ผมต้องไปกับมิสเตอร์เชน....คงไม่ได้เจอมัน....เพราะวันนี้วันศุกร์มันต้องไปทำงาน....ผมเปิดประตูห้องนอน.....
"ว๊าย"
"เอ๊ย"
เสียงผู้หญิงร้องตกใจกับเสียงของไอ้เกมร้องตามมา ส่วนตอนนี้ร่างกายแข็งทื่อไปแล้ว มันบอกไม่ถูกครับ มันเหมือนผมไม่มีความรู้สึกไงไม่รู้ ร่างกายผมมันชาไปชั่วขณะเมื่อผมภาพนั้น ภาพเปลือยเปล่าของคนสองคน คงตกใจแหละครับที่เห็นผมเปิดประตูเข้าไป มันรีบหาผ้าห่มมาปิด....
"ขอโทษครับ ไม่รู้ว่าอยู่กันสองคน" ผมไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว ตอนนี้ผมหันหลังกลับ จิตใจผมไร้ความคิดความรู้สึกแล้ว ภาพที่สองคนมีอะไรกันมันติดตาตำใจผมอยู่....
ผมเดินออกมาจากคอนโดขึ้นแท๊กซี่ได้ไงผมยังจำไม่ได้เลย...จำได้แต่ว่า....
"น้องจะไปไหนครับ"
"ตรงไปครับ"ผมนึกอะไรไม่ออกจริงๆ ว่าผมจะทำอะไร ต่อไป.....แท๊กซี่ขับไปเรื่อยๆ...
"น้องบอกพี่มาเลยดีกว่าว่าจะไปไหน" พี่แท๊กซี่เริ่มถาม แกคงเห็นสภาพผม...
"ไปวงสว่าง ครับ โชว์รูมรถโตโยต้าครับ" น้ำเสียงผมแทบไม่มี มันสั่นๆ ไปหมด
"เป็นไรมากเหรอเปล่าน้อง พี่เห็นน้องดูแย่ๆ"
"ไม่มีอะไรครับ"
ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำถามและภาพนั้น คำถามที่ว่าทำไม ทำไมมรึงถึงทำกับกรูแบบนี้ กรูเคยบอก เคยให้มรึงสัญญาแล้วใช่เปล่า ว่ากรูขอ มรึงจะทำอะไรกันก็ทำ แต่ทำไม ทำไม ทำไม.....มรึงต้องพากันมาทำอะไรกันที่ห้องด้วย มรึงเห็นกรูเป็นอะไรนี่ ยิ่งคิดยิ่งแค้น.....
ในหัวในห้วงความรู้สึกผม มีแค่คำถามนี้...
ทำไมมรึงต้องทำกับกรูแบบนี้ด้วย.....ตื๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้น ผมดูเบอร์ที่โทรมา...ที่ร๊าก.... ตอนนี้ผมไม่อยากคุยกับมัน ไม่อยากได้ยินคำแก้ตัว มันจะแก้ตัวยังไง ผมไม่อยากฟัง..... เพราะผมเคยขอมันแล้ว ผมไม่เคยห้ามเรื่องที่มันจะมีอะไรกัน แต่ผมรับไม่ได้ รับไม่ได้ที่เห็นมันทำอะไรในที่ๆผมเคยมีอะไรกับมัน..
ผมรอให้มันหยุดโทรแต่มันไม่หยุดเลย มันโทรมาตลอดจนผมต้องปิดโทรศัพท์ เกรงใจพี่แท๊กซี่เค้า....จนมาถึงโชว์รูมโตโยต้าที่วงสว่าง ผมไม่รู้ ว่าผมทำอะไรไปบ้าง แต่รู้ก่อนกลับพี่หญิงถามผม...
"น้องเอกเป็นไรเปล่าคะ ดูเหม่อๆ เบลอๆ มากเลย"
"ขอบคุณครับ ไม่มีอะไรพี่.. ผมขอตัวกลับเลยนะครับ"
"ค่ะ อีกเดือนมารับรถได้เลยนะคะ หรือจะให้พี่เอาไปส่งก็ได้ "
แกพูดอะไรอีกหลายอย่างครับแต่ผมจำไม่ได้..มันไม่ได้เข้าหูเลย ผมเดินมาโบกแท๊กซี่ นี่ผมจะไปไหนนี่ คงไม่กลับคอนโดหรอก กลับไปตอนนี้ผมว่า ผมอาจจะทำอะไรแย่ๆ ...แล้วไปไหนดีล่ะ หนีไปไกลๆ ซักพักดีกว่ามั๊ง เอ เย็นนี้มิสเตอร์เชนมานี่ ไงผมต้องทำงาน งานคืองาน เรื่องส่วนตัวเก็บไว้ แม้จะแย่ไง ก็ต้องเก็บไว้ในใจให้ได้ มิสเตอร์เชนแกไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วย อีกอย่างมันเป็นหน้าที่ผมที่จะต้องทำให้มิสเตอร์เชนมัความสุขตอนแกมาเที่ยว....
ผมโบกแท๊กซี่ไปบ้านแถวพระราม 4 ที่นี่ผมมีเสื้อผ้า ยังไงกลับไปอาบน้ำแต่งตัวก่อน ผมคงไม่เข้าที่ทำงานแล้วขอโดดครึ่งวันล่ะกัน ไปก็คงทำอะไรไม่รู้เรื่อง ภาพมันคอยหลอกหลอนได้ตลอดจริงๆ... กลับไปบ้านพระราม 4 ผมเก็บตัวเงียบเป็นชั่วโมงๆ คือ ไม่ได้ทำอะไร นั่งเหม่อๆ เฉยๆ แหละ นี่ผมบ้าไปขนาดนี้เลยนะครับ...
เกือบสามโมง ผมต้องอาบน้ำแต่งตัวไปสนามบินแล้ว ทำอะไรวันนี้ผมดูชักช้า ทำไม่ได้ดีเลย กะแค่แต่งตัวนี่ผมทำไอ้นั่นไอ้นี่หล่นตั้งหลายครั้ง จนผมโมโหปาอะไรทิ้งข้างฝาไปหลายอย่าง....
ถึงดอนเมือง นั่งรอมิสเตอร์เชนมา.. ขนาดตอนนั่งรอ มีผู้คนผ่านหน้าผ่านตาผมไปก็มากหลาย แต่ผมไม่ได้สนใจ ไม่ได้มองเลยซะด้วยซ้ำ ผมเห็นแต่ภาพของมัน...... ภาพไอ้เกมนอนมีอะไรกับเบียร์....
หลังจากเจอมิสเตอร์เชนแล้วผมก็พาแกไปที่โรงแรม ก็อย่างว่าแหละ พาไปก็ต้องปรนนิบัติ ให้ความสุขแก วันนี้ผมทำได้แย่มากๆ เลย... จนแกแปลกใจ....
"คุณ โอเค เหรอเปล่า"
"โอเค ครับ ขอโทษครับผมรู้สึกเหนื่อยๆ แต่ไม่เป็นอะไรมากครับ พักแป๊บคงหาย" ใช่ดิ ตอนนี้ผมต้องแยกเรื่องส่วนตัวกับเรื่องงานให้ได้ ไม่งั้นมีหวังพังทั้งสองอย่าง....
"งั้นนอนพักก่อนก็ได้"
"ไม่เป็นไรครับ ต่อกันเลยครับ" ตอนนี้ผมทำท่าทางร่างเริง ทำกิจกรรมต่อไป....จนเสร็จ....
คืนนี้ผมพามิสเตอร์เชน ไปเดินเที่ยวพัฒน์พงษ์ ไปร้านเดิมแหละ บาร์นักกล้าม....พวกผมก็ทำเหมือนเดิม คือสั่งเบียร์..ดูโชว์...โชว์ที่นี่ดูกี่ทีก็สุดยอดเหมือนเดิม แต่อย่างว่าแหละสุดยอดไงตอนนี้ผมก็ไม่มีอารมณ์ดูหรอก.
"อ้าวพี่หายนานเลยนะ...." ไอ้เก่งนี่เอง มันยังอยู่อีกเหรอนี่
"สวัดดีครับ คุณเชน หายไปนานเลยนะ"
"ไม่ค่อยได้มาครับ "
"เอาเบียร์เปล่า สั่งมาดิ" ดีเหมือนกัน ผมคงต้องเอามันมาช่วยผมหน่อยแล้ว ผมไม่มีอารมณ์ที่จะคุยจริงๆ มันสั่งเบียร์มาแล้ว... ความจริงผมอยากสั่งอย่างอื่น แค่เห็นขวดเบียร์ผมยังอยากจะโยนทิ้งเลยตอนนั้น..
"คุณเชนครับ คืนนี้เอาเค้าไปด้วยนะครับ สงสารเค้า" ผมขอแกมบังคับ....หลังจากที่เบียร์ที่สั่งมาแล้ว....
"ไปแต่งตัวดิ เดี่ยวออกไปด้วยกัน" มันคงสงสัยครับว่าทำไมวันนี้มันง่ายแบบนี้ทุกทีกว่ามันจะอ้อนให้พวกผมออฟไป...
หลังจากดูโชว์เสร็จ พวกเราก็ไปแดนซ์กันต่อที่ดีเจ สีลมซอยสอง... เชื่อเปล่าครับ เสียงเพลง บรรยากาศที่ดีเจ จะสนุกขนาดไหน แต่มันไม่ทำให้ผมดีขึ้นเลย ยิ่งอยู่ยิ่งแย่ จะดื่มให้เมาไปเลยก็ไม่ได้ ตอนนี้ทำหน้าที่อยู่ ถ้าเกิดเมาไป รับรองสติแตกแน่เลย..... คืนนี้ผมก็เลยดื่มแต่น้อยๆ .....ไอ้เกม มรึงนะมรึง มรึงทำกับกรูแบบนี้ได้ไง....นี่คือคำถามที่มันหลอกหลอนผมตลอดเวลา......
http://www.ethaimusic.com/lyrics3/568.htmเสียแรงที่รัก เสียแรงที่ไว้ใจ
ไม่นึกว่าจะทำได้ลงคอ
ช่วยตอบสักคำ ทำไมไม่รู้จักพอ
ทำไม ใจเธอถมไม่เคยเต็ม
เสียแรงที่หวง เสียแรงที่ทุ่มเท
ไม่เห็นใจกันบ้างเลยหรืออย่างไร
เธอทำอย่างนี้ ฉันจะมองหน้าใครได้
ทำไมใจเธอร้ายเหลือเกิน
ไม่เห็นกับตา ก็คงไม่เชื่อ ไม่เจอกับตัว
คงโง่ไปอีกนาน
คนรักกันไม่น่าจะทำได้ลง
ความซื่อตรงไม่มีบ้างเลยหรือไร
ถึงแม้วันนี้ เราต้องตายจากกันไป
ยังไม่เสียใจ เท่านี้เลย
เสียแรงที่หวง เสียแรงที่ทุ่มเท
ไม่เห็นใจกันบ้างเลยหรืออย่างไร
เธอทำอย่างนี้ ฉันจะมองหน้าใครได้
ทำไมใจเธอร้ายเหลือเกิน
ที่เสียน้ำตาวันนี้ ไม่ใช่เพราะเธอทิ้งฉันไป
แต่เสียใจที่ลืมเธอไม่ลง
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
