เสือไบ:the series (ตอน 78)
หนึ่งเดือนผ่านมาแล้ว หลังจากเหตุการณ์ที่เลวร้ายที่สุดในชีวิตผม...ผมไม่ได้ติดต่อพี่นกหรือครอบครัวของพี่นก...และพี่นกก็ไม่ได้โทรหาผม...แต่ผมก็ได้ยินข่าวคราวผ่านปากของพี่จูเสมอ....
วันนี้ผมมาร้านพี่จู ...มากินเหล้าที่นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วเพราะวันนี้พี่จูเปิดร้านเป็นวันสุดท้ายเนื่องจากแกจะปิดกิจการแล้ว...เหตุผลน่ะเหรอ ร้านแกโดนหัวโขมยเข้ามาขโมยพวกเครื่องเสียง,คอมพิวเตอร์,อุปกรณ์ดนตรี,เหล้า เก่าๆ ไป...โดนปล้นครั้งนี้แกเสียหายไปประมาณ เกือบสองแสนแหละครับ แกเลยหมดแรงหมดกำลังใจที่จะดำเนินกิจการต่อ....ก็อย่างว่าแหละนะ โจรชั่วมันไม่เคยแคร์ความรู้สึกใครอยู่แล้ว....
"กินกันเต็มที่เลยนะ วันนี้เก็บแต่ค่าเหล้า มิกซ์กับกับกับแกล้มไม่ต้องจ่าย" พี่จูชักชวน วันนี้คนที่มาที่นี่ก็ขาประจำกันทั้งนั้น ผมมากับไอ้เอสไอ้โจ้...บรรยากาศในร้านถึงแม้พวกเราจะสนุกกัน แต่ลึกๆ ก็ใจหายเหมือนกันร้านนี้ผมมีความทรงจำดีๆ เยอะ ไม่ว่าจะตอนหาวิธีล่าพี่พัน,ตอนจีบพี่นก,ตอนมอมเหล้ารุ่นน้อง,ตอนลากรุ่นน้องกลับหอตอนมันเมาเหมือนหมา,หรือตอนที่ผมร้องไห้ตอนผ่าตัดตาใหม่ๆ ตอนนี้พี่จูนั่งคุยกับผมอยู่...
"เอกไม่โทรไปชวนนกมาด้วยล่ะจ๊ะ"เป็นคำถามที่หยาบคายมากๆ เลยนะพี่จู...
"ผมไม่ได้คุยกับพี่นกนานแล้วครับ พี่" ตอนนี้ ไอ้เอส ไอ้โจ้ก็นั่งด้วย...
"เอก พี่ถามจริง ทะเลาะกับนกเรื่องอะไร พี่ไม่เชื่อหรอกว่าจะไม่ทะเลาะกัน"
"ไม่ได้ทะเลาะกันจริงๆ " ผมยังปากแข็งต่อไป...แหมการโกหกก็แบบนี้ล่ะนะ ต้องปากแข็ง....ปากแข็งไปเรื่อยๆ เดี่ยวคนเค้าก็เชื่อไปเองแหละว่าเป็นเรื่องจริง...
"นกเค้าย้ายไปทำงานที่กาญแล้วนะ เห็นบอกว่าเบื่อๆ เซ็งๆ ชีวิตกรุงเทพ" ผมฟังแกด้วยความสนใจ..
"อ้าวย้ายไปเมื่อไหร่เหรอครับ"
"อาทิตย์ก่อน เห็นนกบอกว่า ที่โน่นเค้าต้องการตัวนานแล้วแหละ แต่ยังติดอยู่ที่มีห่วงอยู่ทางนี้...แต่ตอนนี้นกเค้าหมดห่วงแล้วมั๊ง"
"ครับ" ผมก้มหน้าก้มตารับฟังและสนุกกับการดื่มของผมต่อไปแต่ใจผมสนใจเรื่องที่พี่จูพูด...
"แหมตอนนี้เลยเข้าทางอีตาดำเลย เห็นนกเค้าบอกว่า นี่แวะเวียนไปหาสองครั้งแล้ว"
"แล้วพี่ดำไม่ดีตรงไหนล่ะครับ ผมว่าแกจริงใจดีออก"
"แหม เอก พูดไรแบบนั้นเอกกับนกเคยเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ..."
"ครับ พี่ก็เคย เราไปกันไม่ได้...พี่นกก็น่าจะเจอคนดีๆ เข้ามาบ้าง แหม พี่ คนเรามันดูจากภายนอกไม่ได้นะ มันต้องมาจากข้างใน ผมว่าพี่ดำนิสัยดีออก เสมอต้นเสมอปลายดี"
"จ้า พ่อแพะ เอ๊ย พ่อพระ ...ว่าแต่เอกไม่บอกพี่จริงเหรอว่าเอกกับนกเลิกกันเพราะอะไร" ผมส่ายหน้ายิ้ม...
"ไม่มีอะไรพี่....ก็แค่ความเห็นไม่ตรงกัน...การเลิกกันมันเลยเกิด" แปลว่าพี่นกคงไม่ได้บอกใครถึงสาเหตุที่ผมกับแกเลิกคบกัน ขอบคุณครับ พี่นก......
"จ้า สนุกต่อกับเพื่อนไปนะจ๊ะเดี่ยวพี่ไปคุยกับโต๊ะโน้นก่อน"
นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ผมได้ยินข่าวคราวของพี่นก....สรุปคร่าวๆ คือหลังจากแกออกจากพยาบาลแล้วแก็ไปทำงานต่อ...หลังจากนั้นสามอาทิตย์แกก็ย้ายไปทำงานที่กาญจนบุรี โดยบอกเหตุผลกับคนข้างๆ ว่า อยากเปลี่ยนบรรยากาศแต่ความจริงผมรู้ ว่าเพราะอะไร...แกคงเบื่อที่จะตอบคำถามว่าทำไมผมกับแกถึงเลิกกัน ขนาดผมยังเบื่อเลย...เฮ้อ..ผมไม่น่าทำแบบนี้เลย..ผมไม่เคยนึกเลยว่าผลลัพธ์ที่ตามมามันจะแย่แบบนี้....แม่พี่นกก็โทรมาหาผม หลังจากที่พี่นกออกจากโรงพยาบาลหนึ่งอาทิตย์...
"เอกไม่เห็นมาหานก มาเยี่ยมแม่บ้างเลย" แกคงเห็นผิดสังเกตุแหละครับ ที่ผมหายไปเฉยๆ...
"ตอนนี้ผมมาอบรมที่ต่างจังหวัดครับ" เฮ้อโกหกอีกแล้วผม....
"แล้วจะกลับเมื่อไหร่ล่ะจ๊ะ อย่าลืมของฝากนะ"
"ครับ" ผมไม่อยากจะพูดอะไรอีกแล้วครับ ยิ่งพูดมันเหมือนตอกย้ำว่าผมได้โกหกคนที่ไม่รู้เรื่องอะไร...
"นกกลับมาเหมือนเดิมแล้วน่ะ แม่ถามเหตุผลที่นกเครียดๆ แต่นกไม่ยอมบอกน่ะ บอกว่าเครียดๆเรื่องงาน"
"ครับ เห็นแกก็บอกผมแบบนี้เหมือนกัน" โกหกอีกแล้ว...
ช่วงนี้หลังจากที่ไม่ได้ใช่ชีวิตคู่แล้วผมก็ว่าง กิจกรรมส่วนใหญ่ก็จะไปเล่นไพ่ ดื่มเหล้ากับ ปอ ป่าน แบงค์(แฟนป่าน)มากกว่า....วันนี้เรามีงานเลี้ยงกันครับ ประมาณว่าเลี้ยงส่งสองงานคือ เลี้ยงที่ป่านจะไปอยู่กับแบงค์ที่ปากเกร็ดกับอีกงานก็คือเลี้ยงส่งปอที่จะไปทำงานที่บ้านเกิด ที่ปัตตานี...
"แน่ใจเหรอเปล่า ว่าคนนี้แกจะเอาจริง" ผมย้ำถามป่านด้วยความแน่ใจ..แหมก็เห็นมันคบผู้ชายกี่คน...คบๆ ไปสักแป๊บไม่งั้นก็อาทิตย์สองอาทิตย์มันก็เลิกกัน....รวมทั้งผมด้วย...แต่กับไอ้แบงค์แล้วมันคบได้นานเป็นพิเศษ.....
"อือ ข้าว่าแบงค์มันใช่หว่ะ อีกอย่างข้าเบื่อที่ต้องมาใช้ชีวิตแบบนี้ ข้าอยากจะจบชีวิตเสเพลของข้าหว่ะ ข้าอยากจะมีลูกมีครอบครัวที่อบอุ่น" ป่านทำท่าทางฝันหวาน...ผมยังไม่เห็นเลยว่ามันจะจบชีวิตเสเพลของมันได้ แบงค์กับป่านนิสัยเหมือนกันจนเกินไป ไม่ว่าเรื่องเหล้า การพนัน นิสัย การใช้ชีวิต มันเหมือนกันจนน่ากลัวเลยแหละ...
"ตอนนี้แบงค์มันได้งาน บริษัทผลิตพลาสติก แถวปากเกร็ด ข้ากะจะย้ายไปอยู่กับแบงค์น่ะ"
"นินทาอะไรกรูฟะ ไอ้เอก ...ป่าน" อ้าวเวนมันโผล่มาจากไหนนี่...
"นินทาเรื่องมรึงกับป่านแหละ แหมดีใจด้วยนะ ที่ได้งาน แถมได้เมียด้วย" ฮ่าฮ่า หลังๆ ผมสนิทกับไอ้นี่ครับ..เลยพูดแบบนี้ได้...
"ขอบจาย" พูดเสร็จมันก็กอดป่านเย้ยผมซะอย่างงั้น...แหมๆ มรึง......
ยังไงผมก็ยังไม่เห็นด้วยกับสองคนนี้อยู่ดี มันเหมือนกันจนเกินไป ก็คล้ายๆ สารเคมีแหละ สองคนรวมกัน มีตัวคะตะไลท์ชั้นดีเป็นตัวเร่ง เฮ้อยังไม่อยากบอกจุดจบของสองคนนี้เลย....อีกอย่างไอ้แบงค์มันติดบอลด้วยเล่นทีหลายๆหมื่น ซึ่งป่านมันน่าจะเตือนบ้างแต่นี่ป่านมันกลับเล่นด้วยซะนี่ เฮ้อ....แบบนี้จะไปรอดมั๊ยนี่ จริงอยู่ไอ้แบงค์มันรวยแต่เงินทองมันมีหมดได้นะ..... ยิ่งเล่นการพนันแบบนี้......
ผมมานั่งคุยกับปอ....
"เจ๊ เมื่อวานไอ้เรย์โทรหาเอกน่ะ ตอนนี้มันมีใหม่แล้วนะ"
"อือ ก็ดี"
"แล้วเจ๊ไม่เสียใจเหรอ" แหะๆ ผมถามแบบที่ทนายถามพวกนางร้ายในโฆษณาฮอลล์ตะไคร้
"ไม่น่ะ ดีแล้ว"
"ไม่เสียใจสักนิดเลยเหรอ ไม่ตามไปตบหน่อยเหรอ"
"แหม เอกอย่ามายุเลย เรย์มันไม่มีค่าพอให้ชั้นตามไปหึงหรอก" พวกผมยังไม่รู้ถึงสาเหตุที่ไอ้เรย์กับปอเลิกกันเลย...บทมันจะเลิกกันก็แบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
"แล้วเจ๊ จะไปปัตตานีวันไหนล่ะ เดี่ยวเอกไปส่งขึ้นรถ" ผมซึมๆ ไปเหมือนกัน แหม ก็เพื่อนกันนิ เคยกินเคยเล่นเคยแหย่กัน จะย้ายไปทำงานที่โน่นแล้ว
"วันเสาร์หน้าน่ะ เฮ้อ อดเจอแกเลยหว่ะเอก ไปอยู่โน่น คงไม่ได้กินเหล้า เล่นไพ่ เหมือนอยู่ที่นี่"
"แหม เจ๊ก็หาดิ เด็กๆที่โน่นคงมีแหละ หรือไม่งั้นก็แกล้งอ่อย ทำเป็นลม หรือผ้าเช็ดหน้าหล่น..ตามร้านน้ำชา"
"จ้า ยุดีๆ ทั้งนั้นเลยนะแก"
"ฮ่าฮ่า" ผมหัวเราะกัน คืนนี้เราดื่มเหล้ากันอย่างเดียว..ไม่มีเล่นไพ่ ก็กับเพื่อนหลายๆ กลุ่ม เพื่อนที่Tags(การบินไทย) เพื่อนๆ ของปอกับป่าน.....
วันเสาร์ผมารับปอที่พหล 37 แหม จะไปแล้ว ต้องทำตัวเป็นเพื่อนที่ดีหน่อย...ของเยอะใช่เล่นเลยนะ กระเป๋าสี่ใบ.....
"มาเอกช่วย" ผมช่วยปอเอากระเป๋าใส่ท้ายแท๊กซี่....หลังจากที่เสร็จแล้วเราก็นั่งเบาะหลังตรงไปสายใต้ใหม่...
"แหม ทำเป็นเศร้านะแก ชั้นไปทำงานนะเว๊ย ไม่ใช่ไปตาย"
"ก็คนมันเคยเห็นกันหลัดๆ นี่ อีกหน่อยก็จะไม่เห็นแล้ว" เพี๊ยะ...ผมโดนฝ่ามือปอไปหนึ่งที...
"ชั้นจะเดินทางนะยะ พูดจาเป็นมงคลหน่อย"
"แหะๆ ขอโทษเจ๊ พอดีปากมันหมาๆ"
"อย่าลืมโทรมาคุยบ้างนะ ไม่ใช่ไปอยู่โน่นแล้ว ลืมเอก"
"ใครจะกล้าลืมเอก ที่น่ารัก ได้ล่ะ..."
"น่ารักจริงเหรอ" ผมย้ำๆ ตอนนี้ต้องแกล้งทำเหมือนสนุกร่างเริง บรรยากาศในการลาจากรู้ๆ อยู่ว่ามันเศร้า..
"ถ้าชั้นเจอแก ก่อน เรย์ชั้นจะจีบแกเลยแหละ คนอะไร หน้าตางั้นๆ นิสัยงั้นๆ ขี้เมา แถมยังปากมอมอีก"
"แหม เจ๊ เอกถือว่าเป็นคำชมนะนี่...ว่าแต่เอกน่ารักจริงเหรอ" ปอพยักหน้า...อาจึ๋ย ...
"เอกก็ว่าเจ๊น่ารักเหมือนกัน"
ฮ่าอ่า อย่าเพิ่งนึกว่าผมจะจีบปอ ผมแค่หยอกเย้าตามประสาเพื่อนฝูง ขืนไม่คุยอะไรกันดิจะได้เศร้ากันจนต่อมน้ำตาแตก อีกอย่างผมยังเข็ดขยาดกับการจีบหญิงอยู่.....
"เจ๊ เอกขอผมเส้นนะ" ไวพอๆ กับพี่ผมพูดน่ะผมดึงผมปอมาหนึ่งเส้น
"โอ๊ย เจ๊บเว๊ย แกทำไรวะเอก"
"ขอผมเจ๊ไง" ผมยื่นผมที่ดึงมาจากหัวปอให้ดู
"เจ๊ดึงผมของเอกมาเส้นดิ" ผมยื่นหัวไปให้ปอดึง หัวผมมันสกินเฮดนะครับ ผมมันเลยสั้นๆ...
"แกเล่นอะไรวะ เอก"
"ตอนที่เอกดึงผมเจ๊ เจ๊เจ็บเปล่า" ตอนนี้ดูเหมือนพี่แท๊กซี่เค้าจะสนใจเรื่องผมสองคนคุยกันแล้ว แหะๆ ไม่ว่ากันดูได้..
"เจ็บดิ" ปอพยักหน้า
"ตอนเจ๊ดึงผมเอก เอกก็เจ็บเหมือนกัน ดีแล้ว ความเจ็บนี่แหละมันจะทำให้เราสองคนจำ"
"จำว่าไงจ๊ะ" ปอทำหน้างง...
"ข้าแต่ฟ้าดิน และพี่แท๊กซี่จงเป็นพยาน ผมกับปอ ขอสัญญาว่า ต่อไปจะใช้ชีวิตโสดแบบนี้ เพื่อค้นหาคู่ครองที่ดี แต่ถ้าถึงอายุ 35 ถ้าทั้งผมหรือเจ๊ ยังหาแฟนไม่ได้ ผมกับเจ๊เราจะแต่งงานกัน" ตอนนั้นทำเล่นๆ ผมนึกมุขทำลายความเงียบน่ะ....
"แหม แก ทำไมต้องสามสิบห้าด้วยล่ะ สามสิบก็พอมั๊ง" อาแน่.... ท่าทางจะรับมุขผม...
"มะได้สามห้าน่ะดีแล้ว ตอนนั้น เจ๊คงไม่มีทางเลือกมากนักหรอก เสียงรถด่วนขบวนสุดท้าย" ผมทำเสียงยานๆล้อเลียน
"แหม ชั้นคงฝันร้ายหว่ะ ถ้ามีแฟนแบบแก"
"ไรนี่ เมื่อกี๊ยังบอกว่าเอกน่ารักอยู่เลย แหมๆ ยังไม่ทันสามวันเลยนะ นารีเป็นอื่นไปซะแล้ว...จริงเปล่าครับพี่แท๊กซี่.."
พี่แท๊กซี่แกหัวเราะขำๆ เอ้อ สองคนนี่มันอะไรกันนี่.....
"ตกลงสัญญากันแล้วนะ ต่อหน้า ฟ้าดิน และก็พี่แท๊กซี่..ถ้าใครผิดคำสัญญา ของให้ขึ้นคานตลอดไป"
"ย่ะ ชั้นสัญญาแต่สงสัยชั้นจะมีแฟนก่อนแก่หว่ะเอก ฮิฮิ..."
เฮ้อ คลายเครียดได้จริงๆ ครับมุขนี้ของผม .....เราถึงสายใต้ใหม่ ..ผมก็สงปอขึ้นรถเลยคับ เพราะวันนี้กว่าจะไปถึงสายใต้ใหม่ ก็เกือบจะตรงเวลาที่รถทัวร์จะออกพอดี...รถของปอเคลื่อนออกไปแล้ว ผมยกมือ bye bye ด้วยความเศร้าเพื่อนดีๆ จากไปอีกหนึ่งคนแล้ว....
หลังจากนี้...ผมยังต้องทนกับการกระทำที่ผมทำลงไปกับพี่นกอยู่ครับ ตอนมีแค่ระยะเวลาอย่างเดียวที่จะช่วยให้ความรู้สึกผิดความรู้สึกแย่ที่มีในใจผม...มันจางลง....มันหายไป......ผมสัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว ...ถ้าผมจะรักใครผมต้องรักเค้าด้วยความจริงใจ ไม่ใช่การหลอกลวงแบบที่เคยทำมา....
http://www.ethaimusic.com/lyrics3/705.htmไม่ว่าเจอสิ่งใด เนิ่นนานไปก็แปรเปลี่ยน สักวัน
เคยวิ่งตามความฝัน แต่บางครั้งก็ต้องหยุด แค่นั้น
เมื่อก่อนเคยรัก เคยผูกพัน แต่มาวันนี้มันเป็นเพียง คนเคยได้รู้จักกัน
วันนี้มีสุขใจ แต่ต่อไปสักวันคง วุ่นวาย
หากความทุกข์ทนจางหาย อาจมองเห็นความสุข อีกครั้ง
จึงทำให้ฉัน ได้เข้า(มั่น)ใจ ทุกสิ่งเปลี่ยนผันสักเท่าไร
ฉันจะก้าวเดินต่อไป
อย่าลืมเรื่องราวที่ผ่านที่เคยได้เจ็บช้ำ
ยังมีเรื่องราวที่ดีที่เคยได้จดจำ
เก็บคืนและวันที่ผ่านที่เคยได้ปวดร้าว
ยังมีเรื่องราวที่ดีที่รอให้จดจำ
วันที่ทำผิดไป อาจเจอใครที่เข้าใจ สักคน
ในความมืดมนสับสน อาจเจอคนที่จริงใจ ไม่ยากนัก
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
