หัวข้อ: IN CONTROL ... ในปกครอง : Special Chapter : NubNab : July 17, 18 : P.115

[korner]

เย้ ดีใจเจิ้นรับสินเชื่อเป็นครอบครัวแล้ว 5555 ถึงแม้ว่าสินเชื่อจะกระเด็นไปอยู่ที่พื้นตลอดก็ตาม มูนนี่ต้องเข้มแข็งนะ สรุปนารีเป็นภัยคือแม่จริงๆใช่มั้ย เราตามไม่ค่อยทัน แหะๆ  ต้องอ่านหลายๆรอบหน่อย

ปล.เรื่องงานสู้ๆนะคะ

[XXIXII]

จันทร์นี่น่ารักน่าเอ็นดู เป็นเบบี๋เลย ติดนม ติดตุ๊กตา
เรื่องพ่อแม่จันทร์ตะงิดๆละก็จริงๆด้วย ที่ซินแสบอกว่า
มีผู้หญิงมาขวาง คงเป็นแม่จันทร์ที่ตะเอาจันทร์ไปอยู่
ด้วยสินะ แต่คงไม่ไดหรอกกก

[mammam]

ไม่รู้ล่ะร้ายไม่ร้ายไม่สน #ทีมเจิ้น 

[mybear_sr]

แม่กับลุง
พ่อกับสุริยะ หยาง(แอบกรี้ดแดดดี้ๆอ่ะงื้ออ)
แม่คือผู้หญิงในฝันใช่ไหมคะเนีย???
เฮ้อ อยากเป็นมูนนี่ที่ไม่รู้อะไรเลย หิวกินนอนร้องหาเจิ้นไปวันๆ
 เป็นคนอ่านนี่เครียดกว่ามูนนี่เยอะะะะะ55555555
 

[Mitaro]

พ่อตองสู้ๆ ขอให้ได้จันทร์มาดูแลเพราะมีแบ๊คอัพดี ถล่มให้ยับเอาให้รู้ซะบ้างว่าจันทร์อะของเจิ้น    
ส่วนแม่เราแบนนางเพราะเป็นผีให้อีลุงเลี้ยง ไม่ละอายใจเลยทั้งที่ลูกก็อยู่ในห้องใกล้ๆกันแท้ๆ ดูเป็นผู้หญิงไม่ดียังไงก็ไม่รู้

[whistle]

สรุปว่าพ่อของจันทร์สนุกมากไปหน่อยเมื่อตอนวัยรุ่นเลยไปทำผู้หญิงท้องแล้วต้องรับผิดชอบ แต่แอบรักกันกับสุริยะมาก่อน?
เลยตกลงกันว่าจะรอจันทร์โตก่อนค่อยบอกความจริงงี้หรอ?

[Yunatsu]

นั้นนนนนนนนนนน
ไงงงงงงว่าแล้ว
มาดูกันน ว่าจันทร์จะเปนยังไงบ้าง

[เป็ดอนุบาล]

                เจิ้นนี้ร้ายกาจมาก 
แล้วครอบครัวของจันทร์จะยังไงต่อไปค่ะพ่อแม่จันทร์เลิกกันไปแล้วสุริยะละค่ะคือใครฝ่ายไหน งงเบาๆค่ะอิอิ

[imymild]

มีนิ้วเข้ามาเกี่ยวแล้วคุณพ่ออออออ

[Acacha]

พ่อกับลุงสุริยะเคมีเข้ากันดี 

[cheezett]

เรื่องนี้พระเอกก็คือเจิ้น ตัวร้ายก็คือเจิ้น 

[kinjikung]

สรุปพ่อตองพลาดจนมีจันทร์ โดยที่แต่ละคนก็มีคนของตัวเองอยู่แล้ว อลวนแท้ เจิ้นเดินเกมส์เฉียบ

[snoopy]

มูนนี่ หนูมีคนปกป้องดีจัง อิจฉาาาา

[HZtaoFan]

คุณตองน่ารักจัง หงุ่ยๆๆๆ

[Ashita]

ตัวร้ายเรื่องนี้คือ เจิ้นแน่ๆ ข่มขู่พ่อจันทร์ แล้วยังเตรียมไฟท์กะแม่จันทร์อีก ร้ายมาก วางแผนเอาลูกเขา

[gimini]

รออ่านตอนต่อไปนะจ้ะ สู้ๆค่าไรท์

[MaYoonHo]

อ่านไป ก็ลุ้นไป งืออออ กลัวมูนนี่เสียใจจจ
ชอบที่มูนนี่แง้วๆ เริ่มเป็นห่วงคนอื่น
แต่ก็เอ็นดูที่มูนนี่ร้องไห้เพราะคิดว่าตัวเองปกป้องใครไม่ได้เลย
โถ...ลูก หนูไม่ต้องปกป้องใครก็ได้ลูก มีแต่คนอยากจะปกป้องหนูนะ เอ็นดูอ๊ะะะ
ชอบตรงที่เจิ้นคุญกับพ่อตองด้วย

“ผมดีใจที่หน้าเหลวแหลก...ไม่งั้นคงไม่มีเจ้าจันทร์ ขอบคุณที่เป็นพ่อแย่ๆแต่ดันมีลูกน่ารัก...มาให้ผมรัก”

แอบขำ นี่คือกำลังชมพ่อตองอยู่ใช่มั้ยยยยไม่ได้มีเจตนาอื่นเลยนะะะะ
ชอบที่เจิ้นเป็นเจิ้น เป็นคนเจิ้นที่ครอบครองเจ้าจันทร์
ฮือออออ ดูแลน้องดีๆนะ ขังน้องไว้เลย เราไม่อยากให้น้องเจ็บปวดเลยยยยย
งืออออออออออ

[baibuabuaz]

โอยยยยยย เอาแล้วไง สงสารจันทร์ล่วงหน้าเลย จันทร์เด็กน้อยมาก รับไม่ไหวแน่ๆ เจิ้นต้องช่วยน้องนะ ฮือออออ

[Namshine]

ชอบตรงที่เจิ้นพยายามจะชักจูงจันทร์ให้เลิกสงสัยเรื่องพ่อแม่อ่ะ  ที่บอกว่าวันนี้เครียด แต่พอกินอิ่มทำให้หายเครียดเยอะเลย เจิ้นเก่งและฉลาดที่รู้ว่าเจ้าจันทร์จะคิดไปทางไหน   

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[khwanruen]

เจิ้นมันร้ายค่ะคุณพ่อ 

[bambooiihallo]

Chapter 25 MoonyPeeDubPeedoo



วันนี้ผมต้องมาตรวจร่างกายกับเจิ้นเพราะเป็นการตรวจสุขภาพประจำปีพนักงานช่อฟ้า ก็ตรวจนั่นตรวจนี่เยอะไปหมด ผมไม่ชอบเลยเพราะมันต้องเจาะเลือด



“นิดเดียว”



“ไม่เจาะไม่ได้หรอ”



คำถามที่ผมต้องถามทุกปี เจาะเลือดไม่พอต้องไปฉีดวัคซีนป้องกันไข้หวัดใหญ่ด้วย แต่เจิ้นก็คือเจิ้นไม่สนว่าผมจะงอแง้องแง้งกระพริบตาปริบๆ สุดท้ายผมก็ต้องยื่นแขนให้เจ้าหน้าที่



“ไม่เจ็บหรอกค่ะ มดกัดเอง”



“ก็พูดแบบนี้ทุกปีอ่ะ”



“จันทร์พูดดีๆ”



“ขอโทษครับ”



เจิ้นชอบดุเวลาผมพูดแล้วทำเสียงหงุดหงิดใส่คนอื่น เขาบอกว่ามันไม่ดี แต่ผมจะโดนเจาะนิ้วมันก็ไม่โอเคอ้ะ ปีละครั้งก็เหอะ คนมันเจ็บมันไม่เลือกปีหรอก



“พิงพี่มา”



เจิ้นเจาะเลือดเสร็จไปก่อน เขาโอบเอวผมเข้าไปชิดให้ผมได้ใช้ไหล่กว้างวางคางแล้วหันไปทางอื่น เจิ้นกระชับกอดผมไว้ตอนผมสะดุ้ง แล้วพอเจาะเลือดเสร็จก็โดนฉีดวัคซีนต่อเลย



“เจ็บ...”



“ชู่ววจะเสร็จแล้วเด็กดี”



เวลาฉีดวัคซีนไข้หวัดใหญ่ผมก็จะตัวร้อน มีลมพิษขึ้นอยู่วันสองวัน หมอบอกว่าปกติช่วงร่างกายปรับตัว แต่เจิ้นไม่เป็นนะ ทำไมผมต้องเป็นคนเดียวด้วย



เจิ้นพาผมมาตรวจกับฉีดวัคซีนก็หลังจากพนักงานตรวจเรียบร้อยแล้วจะได้ไม่ต้องรีบเวลาผมงอแง นั่นล่ะเหตุผลของเจิ้น เพราะหลายปีก่อนตอนผมยังเด็กผมร้องไห้ลั่นกลัวเข็ม แถมวิ่งหนี เจิ้นบอกว่าวุ่นวายไปหมดตัดปัญหามาหลังสุดไปเลย พนักงานจะได้ไม่ต้องเกร็งด้วย



เรามีรายการตรวจยาวเป็นหางว่าว สุดท้ายก็ชั่งน้ำหนักที่ตราช่างเป็นแบบในฟิตเนส วัดอะไรได้หลายอย่าง พวกอัตราการเผาผลาญ มวลกล้ามเนื้อและไขมันด้วย



“ส่วนสูงเจิ้นเท่าเดิมครับ น้ำหนักมากขึ้นแต่ไขมันลดลง ส่วนที่เพิ่มเป็นกล้ามเนื้อครับ เปอร์เซ็นการมีโอกาสอ้วนเท่ากับศูนย์ การเผาผลาญของร่างกายปกติ ส่วนรายการอื่นๆก็จะแจ้งไปในเอกสารนะครับ แต่ไม่มีผิดปกติอะไรครับ”



“เจิ้นหยุดสูงจริงๆแล้วหรอ เท่าเดิมมาห้าปีแล้ว”



ปีนี้เจิ้นอายุ 29 หยุดสูงตอนอายุยี่สิบสี่ คงที่ที่ 186



“จำได้ด้วย?”



“เรื่องของเจิ้น จันทร์จำได้หมดแหละ”



คำตอบผมเรียกรอยยิ้มจากเจิ้น ก็เรื่องของเจิ้นผมจำได้หมดจริงๆนี่ อยู่ด้วยกันตลอดไม่จำของเจิ้นแล้วจะให้จำของใครกัน



“170 คุณจันทร์สูงขึ้น 0.5 เซ็นต์ครับ”



“ง่ะ ทำไมน้อยจัง มันต้องแบบสูงทีละห้าเซ็นต์สิ แบบนี้จะทันเจิ้นได้ยังไงล่ะครับ”



“แต่ละคนก็มีพัฒนาการแตกต่างกันนะครับ มาตรฐานชายไทยก็ไม่ห่างคุณจันทร์เท่าไหร่ครับ”



“กินนมเพิ่มเป็นคืนละสองแก้วไหม?”



“เฮ้อ.... เจิ้นไม่เข้าใจจันทร์หรอก”



คุณคิดว่าการที่เราเห็นคนตัวสูง ขายาว ไหล่กว้างเดินอยู่ในบ้านมาทั้งชีวิตแล้วเราจะไม่อยากเป็นแบบเขามั่งหรอ ขอบอกเลยว่าไม่มีทาง! เมื่อก่อนเจิ้นก็บอกว่าโตขึ้นก็สูงเอง แต่ผมกระเตื้องนิดเดียวต่างจากเจิ้นที่สูงพรวดขึ้นมาทีละเยอะๆ พ่อผมก็สูงนะ ก็ไม่ขนาดเจิ้นแต่ก็สูงกว่าผมอ่ะ



“คุณจันทร์น้ำหนักขึ้นจากปีก่อนสองกิโลนะครับ...แต่ เป็นไขมัน ถึงจะดูตัวเล็กแต่ว่ามีเปอร์เซ็นการอ้วนที่ 5 เปอร์เซ็นต์ จริงๆก็ปกติครับ ระบบเผาผลาญปกติ”



เจิ้นชมวดคิ้วมองผม เพราะผมก็ดูตัวเท่าเดิม ผมก็ไม่คิดว่าตัวเองอ้วนด้วยแถมทุกคนก็บอกให้กินเยอะๆ แล้วทำไมดันเป็นมีเปอร์เซ็นต์อ้วนล่ะ...



“หนักพุงจันทร์แหงเลยอ่ะ”



ผมจับๆพุงตัวเองมันก็นิ่มๆ



“อืม...มูนนี่ของพี่แก้มป่อง สงสัยหนักแก้มด้วย”



   “ง่ะ ไม่ต้องมามูนนี่เลย จันทร์เสียใจอยู่นะ!”



ผมหงุดหงิดแต่เจิ้นดันขำ ตัวเองไม่อ้วนบ้างให้มันรู้ไป กลายเป็นว่าหลังจากตรวจสุขภาพผมก็ต้องไปปรึกษาคุณป้าแม่บ้านว่าผมอ้วน



“งั้น....เน้นเนื้อปลาดีไหมคะ?”



หลังจากนั้นเมนูปลาก็มาทุกวันจนเจิ้นบอกว่าเบื่อปลา แล้วบังคับผมให้ไปฟิตเนสกับเจิ้นแทน ตอนนี้กิจกรรมผมเยอะมากทั้งไปซ้อมเต้นสันทนาการ ตกเย็นออกกำลังกาย เจิ้นให้เทรนเนอร์ของฟิตเนสในธนาคารเราขึ้นมาดูแลผมโดยเฉพาะเพราะว่ากลัวผมไปเล่นกับคนอื่นแล้วทำไม่ถูก อายเขาเปล่าๆ



เทรนเนอร์ของผมเป็นผู้หญิงผมสั้นอายุสามสิบกว่าๆ ท่าออกกำลังกายลดไขมันของผมก็จะเป็นพวกสควอตส์ เน้นต้นขาและก้น กับพวกเล่นหน้าท้อง จบด้วยเต้นแอโรบิก มีคุณป้าแม่บ้านออกกำลังกายเป็นเพื่อนผมบางวัน



กิจกรรมฟิตเนสลดไขมันผมทำได้แค่ห้าวันก็ง้องแง้งกับเจิ้นว่าไม่เอาแล้ว ปวดขา ปวดพุง ปวดก้น ขออ้วนต่อไปดีกว่า อะไรก็ไม่รู้ ตอนกินไม่เห็นเหนื่อยแบบนี้เลย



แต่เจิ้นก็ไม่ยอมบอกว่าเสียเงินจ้างไปแล้ว แพงด้วยเพราะคอร์สส่วนตัว กว่าผมจะเล่นครบสิบวัน ไม่เอาแล้ว ไม่ออกกำลังกายแล้ว ไม่กลัวอ้วนแล้ว ถ้าใจเราคิดว่าตัวเองไม่อ้วน มันก็ไม่อ้วนหรอก



   คิวเป็นอีกคนที่ขำผมบอกว่าตรรกะผมตลก เออขำไปเลย!!!










   เปิดเทอมปีสองเหมือนเห็นภาพตัวเองเมื่อปีก่อน มานั่งร้องเพลงไปกับเพื่อนๆ ทำกิจกรรมแล้วก็ขำพี่สันทนาการอย่างผมกับคิว คิวกับคนอื่นเต้นกันแรงมาก ส่วนผมก็พยายามสุดชีวิตแล้วแต่ก็โดนแซวออกไมค์ว่าไก่ป่วยในเพลงไก่ย่าง ไอ้ผมทรงน้ำพุเปิดเหม่งนี่อีก



   กว่าจะเต้นจบผมก็แทบไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน พอไปนั่งรอเพื่อนฝ่ายอื่นชี้แจงน้องก็มอง คิวเลยดันผมไปนั่งหลบข้างหลัง คำพูดเพื่อนยาวเหยียดแจ้งนั่นแจ้งนี่ แต่อากาศก็เย็นจนผมง่วง เลยก้มหน้าพิงหลังคิวพักสายตา...



   “หยุดสวีทเดี๋ยวนี้!!! คิวปลุกลูกแกด่วน หลับได้ไงยะ”



   “จันทร์ตื่น!!”



   “หะ หา!!!! จันทร์ไม่ฉีดยานะ”



   เหมือนได้ยินเสียง ก๊อง....ในหัวแล้วทุกคนก็ขำ การพักสายตาของผมทำผมหลับแล้วฝันถึงวันตรวจสุขภาพ ให้ตายเหอะโคตรน่าอายเลย แล้วเสียงผมต้องดังแน่ๆอ่ะทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้อง แล้วก็เพื่อนๆขำหมด



   “เห้ยๆ อย่าแกล้งลูกกู โอ๋ จันทร์ไม่เป็นไรนะ ฮ่าๆ”



   คิวแกล้งดึงผมไปกอด แต่ผมอายจริงไม่กล้าดันมันออกไปเลย ขนาดเพื่อนเปลี่ยนเป็นเรื่องอื่นผมยังไม่เลิกอาย เห้อ...อาจจะเพราะผมยังอึนๆกับการเป็นไข้นิดหน่อยหลังฉีดวัคซีน



   น้องรหัสผมเป็นผู้หญิงที่สวยมาก เห็นว่าเป็นดารา แต่น้องต้องตามหาผมในเดือนนี้ให้เจอแล้วเราจะไปเฉลยสายกันข้างนอก โค้ดลับของผมก็ไม่ยาก ให้เจิ้นช่วยคิดเมื่อคืน



   “มูนนี่ปี้ดับปี้ดู”



   ธนาคารกำลังทำบัตรเอทีเอ็มลายสกูปปี้ดูเพื่อดึงลูกค้าพอดี ก็เลยผสมกับของผมไปแบบนั้น คิวบอกว่าง่ายไปแต่ง่ายๆนี่แหละจะได้คิดไม่ถึง ของคิวก็โค้ดยาวๆอ่านยากๆ เป็นน้องผู้ชายที่หน้าตาดีคนหนึ่ง



   สายคิวไม่รู้อะไรทำไมบังเอิญได้แต่คนที่เป็นตัวเก็งเดือนคณะกันหมด....เอาวะ ดาวคณะก็สายผมเหมือนกันแหละ ผมตื่นเต้นมากแต่ก็ไม่กล้าแสดงออกเยอะกลัวน้องจับได้
   








   “เจิ้น เจิ้นว่าอันนี้หรืออันนี้ดีอ่ะ แล้วก็สีด้วย ฟ้าหรือชมพู แต่จันทร์ว่าอันสีส้มก็สวย”



   ผมต้องซื้อของขวัญชิ้นแรกให้น้อง เจิ้นเลยพามาที่ห้างชิดลม ของชิ้นแรกที่จะให้น้องก็อยากจะให้ดีๆ แล้วน้องก็เป็นดาราด้วยน่าจะชอบของสวยๆงามๆ ก็เลยว่าจะซื้อผ้าพันคอบางๆให้ ก็ไม่ได้ตั้งใจกับผ้าพ้นคอหรอก แต่ว่าเดินผ่านพอดี



   คนขายบอกว่ามันทำเป็นผ้าพันคอได้ คลุมไหล่ก็ได้ ผูกกระเป๋าก็ได้ เป็นชุดยังไง ไม่รู้ทำไมทำได้เยอะจังแต่มันก็น่าจะดี คนรับจะได้เอาไปใช้แบบที่ตัวเองชอบ



   “ผืนนี้ดี เหมาะกับจันทร์ อืม เหมือนกระต่าย”



   เจิ้นหยิบผืนสีขาวลอยทองๆมาโพกหัวผมแล้วผูกโบว์ใต้คาง เขาขำผมเลยขำด้วยเพราะเห็นหน้าตัวเองกลมๆในกระจกแล้วมันก็ดูแก้มอึดๆอ้วนๆ เห้อ ไม่อ้วนสิ ถ้าคิดว่าตัวเองอ้วนเราก็จะอ้วนนะ



   “ผืนไหนก็เลือกไป แต่เอาผืนนี้ด้วย นุ่มดีเผื่อจันทร์ติดไปใช้บนรถ”



   “งั้นจันทร์เอาสีฟ้าก็ได้ ลายเดียวกับที่เจิ้นเลือก เอาสองผืนนี้ครับ เจิ้นจ่ายตังให้ก่อนจันทร์อยากเข้าห้องน้ำอ่ะ”



   ผมเดินไปเข้าห้องน้ำไม่ไกล ออกมาเจิ้นก็ยืนรออยู่แถวหน้าห้องน้ำแล้ว เขาดูหงุดหงิดแต่พอถามก็บอกว่าเปล่า เรากินข้าวกันเสร็จก็กลับบ้าน ผมชวนเจิ้นไปนอนห้องดูดาวเขาก็ดูอารมณ์ดีขึ้นมานิดหน่อย



   เจิ้นไม่ได้แสดงออกอะไรมากเวลารู้สึกอะไร แต่เพราะผมอยู่กับเจิ้นทุกวันนั่นแหละ องศาคิ้วตกไปแค่ 0.01 มิลผมก็รู้สึกได้ว่าเขาเป็นอะไร



   “โอ๋นะ จันทร์กอด”



   “มูนนี่อ้วนของพี่”



   เจิ้นฟัดผมจนมันจักจี้แล้วก็ขำจนเหนื่อย เห้อ อ้วนนิดเดียวแซวทั้งชาติ ก็คนมันมีความสุขมากก็ต้องกินเยอะเป็นธรรมดาอ้ะ








   
   น้องรหัสผมดูจะชอบผ้าพันคอที่ผมเลือก ส่วนสายคิวก็ยังคงความเกรียนให้ที่ตักปลากับน้องรหัส มันสืบทอดมากันรุ่นสู่รุ่นจริงๆ ในชั้นปีช่วงนี้ก็คุยกันแต่เรื่องรับน้อง เข้าค่าย มันเป็นบรรยากาศสดชื่นไปทั้งมหาวิทยาลัย ทั้งจะมีประกวดดาวเดือน เพจคิ้วท์บอยคิ้วท์เกิร์ลก็ลงรูปรุ่นน้องเต็มไปหมด



   คิวก็เคยลงบ่อยๆเมื่อปีก่อน ส่วนผมหน้าตาธรรมดาก็ไม่มีอะไรพวกนี้หรอก เคยถามเจิ้น เจิ้นบอกว่าเจิ้นเรียนจบก่อนเฟสบุ๊คจะดัง ไฮไฟท์เจิ้นก็ไม่ได้เล่น...ทุกวันนี้เจิ้นก็มีเฟสบุ๊คส่วนตัวแต่ก็ตั้งเป็นไพรเวทแถมไม่ค่อยเล่น ผมก็ไม่ติดมือถือตามเจิ้นไปด้วย



   เจิ้นไม่ค่อยชอบให้ผมเล่นมือถือ ดูการ์ตูน อ่านหนังสือ หรือทำกิจกรรมอย่างอื่นยังดีกว่า ผมก็เลยเป็นพวกดองไลน์ให้คิวต้องโทรตามบ่อยๆ เปิดเทอมใหม่นี้คิวเปลี่ยนทรงผมเป็นสีแดงเข้ม ทรงอันเดอร์คัตมัดเป็นจุกด้านหลัง บุคลิกดูเปลี่ยนไปเลยผมเลยว่าจะเปลี่ยนทรงผมบ้าง

   “อยากตัดทรงไหนล่ะ?”



   “เจิ้นว่าแบบไหนดี เอาแบบหล่อๆอ่ะ เนี่ย คิวตัดแบบนี้หรือจันนทร์ตัดแบบคิวดี”



   ผมเปิดรูปคิวให้เจิ้นดูเป็นตัวอย่าง



   “มันต้องเซ็ตผม พอไม่เซ็ตก็หล่นมาทิ่มตาจันทร์หมด”



   “แล้วแบบไหนจะเข้ากับหน้าจันทร์เนี่ย”



   “ไปให้ร้านเลือกให้ไหม? พี่ก็ไม่เคยตัดผมทรงแฟชั่นเหมือนกัน”



   ทุกครั้งเจิ้นก็แค่เรียกคนมาเล็มปลายผมออกให้ไม่ยาวเกินไป เราขำออกมาเพราะผมดันปรึกษาผิดคน แต่เจิ้นก็พาผมไปร้านตัดผมในห้างที่พี่เลขาหาร้านมาให้ ร้านนี้ดังมากจนต้องนัดคิวเอาไว้ แต่มันก็ค่อนข้างเป็นส่วนตัว มีห้องส่วนตัวสำหรับลูกค้าแต่ละคนด้วย



   “เสร็จแล้วโทรหาพี่”



   วันนี้เจิ้นรับโทรศัพท์บ่อย เห็นว่าเขาจะลงทุนอะไรสักอย่าง ผมให้ช่วงช่วยเลือกทรงผมให้ เอาแบบไม่ทิ่มตาแล้วก็ไม่ต้องเซ็ตเพราะผมน่าจะขี้เกียจ



   “งั้นข้างหน้าก็แบบเดิม แต่ด้านข้างเล็มขึ้นเปิดหูนะคะ อุ้ยหัวค่อนข้างได้รูป เดี๋ยวสไลด์สั้นๆให้เห็นหัวทุยๆนี่ดีกว่า”



   ผมปล่อยพี่ช่างทำผมจัดการให้ ผมทรงเดิมของผมมันก็ไม่ต่างจากที่พี่เขาเลือกเท่าไหร่แค่เหมือนจะเปิดหูมั้ง



   “ย้อมผมด้วยไหมคะ? ถ้าย้อมจะทำให้หน้าสว่างเปลี่ยนลุคไปเลยค่ะ”



   ภาพคิวเปลี่ยนลุคแว๊บขึ้นมาในหัวผม ทำให้ตกปากรับคำไปแต่ก็เลือกสีน้ำตาลสว่างๆ เสียเวลาไปหลายชั่วโมง เจิ้นไลน์มาบอกว่ารออยู่ในห้องรับรองของร้าน ร้านนี้มีห้องเฉพาะสำหรับกินกาแฟใช้อินเตอร์เน็ตด้วยสำหรับผู้ติดตาม ร้านตัดผมสมัยนี้ดีจัง



   ผมค่อนข้างชอบตัวเองลุคใหม่เพราะมันดูแปลกตาดี แล้วหูก็โล่งๆด้วย ช่างเซ็ตผมให้นิดหน่อยเผื่อว่าผมอยากจะเซ็ตเองวันหลังก็จะได้แบบนี้



   เจิ้นขมวดคิ้วที่เห็นผมทรงใหม่จนผมชักจะหมดความมั่นใจ หรือมันจะไม่ค่อยดี?



   “เลขาผมไม่ได้ย้ำมาหรอครับว่าให้ใช้สารเคมีน้อยที่สุด? เจ้าจันทร์เขาแพ้ง่ายแล้วความเสี่ยงเรื่องแพ้สีย้อมผมมันก็มี ขอพบผู้จัดการร้านด้วยครับ”



   ผมไม่คิดว่าการย้อมผมจะเป็นเรื่องใหญ่ เจิ้นสีหน้าจริงจังมากแถมตาดุยังมองมาที่ผมไม่ให้พูดอะไร เจิ้นโทรหาพี่เลขาพูดประโยคแบบที่ถามช่างเมื่อกี๊เปี๊ยบ



   ไม่นานผู้จัดการร้านก็มา พี่เลขาก็ดูเหมือนรีบมาจากช่อฟ้า ส่วนผมนั่งหงอยอยู่ข้างเจิ้น เวลาเจิ้นดุเขาจะดุมาก เขาไม่ตวาด ไม่เสียงดัง แต่คำพูดเจิ้นมักจะดูน่ากลัว



   “ขอโทษจริงๆค่ะ ผู้จัดการย้ำมาแล้วแต่ดิฉันลืมเองเพราะน้อง...”



   “คุณจันทร์...”



   พี่เลขาพูดแทรกขึ้นมา ทำให้พี่ช่างทำผมรีบพูดใหม่ บรรยากาศมันดูกดดันไปหมดจนผมกระวนกระวาย ทุกคนเดือดร้อนไปหมดเพราะผมอยากจะทำสีไม่ถามเจิ้นก่อน



   “ค่ะ คือคุณจันทร์ตัดทรงนี้แล้วคล้ายๆคนเกาหลี ญี่ปุ่น ถ้าย้อมแล้วต้องดูดีก็เลยแนะนำไปเหมือนแนะนำลูกค้าคนอื่นๆ แต่สีร้านเรานำเข้าอย่างดีคิดว่าคุณจันทร์ไม่น่าจะแพ้...”



   “เจิ้นครับ ทางผมต้องขอโทษด้วยที่ระมัดระวังไม่พอทั้งๆที่เลขาเจิ้นแจ้งมาแล้ว ถ้าเกิดคุณจันทร์แพ้ทางร้านจะรับผิดชอบเองครับ”



   เจิ้นไม่พูดอะไรเลยสักอย่าง ผมก็ไม่กล้าพูดอะไรได้แค่นั่งก้มหน้ามองมือตัวเองไม่กล้าเงยหน้าสบตาเจิ้นที่จ้องมาทางผมอยู่อย่างนั้น



   “จันทร์รู้ใช่ไหมถ้าอยากย้อมผมพี่ก็คงไม่ว่า แต่พี่จะดูให้ก่อนว่าจันทร์จะแพ้ไหม ผิวจันทร์บางแพ้ง่ายมันจะไม่ใช่แค่กินยาก็หาย ถ้าผมร่วงหมดหัว? ผื่นขึ้นทั้งหัว? จันทร์จะแก้ปัญหาให้ตัวเองยังไง”



   “จันทร์....จันทร์ขอโทษ จันทร์ก็แค่อยากทำ เห็นเพื่อนทำก็เลยรีบตัดสินใจ”



   “พี่ปกป้องจันทร์แค่ไหนมันก็ไม่ปลอดภัย ถ้าจันทร์ไม่ปกป้องตัวเองด้วย....จัดการต่อด้วยครั้งหน้าอย่าให้พลาดอีก ความผิดพลาดเกิดขึ้นได้ แต่อย่าให้มันเกิดจากความสะเพร่าและไม่รอบคอบ”
   


เจิ้นลุกขึ้นทำให้ผมรีบลุกตาม ผมทำได้แค่ขอโทษทุกคนเบาๆแล้วรีบวิ่งตามเจิ้นออกไปจากร้าน แต่เจิ้นเดินนำไปได้ไม่นานก็หยุดรอผมก่อนที่เราจะออกจากห้างไปที่จอดรถด้วยกัน



   ตลอดทางกลับช่อฟ้าเจิ้นไม่พูดอะไรเลย กลับมาเขาก็นั่งดูข่าว ผมเลยหลบไปนั่งในห้องนอน พยายามง้อแล้วก็ไม่หายโกรธ เห้อ...หวังว่าผมจะไม่แพ้ยาย้อมผมนะ ถ้าผมร่วงแล้วผื่นขึ้นนี่นอกจากตัวเองจะทุเรศแล้วเจิ้นจะต้องโกรธผมมากของมากที่สุด



   มื้อเย็นผ่านไปแบบเงียบเชียบ เจิ้นยังเมินผมแล้วก็ไม่ยอมคุยด้วยจนผมชักจะหงอย สินเชื่อของผมก็โดนเจิ้นเอาไปนั่งกับตัวเองเลยไม่รู้จะบ่นกับใคร ผมคิดว่าตัวเองเกือบจะร้องไห้จนพ่อโทรมา



   ผมบ่นกับพ่อยาวมากกกกกกกกกก อัดอั้นสุดๆ ก็รู้อ่ะว่าผิด รู้แบบปฏิเสธไม่ได้ด้วยว่าเจิ้นห่วงผม เพราะห่วงนี่แหละทำให้เจิ้นโกรธเพราะผมไม่ระมัดระวัง



   “ร้องไห้ไหมลูก กินข้าวได้ไหม?”



   “ไม่อ่ะ นอยด์เฉยๆ”



   “ลูกพ่อโตขึ้นเยอะเลย...เมื่อก่อนเจิ้นโกรธทีนี่ร้องไห้กลับบ้าน กินข้าวไม่ได้ ปวดหัวไม่สบาย ใช่เจ้าจันทร์ลูกพ่อแน่ใช่ไหม?”
   


กลายเป็นผมโดนพ่อแซว แต่ผมก็งอแงเวอร์มากจริงๆเมื่อก่อน นึกย้อนไปตอนนั้นผมก็รำคาญตัวเองแต่น้ำตามันก็ไม่หยุดไหลเองนี่.... พอพ่อบอกว่าผมโตขึ้น ความรู้สึกอยากจะร้องไห้ก็ลดฮวบเลย



   “แล้ว....ผมจะทำไงดี”



   “ลอง ไม่ง้อดูสิ จันทร์โตแล้วมีสิทธิ์ย้อมผม พ่อไม่ว่าจันทร์ ถ้าจันทร์รับได้กับความเสี่ยงที่อาจจะแพ้ พ่อก็คิดว่าย้อมผมกับวัยรุ่นก็เรื่องปกติ พ่อยากให้จันทร์ใช้ชีวิตสนุกสนานมีความสุข”



   “งื้อออ ย้อมผมก็มีความสุข แต่เจิ้นไม่มีนี่นา....ก็เลยชักจะทุกข์แล้ว เฮ้อ..”



   “เพราะเจิ้นเป็นห่วง จันทร์ไม่สบายบ่อย เดี๋ยวแพ้นั่นแพ้นี้กินข้าวไม่ได้ กลับกันถ้าเจิ้นป่วยบ่อย จันทร์จะเป็นห่วงเจิ้นเหมือนกันใช่หรือเปล่าล่ะ?”



   “อื้อ...”



   “จันทร์อยากสนุก มีชีวิตสดใส แต่จันทร์ก็อาจจะต้องคิดถึงความรู้สึกเจิ้นด้วย”



   “ตกลงจันทร์ควรสนุก หรือ ควรคิดถึงความรู้สึกเจิ้นดี”



   “ลองหาจุดตรงกลางที่ไม่สนุกมากไป แล้วก็ไม่ทำให้เจิ้นห่วงมากไป มันก็อาจจะไม่สนุกที่สุดแต่เจิ้นก็จะไม่โกรธ จันทร์ก็จะไม่ต้องนอยด์”



   ทำไมพ่อผมเท่จัง.... มีพ่อเท่ๆแบบนี้แล้วผมก็น่าจะมีดีเอ็นเอเท่ๆติดตัวบ้างสิ หรือจริงๆผมอาจจะเป็นเท่ๆเหมือนกัน? จะว่าไปตั้งแต่เปิดเทอมก็มีแต่น้องๆเรียกพี่จันทร์ จุดเริ่มต้นของความเท่ของผมอาจจะเริ่มจากจุดนี้



   หัวใจพองโตเพราะคิดว่าตัวเองจะเท่แฟบเป็นลูกโป่งแตกเพราะว่าเจิ้นนอนหันหลังให้แถมยังเอาสินเชื่อไปกอดทำให้ผมนอนโดดเดี่ยว ผมพยายามจะไม่ร้องไห้เพราะพ่อบอกว่าผมโตขึ้นกว่าเดิม ถ้ากลับไปร้องไห้ก็ไม่เท่สิ



   “เจิ้นหายโกรธจันทร์เดี๋ยวนี้นะ!”



   ความโมโหทำให้ผมใช้ความรุนแรง ผมกัดหูเจิ้นเพราะมันใกล้สายตาที่สุด แต่ก็กัดไม่แรงนะกลัวเจิ้นเลือดออก โลกก็เลยหมุนเพราะเจิ้นหันมาพลิกตัวผมกดลงกับเตียง



   พ่อบอกว่าลองไม่ง้อ นี่แหละไม่ง้อแต่เราจะต้องสู้กันแบบผู้ชายแมนๆ! วิถีพี่จันทร์คนเท่ แต่ข้างในผมร้องไห้ไปแล้วเพราะเจิ้นทำหน้าตาน่ากลัวมาก



   ปากจะเอ่ยคำขอโทษก็ไม่มีสิทธิ์เพราะเจิ้นจูบผมก่อน การต่อสู้แมนๆที่ผมคาดหวังกลายเป็นว่าผมถูกเจิ้นจูบ กัด กอด แล้วยังสอดนิ้วเข้ามาอีก



   ก็ชอบ...แต่ แต่ แต่ ยังไม่เคลียร์เลยนะว่าหายโกรธยัง พอจะโวยวายมันก็หมดแรงแล้วอ่ะ....

   



เจิ้นกลายเป็นอารมณ์ดีแต่เช้า ผมก็ไม่อยากจะถามให้เจิ้นกลับมาโกรธอีก เอาเป็นว่าถ้าเจิ้นโมโหต้องไนท์แคร์แล้วเจิ้นจะหาย



   คิวผิวปากว่าผมกลายเป็นเด็กแสบ เพื่อนก็พากันทักจนผมชักไม่มั่นใจแต่ทุกคนบอกว่าดี มันก็คงดีจริงๆ แต่ถึงจะทำผมทรงใหม่ เจ้าจันทร์คนเท่ก็ยังต้องเต้นท่าเขย่ามดลูก



   ตอนเย็นเจิ้นมารับ มารับตั้งแต่ยังไม่เลิกรับน้องด้วยซ้ำ ปกติถ้าเจิ้นจะมายังไงก็สายแล้วนี่มายืนพิงรถเล่นโทรศัพท์อยู่หน้าตึกกิจกรรมของผม



   “หน้ามุ่ยอะไรมูนนี่”



   “ฮื่ออไม่ต้องมาจับแก้มเลย ดูดิเจิ้นแต่งตัวอย่างหล่อแต่จันทร์ใส่ชุดตลก”



   ชุดสันทนาการคณะผมคือเสื้อยืดสกรีนสันทนาการแล้วก็กางเกงเลสีส้มแสบตา ดีนะวันนี้ยังไม่ต้องมัดจุกแล้วดูเจิ้น สูทสีเลือดหมู ขาก็ยาว ไม่แฟร์อ่ะไม่แฟร์



   “เจิ้นสวัสดีครับ”



   เจิ้นพยักหน้ารับการทักทายของคิวนิดหน่อย คิวเดินมาส่งผมเหมือนทุกวัน ช่วงนี้สบายใจมากเพราะพี่แทนไม่ค่อยมาชวนคุยแล้ว พี่ธามก็หายๆไปด้วย



   เจิ้นพาผมไปกินข้าวที่บ้านใหญ่ คุณปู่กับคุณพ่อกลับมาแล้วแต่เมื่อวานพ่อไม่ยอมบอกว่าจะกลับในโทรศัพท์ทั้งๆที่ตอนนั้นพ่อเก็บของอยู่



   เรากินข้าวกันแค่สี่คนเพราะพ่อกับคุณปู่กลับก่อนกำหนด คุณพ่อกับคุณแม่เจิ้นไปไหว้พระที่ฮ่องกงกัน ส่วนแม่ผมก็ยังอยู่ต่างจังหวัด จะว่าไปผมถามเรื่องของในบ้านของพ่อที่หายไปดีกว่า แต่ถ้าถามพ่อก็รู้สิว่าผมไปงัดบ้านพ่อมา! ที่ทำได้ก็คือเนียนๆขอไปนอนกับพ่อที่บ้าน



   “พ่อกำลังย้ายไปอยู่คอนโด คุณปู่ซื้อไว้แต่ขายไม่ออกพ่อก็เลยช่วยซื้อเพราะคุณปู่อยากขาย ที่ตรงนั้นไม่ถูกโฉลกกับคุณปู่แต่ถูกกับพ่อ ย้ายของไปบางส่วนก่อนจะไปจีนแล้ว จันทร์ไปดูคอนโดพ่อด้วยกันไหม?”



   “ละ แล้วพ่อไม่อยากอยู่บ้านแล้วหรอ? แม่ล่ะครับ”



   “พ่อกับแม่คุยกันว่าจะขาย ค่าผ่อนมันแพงแล้วหนึ่งปีก็อยู่กันแค่ไม่กี่วัน จันทร์ก็อยู่กับเจิ้น พ่อก็อยู่จีนมากกว่าไทยเลยย้ายมาอยู่คอนโดดีกว่า เดินทางง่ายกว่าด้วย”



   “อ่าว...ไม่เห็นมีใครบอกผมเลย เรื่องคอนโดอีก”



   “พ่อก็รีบเตรียมตัวไปจีน ยุ่งเอกสารไปหมด แม่เขาก็คงรอพ่อบอกจันทร์เอง ลูกคิดว่าไง?”



   “ก็พ่อกับแม่ตัดสินใจไปแล้ว ผมยังไงก็ได้....แสดงว่าแม่กลับมาก็มาอยู่คอนโดกับพ่อเลยหรอครับ”



   “แม่เขาคงยังไม่กลับเร็วๆนี้ พ่อก็จะย้ายของให้เสร็จจะได้ประกาศขายบ้าน ให้แม่รีบมาทำไมล่ะ? พ่อก็ต้องไปจีนต่อ มาอยู่แม่ก็เหงา เราก็ไม่อยู่กับแม่”



   “งั้น...จันทร์อยู่เป็นเพื่อนแม่ก็ได้นะ ก็พ่อบอกว่าจันทร์โตแล้ว จันทร์ก็จะต้องอยู่กับแม่บ้างถ้าแม่กลัวเหงา ให้แม่มากรุงเทพนะ นะครับ”
   


ให้แม่อยู่น่านต่อแล้วผีมาเอาแม่ไปอยู่ด้วยผมจะทำยังไงล่ะ! มาอยู่กรุงเทพแหละดีกว่า เจิ้นไม่ว่าหรอกก็เงื่อนไขที่ทุกคนตกลงกันไว้ก็คือผมจะอยู่กับเจิ้นก็ได้ จะกลับไปอยู่กับพ่อแม่ก็ไม่ได้ห้าม งั้น...ก็คงไม่เป็นไรมั้ง?



====================   
   
   
   
เป็นไงล่ะ คนเจ้าวางแผนทั้งหลาย 5555 มูนนี่ปี้ดับปี้ดู ทำดีมากจ้า เอาความไม่รู้ไปสู้กับพ่อกับเจิ้นนะลูกนะ ส่วนเจิ้นเรื่องผมน้องล่ะเวอร์จังง เวอร์ขนาดวันต่อมาต้องไปรับเขาเร็วกว่าเดิม ห่วงหรือหวงน้า? 5555
   

ปล. หายงงกันยัง?

อัพเดทเรื่องปก ขณะนี้ได้ส่งสำนักพิมพ์ไปแล้วโดยการเอาของทุกคนมาผสมกันอย่างละนิดละหน่อยแล้วฝากสำนักพิมพ์ช่วยดูอีกที แหะๆ ชอบหลายไอเดียมาก เอาเป็นว่าเรามาดูว่าสำนักพิมพ์จะทำออกมายังไง เซอไพรส์ทั้งเราทั้งคนอ่านไปเลย 555+

   
ขอบคุณค่ะ

[mild-dy]

 

[Zestful]

หวงก็บอกว่าหวงนะเจิ้นนน

[catka12]

  ดีใจจังที่เปิดมาเจอเจ้าจันทร์&เจิ้น 

[klaew]

เอาล่ะสิ งานเข้าทุกย่อมหญ้า
น้องน่ารักขึ้น คนขี้หวงของขึ้นทันตา

[B52]

 

[jimmyjimmy]

ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว... รอพ่อตองมาเปิดเผย

[ka[ze]na]

หวงก็ไม่พูดมาตรงๆ

[full]

เจิ้นนี่มันเจิ้นจริงๆแค่น้องน่ารักขึ้นทำไมต้องทำดุด้วย แต่เรื่องพ่อกับแม่น้องนี่มันยังไงตะขิดตะขวงใจเหลือเกินนนน