1
Boy's love story / Re: Waiting for,Loving around:หาจนเจอ,เธอที่รัก:ซี่รี่ย์ตอนBe Fan My Friend!
« กระทู้ล่าสุด โดย keisarinna เมื่อ 02-06-2024 12:38:23 »Lover Fire 9 : Fan's Series
หนุ่มร่างเล็กวุ่นวายอยู่กับงานละลายพลังงานเหมือนคนอะดรีนาลีนหลั่งแบกตุ่มยกตู้เมื่อเจอสถาณการณ์เจียนตัวถึงชีวิต แสงสลัวจากด้านบนส่องเข้ามาได้บ้างแล้วตามช่วงว่างระหว่างใบพัดเวลาที่ใช้ไปไม่เสียเปล่าที่เจ้าตัวค่อยๆ กระทุ้งหิมะเจ้ากรรมที่ตอนนี้เหมือนกลบฝังพวกเขาในเคบินเสมือนอยู่ในหลุ่มศพ
เวลาเดินผ่านความยากลำบากอย่างเชื่องช้าช่างดูหยอกเย้าความเป็นความตายของผู้คนที่ดำรงอยู่ในช่วงวิกฤตของชีวิต เกมชีวิตครั้งนี้ไม่ทราบได้เจ็ตพ็อตก้อนใหญ่ตกเป็นของใครที่นำพาให้เพื่อนพ้องที่ตกชะตากรรมเดียวกันสุดทนห้วงความตาย
เสียงวิทยุสื่อสารส่งเสียงหวีดเล็กน้อยตามด้วยเสียงซ่า จากนั้นเสียงพูดจากอีกฝากฝั่งส่งตรงมายังเครื่องบินช่วยเหลือลำนี้ จากเสียงซ่าไร้สัณญาณจนมีเสียงชัดเจนของเจ้าหน้าที่อีกฝากฝั่งสัณญาณ
“...กู้ภัยHA0xxตอบด้วย...”
ผู้ช่วยคนขับฟื้นสติพอดิบพอดี ลนลานรีบควานว่าเฮดโฟนรีบสวมแล้วเปิดไมล์พูดตอบโต้ทันที
“กู้ภัยHA0xx ขณะนี้ภาวะฉุกเฉินติดภายใต้หิมะ ขอแม่ข่ายให้การช่วยเหลือ”
“...บอกตำแหน่งของคุณด้วย!...”
“...บอกตำแหน่งด้วย!...”
เสียงกดปุ่มดังกึกกักผู้ช่วยนักบินกรอกข้อมูลส่งให้อย่างเคร่งแคล้วเขารวมรวมสติได้รวดเร็วพอสมควรทั้งที่เห็นคนตายอยู่ด้านข้าง เป็นความคิดที่ดีของไคจินที่นำผ้ามาปิดบังไปหน้ากัปตันผู้ลาลับโลกนี้ไว้
“....ผมพูดกับใครอยู่ แจ้งด้วย...”
“ผู้ช่วยนักบินโคว์ล รหัสประจำตัว NHPxxxxx ”
“... เรากำลังทำการช่วยเหลือคุณอยู่ เตรียมพุส่งสัณญาณ ย้ำเตรียมพุส่งสัณญาณ...”
“เรามีผู้บาดเจ็บรอการช่วยเหลือ” เสียงคนพึ่งคืนสติแผ่วเบาตะกุกตะกับเล็กน้อยแต่พยายามสื่อสารสุดกำลัง
นายตำรวจสุดแกร่งตั้งใจฟังแล้วเริ่มดันตัวขึ้นช่องเพดานเรือบินที่กรุยทางหิมะไว้แล้วทันที เขาพกพุสัณญาณติดตัวไว้พร้อมแสดงพิกัดว่าอยู่บริเวณไหน
“..แจ้งสถานการณ์ด้วย มีผู้โดยสารเท่าไหร่...”
ยังไม่ทันได้หันมาสำรวจลูกเรือณานชะโงกหน้ามาบอกลายละเอียดของผู้โดยสารบนเครื่องบินกู้ชีพให้อย่างรวดเร็ว
“แพทย์ประจำการเจ็บหนัก พลขับเสียชีวิต และเจ้าหน้าที่สองคนกำลังดิ้นรนออกจากน้ำแข็งที่ถล่มทับลงมา”
“ซะ...ซ่า...รับทราบ กำลังไป ...” สัญญาณกระพริบถี่ๆ แล้วขาดตอนไป
“ขอบคุณมากครับ”/ “ยินดีต้อนรับกลับ ฟื้นได้จังหวะพอดี” ผู้รอดชีวิตและกลายเป็นผู้ประสบภัยทักทายผู้ช่วยนักบินที่คืนสติขึ้นมาอีกครั้ง
นักบินผู้ช่วยนั่งนิ่งกำลังประมวลผลทางความคิด นี่มันนานเท่าไหร่แล้ว กี่วันกี่คืน ด้วยสติเกือบเต็มร้อยทำให้หลงลืมเรื่องนาฬิกาบนข้อมือของตัวเองเสียสนิท เห็นทีว่าจะต้องใช้เวลาบินอีกนานเหมือนหมอคริสโตฟบอกเสียแล้ว
พุสัณญาณถูกจุดเรียบร้อย คนเก่งด้านการต่อสู้ให้ตัวเองมีชีวิตรอดรีบใช้เครื่องไม้เครื่องมือที่พอหาได้กวาดกองหิมะที่ถมทับเครื่องบินทันที เพื่อความสะดวกในการนำคนเจ็บขึ้นมาด้านบน
ส่วนนักบินผู้ช่วยโคร์ลทำการติดต่อเข้าศูนย์วิทยุเป็นระยะ ๆ การติดต่อขาดๆ หายๆ แต่สามารถระบุตำแหน่งและยิงพุสัณญาณไปพร้อมกัน
เสียงดังเอะอะโวยวายที่ด้านนอก พร้อมกับเสียงกะเทาะกระแทกของแข็งดังขึ้นไม่ขาดระยะหน่วยกู้ภัยน่าจะพาถึงแล้ว
“พร้อมส่งคนเจ็บ!” แพทย์รีบลงมาดูอาการหมอคริสทันท่วงที จากนั้นแพทย์ผู้ช่วยนำตัวณานส่งตัวขึ้นด้านบน มีเฮลิคอปเตอร์อีกลำรอรับการส่งตัวอยู่แล้ว การช่วยเหลือล่าช้าเล็กน้อยแต่มายังตำแหน่งได้สำเร็จ
คนเจ็บหนักถูกนำตัวขึ้นหลังณาน ผู้ช่วยนักบินโคร์ลปีนขึ้นมาด้วยตัวเองพร้อมช่วยนำศพของพลขับขึ้นมาทีหลัง การช่วยเหลือเต็มเปี่ยมด้วยพลังและความเป็นมืออาชีพทุกการดำเนินการทำได้อย่างรวดเร็วและปลอดภัย
“ขออ็อกซิเจนให้หมอคริส!” หมออีกคนสั่งให้ผู้ช่วยเร่งดำเนินการ เตียงหามถูกส่งมารับหมอประจำการที่มาใหม่รีบยึดร่างคนร่วมอาชีพอย่างรวดเร็วและระมัดระวัง พร้อมคลุมทับร่างคนเจ็บหนักนั้นด้วยผ้าผืนหนา กุลีกุจอช่วยกันดันเปลหามขึ้นเครื่องเรียบร้อยส่งสัณญาณมือพร้อมบินทันที
“หมอคริสสลบแล้วครับหมอ!” เสียงเจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบตะโกนแจ้งเมื่อผู้บาดเจ็บนอนนิ่งไป
“ใจเย็นๆ สัณญาณชีพดีอยู่ พยุงอาการให้ดีที่สุดแจ้งโรงพยาบาลบอกรายละเอียดอาการหมอคริสให้ครบถ้วน ฉุกเฉินจะได้เตรียมการรักษาทันทีเราจะต้องมีหมอคริสทำงานนี้ต่อไป” วิชาชีพหมอตอบกลับอย่างหนักแน่นพร้อมเร่งการทำงานให้เร็วขึ้น
“ครับ!” คนรับงานต่อรีบติดต่อประสานงานกับทางโรงพยาบาล
ณานและไคจินมองดูสถาณการณ์ตรงหน้าพร้อมจดจ่ออยู่กับอาการของหมอคริส ในใจต่างเริ่งให้บินถึงโรงพยาบาลต้นทางให้เร็วไว
เมื่อถึงที่หมายทางโรงพยาบาลรอท่าพร้อมรับการส่งต่ออยู่ก่อนแล้ว พวกเขาพึ่งเห็นการทำงานแข่งกับเวลาของแพทย์และพยาบาลอย่างใกล้ชิดก็คราวนี้ ทุกคนที่ผ่านพ้นเรื่องร้ายมาด้ายถูกส่งตัวตรวจร่างกายอย่างละเอียด
ทุกคนปลอดภัยหมอคริสยังทำหน้าที่ได้เหมือนเดิมแต่ต้องใช้เวลาพักฟื้นนานเสียหน่อยกว่าจะลงแพทย์ภาคสนามอีกครั้ง
“เป็นไงบ้าง” ตำรวจหน้าตี๋ถามไถ่เพื่อนนักสืบที่นอนรักษาแผลที่โรงพยาบาล
“ผมสบายดีที่รักล่ะพร้อมหรือยัง” ณานยิ้มกรุ้มกริ่มไม่ลืมสัญญาที่ไคจินพูดไว้บนเครื่องบินใต้หิมะถล่มบนภูเขา
“คำไหนคำนั้น” ไคจินตอบนักแน่นแต่ไม่ยอมตอบรับว่ายอมคบเป็นแฟนตรงๆ
“ผมรักแรงนะที่รักเตรียมใจพร้อมกายไว้ให้ดี” หายดีเมื่อไหร่จัดให้เลยชุดใหญ่ที่รักมือใหม่จะต้องเร่าร้อนจนหิมะละลายแน่นอนคราวนี้รับประกันโดยนักสืบณานเพื่อนรักเพื่อนเลิฟเว่อร์
“เฮ้าเลี่ยน! เรื่องแบบนี้เร็วจริงๆ เลยนะ”ไคจินอยากจะเอาหัวโขกกำแพงตายไม่น่าพูดตรงใจไปในตอนหน้าสิ่วหน้าขวานเมื่อตอนชีวิตตกระกำลำบากเลยน่าจะยั้งคิดดึงสติให้นิ่งก่อนจะพูดแบบไม่คิดบอกไปแบบนั้นเลย ความกลัวมันน่ากลัวจริงๆ! ให้ตาย
อาการบาดเจ็บของณานดีขึ้นเป็นลำดับ เชาสามารถออกจากการดูแลของโรงพยาบาลกลับมารักษาตัวที่บ้านได้แล้ว ลำพังอยู่ตัวคนเดียวไม่ประสบความลำบากอะไรเพราะมีแม่บ้านที่เขาจ้างไว้ประจำมาช่วยดูแล
คนแผนสูงมีหรือจะเมินโอกาสทองทดสอบคนรักว่าจะทุมเทใจจริงหรือแต่ปากไวพูดให้เขาสู้กับสถานการณ์เลวร้าย
“นี่นายคงไม่คิดหลอกให้มาดูแลใช่ไหม หมอให้กลับมาบ้านแล้วทำไมยังต้องมาดูแลอีกล่ะ” ตำรวจร่างเล็กส่งเสียงโวยวายทักทายเพื่อนก่อนเลย
“ที่รักไม่เห็นขาผมหรือไง ความสงสารมีบ้างหรือเปล่า อย่าใจร้ายกับคนป่วยนักเลย” ณานยกขาที่ได้รับบาดเจ็บตอนเครื่องบินตกให้ดู
นักสืบหนุ่มมองดูสภาพร่างกายเพื่อนผู้ทนทายาดดีใจที่ไคจินสบายดีใช้พลังกายได้เต็มกำลังเหมือนเดิม
“แพทริคฝากมาเยี่ยม และนี่คนในคลับที่นายไปอ่อยไว้ช่วยกันซื้อมาให้กิน” ดอกไม้ช่อใหญ่จากคนเว่อร์วัง ผลไม้และเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพรวมทั้งอาหารเสริมบำรุงร่างกายจากเหล่าพนักงานฝากมาให้
แม่บ้านยิ้มตอนรับพร้อมรับของต่างๆ ไปจัดเก็บ เธอจัดดอกไม้ช่อใหญ่ใส่แจกันไว้บนโต๊ะรับแขก ส่วนของทานต่างๆ จัดเข้าตู้เย็นและตู้เก็บยาสำหรับอาหารเสริม ไคจินมองการทำงานระดับมืออาชีพเป็นระเบียบงานเรียบร้อยและไม่ยืดยาดทำงานเชื่องช้าให้เวลาวิ่งผ่านไป ยิ่งไม่เข้าใจว่าเพื่อนณานจะต้องการเขามาดูแลอะไรอีก
“รับน้ำอะไรดีคะคุณ” เธอเดินกลับมาถามผู้มาเยี่ยมเจ้านาย
“ไม่ครับขอบคุณ ทำงานของคุณต่อได้เลย” ไคจินยิ้มตอบแม่บ้านจนตาหยี๋
“อยากอาบน้ำ ที่รักช่วยหน่อยได้ไหม” คำร้องขอร้องแปลกประหลาดส่งตรงถึงพยาบาลประจำตัวทันที
“อาบน้ำ! จะอาบยังไงเล่าแผลโดนน้ำไม่ได้” ไคจินตาโตใส่ทันทีขาพันแผลอยู่แบบนี้จะไปยืนอาบได้ยังไง
“ลงอ่างไง ตัวแช่น้ำขาพาดขอบอ่าง อยากสระผมด้วยทำให้ด้วยเหนียวตัวคันหัวไปหมดแล้วนะไคที่รัก” เสียงเด็กเล็กออดอ้อนฟังดูน่ารักแต่พอผู้ใหญ่ร่างชายทำเสียงอ้อแอ้โอดโอยมันน่าลำคาญเจ้าตัวไม่รู้บ้างหรือไง
“อาบให้ก็ได้ รอก่อนเตรียมของ” ตำรวจหนุ่มเดินหาแผ่นฟิล์มใสกันน้ำมาทาบปิดทับผ้าพันแผล แล้วพยุงคนหนุ่มปัญญาเด็ก! (แรงนะเธอว์) ไปเปลี่ยนชุดเตรียมอาบน้ำ
ณานเปลี่ยนชุดใส่เพียงเสื้อคลุมตัวเดียวผูกสายคาดเอวไว้หลวมๆ เดินเงียบ ๆ แล้วหยุดมองดูคนง่วนเตรียมสบู่แชมพูให้พร้อมสรรพ น่ามองจะตายเพราะคนน่ารักใส่กางเกงในเต็มตัวปกปิดการขาวผ่องแบบนี้ไม่มองก็เสียของตาย
“เฮ้ย! เล่นอะไรบ้าๆ ตกใจหมด ลงอ่างไปเลยไป๊!” จังหวะหันกลับมาจะเรียกเพื่อนให้มาอาบน้ำได้ต้องตกใจที่พ่อตัวดีมายืมนิ่งยิ้มแฉ่งอวดฟันขาวอยู่ข้างหลัง ดีนะไม่ฟาดแข้งเข้าให้คราวนี้ได้สลบคาห้องน้ำแน่
ณานปลดปมแล้วปล่อยเสื้อคลุมให้พ้นตัว เดินตัวเปล่าเปลือยโทงเทงไปที่อ่างแล้วก้าวขาข้างหนึ่งลงไปนอนแช่น้ำอุ่นที่ไคจินเตรียมให้ส่วนอีกข้างพาดคาไว้ที่ขอบอ่าง
“ปิดไว้!” เพื่อนรักนายตำรวจทนไม่ได้ที่เห็นของรักของเจ้าตัวแกว่งไกว! (หัวจะปวดคนแต่งเขียนซะเห็นภาพ มันคือชิงช้าใช่ไหม?) โยนผ้ามาวางโป๊ะปิดจุดสะดุดสายตา
“มีเหมือนกันเขินทำไม เดี๋ยวที่รักก็ชินไปเอง” คนน่าไม่อายยิ้มร่าไม่เคอะเขินปกปิดของสงวนของตัวเองแต่ก็ยอม ๆ ให้คนตัวเล็กจัดการเรื่องต่างๆ ไป
“ชินกับผีสิ อุจาดตา เฮ้าเลี่ยน!(อวดดี/อวดเก่ง)” ถึงจะมีเหมือนกันแต่ไม่เท่ากันหรอกนะ คนเรายังมีสูงต่ำดำขาวไอ่นั้นมันจะเหมือนกันหมดไม่ได้เขาไม่ได้โรคจิตชอบมอง .---.สักหน่อย
“น่ารักจริงๆ แฟนผมเนี่ย หือ ๆ หึ ๆ” ณานอยากแกล้งแฟนหนุ่มป้ายแดงหยิบผ้าปิดของรักมาโปะบนหัวตัวเองให้เปียกไปนั่น
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ป๋ายซือ!(ปัญญาอ่อน!)” ไคจินหยิบผ้าเจ้าปัญหาออกปิดไว้ที่เดิม
จัดการปัญหาคนอยากโชว์ด้วยเม็ดสบู่โยนตุบลงไปให้เกิดฟอง จัดการภาพไม่น่ามองให้ฟองฟูฟองปิดปังแก้เกม แล้วจัดการสระผมเพื่อนตัวดีเขายืนเหนือหัวณานแล้วใช้ฝักบัวฉีดใส่ผมเทแชมพูให้มือเกายึกๆ ยักๆ ผมเผ้าพันมือไปมาเพราะเจ้าตัวปล่อยให้ยาวไม่ยอมตัดแต่ง คนนั่งกึงนอนหัวพาดขอบอ่างหลับตาพริ้ม
ติดตามตอนต่อไปนะคะ ต่อสองเรื่องนะคะสัปดาห์นี้ฝากนิยายทุกเรื่องไว้ให้ชาวเล้าเป็ดเข้ามาสูบความหื่นและดึ่มด่ำความวายโดยถ้วนหน้าเทอญ สาธุ
Keep your Promise!
หนุ่มร่างเล็กวุ่นวายอยู่กับงานละลายพลังงานเหมือนคนอะดรีนาลีนหลั่งแบกตุ่มยกตู้เมื่อเจอสถาณการณ์เจียนตัวถึงชีวิต แสงสลัวจากด้านบนส่องเข้ามาได้บ้างแล้วตามช่วงว่างระหว่างใบพัดเวลาที่ใช้ไปไม่เสียเปล่าที่เจ้าตัวค่อยๆ กระทุ้งหิมะเจ้ากรรมที่ตอนนี้เหมือนกลบฝังพวกเขาในเคบินเสมือนอยู่ในหลุ่มศพ
เวลาเดินผ่านความยากลำบากอย่างเชื่องช้าช่างดูหยอกเย้าความเป็นความตายของผู้คนที่ดำรงอยู่ในช่วงวิกฤตของชีวิต เกมชีวิตครั้งนี้ไม่ทราบได้เจ็ตพ็อตก้อนใหญ่ตกเป็นของใครที่นำพาให้เพื่อนพ้องที่ตกชะตากรรมเดียวกันสุดทนห้วงความตาย
เสียงวิทยุสื่อสารส่งเสียงหวีดเล็กน้อยตามด้วยเสียงซ่า จากนั้นเสียงพูดจากอีกฝากฝั่งส่งตรงมายังเครื่องบินช่วยเหลือลำนี้ จากเสียงซ่าไร้สัณญาณจนมีเสียงชัดเจนของเจ้าหน้าที่อีกฝากฝั่งสัณญาณ
“...กู้ภัยHA0xxตอบด้วย...”
ผู้ช่วยคนขับฟื้นสติพอดิบพอดี ลนลานรีบควานว่าเฮดโฟนรีบสวมแล้วเปิดไมล์พูดตอบโต้ทันที
“กู้ภัยHA0xx ขณะนี้ภาวะฉุกเฉินติดภายใต้หิมะ ขอแม่ข่ายให้การช่วยเหลือ”
“...บอกตำแหน่งของคุณด้วย!...”
“...บอกตำแหน่งด้วย!...”
เสียงกดปุ่มดังกึกกักผู้ช่วยนักบินกรอกข้อมูลส่งให้อย่างเคร่งแคล้วเขารวมรวมสติได้รวดเร็วพอสมควรทั้งที่เห็นคนตายอยู่ด้านข้าง เป็นความคิดที่ดีของไคจินที่นำผ้ามาปิดบังไปหน้ากัปตันผู้ลาลับโลกนี้ไว้
“....ผมพูดกับใครอยู่ แจ้งด้วย...”
“ผู้ช่วยนักบินโคว์ล รหัสประจำตัว NHPxxxxx ”
“... เรากำลังทำการช่วยเหลือคุณอยู่ เตรียมพุส่งสัณญาณ ย้ำเตรียมพุส่งสัณญาณ...”
“เรามีผู้บาดเจ็บรอการช่วยเหลือ” เสียงคนพึ่งคืนสติแผ่วเบาตะกุกตะกับเล็กน้อยแต่พยายามสื่อสารสุดกำลัง
นายตำรวจสุดแกร่งตั้งใจฟังแล้วเริ่มดันตัวขึ้นช่องเพดานเรือบินที่กรุยทางหิมะไว้แล้วทันที เขาพกพุสัณญาณติดตัวไว้พร้อมแสดงพิกัดว่าอยู่บริเวณไหน
“..แจ้งสถานการณ์ด้วย มีผู้โดยสารเท่าไหร่...”
ยังไม่ทันได้หันมาสำรวจลูกเรือณานชะโงกหน้ามาบอกลายละเอียดของผู้โดยสารบนเครื่องบินกู้ชีพให้อย่างรวดเร็ว
“แพทย์ประจำการเจ็บหนัก พลขับเสียชีวิต และเจ้าหน้าที่สองคนกำลังดิ้นรนออกจากน้ำแข็งที่ถล่มทับลงมา”
“ซะ...ซ่า...รับทราบ กำลังไป ...” สัญญาณกระพริบถี่ๆ แล้วขาดตอนไป
“ขอบคุณมากครับ”/ “ยินดีต้อนรับกลับ ฟื้นได้จังหวะพอดี” ผู้รอดชีวิตและกลายเป็นผู้ประสบภัยทักทายผู้ช่วยนักบินที่คืนสติขึ้นมาอีกครั้ง
นักบินผู้ช่วยนั่งนิ่งกำลังประมวลผลทางความคิด นี่มันนานเท่าไหร่แล้ว กี่วันกี่คืน ด้วยสติเกือบเต็มร้อยทำให้หลงลืมเรื่องนาฬิกาบนข้อมือของตัวเองเสียสนิท เห็นทีว่าจะต้องใช้เวลาบินอีกนานเหมือนหมอคริสโตฟบอกเสียแล้ว
พุสัณญาณถูกจุดเรียบร้อย คนเก่งด้านการต่อสู้ให้ตัวเองมีชีวิตรอดรีบใช้เครื่องไม้เครื่องมือที่พอหาได้กวาดกองหิมะที่ถมทับเครื่องบินทันที เพื่อความสะดวกในการนำคนเจ็บขึ้นมาด้านบน
ส่วนนักบินผู้ช่วยโคร์ลทำการติดต่อเข้าศูนย์วิทยุเป็นระยะ ๆ การติดต่อขาดๆ หายๆ แต่สามารถระบุตำแหน่งและยิงพุสัณญาณไปพร้อมกัน
เสียงดังเอะอะโวยวายที่ด้านนอก พร้อมกับเสียงกะเทาะกระแทกของแข็งดังขึ้นไม่ขาดระยะหน่วยกู้ภัยน่าจะพาถึงแล้ว
“พร้อมส่งคนเจ็บ!” แพทย์รีบลงมาดูอาการหมอคริสทันท่วงที จากนั้นแพทย์ผู้ช่วยนำตัวณานส่งตัวขึ้นด้านบน มีเฮลิคอปเตอร์อีกลำรอรับการส่งตัวอยู่แล้ว การช่วยเหลือล่าช้าเล็กน้อยแต่มายังตำแหน่งได้สำเร็จ
คนเจ็บหนักถูกนำตัวขึ้นหลังณาน ผู้ช่วยนักบินโคร์ลปีนขึ้นมาด้วยตัวเองพร้อมช่วยนำศพของพลขับขึ้นมาทีหลัง การช่วยเหลือเต็มเปี่ยมด้วยพลังและความเป็นมืออาชีพทุกการดำเนินการทำได้อย่างรวดเร็วและปลอดภัย
“ขออ็อกซิเจนให้หมอคริส!” หมออีกคนสั่งให้ผู้ช่วยเร่งดำเนินการ เตียงหามถูกส่งมารับหมอประจำการที่มาใหม่รีบยึดร่างคนร่วมอาชีพอย่างรวดเร็วและระมัดระวัง พร้อมคลุมทับร่างคนเจ็บหนักนั้นด้วยผ้าผืนหนา กุลีกุจอช่วยกันดันเปลหามขึ้นเครื่องเรียบร้อยส่งสัณญาณมือพร้อมบินทันที
“หมอคริสสลบแล้วครับหมอ!” เสียงเจ้าหน้าที่คนหนึ่งรีบตะโกนแจ้งเมื่อผู้บาดเจ็บนอนนิ่งไป
“ใจเย็นๆ สัณญาณชีพดีอยู่ พยุงอาการให้ดีที่สุดแจ้งโรงพยาบาลบอกรายละเอียดอาการหมอคริสให้ครบถ้วน ฉุกเฉินจะได้เตรียมการรักษาทันทีเราจะต้องมีหมอคริสทำงานนี้ต่อไป” วิชาชีพหมอตอบกลับอย่างหนักแน่นพร้อมเร่งการทำงานให้เร็วขึ้น
“ครับ!” คนรับงานต่อรีบติดต่อประสานงานกับทางโรงพยาบาล
ณานและไคจินมองดูสถาณการณ์ตรงหน้าพร้อมจดจ่ออยู่กับอาการของหมอคริส ในใจต่างเริ่งให้บินถึงโรงพยาบาลต้นทางให้เร็วไว
เมื่อถึงที่หมายทางโรงพยาบาลรอท่าพร้อมรับการส่งต่ออยู่ก่อนแล้ว พวกเขาพึ่งเห็นการทำงานแข่งกับเวลาของแพทย์และพยาบาลอย่างใกล้ชิดก็คราวนี้ ทุกคนที่ผ่านพ้นเรื่องร้ายมาด้ายถูกส่งตัวตรวจร่างกายอย่างละเอียด
ทุกคนปลอดภัยหมอคริสยังทำหน้าที่ได้เหมือนเดิมแต่ต้องใช้เวลาพักฟื้นนานเสียหน่อยกว่าจะลงแพทย์ภาคสนามอีกครั้ง
“เป็นไงบ้าง” ตำรวจหน้าตี๋ถามไถ่เพื่อนนักสืบที่นอนรักษาแผลที่โรงพยาบาล
“ผมสบายดีที่รักล่ะพร้อมหรือยัง” ณานยิ้มกรุ้มกริ่มไม่ลืมสัญญาที่ไคจินพูดไว้บนเครื่องบินใต้หิมะถล่มบนภูเขา
“คำไหนคำนั้น” ไคจินตอบนักแน่นแต่ไม่ยอมตอบรับว่ายอมคบเป็นแฟนตรงๆ
“ผมรักแรงนะที่รักเตรียมใจพร้อมกายไว้ให้ดี” หายดีเมื่อไหร่จัดให้เลยชุดใหญ่ที่รักมือใหม่จะต้องเร่าร้อนจนหิมะละลายแน่นอนคราวนี้รับประกันโดยนักสืบณานเพื่อนรักเพื่อนเลิฟเว่อร์
“เฮ้าเลี่ยน! เรื่องแบบนี้เร็วจริงๆ เลยนะ”ไคจินอยากจะเอาหัวโขกกำแพงตายไม่น่าพูดตรงใจไปในตอนหน้าสิ่วหน้าขวานเมื่อตอนชีวิตตกระกำลำบากเลยน่าจะยั้งคิดดึงสติให้นิ่งก่อนจะพูดแบบไม่คิดบอกไปแบบนั้นเลย ความกลัวมันน่ากลัวจริงๆ! ให้ตาย
อาการบาดเจ็บของณานดีขึ้นเป็นลำดับ เชาสามารถออกจากการดูแลของโรงพยาบาลกลับมารักษาตัวที่บ้านได้แล้ว ลำพังอยู่ตัวคนเดียวไม่ประสบความลำบากอะไรเพราะมีแม่บ้านที่เขาจ้างไว้ประจำมาช่วยดูแล
คนแผนสูงมีหรือจะเมินโอกาสทองทดสอบคนรักว่าจะทุมเทใจจริงหรือแต่ปากไวพูดให้เขาสู้กับสถานการณ์เลวร้าย
“นี่นายคงไม่คิดหลอกให้มาดูแลใช่ไหม หมอให้กลับมาบ้านแล้วทำไมยังต้องมาดูแลอีกล่ะ” ตำรวจร่างเล็กส่งเสียงโวยวายทักทายเพื่อนก่อนเลย
“ที่รักไม่เห็นขาผมหรือไง ความสงสารมีบ้างหรือเปล่า อย่าใจร้ายกับคนป่วยนักเลย” ณานยกขาที่ได้รับบาดเจ็บตอนเครื่องบินตกให้ดู
นักสืบหนุ่มมองดูสภาพร่างกายเพื่อนผู้ทนทายาดดีใจที่ไคจินสบายดีใช้พลังกายได้เต็มกำลังเหมือนเดิม
“แพทริคฝากมาเยี่ยม และนี่คนในคลับที่นายไปอ่อยไว้ช่วยกันซื้อมาให้กิน” ดอกไม้ช่อใหญ่จากคนเว่อร์วัง ผลไม้และเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพรวมทั้งอาหารเสริมบำรุงร่างกายจากเหล่าพนักงานฝากมาให้
แม่บ้านยิ้มตอนรับพร้อมรับของต่างๆ ไปจัดเก็บ เธอจัดดอกไม้ช่อใหญ่ใส่แจกันไว้บนโต๊ะรับแขก ส่วนของทานต่างๆ จัดเข้าตู้เย็นและตู้เก็บยาสำหรับอาหารเสริม ไคจินมองการทำงานระดับมืออาชีพเป็นระเบียบงานเรียบร้อยและไม่ยืดยาดทำงานเชื่องช้าให้เวลาวิ่งผ่านไป ยิ่งไม่เข้าใจว่าเพื่อนณานจะต้องการเขามาดูแลอะไรอีก
“รับน้ำอะไรดีคะคุณ” เธอเดินกลับมาถามผู้มาเยี่ยมเจ้านาย
“ไม่ครับขอบคุณ ทำงานของคุณต่อได้เลย” ไคจินยิ้มตอบแม่บ้านจนตาหยี๋
“อยากอาบน้ำ ที่รักช่วยหน่อยได้ไหม” คำร้องขอร้องแปลกประหลาดส่งตรงถึงพยาบาลประจำตัวทันที
“อาบน้ำ! จะอาบยังไงเล่าแผลโดนน้ำไม่ได้” ไคจินตาโตใส่ทันทีขาพันแผลอยู่แบบนี้จะไปยืนอาบได้ยังไง
“ลงอ่างไง ตัวแช่น้ำขาพาดขอบอ่าง อยากสระผมด้วยทำให้ด้วยเหนียวตัวคันหัวไปหมดแล้วนะไคที่รัก” เสียงเด็กเล็กออดอ้อนฟังดูน่ารักแต่พอผู้ใหญ่ร่างชายทำเสียงอ้อแอ้โอดโอยมันน่าลำคาญเจ้าตัวไม่รู้บ้างหรือไง
“อาบให้ก็ได้ รอก่อนเตรียมของ” ตำรวจหนุ่มเดินหาแผ่นฟิล์มใสกันน้ำมาทาบปิดทับผ้าพันแผล แล้วพยุงคนหนุ่มปัญญาเด็ก! (แรงนะเธอว์) ไปเปลี่ยนชุดเตรียมอาบน้ำ
ณานเปลี่ยนชุดใส่เพียงเสื้อคลุมตัวเดียวผูกสายคาดเอวไว้หลวมๆ เดินเงียบ ๆ แล้วหยุดมองดูคนง่วนเตรียมสบู่แชมพูให้พร้อมสรรพ น่ามองจะตายเพราะคนน่ารักใส่กางเกงในเต็มตัวปกปิดการขาวผ่องแบบนี้ไม่มองก็เสียของตาย
“เฮ้ย! เล่นอะไรบ้าๆ ตกใจหมด ลงอ่างไปเลยไป๊!” จังหวะหันกลับมาจะเรียกเพื่อนให้มาอาบน้ำได้ต้องตกใจที่พ่อตัวดีมายืมนิ่งยิ้มแฉ่งอวดฟันขาวอยู่ข้างหลัง ดีนะไม่ฟาดแข้งเข้าให้คราวนี้ได้สลบคาห้องน้ำแน่
ณานปลดปมแล้วปล่อยเสื้อคลุมให้พ้นตัว เดินตัวเปล่าเปลือยโทงเทงไปที่อ่างแล้วก้าวขาข้างหนึ่งลงไปนอนแช่น้ำอุ่นที่ไคจินเตรียมให้ส่วนอีกข้างพาดคาไว้ที่ขอบอ่าง
“ปิดไว้!” เพื่อนรักนายตำรวจทนไม่ได้ที่เห็นของรักของเจ้าตัวแกว่งไกว! (หัวจะปวดคนแต่งเขียนซะเห็นภาพ มันคือชิงช้าใช่ไหม?) โยนผ้ามาวางโป๊ะปิดจุดสะดุดสายตา
“มีเหมือนกันเขินทำไม เดี๋ยวที่รักก็ชินไปเอง” คนน่าไม่อายยิ้มร่าไม่เคอะเขินปกปิดของสงวนของตัวเองแต่ก็ยอม ๆ ให้คนตัวเล็กจัดการเรื่องต่างๆ ไป
“ชินกับผีสิ อุจาดตา เฮ้าเลี่ยน!(อวดดี/อวดเก่ง)” ถึงจะมีเหมือนกันแต่ไม่เท่ากันหรอกนะ คนเรายังมีสูงต่ำดำขาวไอ่นั้นมันจะเหมือนกันหมดไม่ได้เขาไม่ได้โรคจิตชอบมอง .---.สักหน่อย
“น่ารักจริงๆ แฟนผมเนี่ย หือ ๆ หึ ๆ” ณานอยากแกล้งแฟนหนุ่มป้ายแดงหยิบผ้าปิดของรักมาโปะบนหัวตัวเองให้เปียกไปนั่น
"หยุดเดี๋ยวนี้นะ! ป๋ายซือ!(ปัญญาอ่อน!)” ไคจินหยิบผ้าเจ้าปัญหาออกปิดไว้ที่เดิม
จัดการปัญหาคนอยากโชว์ด้วยเม็ดสบู่โยนตุบลงไปให้เกิดฟอง จัดการภาพไม่น่ามองให้ฟองฟูฟองปิดปังแก้เกม แล้วจัดการสระผมเพื่อนตัวดีเขายืนเหนือหัวณานแล้วใช้ฝักบัวฉีดใส่ผมเทแชมพูให้มือเกายึกๆ ยักๆ ผมเผ้าพันมือไปมาเพราะเจ้าตัวปล่อยให้ยาวไม่ยอมตัดแต่ง คนนั่งกึงนอนหัวพาดขอบอ่างหลับตาพริ้ม
ติดตามตอนต่อไปนะคะ ต่อสองเรื่องนะคะสัปดาห์นี้ฝากนิยายทุกเรื่องไว้ให้ชาวเล้าเป็ดเข้ามาสูบความหื่นและดึ่มด่ำความวายโดยถ้วนหน้าเทอญ สาธุ