Special
-แม็กม่า-
หลังอาหารเช้า ผมและคุณอิฐก็ขอเวลาคุณแม่สักครู่เพื่อแจ้งข่าวดีในครอบครัวเรา ผมคิดว่าท่านต้องดีใจมากแน่ๆ ที่จะได้อุ้มหลานอีกครั้ง คุณแม่จ้องมองผลตรวจนั่นตาค้างไปครู่หนึ่งก่อนจะหันมาหาผมด้วยรอยยิ้มดีใจ
“แม็กท้องเหรอลูก” ผมยิ้มเจื่อนแล้วส่ายหน้าท่านจึงหุบยิ้มแล้วร้องอย่างผิดหวัง “อ้าว...”
“คือ... คนที่ท้องเนี่ยไม่ใช่ผมครับ แต่เป็นคุณอิฐ” ทีนี้คำตอบของผมทำให้ท่านนิ่งอึ้งอ้าปากค้าง
“โอ๊ย! ฉันจะเป็นลม” คุณแม่ยกมือกุมขมับทิ้งร่างเอนลงที่พนักโซฟา
“คุณแม่!” ผมและคุณอิฐร้องเสียงหลงต่างพากันเข้าไปประคอง ขอพัดจากป้าฟองมาโบกให้ ช่วยกันหายาดมมาช่วยแก้ไขจนท่านอาการดีขึ้น
“ฉันจะบ้าตาย ทำไมมีแต่เรื่องพิลึกพิลั่น! มีลูกสะใภ้เป็นผู้ชายยังไม่พอ ลูกชายดันจะท้องได้ขึ้นมาอีก ตาอิฐนะตาอิฐ!” คุณแม่หันมาส่งสายตาตำหนิจนคุณอิฐหน้าสลดไป
“อย่าไปโทษคุณอิฐเลยครับ เพราะผมเองที่ไม่เอาไหน คุณอิฐก็เลยต้องลำบากแบบนี้” ผมเบะหน้าเศร้า อันที่จริงตอนนี้จิตใจผมไม่ได้อ่อนไหวกับเรื่องพวกนี้แล้ว แต่เพื่อไม่ให้คุณอิฐถูกต่อว่าทำให้ผมต้องรีบบีบน้ำตาทันควัน ทำให้ใบหน้าที่บึ้งตึงของท่านต้องลดระดับลงแล้วหันมาปลอบ
“อย่าโทษตัวเองอย่างงั้นสิ แม่ไม่ได้โกรธนะ แต่...แม่ก็แค่ยังมึนๆ งงๆ นิดหน่อย แต่เดี๋ยวก็คงชินไปเองแหละ แต่ที่จริงแบบนี้ก็ดีนะ จะได้มีหลานให้อุ้มเสียที ไปอุ้มหลานคนอื่นจนสึกไปหมดแล้ว” ผมลอบหัวเราะ ท่านคงหมายถึงมัฟฟิ่นแน่เลย
“ตกลงว่าไม่ใช่หลานย่าใช่ไหม? ต้องเป็นหลานยายสินะ” ท่านรำพึงกับตัวเองอย่างสับสน
“ย่าสิครับแม่ ทำไมถึงเป็นยายล่ะ?”
“เอ้า!! ก็แกท้อง แกเป็นแม่ ฉันก็ต้องเป็นยายสิ ถึงจะถูก” จริงสิ! ก็ถูกของท่าน
“โธ่แม่... เป็นพ่อสิครับ” คุณอิฐอ้อนท่านเสียงอ่อน
“โอ๊ย! ไม่รู้แล้ว ตกลงกันเองเถอะย่ะ ว่าใครพ่อใครแม่ ฉันปวดหัวจะตายอยู่แล้ว ไปดีกว่า” ท่านส่ายหัวแล้วชิ่งหนีไปซะอย่างนั้น ผมหันไปมองคุณอิฐทำหน้ามุ่ยแล้วก็ได้แต่ส่ายหน้าขำๆ
อันที่จริง การที่เขาจะยอมตั้งท้องแทนผมแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เขาจะต้องยอมทิ้งศักดิ์ศรีและเสียสละอย่างมากทีเดียว แต่ถึงจะยอมเหนื่อยท้องแทนให้ก็ตาม มันคงไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะยอมรับสถานะแม่ได้หรอก เรื่องนี้ผมเข้าใจดี และที่สำคัญ ผมก็จินตนาการถึงตอนลูกเกิด แล้วเรียกผมว่าพ่อ เรียกคุณอิฐว่าแม่ไม่ออกเลย! คงแปลกพิลึก!
ในที่สุดคุณอิฐก็ลุกขึ้นเดินหนีไปอีกคนเช่นกัน ผมลุกขึ้นเดินตามไปเดินอยู่ข้างๆ แล้วจับมือเขาไว้ โอ๊ย... นี่ถ้าไม่เกรงใจว่าตัวผมเล็กกว่าตั้งบานคงโอบแขนไปช่วยประคองแล้ว
“เอ่อ... แม็ก” เขาชะงักเท้าแล้วหันมาเรียกเสียงเรียบ
“ครับ”
“ที่จริงแล้ว เธอไม่จำเป็นดูแลฉันทุกฝีก้าวขนาดนี้ก็ได้นะ”
“ไม่ได้ดูแลคุณสักหน่อย ดูแลลูกผมต่างหาก แค่เค้าอยู่ในท้องคุณแค่นั้นแหละ” ผมบอกกวนๆ
“ก็เหมือนกันนั่นแหละ ฉันไม่ได้อ่อนแอขนาดจะเดินไปสะดุดอะไรล้ม หรือทำตัวอันตรายแบบนั้นซะหน่อย”
“คุณรู้ไหม ตอนผมท้องอ่ะ คุณก็ทำเหมือนผมนั่นแหละ ตอนนั้นน่ะผมโคตรรำคาญคุณเลย แต่พอถึงตอนนี้ผมเพิ่งเข้าใจว่าความรู้สึกของคนเป็นพ่อมันเป็นแบบนี้เอง...” เป็นห่วงเป็นใย อยากดูแลคนที่รักทั้งคู่ให้ปลอดภัย ถึงเขาจะยืนยันว่าดูแลตัวเองได้ก็เถอะ!
“แม่เหอะ! นะแม็ก...” น้ำเสียงนั้นจริงจังคล้ายบังคับ แต่ผมไม่รู้สึกว่ามันเคร่งเครียดอะไรมาก
“แต่คุณเป็นคนท้องนะ ผมไม่กล้าแย่งตำแหน่งนั้นหรอก” ผมปฏิเสธกลับไปเพราะอยากแกล้งเขา
“ไม่เป็นไร... ถ้าคลอดแล้วจะบอกใครว่าเธอเป็นคนท้องแล้วคลอดเขาก็ได้ ฉันไม่หวง ฉันอยากเป็นพ่อมากกว่า... นะแม็กนะ ขอเป็นพ่อเถอะ” เขาหันมาเบะหน้าอ้อน กอดเอวผมแล้วเอนศีรษะลงซบบ่า
โอ๊ยตาย... ผมยืนกลั้นหัวเราะเสียแทบแย่ ระหว่างที่ตัวโยกไปโยกมาเพราะแก้มของเขาถูไถอยู่บนไหล่เหมือนลูกแมวอ้อนขออาหาร
แหม...จะน่ารักไปมั้ง!
“คุณอิฐ... นี่หมออัดฮอร์โมนให้คุณไปกี่ตันเนี่ย!” ผมถามกลั้วหัวเราะ กลั้นขำไม่ไหวแล้วตอนนี้
“ทำไมถามอย่างงั้นล่ะ?” คำถามมีความแปลกใจ
“ก็คุณดูมุ้งมิ้งจัง”
“ฮะ! อะไร?” เขาทำเสียงประหลาดใจ ขยับคอที่เอนลงซบบ่าผมขึ้นไปตั้งตรงแล้วรีบเถียงกลับ “มุ้งมิ้งอะไรเล่า เมื่อก่อนก็เป็นแบบนี้แหละ” ผมไม่เถียงหรอกว่าเขาก็อาจจะอ้อนบ้าง แต่ก็อ้อนแบบแมนกว่านี้นะ!
“ไม่อ่ะ ไม่ได้อ้อนน่ารักขนาดนี้นะ”
“เหลวไหล พูดไปเรื่อย ไม่เอาไม่คุยด้วยแล้ว ถ้าอ้อนแล้วผิดอ่ะนะ ไม่อ้อนก็ได้...” เขาบอกพลางมุ่ยหน้างอนเดินหนีไปซะงั้น
จริงดิ! เดี๋ยวนี้มีงอนด้วย! จะน่ารักไปแล้ว
ผมว่า... ให้คุณอิฐท้องนี่ก็ดีนะ ดูน่ารักขึ้นเยอะเลย!
++++++++++
ไม่คุ้นกับลุงอิฐที่เป็นแบบนี้เลย แต่ก็ชอบนะ555+
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
