-34-
-อิฐ-
เมื่อผมมาถึงสนามบินนาริตะ ผมได้พบกับบีทที่มารับด้วยตัวเอง... ด้วยสภาพปกติดีไม่มีอะไรบุบสลาย
“ไหนว่าคุณถูกรถชนบาดเจ็บสาหัสไง” ผมถามแสดงสีหน้าไม่พอใจ
“ทำไมครับ คุณอยากให้ผมเป็นแบบนั้นจริงหรือไง ทั้งๆ ที่คุณก็ยังห่วงผมมากจนมาหาผมที่นี่โดยไม่เช็กข่าวเลยว่ามันจริงหรือไม่จริง”
“ผมคิดว่าคงไม่มีใครเอาเรื่องแบบนี้มาล้อเล่นต่างหากล่ะ แต่ถ้าคุณปลอดภัยดี งั้นผมกลับเลยนะ”
“เดี๋ยวสิอิฐ คุณนั่งเครื่องหกชั่วโมงมาพูดแค่นี้เหรอ?”
“ผมไม่อยากอยู่นาน”
“ความสัมพันธ์ที่ผ่านมามันไม่มีค่ากับคุณเลยใช่ไหม? คุณถึงได้เย็นชากับผมแบบนี้”
“แล้วทำไมคุณต้องโกหกด้วย”
“ถ้าผมไม่โหก คุณก็คงไม่มาจริงไหม? ทำไมล่ะ? กลัวเมียท้องของคุณเขาจะเสียใจหรือไง ก็ดีนะ จะได้รู้บ้างว่าเวลาที่ถูกแย่งของรักแล้วมันรู้สึกยังไง”
“บีท!!”
“ผมล้อเล่นน่ะ ไหนๆ ก็มาแล้ว อย่างน้อยๆ กินข้าวด้วยกันสักมื้อแล้วค่อยกลับก็ยังดี แล้วจะกลับ ผมก็ไม่ว่าอะไร นะอิฐ”
ผมพยักหน้าอย่างจำใจ ถึงยังไงกว่าจะจองตั๋วกลับ ก็ต้องใช้เวลาอย่างต่ำ1-2 ชั่วโมงอยู่ดี แค่กินข้าวด้วยกันสักมื้อคงไม่เป็นไร
แต่ที่ไหนได้ หลังจากทานข้าวเสร็จแล้วกลับมาถึงสนามบินอีกครั้งเพื่อขึ้นเครื่องกลับไทย ผมกลับหาพาสปอร์ตไม่เจอ แม้จะพยายามหาทุกซอกทุกมุมแล้วก็ตาม...
“มีอะไรเหรออิฐ” บีทถามอย่างสงสัยเมื่อผมแทบจะเทกระเป๋าเดินทางออกมาค้นอยู่แล้ว!
“พาสปอร์ตหายน่ะ” ผมตอบกลับไปด้วยสีหน้ากังวล
“หาดีแล้วเหรอ?”
“อือ ทำไงดีอ่ะ ถ้าไม่มี จะกลับได้ไหมเนี่ย...”
“ไม่ได้... ต้องไปทำใหม่ที่สถานทูตน่ะ เปิดแต่วันธรรมดานะ แต่นี่วันศุกร์ด้วยอ่ะ ต้องรอไปทำวันจันทร์นู่นแหละ” คำแนะนำทำให้ผมหน้าเสีย ทำไมต้องอยู่นานขนาดนั้นด้วย...
“แค่อยู่ญี่ปุ่นสองสามวันไม่เห็นต้องทำหน้าเหมือนติดคุกขนาดนั้นเลย เมียคุณเขาก็ไม่ได้จะคลอดวันสองวันนี้ซะหน่อยจะได้ต้องรีบกลับไปรับขวัญ” ถ้อยคำประชดทำให้ผมถอนใจเฮือก
ผมกังวลใจ แต่ก็ไม่มีทางเลือก ต้องตามบีทกลับไปยังที่พัก
วันเสาร์เขาพาผมไปเที่ยว ร้านอาหาร ที่ท่องเที่ยว ราวกับเราได้ระลึกถึงช่วงเวลาเก่าๆ ที่เราได้เจอกันแรกๆ บ่อยครั้งที่เขามักจะเอ่ยว่า
“จำได้ไหมอิฐ... ตอนนั้นน่ะ...” เขาเอ่ยถึงความหลัง และสิ่งเหล่านั้นยังอยู่ในห้วงคำนึงของผมเช่นกัน แต่ในวันนี้ ความหลังไม่ได้ทำให้ผมยิ้มอย่างมีความสุข แต่กลับยิ่งลำบากใจ
“บีท พอเถอะ อย่าพูดเรื่องเก่าอีกเลยนะ” ผมพูดขัดเมื่อเรานั่งทานอาหารกลางวันของวันเสาร์
“ทำไมล่ะอิฐ ทำไมถึงพูดไม่ได้”
“มันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ถึงยังไงเราก็ไม่มีทางกลับมาเหมือนเดิมแล้วนะ”
“สี่ปีเลยนะ ที่เรารักกันมา คุณลืมวันเวลาพวกนั้นไปหมดแล้วเหรอ? คุณเห็นคนเพิ่งรู้จักกันแค่ไม่ถึงปีดีกว่าผมได้ยังไง”
“ระยะเวลาน่ะมันไม่สำคัญหรอกบีท แต่แม็กเขาทำให้ผมรู้ว่าความรักไม่ได้มีแค่เราสองคน สิ่งที่มากกว่า ความรักหนุ่มสาวมันคือความรักที่มีให้ครอบครัว ”
“พอซะทีเถอะ อย่าพยายามยกความดีพวกนั้นมาอ้างหน่อยเลย ยังไงคนที่คุณชื่นชมนักหนา ความจริงก็เป็นได้แค่ขยะสังคมที่คอยคิดแต่จะแย่งแฟนชาวบ้านแค่นั้น”
“ก่อนหน้านี้ก็คงเป็นอย่างนั้น... แต่ถ้าตอนนี้ผมเลิกกับคุณไปคบกับแม็ก สถานะมันก็สลับกันแล้วจริงไหม? เรื่องที่จบไปแล้วก็ขอให้จบเหอะ อย่ารื้อฟื้นมันกลับมาให้เจ็บอีกเลย”
“ผมเป็นคนที่มาก่อนแท้ๆ แล้วผมผิดตรงไหนที่จะทวงของๆ ผมคืนมา!”
“ก็ไม่ผิด แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อตอนนี้ผมรักแม็กไปแล้ว บางทีผมอาจจะรักเขามาก่อนที่เราจะเลิกกันแล้วด้วยซ้ำ แต่ผมไม่คิดว่ามันมากมายขนาดนี้ เคยคิดว่าเป็นแค่อารมณ์เผลอไผลไปเพราะความใกล้ชิด แต่พอเวลาผ่านไป การที่ไม่มีคุณมันไม่ได้ทำให้ผมเจ็บปวดเท่าที่คิดไว้ แต่พอผมจินตนาการตอนที่ต้องเสียแม็กกับลูกไป ผมพบว่าเลวร้ายมากๆ เลย”
“ถ้าอย่างงั้น ผมก็จะขอ... ขอให้คุณได้สุญเสียเขาไปจริงๆ คุณจะเข้าใจความเจ็บปวดของผมในตอนนี้” เป็นอีกครั้งที่ผมเห็นบีทร้องไห้ ผมไม่แน่ใจว่ามันคือน้ำตาแห่งความเสียใจหรือคับแค้น แต่ทุกอย่างมันก็มีสาเหตุมาจากผมทั้งนั้น แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นก็คือ ผมเพียงคนเดียวไม่สามารถทำให้ทุกคนมีความสุขพร้อมๆ กันได้ ครั้งหนึ่งผมเคยเลือกเขา แต่ตอนนี้ผมเลือกแม็กไปแล้ว ยิ่งลังเลก็ยิ่งทำให้ยิ่งเจ็บกันทุกฝ่าย...
“คุณรู้ไหมจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ผมไม่เคยบอกรักเขาเลยสักครั้งเดียว เพราะผมรู้สึกว่าถ้าผมพูดออกไป ผมคงมีความสุขมาก ซึ่งความสุขเหล่านั้นมันแลกมาด้วยความเจ็บปวดของคุณ แต่ตอนนี้ผมเข้าใจแล้วว่าถ้าผมยังรู้สึกผิด ยังคิดถึงคุณ ยังห่วงคุณอยู่ คุณก็คงตัดใจไม่ได้ซะที แล้วแม็กก็คงไม่มีความสุขไปด้วย คนเราอยู่กับอดีตตลอดไปไม่ได้ เราต้องอยู่กับปัจจุบันและอนาคต และผมก็ตัดสินใจแล้วด้วยว่าอนาคตของผมคือแม็กกับลูก เราแยกกันตรงนี้เถอะ ผมจะหาที่พักเอง แล้วก็จะไปทำพาสปอร์ตใหม่เองด้วย” ผมบอก แม้จะรู้ว่าการใช้ภาษาญี่ปุ่นไม่ได้แล้วต้องไปทำเรื่องแบบนี้คนเดียวคงลำบากมากก็ตาม
“งั้นก็ขอให้สนุกกับการไปทำพาสปอร์ตคนเดียวนะ ผมจะกลับไทยคืนนี้” เขาบอกคล้ายจะสมน้ำหน้ากลายๆ พลางเลื่อนเก้าอี้ออก
“ลาก่อน ต่อไปไม่ว่าคุณจะใช้วิธีไหน ผมก็จะไม่มาหาคุณอีกแล้ว”
วันจันทร์ผมไปทำเรื่องคนเดียวที่สถานทูต เพิ่งจะเคยทำพาสปอร์ตหายครั้งแรกเลยไม่รู้เรื่องอะไรสักอย่าง เลยมีปัญหาเยอะมาก โดยเฉพาะเรื่องการสื่อสาร โชคดียังพอมีดิกช่วยเหลืออยู่บ้าง ส่วนมือถือแบตหมดไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้
ผมไปถึงที่สถานทูตช้าจนไม่ทันรับบัตรคิวรอบเช้า จึงต้องรอถึงบ่าย แต่เอกสารไม่ครบ ต้องไปถ่ายรูป แจ้งความ กรอกเอกสาร ซีรอกซ์เอกสาร หลายขั้นตอนมากจนไม่ทันรับบัตรคิวตอนบ่ายซึ่งรับบัตรคิวได้ถึงบ่ายสองโมงครึ่งเท่านั้นเอง กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นเรียบร้อยก็เที่ยงวันอังคาร กว่าจะกลับถึงบ้านก็ดึกแล้ว
ผมกลับมาถึงบ้านอย่างอ่อนเพลียยังไม่ทันจะเดินเช้าบ้านป้าฟองก็รีบวิ่งออกมาหน้าตาเลิกลั่ก
“คุณอิฐ รีบไปโรงพยาบาลเถอะค่ะ”
“หือ ทำไมใครเป็นอะไร คุณแม่เหรอ?” ผมรีบถามอย่างร้อนรน แต่ป้าส่ายหน้า
“ไม่ใช่คุณผู้หญิงค่ะ แต่เป็นคุณแม็ก...”
++++++++++
-แม็กม่า-
ผมลืมตาขึ้นพร้อมสติที่เลือนราง ร่างกายที่บอบช้ำเจ็บปวด สมองที่ยังมึนงงสับสนจำอะไรไม่ได้ มองไปรอบด้านกำลังนอนอยู่ในห้องพิเศษของโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง แขนถูกโยงด้วยสายน้ำเกลือและใครบางคนนั่งอยู่ข้างเตียง
“แม็ก...ฟื้นแล้วเหรอ?” ซูกัสถามเขาจับมือผมไปกุมไว้แล้วบีบแน่นด้วยน้ำเสียงแสดงความดีใจแต่สีหน้ากลับไม่ดีนัก หมอว่านลุกเดินจากริมห้องมายืนข้างเตียงๆ ผมหันไปมองพวกเขา พยายามคิดทบทวนว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่แล้วเหตุการณ์ต่างๆ ก็ค่อยไหลกลับมาทีละอย่าง
“กัส... ลูกปลอดภัยใช่ไหม?” ผมถามกลับไปทันทีเมื่อพอจะนึกถึงเรื่องราวก่อนหน้านี้ได้บ้างแล้ว พยายามจะลุกขึ้นแต่เรี่ยวแรงไม่มีเหลือเลย
“อย่าเพิ่งลุกเลยแม็ก...” หมอบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน แต่ผมไม่สนใจหันไปถามเพื่อนซ้ำ
“เค้าไม่เป็นไรใช่ไหมกัส” ได้โปรด... บอกมาเถอะว่าเขายังอยู่ ยังไม่ได้หายไปไหน
“ทำใจดีๆ ไว้นะแม็ก...” เขาบอก สีหน้าไม่สู้ดีนักทำให้ความคิดร้ายๆ ผุดขึ้นมาพร้อมก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่ลำคอ “เค้า... เค้าไม่อยู่กับเราแล้ว”
คำตอบนั้นทำให้โลกทั้งใบหยุดหมุน ตัวผมแข็งทื่อไปชั่วขณะ ขอบตาร้อนผะผ่าว หยาดน้ำเอ่อคลอขึ้นมาเองอัตโนมัติ ก่อนจะปล่อยโฮออกมาทันทีอย่างสุดกลั้น
“ไม่จริง.. ไม่เอาสิกัส อย่าล้อเล่นแบบนี้ มันไม่จริง มันต้องไม่เป็นแบบนี้ ฮือ...” ผมคร่ำครวญทั้งน้ำตาจนเปียกไปทั้งใบหน้าและหมอนหนุนจนซูกัสต้องโน้มตัวลงมากอดผมที่ยังนอนอยู่กับเตียงลูบไหล่ผมเบาๆ แล้วร้องไห้เป็นเพื่อน
++++++++++
ซูกัสเล่าให้ผมฟังว่าคุณแผ่นฟ้าเป็นคนพาผมมาส่งโรงพยาบาลเอกชนและใช้เงินปิดข่าวให้ด้วย เขาโทรไปบอกแม่คุณอิฐ และท่านก็โทรบอกซูกัสอีกที ขาดแต่คุณอิฐที่ตอนนี้ก็ยังติดต่อไม่ได้ ซึ่งทุกคนเข้าใจว่าผมหกล้มที่บริษัท ไม่มีใครรู้ว่าเป็นเพราะพี่ยุทธ และจนป่านนี้ผมก็ไม่เห็นเขาเลยด้วย
นอกจากหมอและซูกัสแล้วแม่คุณอิฐมาเยี่ยมผมด้วย ผมละอายใจจนมองหน้าท่านแทบไม่ติด ยิ่งท่านพยายามจะปลอบโยนผม บอกให้ดูแลรักษาตัวเองให้ดี ผมยิ่งรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก เมื่อท่านกลับไปหลังหมดเวลาเยี่ยม หมอว่านก็กลับไปด้วย เหลือเพียงซูกัสที่เฝ้าผมเพียงคนเดียว
“กัสรู้ไหม...ว่าเค้าเอาลูกเราไปไว้ไหน?” ผมหันไปถามด้วยน้ำเสียงหงอยๆ
“ไม่รู้เหมือนกันอ่ะ ทำไมเหรอ?”
“เราอยากเจอ อยากเห็นเขาสักครั้ง..” ผมบอกด้วยเสียงที่สั่นเครือ ดวงตาแห้งผากจากการร้องไห้หลายต่อหลายครั้งเริ่มคลอด้วยหยาดน้ำอีกครั้ง
“อย่าดีกว่าแม็ก เดี๋ยวจะติดตาเปล่าๆ”
“กัส... ถ้าเรายังออกจากโรงพยาบาลไม่ได้ ช่วยอะไรสักอย่างได้ไหม...”
“อะไรเหรอ?”
“อย่างน้อย... เราอยากฝังเขา... ต่อไปจะได้ทำบุญไปให้”
“อือ... งั้นเดี๋ยวจะถามหมอให้แล้วกันนะ”
“ขอบใจนะ” ผมยิ้มขอบคุณ
“แล้วนี่คุณอิฐเค้าจะหายหัวแบบนี้ไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย เมื่อไรมาโผล่มาซะที” จู่ๆ ซูกัสก็บ่นขึ้นมาลอยๆ
“ถ้าไม่มาเลยก็ดีสิ... เพราะเราคงไม่มีหน้าไปเจอคุณอิฐแล้วล่ะ”
“ทำไมพูดอย่างงั้นล่ะแม็ก”
“เพราะเขาคงไม่มีวันให้อภัยเรา เราทำให้ลูกเขาต้อง...” ผมคร่ำครวญสะอื้นซ้ำอีกเมื่อนึกว่าถ้าคุณอิฐกลับมาแล้วรู้ว่าผมดูแลลูกเขาไว้ไม่ได้
“แม็ก... มันเป็นอุบัติเหตุ อย่าโทษตัวเองแบบนี้สิ” ซูกัสพยายามปลอบ แต่มันช่วยอะไรไม่ได้เลย
เพราะผมเอง เพราะผมไม่ดีเอง พระเจ้าคงอยากจะลงโทษให้ผมได้รับบาปที่ทำไว้ แต่ทำไมถึงไม่มาลงที่ผมคนเดียว ทำไมต้องไปทำร้ายลูกด้วย หรือเพราะท่านรู้ รู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับผมคืออะไร
“ไม่จริงหรอกกัส เราผิดเองแหละ คนที่คิดดี ทำดีก็คงมีแต่เรื่องดีๆ ตามมา แต่เพราะเรามันชั่วเอง ถึงได้กรรมสนองแบบนี้... ฮือ...” ผมยอมรับผิดยกมือปาดน้ำตา
“เราอาจจะไม่เข้าใจสิ่งที่แม็กพูดนะ แต่คนเราน่ะไม่มีใครหรอกที่ไม่เคยทำผิด แต่คนที่สำนึกผิดก็ควรได้รับการให้อภัยไม่ใช่เหรอ? ทำใจให้สบายก่อนนะ กัสเชื่อว่าคุณอิฐต้องเข้าใจ” ผมไม่ได้เถียงซูกัส แม้ในใจจะอดคิดไม่ได้ว่า...
ผมรู้มาตลอดว่าลูกเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้คุณอิฐยังอยู่กับผม
แต่ถ้าตอนนี้ไม่มีลูกอยู่แล้ว ยังเหลือเหตุผลอะไรให้เขากลับมาอีกเหรอ?
++++++++++
สงสัยว่า....แม็กจะโดนทิ้ง
ทำไมมองอิฐในแง่ร้ายขนาดนั้นคะ 5555+
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
