หัวข้อ: <เรื่องสั้น และ นิยาย> เด็กฝึกงาน

[maicy]

ตั้งเเต่รู้จักพี่เเจ๊คนี่ พีกลายเป็นคนเเสนงอนไปเเละ  555  ตอนกับหยกกับพจน์ยังไม่เป็นเลย  ขอตอนพิเศษด้วยนะคะ 

[bbyuqin]

ตอนสุดท้ายนี่น่ารักมากๆเลย  ศิลาเคลียร์ตัวเอง และน้องพี่ก็รับคุณแจ็คจริงๆและเห็นว่าพีร์ก็มีความสุขในระดับนึงทีเดียว
จะมีตอนพิเศษมั้ยอ่ะจ๊ะ...มาเรื่อยๆก้อได้ แบบว่า อยากเห็นคุณแจ็คกับพีร์มุมอื่นๆ บ้าง หลังจากแต่งงานไปแล้ว หรือคู่อื่นๆอ่ะจ้ะ


เป็นกำลังใจให้น๊าาา.....รอติดตามเรื่องใหม่ๆด้วย

[nolirin]

มารอตอนพิเศษอ่ะคุณน้ำพริกผู้ใจดี
 

[น้ำพริกแมงดา]

โอ้ มีเสียงตอบรับล้นหลามมากมายเลยทีเดียวสำหรับตอนพิเศษ

เห็นอย่างนี้แล้วต้องรีบเขียนเลยหล่ะค่ะ

อดใจรอไม่นานค่ะ สัญญา

คุณผู้อ่านคะ บอกตรง ๆ ว่า ณ จุด ๆ นี้ติดคุณผู้อ่านมาก ๆ

รู้สึกเหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันไปซะแล้วที่ต้องมานั่งหน้าคอม ฯ รอเจอคุณผู้อ่านทุกวัน

ขอบคุณคุณผู้อ่านทุกคนจากใจนะคะ

อ่อ อันนี้อยากรู้เป็นการส่วนตัวค่ะ คุณผู้อ่านคะ ถ้าเรื่องไม่สั้นแล้ว ของน้องพี นี้ทำเป็นละคอน คนเขียนอยากทราบความคิด+ ความต้องการของคุณผู้อ่านว่า อยากให้ใครเป็นตัวละคอนไหนอ่ะค่ะ (อันนี้อยากรู้จริง ๆ มากมาย) ถ้าคุยประเด็นนี้ในกระทู้นี้จะโอเคมั๊ยคะ? อย่างไงก็อยากรู้ความคิดเห็น+จินตนาการของคุณผู้อ่านหน่ะค่ะ อิอิ

[dahlia]

เออ คนอ่านก็ติดเหมือนกันนะ ได้อ่านกันอยู่ทุกวัน ถ้ามีเวลาว่างๆ ลองแต่งเรื่องใหม่สิค่ะ 
ส่วนเรื่องที่ถาม

อยากให้ใครเป็นตัวละคอนไหนอ่ะค่ะ

คือหมายถึงว่า หยก พีร์ แจ๊ค พจน์ เหมาะจะเป็นดาราคนไหนอะไรแบบนี้หรือเปล่าค่ะ
ถ้าเป็นแบบนี้ละก็ต้องขอบอกตรงๆ ว่า เป็นคำถามที่ตอบยากอะ นึกไม่ออกเลย เพราะเลิกดูละครไปนานมากแล้ว

[silverspoon]

ไม่เข้าใจคำถามเหมือนกันค่ะ งง แหะๆ หมายถึง ตัวละครในเรื่องนี้ จิ้นว่าเป็นใคนดังคนไหนในสังคมรึป่าวคะ

ปกติเราอ่านนิยายเราไม่จิ้นเทียบกับคนดังค่ะ (แปลกกว่าชาวบ้านเค้าเลย) นึกภาพตามค่ะ แต่ไม่ได้วางให้ตรงกะดารานักร้อง

[น้ำพริกแมงดา]

ไม่เข้าใจคำถามเหมือนกันค่ะ งง แหะๆ หมายถึง ตัวละครในเรื่องนี้ จิ้นว่าเป็นใคนดังคนไหนในสังคมรึป่าวคะ

ใช่ค่ะ อารมถ้าสร้างเปนละครอะค่ะ

[JAROEN]

ตอนพิเศษจงมา  :call:ตอนพิเศษจงมา :call:ตอนพิเศษจงมา  :call:ตอนพิเศษจงมา :call:ตอนพิเศษจงมา :call:ตอนพิเศษจงมา :call:ตอนพิเศษจงมา ตอนพิเศษจงมา :call:ตอนพิเศษจงมา :call:ตอนพิเศษจงมา :call:ตอนพิเศษจงมา :call:ตอนพิเศษจงมา :call:ตอนพิเศษจงมา

[nolirin]

เอ่....เป็นดารายังนึกไม่ค่อยออกอ่ะ
แต่ปกติจะจิ้นว่านู๋พีร์เนี้ย เหมือนรุ่นพี่คนหนึ่งที่รู้จัก
ตัวเล็กๆมีเนื้อหน่อยๆ เอ็นเทอร์เทนคนรอบข้างเสมอ
ขนาดตัวเองยังรู้สึกว่าน่าฟัดน่ากอดเลยอ่ะ

 :กอด1:นึกออกแล้วจะมาช่วยจิ้นให้นะจ๊ะ

[bbyuqin]

เป็นคำถามที่ตอบยากนะเนี่ย,,,รอผู้รู้มาตอบ ดีก่า ขอเป็นฝ่ายรอจิ้นละกัน ไม่ว่ากันนะ,,,เอิ๊กกกกกก

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนพิเศษมาแล้วค่า

อ่อ คุณผู้อ่านคะ ที่ถามไปอย่างนั้นเพราะว่าเห็นคุณผู้อ่านในเรื่องอื่นและในบางบอร์ดเค้าจิ้นมาให้เสร็จสรรพเลยค่ะ อันนี้ก็อยากรู้เป็นการส่วนตัวด้วยว่าแล้วสำหรับคุณผู้อ่านที่อ่านเรื่องของเราล่ะจะเป็นอย่างไร ก็เลยนำมาถามกันค่ะ

แต่ดีใจนะคะ ที่คุณผู้อ่านจินตนาการตามที่เขียนจริง ๆ แสดงว่าเชื่อในตัวเรื่องที่เขียนมาก ๆ ขอบคุณมากค่ะ

ตอนพิเศษ 1

   ชีวิตคู่ของพีร์กับพลกฤษณ์ดำเนินไปด้วยความปกติสุขดี แปดเดือนที่อยู่ด้วยกันมานี้ คนทั้งสองยังปฎิบัติซึ่งกันและกันไม่ต่างจากเดิม เหมือนกับว่าพลกฤษณ์นั้นแค่ไปรับตัวพีร์มาเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวเขาอย่างถูกต้องเพื่อให้ผู้ใหญ่สบายใจเสียมากกว่าเพิ่มความรู้สึกแบบคู่รักที่มีการแต่งงานมาเป็นข้อผูกมัด 
 แต่พวกเขาก็รู้สึกดีที่เป็นอย่างนั้น เพราะคนทั้งสองต่างก็มีความสุขกับชีวิตที่เป็นส่วนหนึ่งของคำว่า “ครอบครัว” มากกว่า “คู่รัก”
   ถึงแม้คนทั้งสองจะไม่ค่อยมีความหวาน เหมือนที่ผ่านมากับคนอื่น ๆ แต่พวกเขาก็ไม่เคยละเลยการดูแลเอาใจใส่กันและกันในทุกเวลา
   พีร์นั้นเข้าอกเข้าใจในตัวของพลกฤษณ์ในด้านต่าง ๆ มากขึ้น เด็กหนุ่มพบว่า ผู้ชายที่รักเขาคนนี้มีดีกว่าที่เขาคิดในหลาย ๆ ด้าน
   ส่วนพลกฤษณ์เองก็ดูแลเอาใจใส่พีร์ไม่ขาด
   แต่ก็ใช่ว่าจะชวนฝัน เหมือนคู่รักทั่วไปเสียทีเดียว
     “ความรัก” ที่อยู่กันด้วย “ความเข้าใจและการดูแลกันและกัน” มันจะยืนยาวกว่า “ความรัก” ที่อยู่กันด้วย “ความต้องการ” เพียงอย่างเดียว
พีร์กับพลกฤษณ์ก็คงเข้าใจแล้วกับคำว่า “รักน้อย ๆ แต่รักนาน ๆ” มันเป็นเช่นไร

 “คุณแจ๊คคะ คุณพีคะ มีแขกมาหาหน่ะค่ะ” แม่บ้านของพลกฤษณ์เข้ามาบอกกล่าวพีร์กับพลกฤษณ์ที่กำลังดูทีวีด้วยกันที่ห้องนั่งเล่นพร้อมกับน้องพอลในเย็นวันหนึ่ง
“ใครหน่ะครับพี่เฮียง” พลกฤษณ์ถาม
“อ่อ คุณศิริพจน์ค่ะ มากับแฟน”
คนทั้งสองได้ยินอย่างนั้นก็ดีใจ พวกเขาจึงรีบออกไปต้อนรับชายหนุ่มทันที

“พจ” พลกฤษณ์ร้องทัก
“อ่าว พี่แจ๊ค หวัดดีครับ” ศิริพจน์กับแคทเธอรีนยกมือไหว้ชายหนุ่มรุ่นพี่ ส่วนพีร์ที่อุ้มพอลอยู่ก็เดินตามออกมาติด ๆ
“พจจ”
“พี” ชายหนุ่มดีใจที่เห็นพีร์อีกครั้ง แคทเธอรีนเองก็ยิ้มให้พีร์อย่างเป็นมิตรเช่นกัน
“อ่ะ มานั่งคุยกันก่อนดีกว่า” พลกฤษณ์เชิญผู้มาเยือนนั่ง “เป็นไงมาไงมาเยี่ยมพี่ได้ล่ะเนี่ยะ ได้ข่าวว่าไม่ค่อยว่างกันทั้งคู่ไม่ใช่เหรอ”
“ก็ พวกเราลาออกแล้วค่ะ”
“หะ ลาออก” พลกฤษณ์ตกใจ
“ก็คือว่า ผมกับแคทจะไปเรียนต่อที่อังกฤษกันหน่ะครับ ที่เพิ่งลาออกเพราะว่าผมรอมหาลัยทางนู้นตอบรับ แล้วนี่เค้าเพิ่งตอบรับมาเมื่อสัปดาห์ที่แล้วนี่เองครับพี่”
“อืม ๆ ดีแล้วหล่ะ ไปเรียนด้วยกัน” พีร์ออกความเห็น
“ใช่ค่ะคุณพี โชคดีมากเลยที่ได้มหาวิทยาลัยเดียวกัน เพราะจะได้มีคนเรียนเป็นเพื่อน”
“อืม พี่เห็นด้วยกับพีนะ ไปอยู่นู่นด้วยกันจะได้ไม่เหงา”
“ครับ” ศิริพจน์รับคำและหันมายิ้มกับแคทเธอรีน
“ว่าแต่ พี่แจ๊คนี่ไวนะครับ อยู่ด้วยกันไม่ทันไรมีลูกออกมาวิ่งเล่นซะแล้ว” ศิริพจน์ออกปากแซวเมื่อเห็นเด็กน้อยที่พีร์อุ้มอยู่
พลกฤษณ์ยิ้มรับ “เจ๋งป่ะล่ะ ฮ่ะ ๆๆ”
พีร์มองหน้าคนรักดุ ๆ เขาเขินเล็ก ๆ ที่เวลามีคนแซวเรื่องพ่อแม่ลูกอย่างนี้
พลกฤษณ์คิดได้ว่า ศิริพจน์กับเขาคงต้องคุยกันอีกหลายเรื่อง และบางเรื่องพอลก็ยังไม่ควรรับรู้ เขาจึงเรียกแม่บ้านคนเดิมมาพาพอลออกไป
“น้องพอลครับ ไปเล่นกับพี่เฮียงก่อนนะครับ เดี๋ยวอาแจ๊คกับน้าพีตามไป”
“ค๊าบบบ” เด็กน้อยตอบรับอย่างว่าง่าย และเดินตามพี่เลี้ยงไปอย่างรู้หน้าที่
“แล้วนี่พจกับน้องแคทกลับมาเมืองไทยนี่ มาเยี่ยมพวกพี่โดยตรงเลยเหรอ”
“ก็ ทำนองนั้นอ่ะครับพี่ มากราบลาคุณพ่อคุณแม่ พี่แพรว และก็ พีกับพี่แจ๊ค”
“น่าเสียดายวันนี้เจย์ไม่อยู่บ้านด้วย” พลกฤษณ์ตอบรับ
“โหย ปล่อยคุณหมอเค้าไปเถอะครับ รายนั้นคงหนัก”
“อืม พี่เห็นไอ้เจย์แล้วพี่รู้สึกโชคดีที่ไม่ได้ตัดสินใจเรียนหมอ”
“ผมว่าคนไข้โชคดีมากกว่าที่ไม่ได้เจอหมออย่างคุณ” พีร์ออกปากแซว
“ทำไมเหรอ คุณกลัวผมไปทำอะไรคนไข้เหรอ ฮะ” เขาตอบกลับด้วยสายตากรุ้มกริ่ม
“ก็...” พีร์ไปไม่เป็นเหมือนกันเมื่อได้ยินอย่างนี้
ศิริพจน์มองคนทั้งสองอย่างขบขัน เขารู้สึกดีใจที่เห็นพีร์กลับมาสดใสเหมือนเดิม

“พี่แจ๊คครับ พีเป็นไงมั่งครับ” ศิริพจน์ถามพลกฤษณ์ ขณะที่พีร์ชวนแคทเธอรีนไปช่วยเตรียมอาหารเย็นในครัว
“อ่าว ไมถามแบบนี้กับพี่ล่ะเนี่ยะ เพิ่งเจอกันทำไมไม่ถาม”
“ก็ถ้าถามพี ผมก็ไม่ได้รู้สิครับว่าจริง ๆ แล้ว เค้ากับพี่มีความสุขดีมั๊ย”
“อืม” พลกฤษณ์เห็นด้วย เขาเชื่อแล้วหล่ะว่าศิริพจน์เป็นอีกคนที่รู้จักพีร์ดีจริง ๆ
“ตอบตามตรงนะ ก็ดีนะ เค้าก็ดูเต็มใจที่จะอยู่กับพี่มากขึ้นกว่าตอนแรก”
“เหรอครับ” เขาดีใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“อืม ถึงแม้บางทีจะขี้น้อยใจไปบ้าง แต่ก็ดี พี่ไม่อยากให้เค้าประดิษฐ์อะไรกับพี่มาก ก็เค้าก็เป็นตัวเองอย่างนี้หล่ะดีแล้ว”
“อาฮะ แล้ว..” ศิริพจน์พยายามเลียบเคียงถามถึงเรื่องนั้น เพราะเท่าที่เขาดู พีร์กับพลกฤษณ์เหมือนยังไม่มีความคืบหน้าอะไรออกมาเลย
“ทำไมวะ”
“เอ่อ พี่กับพี เอ่อ...”
“อ่อ เรื่องนั้นหน่ะเหรอ” พลกฤษณ์ทำหน้านึกออกว่าศิริพจน์ต้องการจะถามอะไร จึงเข้ามานั่งใกล้ ๆ ชายหนุ่มมากขึ้น
“แกคิดว่าไงล่ะ”
“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันหน่ะครับ เหมือนว่า พี่แจ๊คกับพีจะยังไม่เคย เอ่อ..”
“ก็ไม่เคยเลยหน่ะสิ” เขาตอบตามความจริงออกมาอย่างสุดปัญญา
“หะ” ศิริพจน์ตกใจไม่เชื่อในสิ่งที่ตัวเองได้ยิน เพราะมันผิดวิสัยของพลกฤษณ์ที่เขารู้จักมาก ๆ “เป็นไปได้ไงครับพี่”
“ก็ บอกไม่ถูกว่ะ”
“ทำไมอ่ะครับ”
“ก็ไม่รู้ว่ะ ตอนแรก ๆ พี่ก็ไม่คิดอะไรเรื่องนี้ออกนอกหน้ากับเค้าเลยนะ”
ศิริพจน์มองหน้า รับฟัง
“พี่พูดจริงนะ เค้าเป็นไม่กี่คนที่พี่ไม่ได้คิดอะไรกับเค้าเลยตอนที่รู้ตัวว่าชอบ”
“ครับ”
“จริง ๆ นะ แต่พอมาอยู่ด้วยกัน หลังๆ นี่ ก็ยอมรับว่า...มีบ้าง”
“อ่าครับ”
“แต่ก็ อย่างที่บอกไปหน่ะ โห ไอ้พจ แกคิดดู แค่หอมแก้มกันยังไม่เคย แล้วนับประสาอะไรกับอย่างอื่นล่ะวะ”
  พลกฤษณ์พูดออกไปอย่างทำอะไรไม่ได้กับเรื่องบนเตียงของเขากับพีร์ เพราะอยู่ด้วยกันมานี่ เขากับพีร์ยังไม่เคยทำตามหน้าที่ตรงนี้กันแม้แต่ครั้งเดียว
“อืม พีเค้าไม่ยอมพี่เหรอครับ”
“ก็ ส่วนนึง” เขาพยักหน้า “อีกอย่าง ตั้งแต่พีมาอยู่บ้านนี่ เจ้าพอลมันติดพียังกับอะไร ถึงแม้พีจะย้ายมานอนห้องเดียวกับพี่ก็จริงนะ แต่มีเจ้าพอลมานอนคั่นตรงกลางทุกคืนจะให้พี่ทำอะไรได้วะพจ”
“ฮ่ะ ๆๆๆๆ” ศิริพจน์หัวเราะขำ โถ เล่าให้ใครฟังใครจะเชื่อว่าคนอย่างพลกฤษณ์จะไม่สามารถกับเรื่องที่เชี่ยวชาญหนักหนา
“อ่าวแล้วพี่โจเค้าไปไหนล่ะครับ ไม่กลับบ้านมามั่งเหรอ”
“นั่นหล่ะตัวดีเลย” เขาเล่าต่อ “หยีก๊อได้งานใหม่ที่จีน เค้าก็เลยย้ายไปทำงานที่นู่นเลย นาน ๆ กลับมาที แต่ก็ยังไม่เห็นกลับมาเลย สงสัยจะคิดว่าได้คนเลี้ยงลูกให้แล้วหล่ะมั๊ง”
“เอาน่าครับ เพื่อน้องพอลนะพี่แจ๊ค น่าเห็นใจแกออก”
“อืม ๆ” พลกฤษณ์รับคำ แต่เขาคิดไม่ออกเลยจริง ๆ ว่าเขากับพีร์จะได้ลงเอยกันจริง ๆ ตอนไหน

  และเวลานอนของครอบครัวก็มาถึง ช่วงเวลานี้ทำให้พลกฤษณ์นั้นต้องพยายามระงับอารมณ์ของตัวเองทุกครั้ง เพราะเขาก็ยังไมลืมว่า มีพอลที่เป็นเด็กน้อยนอนอยู่ด้วยข้างกาย เขาจึงเลือกหันหลังให้คนทั้งสอง เพื่อจะได้ไม่เผลอไปแตะเนื้อต้องตัวของพีร์ให้อารมณ์คลุกกรุ่นขึ้นมาอีก
  คืนนี้ก็เช่นกัน เขาเลือกที่จะนอนหันหลังให้หลังจากพอลหลับ แต่ก็แพ้ความเมื่อยจากการนอนไม่ได้ จึงหันกลับมาก็พบว่าพีร์ก็นอนหันหลังให้เขาเช่นกัน
  ชายหนุ่มเห็นอย่างนั้นก็มองพีร์อย่างพิจารณา ร่างอวบที่นอนหันหลังตะแคงข้างให้ทำให้ความเป็นชายของเขาตื่นตัว เขาอดใจไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปลูบแผ่นหลังและลงมายังสะโพกอวบอิ่มอย่างต้องการ
  พีร์ที่ยังหลับไม่สนิทรู้สึกตัว จึงตีเข้าที่มือซนนั้นแล้วเหลียวมามองดู ก็พบว่าตอนนี้ชายหนุ่มของเขามีสีหน้าต้องการเสียเต็มประดากำลังกุมเป้ากางเกงด้วยความรู้สึกปวดร้าวอยากปลดปล่อย พีร์ส่งสายตาดุ ๆ แล้วชี้ให้เห็นว่ายังมีพอลอยู่ แต่พลกฤษณ์นั้นชี้ไปข้างนอกเพื่อหมายความถึงห้องอื่นในบ้าน พีร์ถลึงตาใส่ชายหนุ่ม เขาส่ายหน้าไม่ยอม พร้อมกับชี้ให้พลกฤษณ์ไปห้องน้ำ
พลกฤษณ์ทำหน้าร้องขออย่างน่าสงสาร แต่พีร์ทำเป็นไม่สนใจ พร้อมกับหันหลังนอนต่อ เขาทำหน้าผิดหวังและพร้อมกับลุกไปสำเร็จโทษตัวเองที่ห้องน้ำอย่างทันที

  พีร์เองก็ใช่ว่าจะไม่รู้ว่าพลกฤษณ์ต้องการอะไร อาการของชายหนุ่มสังเกตได้ไม่ยาก จากความรู้สึกตามสัญชาติญาณของคนทั้งสองที่สื่อสารกันได้ดี แต่เขาก็ยังไม่พร้อมกับเรื่องนั้นเลยจริง ๆ
  จากข่าวคราวข่าวเมาท์ทั้งหลายของบรรดาชาวสีม่วงที่พีร์ไม่เคยพลาดถึงแม้พีร์จะไม่เคยสนใจพลกฤษณ์แม้แต่น้อย แต่ทำให้พอจะรู้ผ่าน ๆ มาว่า  พลกฤษณ์ขึ้นชื่อในเรื่องอย่างว่าแบบไหน ทั้งขนาดและลีลารัก ซึ่งเรื่องนี้จากการสังเกตุของตัวเขาแล้วก็มีแนวโน้มว่าเป็นความจริง
จากการสังเกตขนาดผ่าน ๆ ของอีกฝ่าย พีร์นั้นก็พบว่า พลกฤษณ์คงจะไม่ธรรมดาอย่างที่ว่าจริง ๆ
 จากข่าวดังที่ว่าชายหนุ่มเคยทำใครฟ้าเหลืองจนต้องให้น้ำเกลือ ก็ทำให้เขาแอบกลัวเหมือนกัน
พีร์คิดว่าตัวเองคงนั้นยังไม่พร้อมกับกับการตกลงปลงใจให้พลกฤษณ์ แต่เขาก็เห็นใจพลกฤษณ์เหมือนกัน ที่ต้องทำหน้าเศร้าทุกครั้งเวลาที่เขาปฎิเสธ
เอาเถอะ ถ้ามีโอกาส สักวันเขาก็คงทำให้ชายหนุ่มที่รักเขามากคนนี้ มีความสุขเพราะเขาบ้าง

[bbyuqin]

^
^
^
^

เย้ๆๆๆๆ ได้อ่านตอนพิเศษ แถมได้จิ้มคุณน้ำพริกแมงดาด้วย  

โหหห...นี่อยู่กันมาแปดเดือน คุณแจ็คยังไม่ได้แม้แต่จะหอมแก้มน้องพีร์เหรอเนี่ย...สิ้นชื่อแล้วจริงๆกับคาสโนว่าเก้งตัวพ่อ  แต่ก็สงสารเหมือนกันนะเนี่ย ทั้งที่รักเค้ามากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

น้องพีร์จะกลัวอะไรขนาดนั้น คุณแจ็คคงไม่ทรมาณหรือรุนแรงจนน้องพีร์จนต้องเข้าโรงพยาบาลหรอก

ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษจ้า  รออ่านต่ออีกน๊าาาา

[yunjaejoong]

ไม่ต้องมีฉากNCของน้องพีร์กับคุณแจ๊คก้อได้ ไม่ใช่ไรเราอ่ะทำจัยไม่ค่อยได้เลยง่ะ

แต่เราจะเป็นกำลังใจให้กับไรเตอร์ต่อไปน่ะจ๊ะ

[PEENAT1972]

8  เดือน ยังไม่ได้เจิม 555 กร้ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ อีป้าแก่ๆ ละขำซะมากมาย

เก้งตัวพ่อ อดอยากปากแห้งมานาน กรรมสนองเวรค่ะ 555

[น้ำพริกแมงดา]

ทำไมไม่มี NC เฮียแจ๊คกกะพีร์อ่ะ  ถือว่าจบไม่บริบูรณ์นะเนี่ย

จัดมาหน่อยดิค้า  ตอนพิเศษ อีกซักห้าสิบตอน 

50 ตอนเลยเหรอคะ

ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องเปลี่ยนแนวในภาคต่อแล้วหล่ะค่ะ สำหรับเรื่องของน้องพีกับเฮียแจ๊ค คือถ้าความยาวขนาดนี้ น้องพีคงต้องไปปลูกถ่ายมดลูกจนตั้งท้อง กลายเป็นนิยายเชิงวิทยาศาสตร์ไปเลย 5555

ขอบคุณนะคะที่ติดตามมาตลอด

[nolirin]

ถ้ามีโอกาส สักวันเขาก็คงทำให้ชายหนุ่มที่รักเขามากคนนี้ มีความสุขเพราะเขาบ้าง

โอ๊ยยยยยย อย่าจะดิ้นให้ตาย
แล้วเมื่อไรละจ๊ะคุณพีร์ สงสารเฮียแจ็คจะแย่
ไม่สงสารบ้างรึไงฮะ งอนแทนเฮียแล้วเนี้ย

[andy_kwan]

คุณแจ้คอดทนอย่างไม่น่าเชื่อ  ถึงเวลาเมื่อไร"ชุดใหญ่"แน่ๆ
หรือไม่ก็อาจจะทำไม่เป็นแล้ว    อิอิ

[maicy]

อ้อนมากๆ เข้าเดี๋ยวก็ได้เอง รอตอนพิเศษ 2 นะคะ รักษาสุขภาพค่ะ 

[dahlia]

บอกได้คำเดียว ว่า แจ๊คเก่งมากเลยอะ โห นับถือๆๆ

[BeeRY]

พี่แจ๊คสุโค่ย ทนได้ขนาดนี้อึดมาก 55+
รอวันพีร์ใจอ่อนให้พี่แจ๊ค แต่ไปเชื่อข่าวลือได้ไง เรื่องอย่างนี้มันต้องพิสูจน์ด้วยตัวเองสิ

[Tifa]

ถ้าต่ออีก 50 ตอนจริงๆ สงาัยจะมีตอนที่พี่เเจ๊กแอบไปมีอะไรกับคนอื่น

เพราะทนไม่ได้ที่น้องพีร์ไม่ยอมให้ 555

[น้ำพริกแมงดา]

โอ้ใจเย็น ๆ กันค่ะ คุณผู้อ่าน มาต่อแล้วค่ะ

คำเตือน : ตอนพิเศษตอนต่อไปนี้ อาจมีเรื่องราว ความรุนแรง เพศ การใช้ภาษาที่อาจไม่เหมาะอายุกับผู้อ่านที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี ผู้ปกครองโปรดให้คำแนะนำ

ตอนพิเศษ 2(NC18+)

“ก๊อ เป็นอะไรไปเนี่ยะ หน้าตาอ่อนแรงมาเชียว” ศุภกฤษณ์ทักพี่ชายขณะมาทำงาน ชายหนุ่มคิดได้ก็ทำหน้าตกใจก่อนจะพูดว่า “หรือว่า เมื่อคืนน้องเค้ายอมก๊อแล้ว”
“เออ ยอม” เขาตอบอย่างไม่สบอารมณ์
“จริงอ่ะ!”
“ยอมให้ชั้นอดอยากต่อไปหน่ะสิ”
“งั้นก็แปลว่า ก๊อกับน้องเค้ายังไม่ได้ทำอะไรกันเลยใช่มั๊ย”
“เออ..”
“กรั๊ก ๆๆๆๆๆๆๆ โอ๊ย ขำ”
พลกฤษณ์ด่าน้องชายทางสายตา จนเจ้าตัวรู้และเงียบลง จึงถามต่อ “แล้วก๊อทำไงอ่ะเมื่อคืน”
เขาไม่ตอบอะไรเพียงแต่โชว์มือซ้ายที่เขาถนัดขึ้นมาอย่างจะบอกอะไร คนเป็นน้องเห็นอย่างนั้นก็ถามออกไปอย่างประหลาดใจทันที
“นี่ก๊อต้องซักมือเหรอ”
“เออสิวะ”
“โห ก๊อ นี่ก๊อต้องอดอยากขนาดนี้เลยเหรอ แล้วเด็ก ๆ คนอื่นของก๊อล่ะ”
“อ่าวไอ้นี่ มีสักคนมั๊ยล่ะตอนนี้ เลิกไปหมดตั้งแต่พาน้องพีเข้าบ้านแล้ว” เขาพูดต่ออย่างเข่นเขี้ยว “รู้งี้เลี้ยงไว้สักสองสามคนก็ดี”
“งั้นก็กลับไปหาพวกนั้นเลยสิ ใครง้อ” เสียงใส ๆ ของพีร์ดังขึ้นมาจากข้างหลัง พลกฤษณ์ทำเหมือนโลกจะแตก “ซวยแล้วมั๊ยล่ะกู” เขาคิดในใจ และหันไปมองพีร์ที่ทำหน้าบึ้งตึงใส่เขา ส่วนศุภกฤษณ์นั้นปลีกตัวออกไปอย่างเนียน ๆ เพราะงานนี้มีไฟใต้ปะทุแน่ ๆ
  ปล่อยให้พี่ชายเขาเคลียร์กันเองจะดีที่สุด
พีร์สะบัดหน้าเดินออกไปอย่างไม่สนใจ “คนอย่างนายนี่ไม่ไหวจริง ๆ ในหัวคิดแต่เรื่องแบบนี้ตลอดเลยใช่มั๊ย” พีร์กรุ่นคิดและก็ไม่สบอารมณ์กับคำพูดที่เขาได้ยินจากชายหนุ่ม 
พลกฤษณ์เดินตามไปง้ออย่างรวดเร็ว เขามองชายหนุ่ม และเชิดใส่อย่างไม่สนใจ
“พี! เดี๋ยวก่อน...”
“ไม่ต้องมาพูดเลย อยากไปหาเด็ก ๆ ของคุณก็ไปสิ มาอยู่กับผมทำไม”
“นี่ผมก็แค่พูดเล่น”
“ถ้าคุณไม่คิดคุณก็พูดออกมาไม่ได้หรอก”
“ก็คุณก็ต้องเข้าใจผู้ชายอย่างผมมั่งสิ”
“ผมเข้าใจดี คุณหน่ะบ้ากาม”
“โธ่ พี ฟังผมก่อนสิ”
“ไม่ ผมจะไปทำงาน”
พลกฤษณ์ฉวยแขนของพีร์แล้วลากมาคุยกันในห้องน้ำ เขาจัดการล็อกประตูแล้วลากคนแสนงอนมาคุยกันในห้องน้ำเล็ก
“นี่คุณแจ๊คปล่อยผม! อะไรเนี่ยะ ผมจะไปทำงาน”
“ฟังนะ ที่ผมพูดไป เพราะว่าผมก็แค่พูดเล่น” เขาจ้องหน้าพีร์จริงจัง “ผมรู้ว่าคุณก็ยังไม่ไว้ใจผมเรื่องนี้ แต่ผมอยากให้คุณรู้ว่าตั้งแต่ผมเจอคุณ ผมก็ไม่จำเป็นต้องมีใครเหมือนเมื่อก่อนอีกต่อไป”
พีร์มองหน้าเขา ก็พบสายตาที่บอกว่าเขาพูดจริง ชายหนุ่มเลื่อนมือมาจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของพีร์ “ผมรู้นะว่าคุณยังไม่พร้อม แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะทำให้ผมรักคุณน้อยลงเลยนะ”
พีร์ได้ยินอย่างนั้นก็เขิน เขาจะอ้าปากพูดอะไรออกไป แต่ก็ช้ากว่าพลกฤษณ์ที่ประกบจูบในทันที
พีร์ตกใจแต่ก็รับสัมผัสลึกซึ้งแรกจากชายหนุ่มอย่างดี พลกฤษณ์มอบจูบอ่อนหวานนั้นให้แทนคำสัญญาที่บอกกับเด็กหนุ่ม ก่อนจะถอนปากออกมาอย่างพอใจ
 เขามองพีร์ที่ก้มหน้านิ่งด้วยความเขินอาย เขาลูบแก้มนิ่มเบา ๆ แล้วจรดจมูกหอมแก้มเป็นการทิ้งท้าย
“อะไรอ่ะ จูบอย่างเดียวไม่พอหรือไง” พีร์ไม่รู้จะพูดอะไรออกไปเลยเหวี่ยงแก้เก้อ
“ไม่ได้เหรอ หรือ คุณจะให้ผมทำในนี้เลย”
“บ้าน่า!” เขาทุบอกร่างสูงใหญ่ แล้วผละออกไป พลกฤษณ์ยิ้มให้พีร์ที่ออกไปก่อนพร้อมกับเดินออกไปตามเด็กหนุ่ม
“ก๊อ แหม เคลียร์กันได้แล้วใช่มั๊ย” ศุภกฤษณ์เข้ามาถามหลังแอบดูอยู่นาน
“เออ..” พลกฤษณ์ตอบรับเขิน ๆ
“อ่า เป็นอะไรอ่ะก๊อ เขินหน้าแดงเชียว” คนเป็นน้องตกใจเพราะไม่เคยเห็นพี่ชายตัวเองแสดงอาการแบบนี้เท่าไหร่
“เออ น่า ทำไมวะ คนอย่างชั้นจะเขินมั่งไม่ได้หรือไงหะ”
“นั่นแน่...งานนี้มีข่าวดีแน่นอน ฮ่ะๆๆ”
“เออ ๆ ไปทำงานไป” เขาดันหลังน้องชายไปทำงาน เพราะก็อย่างที่น้องเขาแซว ว่าเขาเขินอายจากการจู่โจมพีร์เมื่อสักครู่เป็นอย่างมาก
  ยังกับเขาเพิ่งหัดจูบอย่างนั้นหล่ะ เขาคิดถึงตัวเอง เพราะอาการเขินอายที่ว่านี้ไม่เคยเกิดขึ้นกันเขาเลยถึงแม้จะมีประสบการณ์มากมายแค่ไหนก็ตาม
“บ้าเอ๊ย เป็นอะไรไปวะ” เขาสบถในใจแล้วหันกลับไปทำงานต่อ

   ในความเป็นคนดนดังที่รักการขับขี่รถยนต์ของพลกฤษณ์นี้ เขาก็ไม่พลาดที่จะได้รับเชิญจากค่ายรถยนต์สัญชาติญี่ปุ่นชื่อดังให้ร่วมลงแข่งขันการขับรถยนต์ทางเรียบ ชายหนุ่มตอบตกลงเข้าร่วมการแข่งขันเพราะเขาก็พอมีฝีมือทางด้านการแข่งรถอยู่บ้าง พีร์เองก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะส่วนตัวของเด็กหนุ่มไม่ชอบกีฬาประเภทนี้อยู่แล้ว แต่ถ้าพลกฤษณ์มีความสุขเขาก็ไม่ห้าม
   งานนี้ในวันแข่งขันจริง พีร์กับน้องพอลก็ได้ไปเชียร์ชายหนุ่มถึงขอบสนาม บรรดาสื่อมวลชนก็ไม่พลาดจับตาถ่ายรูปการปรากฏตัวของคนรักของพลกฤษณ์ พีร์นั้นวางตัวเฉยแต่ก็ไม่ได้เย่อหยิ่งต่อบรรดาช่างภาพสื่อมวลชนที่เข้ามาถ่ายรูปและขอสัมภาสน์เล็ก ๆ น้อย ๆ เลย ก่อนแข่งกัน พลกฤษณ์นั้นขอให้เขามาพบในห้องแต่งเตรียมตัวตามลำพัง
“ผมจะลงแข่งแล้วนะ ขอกำลังใจหน่อยสิ”
“อืม หลับตานะ” พีร์บอกอย่างนั้น เขาก็ทำตามทันที
พีร์เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มเขิน และเขย่งตัวขึ้นไปหอมแก้มชายหนุ่มทันที
พลกฤษณ์ลืมตาขึ้นมาอย่างตกใจ พีร์ยิ้ม และพูดออกมากับชายหนุ่ม “สู้ ๆนะ” ก่อนจะเดินออกไปข้างนอกทันที
เขาคลำแก้มซ้ายที่เด็กหนุ่มหอมอย่างดีใจที่สุด เขาไม่อยากแข่งรถเสียแล้ว เพราะเขารู้สึกว่าได้รางวัลใหญ่มากกว่าถ้วยสีเงินสำหรับแชมป์เสียอีก
 
  การแข่งขับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น บรรดานักขับในสนามต่างก็ไม่มีใครยอมใคร จนสุดท้าย พลกฤษณ์ก็ไม่เสียชื่อนักเรียนวิศวะยานยนต์ เขาคว้ารางวัลที่ 3 มาครองในการแข่งขันท่ามกลางความยินดีของทุกคนโดยเฉพาะพีร์ที่เห็นชายหนุ่มประสบความสำเร็จในสิ่งที่รักอีกด้านหนึ่ง

“อาแจ๊ค อาแจ๊คเก่งที่สุดเลยค๊าบบ” เด็กน้อยเข้ามาหาผู้เป็นอาอย่างดีใจ เขารับจากพีร์มาอุ้มไว้แล้วบอกว่า “เหรอค๊าบน้องพอล”
เด็กน้อยพยักหน้าพร้อมยิ้มชื่นชมคนเป็นอา
พลกฤษณ์หันมาบอกกับพีร์ “ป่ะคุณ กลับบ้านกันดีกว่า”
พีร์พยักหน้ารับ เพราะเขารู้สึกว่าเหนียวตัวไปหมดแล้วกับอากาศที่ร้อนอบอ้าวในวันนี้ เขาเชื่อแล้วหล่ะว่า พลกฤษณ์รักในยานยนต์จริง ๆ
ถึงแม้เขากับพลกฤษณ์จะชอบอะไรไม่เหมือนกันเลยเกือบทุกอย่าง แต่เขาก็ยอมรับในความต่างนี้มากขึ้น
เพราะเขารับรู้แล้ว ว่าตัวเขาสำคัญกับชายหนุ่มเพียงใด และตอนนี้ชายหนุ่มก็สำคัญกับเขามากเพียงใด

  สำหรับศิลานั้น ตั้งแต่เขาปล่อยวางเรื่องของพีร์ได้แล้ว เขาก็รู้สึกว่าชีวิตเขามีความสุขมากขึ้น เพราะอย่างน้อยเขาก็เข้าใจแล้วว่าความสุขที่เกิดจากการให้อย่างที่หลายคนว่ามันเป็นอย่างไร  วันนี้หลังจากที่เขากับนลพรรณไปช๊อปปิ้งในห้างหรูเสร็จแล้ว คนทั้งสองก็ออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะข้าง ๆ ด้วยกัน
“หยก คุณคิดอะไรอยู่เหรอคะ” เธอหันไปถามสามีที่มองไปรอบตัวอย่างสดชื่น
“อืม ก็คิดว่า เราไม่เคยไปไหนมาไหนกันสองคนแบบนี้เลยหน่ะสิ”
หญิงสาวทำหน้าคิดตาม ศิลาพูดต่อ
“คุณรู้สึกแย่มั๊ย ที่ต้องมาเป็นภรรยาผู้ชายอย่างผม”
นลพรรณส่ายหน้า “ไม่หรอกหยก ทำไมล่ะ”
“ก็ผมไม่เคยเอาใจใส่คุณ ไม่เคยให้เวลากับคุณ เลยไง”
“คิดมากน่าหยก” เธอบอกกับร่างสูงข้าง ๆ “บางครั้งไอ้ที่หยกพูดมามันก็ไม่จำเป็นเสมอไปหรอกนะ สำหรับแพรว ตั้งแต่มีลูก แพรวไม่เคยคิดถึงอะไรอย่างนั้นเลยนะ แพรวรู้สึกว่าแพรวทำได้ทุกอย่างเพื่อลูก”
“งั้น ผมคงเป็นพ่อที่แย่มากหน่ะสินะ”
“ไม่หรอก คุณก็เป็นพ่อที่ดีคนนึง ไม่เห็นเหรอว่าลูก ๆ รักคุณมากแค่ไหน”
“อืม แต่บางครั้งผมก็รู้สึกผิดเหมือนกันนะ ที่เป็นแบบนี้”
“เอาน่าหยก อะไรที่หยกไม่สบายใจในอดีต ก็คิดซะว่ามันผ่านมาแล้ว เรามาเริ่มต้นกันใหม่ก็ยังไม่สายนะ”
ศิลามองหน้าหญิงสาวอย่างขอบคุณ เขาเชื่อแล้วว่าภรรยาของเขาเป็นคนที่เข้าใจในตัวเขาดีที่สุดเสมอ
“ขอบคุณมากนะครับ แพรว”
“ค่ะ” เธอตอบรับ และมองหน้าศิลาอย่างรับรู้และเข้าใจ ศิลาเองก็ยิ้มให้เธอจากใจเช่นเดียวกัน
"แพรวครับ"
"คะ"
"พรุ่งนี้เราไปไหว้พระจันทร์กันนะครับ" เขานึกขึ้นได้ว่าขณะนี้กำลังอยู่ในเทศกาลไหว้พระจันทร์ ปกติแล้วเขาไม่เคยสนใจเทศกาลพวกนี้ แต่สำหรับปีนี้เขารู้สึกแปลกไป เหมือนกับว่าเขาอยากใช้เวลากับครอบครัวมากขึ้นกว่าก่อน
"ค่ะ" เธอตอบรับอย่างยินดี



  แต่สำหรับพลกฤษณ์นั้น เขาดีใจมากที่อย่างน้อยหลายวันมานี้ พีร์นั้นเปิดโอกาสให้เขาได้ใกล้ชิดมากขึ้น จากการที่หอมแก้มเขาก่อนลงแข่งขันในครั้งนั้น แต่ก็มีเพียงแค่นั้น พอกลับมาถึงบ้าน เด็กหนุ่มก็กลับมาเป็นคนปกติเช่นเดิม หลายคืนมาแล้วที่พลกฤษณ์ยังคงสะกิดอีกฝ่าย และต้องจบลงที่เขาต้องนอนปวดร้าวคนเดียวอย่างระงับอารมณ์ 
    พีร์เองก็พยายามบอกให้เลิกกินวิตามินบำรุงร่างกายต่าง ๆ เพื่ออาจจะช่วยลดความต้องการไปบ้าง แต่เขาก็ไม่ฟัง เพราะรู้สึกขาดพลังในเรื่องอื่นไปด้วย ดังนั้นเขาจึงต้องนอนปวดร้าวแบบนี้เกือบทุกคืน และลุกออกไปสำเร็จโทษตัวเองในบางคืน
    คืนนี้เองก็เช่นกัน หลังจากที่เด็กน้อยหลับไปแล้ว เขาก็พบว่าพีร์นอนหันหน้าให้เขา มันยิ่งยั่วต่ออารมณ์ความต้องการของชายหนุ่มนัก เขาสะกิดร่างอวบยิก ๆ อย่างอดรนทนไม่ไหว พีร์ลืมตาก็พบว่าพลกฤษณ์ทำหน้าเหมือนกำลังจะขาดใจอยู่ต่อหน้า พีร์มองเขาดุ ๆ แต่ชายหนุ่มก็ยิ่งส่งสีหน้าออดอ้อนอย่างขอความเห็นใจ ทำให้พีร์มีสีหน้าอ่อนลงแ ละลุกขึ้นมากระซิบชายหนุ่มเบา ๆ ว่า
“ไปห้องน้ำกัน..”
พีร์ยิ้มยั่ว เพราะเขาทนไม่ได้เหมือนกันที่เห็นคนรักต้องมาทรมานอย่างนี้เกือบทุกวัน เด็กหนุ่มรู้สึกเห็นใจคนรักเหลือเกิน อีกอย่างถ้าเขาไม่ทำในวันนี้ มีหวังพลกฤษณ์ก็คงต้องเปลี่ยนใจจากเขาแน่ ๆ  เขาเดินนำพลกฤษณ์เข้าไปในห้องน้ำ ร่างสูงแทบกระโดดตัวลอยและรีบตามไปอย่างทันทีอย่างดีใจที่สุด เมื่อถึงห้องน้ำเขากดล๊อกประตู และปราดเข้าหาร่างอวบอย่างโหยหา
 พลกฤษณ์มอบจูบร้อนแรงให้พีร์ ก่อนจะซุกไซร้ซอกคอด้วยริมฝีปาก ปลายคางและกรอบหน้าที่มีหนวดแข็ง ๆ ขึ้นเป็นตอทำให้พีร์รู้สึกเคลิ้มตามกับความร้อนแรง เขาจะถอดเสื้อพีร์ออก แต่ก็ช้ากว่ามือนุ่มของพีร์ที่ชิงเข้าไปทักทายตัวแสบของพลกฤษณ์ในกางเกง
  มือน้อยนั้นค่อย ๆ บีบจับสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่ในมืออย่างช่ำชอง เขารู้แล้วล่ะว่าพลกฤษณ์ใหญ่โตไม่ผิดอย่างที่ลือกันจริง ด้วยความเป็นลูกเสี้ยวตะวันตกของเขากระมังที่ช่วยเพิ่มความพิเศษในตรงนี้ของเขา เสียงหล่อทุ้มของพลกฤษณ์ร้องครางออกมาด้วยความเสียวจนทำอะไรต่อไม่ได้
 พีร์เห็นอย่างนั้นก็ยิ้มได้ใจ เขาค่อยใช้มือน้อยของเขาปั่นป่วนไอ้ตัวแสบอย่างหมั่นเขี้ยว พลกฤษณ์ครางหนักขึ้นเมื่อรับสัมผัสเบา ๆ จากนิ้วโป้งของพีร์ที่ลูบบนส่วนปลาย พีร์ค่อย ๆ จูบระเรื่อยลงมาจากคอ แผ่นอกล่ำ หน้าท้องซิกแพ็ค ตรงลงมายังสะดือที่มีขนรำไรปกคลุมอยู่ เขาค่อยใช้ลิ้นทักทายรูกลมบนหน้าท้องแข็งแรงอย่างหยอกล้อและสูดดมกลิ่นอายชายจากไรขนบนหน้าท้องอย่างยั่วเย้า พลกฤษณ์ก้มลงมองดูก็แทบอดใจไม่ได้กับภาพตรงหน้า เขาหลับตาลงด้วยความเสียวซ่าน และใช้มือกดหัวพีร์ให้ลงไปจัดการกับไอ้ตัวดีของเขาโดยเร็ว
 พีร์ยิ้มร้ายอย่างท้าทาย เขาค่อย ๆ ใช้มือคลึงโรงงานผลิตทรงกลมที่ตอนนี้ตื่นตัวไม่แพ้กันอย่างช้า ๆ ยิ่งทำให้พลกฤษณ์แทบคลั่งกับฝีมือของหนุ่มน้อย มือที่คุมไอ้ตัวดีอยู่ก็ทำงานต่อไป จนเขาเห็นว่ามีน้ำใส ๆ เยิ้มออกมาอย่างขอความเห็นใจจากเขาแล้ว เขาก็ค่อยบีบจับมันช้าลงอย่างเป็นจังหวะแล้วใช้ปากบางของเขาสัมผัสมันข้างนอกกางเกงอย่างไม่ยอมจัดการให้ชายหนุ่มง่าย ๆ
  พลกฤษณ์ครางลั่น เพราะพีร์เล่นกับอารมณ์ดิบของเขาไม่หยุดจริง ๆ ปากฉ่ำ ๆ นุ่ม ๆ ของพีร์กับไอ้ตัวดีของเขานั้นมีความยั่วเย้าจากเนื้อผ้ากั้นอยู่ เขาปล่อยให้พีร์งับเบา ๆ ตลอดตัวสักพัก แล้วดึงกางเกงนอนของเขาลงอย่างร้อนรน
 พีร์แหงนหน้าส่งยิ้มท้าทายให้พลกฤษณ์ เขามองพีร์อย่างขอร้องให้จัดการกับตัวแสบที่พองโตโดยไว พีร์ส่งสายตาบ้องแบ๊วกลับไปให้กับพลกฤษณ์ที่มองอยู่ พร้อมกับจับไอ้ตัวดีมาแนบแก้มนุ่มและค่อย ๆ ใช้ปากจูบและขบเบา ๆ เล่นกับช่วงตัวอย่างหยอกล้อ
สายตาบ้องแบ๊วไร้เดียงสากับการกระทำสุดแสนจะยั่วยวนของพีร์ทำให้เขาแทบคลั่ง  พลกฤษณ์เงยหน้าขึ้นเพราะความเสียว เท้าของเขาแทบไม่ติดพิ้น นี่พีร์ตั้งใจจะยั่วเขาไปถึงไหนเนี่ยะ
 พีร์รับรู้ได้ว่าพลกฤษณ์นั้นแทบจะไม่ไหวแล้วเพราะอาการสั่นเสียวของเขา เขาจึงใช้ลิ้นไปทักทายตรงส่วนปลาย ก่อนจะครอบปากฉ่ำไปยังไอ้ตัวดีของชายหนุ่มอย่างรู้งาน พลกฤษณ์ก้มมองดูคนรักที่กำลังปฎิบัติกามโอฐให้เขา เวลานี้ไอ้ตัวดีของเขาอยู่ภายใต้การรบเร้ากับปากฉ่ำ ๆ และลิ้นนุ่ม ๆ ของพีร์ที่จัดการกับมันอย่างชำนาญโดยมือมือข้างหนึ่งช่วย เขาครางออกมาอย่างปลดปล่อย  พีร์เองถึงแม้จะไม่สามารถควบคุมได้ทั้งหมดเพราะขนาดไม่ยอมแพ้เหมือนกัน มือที่ว่างอีกข้างก็หันไปจัดการกับลูกสมุนทั้งสองอย่างปลุกอารมณ์ ชายหนุ่มจับหัวคนรักพร้อมกับส่งแรงไปข้างหน้าตามธรรมชาติที่มีปากบาง ๆ ของพีร์ควบคุมอยู่  ด้วยมนเพลงชิวหาของเด็กหนุ่มร่างอวบที่บรรเลงอยู่เนิ่นนาน ในสุดท้ายแล้วร่างกายของเขาก็สั่นสะท้าน ไอ้ตัวดีนั้นพองจนแทบระเบิดในปากหนุ่มน้อยเหมือนจะประกาศศักดา เขาคำรามออกมาเป็นรอบสุดท้ายก่อนจะปลดปล่อยผลผลิตออกมาในปากของเด็กหนุ่ม
  พีร์ที่กลืนกินคงคาพยพจากชายหนุ่ม ยังไม่หยุดจัดการกับไอ้ตัวดีที่หมดฤทธิ์ เขาค่อยดูดดุนมันเหมือนอย่างปลอบโยนและทำความสะอาดด้วยลิ้น พลกฤษณ์ก้มลงมองหน้าคนรักที่จัดการกับไอ้ตัวดีอย่างพึงใจ เขาค่อยฉุดให้ชายหนุ่มลุกขึ้นมาเพื่อมอบรางวัลเป็นจูบร้อนแรงอีกครั้ง
   คราวนี้พีร์เองก็สู้ตายเหมือนกันกับลิ้นร้อนที่พลกฤษณ์มอบให้ เขาแลกลิ้นกันอย่างนั้นสักพัก เขาดันตัวชายหนุ่มออกเพื่อจะบอกว่าคืนนี้พอแล้วสำหรับเกมรักของพวกเขา พลกฤษณ์ยิ้มมีความสุขถึงแม้จะไม่ใช่ชุดใหญ่ แต่ก็ถือว่าทำเอาเขาแทบคลั่งไปเหมือนกัน
  “มิน่าหล่ะ ไอ้พวกนั้นถึงหลงน้องเค้าหัวปักหัวปำ” เขาคิดในใจก่อนจะหอมแก้มพีร์อีกครั้งอย่างมีความสุข
พีร์เปิดประตูห้องน้ำออกไปก็พบว่าพอลยังหลับอยู่ เขาโล่งใจและเข้าไปนอนที่เดิม ไปทำเพื่ออามาแล้ว ถึงคราวที่จะต้องกลับมาทำดูแลหลานบ้าง พอเขาล้มตัวนอน พอลก็ตื่นขึ้นมาทันที พีร์เห็นว่าหลานตื่นก็ตกใจเล็ก ๆ แต่ก็พยายามเก็บอาการไว้
“น้าพี น้าพีไปไหนมาครับ” หลานชายตัวน้อยถามอย่างงัวเงีย
“เอ่อ คือ น้าพี” ชายหนุ่มตอบไม่ถูก พลกฤษณ์ที่ตามมานอนอีกข้างจึงตอบแทน
“น้าพีไปกินไอติมมาครับ”
พีร์ถลึงตาใส่คนรัก พลกฤษณ์เองยิ้มกริ่ม ส่วนพอลถามคนเป็นอาอย่างสงสัย
“น้าพีไปกินอายติมอารายเหรอฮับ”
“ไอติมของผู้ใหญ่หน่ะครับ อย่าไปสนใจเลยนะน้องพอล”
“แล้ว ทำไมต้องกินตอนดึก ๆ ล่ะครับ” เด็กน้อยถามต่อ
“ก็ มันน่ากลัวไงครับ” เขาทำเสียงหลอน ๆ บอกกับหลานชายไม่ให้ถามต่อ
“อ๊า…” เด็กน้อยเข้ากอดพีร์อย่างหาที่พึ่ง
“คุณหนิ” เขาตำหนิคนรักที่ทำให้เด็กน้อยขวัญเสีย
“อืม นอนได้แล้ว คืนนี้ผมฝันดีจัง กู๊ดไนท์นะครับ”
“อืม กู๊ดไนท์ครับ” พีร์ตอบรับ และมองหน้ากับชายหนุ่มอย่างมีความหมาย ก่อนจะหลับตาลงนอนอย่างไร้ข้อกังวลใด ๆ ด้วยกันทั้งคู่

[wowhaha]

อายจัง

[bbyuqin]

  นี่ขนาดชุดเล็กนะเนี่ย....เหอเหอ
อย่างน้อยคุณแจ็คก็ได้ก้าวไปอีกขั้นนึงแล้ว....

เป็นกำลังใจให้ได้ชุดใหญ่ไวๆๆ 

[torto]

เรารอลุ้นมาตั้งแต่ก่อนจบ  จนตอนจบก็ยังอดอยู่นั่นแหละพระเอกเอ๋ย

คนแต่งใจร้ายไปแล้วนะเพราะไม่ว่าจะคนที่ 1 คนที่2  จนมาตัวจริงคนสุดท้าย  เหลืออยู่คนเดียวที่ไม่ได้น้องพีร์เนี่ยนะ


หวังว่าจบตอนพิเศษ  เขาจะสมหวังนะ  คนอ่านก็รออยู่

[silverspoon]

ไม่มีคำบรรยาย 

[j4c9y]

ต่อๆๆๆ

เสียววววว

[piyakorn]

รออ่านชุดใญ่อยู่นะครับ

[dahlia]

น้องพีร์ ไอติมอร่อยมั้ย   
แล้วเมื่อไรจะจัดชุดใหญ่ซะทีอะ   

[whistle]

  :m25:โหยนึกว่าจะเปนชุดใหญ่เสียอีกอ่ะ
แต่ถึงเปนชุดเล็กก้............
งี้ต้องรอชุดใหญ่ต่อไป