กูจักอยู่ยืนยั้งยืนยง
สืบเผ่าต่อคงชั่วลูกหลาน
ตามเข่นฆ่าไล่ล่าแต่บรรพกาล
เพียงต้องการให้มึง…สูญเผ่าพันธุ์
-๑๑-
‘หมอปราบจระเข้’ เป็นสับเซ็ตของหมอผีครับ
เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านคาถาอาคมด้านการล่าจระเข้โดยเฉพาะ นับเป็นศัตรูแต่ดั้งเดิมของจระเข้สายตระกูลพี่วัน และถึงแม้ว่าปัจจุบันหมอจระเข้จะเป็นที่รู้จักกันเฉพาะตอนแสดงตามสวนสัตว์/ฟาร์มจระเข้/สถานที่ต่างๆเท่านั้น วิธีการก็มีไม่มากครับ ท่องคาถาอาคม..แล้วก็เล่นกับจระเข้โดยมีชีวิตของตัวเองเป็นเดิมพัน ซึ่งบางคนอาจจะเข้าใจว่าคนที่แสดงนั้นเป็นเพียง ‘คนเลี้ยงจระเข้’ ..ซึ่ง..เอ่อ..ปกติคนเลี้ยงต้องทำยังไงครับ? ฝึก? ให้อาหาร? เล่นด้วย? คอยดูแลรักษาโรค? ใช่ครับ…คนเลี้ยงจระเข้ธรรมดาก็มีหน้าที่แค่นั้นแหละ
แต่ก็มีหมอจระเข้จำนวนไม่น้อยทีเดียว…ที่มีคาถาอาคมจริงๆ
….นั่นคือสิ่งที่เป็นปัญหาของพี่วัน และเขาย้ำกับผมว่าไม่ต้องเป็นห่วง(ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เด็ดขาดในทางปฏิบัติ)
วันจันทร์ฝนตกตอนเช้า ไอ้พี่วันไม่มาตามเคย..และผมก็ขี้เกียจตาม
เคราะห์ดีที่รีบออกจากหอมาหาอะไรกินกับไอ้โป๊ยหน้ามหา’ลัยก่อน เลยพ้นจากฝนพอดี ไม่ต้องตัวเปียกไปนั่งตากแอร์เหมือนครั้งก่อน ไอ้โป๊ยรีบโวยวายเลยว่าวันนี้เหมาะแก่การโดดเรียนมาก…เลยโดนผมตบหัวไปที เพราะผมเองก็คิดเหมือนกันเด๊ะ
“วันนี้มึงดูอารมณ์ดีนะ”
มันทัก ผมรีบไหวไหล่
“อะไร? เปล่านี่”
“คืนดีกับพี่วันแล้วดิเงี้ย?”
“เปล่า!”
“อาทิตย์ก่อนยังซึมเหมือนแดกขี้ วันนี้ทำมายิ้มเล็กยิ้มน้อย..”
“กูบอกว่าเปล่า!”
มันทำแก้มป่องเหมือนจะพยายามให้น่ารัก…
ซึ่งไม่ครับ “เออ จำไว้ มีไรไม่บอกเพื่อนนะมึง”
“บอกห่าไร”
“ฮั่นแน่ะๆ หน้าแดงแล้วมึง”
“หน้าแดงพ่อ…สิ”
“เออน่ะ ช่วยรับมุขกูหน่อยสิครับ”
“ไร้สาระว่ะโป๊ย”
“มึงบอกกูมาด่วน” มันจ้องตาเขม็ง “ไม่งั้นกูจะเอาเรื่องมึงไปประจาน!”
“ประจานเล้ย ใครจะเชื่อมึง?”
“มีคนเชื่อก็แล้วกัน”
“อะไรมึงเนี่ย…”
“เฮ้ย! อย่าบอกนะว่ามึงยังไม่รู้!? มึงอยู่หอประสาอะไรวะเนี่ย” มันทำเสียงตกใจมาก ดวงตาเป็นประกายระริกระรี้..ทำให้ผมต้องหมุ่นคิ้วอยู่นาน..กว่าที่มันจะมองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าห้องแลคเชอร์ที่เรานั่งกันอยู่นั้นยังมีคนมาไม่มากนัก ก็ป้องปากกระซิบบอกผม
“…ได้ยินมาว่าพี่วันเลิกกับแก้วแล้วว่ะ” ผมชะงัก รู้สึกเหมือนเลือดในกายหยุดสูบฉีด
“…หมายความว่าไง?” “ก็หมายความว่างั้นน่ะแหละ” มันไหวไหล่ “ข่าวดังจะตายห่า ขนาดกูอยู่บ้านยังได้ยินมาเลย”
“เมื่อไหร่?”
“วันศุกร์มั้ง”
“มึงรู้ได้ไงวะ?”
“ก็แก้วโทรมาร้องไห้กับยัยโม..แล้วแตงโมก็ด่าพี่วันเสียลั่นห้องที่หอ เลยได้ยินไปถึงห้องข้างๆ..แล้วก็ห้องข้างๆ แล้วก็มาตัวกูนี่” มันว่า อธิบายเหมือนวิธีการเล่นกระซิบส่งสาร..และที่น่าแปลกใจคือผมไม่รู้เรื่องทั้งๆที่อยู่ห้องใกล้ๆกันครับ ง่าวจริงไอ้ไกร! “แล้วกูก็มาบอกมึง…อ้าว
ที่มึงร่าเริงนี่ไม่ได้หมายความว่ามึงกุ๊กกิ๊กกับพี่วันแล้วเหรอ?”
“เปล่า” ผมส่ายหน้าช้าๆ “ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย”
อีกฝ่ายเหมือนจะเงิบไปแปปนึง “แล้วเรื่องมันเป็นไงมาไงวะเนี่ย…”
“โป๊ย”
“อะไร?”
“วันศุกร์…กูบอกพี่วันไปว่าให้เลิกกับแก้ว” อีกฝ่ายเงียบ
มันเป็นความเงียบเพียงชั่วอึดใจ..ที่เหมือนกับว่าผ่านไปนานแสนนาน..ก่อนที่มันจะต่อ
“คือพี่วัน…เค้าชอบมึงว่างั้น?” ผมรู้สึกร้อนๆที่หน้า เลยหลบตา
“……..เขาบอกว่างั้น” “อะไรวะเนี่ย!? ใจตรงกันอ่ะดิ!?”
“พ่อดิ กูเครียดอยู่”
“มึงเครียดอะไร?”
“เพราะกูนะเว้ย” ผมว่า “กูไม่เครียดเหรอ? ให้กูอยู่เฉยๆงั้นสิ?”
“แล้วตอนสั่งเค้าทำไมไม่เครียดล่ะ?”
“ว้อย! ตอนนั้นใครมันจะไปรู้ว่าแม่งจะพูดจริงทำจริงเล่า!! เจ้าชู้ไก่แจ้ขนาดนั้น!!”
“รู้ล่ะ”
“อะไร?”
“มึงกำลังโทษตัวเอง ว่าเป็นต้นเหตุให้แก้วเจ็บ” ผมเงียบ..มันเดาถูก เป็นเพื่อนกันมากี่ปีวะเนี่ย..
“มึงไม่เข้าใจ…”
“ตรงไหน?”
“…ไอ้พี่วัน..ไม่ได้มีแค่แก้วคนเดียว” มันเงียบอีกครั้ง
ครั้งนี้ยาวนานกว่าครั้งแรก และไม่มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้าที่เคยทะเล้นเลยสักนิด
“ไอ้สารเลวนั่น” คำนั้นหลุดออกมาจากสัสโป๊ย และมันทำให้ผมต้องกระพริบตาปริบๆ
“....โป๊ย?”
“โทษที” มันบอก ท่าทางยังไม่หายฉุน “กูของขึ้นไปหน่อย”
“มึงใจเย็นนะเว้ย”
“ใจเย็นอยู่”
“กูว่ามึงแปลกๆนะ” ผมทัก…ครั้งนี้ต้องถามให้รู้เรื่องให้ได้ “ก่อนหน้านี้มึงเทอดทูนเขายังกะอะไรดี ทีพี่วันมีทั้งกูทั้งแก้วมึงยังไม่เดือดเท่านี้นี่หว่า…..”
“มึงไม่เข้าใจ”
“ตรงไหนล่ะ?”
“ก็มึงมันอีกเรื่องนึง มึงเพื่อนกูนี่…ถ้าพี่วันชอบมึงมันก็ดีไง”
“แล้วไง?”
“นี่เสือกมีอีก…กี่คนวะ?”
“สอง” ผมตอบคร่าวๆ “อะไร? หมายความว่าไงมึงเนี่ย?”
“กูสงสารแก้ว”
“เออ…กูก็สงสาร”
“ไม่ มึงไม่เข้าใจ”
“อะไร? ตรงไหนเล่า ก็บอกมาสิวะ!”
“ฟังแล้วอย่าตกใจล่ะ”
“เออ ว่ามา”
“มึงห้ามตกใจ แล้วก็ห้ามถามเพิ่มด้วยนะ”
“เอออ” ผมเร่งเร้า “พูดมาสิวะ”
“กูแอบดีใจ..ตอนที่มึงกับพี่วันจะรักกัน ตอนที่มึงบอกว่ามึงแค่ปลื้มแก้ว” มันมองหน้าผม แล้วรีบหลบตาลงไป
ก่อนจะพูดคำที่ทำให้ผมตกใจมากกว่าเดิม
“…เพราะกูชอบแก้วว่ะ”+++++++++++++++++++
ที่จริง..มันก็ไม่ใช่เรื่องน่าประหลาดนักครับ
แต่ก็อย่างว่า ตกใจก็คือตกใจ…ไม่มีอะไรเกินไปกว่านั้น
พวกคุณอาจจะไม่เข้าใจนะ แต่ชีวิตผมเจออะไรที่น่าตื่นเต้นกว่านั้นเยอะครับ..จระเข้แปลงกลายได้งี้ หมอผีงี้ แล้วยังไม่นับสารพัดสารพันที่ผมพบเจอ เออ มันจะมีไอ้บ้าที่ไหนมาเจอเรื่องพิลึกพิลั่นแล้วเสือกมีส่วนร่วมเข้าไปเต็มๆอย่างผมอีกบ้างวะ!! ขอท้าเลย!!
…อาทิเช่นเรื่องที่ผมกำลังทำอยู่นี่ครับ ปกติแล้วอาจารย์คงเดชจะอยู่ทำแผนถึงดึกดื่นค่ำมืด แต่ครั้งนี้น่าแปลกตรงที่เขารีบกลับเร็วเป็นพิเศษ และแม้ว่าเขาจะโดยสารรถส่วนตัว แต่โฟล์คเต่า1967สีเหลืองสดก็ไม่ได้หายากเลยครับในละแวกใกล้ๆนี้ ผมจำมันได้ดีเพราะสนิทกับแก และเพราะผมเห็นมันอีกครั้งระหว่างทางกลับบ้าน
และอีกครั้ง…ที่มันจอดอย่างสงบนิ่งอยู่ข้างถนนไม่ใกล้ไม่ไกลบ้านไอ้พี่วัน
ถามว่าผมมาทำห่าอะไรแถวนี้น่ะรึ…เพราะมันเป็นเวลาเกือบหกโมงเย็น และผมนัดไอ้หมอนั่นทานข้าวตอนหกโมงครึ่ง ยังติดใจผัดซีอิ๊วเมื่อวันก่อนอยู่น่ะครับ ต้องใส่กัญชาแน่ๆเลยถึงได้ติดอกติดใจขนาดนี้(ถึงตอนนั้นผมจะแทบไม่รู้รสเลยก็ตามครับ)……
…ยังมีเวลาเหลือเฟือน่า… ผมบอกกับตัวเองตอนเดินเลียบๆเข้าไปใกล้รถคลาสสิคคันนั้น ชะโงกหน้าเข้าไปอย่างถือวิสาสะ..แต่ไม่มีใครอยู่ให้ผมได้ทัก
...และผมรู้สึกไม่ใคร่จะดีนัก… เหมือนกับว่าไม่ใช่เรื่องบังเอิญที่อาจารย์คงจะแวะเวียนมาแถวๆนี้ มันทำให้ผมต้องล้วงกระเป๋าจัดปกเสื้อสำรวจทุกซอกทุกมุมว่าอีกฝ่ายแอบติดเครื่องติดตามไว้ที่ตัวผมรึเปล่า ซึ่งไม่..แน่นอนว่าไม่ หรืออาจจะอยู่ที่อื่นที่ผมไม่รู้ก็ได้
ผมมองส่องเข้าไปในรถอีกครั้ง พยายามจะหาเบาะแสของอะไรสักอย่าง…แต่เหมือนเดิมครับ ผมไม่ใช่นักสืบอัจฉริยะ…อย่าคิดว่าจะเจออะไรน่าสนใจเลยครับ
ผมจึงโทรหาไอ้พี่วัน
มันรับสายทั้งๆที่เสียงตรู๊ดแรกยังไม่ทันจบ
((อื้ออ กำลังจะออกไปแล้วๆ))
ผมหมุ่นคิ้ว “เพิ่งตื่นชัดๆไอ้บ้า”
((เปล่านะ!)) เขาเงียบไปแปปนึง แล้วโพลงขึ้น ((ยังไม่ถึงเวลานัดนี่ ไกรมาถึงแล้วเหรอ?))
“เออ” ผมตอบรับส่งๆไป “แต่ไม่ได้โทรมาเรื่องนั้น ไม่ต้องรีบ”
((หืม?))
“แค่โทรมาเช็คว่าเป็นอะไรรึเปล่า” ผมบอกเขา แล้วสรุปความ “เห็นรถ’จารย์คงจอดอยู่แถวนี้…ไกรรู้สึกไม่ดียังไงไม่รู้อ่ะ แต่อาจจะบังเอิญก็ได้มั้ง”
เขาเงียบไป ((…แถวนี้น่ะแถวไหน?))
“ก็แถวบ้านพี่ไง”
((ชิบหายล่ะ))
“ชิบหายจริงดิ?…”
((เดี๋ยวพี่โทรกลับ))
แล้วเขาก็วางสาย มันเรียกว่าการตัดสายครับ..เพราะเขาไม่รอให้ผมขานรับ แต่ผมก็ไม่มีกระจิตกระใจอะไรจะถือโทษโกรธเขานักหรอก ผมเข้าใจ…ว่ามันเป็นอะไรที่เข้าใจยาก และเข้าใจว่าฤกษ์วันนี้คงไม่ใคร่จะดีสักเท่าไหร่
ผมกลับหลังหัน..ไม่อยากขยั้นขยออีกฝ่ายว่าต้องออกมากินกับผมนะหรืออะไร เราเป็นพี่น้องกัน..และเหมือนจะตกลง(ไปคนเดียว)ว่าเป็นเช่นนั้น
..เออ สารภาพก็ได้ครับว่าเรายังไม่ทันคุยเรื่องนี้กันให้ชัดเจน ผมไม่อยากจะคาดคั้นขยั้นขยอ ไม่อยากจะเร่งร้อนหาคำตอบ ไม่อยากจะเอาแต่ใจเหมือน…เหมือน..ผู้หญิง (อาให้ตาย ในที่สุดผมก็พูดคำนี้ออกมาจนได้) และที่สำคัญกว่าเรื่องไร้สาระนั่นก็คือ…อุปสรรคของเรามันมากกว่าแค่เรื่องเพศครับ
อีกอย่าง….ตอนนี้เรื่องที่ใหญ่กว่านั้นคือเรื่องอาจารย์คงน่ะสิครับ!! “โค้กถุงครับ”
“จ้า”
ครับ ผมเดินกลับมาร้านน้ำร้านเดิม แล้วก็นั่งเก้าอี้ตัวเดิมที่มันยังคงตั้งอยู่ตรงนั้นน่ะแหละ
อีกครั้งที่มองโทรศัพท์มือถือของตัวเองระหว่างรอ หวังว่ามันจะดังขึ้นอีกสักครั้งหนึ่ง
จนกระทั่งฟ้ามืดลง และผมก็รู้ว่ามันถึงเวลานัดแล้ว
…แต่ช่างมันเถอะ
…นี่ไม่ใช่เวลามางอแงนะ… และในที่สุดมือถือก็สั่นจนได้ครับ
ผมกดรับ มั่นใจว่าเร็วกว่าเสียงตรู๊ดแรกจะสิ้นสุดแน่นอน
“เป็นไงบ้าง?”
((…ไกรอยู่ที่ไหน?))
ผมมองไปรอบๆอย่างลืมตัว “หน้าร้านผัดซีอิ๊ว”
((…..พี่ขอโทษ..แต่พี่คงออกไปไม่ได้….))
ประโยคนั้นทำให้คำพูดของแก้วย้อนกลับมาในหัวทันทีครับ และผมเริ่มเข้าใจแล้ว..ว่าทำไมแก้วถึงทนได้ ว่าทำไมถึงได้ไม่โวยวาย ว่าทำไม..ถึงยังยิ้มอยู่
“ไม่เป็นไรพี่ ไกรเข้าใจ” ผมหัวเราะ “ไม่ต้องห่วงไกรนะ เดี๋ยวไกรซื้อกลับไปกินหอได้ครับ”
((อะไร?))
“หืม?”
((จะซื้อกลับไปกินหอทำไมล่ะ? มากินบ้านพี่สิ))
“ทำไมล่ะ?”
((พี่ไปไม่ได้ ไกรก็มาหาพี่ไง))
“ทำไมไกรต้องไปล่ะ?”
((…เพราะพี่อยากเจอ)) ประหนึ่งมีเสียงระฆังดังก้องอยู่ในหัวผมเลยครับวินาทีนั้น
..แต่เดี๋ยวก่อน!
…อย่าไปยอมมันง่ายๆสิฟะ!! “ไม่เป็นไร” ผมพูด ชักเสียงมากขึ้นด้วยสาเหตุหลายๆประการ “เดี๋ยวกลับหอ”
((ไกร…))
“อะไร?”
((โกรธพี่เหรอ?))
“เปล่า”
เขาหลุดขำออกมา
((เอาดอกไม้มั้ย?)) “บ้าเหรอ! ไม่ใช่แก้วนะ” ประโยคหลังเสียงเบาลงนิดหน่อยครับ “แล้วเรื่องอาจารย์คงว่าไง?”
((ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก)) คำพูดนั้นทำให้ใบหน้ายิ้มอ่อนๆของเขาลอยขึ้นมา ((หมอคงเค้าไม่โง่มั้ง เพราะถ้าบุกมาตรงๆ…คงเอาชีวิตกลับไปยากหน่อยน่ะนะ))
เป็นอีกครั้งที่ผมต้องพยายามทำใจให้ชินกับเรื่องแบบนั้น “แล้วไกรเข้าไปได้เหรอ?”
((ได้สิ ปีนเข้ามาทางเดิมอ่ะ))
“จำไม่ได้นี่”
((….ความจำสั้นจริงแหะ))
“อะไรวะ ด่ากันนักงั้นไม่เข้าละ”
((โอ๋ๆๆ เข้ามาเทอดคนดี พี่รออยู่))
“หากระโถนแปป จะอ้วก..ทำมาเป็นคนดงคนดี….”
((แล้วชอบมั้ย?))
“เฉยๆ”
((อ้าวงั้นเหรอ? แต่เสียงหัวใจดังทะลุเข้ามาในนี้เลยแน่ะ))
ผมยกมือขึ้นทาบอกโดยอัตโนมัติ “เปล่าว้อย!!”
อีกฝ่ายหัวเราะร่วน ((ให้พี่ไปรับมั้ย?))
“มาได้เหรอ?”
((แอบออกไป))
“ทำไมต้องแอบล่ะ?”
((ก็เพราะอาจารย์คงไง))
“ไหนบอกไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องนั้นไงฟะ!?”
((ก็ตัวอื่นๆเค้าเป็นห่วง)) พี่วันถอนหายใจ ((เลยไม่ยอมให้พี่ออกไปง่ายๆน่ะสิ))
“งั้นก็อยู่ในบ้านไปน่ะแหละ บอกทางมา”
((ไกรเป็นห่วงพี่ด้วยเหรอ?))
“เปล่า เป็นห่วงอาจารย์คง” ผมเถียง
“…ถ้าฟัดกับพี่ตัวต่อตัวคงแพ้ยับเยิน” เขาหัวเราะอีกครั้ง
((ก็นั่นสินะ)) …แต่วูบนึง ที่ผมคิดว่าคำพูดนั้นไม่ค่อยตลกเท่าไหร่… แต่ผมยังไม่ทันทักอะไร ปลายสายก็ราวกับมีเสียงเอะอะโวยวายออกมาจากที่ไกลๆ ดูวุ่นวายจนผมชะงักไป..และเขาก็เช่นกัน
((เดี๋ยวพี่โทรกลับ))
เขาบอกผม..และตัดสายไปอีกครั้ง
แต่ครั้งนี้ผมทำแค่หยิบโทรศัพท์มาจ้องหน้า แลบลิ้นใส่ แล้วลุกเดินไปหน้าร้านผัดซีอิ๊ว
“เอาอะไรจ้ะหนู”
“ผัดซีอิ๊วฮะ” ผมยืนรออยู่หน้าร้าน “…ห่อนึง ไม่สิ…”
…ไอ้พี่วันจะกินข้าวยังวะ… “2ห่อ….3…4…5…6ห่อเลยครับ”
คุณป้าร้านผัดซีอิ๊วหัวเราะ “ไปฝากที่บ้านเหรอจ้ะ?”
“ครับ เค้ากินกันเยอะ”
…แม่งแดกยังกะยัดพลุ… แกยิ้มให้ผม และก็ตั้งหน้าตั้งตาผัดเสียงฉู่ฉ่า ห๊อมหอมม จะว่าไปราดหน้าธรรมดาก็น่าอร่อยดีเหมือนกันแหะ แค่ยืนชะโงกมองๆน้ำลายก็จะไหลแล้ว
รอไม่นานครับเพราะไม่มีคิวอยู่ ในที่สุดผมก็ได้ผัดซีอิ๊วทั้งสิ้น6ห่อมาครอบครอง อูยยย ทนหิวไม่ไหวล่ะครับแบบนี้ ไอ้พี่วันยังไม่โทรมา…ไปตามทางที่พอจะจำได้บ้างหน่อยดี…………..
ซู่วววว…..!!!! ….กว่า…
…..ซะที่ไหนกันเล่า!!! สิ่งแรกที่ผมทำต่อจากนี้คือวิ่งเข้าไปหลบใต้ชายคาหลังจากที่จู่ๆฝนก็ตกโครมลงมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เล่นเอาเปียกซู่เข้าไปถึงเสื้อผ้าชั้นในจากเวลาเพียงไม่นาน ผมสบถเสียงลั่น เงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดสนิทเพราะเป็นตอนกลางคืน มองหาแสงไฟข้างถนนท่ามกลางสายฝนพร่า และคิดว่านี่มันบ้าอะไรวะเนี่ย!?!
ผมรีบหยิบมือถือขึ้นมาดู ใช้ส่วนที่แห้งที่สุดของเสื้อผ้าเพื่อเช็ดมัน..โอเควะ ยังไม่เจ๊ง สมแล้วที่ราคาแพงลิบลิ่วคงกันน้ำได้ระดับหนึ่งละวะ…
….แล้วนี่มันบ้าอะไรกัน… คนรอบตัวจากที่เคยมีบ้างเมื่อครู่ถึงกับหายไปหมด หลายคนเข้าไปหลบฝนอยู่ในร้านอาหารร้านกับข้าวร้านโชว์ห่วย แต่ตรงที่ผมยืนอยู่คือใต้ชายคาบ้านหลังหนึ่งที่ยื่นออกมานอกกำแพง พื้นที่ขนาดเล็กที่ไกลจากสังคมมากพอดูครับ
ว่าแล้วก็สไลด์มือถืออยากจะโทรหาไอ้พี่วัน..
เปรี้ยง!! เสียงฟ้าผ่าดังสนั่น เงยหน้าขึ้นไม่ทันเห็นแสงไฟผ่านกลางฟ้า มันใกล้จนผมกลัว..และรู้สึกว่าไอ้ต้นเหตุนั้นมันไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
จากนั้นก็ไม่มีเสียงอะไรเลยนอกจากฝนที่ตกกระหน่ำ ไม่มีแม้กระทั่งเสียงคนพูดคุยกันที่ยังเคยดังอยู่จนถึงเมื่อครู่ ผมถึงได้รู้ว่า…ตัวเองกำลังอยู่คนเดียว โดยมีสายฝนเป็นตัวคั่นกลาง
มือถือที่สั่นขึ้นมาทำเอาผมสะดุ้งเฮือก
และเมื่อก้มลงมอง มันไม่มีสายเรียกเข้า เพียงแค่ข้อความจากแอพพลิเคชั่นแชทหนึ่งที่เด้งขึ้นมาว่า
ทิวัน : ฝนอาคม ผมอ่านคำนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก..ซ้ำจนรู้แล้วว่าไม่มีอะไรแฝงอยู่ในคำสั้นๆแบบนั้น..มันตรงตัว มันชัดเจน และ…เพียงแค่คำสั้นๆที่ทำให้ใจหวั่นไหวด้วยความกลัว
..กลัวที่ว่าผมไม่ได้รู้อะไร..เกี่ยวกับอาคมอาเพทพวกนี้เลย.. และผมก็ได้ยินเสียงใครบางคนวิ่งอยู่ท่ามกลางสายฝน
ผมเงยหน้าขึ้นมอง ฝนตกหนักจนผมมองไม่ชัด..แต่เค้าลางนั้นผมก็จำได้ชัดเจน เขาวิ่งจากซอยหนึ่งด้านข้างๆผมไปยังซอยฝั่งตรงข้าม และวิ่งหายไปจนสายตาผมไม่อาจจับภาพได้
..อาจจะมองว่าผมบ้า..ใช่ครับ..ผมบ้า และบ้ามาก.. เรื่องบ้าๆที่ผมทำก็คือการทิ้งผัดซีอิ๊วไว้ตรงนั้น แล้ววิ่งฝ่าฝนตามอีกฝ่ายไป
ผมพยายามจะไม่จิตตกไปเองว่าแสบผิวที่โดนฝน หรือรสชาติของมันแปร่งเกินกว่าจะเป็นฝน
นั่นเรียกแพนิค ไอ้ที่ตกลงมาก็คือน้ำฝนใสๆที่กลั่นจากก้อนเมฆธรรมดา ไม่เห็นจะเป็นอาคงอาคมอย่างที่ไอ้พี่วันมันบอก(และผมยอมรับครับว่าผมคงไม่เชี่ยวชาญศาสตร์นั้นดีพอ)
รองเท้าผ้าใบคู่นี้เปียกชุ่มเข้ามาถึงด้านใน มันทำให้เท้าผมอึดอัดจากความเหนียวเหนอะ แต่ผมก็ยังวิ่งต่อไป..วิ่งจนน้ำโคลนสาดขึ้นมาเลอะกางเกงยีนส์ วิ่งจนสายตาเริ่มชินกับจังหวะของฝนและความสลัวของแสงไฟ
วิ่งจน…เห็นอีกฝ่ายได้ชัดเจน ระยะไม่เกินสิบเมตรยืนยันได้ว่าเขาเป็นใคร
อาจารย์คงไม่ได้หันมามองผม เพราะสายตาผ่านแว่นกรอบกลมนั่นกำลังจับจ้องอยู่ที่สิ่งอื่นเบื้องหน้าเขาเสียมากกว่า
ผมเพ่งสายตา ยกมือป้องดวงตาเพื่อให้เห็นเรืองร่างเล็กๆที่กำลังยืนประจันหน้าท่ามกลางสายฝน เห็นผิวเป็นเกล็ดสีเขียวเลื่อมครีมแบบที่ผมเคยเห็น เห็นดวงตาสีทองกลมโตที่ส่องประกายท่ามกลางความมืดมิด เห็น ‘เด็กคนนั้น’ ในลักษณะที่แตกต่างออกไป…แต่ผม….ก็ยังจำได้ดี
เหมือนตอนที่เห็นไอ้ทิวันตอนกลายร่างครั้งแรก…ก็มีอะไรบางอย่างที่ทำให้ผมจำได้เหมือนครั้งนี้….
“…มาลา...?”TBC=======================
ขออภัยที่อัพไม่เป็นเวลานะคะ //โค้งๆๆ
ปล. เหมือนมีสักคอมเม้นท์ที่เคยถาม ว่าเดือนเดียวของโอหมายถึงอะไร ฮาาา
อีกเดือนเดียวจะเรียนจบแล้วค่ะ จะหมดทุกข์หมดโศกหมดโรคหมดภัยแล้ว เย้
((ออกมาเป็นนีทนอนแต่งนิยายดีกว่าชะเอิงเอย.. **เด็กและเยาวชนกรุณาอย่าเลียนแบบ**))
หัวข้อ: 回 " จ้ า ว ธ า ร า " 回 » » » » » » » » [ Sample ! ตอนพิเศษ! P.101 ] (อ่าน 897758 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก