บทบาทที่12
"ฮึก"น้ำตาที่ไหล เพราะความทรมาน ผมพาวนาให้ใครซักคนเข้ามาเจอเเละช่วยผมให้หลุดออกจากสภาพเเบบนี้ซักที ข้างในมันช่างร้อนระอุๆไปหมด เสียงที่เเทบจะไม่มีเเรง เหงื่อเม็ดโตที่ผุดออกมา ร่างกายมันปั่นป่วนไปหมดสองเเขนที่กอดตัวเเน่นเหมือนกับมันจะเเตกเป็นเสี่ยงๆให้ได้
กริ๊ก! เสียงใครบางคนเดินเข้ามา เเละปิดล็อกประตูลง ห้องที่มืดสนิทมีเพียงเเสงของดวงจันทร์ทำให้เห็นลางๆ
"หึ ไม่นึกเลยว่าปรายเธอจะ คิดอะไรตื้นๆแบบนี้อีก"พี่ไนท์เข้ามานั่งใกล้ๆ เเละเปิดไฟหัวเตียง ผมหลับตาเเน่น เพราะไม่อยากให้เขาเห็นผมในสภาพที่น่าอายเเบบนี้ซักเท่าไร
"ฉัน ไม่ได้อยากให้นายดื่มเท่าไรนะ เเต่นายดันเอาไปดื่มเอง ทรมาณมากไหม"พี่ไนท์เช็ดเหงื่อที่หน้าผากเเล้วไลท์ลงมาตามแก้ม
"อื้อ...."ผมครางทันทีที่ไม่รู้ตัวเเต่พอถูกพี่ไนท์เเตะมันทำให้ผมรู้สึกตื่นตัวขึ้นมาทันที
"ให้ฉันไปเรียกหมอหลิงไหม"ผมส่ายหัวเเละเกาะเเขนพี่ไนท์เเน่น
"พะ.............พี่ ชะ ช่วยผม"น้ำลายเหนียวหนืดอยู่ในลำคอมันช่างลำบากเหลือเกินเวลาที่จะพูด
"ให้ฉันช่วย เเน่ใจหรอ ฉันไม่อยาก..............ทำกับนายถ้านายไม่มีสติ"พี่ครับผมมีสติครบถ้วน เเต่ตอนนี้มันไม่ไหวเเล้วจริงๆ
"ผมรู้................นะ..............ช่วยซิน"ผมทำสายตาอ้อนวอนเพราะตอนนี้มันสุดจะทนเเล้วจริงๆ
"ถ้าอย่างงั้นก็...............หึ อ้อนวอนฉันสิ"ผมหลับตาเเละฝืนกลืนน้ำลาย คนอะไรช่างใจร้ายเหลือเกิน เวลาเเบบนี้ยังจะเเกล้งอีก
"พี่ไนท์ ได้โปรดช่วยซิน กอดซินเถอะ"ผมพูดน้ำเสียงที่แผ่วเบาเเละมองหน้าพี่ไนท์อย่างโหยหา พี่ไนท์ยิ้ม เเละประกบจูบลงที่ปาก ทันทีที่ถูกสัมผัสมันเหมือนร่างกายมันต้องการยิ่งมากกว่าจูบผมโอบรอบคอเเละจูบตอบอย่างลืมตัวเเละเพราะร่างกายมันตอบสนองเสียเอง
"ผมต้องการอีก ต้องการมากกว่านี้"ผมบอกเสียงเเหบพร่าพี่ไนท์ยิ้ม
ทุกครั้งที่ถูกสัมผัส ฝ่ามืออุ่นๆที่กำลังลูบไลท์ไปทั่วร่างกาย มันยิ่งทำให้ร่างกายร้อนลุ่มเเต่มันกลับทำให้รู้สึกดี พี่ไนท์ถอดเสื้อผ้าของเขาออกเหลือเพียงท่อนล่างเเละกลับลงมาประกบจูบอีกครั้ง เสื้อผ้าของผมมันหลุดหายไปไหนตั้งเเต่เมื่อไรผมเองก็ยังไม่รู้ตัว ตอนนี้เหลือเพียงสภาพที่เปลือยเปล่าเท่านั้น
"นายรู้ไหม เวลาที่นายหน้าเเดง มันยั่วฉันมากเลย"พี่ไนท์กระซิบข้างหู แต่ตอนนี้ผมรู้สึกมึนตื้อไปหมด
"พี่ไนท์ทำมันเถอะได้โปรด"ผมโอบรอบคอเเล้ว พูดด้วยน้ำเสียงที่ตัวเองพูดเองเเล้วยังอายอยู่ในใจ แต่ตอนนี้ผมกลับทำมันได้ทุกอย่างเพราะถ้าขืนพี่ไนท์ยังคงไม่ทำอะไรซักอย่างผมได้ตายแน่ๆ
"หึ"พี่ไนท์ค่อยๆลูบไลท์ไปตามร่างกายลงมาเรื่อย มันทำให้ผมซาบซ่านพิลึก ทันทีที่พี่ไนท์กอบกำส่วนนั้นมันยิ่งทำให้ผมตื่น
"อ่ะ อา"ทันทีที่ถูกส่วนอ่อนไหว ร่างกายผมมันยิ่งปั่นป่วน พี่ไนท์ช่วยผมให้คลายความอัดอั้น จนกระทั่งมันปลดปล่อยออกมา เเต่มันก็ยังไม่เพียงพอ
ผมโอบรอบคอพี่ไนท์ที่กำลังจูบ มือพี่ไนท์กำลังทำอะไรบางอย่างกับด้านหลังของผม
"ฉันรักนายนะซิน"ผมหลับตาเเน่น น้ำตาอุ่นๆมันไหลออกมา
"ผมกะ...ก็รัก"
"แต่ฉันอยากฟังตอนที่นายมีสติกว่านี้ ไม่ใช่เพราะยา"พี่ไนท์ ประกบจูบอย่างดูดดื่ม ผมรู้สึกบางอย่างมันกำลังดันเข้ามาข้างในร่างกาย
"อ๊า พี่ไนท์"ผมจับพี่ไนท์แน่นเพราะรู้สึกร่างกายมันจะเเตกเป็นเสี่ยงๆให้ได้ จนกระทั่งส่วนนั้นมันเข้ามาในร่างกายของผม พี่ไนท์เริ่มขยับเเก่นกาย ผมเกาะไหล่เเน่นเเละรู้สึกว่าตัวเองมันต้องการพี่ไนท์ยิ่งกว่านี้อีก
"พี่ไนท์ พี่ไนท์ อึก"
"ซิน"ทุกๆครั้งที่ถูกกระเเทกกระทั้น มันยิ่งทำให้ผมต้องการมากกว่านี้ ร่างกายของผมมันตอบรับอย่างเห็นได้ชัด พี่ไนท์เหมือนรู้ว่าผมต้องการอะไรและปรนเปรอมันด้วยร่างกาย ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ไม่รู้ว่ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่เราทำแบบนั้น เสียงเรียกทุกๆครั้งที่มันโหยหา มันก้องอยู่ในหูของผม ทุกๆคำ ทุกๆการสัมผัส ผมได้ยินเเละได้เห็น และมีสติอยู่กับตัว เพียงเเค่ร่างกายมันกลับต้องการเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนตัวเองไม่สามารถทนได้อีกต่อไป
"อา"เสียงครางสุดท้ายที่ผมได้ยิน เสียงๆนั้นที่ร้องประสานกัน มันทำให้ผมเต็มตื้น เเละรู้สึกดีมากจริงๆ หลังจากนั้นสติผมมันก็หลุดลอย จนกระทั้งไม่รับรู้อะไรเลย...................
.....................
เเสงเเดดที่ลอดเข้ามา เเละมันส่องเข้ามาในเปลือกตามันทำให้ผมรู้สึกรำคาญใจ รู้สึกเหมือนมีอะไรหนักๆมันมาพาดอยู่ที่ตัวพอลืมตาตื่นขึ้น ก็เจอกับหน้าของใครบางคน ทันทีที่เห็นหน้าผู้ชายคนๆนี้มันทำให้ผมหน้าเเดงขึ้นมาทันที พี่ไนท์ยังคงหลับ ผมมองไปที่หน้าต่างเเดดที่มันกำลังส่องเเละเเรงจัด นี่มันคงจะสายมากเเล้วจริง
ก๊อกๆ "พี่ไนท์ ซินเมื่อไรจะตื่นกัน เดี๋ยวหลิงกับเทียนจะไปแล้ว" เหมือนเสียงของหลิงตะโกนพูด เเต่มันเบามากอยู่ที่หน้าประตู ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงดี พี่ไนท์สะดุ้งตื่น แล้วยิ้มเเยกเขี้ยวให้ผม
"พี่หลิงมาปลุกอ่ะ"ผมพูดหน้าแดงๆเเล้วเอาผ้าห่มมาคลุมปิดหน้า ไม่ให้อายได้ไง เรื่องเมื่อคืนมันทุกฉาก ทุกตอนเลยจริงๆ
พี่ไนท์ลุกขึ้นเเละเอาผ้าขนหนูมาพันหลวมๆ
"พี่ เอาจริงอ่ะ"ผมถามเหวอ พี่ไนท์ยักไหล่เเล้วเปิดประตู พอหลิงอ้าปากจะพูด ก็ทำหน้าเหวอ
"ยี้ อีตาพี่ไนท์บ้าลามก ซินล่ะซิน หลิงจะไปแล้วนะ"หลิงชะเง้อมองทำท่าจะมามองดูผม
"ซินไม่ค่อยสบายนะหลิงไปส่งไม่ได้หรอก"พี่ไนท์พูด
"อะไร ไม่สบายหรอกเมื่อคืนยังดีๆอยู่เลย หรือว่าพี่บรีสมอมเหล้าจนน๊อคใช่ไหมเนี่ย มิน่าล่ะพอกลับมาละหายเกลี้ยง"หลิงบ่น
"เอาน่า เดี๋ยวพี่ดูเเลเองกลับๆไปกันเหอะ"พี่ไนท์ดันให้หลิงที่พยายามแทรกตัวเข้ามาให้ออกไป
"โหย มีอะไรปิดบังเค้าป้ะเนี่ย เเหงมเลย กลับก็ได้เหอะ โกรธเเล่ว"แล้วหลิงก็ทำหน้าตูมออกไปพี่ไนท์ปิดประตูเเละกลับมานอนกอดผมเหมือนเดิม
"พะ พี่มันสายเเล้วนะ"ผมบอกพี่ไนท์ เเละอยากจะลุก เเต่ร่างกายมันล้าเหลือเกิน
"เเล้วไง จะนอนเมื่อคืน นอนไม่พอ"พอพี่ไนท์พูดเเบบนี้หน้าผมมันก็ชาขึ้นมาทันที ผมเงียบเเละมองหน้าอกพี่ไนท์นิ่ง
"เมื่อคืนมันอะไรกัน"ผมถามเสียงเเผ่ว
"หึ ก็อย่างที่ซินรู้สึกไง หรือว่าตัวเองไม่รู้ตัวเลย"พี่ไนท์พูดเเหย่ ผมส่ายหัว
"ไม่ใช่ เรื่องยาต่างหากทำไมผมถึงโดนยา"ผมถามเพราะไม่รู้เลยว่าปรายจะเอายาใส่อีก
"เมื่อก่อน ฉันเคยโดนเเบบนี้นะ ตั้งเเต่นั้นมาฉันก็ไม่เคยดื่มหรือกินอะไรของๆปรายอีกเลย"
"ก็ผมเห็นพี่จะยกดื่ม"ผมก้มหน้างุด
"ฉันก็เเค่ยก เดี๋ยวกะว่าจะเปลี่ยนเเก้วอยู่พอดีเเต่นายดัน............."พี่ไนท์หยุดพูด ผมยิ่งอายหนักเข้าไปอีก
"ฉันขอโทษเเล้วกัน ที่ทำให้โดนอะไรแบบนี้"พี่ไนท์กระชับอ้อมกอดที่กำลังลังกอดผม ตอนนี้หน้าของผมเเนบเข้าที่อกเเน่นจนได้ยินเสียงหัวใจ
"ผม..............เมื่อคืนผมอยากให้พี่รู้ว่าผมมีสติ"
"อืม ฉันรู้"พี่ไนท์พูดทั้งๆที่กำลังหลับตา
"พี่เเล้วเมื่อคืนที่พี่พูดล่ะ"ผมยังไม่หายครางเเครงใจ เพราะคำๆนั้น มัน..............
"พูดอะไร"พี่ไนท์ถามเหมือนไม่รู้
"ก็ที่พี่บอกว่า...........ระ รัก"ผมก้มหน้านิ่งและฟังเสียงหัวใจของพี่ไนท์ที่กำลังเต้น มันช่างอุบอุ่นจริงๆ
"เเล้วเเต่ซินจะคิดละกันโตเเล้วนี่จะต้องให้ย้ำอะไรมากมาย"
"แต่ เมื่อไรกัน"ผมพูเสียงเเผ่วเบา
"แล้วนายละเมื่อไร ที่รู้สึกรักฉัน"พี่ไนท์เชยค้างผมขึ้นมาให้จ้องหน้า
"ผม ผมไม่รู้"ผมจะก้มหน้าเพื่อหนีสายตาที่มองมาเพราะมันทำให้ผมทำตัวไม่ถูก จู่ๆพี่ไนท์ก็ประกบจูบผมอีกครั้ง.................เเละผละออก
"งั้นพี่จะรอคำตอบที่ชัดเจนกว่านี้เเล้วกัน หึ"พี่ไนท์ยิ้มในแบบฉบับของเขาเอง ผมได้เเต่ก้มหน้างุด พี่ไนท์หัวเราะเเล้วลุกขึ้น
"พักผ่อนซะ วันนี้ไม่ต้องทำอะไรเดี๋ยวพี่จะให้จำเนียงเอาข้าวเช้าขึ้นมาในห้อง ส่วนเรื่องปราย พี่จะคิดบัญชีอีกทีดีไหม หืม"พี่ไนท์หันมาถาม
"พี่จะทำอะไรเธอ"ผมถามเพราะสงสัย พอเห็นเเววตาพี่ไนท์ผมรู้สึกกลัวจริงๆ
"พี่ไม่ทำอะไรหรอก พี่รู้ว่าซินกลัว เเต่ครั้งนี้มันมากไปจริงๆ พี่ทนอีกต่อไปไม่ไหวเเล้วมันถึงเวลาที่พี่ต้องเด็ดขาดกับเธอซักที" พี่ไนท์ทำหน้าตาเฉยชาจนผมรู้สึกกลัวเเทน พี่ไนท์ลุกเเละเดินเข้าห้องน้ำไป ผมอดคิดไม่ได้ว่าพี่ไนท์จะทำอะไรเธอ เเล้วเธอจะทำยังไงถ้ารู้ตัวว่าถูกเพ่งเล็งเเล้วน้องดรีมล่ะ พี่ไนท์ไม่กลัวความสัมพันธ์ละหว่างน้าหลานเลยหรือ อย่างน้อยเขาก็ยังเป็นน้าของน้องดรีม คนเรามักทำผิดพลาดครั้งเเล้วครั้งเล่า เเต่ก็ยังอยากที่จะลองทำมันอีก ผมถอนหายใจเเละหลับตาลงเพราะรู้สึกว่าตัวเองก็พักผ่อนน้อยจริงๆ
.....................
ทุกๆครั้งที่คิดถึงเรื่องเมื่อคืน มันก็ทำให้ผมใจสั่นเเละหวั่นไหวกับความรู้สึกที่เเน่ชัด มันอดเขิลไม่ได้ที่รู้ตัวว่าตัวเองก็ถูกรัก เเต่ความรักมันเกิดขึ้นมาได้ยังไง ไม่รู้ตัวเองเลย ผมรู้สึกดีขึ้นหลังจากที่ได้พัก ความปวดเมื่อยยังคงมีอยู่เเต่มันก็เบาลงเพราะได้ทานยา
ก๊อก ก๊อก
"เข้ามาเลยครับ"ผมยืนมองวิวทะเล เเละไม่ได้สนใจคนที่เข้ามาข้างใน
"แกสะใจมากเลยใช่ไหม"ผมหันไปมอง ปรายเธอน้ำตานองหน้าเเละมองผมด้วยสายตาอาฆาต
"แกอย่าคิดนะว่าเเกจะชนะฉั้น แกอย่าคิดว่าทุกๆคนรักแกเเล้วแกจะอยู่อย่างมีความสุขที่นี่" ปรายยืนนิ่งเเละพูดในสิ่งที่ผมไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยิน
"ผม ผมทำอะไรให้คุณหรือไงทำไมคุณถึงต้องคิดร้ายกับผมเเบบนี้"ผมถามเพราะไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"แกเเย่งทุกอย่างไปจากฉัน เเกทำให้พี่ไนท์โกรธฉัน เเกเเย่งน้องดรีมไป เเย่งทุกๆคน ฉันเกลียดเเเก เเกทำให้ฉันถูกไล่ออกจากที่นี่!!"ผมถึงกับตาโตกับสิ่งที่ได้เห็น ปรายทำหน้าได้หน้ากลัวที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอ ใบหน้าสวยๆบัดนี้ไม่มีอีกเเล้ว มีดปอกผลไม้ปลายเเหลมถูกง้างขึ้นเเละพุ่งเข้ามาใส่ผม แต่ผมไม่ทันตั้งตัวเเละหลบไม่ทัน
ฉึก กึก ความเจ็บจี๊ดมันเเล่นเข้ามาที่ไหล่ข้างซ้ายจนสุดจะทน
"แก ตายซะก็ดี ทุกๆคนจะได้ลืมเเก เหมือนที่ลืมมะปรางยังไงล่ะ ฮะ ฮะๆ"ปรายหัวเราะเหมือนคนขาดสติ และกรี๊ดสุดเสียงลั่นบ้าน เธอนั่งลงพร้อมๆกับที่ผมเริ่มวูบ
"เกิดอะไรขึ้น ซิน!!!"พี่ไนท์วิ่งเข้ามาเเละอุ้มผมขึ้น
"ปรายเธอทำอะไรห๊า!!!!"พี่ไนท์ตวาดด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน จนปรายถึงกับสะดุ้งเเละถอยหลังกรู
"ปราย ปรายไม่ได้ทำ ไม่ได้ทำอะไรเลย"เธอส่ายหัวไปมาเเละทำหน้าวาดกลัว ป้าเเป๊ดเเละพวกคนงานกรูกันขึ้นมาข้างบน
"ออกรถ ไอ้ชัย ออกรถเดี๋ยวนี้ โทรเรียกตำรวจเเล้วลากมันออกไป จับมันไว้ด้วยอย่าให้มันหนี ถ้ามันหนีพวกมึงตาย!"พีไนท์ทำเสียงโหดที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยิน เเละอุ้มผมตัวลอย
"พี่ไนท์ พี่ไนท์ปรายไม่ได้ทำอะไร ฮือๆๆ ปรายไม่ได้ทำอะไรอย่าไล่ปราย อย่าทำให้ปรายถูกตำรวจจับ ฮือ"ปรายเข้ามาเกาะขาพี่ไนท์เเละยื้อไว้ พี่ไนท์เตะขาเพื่อให้เธอหลุดออกไปจนเธอหงายหลัง
"เพราะมัน เพราะมัน ปล่อยฉ้านนนนนนนนนน!!!"ปรายอาละวาดทันทีที่ถูกจับตัว
"ทนไว้นะซิน ฉันขอโทษ พี่ขอโทษ ฮึก ออกรถเซ่ ขับให้มันไวๆหน่อย"พี่ไนท์เร่งคนขับ ผมรู้สึกถึงน้ำอุ่นๆหยดลงที่ใบหน้าของผม สายตาของผมมันเริ่มพร่ามัว ผมยิ้มเเละเช็ดน้ำตาให้ด้วยมือที่สั่นเทา
"พี่ร้องทำไมซินไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย"ผมถามเสียงเเผ่ว ตอนนี้ผมไม่รู้สึกอะไรเลย
"พี่ขอโทษ พี่ไม่น่าทำอะไรเลือดร้อนเลย ไม่คิดเลยว่าปรายเธอจะโหดเหี้ยมเเบบนี้ ฮึก"ผมยิ้มให้พี่ไนท์ เเละรู้สึกว่าตัวเองจะไม่ไหว รู้สึกอยากหลับเหลือเกิน ความอ่อนเพลียที่ถาโถมเข้ามาทำให้ผมไม่อาจทนลืมตาได้อีกเเล้ว
"ซินตื่นก่อน อย่าเพิ่งหลับตานะตื่นมาคุยกับพี่ก่อน ฮึก"ผมยิ้มเเละหัวเราะ
"ผมเหนื่อยอยากนอน เมื่อคืนก็ไม่ได้พักผมเเค่.........อยากนอนเฉยๆ"ผมฝืนครั้งสุดท้ายเท่าที่ฝืนได้จริงๆ แล้วทุกๆอย่างมันก็มืดสนิทและผม..............ไม่อาจรับรู้อะไรได้อีกเลย
.......................................................
เมื่อก่อนผมคิดว่าความรักมันเป็นสิ่งที่หอมหวาน แต่พอมาได้สัมผัสทำไมความรักของผมมันช่างโหดร้ายเเบบนี้ ผมนั่งอยู่บนโขดหินบนหน้าผาชัน เบื้องล่างเป็นทะเลเชี่ยว ผมไม่รู้ว่าผมมาอยู่ที่ได้อย่างไร ผมไม่รู้ตัวเลย ผมนั่งมองทะเลนิ่งเเละคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่าง ผมทำให้ใครบางคนถึงกับเสียสติไปเเล้ว เเละมันเป็นการทำให้ผมมีเจ้ากรรม อย่างที่ไม่ได้ตั้งใจ ผมไม่อยากทำให้ปรายต้องเสียใจ เเละไม่อยากทำให้เธอต้องคิดอาฆาตผม ถ้าไม่มีผมเสียปรายอาจจะไม่เป็นแบบนี้.......................แต่นั่นมันก็เพียงเเค่ความคิดของผมเท่านั้น ผมเคยคิดว่าถ้าหากผมไม่เเต่งงานมาที่นี่ มันจะเกิดอะไรขึ้น? ครอบครัวของผมจะเป็นแบบไหน? เเล้วพี่ไนท์จะรักผมหรือเปล่า? ถ้าเราไม่ได้พบกันในวันเเต่งงาน เเละ ถ้าทรายไม่หายตัวไป เหลือเพียงเจ้าสาวจำเป็นที่หน้าตาเหมือนผู้หญิง เเต่จิตใจมันก็เป็นผู้ชาย ไม่มีส่วนไหนที่ทำให้ดูเป็นผู้หญิงเลยนอกจากใบหน้านี้ ถ้าผมไม่หน้าตาเหมือนทรายล่ะ ทุกๆอย่างมันก็คงไม่ลงเอยเเบบนี้เเน่ๆ ผมมองก้นบึ้งของทะเล เหมือนบางอย่างมันเรียกร้องให้ผมกระโดดลงไปเสียให้มันจบๆ พอตัวเองลุกขึ้นเเละหลับตายอมรับมันจู่ๆ ก็มีใครบางคนมาดึงไว้
"มาทำอะไรในที่ๆน่ากลัวเเบบนี้ลูก"ผมแทบไม่เชื่อหูตัวเอง ผมหันกลับไปมอง เพอได้เจอกับพ่อที่ผมคิดถึงผมรีบกอดพ่อเเน่นด้วยความคิดถึง
"พ่อ พ่อมาได้ยังไง ฮึก ผมคิดถึงพ่อมากจังเลย"ผมกอดพ่อเเละร้องไห้ พ่อยิ้มเเละตบไหล่ผม
"โตป่านนี้เเล้วยังจะขี้เเยอยู่อีก"พ่อพูดเเกมขำผมเช็ดน้ำตาเเล้วยิ้ม
"ก็ซินมันขี้เเยนี่พ่อก็รู้ แล้วพ่อมาที่นี่ได้ไง"พ่อยิ้ม
"พ่อมาช่วยซินนะลูก เป็นอะไรล่ะเราทุกข์ใจอะไรทำไมต้องมานั่งในที่ๆมันน่ากลัวเเบบนี้"ผมก้มหน้าลง
"ผมเองก็ไม่รู้ครับพ่อ มันเหมือนมีอะไรบางอย่างมันยังคลางเเคลงใจ อะไรบางอย่างมันทำให้ผมต้องคิด และผมก็ไม่รู้ว่าผมควรที่จะทำตัวเเบบไหน พ่อรู้ไหมครับตอนนี้ซินเหนื่อยจริงๆ"ผมมองหน้าพ่อนิ่ง พ่อมองผมเเละฟังผมนิ่งเเต่ใบหน้ายังคงรอยยิ้มที่อ่อนโยน
"บางอย่างเราก็ต้องค้นหาด้วยตัวเอง"เสียงใครอีกคนดังเข้ามาข้างๆเเละปรากฎกายต่อหน้าต่อตา ผู้หญิงที่ยิ้มละมัยคนนี้ หน้าตาคุ้นๆ
"เธอโทษตัวเองมากไปซิน บางครั้งเราก็ควรที่จะปล่อยวาง"เธอยิ้มให้ผม
"แล้วทำยังไงผมถึงจะปล่อยวางเรื่องพวกนี้ได้"ผมงงกับสิ่งที่พวกเขาพูด
"มันทำได้ยากนะลูก เเต่บางครั้งเรื่องบางเรื่องมันก็ไม่สามารถเเก้ไขอะไรได้นอกเสียจากเราจะอยู่กับปัจจุบัน"พ่อยิ้มเเละลูบหัวผม
"เธอคิดถึงเรื่องผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม"เธอพูดเเทรก ผมพยักหน้าให้เธอ เธอยิ้มเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นจริงๆ
"ปรายเขามีจุดด้อยมาตั้งเเต่เล็กเเล้วล่ะ เเล้วมันก็เกินที่จะเยียวยา เธอไม่ผิดอะไรถึงเเม้ว่าปรายจะบอกว่าสาเหตุเป็นเพราะเธอ เเต่เธอจงรู้ไว้ทุกๆอย่างทุกการกระทำมันอยู่ที่จิตใต้สำนึก"ผมพยักหน้า
"ซินต้องเข้มเเข็งนะลูก ยังมีคนที่ซินรักเเละรักซิน รอซินอยู่"พ่อพูดเเละเข้ามากอดผม
"ครับพ่อซินจะเข้มเเข็ง"
"เราฝากลูกสาวเราด้วยนะ เเล้วก็มีบางอย่างจะฝากบอกผู้ชายคนหนึ่ง"เธอเข้ามาเเละกระซิบที่ข้างๆหู
"เรารักเทียน เราอยากให้เทียนมีความสุข อย่าให้เขาคิดถึงเราอีกเลย" เธอพูดเสร็จเเล้วก็ยิ้ม พ่อยิ้มให้ผม ผมพยักหน้า เเล้วจู่ๆ ทั้งคู่ก็ผลักผมจนหงายหลังลงหน้าผาชัน ลงสู่ทะเลที่เชี่ยวเเละมีน้ำวน ผมรู้สึกสำลักน้ำเจียนตายเเละตะเกียกตะกาย อยู่ในน้ำทะเลนั่น น้ำทะเลวนพาผมจมลงไปสู้ห้วงทะเลที่มืดมิด ผมรู้สึกหนาวเหน็บเเละเจ็บปวด อ้างว้าวอยู่ในนั้น จู่ๆหน้าใครบางคนก็ลอยเข้ามาในห้วงความคิด ใบหน้าของพี่ไนท์ตั้งเเต่ที่เราเจอกันเเละมาถึงจนบัดนี้ แต่มีบางสิ่งที่มันมากกว่านั้น ความทรงจำที่มันเลือนลางชอบกล ผมเห็นผมตอนเด็กๆกับเด็กผู้ชายที่อายุมากกว่ายืนคู่กัน ผมใส่ชุดกระโปรงสีขาว เเละอีกคนให้ทักสิโด้สีขาวเราถือช่อดอกไม้คนละข้างตามหลังเจ้าสาว เจ้าบ่าว มันเป็นความทรงจำตอนเด็กที่น่าอายเเละผมอยากจะลืมเลือนไปเสีย จนมันไม่มีเหลือในความทรงจำอีกเลย เเต่ตอนนี้มันกลับผุดขึ้นมาซะดื้อๆ ใครกันที่ผมเห็นใครกันนะ................
ทะเลที่อ้างว้าง ผมลอยนิ่งอยู่เเบบนั้น จู่ๆมันหมุนติ้วอีกครั้ง จนกระทั่งผมรู้สึกว่ารางกายจะเเตกเป็นเสี่ยงๆ นี่ผมคงจะตายเเล้วจริงๆใช่ไหมเนี่ย ทำไมมันเจ็บปวดเหลือเกินผมอยากหลุดพ้นไปจากที่นี่เสียที ใครก็ได้ โปรดช่วยผมทีเถอะ......................ได้โปรด..............
..........................
หัวข้อ: ((เจ้าสาวจำเเลง))>>>>ตอนพิเศษ ด้ายสีเเดง....จบ 25/9/55 p.38 (อ่าน 390395 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก