ตอนที่27
"ไปร์มึงจะกินข้าวก่อนหรือว่าจะออบน้ำก่อน"
"กินก่อนแล้วกัน"
.
.
.
.
.
.
"มึงอาบน้ำก่อนเลยนะเดียวกูเก็บเอง"
"อืม" ซ่า..............ซ่า
.
.
.
"อ่าวเสร็จแล้วหรอว่ะ ทำไมไม่นอน"
"เลย์มึงรู้ไหมว่าก่อนที่กูจะตื่นเซียนพูดอะไรกับกู"
"มึงรู้ด้วยหรอว่าเซียนไปหา"
"อืม เซียนบอกให้กูลืมเขา กูจะทำได้ยังไงในเมื่อกูรักเซียนขนาดนี้ กูควรจะทำยังไงดี
ยิ่งมาเห็นเซียนเป็นแบบนี้ ส่วนหนึ่ง มาจากความผิดของกู ที่ไม่เคยดูแล ไม่เคยเอาใจใส เอาแต่ทำร้าย
กูนี้เป็นผู้ชายที่เลวจริงๆ"
"ไปร์มึงอย่าโทษตัวเองเลย เรื่องมันผ่านมาแล้ว มันกลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้อีก สู้เรามาทำปัจจุบันให้ดีที่สุดกันดีกว่า"
"ไอ้เลย์"
"มึงร้องออกมาเถอะ การร้องให้ไม่ใช่แสดงว่าเราอ่อนแอเสมอไปนะ
บางทีคนเราก็ต้องการระบายบ้าง การร้องให้ก็เป็นอีกทางหนึ่งในการระบายความอึดอัดในใจ"
ถ้ามีใครมาเห็นผู้ชายตัวใหญ่สองคนกอดกันแบบนี้คงเป็นเรื่องที่แลกตาพอดู แต่มันคงไม่ใช่สำหรับสองคนนี้
ในเมื่อคนหนึ่งกำลังเสียใจต้องการคนปลอบ เพื่อนก็คือคนแรกที่เราคิดถึง
ผมเผอลหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ พอรู้ตัวอีกทีก็บ่ายแล้ว
"ตื่นแล้วหรอมึง เป็นไงบ้างดีขึ้นยัง"
"ก็ดีขึ้นแล้ว เดียวกูไปอาบน้ำ แล้วไปโรงพยาบาลกัน"
"อืม"
"ไอ้จี"
"มากันแล้วหรอว่ะ"
"เซียนเป็นยังไงบ้าง"
"นอนอยู่นะ หมอพึ่งให้ยาไป"
"กูขอเขาไปหน่อยนะ"
"ได้ซิเดียวกูต้องไปเรียนแล้ว ไอ้เลย์ ถ้าเซียนตื่นมึงช่วยดูแลเซียนด้วนนะ"
"มึงไปเถอะเดียวกูดูให้"
"แกร๊ก เซียนคับพี่ไปร์มาแล้วนะคับ เป็นไงบ้างเจ็บมากไหม อดทนหน่อยนะ เดียวก็หาย
หายแล้วเซียนอยากไปเที่ยวไหนปะหรือว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษ
อะไรนะอยากไปเที่ยวทะเลหรอ อืมเราเคยบอกว่าอยากไปเที่ยวทะเลนิหน่า พี่ขอโทษนะที่ไม่ได้พาไป
ไม่เป็นไร เอาไว้แก้ตัวใหม่แล้วกัน แล้วของกินละอยากกินอะไร เดียวพี่จะซื้อไว้ให้ตอนออกจากโรงพยาบาล
อืม ไก่ทอดหรอแล้วผลไม้ละจะกินอะไรดี อะไรนะมังคุดหรอสั่งแต่ของชอบทั้งนั้นเลยนะ
แค่นี้เองหรอ คนที่พึ่งหายป่วยต้องกินเยอะๆนะจะได้กลับมาแข็งแรงเร็วๆ
ไม่เป็นไรเดียวพี่ซื้อเตรียมไว้ให้เองดีกว่า ส่วนเรื่องไปเที่ยวค่อยพูดกันตอนที่เซียนหายดีก่อนแล้วกัน
เพราะฉะนั้น ถ้าอยากไปเที่ยวก็ต้องรีบหายนะ จุ๊บ พี่รับเซียนนะคับ"
ผมทำแบบนี้จะ 2 อาทิตย์แล้ว ทุกครั้งที่เซียนหลับ ผมจะเข้ามาพูดคุย เรื่องต่างๆถึงแม้ออกจะไร้สาระไปหน่อย
แต่ผมก็ดีใจที่ได้พูด แม้จะไม่เสียงใดๆตอบกลับมาเลยก็ตาม
"เลย์พรุ่งนี้แล้วซินะที่เซียนจะปลูกถ่ายไขสันหลัง"
"อืม มึงว่างใจเถอะ เซียนไม่เป็นอะไรหรอก 2 อาทิตย์ที่ผ่านมา น้องมันยังผ่านมาได้เลย"
วันรุ่งขึ้น
"ไอ้เลย์ทำไมมันนานจังเลยว่ะ เซียนจะเป็นอะไรเปล่า"
"มึงใจเย็นๆซิว่ะ เดียวหมอก็ออกมา"
"แต่มันนานเกินไปแล้วนะ กูเป็นห่วงเซียน"
"ไปร์กูว่ามึงนั้งก่อนดีกว่า กระวนกระวายไปก็ไม่มีประโยชน์"
"หมอออกมาแล้ว"จี
"หมอเป็นไงบ้างคับ"
"การปลูกถ่ายผ่านไปได้ด้วยดีคับ แต่หมออยากให้ 2-4 สัปดาห์นี้ ก่อนที่ไขกระดูกที่ให้เขาไปไหมจะเริ่มสร้างเม็ดเลือด
จำเป็นต้องดูแลผู้ป่วยเป็นพิเศษ เพราะต้องระวังอันตรายที่จะเกิดจากการติดเชื้อ เลือดออกผิดปกติ
ถ้าดูแลไม่ดีอาจเป็นอันตรายต่อผู้ป่วย"
"คับ พวกเราทราบแล้ว ตอนนี้ยังเยี่ยมไม่ได้ใช่ไหมคับ"
"ใช่คับตอนนี้คนใข้ยังหมดสติอยู่ หมอขอตัวก่อนนะคับ"
"คุณหมอคับ พวกเราขอไปเยี่ยมคนที่บริจากได้ไหมคับ"
"ได้ซิ ทางนี้เลยคับ รอซักครู่นะคับเดียวพยาบาลจะพามาที่ห้องนี้"
"คับ" เรารอซักพักพยาบาลก็พาเขาเข้ามา แล้วพวกผมก็ได้รู้ว่าที่เขาช่วยเซียนก็เพราะ
ลูกชายของเขาก็จากไปด้วยโรคนี้เหมือนกัน เขามีอคติกับลูกชายมากเกินไปที่ลูกชายไปชอบกับผู้ชายด้วยกัน
เรื่องนี้ทำให้เขาโกรธมากถึงขั้นตัดขาดความเป็นพ่อ-ลูก พอรู้ว่าลูกชายป่วยก็นึกว่าเสเสร้งเรียกร้องความสนใจ
ก็เลยไม่สน แต่พอหลังจากนั้นไม่นานก็รู้ว่าลูกชายป่วยจริงแล้วก็ต้องการความช่วยเหลือจากผู้เป็นพ่อ
แต่มันก็สายไปเสียแล้ว พอไปถึงลูกชายก็ได้หมดลมหายใจไปแล้ว โดยมาคนรักอยู่ข้างจนถึงวินาทีสุดท้าย
มันทำให้เขารู้สึกผิดมาจนถึงทุกวันนี้
พอเขาอยู่เราก็ไม่เห็นคุณค่า พอเขาจากไปถึงจะรู้ว่าเขามีค่ากับเรามากเพียงใด
ตอนนี้ผมกับไอ้จี ผลัดเปลียนกันมาดูแลเซียน เพราะไอ้จีใกล้สอบ ตองเรียนหนัก
:เฮ้อ:ถึงแม้ผมจะได้ดูแลเซียนแค่ตอนหลับเท่านั้นก็ไม่เป็นไร ถ้าเกิดอะไรฉุกเฉินขึ้นมาผมจะได้เรียกพยาบาลได้
ส่วนไอ้เลย์ กลับไป กทม. แล้วบอกว่าปิดเทอมจะขึ้นมาพร้อมกับซิม อาการของเซียนก็ดีขึ้นเรื่อยๆ หมอบอกว่าคนไข้ฟึ้นตัวเร็วมาก
อีก 2 วันก็กลับไปพักผ่อนที่บ้านได้แล้ว มันทำให้พวกผมยิ้มออก ความเหน็ดเหนื่อยตลอด 2 เดือนที่ผ่านมามันทำให้เห็นว่าไม่สูญเปล่า
ต่อไปนี้คงจะไม่มีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับเซียนอีกนะ
หึ หึ ให้กูตามหาซะนานที่แท้ก็หนี้มาอยู่ที่นี้กันเอง พวงมึงอย่าหวังว่าจะเสพสุขอยู่บนความทุขของกูได้อีกต่อไป
คุณหนูคับจะให้ทำยังไงต่อดีคับ ยังไม่ต้องทำอะไร ปล่อยให้มันมีความสุขกันอีกสักพักแล้วค่อยลงมือ
พวกมึงจะต้องคลานมาขอชีวิตจากกู
ผมย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกับเซียนแล้ว แต่ไม่ได้อยู่ชั้นเดียวกัน ผมอยู่ชั้น12 ส่วนเซียนอยู่ชั้น11
ความจริงอยากอยู่ห้องข้างๆมากกว่า แต่ไอ้เลย์มันกลัวว่าเซียนจะมาเห็น แล้วสงสัยเอา
เวลามันมาหาผมแล้วเกิดมาเห็นว่ามันกับซิมเดินเข้าห้องข้างๆคงไม่ดีแน่ แต่ไม่เป็นไรคับ
เพราะทุกวันผมจะแกล้งเดินผ่านหน้าห้องเซียนตลอด ไม่ได้เห็นหน้าเห็นแค่หน้าห้องก็ยังดี
ถ้าอยากเห็นหน้า ต้องแอบตามไปตอนเซียนออกไปข้างนอก ถึงจะได้เห็นหน้า
ผมทำแบบนี้มาจะเป็นเดือนละ โดยไม่รู้สึกเบื่อ ส่วนอาการของเซียนก็ดีขึ้นเรื่อยๆจนใกล้จะปกติแล้ว
ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว
คุณเคยได้ยินไหมคับประโยคที่ว่า ความลับไม่มีในโลก ก็จะอะไรอีกละคับเมื่อเซียนเปิดประตูออกมาเจอผม
ที่กำลังเดินผ่านหน้าห้องเหมือนทุกวัน
แกร๊ก!!!!!!!!!!!! "พะ...........พี่ไปร์"
เอาละว่ะ กูจะทำยังไงดี ทำเนียนก่อนแล้วกัน
"ซะ.....ซ...เซียนมาอยู่นี่ได้ไง" ห่ามึง เสียงสั้นทำไมว่ะ
"แล้วคุณมาอยู่นี้ได้ยังไง"
"มาเที่ยวปิดเทอมนะ" ตอแหลอีกแล้วกู
"เซียนเป็นไงบ้างสบายดีไหม"
"สบายดี ขอตัวก่อนนะคับ"
"เดียวเซียน พี่กับแคทเลิกกันแล้วนะ เราไม่มีอะไรติดค้างกันอีกแล้ว คราวนี้เราขาด...."
"แล้วคุณมาบอกผมทำไม"
"อ่อ....คือ.....พี่แค่อยากบอกให้เซียนรู้ พะ....พี่ขอมาหาเซียนที่ห้องได้ไหม"
"อย่าเลยคับตอนนี้ผมอยู่กับพี่จีไม่อยากพาใครมารบกวนพี่เขา แล้วก็หวังว่าคุณก็จะไม่มารบกวนผมเหมือนกัน ปัง
เซียนโกรธพี่ขนาดนั้นเลยหรอ แล้วทำไมต้องใช้คำพูดที่ห่างเหินเหมือนคนไม่รู้จักกันแบบนั้นด้วย
โอกาสของพี่มันไม่แล้วใช่ไหม
.
.
.
.
.
."เฮ้ยไอ้ไปร์ไปไหนมาว่ะ"
"เลย์เซียนรู้แล้วว่ากูอยู่ที่นี้"
"ห๊ะ!!!!!! กูว่าแล้ว ว่าต้องรู้เข้าซักวันมึงเล่นไปทุกชั่วโมงอย่างนั้น"
"ก็กูคิดถึงนี้หว่า"
"ไปเห็นแค่ประตูเนี้ยนะ"
"ก็ดีกว่าไม่เห็นอะไรเลย"
"แล้วน้องเขาว่ายังไงบ้าง"
"เซียนไม่อยากให้กูไปยุ่งกับเขา เลย์กูไม่มีโอกาสแก้ตัวอีกแล้วใช่ไหมว่ะ"
"มึงอย่าคิดมาก ไม่เคยได้ยินหรอว่ะ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก"
ตื้อหรอ มันจะได้ผลกับคนที่ผมทำร้ายเขาไว้มากขนาดนั้นได้หรือเปล่านะ
ผมสไปร์ไม่ได้อยากครองโลกแค่อยากครองหัวใจของคนที่ชื่อเซียนเท่านั้น
คนหนึ่งคิดถึง อีกคนคิดถอย คนหนึ่งเฝ้าคอย อีกคนเดินหนี คนหนึ่งห่วงหา อีกคนไม่มี คนหนึ่งภัคดี อีกคนเปลี่ยนไป
อ่านดูหน่อยนะคับมันไม่ได้เป็นคำแก้ตัวแต่เป็นคำอธิบายที่หายไป กลัวคนอ่านจะหายไม่ยอมกลับมาอ่าน
:เฮ้อ:ในที่สุดก็ได้ลงซักที ความจริงจะลงตั้งแต่วันอาทิตย์แต่ พระศุกร์เข้าพระเสาร์แทรก ก็เลยไม่ได้ลง
ยาวมาจนถึงวันเสาร์ พอมาวันจันทร์เข้ามาพิมพ์ตั้งแต่บ่าย3 แต่พึ่งเสร็จ ตอน2ทุ่มครึ่ง
ความจริงน่าจะได้ลงตั้งแต่ 4 โมงแล้วแต่งานเข้าอีก
พอ 2 ทุ่มครึ้งพิมพ์เสร็จ แก้ไขทุกอย่าเรียบร้อยแล้วกำลังกดตั้งกระทู้ เน็ตหลุดเข้าไม่ได้
อารมณ์ประมาณอยากฆ่าคนสุด
พอมาอีกวันก็ยังเข้าไม่ได้อีก มารู้ว่าเจ้าของไม่ได้จ่ายค่าเน็ต :sad4:จนเลยมาถึงวันนี้หละคับถึงได้ลง
ต้องขอประทานโทษด้วยนะคับที่หายขอรับการลงทัน
ตอนนี้เซียนหายดีแล้ว
แต่ไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับความรักของ2คนนี้อีก ช่วยติดตามด้วยนะคับ
อ่อ จะว่ากล่าว ดุด่ากระผมยังไงก็ได้นะคับน้อมรับทุกอย่าง
รักนักอ่านที่น่ารักทุกคน
หัวข้อ: รักร้ายๆ ของนายซาตาน20/5/55 ตอนที่34 p.19(จบ) (อ่าน 190148 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก