อันดามัน...ซ่อนรัก
(Andaman In Love)
ตอนที่ 18
น่าแปลกนะครับทั้งที่ดึกขนาดนี้แล้ว แต่เราสองคนยังนอนลืมตากันอยู่เลย ความมืดแล้วกับความเงียบทำให้เราได้คิดอะไรมากขึ้น แต่ไม่ใช่กับผมตอนนี้ เรานอนอยู่บนเตียงเดียวกัน ห่างกันไม่ถึงคืบแต่ก็ไม่คิดที่จะขยับตัวไปไหน มีแค่มือเท่านั้นที่ยังจับกันอยู่
"นอนไม่หลับเหรอ?" คุณครามถาม
"ครับ.....คุณก็เหมือนกันเหรอ?"
"อื่ม คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ"
"คิดอะไรเหรอครับ บอกผมได้ไหม?"
"ก็หลายเรื่อง รวมทั้งเรื่องของเราด้วย" ผมฟังเงียบๆ ไม่กล้าถามต่อว่าเป็นยังไง รอให้เขาเป็นคนพูดขึ้นมาเองจะดีกว่า
"ชั้นไม่เคยคิดจะรักใครอีกเลย...หลังจากผู้หญิงคนนั้นจากไป จนมาเจอนาย ตอนแรกที่เจอรู้สึกไม่ชอบหน้าเลยสักนิด แต่พอนานวันเข้า นายกลับทำให้ชั้นค่อยๆหันกลับมามองนายทีละนิด จากความสนใจก็กลายเป็นว่าชั้นชอบทุกอย่างที่นายทำ หวงแม้กระทั่งรอยยิ้มของนายกับคนอื่น ไม่ชอบให้อยู่ใกล้ใคร"
"สับสนว่าทำไมถึงต้องเป็นอย่างนั้น แต่อีกใจก็คิดอยู่เหมือนกันว่านี่เราชอบเค้าไปแล้วงั้นเหรอ? ชั้นพยายามห้ามตัวเองอยู่หลายครั้งไม่ให้ชอบนาย แต่ห้ามเท่าไหร่ก็เหมือนยิ่งยุ ตอนที่คุณแม่ขอนายเป็นลูกชั้นก็ดีใจนะ..ที่ได้นายมาเป็นน้อง แต่พอนายบอกว่าพี่น้องเค้าไม่ทำกันแบบนั้น ชั้นก็คิดนะว่ามันก็จริง แต่ก็ยังไม่อยากยอมรับหรอกว่าตัวเองชอบนายไปแล้วจริงๆ เหมือนคนหลอกตัวเองน่ะว่าไหม?"
"ขอโทษนะที่ทำให้สับสน ขอโทษที่ไม่เคยชัดเจน แต่อยากให้รู้ไว้นะ...ว่าตอนนี้ชั้นรักนายจริงๆ ชั้นอาจไม่ได้อ่อนโยนหรือโรแมนติกแบบใคร แต่ชั้นจะไม่ทำให้นายเสียใจอีกแน่ ชั้นสัญญา"
"ขอบคุณครับ...ผมก็จะไม่ทำให้คุณเสียใจอีกเหมือนกัน งั้นเรามาเดินไปด้วยกันนะครับ" ผมพูดแล้ว ผมพลิกตัวมองหน้าเค้า
.....................................
...............................
..........................
"ขอกอดได้ไหม?" ผมพยักหน้า แล้วขยับตัวเข้าหา เค้าก็เหมือนกัน
.....................................
...............................
..........................
ผมตื่นแล้วครับ แต่คุณครามยังหลับอยู่ ผมชอบเค้าเวลานี้จัง ดูน่ามอง น่าค้นหา แล้วก็ดูอบอุ่นไปด้วยกัน แต่จะมัวมานอนมองเค้าแบบนี้คงไม่ได้ เพราะถ้าสายไปกว่านี้ คนอื่นเค้ามาเห็นจะแย่เอา
วันนี้คุณครามบอกว่าจะพาไปดูบริษัทจิวเวอรี่ แต่ต้องแวะไปดูฟาร์มมุกก่อน ครั้งนี้ผมไม่ลืมพกกล้องถ่ายรูปไปด้วยอีกแน่ ไปอยู่ที่เกาะครั้งก่อนทำให้ผมรู้จักกับพี่ๆ ลุง ป้า น้า อา ที่นั้นอีกตั้งหลายคน พวกเค้าสอนผมพูดภาษาใต้ คิดว่ากลับไปครั้งนี้คงได้ใช่บ้างแหละ ไม่ประโยคก็สองประโยค
"สวัสดีครับคุณขิง มาอีกแล้วนะครับ ไม่รู้ว่าติดใจอะไรที่นี่รึเปล่าครับ?" พี่เท่งแซว
"ไม่มีหรอกครับ ก็ตามนายหัวของพี่เท่งมานั่นแหละ"
"นั่นสิครับ ผมก็ว่าใครจะกล้ามาจีบคุณขิงกัน ก็นายหัวเล่นมองหาตลอดเวลาขนาดนี้"
"เห้ย!! ไม่จริงนะครับ ผมกับคุณครามไม่ได้..."
"ไม่ต้องห่วงหรอกครับ คนที่นี่เค้ารักนายหัว ถ้านายหัวรักใครพวกเราก็รักครับ"
"งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ เดี๋ยวจะโดนหักเงินเดือน หึๆๆๆ"
นี่ผมกับคุณครามแสดงออกขนาดนั้นเลยเหรอ ผมยังตกใจไม่หายเลยนะ กลัวคนที่นี่จะรับไม่ได้ แต่พอรู้อย่างนี้แล้วก็โล่งอก จะว่าไปก็แอบเขินอยู่เหมือนกันที่ได้ยินแบบนั้น ถึงเค้าจะงานยุ่งอยู่ตลอดตอนอยู่ที่นี่ แต่เวลาหันไปทีไรก็เห็นเค้ามองมาตลอด เหมือนตอนนี้เลย
"เหนื่อยไหมครับ?" ผมเดินไปหาคุณครามที่เดินดูคนงานกำลังฝังตัวนิวเคลียสใส่ในตัวหอย
"ร้อนมากกว่า" ผมหยิบน้ำติดมือมาแล้วยื่นให้เค้า เขาก็เลยยกดื่มมันซะตรงนั้นเลย ผมเบนสายตามองทางอื่น เพราะตอนเขากำลังยกน้ำขึ้นดื่มมันเซ็กซี่มาก ยิ่งตอนลูกกระเดือกเลื่อนขึ้นลงอีก
"อ้าวนายหัวกินน้ำแล้วเหรอครับ พวกผมกะว่าจะเอาน้ำตะไคร้มาให้ แต่ไม่ทันซะแล้ว" พี่โชคถาม
"ป๊าบ!!"
"อะไรวะไอ้เท่ง..มึงตบหัวกูทำไม?" พี่โชคโวยวาย เอามือลูบหัวตัวเองปอยๆ ยิ่งตัดสกินเฮดด้วยเสียงดังป๊าบเลย
"มึงมันโง่ ไม่รู้เรื่อง นายหัวเค้าไม่กินน้ำตะไคร้แล้ว" พี่เท่งทำหน้าจริงจัง
"ทำไม?" พี่โชคขมวดคิ้วถาม
"ก็นายหัวเค้าหันมากินน้ำขิงแล้วมึงไม่รู้ไง แล้วดูว่าจะชอบมากด้วย ติดไม่ยอมห่างเลย เอ้ย!! กินไม่ยอมปล่อยเลย ฮ่าๆๆๆ"
"อ้อ ฮ่าๆๆ ข้าก็ว่างั้น" ได้แบบนี้ผมก็เขินจนทำตัวไม่ถูกน่ะสิ ยิ่งสองคนนี่รวมตัวกัน ยิ่งเสียงดังเข้าไปอีก ปกติก็เสียงกันอยู่แล้ว
"จริงไหมครับนายหัว?" พี่เท่งถามแล้วยักคิ้วล้อเลียนผม
"อื่ม!!" คุณครามตอบแล้วหันมามองผม
"โห่....ฮิ้ววววว นายหัวของเราเจ๋งจริงๆ มียอมรับด้วย" พี่เท่งโห่...พี่โชคฮิ้ว เข้ากันดีจริงเนอะ
"กิ้วๆ คุณขิง ดูแลนายหัวของพวกผมให้ดีนะครับ เพราะนายหัวของผมเป็นโรคหัวใจ...หัวใจเดาะ แต่ตอนนี้มีคนมาดามแล้ว ไอ้เท่งก็ดีใจๆ"
"คืนนี้ฉลอง มันต้องมีฉลองกันสักหน่อยแล้วเว้ย" พี่โชคพูดเสียงดัง
"พวกมึงไม่ต้องมาเอากูมาอ้าง จะกินก็กินเดี๋ยวให้ห้องครัวทำกับแกล้มให้"
"ขอบคุณครับนายหัว ฮิๆๆ" สองคนนั่นยิ้มแล้วยกมือไหว้ขอบคุณ
"ไปกันเถอะ ยืนตรงนี้นานเดี๋ยวไม่สบาย" คุณครามทำท่าว่าจะจูงมือผมไป แต่ผมชะงักไว้
"อะไร?" คุณครามหันมาถาม
"ผมเดินเองได้ครับ ไม่ต้องจูง"
"ทำไม?"
"ก็....." ผมหันไปมองทั้งพี่เท่ง แล้วก็พี่โชคที่กำลังดูอยู่ ไม่ต้องบอกเลยว่าพวกเค้าจ้องทำไม เพราะคุณครามประคองผมอย่างกะคนท้องขนาดนี้...ไม่มองก็แปลกแล้ว!! ผมเลยไม่อยากให้จูง เพราะแค่นี้ก็ส่งสายตามาแซวจะแย่ ไหนจะคนอื่นอีก
"อ้อ!!...อื่ม.....ถ้าไม่ทำให้ชินตอนนี้ เดี๋ยวพวกมันก็แซวอีกนั่นแหละ ทำใจเหอะ ถ้าพวกมันเบื่อเมื่อไหร่..ก็คงหยุดแซวเองแหละ" พูดง่าย แต่กว่าจะหยุดแซวผมไม่เขินจนตัวแดงหมดอะ
ตอนกลางวันพวกเราก็นั่งกินข้าวกับพวกคนงานนี่แหละ ไม่มีการแบ่งหรอกว่าลูกน้องกินไหน นายหัวกินไหน ความจริงเค้าก็จัดโต๊ะไว้สำหรับนายหัวอยู่แหละ แต่คุณครามไม่ชอบนั่งกินข้าวคนเดียว เลยยกมากินกับทุกคนตั้งแต่มาทำงานที่นี่วันแรกแล้ว ดังนั้นวันนี้พวกเราเลยมาสุมหัวนั่งกินข้าวกันเป็นวงๆ ใครมีกับข้าวอะไรพิเศษก็จะเอามาแบ่งกัน ผมว่าแบบนี้ก็เจริญอาหารไปอีกแบบนะ
คุณครามเล่าว่าตอนมาทำงานที่นี่แรกๆแทนคุณพ่อของเขา ตอนนั้นยังใหม่อยู่ ยังไม่รู้อะไรพวกนี้เลย ก็ได้พี่เท่ง พี่โชคนี่แหละที่เป็นคนช่วย ส่วนอันไหนไม่เข้าใจก็ต้องศึกษาเองบ้าง ถามคุณป้าบ้างหรือบางครั้งก็ต้องถามพวกคนงานบ้างว่าคิดเห็นยังไงกับเรื่องพวกนี้ เพราะพวกเค้าอยู่ที่นี่ ทำงานที่นี่มาก่อน
ฟาร์มหอยมุกที่นี้มีหลายเจ้า แต่ของเราเน้นอยู่กันแบบครอบครัว มีปัญหาอะไรก็ปรึกษากันได้ทุกเรื่อง แล้วค่าแรงที่นี่ก็ดีกว่าที่อื่นด้วย ดังนั้นชาวบ้านเลยพอใจที่จะอยู่ที่นี่ บางคนทำมาตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่ พอรุ่นลูกก็มาทำต่อที่นี่ด้วย แต่ว่ารุ่นลูกนี่คงจะอายุพอๆกับคุณคราวนี่ล่ะมั้ง
"ป้าดีครับ ของผมไม่ต้องใส่ผักชีนะครับ ขิงเค้าไม่กินผักชี" ป้าดีแกทำครัวด้วย ทำงานเหมือนคนอื่นนั่นด้วย ดังนั้นเรื่องอาหารการกินป้าแกจะเป็นคนดูแลเองทั้งหมด มีผู้ช่วยอีกสองคน คือป้าศรี กับน้าพร
ทานข้าวเสร็จแล้วทุกคนก็กลับมาทำงานกันต่อ แต่ระหว่างนั้นลุงชัย พ่อพี่โชคก็วิ่งมาบอกว่า คนงานได้รับบาดเจ็บเพราะปีนขึ้นไปซ่อมหลอดไฟบนเสาแล้วพลัดตกลงมา คุณครามเลยให้เอาเรือออกไปโรงพยาบาล เพราะกลัวว่าจะเป็นอะไรมาก
"งั้นคืนนี้เราคงได้นอนที่นี้แล้วล่ะ" คุณครามหันมาบอก
"แต่เราไม่ได้เตรียมเสื้อผ้ามาเลยนะครับ"
"ไม่เป็นไร ใส่ของชั้นก่อนก็ได้ เดี๋ยวให้ป้าพรเอาไปสักให้ จะได้ใส่กลับพรุ่งนี้ได้" ผมก็พยักหน้า เพราะมันเหตุสุดวิสัยนี่เนอะ
บ่ายคล้อยแล้ว ตะวันกำลังจะตกดิน นกทะเลพวกนี้ก็กำลังบินกลับรัง พี่คนที่ตกลงมาเมื่อกี้ก็กลับมาแล้ว คุณครามเลยอนุญาตให้พักจนกว่าเท้าจะหาย ดีนะที่ไม่เป็นอะไรมาก แค่เอ็นพลิกเฉยๆ พักสองสามวันก็คงอาการดีขึ้น
แสงพระอาทิตย์หมดแล้ว พระจันทร์กำลังมาแทนที่ ตอนนี้คนงานผู้ชายกับผู้หญิงบาง
ส่วนกำลังตั้งวงกินเหล้ากัน โดยมีแกนนำคือพี่เท่งกับพี่โชคนั่นแหละ ได้ยินข่าวมาว่าพี่เท่งก็กำลังจะแต่งงาน ส่วนเจ้าสาวเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกัน แถมยังทำงานด้วยกันที่นี่อีก
"นายหัวครับ ดื่มด้วยกันสักหน่อยนะครับ ถือว่าเป็นปาร์ตี้สละโสดให้กับไอ้เท่งมันนะครับ" คุณครามหันมามองหน้าผม ว่ากินได้ไหม? ผมเลยพยักหน้าตอบรับไปแล้วกำชับว่าอย่ากินเยอะ
ทีแรกคุณครามว่าจะไม่กินแล้ว แต่พอถูกขยั้นขยันมากเข้า ก็อดไม่ได้ ลูกน้องคนสนิทจะแต่งงานทั้งที ผมเห็นแฟนพี่เท่งแล้วล่ะ เพราะพี่เท่งพามาแนะนำ เธอชื่อพี่สร้อย สวยตาคม จมูกโด่งตามฉบับสาวใต้เลย เพียงแต่ผิวไม่ได้คล้ำ ออกแทนๆ ผมหยักโศกนิดหน่อย ส่วนคนที่นั่งข้างพี่สร้อยเป็นเพื่อนพี่เค้า ชื่อพี่สา คนนี้สวยหวานกว่านิดหน่อย ตาก็หวานปนคม ผิวเหลือง โดยรวมถือว่าสองสาวนี้สวยทีเดียวเลยล่ะ
"นายหัวคะ ลองดื่มเหล้าดองยาของพ่อสาดูไหมคะ เผื่อนายหัวจะชอบ" ยังไม่ทันได้ตอบอะไรพี่สาก็เทเหล้าใส่ให้คุณครามไปแล้ว เลยจำใจต้องดื่มนั่นแหละ ไม่รู้ว่าเหล้าดองยาที่ว่านั่นจะเหมือนกับที่บ้านผมรึเปล่า เพราะแถวบ้านผมเค้าจะใส่ตัวสมุนไพรเป็นสิบชนิด ทั้งช้างกระทืบโรง กำลังเสือโคร่ง บลาๆ แต่เห็นบางที่ก็เอาเหล้าดองกับงู แมงป่อง หรือกระเจี๊ยวเสือก็ยังมีเลย คุณครามยกดื่มแล้วเอากับแกล้มตาม คงจะแรงน่าดู สังเกตได้จากสีหน้าตอนดื่ม
"เอาอีกนิดไหมคะนายหัว" พี่สาถาม
"พอแล้วล่ะ" คุณครามปฏิเสธ เพราะนี่ก็หลายแก้วแล้ว ผมเห็นเธอแอบเติมให้เรื่อยๆ ส่วนคุณครามก็มัวคุยกับคนงานไปเรื่อย จะว่าไปตอนนี้หน้าของเค้าก็แดงมากแล้วนะ ลามมาจนถึงคอเลย ดูจากสภาพตอนนี้แล้วคงเริ่มกรึ่มๆแล้วล่ะ แต่ที่ไม่โอเคผมว่าคงจะเป็นพี่สาที่เริ่มเกาะแกะคุณครามนี่แหละ ผมไม่ได้ว่าเธอนะ แต่วันนี้เธอใส่ชุดได้ยั่วยวนมาก ถ้าจิ๊กโก๋แถวบ้านผมเห็น คงมีแซวแล้วลากเข้าโพงหญ้าบ้างอะ
แรกๆก็ไม่เท่าไหร่หรอกเพราะมีพี่เท่ง กับพี่โชคดูให้ แต่ตอนนี้สองคนนั่นยังเอาตัวไม่รอดเลย จะดูแลคุณครามได้ยังไง ผมไม่อยากเห็นเลยลุกไปเข้าห้องน้ำเสีย อยากโกรธก็โกรธไม่ลงเพราะนั่นมันงานฉลอง คงจะบังคับได้ยาก
ผมไม่ใช่คนกินเหล้าเหมือนพวกเค้า อยู่ที่นั่นเดี๋ยวจะพาวงกร่อยเปล่าๆเลยเลี่ยงออกมาในสวน รับลมสักหน่อยจะดีกว่า
"นี่ไอ้จ่อยไหนล่ะของที่แกว่า รีบๆเอามาเดี๋ยวจะไม่ทันการ...นายหัวเข้านอนไปซะก่อน" ว่ายังไงนะ เกี่ยวอะไรกับคุณคราม ผมได้ยินเสียงผู้หญิงพูดขึ้นมา
"ใจเย็นก่อนอีสา ข้ากำลังหาอยู่ แล้วไหนล่ะเงิน?" พี่สางั้นเหรอ? เมื่อกี้ยังอยู่ที่วงเหล้าอยู่เลยหรือว่าที่นี่มีคนชื่อสาหลายคน ผมแอบอยู่ในพุ่มไม้มองอยู่ แต่มันมืดเกินไปก็เลยไม่เห็น
"อะนี่เอาไป แล้วเองก็ปิดปากเงียบด้วยนะ" ผมว่าเสียงคุ้นๆ แต่ยังไม่มั่นใจ อยากเห็นหน้าแต่กลัวชะเง้อออกมาดูแล้วจะถูกจับได้
"แล้วจะเชื่อได้ยังไงว่ามันได้ผลจริง?" ผู้หญิงคนนั้นถาม
"ข้าเอาหัวเป็นประกันเลย รับรองว่าคืนนี้ทั้งคืนนายหัวสนุกกับเองได้ทั้งคืน หึๆๆ" เลวมาก!! ไม่น่าเชื่อว่า..ขนาดอยู่บนเกาะขนาดนี้ยังมีคนสรรหามาได้อยู่
"ดี...งั้นชั้นไปล่ะ"
"เอ่อ!! ถ้าได้ดีเป็นนายหญิงแล้วอย่าลืมข้าล่ะ"
"เอ่อหน่า ไม่ลืมหรอก" ตอนนี้ผมค่อนข้างแน่ใจแล้วล่ะว่าเป็นพี่สาเพื่อนพี่สร้อย เพราะถึงไม่เห็นหน้าแต่ผมจำเสื้อผ้าชุดสีแดงเพลิงของเธอได้ พอพี่สากับผู้ชายคนนั้นเดินออกไปแล้ว ผมเลยออกจากพุ่มไม้ตรงนั้นมา ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอเรื่องแบบนี้ เคยเห็นแต่ในหนัง ไม่คิดว่านอกจอก็เอามาใช้ด้วยเหมือนกัน แล้วจะทำยังไงดี คิดๆสิขิง
"นายหัวคะ ดื่มนี่อีกแก้วนะคะ แล้วค่อยกลับ"
"อึกๆๆ" ผมมาไม่ทันแล้วล่ะ คุณครามดื่มแก้วที่พี่สาเทให้ไปแล้ว
"อ้าวขิง..ไปไหนมา ชั้นกำลังว่าจะไปตามอยู่พอดี" คุณครามถาม ดีนะที่ไม่เมาขนพูดไม่รู้เรื่องแบบสองคนนั่น ไม่งั้นผมคงแย่ คุยกับคนเมาไม่ใช่เรื่องง่ายๆเลยนะ
"ผมไปเข้าห้องน้ำมาครับ"
"ง่วงรึยัง?" คุณครามจับมือ ลูบเบาๆ ทำให้พี่สามองอย่างไม่พอใจ
"ครับ งั้นเรากลับกันเลยไหมครับ?"
"อื่ม"
"มาครับ..เดี๋ยวผมช่วยพยุง" กินเหล้าแรงขนาดนี้ผมนึกถึงตอนแรกๆที่มาทำงานที่นี่เลย ตอนนั้นคุณครามก็เมาแบบนี้แหละ อาละวาดจนบ้านแทบพังแหนะ
"อ้าว นายหัวจะกลับแล้วเหรอคะ ไม่อยู่ต่ออีกสักหน่อยเหรอคะ?" พี่สายังมีหน้ามาถามอีกนะ ถ้าไม่กลับก็ถูกพี่กินน่ะสิ คุณครามนี่ก็อีกคนไม่ระวังตัวเลย
"คุณครามเมาแล้วครับ พรุ่งนี้ก็มีงานอีก ขืนอยู่พรุ่งนี้คงไม่ได้ทำงานกันพอดีครับ งั้นผมขอพานายหัวไปนอนแล้วนะครับ ฝันดีครับพี่สา" ผมรีบพยุงคุณครามออกมา
"อื้มมม...ขิง โกรธไหมที่ชั้นดื่มขนาดนี้" มีหน้ามาถามอยู่อีกนะ ไหนเมื่อกี้ใครรับปากว่าจะไม่ดื่มเยอะไง
"ชั้นไม่ได้ตั้งใจนะ แต่พวกมันก็เติมให้เรื่อยๆ บอกว่าแก้วสุดท้ายแล้วก็ไม่ฟังกัน"
"คุณครามอยู่เฉยๆสิครับ อย่าเลื้อยแบบนี้ ผมหากุญแจไม่เจอ"
"อ๊ะเจอละ" ผมล่วงเอากุญแจที่กระเป๋ากางเกงเค้า แต่กว่าจะเอาออกมาได้ คนเมาเป็นแบบนี้ทุกคนเลยรึเปล่าเนี๊ยะ?
"คุณครามปล่อยผมก่อนครับ อย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวคนอื่นมาเห็น" ผมแกะมือปลาไหลออกแล้วพาเข้ามาในห้อง
"ขิง....ชั้นไม่ไหวแล้ว ชั้นอยากจูบนาย ชั้นควบคุมตัวเองไม่ได้" ก็แหงอะดิ เล่นซัดยาดองซะขนาดนั้นแถมยังมียานั่นผสมด้วย
"คุณ.....อื้อออออออออออ อ่อย!!"
"ก๊อกๆๆ นายหัวคะ หลับรึยังคะ?" เสียงพี่สานิ ผมรีบผลักคุณครามออกแล้วตะโกนตอบไป
"นายหัวหลับไปแล้วครับพี่สา ถ้ามีอะไรค่อยมาหาพะ......อ๊ะ!! อยู่เฉยๆสิครับคุณคราม" ผมเอ็ดเค้าเบาๆ แต่ก็ยังไม่วายซุกซนไม่เลิกอีก
"อื้อออออออออออออ"
"อ๊ะ!! คุณ....... อึก!! คุณอย่ากัด ผมเจ็บ" ถ้าเกิดเป็นรอยมาพรุ่งนี้โดนแน่ คอยดู
"เดี๋ยวก่อนครับคุณคราม ตั้งสติก่อน"
"ไม่ไหวแล้วขิง ชั้นรู้สึกมากเกินไปจนกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว นะ!!!!!!!!!" อย่าทำเสียงแบบนี้สิ ผมสงสารนะ แล้วก็รู้ด้วยว่ามันทรมาน แต่จะให้ทำยังไงดี
"ไม่อย่านะคุณคราม อย่าเพิ่ง....อ้าห์....." ผมถูกดึงกางเกงผ้าขายาวออกจนหมดอย่างง่ายดาย ส่วนเสื้อก็หายไปตั้งนานแล้ว
"เดี๋ยวก่อนคุณคราม ฮ้า..ฮ้า" เสียงผมหอบหายใจ
"คุณฟังผมให้ดีนะ คุณแน่ใจเหรอว่าทำได้ ผมเป็นผู้ชายนะ คุณทำได้เหรอ?"
"หื้มมมมฮ้าาาา...ทำไมจะไม่ได้ ในเมื่อชั้นถามตัวเองก่อนที่จะยอมรับว่าชอบนายซะอีก" คุณครามเริ่มมีสติขึ้นมาบ้างแล้ว
"แล้วคุณรู้ไหมว่าทำไมตัวเองถึงเป็นแบบนี้ ผมไม่อยากให้เราต้องมาเสียใจทีหลังนะ" ผมถามย้ำอีกครั้ง พี่สานะพี่สาทำไมทำแบบนี้ ผู้หญิงสมัยนี้ร้ายชะมัด
"ชั้นจะไม่เสียใจ เชื่อชั้นสิขิง นะ?" คุณครามกัดฟันข่มความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ แล้วผมล่ะ..จะเอายังไงดี??
..........................................
.................................
......................
...........
หัวข้อ: Andaman in Love |♬ ☆ อันดามัน...ซ่อนรัก ☆ ♬ | Ch.25 ☆ P.11 >> (25/03/59) (อ่าน 68523 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก