- 15 -
(part2)
“เห้ย เจ๋งนี่หว่า” เสียงชมจากปากเฮียกวงดังไม่ขาดสาย แถมปรบมือชอบใจ พนักงานคนอื่นๆ (โดยเฉพาะผู้หญิง) ก็หัวเราะคิกคักตอนที่ปกป้องเกาหัวแกรกๆเพราะทำตัวไม่ถูก
ผมพาปกป้องมาเจอเฮียกวง ผู้มีอำนาจตัดสินเด็ดขาดและสูงสุดของร้านนี้ ตอนแรกเฮียบอกว่าปกป้องคงไม่ไหวมั้ง หน้าตาลูกคุณหนูแถมมือไม้ก็อ่อนนุ่มอย่างกับผู้หญิงไม่เคยทำงานบ้าน แต่ปกป้องกลับตอบกลับไปว่าลองให้ทดสอบดูก่อน จะรับหรือไม่รับอีกเรื่องนึง
ก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหละครับ...
ร่างสูงในชุดนักเรียนม.ปลาย 2มือถือจานใบใหญ่ เดินตัวตรงไปๆมาๆ วนรอบโน่นนี่ตามที่เฮียเค้าสั่ง แรกๆดูจะร่วงเสียหลายรอบ แต่พอได้ลองถือทรงตัวนานๆเข้า ปกป้องก็ทำได้ดีขึ้น
“ป้าว่าหลานน่าจะเหมาะกับการเป็นนายแบบมากกว่ามาเป็นเด็กเสิร์ฟนะ” ป้าเพ็ญแซว แม่ครัวอีกคนของร้านนี้
“ก็เคยเดินมานิดหน่อยครับ”
ห๊ะ เคยเป็นนายแบบ? แล้วจะมาทำงานงกๆง่อยๆแบบนี้ทำไมวะ?
ดูเหมือนเฮียดวงก็คิดแบบผม
“เอ้า แล้วจะมาทำงานแบบนี้ทำไม ไปเป็นนายแบบไม่รุ่งกว่าเรอะ หน้าตาก็ดี หุ่นก็ใช้ได้ ดูสิ สาวๆน้ำลายย้อยหมดล่ะเนี่ย”
“ผมอยากลองประสบการณ์ใหม่ๆครับ” ปกป้องยังยืนยันเหมือนเดิม ก่อนจะหันมามองผมเล็กน้อย
“อะๆๆ ทำก็ทำ เดี๋ยวตามเข้ามาคุยรายละเอียดอื่นๆ...ส่วนพวกเอ็งที่เหลือ ไปทำงานสิวะ ลูกค้าเต็มร้านแล้วเห็นมั้ย” พวกผมโดนตะเพิดไล่ไปทำงานต่อ ส่วนเฮียกวงกับลูกจ้างคนใหม่ก็เดินเข้าไปในออฟฟิศ คงคุยเรื่องเงินกับสวัสดิการ
เอาจริงๆนะ ผมว่ามันแปลกๆ...คือยังไงดี ร้านอาหารดีๆหรูๆร้านอื่นก็มีเยอะแยะ แถมยังเคยเป็นนายแบบ แล้วจะมาทำงานที่นี่ทำไมหว่า?
ช่างแม่ง ทำงานดีกว่า อาหารรอเสิร์ฟเพียบเลย
เนื่องจากเป็นเด็กใหม่ปกป้องเลยยังไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ยืนหน้าร้านเรียกแขก โปรยยิ้มให้สาวๆ แค่นี้เฮียกวงก็พอใจละครับ แต่งานมันดันมาหนักที่ผมอะดิ
“โม 2อย่างนี้โต๊ะ 24 โซน A” ไม่พูดอะไรมากครับ บทสนทนามีแค่นี้จริงๆ แต่มือนี่ทำอาหารเป็นระวิง ปากก็ตะโกนเรียกพนักงานเสิร์ฟอย่างพวกผม คือปกติแล้วแม่ครัวไม่จำเป็นต้องเรียกก็ได้ครับ แค่วางอาหารพร้อมเหน็บบิลไว้ว่าโต๊ะไหนสั่งก็พอแล้ว แต่พวกป้าๆเหล่านี้โรคจิตครับ ยิ่งงานวุ่น งานยุ่ง อาหารเยอะยิ่งชอบตะโกนเร่ง แบบคอยกดดันให้พวกผมมานำอาหารไปเสิร์ฟเร็วๆ
อย่างที่เคยบอกไปว่าร้านอาหารมีพื้นที่กว้างขวางมาก และแบ่งออกเป็นหลายโซน ปกติแล้วเฮียกวงจะบอกเลยว่าใครคอยบริการโซนไหน แต่อย่างผมเนี่ย เฮียให้สิทธิพิเศษ All Around ครับ แล้ววันนี้ลูกค้าเยอะ นั่นเท่ากับว่าผมต้องเดินมากกว่าปกติ
“ช่วยไหม?” จู่ๆมีมือมาแตะที่ไหล่ผม ไม่ใช่ใคร ปกป้องนั่นแหละ
“ไม่เรียกแขกหน้าร้านแล้ว?”
“ให้พี่ส้มทำ”
“งั้นไปในครัวดิ เดี๋ยวพวกป้าๆก็บอกเองว่าจานไหนเสิร์ฟโต๊ะไหน” ผมจะก้าวขาต่อแต่มือบนบ่ายังไม่ยอมปล่อย ผมขมวดคิ้ว
กูเมื่อยยยยยยยยยย
“ครัวอยู่ตรงไหน พาไปหน่อย”
“ตรงโน้น เห็นประตูฟ้าๆมะ? นั่นละ” อยากจะใช้นิ้วชี้ด้วยซ้ำ แต่ติดที่ปูผัดผงกะหรี่จานโตในมือ เลยทำได้แค่พยักเพยิดหน้าไปทางเข้าครัว
“ไหน ไม่เห็นอะ โมเอา2จานนี้มาให้ผมดีกว่า เดี๋ยวไปเสิร์ฟเอง”
ยังไม่ทันจะตอบรับอะไรมือหนาก็ทาบมือรองข้างใต้มือผมอีกที 2 จานที่ผมถือว่าก็ถือแบบบ้านๆ มือหงายรองจาน แล้วก็มีมือปกป้องมารองมือผมอีกที
“เห้ย ไม่ต้อง เดี๋ยวไปเสิร์ฟเอง มึงอะไปในครัวเลย ไม่รู้ทางมีปากก็ถามสิว่ะ” สรรพนามเริ่มเปลี่ยน ก็ดูแม่ง มาแย่งจานผมเฉย แถมลูกค้ารอบๆก็เริ่มมองมาที่ผมกับเด็กตรงหน้านี่แล้วด้วย
“โมก็เอามือออกไปดิ”
“จะเอาออกยังไงว่ะ ห่า เอาออกจานก็หล่นดิ” อยากจะด่าต่อท้ายอีกเหลือเกินว่าฟายยยยยยยย แค่นี้มึงคิดไม่ได้เหรอ
“พูดไม่เพราะ” เอ้า ด่ากูอีก ใช่เวลามั้ยเนี่ย???
“มึงก็ปล่อยซะทีสิวะ เห็นมั้ยคนอื่นเค้ามองหมดแล้ว ลูกค้ารอด้วย ทำไรคิดบ้าง” ผมดุคนตรงหน้า และเหมือนว่าปกป้องจะคิดได้ เขามองไปรอบๆก่อนจะเอามือออก
“ครับ ขอโทษครับ” ปากบอกขอโทษแต่ตายิ้มๆเหมือนคนอารมณ์ดีนี่มันหมายความว่ายังไง?
“เออ ครัวอยู่โน้น ถามคนอื่นเดี๋ยวก็เจอเองแหละ ร้านอาหารไม่ใช่เขาวงกต” ด่าซ้ำอีกทีก่อนจะรีบเดินไปยังโต๊ะเป้าหมาย ที่ป่านนี้คงรอปูผัดผงกะหรี่จนคิดว่าไปจับปูที่ทะเลแล้วมั้ง
จากนั้นปกป้องก็ไม่ได้มากวนอะไรผมอีก มีแต่ผมที่มองเป็นระยะๆ ไม่ใช่มองเพราะพิศวาสอะไรนะ หยุดคิดไปได้เลย ผมกลัวเด็กมันทำจานหล่นแตกต่างหาก
“เด็กมันไม่เหมือนมึงไอ้โม ที่มาวันแรกจานก็แตกไป 2 ใบ”
โธ่ เฮีย จะย้ำทำม๊ายยยยยยยย
“ขยันขันแข็งดี ไปเก็บมาจากไหนล่ะ?”
ดูเฮียแกใช้คำ...
“รุ่นน้องอะเฮีย บอกอยากทำงานพิเศษ” ผมตอบขณะหยิบโถข้าว ดูเหมือนเจ้าของร้านอยากจะถามอะไรผมต่อ แต่ก็ไม่ได้ถาม
พอถึงเวลาเลิกงาน ผมช่วยเก็บเก้าอี้ เช็ดโต๊ะก่อนกลับ ปกป้องโดนเฮียกวงเรียกตัวไปคุยนิดหน่อยก่อนจะเดินมาหาผม
“โมกลับยังไง?”
“นั่งรถเมล์”
“แล้วผมจะกลับยังไงดี?”
เดี๋ยวๆ กูต้องฝ่ายถามไม่ใช่เหรอ
“...”
“แท็กซี่ละกัน ถึงจะไม่คุ้มกับค่าจ้างก็เถอะ”
“คืนนี้นอนห้องกูก่อนมั้ยละ?” โอเคกูยอม ไม่ต้องทำเสียงให้กูรู้สึกผิดนะ
“ไปนอนได้เหรอ?” อือหือ เสียงคนละฟิลกับเมื่อกี้เลยนะ ถ้าเปรียบกับสุนัขก็คงเหมือนได้กลิ่นอาหารแล้ววิ่งหูตั้ง หางกระดิกมานั่นแหละ
“เออ” ตอบแบบห้วนๆ ให้รู้ว่าอย่าถามมาก กูเหนื่อย!
“หงุดหงิดอะไรรึเปล่า? ไม่สะดวกใจผมเรียกแท็กซี่กลับคอนโดดีกว่านะ” ปกป้องถามด้วยความเป็นห่วง แย่งผ้าจากมือผมไปเช็ดโต๊ะเอง
“เปล่า แค่เหนื่อย เมื่อยด้วย”
“งั้นเดี๋ยวถึงห้องแล้วผมนวดให้...ตอบแทนที่ให้ผมค้างด้วยไง”
“เออ ตรงนั้นแหละ ดีๆ”
“หนักๆ แรงๆ เต็มที่เลย ไม่ต้องผ่อนแรง ไม่ต้องกลัวเจ็บ”
“สบายดีว่ะ ไปฝึกนวดมาจากไหน”
มีคนนวดให้นี่มันสบายจริงๆ ผมนั่งหันหลังบนเตียง ส่วนคนที่มาขอค้างด้วยก็ทำหน้าที่ที่ตกปากรับคำไว้เป็นอย่างดีทั้งบีบ นวด สับ กดจุด คลายเส้น รู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะ
“เปล่าหรอก พี่แป้งชอบใช้ ผมเลยได้วิชามาแบบงงๆ” คงหมายถึงพี่สาวที่เปิดคลินิกเสริมความงาม จะว่าไปคุณหมอเค้าคงไม่ได้บอกถึงเรื่องที่ผมโดน...ปกป้องเลยยังไม่รู้
ถ้ารู้...เขาจะกล้ามาคุยกับผมอีกไหม?
“พรุ่งนี้โมต้องไปเรียนกี่โมง”
“9ครึ่งเหมือนเดิมนั่นแหละ แล้วพรุ่งนี้จะใส่ชุดเดิมไปเรียนหรือไง?”
“ผมกะโดดคาบเช้า”
“เด็กไม่ดี”
“โห แค่คาบ 2 คาบเอง อีกอย่างผมไม่เคยขาดเรียนด้วย ขาดนิดหน่อยครูไม่ด่าหรอก” ปากตอบแต่มือก็ยังคงนวดตรงบ่าให้ผม “อ่านหนังสือเองที่ห้องยังได้ความรู้กว่าไปเรียนอีก ผมหมายถึงบางวิชาน่ะนะ...”
“เรียนๆไปเหอะน่า แล้วจะรู้ว่าพอขึ้นมหาลัยนี่มันไม่ง่ายอย่างที่คิดจนอยากจะกลับไปเป็นเด็กม.ปลายเลยล่ะ” พูดแล้วก็คิดถึง ไม่รู้ว่าป่านนี้เพื่อนคนอื่นๆเป็นยังไงบ้าง แต่ส่วนใหญ่ก็ได้ดิบได้ดีกันหมด มีแต่ผมเนี่ยแหละที่ไม่ค่อยอัพเดทชีวิตบนหน้าเฟซสักเท่าไหร่
“แล้วสาขาโมนี่เรียนยากปะ?”
“ยาก แต่มันก็ยากทุกสาขานั่นแหละ เน้นกันไปคนละด้าน ชอบด้านไหนก็เลือกสาขานั้น”
“โมชอบพวกเคมีเหรอ? เห็นเรียนปิโตรเคมี”
“เปล่า คะแนนมันถึง เลยติดมาแบบฟลุ๊คๆ ดีกว่าไม่มีที่เรียน” แต่ถ้ารู้ว่าเรียนแล้วต้องมาเจอเพื่อนเหี้ยๆแบบพวกมัน ผมก็คงเลือกที่จะไม่มีที่เรียนดีกว่ามาเจอปัญหาจนต้องย้ายเมเจอร์ เหอๆ
“อ่อออ พี่แป้งก็พูดแบบโมเลย ฟลุคติดหมอก็เลยเรียน ทั้งๆที่ยังไม่รู้ตัวเองว่าชอบรึเปล่า”
“อืม แล้วมึงหาสิ่งที่ตัวเองชอบเจอยังล่ะ?”
“เจอแล้ว...”
“ดีว่ะ คนที่มีเป้าหมาย รู้ว่าตัวเองชอบอะไร อยากเป็นอะไร เหมือนมีแนวทางไว้ในหัวแล้ว ส่วนพี่เนี่ยดิ ยังไม่รู้เลยจบไปจะทำอะไร เรียนมา2ปีแล้วก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองชอบไอ้เรื่องปิโตรเคมีนี่รึเปล่า” จริงๆนะครับ ดูอย่างผมดิ เหมือนทำอะไรก็ได้ แต่ทำไม่ดีสักอย่าง ไม่ถนัดสักเรื่อง
“ใจเย็นๆ เดี๋ยวโมก็เจอสิ่งที่ตัวเองคิดว่าใช่ ไม่ต้องรีบหรอก”
“ไม่รีบได้ไงวะ ปี2แล้วนะเห้ย อายุ20แล้ว เข้าผับได้ไม่ผิดกฎหมาย” ปกป้องหัวเราะนิดหน่อย
“ลองมองสิ่งใกล้ๆตัว บางทีโมอาจจะมองข้ามมันไปก็ได้”
“...”
“นอนลงหน่อยครับ ผมจะนวดขาให้” ผมทำตามที่ปกป้องบอก นอนคว่ำหน้าลงกับหมอน ปล่อยให้คนนวดยั้วเยี้ยที่หลังผม ตอนนี้ผมรู้สึกสบาย จะให้ทำอะไรบอกมาได้เลย
“หรือว่ากูชอบเป็นเด็กเสิร์ฟ?” ผมลองคิดตามที่ปกป้องพูด
“ฮ่าๆๆ ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นสักหน่อย” มือของคนพูดตอนนี้อยู่แถวๆต้นขา ยอมรับว่าสบายตัวจริง แต่มันก็รู้สึกแปลกๆไม่น้อย คงเป็นเพราะผมใส่กางเกงบอลขาสั้น ทำให้มืออุ่นหนาของปกป้องสัมผัสผิวกายโดยตรง
“โทษนะ อ้าขานิดดิโม” ปกป้องจับขาผมแยกออก เสียงยวบยาบเหมือนเขาขยับตัวมาแทรกอยู่ตรงหว่างขา ก่อนจะเลิกเสื้อขึ้นสูง กดนิ้วโป้งไปตามแนวไขสันหลังและไล่ลงมาจนถึงขอบกางเกง
ผมไมได้คิดไปเองใช่มั้ย?...เหมือนกางเกงมันถูกดึงลงยังไงไม่รู้ ผมคงคิดมากไปเอง
“หายเมื่อยรึยัง?”
“อือหายแล้ว พอแล้วล่ะ เดี๋ยวไปอาบน้ำ” ผมจะพลิกตัว แต่โดนปกป้องกดไหล่ผมให้ติดเตียง ใจผมหายวาบ เต้นผิดจังหวะ ความคิดที่ผมจะโดนข่มขืนแล่นเข้ามา
“เห้ยอย่าเพิ่ง เดี๋ยวเคล็ด” แต่เพียงแค่แป๊บเดียวปกป้องก็เอามือที่กดไหล่ผมออก “นอนให้สบายตัวสักพัก เดี๋ยวผมขออาบน้ำก่อนละกัน ใส่ชุดโมได้ใช่มั้ย?”
“เออ หยิบเอาเลยในตู้” ผมมองตามปกป้องที่เดินไปหยิบชุดก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ
นี่ผมเป็นเอามากขนาดนี้เลยเหรอ? ปกป้องไม่ได้จะทำร้ายผมเหมือนไอ้เหี้ยโทซะหน่อย...แค่นวดเอง
15 นาทีต่อมาผมก็ได้ไปอาบน้ำต่อ พอออกมาก็เจอร่างสูงหลับสบายบนเตียงแล้ว
คงเหนื่อยนั่นแหละ แถมยังต้องมานวดให้ผมอีก เหมือนพามาลำบากยังไงก็ไม่รู้แหะ
ผมเดินไปหยิบกระเป๋าที่ใส่ชีทเอกสารประกอบการเรียนเพื่อดูว่าพรุ่งนี้ต้องเอาชีทไหนไปเรียนบ้างหรือมีงานต้องส่งมั้ย ผมนั่งเรียงๆชีทไปเรื่อยจนเจอเข้ากับกระดาษแผ่นหนึ่งที่ไอ้บูมมันทิ้งไว้ให้ผม
‘อะนี่ไอดีพร้อมพาสเวิร์ดทุกอย่างของไอ้หลาม...มีเฟสบุคด้วยนะมึง ว่างๆลองเข้าไปดูดิ เผื่อเจอของดี’ของดีที่ไอ้บูมว่ามันหมายถึงอะไร? ไม่รอช้า ผมรีบเปิดคอมเปิดหน้าเว็บสุดฮิตที่ทุกเข้าต้องเข้าเช็คกันทุกวัน ทุก5นาทีด้วยซ้ำบางคนอย่างเฟซบุค พิมอีเมลล์ของไอ้หลามตามด้วยพาสเวิร์ด
ผมนั่งลุ้นตัวโก่งว่าจะเข้าได้ไหม...
เย้!!! เข้าได้จริงด้วยว้อยยยยยย
ในส่วนหน้านิวฟีดผมเลื่อนขึ้นลงแบบผ่านๆเพราะตรงนี้คงไม่สำคัญเท่าไหร่ ไอคอนแจ้งเตือนนี่ผมไม่ยุ่งเด็ดขาด เดี๋ยวกดแล้วแจ้งเตือนหาย เดี๋ยวไอ้เชี่ยหลามมันรู้ตัวว่ามีคนเข้าเฟสมัน แต่ไอ้ไอคอนแชทนี่ต่างหากที่สำคัญ
อย่าหาว่าผมเสือกเลยนะ แต่ถ้าคุณได้ของบางอย่างที่มันเป็นความลับส่วนตัวศัตรูอย่างเฟสบุคนี่แล้วคุณจะเข้าใจ
คืนนั้นผมไล่อ่านแชทของมันที่สนทนากับทุกคน ส่วนใหญ่จะเป็นสาวๆ มีของพี่พลด้วยแต่มันไม่สำคัญแล้ว พี่พลสารภาพด้วยปากของตัวเอง แต่มีชื่อผู้ใช้เฟสบุคอยู่คนนึงที่ผมไม่คุ้นหน้า ตอนแรกผมกะจะปล่อยผ่านไปแล้ว แต่สัญชาตญาณบางอย่างมันเรียกร้องให้ผมกดเข้าไปอ่าน
เลื่อนสกอล์บาร์ขึ้นไปเรื่อยๆจนคำว่า Load Older Messages ปรากฏ ผมคลิกทันที เริ่มอ่านตั้งแต่ประโยคแรกที่ไอ้หลามกับคนๆนี้สนทนากันจนถึงปัจจุบัน
ข้อความล่าสุดที่คุยกันก็คือเมื่อวันก่อน
ไอซ์เพิ่ม 2 ถุงนะพี่
เออ ถุงละ100gเหมือนเดิมนะ
ครับ เดี๋ยวผมโอนให้
เอาไปทำไรเยอะแยะว่ะ เมื่อก่อนนานๆทีจะเล่นนี่หว่า
ช่วงนี้เครียดนิดหน่อยพี่
เออ เดี๋ยวได้ของไปก็หายเครียดละ พรุ่งนี้เจอกันที่เดิม เดี๋ยวเอาของไปให้
ไอ้หลามมันเสพยาไอซ์ และดูเหมือนว่าจะเสพมานานแล้วด้วย จากข้อความเก่าๆระยะเวลาในการสั่งของมันห่างกันเป็นเดือน แรกๆมันคงเล่นเพื่อให้ขาวให้หล่อ แต่มาหลังๆนี้มันสั่งถี่ขึ้นๆ น่าจะเกี่ยวกับเรื่องไอ้โท น่าเสียดายที่มันนัดรับยาไปแล้วเพราะจากในแชทมันนัดเอาของวันนี้
แต่ไม่เป็นไร...ผมเชื่อว่ามันต้องสั่งยากับคนๆนี้อีกแน่
โอกาสหน้ายังมี ถึงคราวทีกูบ้าง ไอ้เหี้ยหลาม
Next Chapter >> - 16 - (part1) **ปรับเปลี่ยนเนื้อหาจากไลน์ -> เป็นเฟสบุคนะคะ**ตอนนี้แพรสอบเสร็จแล้ว เย้!!!! แต่งานดองรออีกเพียบเลย แง๊ T_T
นิยายเลยกระดึ๊บๆได้ทีละนิดๆ มาอัพช้า แต่ไม่หายน้า ยังจำได้ว่าสัญญาไรไว้ อิอิ
คือขอสอบถามคนอ่านหน่อยนะคะ พอดีแพรเขียนตอนเนี้ย...แล้วสมองมันเกิดหื่น เผลอมือไปเขียนเรทyyyระหว่างนะโมกับปกป้องไปหน่อยแล้วอ่า (ไม่หน่อยนะ 1-2หน้า) อยากซาวเสียงคนอ่านว่ามีใครอยากอ่านไหม ต้องบอกก่อนว่าถ้าลงเนี่ย เนื้อหาจะไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่องหลัง เหมือนอยุ่ดีๆ มันก็ผุดขึ้นมาแบบไม่มีอะไรเกี่ยวกันเลย จะเป็นแค่ตอน yyyเฉยๆ (ถ้าใครเคยอ่าน i'm not ก็จะประมาณ Dark Side ค่ะ)
ไอ้เรื่องหื่นๆ กำเดาไหลนี่หัวแพรแล่นมาก เขียนลื๊นลื่นน 555 
อีกเรื่องนะคะ โปรโมทหนังสือi'm not&you don't นิสสสส อีก2วันปิดโอนละน้าาาา ใครพลาดรอบนี้รอยาวๆเลยค่าาาาา จุ้บๆ
รักคนอ่านทุกคนเล้ยยยย♥ ขอกำลังใจเยอะๆหน่อยน้า
หัวข้อ: When we call it 'LOVE' ... [[หนังสือวางขายที่ร้านนายอินทร์]] (อ่าน 733045 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก