@ 42nd Game – What’s happening
หลังจากจ่ายเงินค่าอาหารกันเรียบร้อย พวกเราก็หลงคารมไอ้เด็กหน้าหล่อ กับไอ้เด็กลูกครึ่ง ที่หลอกล่อพวกเราให้ขับรถเลาะริมหาดพัทยา ชมแสงสีของเมืองท่องเที่ยวที่ฝรั่งส่วนใหญ่อยากมาเที่ยวถ้ามีโอกาสมาเที่ยวประเทศไทย
แต่ไฮไลท์ของพวกเราอยู่จุดชมวิวเมืองพัทยาที่อยู๋บนเขาพระตำหนัก ที่เราจะเห็นเมืองพัทยาเกือบทั้งเมือง ไอ้สองคนจอดรถไว้ที่ร้านอาหาร และกระโดดขึ้นมาบนรถเรา
“พี่วินนี่ครับ พี่เรียนสายวิทย์หรือศิลป์อ่ะ” ไอ้เด็กหน้าหล่อยื่นหน้ามาถามไอ้วินจากเบาะแถวที่สาม
“วินเฉยๆ ไม่ใช่วินนี่” ไอ้วินพูดเสร็จก็ตามมาด้วยเสียงจิปาก ไม่พอใจ
“พี่วินฉยๆ เรียนสายไรครับ” มันยังหน้าทะเล้นไม่เลิก
“วิทย์” เสียงตอบสั้นๆ
“พี่วิน แล้วพี่วินอยากเรียนอะไรต่อ” มันยังคงพุ่งเป้าคำถามไปที่ไอ้วิน จนไอ้บอสอดยิ้มไม่ได้
“วารสารมั้ง” คำตอบยังคงสั้นเหมือนเดิม
“พี่ชอบเหรอ แล้วทำไมเรียนวิทย์อ่ะ” มันยังคงเซ้าซี้ต่อไป ในขณะไอ้หน้าฝรั่งที่นั่งข้างๆก็เอาแต่อมยิ้ม
“ถามจริง ทำไมอยากรู้เรื่องพี่จัง” ไอ้วินเริ่มหันไปมองหน้าไอ้เด็กตัวแสบนั่นจริงจัง
“ก็อีกหน่อย พอพี่เป็นแฟนผม ผมจะได้รู้ไง” ไอ้บัดยังคงลอยหน้าลอยตาตอบ
“พรื๊ดดด” เสียงพ่นลมออกจากปากไอ้วิน ส่วนพวกเราที่นั่งเป็นตัวประกอบอยู่ในรถ ก็มองหน้ากันทำตาปริบๆ ไอ้บอสดูจะกลุ้มอกกลุ้มใจกับลูกพี่ลูกน้องมันอยู่ไม่น้อย
“อย่างเราหน่ะเลยจะมาเป้นแฟนพี่” เสียงไอ้วินออกแนวเหยียดๆไอ้บัดเบาๆ
“ทำไมอ่ะ เป็นไม่ได้เหรอครับ” ไอ้บัดเริ่มเอาจริง
“เร็วไปสิบปีน้อง” ไอ้วินพูดไป หันมามองหน้าไอ้บัด มันคงคาดว่าจะได้เจอสีหน้าจ๋อยๆ ของไอ้บัด แต่ปล่าวเลย
“เอาอย่างนี้มั้ยพี่ ภายใน 1 เดือนนี้ถ้าผมจีบพี่ติด พี่ต้องยอมเป็นแฟนผม” เออเอากับมัน ไอ้เด็กนี่ตรรกมรึงวิบัติหรือเปล่าวะ จีบติดมันก็เป็นแฟนกันอยู่แล้วป่ะ
“ก็ลองดูสิ แต่พี่ว่ายาก” ไอ้วินอดไม่ได้เมื่อเจอคำท้าทาย
“สัญญา” ไอ้บัดได้ที
“เออ สัญญา” ไอ้วินอารมณ์มั่นใจว่าไอ้บัดไม่มีทางทำได้
ไอ้บัดยืนมือมาทำ Hi 5 สัญญา กับไอ้วิน
“งั้นผมขอเบอร์โทร Line Facebook Twitter Instragram Socialcam ของพี่ทั้งหมด”
“เฮ้ยยย เอาไปทำไมหมด นั่นมีทั้งชีวิตพี่ในโลกออนไลน์เลยนะนั่น” ไอ้วินอุทานเสียงหลง
“ไม่รู้แหละ พี่สัญญาแล้ว ถ้าพี่ไม่ให้แสดงว่าพี่ป็อด หรือไม่พี่ก็กลัวใจพี่เองจะหวั่นไหวกับผม” ไอ้บัดได้ทีขู่ไอ้วิน
สุดท้ายไอ้วินก็ยอมให้แต่โดยดี มันหารู้ไม่ว่า มันแพ้ตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม โดนไอ้เด็กนี่ล้วงทุกช่องทางติดต่อไปจากตัวมัน ด้วยวิธีที่คาดไม่ถึง และไม่ให้ก็ไม่ได้ แสบไม่แพ้ไอ้บอสลูกพี่ลูกน้องของมันเลย
รถจอดบนจุดชมวิวเมืองพัทยา บนเขาพระตำหนัก วิวนั้นสวยจริงๆ แสงไฟยามค่ำคืนในเมืองพัทยา ที่มองจากจุดดนี้ ทะเลสีดำที่อยู่ด้านซายมือตัดกับแสงสีของตัวเมือง ลมพัดกำลังสบาย แล้วบรรยกาศการรัวชัดเตอร์ก็ดำเนินไปอย่างเมามัน
..........
พอส่งไอ้บัดกับไอ้คริสแล้ว ตอนนี้ บอสผลัดขึ้นมาขับรถ ไอ้เบนซ์ไปนั่งพักแถวสองกับไอ้เบียร์ ส่วนไอ้วิน ย้ายไปนั่งเบาะแถวสาม
เสียงไลน์ดังถี่ ระหว่างทางกลับ ไม่ต้องสงสัยของไอ้วินครับ ผมส่องกระจกมองหลัง เห็นมันหน้านวล เพราะแสงไฟจากโทรศัพท์ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้กับเจ้าเครื่องสี่เหลี่ยมที่อยู่ตรงหน้า ปฏิบัติการล่าหัวใจวินนี่เริ่มปฏิบัติการแล้ว...
รถเริ่มเข้าเขตบางนาก็ สามทุ่มกว่า พวกเราแวะปั๊ม ป.ต.ท เพื่อจัดคนกันใหม่ คันผม มี ผม บอส เบนซ์ เบียร์ และไอ้บีมกับไอ้โอมที่เอารถมาจอดไว้บ้านผม ไอ้วินย้ายไปนั่งรถไอ้บาส กับไอ้ปั๊ป บ้านมันไปทางเดียวกัน ไอ้แบค์-อาร์ม ไอ้เพียว-วาย มาด้วยกันก็กลับด้วยกัน ไอ้บูมกับไอ้นัทก็แยกไปอีกคัน
....
เพียงไม่นาน รถ Peugeot 4008 SUV คันหรูของไอ้เบนซ์ก็มาจอดที่หน้าบ้านที่คุ้นเคย ผมกับไอ้เบนซ์ ไอ้เบียร์ช่วยกันขนของลงจากรถ ไอ้บีมกับไอ้โอมย้ายของตัวเองไปที่รถของมัน โดยมีไอ้บอสช่วยขนไปด้วย
ผมเห็นไอ้บอสหยิบโทรศัพท์ แล้วส่งให้ไอ้โอมดู กระซิบกระซาบอะไรกันบางอย่าง โดยที่ไอ้บีมก็ยืนดูอยู่ใกล้ๆ ผมอดสงสัยไม่ได้ว่ามีอะไรกัน แต่ถ้าบอสพร้อมก็คงจะเล่าให้ผมฟังเอง
ส่งไอ้บีมกับไอ้โอมเสร็จ ไอ้เบนซ์กับไอ้เบียร์ก็แยกเข้าห้องของมัน ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา เมย์
“สวัสดีครับ” ผมทักทายเธอที่อยู่ในสาย
“ค่ะ” เสียงเมย์ขานรับ
“โบ๊ทกลับมาถึงบ้านแล้วนะครับ” ผมรายงานตัวกับหญิงสาวเหมือนที่เคยทำ
“ค่ะ เหนื่อยไหม” หญิงสาวถามผมกลับมาแต่ดูเหมือนเสียงเธอจะง่วงนอน
“ครับไม่เหนื่อย อ่ะ นี่ได้ของฝากเมย์มาด้วยนะครับ”
“ขอบคุณนะคะ”
“เมย์ง่วงนอนแล้วอ่ะคะ ไว้ค่อยคุยกันไหมได้ไหม”
“อืมม คับ งั้นไว้คุยกันนครับ ฝันดีนะครับเมย์” ผมไม่ลืมอวยพรเธอ
“ค่ะ ฝันดีหมือนกันนะคะ” แล้วสายก็ถูกตัดไป
ผมเดินขึ้นมาบนห้อง ก็ไม่เห็นบอสอยู๋ในห้อง แต่ได้ยินเสียงน้ำจากฝักบัวที่ถูกเปิดอยู่ คิดว่าไอ้บอสคงอาบน้ำอยู่
ตรึง
เสียง xperia z1 เครื่องสีดำของบอสที่วางอยู๋บนเตียง ร้องเตือน ผมหยิบโทรศัพท์เครื่องนั้นขึ้นมา
เมย์
ขอบคุณมากนะคะ หลับฝันดีนะคะบอส^^ 23.05
ผมเห็นข้อความที่เด้งขึ้นมาบนหน้าจอ แต่ไม่กล้าเลื่อนสไลด์เข้าไปอ่านข้อความข้างใน
ผมยืนตัวชาๆ ทำอะไรไม่ถูก อาจเป็นเพราะผมไม่เคยยุ่งกับโทรศัพท์ของบอส เลยสักครั้ง
นี่มันเกิดอะไรขึ้น
“เห็นไหม กรูบอกแล้วว่ามันจะต้องทำให้มรึงเสียใจอีกแน่ๆ” ซาตานตัวสีแดงตะโกนก้องอยู่ในหัวผม
“ไม่หรอก มันต้องมีอะไร บอสพิสูจน์ตัวเองกับเรามาขนาดไหน ก็มีแต่เราเองที่ร้” เสียงเทวดาตัวน้อย กระซิบที่ข้างๆหู
“แน่ใจเหรอ” ซาตานตัวเดิมแบะปากให้ผม
“เชื่อใจ” เทวดาตัวสีขาวยิ้มให้ผม
ต้องดูที่การกระทำกับเราบอสยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เรื่องของวินเรายังผ่านกันมาได้ สำหรับผมตอนนี้คงทำได้แค่เชื่อใจ คนที่ตัวแถบจะติดกับผมอยู่ทุกวัน คนที่ยืนอยู่ข้างๆผมตลอด คอยดูแล คอยปกป้อง
ส่วนเรื่องของเมย์ ผมจะปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตา หากโชคชะตาจะเล่นตลกกับผม ผมก็คงต้องยอมรับมัน
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกมา ทำให้ผมได้สติ ก่อนจะเก็บอาการทุกอย่างให้เป็นปกติ
“โบ๊ทไปอาบน้ำสิครับ” เสียงบอสบอกขณะเอาผ้าขนหนูผืนเล็กกำลังเช็ดผมตัวเองอยู่
“อืมม” เสียงจากลำคอผมตอบบอสกลับไป ก่อนจะคว้าผ้าเช็ดตัวเดินเข้าไปห้องน้ำ เปิดฝักบัวให้น้ำไหลผ่านหัวเพื่อล้างภาพที่เห็นเมื่อกี้ออกไปให้หมด
แสงไฟในห้องถูกปิดลง ผมแทรกตัวลงในผ้าห่มข้างๆบอส อ้อมแขนนั้นคล้องลงมาที่เอวอย่างคุ้นเคย
“บอส โบ๊ทเชื่อใจบอสได้ใช่ไหม” ผมถามบอส เพราะผมเองเริ่มหวั่นไหวกับสิ่งที่ได้เห็น อ้อมกอดถูกกระชับให้แน่นขึ้น
“โบ๊ท ฟังบอสนะครับ บอสไม่มีวันจะทำให้โบ๊ทเสียใจอีก บอสสัญญา”
ผมไม่รู้หรอกว่านั่นคือคำปลอบใจ หรือเป็นเพียงคำพูดเพื่อให้ผมสบายใจ แต่ตอนนี้ผมเลือกที่จะเชื่อใจบอส ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต่อไปก็ตาม
Game
See You Next Game