[20 = ตอนจบ]……… {ตะวันที่เดียวดาย...กับบทสรุปของความรัก}
“ขอนั่งด้วยคนนะ” ผมหันไปมองคนมาใหม่ที่ตอนนี้นั่งลงข้างๆผมแล้ว ตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะเจอคนนี้เลย ตลอดเกือบสัปดาห์ที่ผมมาเรียน ผมเหมือนใช้ชีวิตอยู่คนเดียว ผมแทบจะไม่ได้เข้าห้องเรียนเลยก็ว่าได้ เพราะผมไม่อยากพบหน้าไอ้ที ไม่ใช่ว่าผมโกรธมัน แต่ผมไม่กล้าที่จะมองหน้ามันมากกว่า - - สายฟ้าเป็นแฟนมัน - - ผมคงรับไม่ไหวอีกต่อไปแล้วที่จะต้องยอมรับสิ่งนั้น และต้องเห็นภาพที่เหมือนเป็นการตอกย้ำ ผมกำลังจะลุกเดินออกไป แต่ไอ้ทีก็คว้าแขนผมไว้ทัน
“มึงไม่ต้องพูดอะไรก็ได้ แต่มึงฟังกูก่อน” ผมหันมองคนที่นั่งข้างๆ แต่ก้พบเพียงใบหน้าด้านข้างเท่านั้น
“กูรักสายฟ้า” นั่นเป็นคำที่ผมไม่อยากฟัง มันจะมาตอกย้ำทำไม
“กูรู้” ผมตอบกลับไป พร้อมกับความเจ็บปวดในใจ
“แต่สายฟ้าไม่ได้รักกูเลย” ตอนนี้ไอ้ทีม่สีหน้าเศร้าอย่างเห็นได้ชัด มันเอ่ยคำนั้นออกมาอย่างแผ่วเบา
“กูเชื่อว่าสักวัน สายฟ้าคงเห็นความดีในตัวมึง” ผมเอื้อมมือไปตบบ่ามันเบาๆ เป็นเชิงให้กำลังใจ ถึงผมจะเจ็บกับคำที่เอ่ยออกไป แต่เพราะผมเคารพการตัดสินใจของสายฟ้า และเป็นห่วงความรู้สึกไอ้ทีเพื่อนรักของผม
“มึงคิดแบบนั้นจริงๆหรือ” มันหันมาจ้องหน้าผม บอกเป็นนัยว่าคำถามนี้มันต้องการรู้คำตอบจริงๆ
“ถ้าบอกว่าจริง ก็จะกลายเป็นว่ากูโกหก” ผมเลี่ยงที่จะตอบตรงๆ
“กูยอมแพ้แล้ววะ!!” ไอ้ทีบอกกับผม หลังจากจ้องหน้าผมสักพักใหญ่
“กูยอมรับว่ากูต้องการให้สายฟ้ามาสนใจกู แต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นได้เลย” ไอ้ทีอธิบายเพิ่มหลังจากเห็นหน้าผมงงๆ
“แย่จริงๆนะกูเนี่ย อาศัยความใจดีของสายฟ้า เพื่อให้เค้ามาคบด้วย แต่กูจะบอกว่าสายฟ้าไม่เคยลืมมึงได้เลย” รอยยิ้มที่เหมือนเจ้าตัวแสร้งยิ้มเพื่อให้ดูเป็นเรื่องปกติ ทำให้ผมไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกไป
“กูยอมแล้วหละ เมื่อก่อนกูเห็นแก่ตัว แต่ตอนนี้กูพอแล้ว” มันพูดจบก็ล้มตัวลงนอนข้างๆผม
“ที่เหลือก็อยู่ที่มึงเองนะ ว่าจะเอาหัวใจตัวเองคืนมาได้หรือเปล่า” มันพูดไว้แค่นั้น แล้วค่อยๆปิดเปลือกตาลง ผมรู้ว่ามันอาจจะเสียใจไม่น้อย แต่ผมก็ไม่อยากจะเซ้าซี้มันอีก เพราะตอนนี้สิ่งที่ผมต้องทำคือ....ไปเอาหัวใจผมกลับมา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“สายฟ้า!!” ผมวิ่งไปที่ห้องเรียนของสายฟ้า ซึ่งตอนนี้เลิกเรียนแล้ว แต่ก็ยังมีคนอยู่กันหนาแน่นภายในห้อง
“หยุดก่อนสายฟ้า” ผมรีบวิ่งไปขวางไว้ เพราะเมื่อสายฟ้าหันมาเจอผม ก็รีบเดินหนีทันที แต่ก็ช้ากว่าคนที่ผมรัก เพราะตอนนี้สายฟ้าเดินไปถึงประตูอีกด้านแล้ว
“เรารักสายฟ้านะ!!!” ผมตะโกนออกไปสุดเสียง เพราผมกลัวว่าสายฟ้าจะเดินจากไป โดยไม่สนใจว่าใครจะได้ยิน ขอเพียงให้สายฟ้าได้ยินก็พอ ผมไม่สนว่าใครที่เห็นจะคิดยังไง แค่ให้สายฟ้าหันกลับมามองผมเท่านั้นก็พอ
ผมเห็นสายฟ้ายืนนิ่ง จึงรีบเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหา
“อย่าหนีเราอีก” ผมพูดทำนองขู่ เพราะผมไม่อยากให้สายฟ้าเดินไปจากผม
“อย่าทำแบบนี้เลยตะวัน มันจะไม่ดีกับตะวันเอง”
“อะไรที่ไม่ดี..” ผมถามกลับด้วยความสงสัย
“ก็ถ้าโจ้มาได้ยิน จะเข้าใจผิด” สายฟ้าไม่เงยหน้ามามองผม แต่ผมรู้ได้ในน้ำเสียงว่าสายฟ้ากำลังจะร้องไห้
“เข้าใจผิดอะไร”
“ก็...เข้าใจว่าตะวันรักเรานะสิ” ไม่ผิดแน่ ใบหน้าที่ก้มมองพื้นอยู่ตอนนี้ของสายฟ้า กำลังร้องไห้อยู่แน่ๆ
“แล้วมันจะผิดตรงไหน” ผมยังไม่เลิกที่จะถาม
“ก็ตะวันรักโจ้นี่ กับเรามันก็แค่ความหวั่นไหวเท่านั้น”
ผมจับหน้าของสายฟ้าให้เงยขึ้น พร้อมกับเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาอย่างมากมาย
“เรารู้ว่าสายฟ้าเป็นคนเก่ง แต่อย่ามาคิดแทนเราได้ไหม เรารักใครเรารู้ เราเข้าใจหัวใจเราดี อย่าคิดเอง อย่ายัดเยียดใครมาให้ เพราะเราไม่ต้องการใครอื่นที่ไม่ใช่สายฟ้า เมื่อก่อนเราอาจจะยังโลเลและไม่แน่ใจว่าอันไหนคือความรักอันไหนคือความผูกพัน แต่ตอนนี้เรารู้แล้ว...สายฟ้าพร้อมจะอยู่ข้างๆเราไหม” ผมพูดออกไปด้วยใจที่มีความหวัง หวังว่าสายฟ้าจะเห็นใจในสิ่งที่ผมพูด
เมื่อผมเห็นว่าสายฟ้าเงียบไม่มีการตอบรับผม ผมจึงคว้าที่ข้อมือของสายฟ้าแล้วยกขึ้นมาให้มือของสายฟ้าอยู่ที่บริเวณหัวใจผม ก่อนจะหันหลังไปหาผู้ร่วมเหตุการณ์คนอื่น
“ผมนายตามตะวัน ยินดีรับนายสายฟ้าเป็นภรรยาครับ!!”
เสียงของผมมีเท่าไหร่ ผมตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง เพื่อประกาศให้ทุกคนได้รับรู้ว่า คนที่ผมเกาะกุมอยู่นี้ คือคนที่ผมรักและอยากอยู่ด้วยทุกวัน เมื่อพูดจบผมก็โค้งให้กับสักขีพยานทั้งหลาย มีทั้งเสียงปรบมือ เสียงโห่ร้อง
- - สุดยอด......ไอ้หน้าด้าน - - (อันนี้ผมถือเป็นคำชมนะ)
- - นายแน่มาก - - (ถ้าไม่แน่ จะได้แฟนหรือวะ)
- - ทำไมไม่เห็นทำแบบนี้ให้เราบ้างหละ - - (สาวที่อยู่ห้องเดียวกับสายฟ้า หันไปงอนแฟนตัวเอง)
- - ขอแบบนี้สักคนสิ - - (แบบนี้นี่ หมายถึงหน้าตา หรือความด้านครับ)
- - สายฟ้า ถ้าไม่เอายกให้เรานะ - - (อันนี้ไม่ไหวมั้งครับ เพราะคนพูดนี่เป็นกระเทยร่างยักษ์)
และอีกหลายคำพูดที่หลายคนส่งเสียงตอบกลับเสียงตะโกนของผม
“ตะวัน......” ตอนนี้สายฟ้าเกาะแขนผมแน่น พร้อมกับขยับมายืนด้านหลัง
“เขินหรือสายฟ้า” ผมหันไปส่งยิ้มหวานให้
“ทำไมทำแบบนี้หละ ไม่อายหรือไง” ยิ่งแก้มใสๆเป็นสีแดงแบบนี้ ยิ่งทำให้สายฟ้ายิ่งหน้ารักเข้าไปอีก
“อายทำไม ก็คนมันรักนี่นา” สิ้นคำพูดผม ก็มีเสียงโห่ร้องดังมาอีกรอบ
“ต่อไปสายฟ้าจะได้รู้ว่าเรารักสายฟ้า และคนอื่นจะได้รู้ว่าสายฟ้ามีเจ้าของแล้วไง”
“ตะวันแน่ใจหรอ” สายฟ้ามองที่ตาผม ด้วยแววตาสงสัย
“ถ้าไม่แน่ใจ แล้วจะทำอะไรบ้าๆแบบนี้หรอ” พูดจบผมก็จุบที่หน้าผากสายฟ้าหนึ่งที พร้อมกับเสียง กรี๊ด เสียงโห่ และเรื่องของผมกับสายฟ้า ก็เป็นที่พูดถึงไปอีกหลายวัน..........
“สายฟ้ารักตะวันไหม” ผมถามสายฟ้า ระหว่างที่มือยังกอดเบาๆที่เอวสายฟ้า
“ถ้าไม่รัก....จะเรียกว่าอะไรหละ” ก้มหน้าหนีไปแล้วครับสายฟ้า ขี้อาบแบบนี้มันน่ารักซะเหลือเกิน
“ตะวันรักสายฟ้านะครับ”
“วันนี้ได้ยินจนเลี่ยนแล้ว” ผมได้แต่ขำเมื่อได้ยินสายฟ้าตอบกลับมา 55555 แฟนผมน่ารักไหมหละครับ
++++++++++++++++++++++++++++จบ++++++++++++++++++++++++++++++++++
[ก่อนเรื่องจะลงตัว]
“ไอ้ที มึงหยุดก่อน” ตอนนี้ผมกำลังจะเข้าบ้าน ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงจะเดินหนีไปแล้ว แต่ตอนนี้ผมรู้ว่าโจ้ไม่ได้มาเพื่อตามตื้อผมเหมือนแต่ก่อน
“มีอะไร” ผมหันกลับไปถาม
“มึงจะเอายังไงเรื่องสายฟ้า” โจ้มันเปลี่ยนไปเยอะ ตั้งแต่วันที่มันเข้าโรงพยาบาล ดูเหมือนมันจะไม่สนใจผมเลย
“เอายังไง......แล้วนายเกี่ยวอะไรด้วย” ผมทวนคำของโจ้ พร้อมกับถามกลับไป
“มึงก็รู้ว่าสายฟ้ารักตะวัน แล้วตะวันก็รักสายฟ้า” โจ้ทำหน้าไม่พอใจ ที่ผมไม่ตอบแต่กวนกลับไป
“กูไม่รู้ รู้แต่ว่าสายฟ้าคบอยู่กับกู” ผมยังยียวนคนตรงหน้าต่อไป และนั่นคือการตัดสินใจพลาดของผม เพราะเมื่อพูดจบ โจ้ก็ส่งหมัดเข้าที่แก้มผมทันที...................เจ็บจริง
“มึงไม่สมควรพูดว่ามึงรักสายฟ้า และมึงยิ่งไม่สมควรพูดว่ามึงเป็นเพื่อนตะวัน” โจ้ชี้หน้าผมก่อนจะเดินจากไป.......จริงๆผมก้ถอดใจเรื่องสายฟ้าไปแล้ว แต่อยากจะกวนโจ้มากกว่า เพราะหลังๆมานี่ โจ้ไม่เคยมาให้ผมเจออีกเลย ไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ผมมองมาทุกครั้งจะต้องเห็นโจ้เสมอ แล้วยิ่งไอ้ท่าทางหมางเมินแบบนั้น มันยิ่งทำให้ผมหงุดหงิด แต่ว่านะหมัดเมื่อกี้.....มันเจ็บนะโว้ยโจ้..... ผมคงต้องไปคุยกับไอ้ตะวันให้รู้เรื่องสักที ไม่งั้นหน้าผมคงจะเจ็บอีกรอบเพราะฝีมือโจ้แน่ๆ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ผมนอนหลับตาอีกครั้ง คิดทบทวนในสิ่งที่ผมเพิ่งพูดกับไอ้ตะวัน ..... คงถูกต้องแล้วสินะ ที่ผมเลือกจะไม่ทำอะไรให้ยุ่งไปกว่านั้น เพราะดูยังไงก็รู้ว่าทั้งสองคนไม่มีความสุขเลย ที่ต้องหลอกหัวใจตัวเอง แล้วคนเป็นเพื่อนอย่างผม จะไปขวางเพื่ออะไร
“ปวดใจหละสิ” เสียงๆหนึ่งดังขึ้นด้านข้าง ถึงไม่ต้องลืมตาผมก็รู้ว่าเป็นใคร
“อืม.......จะมีใครมาดามใจไหมนะ” ผมตอบกลับไป โดยที่ยังนอนหลับตาเช่นเดิม
“เสียใจวะไอ้ที กูเลิกกพิศวาสมึงแล้ว” โจ้ไม่พูดเปล่า เอานิ้วมาดีดที่หน้าผากผมด้วย
“ทำไมเร็วแบบนั้นหละ”
“เสียดายตอนนี้ก็ไม่ทันแล้วหละมึง”
“ถ้างั้นอยู่เป็นเพื่อนคนปวดใจหน่อยนะ” ผมขยับเอาหัวไปหนุนตักโจ้ไว้
“ไม่งั้นจะมีเพื่อนไว้ทำไมหละ” โจ้ไม่ได้ผลักไสผมออก แถมยังลูบหัวผมเบาๆ
เฮ้อ......ผมทำหลุดมือไปได้ยังไงเนี่ยคนแบบนี้ ช้าไปไหมนะที่จะกลับมามองคนข้างๆ..........
+++++++++++++++++++++++จบบริบูรณ์+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
อิอิ...แอบตกใจกับชื่อตอนหละสิ
ตอนนี้ก็จบไปอีกเรื่อง หลังจากนี้คงแต่งเรื่องลุงใหญ่กับหนูบีได้สักที
แต่งเรื่องนี้แล้วยอมรับว่าทำให้หงอยเหงา เศร้าซึมได้เลย
พอจะแต่งเรื่องหวานๆของลุงใหญ่ เลยแต่งไม่ออก
ขอบคุณที่ติดตามนะครับ
พบกันเรื่องลุงใหญ่หนูบีนะครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
