สิ่งแรกหลังจากกลับถึงบ้านคือ... เช็คน้องปลื้ม เฮียโปรด 555+
น้องโตขึ้นมาก... น้ำตาจิไหล...
ด้วยความปลื้มปริ่ม...
ดีใจที่น้องกลับมาเป็นหนุ่มใสลูกเจ้าของโรงพยาบาลเหมือนเดิม (พอกันทีชีวิตเด็กกำพร้าเมียทาสในเรือนคุณหลวง!!!) เหมือนปกติน้องเดินก้มมองแต่พื้น ตอนนี้นี้เดินหน้าตรงมองไปข้างหน้า ขุ่นพี่ปลื้มปิติเหลือเกิน (ซับน้ำตาอีกที)
จริงที่สุด มันไม่สำคัญว่าเรื่องเกิดเพราะใคร มันสำคัญที่ตัวคนที่ปล่อยให้มันเกิดขึ้น ไม่ต่างจากแฟนนอกใจบอกไม่ผิดอ้างว่าชู้ยั่ว (คือมันผิดที่เขายั่วแล้วมรึงเอาไง ห่านนนนนนนน) คุณเปรมผิดจริง แต่เรื่องคงไม่เกิดถ้าเสี่ยรักปลื้มมากกว่าการปิดบังความผิดตัวเอง
ถ้าคุณยอมทำตามเงื่อนไขอะไร โดยที่มีการ "เลิก" หรือ "เสีย" แฟน คุณเป็นเดิมพัน อย่าได้เสียเวลาทำเลย เลิกแม่มเลยเหอะ เพราะทันทีที่คุณตัดสินใจยอม คือมันชัดแล้วว่าคุณเลือกเงื่อนไขนั้นมากกว่าคนรักของคุณ... เหมือนกะคำถามที่ว่าระหว่างแฟนกะแฟนคนที่สองจะเลือกใคร บอกได้ว่าเลือกคนสองไปเหอะ เพราะถ้าแฟนสำคัญจริง เสียไปไม่ได้ คุณคงไม่นอกใจไปมีคนที่สอง...
สำหรับเสี่ยที่เพิ่งจะมาคิดได้ตอนหลัง... จริงอยู่คนเราผิดพลาดกันได้ ควรให้อภัย คิดว่าการอภัยนั้นปลื้มให้เสี่ยได้ แต่ความรักความเชื่อใจนั้นอีกเรื่อง ตลอดเดือนกว่าที่เรื่องเกิด เสี่ยมีโอกาสเปลี่ยนใจกลับลำได้ทุกวัน... แต่ไม่ทำ... ทุกวันที่เห็นปลื้มเจ็บ... มันไม่เคยมากพอที่จะทำให้เปลี่ยนใจ... โอกาสที่เสี่ยอยากได้ เสี่ยได้ไปมากมายโดยไม่ใช้... ก็ไม่รู้ว่าจากนี้มันยังจะเหลือให้เสี่ยรึเปล่า
ขอบคุณที่มาต่อให้อย่างสม่ำเสมอ
เขาก็จิเฝ้ารอเตงทุกวันเหมือนเดิม