ประมาณสัก 8 โมงกว่าๆ พวกเราก้อถึงคอนโดผมโดยสวัสดิภาพ ก่อนจะลงผมก้อกล่าวขอบคุณดิวไป ที่ช่วยพาผมไปหาน้องแมน และพาผมไปยังที่ที่ทำให้ผมสบายใจ ซึ่งดิวก้อยิ้มรับคำขอบคุณนั้น แล้วก้อขับรถจากไป เฮ้อออออ ที่จริงผมยังนอนไม่เต็มอิ่มเลย กะว่าขึ้นไปห้องนี่จะนอนต่อสักหน่อยแล้วค่อยไปทำงานดีกว่า ว่าแต่ว่า ต้งจะเป็นยังไงบ้างแล้วนี่ผมเล่นปล่อยต้งไว้ทั้งคืน จากนั้นผมก้อเดินขึ้นไปหาต้งบนห้องของผม
พอผมเปิดห้องเข้าไป เดินเข้าไปหาต้งที่ห้องนอน ก้อไม่เห็นต้งซะแล้ว นี่ต้งจะโกรธผมรึเปล่าน๊า ที่ทิ้งเข้าไปขนาดนั้น ผมเลยกดโทรศัพท์หาต้ง แต่ติดต่อไม่ได้ ผมเลยกระวนกระวายใจใหญ่เลย รู้สึกผิดกับต้งมากๆ แต่ไม่รู้จะทำยังไงดี เดินไปเดินมาจนไปเห็นกระดาษโน้ตแปะไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง ผมเลยหยิบมาอ่าน
อี้ครับ ต้งขอโทษด้วยน่ะครับที่ทำอะไรอย่างเมื่อคืนไป
ทั้งๆที่ต้งก้อรู้ว่าอี้ยังไม่พร้อม แต่ก้อยังอยากทำลงไป เพราะว่า
ต้งรักอี้มาก มากจนไม่กล้าที่จะเสียอี้ไปไหน ต้งเกือบทำให้อี้เจ็บ
โดยไม่รู้ตัว เพราะว่าความเมาบวกกับความบ้าของตัวเอง
ตอนนี้ต้งได้สติแล้ว เลยกลับมาคิดทบทวนดูอีกทีว่า เราทำถูกไหม
ดีนี่ที่มีเรื่องน้องแมนแทรกเข้ามาก่อน เรื่องมันเลยจบไป
ต้งไม่ได้รู้สึกไม่ดีเลยน่ะครับ ที่อี้ต้องออกไปหาน้องแมนซะกลางดึกขนาดนั้น
ต้งกลับรู้สึกดีซะอีก ที่อี้ใส่ใจกับคนรอบข้างมากขนาดนั้น
ต้งเลือกคนไม่ผิดจริงๆ
พอต้งตื่นขึ้นมาตอนเช้า ก้อไม่เห็นว่าอี้กลับมาแล้ว
อี้คงยังมีธุระต้องทำอีก เลยยังไม่กลับ
ต้งก้อเลยขอตัวกลับบ้านก่อนดีกว่า ไว้ยังไงต้งจะไปหาที่ทำงานน่ะครับ
ไว้ไปทานอาหารกลางวันด้วยกัน น่ะครับที่รัก
รักเสมอ
ต้ง
เมื่อได้อ่านโน้ตแล้วผมก้อรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย นึกว่าต้งจะน้อยใจจนหนีกลับบ้านไปแล้ว ดีแล้วที่ต้งยังมองโลกในแง่ดี จากนั้นผมก้อเข้าไปนอนต่อที่เตียงนอนอันแสนวิเศษของผม เฮ้อออ ง่วงจังเลย