บทที่ 5: นมจืดกับโกโก้ครันช์ [100%]
หลังจากถ่ายไปได้สองรูป คนมองก็ทนไม่ไหว เพราะไอ้เตี้ยนมถ่ายรูปได้ห่วยแตกมาก แม่งเสาไฟเบี้ยวไปข้างนึง ตกขอบกล้องได้อีก
“โว้ย มานี่!” ทนไม่ไหวเว้ย หัวร้อน! จับลากไอ้นมเน่ามาหาตัว เอื้อมมืออ้อมคนตัวเล็กไปจับกล้องให้ตั้งดีๆ
กลายเป็นว่าตอนนี้นมจืดถูกร่างสูงใหญ่กักตัวอยู่ในอ้อมแขนกลายๆ ตัวเล็กๆแทบจะจมหายไปในตัวของอีกฝ่าย ฝ่ามือใหญ่จับมือเล็กขาวจืดไว้แน่นยกกล้องขึ้นในมุมองศาที่พอดี ปากก็ยังบ่นพึมพำไม่ขาดสายจนนมจืดกลัวว่าพระเอกอาจจะเป็นมนุษย์ประเภทหายใจทางผิวหนังก็เป็นได้
“เอ้า...แค่นี้...แม่งมึงควายฉิบหาย” เสร็จก็ก้มบอกคนตัวเล็ก
ในจังหวะที่นมจืดเงยหน้ายิ้มตาหยีมาให้ ปากเล็กๆสีชมพูอ่อนๆขยับพูด
“อื้อ สวยจัง” ภาพของครอบครัวเล็กน่ารักของชาวญี่ปุ่นที่หันหลังให้พวกเขาทั้งสองคนริมฟุธบาทของถนนสุขุมวิท ดูเป็นอีกหนึ่งวันสำหรับครอบครัวดีจัง
นัยน์ตาคมชะงักชั่ววูบหนึ่งก่อนจะผละตัวออกไปอย่างรวดเร็ว ทำหน้านิ่งดุดันทั้งที่รู้สึกไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไรนัก ยืนลูบใบหน้าให้กลับมาเป็นตัวของตัวเอง ระหว่างที่นมจืดเอียงคอมอง สงสัยจะหายใจไม่ทันเพราะพูดรัวมาก
“พระเอกเก่งอะ พูดเร็วๆได้ยาวตลอดเลย หายใจทางไหนอะ? ผิวหนังหรอ?” นมจืดเรียนจบสายวิทย์คณิตมาเพราะฉะนั้นเรื่องชีววิทยาก็เก่งพอสมควร ไม่เคยเห็นหรอกว่ามนุษย์หายใจทางผิวหนังได้แต่ว่าพระเอกอาจจะเป็นคนแรกก็ได้
เป็นการค้นพบที่น่าอัศจรรย์ทีเดียว!
ร่างสูงใหญ่ชะงักไปกับคำถามของมัน รู้สึกเหมือนความดันจะทะลุสมองแล้วมั้ง
อะไรคือ...หายใจทางผิวหนัง???
มนุษย์หายใจทางปอดออกทางจมูก ส่วนพวกที่หายใจทางผิวหนังนั้น…
“ไอ้สัสมินเนียน!!!” เสียงคำรามลั่นจนนมจืดย่นคอหงอๆ เสียงดังอีกแล้วอะพระเอก… “กูไม่ใช่กบนะไอ้ห่าถึงจะได้หายใจทางผิวหนัง ไอ้ส้นตีน!”
“คิก...” คนตัวเล็กกว่าหัวเราะคิกคัก “เราล้อเล่นนะ...”
พระเอกแยกเขี้ยว กูว่าไอ้เตี้ยมันไม่ใช่คนซื่อบื้อหรอก มันแม่งคือไอ้มินเนี่ยนแดกแฟ๊บกวนส้นตีน!!!
“เพื่อนเล่นหรอมึง” เห็นหน้ายิ้มแป้นปัญญาอ่อนของมันแล้วอยากจะดีดออกนอกโลกไปตายห่าที่ไหนก็ไป
“อื้อๆ เป็นเพื่อนกันนะๆ” นมจืดมีเพื่อนน้อยนับนิ้วยังเหลือเลย เพราะงั้นมีเพื่อนเพิ่มอีกสักคนนมจืดคิดว่ามันดีมากๆ
พระเอกมองคนตัวเล็กยิ้มตาหยี แว่นโตๆบังครึ่งหน้า หน้าผาดเหม่งๆโดนหมวกแก๊ปปิดนิดหน่อย เตี้ยๆตัวเท่าหัวนมแถมไม่มีสมองอีก
มีเพื่อนเป็นมินเนี่ยนแดกแฟ๊บขนาดนี้ ดูท่าชีวิตเขาอาจจะไมเกรนขึ้นหน่อยๆ แต่ก็คงพอได้ล่ะมั้ง
“ไอ้เตี้ยเอ๊ย...” พระเอกดึงแก้มขาวจืดที่ขาวจนเห็นเส้นเลือดฝาดบางๆแล้วยืดออกทั้งสองข้าง ยืดจนเจ้าของแก้มร้องโอดโอย
“อื้อ...เอ็บแอ้มมมมมม” นมจืดเจ็บแก้มไปหมดแล้ว พระเอกจะดึงให้ขาดเลยหรือไงอะ ฮืออออ นมจืดยังไม่อยากหน้าแหว่งน้า
พอร่างสูงปล่อย คนตัวเล็กก็รีบขยับหนี ยืนนวดแก้มตัวเองยกใหญ่ แถมบ่นกระปอดกระแปดว่าเจ็บแก้มมากๆ พอหายเจ็บก็คว้ากล้องที่ห้อยบนคอไปถ่ายรูปต่อ
คนตัวโตกลอกตาใส่ พ่นลมหายใจเบื่อหน่ายก่อนจะยกโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาเปิดแอพกล้องกดถ่ายไปเรื่อยๆ
เชื่อเหอะ!
เขาถ่ายรูปในกล้องไอโฟนสวยกว่าไอ้มันเนี่ยนถ่ายกล้องตัวใหญ่กว่าเป็นไหนๆ ของแบบนี้มันวัดกันที่ฝีมือ!
“อะ คืน” นมจืดถอดสายสะพายมี่ห้อยบนคอส่งคืนกล้องให้เจ้าของ มือใหญ่รับไปสะพายกลับที่คอของตัวเอง “ขอบคุณน้า”
เจ้าของกล้องเออออไปด้วย นัยน์ตาเรียวคมมองร่างเล็กที่เดินเริงร่าจนน่าดีดกะโหลก แล้วนั่นไง! ไอ้เตี้ยนมมอเตอร์ไซด์จะเสยหน้าแม่งแล้ว!
“เฮ้ย! ระวังสิวะ!” เสียงทุ้มบ่นลั่น หันขวับไปมองมอเตอร์ไซด์ที่ฝ่าฝืนขึ้นมาขี่บนทางเท้า อยากจะเข้าไปต่อว่าแต่ว่ามันดันบิดเร่งหายแวบไป
พระเอกสบถพึมพำในลำคอ นมจืดยิ้มแหย รู้สึกผิดที่ไม่ได้ระวังหรือดูรถดีๆ
“ขอโทษ…” เสียงเล็กๆพึมพำเสียงค่อย ก้มหน้างุด
“มึงไม่ได้ผิดจะขอโทษทำไมวะ” พระเอกถอนหายใจ “คนผิดคือคนที่เสือกขี่มาบนนี้ มึงไม่ผิดก็มั่นใจในตัวเอง”
มือใหญ่ตบปุๆบนหัวคนตัวเล็ก เฮ้ย! ไอ้พระเอก! นมจืดเขาอายุมากกว่าเอ็งนะเว้ย มาตบหัวปุๆเป็นอนุบาลเชียว
“อื้อออ” เงยหน้ามายิ้มตาหยี หัวเราะชอบใจ
“เฮ้ย เดี๋ยวกูเข้าท็อปแป๊บ” มือใหญ่ชี้ไปที่ซุปเปอร์แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ไม่ไกล
นมจืดมาถึงหน้าร้านเงยหน้ามองตัวอักษรที่แปะอยู่บนตัวตึก
...Villa Market…
อ้าว...ไหนท็อปซุปเปอร์มาร์เก็ตอะ
“พระเอก! ที่นี่มันวิลล่ามาร์เก็ต ไม่ใช่ท็อปที่อยากไปสักหน่อย เข้าผิดที่แล้ว” นมจืดตาลีตาเหลือกวิ่งเข้าไปตามร่างสูงใหญ่ที่เดินดุ่มๆเข้าไปแล้ว
พระเอกชะงักเมื่อมีมือเล็กมากระตุกเสื้อ โว๊ะ! ไอ้เตี้ยนมมมมมม
“เออ! จะท็อปหรือวิลล่ามันเหมือนกันเว้ยยยย!” แม่งกูจะซื้อแค่แยมส้มสองกระปุกไปทาขนมปังแค่เนี่ย!
ที่ไหนๆก็ขาย! โชห่วยหน้าปากซอยบ้านมึงก็ขาย!
นมจืดดันแว่นส่ายหน้าขึงขังไม่เห็นด้วย “ไม่เหมือนสิ...ท็อปคือท็อปซุปเปอร์มาร์เก็ต วิลล่าก็วิลล่าสิ แค่เขียนยังไม่เหมือนกันเลย พระเอกมาบอกเหมือนกันได้ไง” พูดเสร็จหรี่ตามองร่างสูงใหญ่ ทำท่าเหมือนอีกฝ่ายยังไม่เข้าใจเขา
ไอ้ห่าน! ไอ้เสรดเป็ด! ไอ้เตี้ยมินเนี่ยนแดดแฟ๊บ! ไอ้นมเน่า! ไอ้สี่ตา! ไอ้เตี้ยหมาไม่ตื่น!
“มึงจะไปไหนก็ไป๊!!!” สาบานว่าถ้ากูยังเห็นมึงอีกกูจะบี้ๆๆๆๆให้แบนแต๊ดแต๋เลย
คนหัวร้อนรีบเดินหนีไปชั้นขายแยมกระปุกทันที ไม่รอให้คนตัวเล็กได้ถามต่อ นมจืดอ้าปากหวอ งงงวยว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป แต่ก็รีบวิ่งดุกดิกตามหลังคนตัวใหญ่ไป
“อ้าว...ซื้อแยมหรอ?” ยิ้มแฉ่งถาม ในมือใหญ่มีแยมสีส้มสองกระปุก
“ซื้อขี้มั้ง!” พ่นลมหายใจพรืดใหญ่ แม่ง เหม็นหน้าไอ้นมเน่าฉิบหาย
ตากลมหลังแว่นเบิกกว้าง หันซ้ายหันขวากลัวใครได้ยิน ลูบอกแปะๆ โชคดีไม่มีใครอยู่ตรงนั้น
“ฮื้อ...พูดไม่เพราะเลย” ย่นจมูกใส่อีกแหนะ
ใบหน้าครึ้มเคราเบ้ปากกลอกตาไปมา มองไอ้เตี้ยเท่าหัวนมที่ยิ้มร่าเดินผ่านตัวเขาไป
“นี่ๆ เอาขนมปังด้วยไหมพระเอก” ไปถึงชั้นวางขนมปังแถวก็หยิบถุงขนมปังขึ้นมาชูถามเหยงๆ
“เออ...เอามา” นัยน์ตาคมเรียวหรี่ตามอง น้ำเสียงฟังดูหงุดหงิกเล็กน้อย
ถึงหงุดหงิดฉิบหายไอ้มินเนี่ยนมันก็ไม่รู้หรอ เอ๋อแดกซะขนาดนั้น!
ถ้าแดกนมจืดแล้วโตมาแบบนี้นะ กูลาตายดีกว่า!
นมจืดไม่ได้หิ้วมาแต่ขนมปังแต่ยังถือตะกร้าติดมือมาด้วย จัดแจงให้คนตัวโตใส่ของลงไป พระเอกขมวดคิ้วเหมือนถามว่าเอามาทำซากอะไร เลยรีบตอบ
“เราอยากซื้อด้วย ขอเราซื้อแป๊บนะ” เหมือนจะยิ้มอ้อนอยู่ในที ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับรีบถือตะกร้าฮัมเพลงเดินไปอีกล็อคทันที
ร่างสูงแยกเขี้ยวตามไปอย่างหัวเสีย รู้สึกเหมือนแพ้ยังไงไม่รู้เว้ยยยย หงิดส์สัส! หงิดส์เป็นคำย่อของคำว่าหงุดหงิด ใส่ ส์ ให้ด้วยเป็นพหูพจน์ แปลว่า หงุดหงิดเกินกว่าหนึ่งครั้ง เข้าใจตรงกันนะ!
“อ๊ะ!” คนหงุดหงิดเกินกว่าหนึ่งครั้งคว้าตะกร้าในมือเล็กกระชากเล็กน้อยจนไปอยู่ในมือตัวเอง นมจืดตกใจร้องเบาๆ แต่พอเห็นคนดึงตะกร้าไปถือเป็นใครก็ตบอกปุๆ “นึกว่าโดนวิ่งราวตะกร้าซะอีก แหะๆ” พูดอย่างโล่งอกแล้วยิ้มยิงฟัน
โว๊ยยยยย! ไอ้เอ๋อแดก!
ใครเสร่อวิ่งราวตะกร้าในซุปเปอร์กันบ้างวะ แถมยังไม่ได้จ่ายตังค์อีก โง่สัสๆ
“เหอะ! วิ่งราวห่าไร ลักพาตัวไปขายชายแดนเลยดีกว่าไหม” แต่อย่างไอ้เตี้ยนี่แม่งห่าจะขายไม่ได้ราคา ก่อนจะได้ขายแม่งคงโดนเขาจับถ่วงน้ำตายห่าไปแล้วมั้ง
“อืม…” นมจืดพึมพำที่หน้าชั้นวางกล่องซีเรียลอาหารเช้าที่เรียงกันหลากหลายยี่ห้อ “อ๊ะ! ซื้อสองกล่องแถมชามมินเนี่ยน” นมจืดมองโปรโมชั่น
“มึงแดกไรเนี่ย!”
“พระเอกๆดูๆ ถ้าซื้อโกโก้ครันช์สองกล่องแถมชามด้วยอะ”
นัยน์ตาคมมองไปที่ชามที่ไอ้เตี้ยมันว่า ชาม? ชามห่าไรหน้าตาเหมือนคนพูดเลยเว้ย!
“มึงปัญญาอ่อนปะเนี่ย! เขาให้เด็กแดกไหม?!” สาบานว่ามันปีสาม!
“ทำไมอะ โกโก้ครันช์เขาไม่มีกำหนดอายุผู้บริโภคซะหน่อย” นมจืดเถียงขาดใจเลยนะ
ใบหน้าครึ้มเคราแบกเขี้ยวหงุดหงิด โบกมือเป็นเชิงไล่ “เรื่องมึง อยากซื้อไรหยิบๆมา”
คนตัวเล็กคว้าซีเรียลสีน้ำตาลมีรูปหมีโคอาล่ามาใส่ตะกร้า ข้างๆกล่องซีเรียลมีชามตัวการ์ตูนหน้าตาประหลาด
“นี่อะ เคยเห็นที่เขาแชร์มา ด้านหนึ่งมันใส่นมได้ส่วนอีกด้านเอาไว้ใส่ซีเรียล มีฝาปิดพกไปข้างนอกได้” นมจืดอธิบายสรรพคุณของของแถมอย่างตื่นเต้น
พระเอกคิ้วขมวดมุ่น กูไม่นิยมปิคนิคนอกบ้าน ไม่จำเป็นต้องใช้ชามมินเนี่ยน!
เดินมาจ่ายเงิน พระเอกหยิบแยมสองกระปุกของตัวเองไปจ่ายเงินอีกช่อง ปล่อยให้คนตัวเล็กจ่ายเงินของตัวเอง
“นี่นะ ของแถมนี่หายากมากเลยนะ โชคดีจังบังเอิญมาเจอที่นี่” นมจืดไม่หวังของแถมเพราะยังไงเขาก็กินซีเรียลอยู่แล้ว “อ๊ะ!!! พระเอก!!!”
เสียงเล็กร้องลั่นเมื่อมือใหญ่แกะซองของแถมที่ติดมาออกไปถือไว้
“เอาของเราไปทำไม?” ถึงจะไม่ได้อยากได้ของ แต่ถ้าได้แล้วก็ดีใจนะ พระเอกเอาไปไม่ได้นะ
นัยน์ตากลมจ้องมองร่างสูงใหญ่โยนชามมินเนี่ยนสีเหลืองบนมือไปมา
“หน้าโง่เหมือนมึงฉิบหาย” พูดเสร็จยิ้มแสยะก่อนจะเดินไปโดยทิ้งนมจืดกับกล่องซีเรียลสองกล่องโดยไร้ของแถมอีกต่อไป
ฮื้ออออออ!
พระเอกกกกกกก เอาชามเราคืนมาน้าาาา!
---------------- 100% ----------------
สวัสดีค่ะ
วันนี้เอาน้องนมครึ่งหลังมาให้แล้วนะคะ ขออภัยที่หายไปนานเลยค่ะ
ตอนนี้พวกนางทั้งสองยังเที่ยวอยู่แถวสุขุมวิท555 ตอนหน้าเราจะพาสองคนนี้ออกจากพื้นที่แล้วค่ะ 5555
ขอบคุณทุกการติดตาม เรื่องรักรสนมจืดถือว่าได้การตอบรับดีกว่าที่เราคิดมากเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะที่เอ็นดูน้องนมและอีพระเอกคนกากปากหมาค่ะ
คอมเม้นมาฟี้ดแบ็คกันได้นะคะหรือจะหวีดกันในทวิต #รักรสนมจืด
ปล. ตอนนี้มือถือของไอ้พระเอกมันโดนไวรัสค่ะ ทำให้เราได้เจาะข้อมูลไลน์ลับของ #พระเอกหล่อฉิบหาย และ #นมจืด กันค่ะ อ่านได้ที่แอพจอยลดาค่ะ >>
http://www.joylada.com/story/59905bfa2bf5310001af6cbe
หัวข้อ: รักรสนม (จืด): สเปเชี่ยล วิท สมชาติ 2: The toys (1) P.63 (04/12/2018) (อ่าน 348183 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก