เพ้อเพราะรัก
ตอนที่สิบห้า งั้นเราเป็น...กันมั้ย
“แม่ครับผมไปโรงเรียนก่อนนะครับ”ผมบอกแม่เมื่อเห็นว่าดินมาแล้วเพราะไม่อยากให้เขาเข้ามาในบ้านซักเท่าไหร่เดี๋ยวจะนานเพราะดินไม่ค่อยกินข้าวเช้าเดี๋ยวแม่จะเรียกให้นั่งแล้วก็คงอีกนานกว่าจะได้ไปโรงเรียน ผมรีบยกมือไหว้แม่ก่อนที่จะเดินออกมาหน้าบ้านก็เห็นดินยืนใส่หมวกกันน็อครออยู่แล้ว
“ไปกันยัง”ดินถาม
“อื้ม”ผมตอบ ดินจึงยื่นหมวกกันน็อคมาให้ “วันนี้เข้าไปในโรงเรียนเลยนะสายแล้ว”ผมบอกพลางใส่หมวกกันน็อคไปด้วย
“ได้..แล้วกินอะไรมายัง”ดินถาม
“ยังอ่ะ”ผมตอบแต่ดินก็ไม่ได้ว่าอะไรก่อนที่จะเอานมให้กล่องหนึ่งกับขนมปังแล้วสตาร์ทรถ ผมก็ขึ้นรถไปแล้วก็แอบยิ้มอยู่คนเดียว
เมื่อมาถึงโรงรถดินจอดรถเสร็จพวกเราก็รีบเดินไปเข้าแถวทันทีเพราะวันนี้มันสายจริงๆระหว่างเดินไปเข้าแถวก็มีคนมองมาที่ผมกันดินอยู่เหมือนกันโดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่ดูเหมือนว่าจะเป็นแฟนคลับของดิน ถึงผมกับดินจะมาโรงเรียนด้วยกันเป็นอาทิตย์แล้วก็ตามแต่ส่วนมากผมกับดินก็จะแยกกันตั้งแต่อยู่หน้าโรงเรียนเพราะผมจะต้องไปหาพวกไอ้แบล็ค ไอ้บอม ก่อน
“นั่นใครวะมึง”ผู้หญิงคนหนึ่งถามเพื่อนของเธอขึ้นพลางมองมาทางผมทำให้ผมเดินห่างออกมาจากดินนิดหน่อย ก็อย่างที่ว่าแหละครับผมก็ไม่ได้เป็นคนดังในโรงเรียนสักหน่อยแถมโรงเรียนผมคนก็ต้องเยอะไม่แปลกหรอกครับที่พวกเธอจะไม่รู้จักผม
“ออมเป็นอะไรอ่ะ”ดินถามขึ้นเมื่อเห็นผมเดินห่างออกไปเรื่อยๆ
“อ่อเปล่า...”ผมตอบ
“อย่าไปสนใจเลย”ดินพูดพร้อมกับเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้นเรื่อยๆก่อนที่จะจับมือผม “เร็วหน่อยดิเดี๋ยวก็โดนทำโทษหรอก”ดินบอกก่อนที่จะออกตัววิ่ง ผมจึงวิ่งตามเขาไปพร้อมกับรอยยิ้มนั้นน่ะสิเนาะผมจะไปสนคนอื่นทำไมในเมื่อคนที่ผมรักเขาอยู่ตรงนี้แล้ว ระว่างทางก็มีคนหันมามองอยู่เรื่อยๆจนถึงแถวคนแทบจะทั้งโรงเรียนต่างพากันหันมามอง ผมนี้ละอยากจะแทรกแผ่นดินหนี
“ดินปล่อยมือเราได้แล้ว..”ผมบอกเขาเพราะคนมองมาทางเราเยอะมากเกินไปแล้ว
“อ่อ..โทษทีเราลืมอ่ะ”ดินบอกยิ้มพร้อมกับปล่อยมือผม
“เอ่อ..งั้นเราไปเข้าแถวก่อนนะ”ผมบอกดินแก้เขินก่อนที่จะเดินไปที่แถว
“แหม๋....เดี๋ยวนี้ล่ะก็เนาะ...”กี้พูดขึ้นเมื่อผมไปถึงแถว
“อะไรกี้”ผมถามขึ้นแก้เขินทั้งๆที่ก็รู้แหละครับว่าเขาว่าให้ผม
“ไม่รู้สิเนาะปริม..ก็เห็นจะจับมือกันมา...แต่ไม่ได้ว่าให้ใครเนาะ”กี้ว่าท่าทางกระแหนะกระแหน
“ใช่ๆ...ออมไม่ต้องคิดมากหรอกจูงมือกันมาขนาดนั้นคนที่โดนจูงอาจจะตาบอดก็ได้ไม่ใช่ออมหรอก”ปริมเสริม
“พวกมึงเป็นแฟนกันแล้วหรอวะ”ไอ้บอมถามขึ้นทำให้ผมถึงกับไปไม่เป็น
“แฟนบ้านมึงสิยังไม่ได้เป็นโว้ย”ผมบอกไปทำท่าทางมีอารมณ์เพื่อกลบเกลื่อนอาการเขิน
“ยังไม่เป็นแปลว่าต่อไปต้องเป็นน่ะสิ”ปริมพูดขึ้น
“เออจริง”กี้เสริม
“ไม่ใช่อย่างงั้น”ผมบอก
“เอ้า!!!ก็เห็นเปิดตัวกันเกิ้นนน...จูงไม้จูงมือกันมาอย่างกับคนตาบอด”ไอ้บอมว่า
“ไม่ได้เป็นโว่ย!กูไม่คุยกับพวกมึงแล้ว”ผมพูดงอนๆ
“ระวังไว้เถอะเดี๋ยวจะมีแมวมาขโมยไปแล้วมึงจะเสียใจเล่นตัวอยู่นั่นแหละ”ไอ้บอมว่าแต่มันก็ทำให้ผมแอบคิดอยู่เหมือนกัน แต่จะให้ผมทำไงอะขอเขาเป็นแฟนอย่างั้นหรอถึงจะรู้แล้วว่าเขาชอบผมแล้วผมก็ชอบเขาก็เถอะแต่ผมก็อายอยู่ดี
ดึ่ง!
เสียงไลน์ของผมดังขึ้นผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็เห็นดินส่งรูปมาซึ่งนั้นก็คือรูปของผมที่ถ่ายมาจากทางด้านหลังนั่นเอง
‘เล่นอะไรเนี้ย’ผมถาม
‘ดูดีออก’ดินชม
‘โกหก!’ผมส่งข้อความกลับไป
‘รู้ได้ไงอ่ะ5555’ดินบอกก่อนจะส่งรูปอุบาทๆของผมมาอีกผมจึงปิดหน้าจอลง
ดึ่ง!ดึ่ง!ดึ่ง!ดึ่ง!ดึ่ง!ดึ่ง!
เสียงไลน์ของดินดังขึ้นไม่หยุดจนคนอื่นหันมามอง ผมจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อจะปิดเสียงแต่ก็ต้องพบว่ามันไม่ใช่ไลน์ของดินแต่เป็นของใครก็ไม่รู้ผมหันไปมองดินที่ยืนคุยอยู่กับเพื่อนโดยที่เขาไม่รู้ตัวผมจึงรีบเปิดดูแต่ผมก็ต้องตกใจเมื่อเห็นเป็นภาพของไอ้แบล็คที่นั่งอยู่บนห้องคนเดียวเพราะว่าขามันยังไม่หายดีเลยไม่ได้มาเข้าแถว
‘ปล่อยเพื่อนไว้คนเดียวแบบนี้ไม่ดีนะ’
‘ถ้าเพื่อนเป็นอะไรไปจะทำยังไงเนี่ย’
‘ไม่รอบคอบเอาซะเลย’
นี้คือข้อความจากไลน์ของคนที่ผมไม่รู้จัก เขาต้องการอะไรกันแน่ซึ่งในเวลานี้ผมคิดว่าเขาจะเป็นคนอื่นไปไม่ได้นอกจากนายคนเดียว
“ไอ้บอมไอ้แบล็คแย่แล้ว”ผมบอกบอมก่อนที่จะรีบวิ่งออกไปจากแถว
“เฮ้ยไอ้ออมเดี๋ยว!!!”ไอ้บอมเรียกตามหลังผมมาแต่ผมคงไม่มีเวลาไปอธิบายอะไรให้มันเข้าใจตอนนี้เพราะผมไม่อยากให้เหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นมันสายเกินไปหรือเลวร้ายแบบที่ผมคิด
ผมรีบวิ่งขึ้นไปบนอาคารเรียนของผมจนถึงห้องของผมแต่ก็ไม่เห็นมีใครแม้แต่ไอ้แบล็คก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงคนวิ่งออกไปทางหลังห้อง ผมจึงวิ่งตามไปก็เห็นว่าเขาเป็นผู้ชายที่ใส่เสื้อมีฮู้ดผมจึงวิ่งตามเขาไปเขาต้องเอาไอ้แบล็คไปไว้ไหนสักที่ เขาวิ่งลงอาคารผมก็วิ่งตาม และเขาก็วิ่งไปทางหลังโรงเรียน ผมก็วิ่งตามไปติดๆจนใกล้จะถึงประตูทางออก
พลั๊ก!
“เชี่ย ปล่อยกูนะไอ้...”
“เฮ้ย!นี้กูเอง”เสียงนั้นตวาดผมขึ้นทำให้ผมหันไปมอง
“วิน..”ผมเรียกชื่อเขาขึ้นด้วยความแปลกใจ
“ก็เออน่ะสิ..แล้วมึงจะไปไหนเนี้ยวิ่งหน้าตั้งเชียว”วินถามขึ้น
“คือเรา...แล้วผู้ชายคนนั้นล่ะ”ผมถามขึ้น
“ใคร”วินถาม
“คนที่เราวิ่งตามมาไง”
“คือกูไม่รู้ว่ะ กูพึ่งออกมาจากห้องน้ำ”วินบอก
“วินช่วยด้วยผู้ชายคนนั้นมันจับตัวไอ้แบล็คไป”ผมบอก
“ห้ะมึงว่าไงนะ”
“ผู้ชายคนนั้นมันจับตัวไอ้แบล็คไป”ผมบอกทำให้วินทำหน้างงๆ
“มันมาโรงเรียนด้วยหรอวะ เมื่อเช้ากูว่ากูเห็นไอ้บอมมาคนเดียวนะ”วินบอก “หรือว่ามันมาแล้ว..”
“ไอ้ออม...”ไอ้บอมวิ่งหน้าตั้งเข้ามาหาผม
“ไอ้แบล็คแย่อะไรของมึงว่ะ แฮ่กๆๆ”ไอ้บอมถามขึ้นเมื่อมาถึงผม
“ก็กูเห็นไอ้ชั่วนั้นมันส่งไลน์มาหากูว่ามันอยู่บนห้องกับไอ้แบล็คกูกลัวมันทำอะไรไอ้แบล็คไง” ผมพูดพลางจะร้องไห้
“มันจะเป็นไปได้ยังไงกันก็ไอ้แบล็คมันไปโรงพยาบาลกับแม่มันตั้งแต่เช้าแล้วสิบโมงมันถึงจะมาเรียน”ไอ้บอมบอกทำให้ผมถึงกับเหวอ
“งั้นก็...”
“มึงโดนหลอกไงละ”วินบอก
“ทีหลังจะทำอะไรก็มีสติหน่อย”ไอ้บอมบอก “แล้วไลน์นั้นก็บล็อกซะ”
“เดี๋ยวๆมีไลน์ใช่มั้ย”วินถามผมพยักหน้าตอบ “งั้นตามกูมานี้”เมื่อพูดเสร็จวินก็เดินนำพวกผมมาที่ห้องคอมก่อนที่จะขอให้ครูเกรียงศักดิ์ช่วยเช็คข้อมูลของไลร์ให้
“ไลน์ปลอม อีเมลล์ก็ปลอม ปลอมยันเบอร์เลยพวกเธอเล่นอะไรกันอยู่”ครูเกรียงศักดิ์พูดดุๆ
“ขอบคุณครับครู”วินไม่ตอบก่อนที่จะพาพวกผมเดินออกมาจากห้องคอมแล้วมานั่งคุยกันข้างนอก
“มึงรู้มั้ยว่ามันเป็นใคร”วินถามผมขึ้นขณะนั่งที่นั่งอยู่โต๊ะม้าหินอ่อนซึ่งตอนนี้คนก็ขึ้นเรียนกันหมดแล้ว
“รู้”ผมตอบ
“อย่าบอกนะว่าไอ้คนที่ทำร้ายมึงกับไอ้แบล็คอ่ะ”ไอ้บอมถามขึ้น
“กูว่าน่าจะใช่นะ”ผมบอกหน้าเครียด
“แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกวะ”วินโวยขึ้น
“เอาก็วินดึงเราไว้ทำไมเล่า”ผมพูดชักมีอารมณ์
“ที่ไอ้วินมันทำน่ะถูกแล้วถ้าปล่อยมึงไปตามไอ้เชี่ยนั่นมึงจะไปสู้อะไรมันได้ แล้วที่มึงไม่บอกไอ้วินก็ถูกแล้วถ้าเกิดเป็นกับดักมันก็ตายห่ากันพอดี”ไอ้บอมบอก
“เออก็จริงงั้นกูก็ขอโทษแล้วกัน”วินบอกขึ้น
“ไม่เป็นไรยังไงก็ขอบใจแล้วกัน”ผมบอก
“แล้วพวกมึงจะเอาไงต่อตอนนี้มันอยู่ใกล้ตัวพวกมึงมากเกินไปแล้วนะจนขนาดว่าถ่ายรูปไอ้แบล็คได้มันไม่ธรรมดาแล้วนะ”วินพูดขึ้น
“กูว่ามันก็จริง ชักจะน่ากลัวขึ้นเรื่อยๆแล้วว่ะ”ไอ้บอมพูดพลางลูบแขน
“ต่อไปเราคงต้องระวังให้มากกว่านี้แล้วก็อยู่กันเป็นกลุ่มมากขึ้น”ผมบอกทั้งสองคนก่อนที่จะบล็อกไลน์ของคนที่ผมคิดว่าเป็นนายแล้วแยกย้ายกันขึ้นเรียนแต่ไอ้บอมบอกว่าจะขอไปเช็คกล้องหน่อยจึงชวนวินไปด้วย
เมื่อถึงเวลาสิบโมงไอ้แบล็คก็มาถึงโรงเรียนพอดีไม่ขาดไม่เกินผมจึงเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้มันฟัง
“เฮ้ยถึงขนาดว่าถ่ายรูปกูไว้ได้เลยหรอวะ”ไอ้แบล็คถามขึ้นด้วยความตกใจผมจึงพยักหน้าตอบ
“อือไปลองขอเช็คมาแล้วกล้องวงจรปิดหลังโรงเรียนกับหน้าห้องเราก็เสีย”ไอ้บอมบอก
“ต้องระวังตัวให้มากๆนะ แบล็คนี้ก็ยิ่งกระปลวกกระเปียกอยู่ถ้าเจอเข้าจริงคงสู้เขาไม่ได้หรอก”กี้บอกด้วยความเป็นห่วง
“ก็จริงว่าแต่ทำไงดีวะวันนี้แม่ไม่ว่างมารับอ่ะ”ไอ้แบล็คว่าขึ้น
“กูก็ไม่ได้เอารถมานะวันนี้แม่มาส่ง”ไอ้บอมว่า
“เอ้าแล้วจะกลับกันยังไงล่ะเนี้ย”ผมถามขึ้น
“เฮ้ยปวดหัวจังเล้ยยยยยไปเข้าห้องน้ำดีกว่ายังไงก็จะเที่ยงแล้ว”ปริมบอกเพราะคาบนี้ไม่ค่อยได้ทำอะไรเพราะมันคือวิชาศิลปะ
“ไปด้วยดิ”กี้บอกก่อนที่จะเดินตามปริมออกไป “เจอกันตอนบ่ายนะเรียนบาสใช่ป่ะ”ผมพยักหน้าให้กับคำถามของกี้ก่อนที่เธอจะเดินลับตาไป
.
.
.
.
“นี้สงสารพวกออมเนาะกี้มึงว่าป่ะเด็กอายุสิบแปดย่างพวกเราต้องเจอเรื่องแบบนี้เป็นกูคงไม่ไหวอ่ะ”ปริมบอกขณะที่เธอเดินมาถึงหน้าห้องน้ำ
“กูว่านะไอ้นั้นมันคงไม่ได้จะทำแค่สองคนนี้หรอกพวกเราถ้าขวางทางมันก็คงโดนเหมือนกัน แต่กูไม่กลัวหรอกลองมาดูสิ”กี้บอกปริมอย่างออกรส
“จร้าแม่คนเก่ง”ปริมพูดประชด ก่อนที่ทั้งสองจะแยกย้ายกันไปเข้าห้องน้ำซักพักก็มีคนเดินเข้ามา
“มึงไอ้คนที่มากับพี่ดินเมื่อเช้าเสร่อชะมัดเลยเนาะทำมาเป็นจับไม้จับมือกูล่ะเกลียดมันซะจริงๆ”ผู้หญิงคนแรกพูดขึ้นทำกี้ที่กำลังจะออกจากห้องน้ำถึงกับชะงัก
“กูก็เหมือนกันไม่รู้จักหลาบรู้จักจำซะบ้างเลย”ผู้ญิงคนที่สองพูดขึ้น ก่อนที่ปริมจะเริ่มกดบันทึกเสียง
“เออจริงๆคนอะไรดื้อด้านชะมัดหรือว่าที่พวกเราทำมันจะยังไม่แรกพอวะ”ผู้หญิงคนแรกพูดขึ้น
“กูว่าก็ไม่เบานะทั้งเลือด ทั้งข้อความ ลูกตา ไหนจะซากไก่อีก โอ้ยพูดมาแล้วกูก็ขำเวลาเห็นหน้ามันตอนเว๋อ55555”ทั้งสองหัวเราประสานเสียงกัน
“เออก็จริงหรือว่ามันจะไม่เข้าใจความหมายของเราวะที่ต้องการให้มันเลิกยุ่งกับพี่ดินมันยิ่งโง่ๆอยู่ขนาดไอ้มุกเอาน้ำเทใส่หัวมันตอนกีฬาสีมันยังไม่รู้เลย555555555”ทั้งสองหัวเราะชอบใจอีกครั้งก่อนที่ปริมกับกี้จะเปิดประตูห้องน้ำออกมาทำให้ทั้งสองคนถึงกับหน้าเว๋อ
“กฎของชะนีขี้เม้าท์ข้อที่หนึ่งบรรทัดหนึ่งห้ามเม้าท์ใครในห้องน้ำสาธารณะนะจ๊ะ”กี้บอกก่อนที่ปริมจะวิ่งไปดักหน้าทั้งสองคนไม่ให้ออกไปนอกห้องน้ำ
.
.
.
.
“ก็อย่างที่ได้ยินในคลิปเสียงนั้นแหละพวกนี้เป็นคนแกล้งออมไม่ใช่คนชื่อนายแถมพวกนี้ยังเป็นเพื่อนกับดาวน้องสาวดินอีกด้วย อ่อแล้วก็ไม่ได้มีแค่นางสองคนหรอกนะ”ปริมบอกผมหลังจากที่เปิดคลิปเสียงของสองสาวให้ผมฟังแล้ว
“ดวงของกูนี้แม่งมันจะอะไรนักหนาวะแม่งมีแต่คนเกลียดกู”ผมพูดตัดพ้อขึ้นก่อนที่จะเข้าเรียนคาบบาส
“ก็ช่วยไม่ได้ไปชอบคนที่เป็นตัวท๊อปซะขนาดนั้นแถมแฟนคลับโหดซะด้วย”ไอ้แบล็คพูดติดตลก
“กูไม่ขำ”ผมบอก
“น่าพวกนั้นไม่กล้ามารังครวนออมอีกแล้วล่ะ”กี้บอกท่าทางมั่นใจ
“ทำไมมั่นใจนักล่ะ”ไอ้บอมถามขึ้น
“เราขู่อะไรนิดหน่อยพวกนั้นก็กลัวแล้ว”กี้บอก
“คือ..”ไอ้แบล็คถาม กี้ไม่ตอบแต่กับยกโทรศัพท์ที่อยู่ในมือปริมขึ้นเป็นเชิงสัญลักษณ์ให้พวกผมเข้าใจ
เมื่อเดินเข้ามาในโรงยิมก็ตามเคยมีนักเรียนห้องคิงอยู่เต็มห้องแล้วพวกผมก็ตามเคยคือช้าตามเคย เมื่อเช็คชื่อเสร็จครูก็ให้พวกเราแยกย้ายกันไปฝึกชู๊ตและส่งลูกในขณะนั้นเองดินก็วิ่งมาทางที่พวกผมอยู่
“เป็นไงบ้างออมเราพึ่งจะได้ยินเรื่องจากไอ้วินเมื่อตอนเที่ยงนี้เอง”ดินถามขึ้นท่าทางเป็นห่วง
“ก็ไม่เป็นไรอ่ะสบายดี”ผมตอบเขาหงอยๆก่อนที่ผมจะเดินออกไปหัดชู๊ตบาสที่ห่วง
.
.
.
.
“เขาเป็นอะไรของเขาอ่ะ”ผมถามไอ้แบล็คขึ้นเมื่อออมเดินคอตกออกไป
“เอาไงดีอ่ะ”ไอ้แบล็คถามพลางมองไปทางปริมกับกี้
“ก็บอกไปเหอะยังไงมันก็เป็นต้นเหตุ”กี้พูดขึ้นพลางมองมาทางผมทำให้ผมงงไม่รู้ว่าไปทำอะไรตอนไหน “เสน่ห์แรงนักนะ เสน่ห์แรงจนเป็นพิษเอ้าฟัง”ปริมพูดพลางกดโทรศัพท์ก่อนที่จะส่งมันให้ผมทำให้ผมได้ยินทุกคำและทุกอย่างที่ผู้หญิงพวกนั้นที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นแฟนคลับของผมพูดมันช่างเลวร้ายเหลือเกิน ผมไม่คิดว่าพวกเธอจะทำได้ถึงขนาดนี้ในขณะที่พวกเธออยู่กับน้องสาวของผมก็ดูน่ารักดีแท้ๆผมคงไม่ปล่อยให้พวกเธอทำอีกแน่ๆ แล้วก็นี้สินะที่ทำให้เจ้าออมงอนผมซะได้ เฮ้อคนอะไรทำตัวเป็นรูสเซอร์ไปได้
.
.
.
.
ดินยืนคุยกับพวกไอ้แบล็คแป๊บนึงก็วิ่งเข้ามาหาผมสงสัยพวกนั้นคงเปิดคลิปเสียงให้ฟังแล้ว
“งอนหรอ”ดินถามผมจึงเดินหนีแต่เขาก็เดินตามผมมาไม่ห่าง “หึง่ะดิ”
“บ้า ประสาทจะหึงเพื่อ”ผมด่าเขาไปแก้เขินก่อนที่จะชู๊ตบาสแต่กลับไม่เข้าห่วงดินจึงเก็บมันขึ้นมาแล้วเดาะต่อแล้วผมจึงแย่งมา
“โหหึงโหดซะด้วย”
“ดินเป็นบ้าอะไรเนี้ย!ไม่ได้โกรธแล้วก็เราไม่ได้หึงเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันซักหน่อย ”ผมบอกไปอย่างมีอารมณ์แต่ไม่ได้ดังมากเพราะในโรงยิมมันเสียงดังมากอยู่แล้ว
“เอ้า!ไม่โกรธเลยหรอ”เค้าถามพลางล้อเลียน
“ใช่”
“ไม่หึงเลยด้วยเพราะไม่ได้เป็นอะไรกัน”ดินถามหน้าทะเล้น
“แน่นอน”ผมตอบเสียงแข็งแต่ก็ยังแอบเจ็บใจ
“งั้นเราเป็นแฟนกันป่ะ”ดินถามขึ้นทำให้ลูกบาสในมือผมตกลงพื้นและผมก็จ้องหน้าเขาพร้อมกับหัวใจที่เต้นรัว
“ดินว่าไงนะ”ผมถามขึ้นอย่างชั่งใจ
“เป็น แฟน กัน มั้ย”ดินพูดย้ำทุกคำช้าๆยอมรับครับว่าตอนนั้นความโกรธที่ผมมีให้เขานั้นได้หายไปหมดแล้ว แต่ตัวผมนี้สิแทบจะละลายไปกองอยู่กับพื้น ในที่สุดก็มีวันนี้วันที่ผมรอมานานผมแทบจะไม่เชื่อสิ่งที่ตัวเองได้ยินด้วยซ้ำไป “ว่าไง..”
ผมกำลังจะพยักหน้ารับก่อนที่ลูกบาสจะกระแทกเข้าที่หัวของผมทำให้โลกของผมดับลงอีกครั้ง
ผมตื่นขึ้นมาในสถานที่ที่คุ้นเคยเพราะนี้คงเป็นครั้งที่สองแล้วที่ผมต้องตื่นขึ้นมาในห้องๆนี้ ก็พบเข้ากับดินที่ตอนนี้นั่งเล่นเกมส์อยู่ข้างเตียงผม
“อ้าวฟื้นแล้วหรอ”ดินถามขึ้นพร้อมกับว่างโทรศัพท์ลงที่โต๊ะข้างเตียง(โหนี้เขายอมทิ้งสหายร่วมสงครามเพื่อผมเลยหรอเนี้ยซึ้งจัง)เมื่อผมเห็นหน้าเขาผมก็แทบจะลมจับอีกครั้งเพราะคำตอบที่ผมยังไม่ได้ให้กับเขา
“อื้อ”ผมตอบในลำคอ
“อยากลุกมั้ย”ดินถาม
“ไม่เป็นไร”ผมบอกก่อนที่จะมองหน้าเขาให้ชัดๆอีกครั้งเขายังทำให้ผมต้องหวั่นไหวเพราะเขาตลอดเลยสิน่า“แล้วพวกไอ้แบล็คล่ะ”ผมถาม
“เราให้พวกมันขึ้นไปเรียนอ่ะจะได้ตามงานให้ออมด้วย”ดินบอก “ถ้าหายปวดหัวแล้วบอกนะจะได้พากลับบ้าน อ่อแล้วเรื่องเด็กพวกนั้นเราจัดการให้แล้วนะพวกเขาจะไม่มายุ่งกับออมอีกแล้ว”ดินบอกพร้อมกับรอยยิ้มซึ่งทำให้ผมเขินจนไปไม่เป็นเลยทีเดียว
เมื่อผมหายเวียนหัวแล้วก็เลยให้ดินพากลับพร้อมกับพวกไอ้แบล็คที่เอางานมาให้พอดี
“เอ้าแล้วพวกมึงจะกลับยังไงกันล่ะ”ผมถามทั้งสองขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ก็คงจะแท็กซี่นี้แหละ”พวกมันตอบ
“งั้นกลับบ้านดีๆนะ”ผมบอกก่อนที่จะเดินไปที่รถแล้วกลับบ้านไปพร้อมกับดินแต่ในระหว่างทางกลับซวยซ้ำซวยซ่อนโทรศัพท์ของดินดันหล่นออกจากกระเป๋าลงสู่ถนนจนโดนรถเหยียบแบนแต๋ดแต๋
เมื่อดินมาส่งผมถึงบ้านก็ไม่วายที่จะโดนแม่บังคับให้ทานข้าวเย็นด้วยพร้อมกับเจ้าโด้ที่อ้อนเขาไม่หยุดจนดินกลับบ้านไปผมก็ไปอาบน้ำแล้วขึ้นไปดูแลต้นไม้ของผมซึ่งตอนนี้มันก็ออกดอกเต็มที่แล้วเหลือแค่รอให้มันบานเท่านั้นเอง พ่อบอกกับผมว่ามันคือดอกเบญจมาศสีขาวหรือดอกมัมหรือถ้าจะให้เรียกเป็นภาษาอังกฤษก็คือดอก Chrysanthemumนั้นเอง
ผมคิดว่าผมจะรอให้ดอกมันบานก่อนถึงจะเอาไปให้ดินแล้วก็รับคำขอเป็นแฟนของเขาคงจะโรแมนซ์ติกดีไม่น้อยแล้วก็บอกเขาว่า ‘นี้เราปลูกเองเลยนะเก็บมาตั้งแต่วันนี้แหละที่เราเดินชนกันหน้าห้องน้ำไง’คงจะได้ฟิลที่ดีมากผมคิดว่าคงอีกไม่เกินสองวันมันต้องบานเต็มที่แน่นอน
ในเช้าวันรุ่งขึ้นผมก็รีบแต่งเนื้อแต่งตัวและรีบกินข้าวก่อนที่จะรอดินที่หน้าบ้านด้วยใจที่จดจ่อยังไงซะผมก็เป็นว่าที่แฟนของเขาแล้วนี้
“จะคึกอะไรเบอร์นั้น.....”แม่แซวผมขึ้นทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่าดินเขาขอผมเป็นแฟนแล้วเพราะเราไม่เคยพูดกันเลยว่าผมชอบใครหญิงหรอชายแม่ไม่เคยถามเพราะแม่บอกผมว่าผมเกิดมาจากรัก แล้วถ้าหากผมจะรักจะคบใครก็ต้องเป็นเพราะรักไม่ใช่รักเพราะคนอื่นได้กำหนดไว้ว่านี้คือรัก...
เมื่อดินมาถึงแม่ก็เรียกเขาเข้าไปกินข้าวตามเคยผมก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะดินค่อนข้างมาเร็วในวันนี้จนกินข้าวเสร็จเราก็ไปโรงเรียนเข้าแถวแล้วไปนั่งกินข้าวด้วยกันในตอนเที่ยงก่อนที่ผมจะขึ้นเรียนคาบบ่ายจนเกือบจะเลิกเรียน
ดึ่ง!ดึ่ง!
เสียงไลน์ดังขึ้นในคาบสุดท้ายตอนใกล้จะเลิกซึ่งเป็นวิชาชีวะวิทยาที่ผมกำลังส่องกล้องดูการแบ่งเซลล์ของเยื้อหอมอยู่ ผมจึงหยิบไลน์ขึ้นมาดูเห็นว่าเป็นไลน์ของคนที่ผมไม่รู้จักอีกแล้วต้องเป็นนายแน่นอนว่าแต่เขาต้องการอะไรอีก
ผมกดเข้าไปดูผมก็พบกับคลิปที่ทำให้หัวใจผมหล่นไปถึงตาตุ่มเพราะนั้นมันเป็นคลิปที่เขาถ่ายจากห้องผมแถมยังแพลนภาพไปที่ต้นดอกมัมของผมอีกพร้อมกับมีข้อความส่งมาอีกว่า
‘คิดถึงกันบ้างไหม กลับมาเร็วๆนะคิดถึง’
‘ต้องการอะไร’ผมถามด้วยความโมโห
‘กลับมาบ้านห้ามบอกใครมาคนเดียวแล้วอย่าลืมไล่ไอ้ฆาตกรนั้นไปไกลๆด้วยถ้ายังรักแม่ของมึง’เขาส่งข้อความมาก่อนที่จะตามมาด้วยคลิปแม่ผมที่กำลังทำกับข้าว ‘ออมรีบกลับมาเร็วๆนะจ๊ะรุ่นพี่มารอนานแล้ว’เสียงแม่พูดจากในคลิป ‘ขอบคุณครับ’เสียงของไอ้ชั่วนั้นพูดปิดท้าย
ผมในตอนนั้นก็เกิดอาการร้อนรนจนบอกไม่ถูกผมเดินออกจากห้องเรียนทันทีโดยที่ไม่บอกใครก่อนที่ออดเลิกเรียนจะดังขึ้นพอผมเดินไปด้วยความเร็วก็ต้องชะงักเมื่อเห็นดินนั่งรอผมอยู่หน้าอาคารเรียนกับวินพอดีเมื่อดินเห็นผมดินจึงรีบเดินเข้ามาหาผม
“ออมเป็นอะไรอ่ะทำไมหน้าเครียดๆ”ดินถามผมขึ้น
“...”
“ไอ้ออมแม่งจะรีบไปไหนวะไม่รอพวกกูเลย”ไอ้แบล็คด่าตามหลังผมมา
“...”
“เฮ้ยเป็นอะไรออมบอกเราได้นะทำไมเงียบแบบนี้”ดินถามผมขึ้นอีกครั้ง
“ดินวันนี้ไม่ต้องไปส่งเราแล้วนะ”ผมบอกเสียงเรียบ
“ทำไมมีคนมารับหรอ”ดินถามขึ้น
“ไม่มี แต่ไม่ต้องไปรับไปส่งเราอีกต่อไปแล้ว”ผมบอกดินทั้งๆที่เจ็บทุกคำพูด
“ทำไมอ่ะบอกเหตุผลเรามาก่อนสิ”ดินถามพยายามจะเค้นเอาคำตอบ
“เออนั้นสิทำไมวะ”ไอ้บอมแย้งขึ้น
“คือเรา...เราไม่อยากเจ็บเพราะดินอีกแล้ว ทั้งไอ้พี่นายของดินแฟนคลับดินและสายตาของคนอื่นๆที่มองเราเราไม่อยากเจอแบบนี้อีก ทีนี้คงรู้เหตุผลของเราแล้วสินะ”ผมพูดพลางน้ำตาไหลทั้งๆที่กำลังจะดีแล้วแท้ๆทั้งๆที่พรุ่งนี้ผมกะจะเอาดอกไม้มาให้เขาแล้วยอมเป็นแฟนกับเขาแล้วแท้ๆผมเจ็บเหลือเกินที่ต้องทิ้งเขาไป คนที่ผมรอเขามาตลอดวันนี้ผมคงจะได้เจอเขาเป็นวันสุดท้ายแล้วสินะเพราะยังไงซะไอ้นั้นก็คงไม่ยอมปล่อยผมไว้อยู่แล้วแต่ชั่งเถอะเพื่อแม่ของผมผมไม่ยอมให้ท่านเป็นอะไรไปอย่างแน่นอน
“แต่เราไม่ได้แคร์คนพวกนั้นซักหน่อยพวกนั้นก็แค่...”
“แต่เราแคร์ไงดิน ได้ยินมั้ยว่าเราแคร์เมื่อรู้แล้วก็เลิกยุ่งกับเราซักที!”ผมพูดก่อนที่จะวิ่งออกไปทั้งน้ำตา
“เอ้าไอ้ออม..”
“เอ้าไอ้ออมเดี๋ยวก่อน”เสียงร้องเรียกผมไล่มาตามหลังแต่ผมก็วิ่งไม่ยอมหยุดในตอนนี้คนที่จะช่วยแม่ได้มีแค่ผมเท่านั้นแต่ผมก็คงต้องขอโทษดินเขาจริงๆขอโทษที่ต้องเอาเรื่องที่เขาพยายามจะแก้ไขมาทำร้ายเขาแบบนี้
ดึ่ง!
‘ทำได้ดีมากกูเห็นหมดแล้ว’
‘งั้นตามแผนที่นี้มาแล้วอย่าตุกติกนะมึง’ไอ้ชั่วนั้นส่งข้อความมาก่อนที่แชร์โลเคชั่นที่ที่ผมไม่รู้จักมาให้พร้อมกับคลิปของแม่ที่นอนดิ้นโดนมัดมือมัดเท้าแล้วมีเลือดไหลออกจากทางจมูกจนเปอะเต็มหน้าไปหมด ผมเห็นคลิปก็ยิงร้องไห้หนักขึ้นคนก็มองผมมากขึ้นแต่ผมไม่สนแล้วผมต้องไปถึงที่นั้นให้เร็วที่สุดและช่วยแม่ให้ได้...
ยังไงก็ช่วยเมนท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ
หัวข้อ: Hope{เพ้อเพราะรัก} ตอนจบ (อ่าน 7955 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก