หัวข้อ: Re: นายโย่งววุ่นวายกับหนุ่มหม้ายลูกติดอัพแล้วค่ะ P.10 (ENDING) 24/1/57

[bun]

ในที่สุดทัดก็สมหวังกับพีซักที

[iammz]

อูยย~~ เร่งให้สารภาพด้วยวิธีนี้เลยอ่ะทัด >.<

[PapermintReal]

  

[bluerose]

รอพี่พีอยู่นะค่ะ :  )

[Lily teddy]

ผู้เขียนกะคนอ่านหายไปนานพอ ๆ กันเลยนะเนี่ย 555
เริ่มจากบ๊ายบายพี่วิทย์ด้วยคนจ้า ยังไงหมอชีก็มีฟ่งคอยดูแลแล้วนี่เนอะ
ส่วนพี่พีกะทัดนี่ก็ดูแล้วความพยายามของทัดเริ่มเป็นผลจริง ๆ ล่ะ
หลังจากตามตื้อ ดูแลพีขนาดนี้ ก็ขอให้พีรับทัดเป็นแฟนไว ๆ นะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า   

[mumii009]

คอนเสิร์ต...


ทัดยืนอยู่บนเวที...ร้องเพลงที่เขาเองก็สร้างสรรมันเพื่อคนที่ชื่นชมคนที่สนับสนุนเขา
เขามองตรงไปที่พี...รอยยิ้มอบอุ่นที่ทำเอาทั้งฮอลล์กรี๊ด
"ผมอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีคนนึง... ผมบอกกับตัวเองว่าต่อให้ผมต้องพยายามทั้งชีวิต ผมก็จะต้องมีเขาอยู่ข้างๆ"
พีจ้องตาเขา ทั้งที่มันไกลเหลือเกินแต่ทำไมมันเหมือนทัดมายืนพูดอยู่ตรงหน้า
"ผมรักคุณ...ขอบคุณที่คุณก็รักผม..."




เพิร์ลในชุดสีขาวนั่งเล่นเปียโนตัวใหญ่
เพียงแค่อินโทรลเบาๆ...ดังขึ้น...
เสียงกรี๊ดและปรบมือก็ดังขึ้น ยิ่งแสงสาดไปจนเห็นว่าคนที่บรรเลงให้เป็นใครยิ่งสร้างเสียงฮือฮาให้ดังขึ้นไปอีก
"How long will I love you..." เหมือนใครสะกดทุกคนเงียบ...เสียงทุ้มนุ่มที่ร้องเพลงร็อคมาตลอดช่วง ร้องเพลงช้าๆ
"How long will I love you?
As long as stars are above you,
And longer if I can" เสียงเปียโนจากเพิร์ลยิ่งทำให้เพลงโรแมนติก...มันทวีคูณความโรแมนติกมาขึ้นไปอีก
"How long will I need you?
As long as the seasons need to
Follow their plan
How long will I be with you?
As long as the sea is bound to
Wash upon the sand

How long will I want you?
As long as you want me to,
And longer by far

How long will I hold you?
As long as your father told you,
As long as you can

How long will I give to you?
As long as I live through you,
However long you say

How long will I love you?
As long as stars are above you,
And longer if I may

We're all traveling through time together
Every day of our lives
All we can do is do our best
To relish this remarkable ride"

ทุกคนร้องเพลงคลอไป...เพลงที่ทำให้คู่รักเกือบทุกคู่จับมือกัน ใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม...
ทัดส่งมือให้น้องสาวคนสวยที่ลุกขึ้นมาถอนสายบัวให้

"น้องเพิร์ลเป็นเด็กผู้หญิงมหัสจรรย์....เรารู้จักกันที่สนามบิน...เราเจอกันบ่อยๆ เพราะอะไรมันเป็นความลับ เพิร์ลมักจะโผล่มาที่ไทยในเวลาที่ไม่น่าโผล่มา"
เพิร์ลหัวเราะเขินๆก่อนจะตอบ
"บ้านของตัวอยู่ที่นี่ หัวใจก็อยู่ที่นี่ก็ต้องกลับมาที่นี่"เสียงกรี๊ดดังมาก...และยาวนาน
"หัวใจเพิร์ลมามั๊ย... อยากชมๆ"เพิร์ลหัวเราะ
"หัวใจของเรา มันใช่ว่าเราจะเป็นหัวใจของเขานะพี่ทัด" ทัดยิ้มอ่อนโยน
"ความรักมันก็อย่างงี้แหละ...อย่างน้อยรักได้เจ็บได้ เป็นธรรมดา"

บทสนทนาบนเวทีเรียกรอยยิ้มจากคนดูได้พอสมควรก่อนที่เจ้าของเวทีจะฝากเวทีเอาไว้กับสาวสวย
"เพลงที่เพิร์ลจะเล่นและร้อง...เป็นเพลงที่เพราะมากๆและอยากจะร้องให้ใครบางคนฟัง"
ใครบางคนยืนมองจากด้านล่าง....จอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ฉายภาพร่างโปร่งนั่งพรมนิ้วลงบนเปียนโน
"Love of my life ... you've hurt me ....
You've broken my heart and now you leave me....
Love of my life can't you see...
Bring it back, bring it back... .
Don't take it away from me...
Because you don't know ....What it means to me
ในความรักของฉัน
เธอทำฉันเจ็บ
เธอทำหัวใจฉันแตกสลาย
แล้วตอนนี้เธอทิ้งฉันไป
ฉันรักเธอไม่รู้หรือ
นำความรักฉันกลับมา
อย่านำรักไปจากฉัน
เพราะเธออาจไม่รู้ว่ามันสำคัญกับฉันเพียงไหน



Love of my life ....don't leave me
You've  my love and now desert me...
อย่าจากไป
เพราะเธอเมื่อนำรักของฉันไปทำให้ฉันอ้างว้าง

Love of my life can't you see
Bring it back, bring it back
Don't take it away from me
Because you don't know -
What it means to me...
รีบกลับมาเถิด
นำความรักมาสู่ที่ใจฉัน
เพราะเธออาจไม่รู้ว่ามันสำคัญกับฉันเพียงไหน

You will remember ...When this is blown over
And everything's all by the way -
When I grow older
I will be there at your side to remind you
How I still love you - I still love you.... เสียงท่อนนี้มันสั่นไหวราวกับคนร้องจะหลั่งน้ำตา
เธอคงจำได้เมื่อรักสลาย
ทุกอย่างก็ไม่เหลือ
เมื่อฉันโตขึ้นเข้าใจมากขึ้น
ฉันจะไปอยู่ข้างคุณเพื่อเตือนคุณว่า
ฉันรักคุณอย่างไร และยังคงรักคุณ

Back - hurry back
please bring it back home to me
Because you don't know
What it means to me
รีบกลับมาเถิด
นำความรักมาสู่ที่ใจฉัน
เพราะเธออาจไม่รู้ว่ามันสำคัญกับฉันเพียงไหน

Love of my life
Love of my life ...
Oooh, oooh..." สวยงามและเศร้าจับใจ
เพิร์ลร้องเพลงด้วยความรู้สึกทั้งหมดของหัวใจ

"พิมรู้ว่าพี่เพิร์ลรักพิม...แต่อย่ามาที่หน้าบ้าน อย่าโทรมา อย่าส่งโปสการ์ด อย่าส่งอีเมล์...ได้มั๊ย" น้องพิมคนดียิ้มโศกๆ...ดวงหน้าหมอง
ได้แค่พยักหน้า...บอกให้รู้ว่าเข้าใจ...แต่ปวดหัวใจเหลือเกิน
"มันอาจใจร้าย...แต่เพื่อตัวพี่เพิร์ล...ตัวของพิมเองด้วย"


ตอนที่เสียงปรบมือดังกึกก้องไปทั้งฮอลล์ ดวงตาของเพิร์ลก็พร่าเลือน
ในหมู่ผู้คนใครบางคนค่อยๆเดินออกจากที่นั่น...
นั่งคนเดียวในรถ...
บอกกับตัวเองว่าดีแล้วที่เป็นอย่างนี้....
"ขอโทษนะ...แต่พิมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้จริงๆ..."



"ปู่คะ....คนที่เรารัก....เขาจะเป็นคนเดียวกับที่เราอยู่ด้วยมั๊ย" คุณรักษ์มองหน้าหลานสาวอีกครั้งก่อนจะเมินหน้าไปมองมุที่ยืนรดน้ำต้นไม้
"พิม...โลกใบนี้ไม่ได้มีแค่คำว่าสมหวัง มันยังมีความเหมาะสม ความคู่ควร ความรักก็เหมือนกันนะ ถ้าโชคดีเราก็สมหวัง"

พิมกับเพิร์ลโชคไม่ดี...
คนที่รัก...เลยไม่ได้คู่กัน
 
*****************************


ควบสองเพราะหายไปนาน.....
ปล. http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38446.msg2510470#msg2510470
ตอนพิเศษ พร้อมกะคุณเฉิน


 

[patchylove]

สงสาร เพิร์ล จังเลย
 

[Lily teddy]

เฮ้อ ในขณะที่ทัดกะพีเริ่มจะสมหวัง แต่คู่พิมกับเพิร์ลต้องผิดหวังจริง ๆ หรือเนี่ย เศร้าจัง
นี่แหละนะความรัก ไม่ใช่แค่รักก็จะสุขสมหวังเสมอไป   

[iammz]

น่าสงสารเพิร์ลกับพิม

 

[PapermintReal]

สงสาร 

[mumii009]

ประกาศค่ะ บ้านโน่น(ผู้จัดการฝ่ายหัวใจ) ปู่มรักษ์ กับอามุรวมเล่มแล้วค่ะ

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=39621.0

รายละเอียดตากระทู้นี้เลยค่ะ

ขอบคุณค่ะ
 
ปล.คนเขียนดีใจทำอะไรมิถูก...

[Donaldye]

รอตอนต่อไป

[viper7123]

 

 

[mumii009]

น้องแต้วขอไปอยู่บ้านย่าในช่วงวันหยุด...
"พ่อขาไปอยู่กะย่าไม่กี่วันเองค่ะ น้องแต้วคิดถึงปู่กะย่าม๊ากมาก..."
"เอางั้นเหรอลูก" คนเป็นพ่อน่ะไม่อยากให้ไปเพราะเวลาเอาไปไว้กับปู่กับย่าเขาเองก็คิดถึงลูกสาวแทบขาดใจ
"ค่ะ" จนปัญญาคนเป็นพ่อยืนละเหี่ย....



วันไปส่งทั้งตัวหมอชีทั้งฟ่งต่างกังวล
"จะอยู่กะย่าจริงๆเหรอลูก"
"ไอ้หมา นี่บ้านพ่อบ้านแม่เอ็งนะ...แหม่ เจ้าแต้วมันอยู่นี่จะได้สูดอากาศบริสุทธิ์บ้าง"

บ้านเงียบ....
ฟ่งยืนมองหมอชีที่เดินหงอยๆไปนั่งที่โซฟา
"ถ้าคิดถึงมากนักเดี๋ยวไปรับกันพรุ่งนี้เลย"
"...น้องแต้วคงอยากไปเล่นกับปู่ย่าบ้าง"
"แล้วหมอละ....ถ้ารู้สึกไม่ไดีก็ลาสักสามวันไปอยู่กับลูกสิ"
"...ไม่ได้หรอก" นี่แหละหมอชี รักงาน...บ้างานเลยทีเดียว
"หมอ...มานี่มา"ฟ่งนั่งที่โซฟาใกล้ๆแล้วอ้าแขนออก
"......"หมอชีรู้เลยขยับเข้าหาปล่อยให้คนตัวสูงกอด
"น้องแต้วโตแล้วนะ...ถึงยังไงที่นั่นก็บ้านพ่อกับแม่คุณ... วันนี้คุณพักผ่อนนะ...เดี๋ยวผมเตรียมเสื้อผ้าให้"หมอชีพยักหน้าหงึกหงัก

หมอชีหลับไม่รู้เรื่องเลย...อาจเพราะเหนื่อยมาตลอดทั้งสัปดาห์ แล้วไหนจะเรื่องน้องแต้วที่เจ้าตัวคิดมากอยู่ด้วยทำให้เจ้าตัวหลับไม่รู้เรื่อง
ฟ่งเพียงแค่เดินไปจุ๊บหน้าผากเบาๆแล้วเดินไปนั่งอ่านเอกสารที่หอบมาจากที่ร้าน

ผ่านมาสักพักแล้วที่ฟ่งเริ่มคบอย่างจริงจัง
ทุกวันฟ่งจะมานอนที่นี่ถ้าไม่ติดธุระอะไรจริงๆ
หมอชีเองก็ไม่ได้ว่าอะไร น้องแต้วดูจะชอบใจเป็นพิเศษ
เพราะพี่ฟ่งอ่านนิทานให้ฟังทุกคืน

เช้าแล้วแสงจากข้างนอกสากเข้ามา หมอชีขยับตัวเบาๆ น้หนักที่พาดอยู่ที่เอวทำเอารู้สึกวูบวาบบนใบหน้าไม่ได้
พอขยับตัว ฟ่งก็รั้งตัวเขาเข้าไปกอดแน่นขึ้น
"หลับต่ออีกหน่อยเถอะ" ฟ่งกระซิบที่ข้างหู
"เมื่อครืนนอนกี่โมง..."
"ก็ดูเอกสารสักพัก แล้วก็โดดมานอนกอดคุณ" หมอชีหัวเราะ


เหมือนทุกอย่างกำลังดำเนินถึงตอนจบที่แฮปปี้เอนดิ้งแล้ว

ตราบเท่าที่เสียงออดหน้าบ้านไม่ดัง

ผู้หญิงผิวขาวจัด....ตัวเล็กน่ารัก กับผมสั้นๆ ในชุดสีฟ้าเข้มยืนอยู่ที่หน้าบ้าน
"แก้ว......" เสียงหมอชีที่ดังจากด้านหลังทำให้ฟ่งที่เป็นคนเปิดประตูถึงกับชะงัก
ผู้หญิงคนนี้ไง... ผู้หญิงที่หมอชีรัก แม่ของลูกสาวคนดี

"พี่วัฒน์...แก้วมาเยี่ยมลูก"



"แก้วแต่งงานใหม่แล้วกับคนอังกฤษ...เขาดีกับแก้วมาก แต่เขาไม่ลูก...เขาอยากให้แก้วมารับลูกไปอยู่ด้วย"
"ไม่" หมอชีลุกขึ้นตบโต๊ะ
"พี่วัฒน์ มีแฟนใหม่แล้ว...ไม่ใช่เหรอ" สายตาที่ผู้หญิงตรงหน้ามองมา ทำเอาหมอชีกรุ่นๆในอกไม่ได้
"ไม่เกี่ยวน้องแต้วรักพ่อมากกว่าแม่อยู่แล้ว"
"จริงเหรอ แล้วนี่ลูกไปไหนละ"
"น้องแต้วไปเยี่ยมไปปู่กับย่า"
"ไม่ทันไหร่ก็เอาไปให้ปู่กับย่าเลี้ยง อีกหน่อยก็ทิ้งๆขว้างๆ"
"แก้ว!!!!!" หมอชีอยากจะดึงร่างบางๆนี่มาเขย่าเอาความคิดเลวๆนี่ออกไปเสียให้หมด
"เอาเถอะ อาทิตย์หน้าแก้วจะมาใหม่....แล้ว...ผู้ชายคนนั้น แฟนใหม่ของพี่...ดูหล่อดีนะ" หมอชีหน้าชา ทั้งคำพูดและสายตาสีหน้าการกระทำ ของผู้หญิงตรงหน้า
มันคือการดูแคลนเขาอย่างถึงที่สุด

"เมียเก่าอย่างแก้วจะสู้ผัวใหม่อย่าเขาได้ยังไง"

...


"ฮัลโหล....น้องแต้ว...ว่าไงครับลูก...ทานข้าวยัง" กิจวัตรประจำวันก่อนทานข้าวเย็นต้องโทรหาลูกสาว
"ทานแล้ว ย่าทำข้าวผัดปูให้ค่ะ พ่อทานข้าวรึยังคะ"
"ยังเลยค่ะ...." หมอชีส่ายหน้าประกอบทำเอาฟ่งอมยิ้มเวลามอง
"พ่อต้องทานข้าวด้วยนะคะ เดี๋ยวไม่สบาย ย่าบอกว่าพ่อชอบทำงานเยอะๆแล้วลืมทานข้าว"
"ค่ะลูก...เดี๋ยวพ่อจะไปทานเลยนะ" หมอชียิ้มกับลมกับฟ้าเวลาคุยโทรศัพท์กับลูกสาว
"ขอคุยกะพี่ฟ่งค่ะ" หมอชีส่งมือถือให้คนข้างๆ
"ครับเด็กน้อย" เสียงแจ้วๆของน้องแต้วดังออกมานอกโทรศัพท์จนคนเป็นพ่อต้องบอกให้เปิดลำโพงเพราะอยากจะฟังด้วย
"พี่ฟ่งให้คุณพ่อทานข้าวเยอะๆสิคะ... ตัวผอมจะแย่อยู่แล้วค่ะ"
"ครับผมๆ...รับทราบครับ"

************************************



เอามาฝาก...หายไปนาน....คิดถึ๊งคิดถึง

[warin]

 

[patchylove]

อ่าว ยััยแก้ว มาก็ทิ้งระเบิดแล้วก็ไป 

[puna]

อร้ายยยยยยยย พี่ฟ่งหมอชีม่แล้วววว#กำลังไปได้ดี แม่น้องแต้วกลับมาซะงั้น!!!

[nunnan]

ยัย แก้วมาเพื่อให้เรื่องนี้มสีสัน มากขึ้นสิน่ะ 

[iammz]

หมอชีเจอเมียเก่ามาสร้างเรื่อง >.<

[HanATarO]

ณ จุดนี้อยากกระโดดตบ นังแก้ว มากค่ะ

ตัวเองไม่อยู่เลี้ยงลูกแล้วยังมาปากดีอีก หมั่นไส้จริง

 

มาต่อไวไวน้า แบบว่าค้างอ่ะ อยากรู้ต่อ

อิอิ

[viper7123]

 

เริ่มเครียด

[Lily teddy]

แหม ช่างกล้า เลี้ยงก็ไม่ได้เลี้ยงทีตอนนี้จะมาเอาน้องแต้วไปซะอีก
แถมยัยแก้วนี่นอกจากเห็นแก่ตัวแล้วยังพูดจาแย่มาก ๆ สมควรโดน 
อย่างงี้ฟ่งต้องช่วยหมอชีปกป้องน้องแต้วนะ สงสารหมอชีจัง
คิดว่าจะได้มีความสุขแล้วแท้ ๆ ยังไงก็อย่ามาม่าชามโตนักนะคะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า   

[mumii009]

แวะมาบบอกว่า
พร้อมกะเฉินเขาแวะมาเยี่ยม....

http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38446.msg2548449#msg2548449

[nunnan]

อยากอ่าน พี อ่ะะะะะ 

[mumii009]

เวิ้งว้าง 1



พีเดินเข้ามาในห้องพักส่วนตัวที่โรงงานแล้วหน้าหงิกเป็นมะเหงก
"อะไรทำหน้าทำตายังกะข้าวบูด" ทัดคว้าแขนให้หันกลับมา
"ไปกับพร้อมทำไม...." สองมือประคองข้างแก้มพีเอาไว้
"ก็ไปด้วยกันเฉยๆ...ไปกินข้าว....ทำไม"
"ก็ไม่ทำไม...คิดถึงมากไปที่ออฟฟิสแล้วเขาว่าไปกินข้าวกับพร้อมที่ห้างเลยเลยไปกะจะกินด้วย..." พีทำเป็นเมินหน้าไปอีกทาง
จะว่าไร้เหตุผลหรือขี้หึง หรืออะไรก็ช่าง ทัดจับใบหน้าหันมามอง...
"ผมแค่กลัว....ไม่สิกลัวมากๆ"
"กลัวอะไร...ตัวใหญ่ยังกะควาย"
"พูดไม่เพราะเลยพี"
"ก็จริง...ทำอย่างกับไม่ไว้ใจ...."คนพูดเองก็เหมือนลืมไปแล้วว่าตัวเองมันก็ไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่
"......." พูดเองเจ็บเอง...เออ...คนมันมีชนักปักหลัง ทำอะไรก็ดูไม่ดี
"ผมหึง"
"คิดอะไรบ้าๆ...." แค่ที่เขายอมนอนด้วยแล้วยังจะรีบกลับบ้านมาเพื่อรอไอ้หัวตั้งนี่ ทั้งที่รู้ทั้งรู้ว่างานมันยุ่ง มากบางวันก็ไม่ได้กลับบ้าน
แต่พีก็คือพีนั่นแหละ.... ไม่ยอมลงให้ง่ายๆ ทั้งที่ก็รู้ตัวว่ารักมันไปแล้ว
"...." มองหน้ามันแล้วอยากจะซัดปากมันให้แตก ให้มันหยุดงานแล้วนอนกอดเขาไปทั้งวัน
"พี....." ทัดเอ่ยเสียงอ่อน....ก่อนที่โทรศัพท์จะแผดเสียงดัง
"ฮัลโหลครับ.....อะ..โอเคๆ ครับๆผมจะรีบไป" ทัดยังยืนกุมมือพีเอาไว้ ทั้งที่รับโทรศัพท์จากผู้จัดการว่าต้องให้รีบไปที่สตูดิโอ
"ไปเถอะ...." พีไม่ได้หันกลับไปมองว่าทัดทำหน้าอย่างไร ก็เข้าใจแหละว่าทำงาน เข้าใจว่าแว่บออกมาเพราะทั้งหน้าทั้งผมก็แต่งมาซะเต็มที่
".......แล้วผมจะรีบกลับนะ"ทัดค่อยๆปล่อยมือแล้วรีบเดินออกไป....ทั้งที่อยากยืนอยู่ตรงนั้น กอดคนนั้นไว้นานๆ

ถึงจะปากเก่งและกวนประสาทยังไง พีก็อดยกมือขึ้นมามองไม่ได้ แอร์ในห้องพักมันเย็นเกินไปหรือไออุ่นที่มือมันจางไปแล้วนะ


ทัดเดินหัวเสียเข้ามาให้สตูดิโอ งานเข้ามาเยอะตั้งแต่คอนเสิร์ตจบลง
ทั้งออกรายการทีวี ทั้งงานคอนเสิร์ต ไม่ได้พักได้ผ่อน แถมเวลาจะไปหวานกับคนรักก็น้อย
ทัดขมวดคิ้วหนักกว่าเดิมเมื่อฟังคอนเซ็ปเอ็มวีที่จะถ่ายฉากต่อไป....



.........................



แว่บมาแปะเรียกน้ำย่อย
เดี๋ยวค่ำเจอกัน


 

[patchylove]

รอค่ะ อิอิ 

อย่าแกกล้งพีมากนะ สงสาร

[=นีรนาคา=]

ก็พีไม่เคยทำอะไรๆให้มันชัดเจนซะทีไง

[nunnan]

รอน่ะ ขอมาม่า พี ชามโตๆน่ะะ 

[mumii009]

เวิ้งว้าง 2




พีนั่งกินมาม่าอยู่ที่โซฟา
ไม่รู้ว่าทำไมถึงเอาตัวเองมาอยู่ในคอนโดฯแคบๆของไอ้คนเสียงดีนั่นก็ไม่รู้
พีอ้างกับตัวเองว่าที่บ้านเสียงดังเกินไปแล้วที่นี่ก็เงียบดี
....แต่พอนั่งกินมาม่าไปฟังเสียงโทรศันท์ไป มันเหมือนที่นี่...เงียบเกินไป
แต่ก่อนพีไม่กินหรอกมาม่าคัพเนี่ย...พอมาคบกับทัดพีที่แสนหรูหราก็ทานอาหารพื้นๆได้ ข้าวไข่เจียวหมูหยองที่เมินๆ ทัศนะเอามาแปลงโฉมซะน่ากิน
มาม่าคัพรสต้มยำกุ้งนี่ก็อร่อยดี ครั้งแรกที่ทัศนะทำให้รสชติมันไม่จืดไปหรือจัดไป อร่อยมาก
"....." พีมองไปรอบๆ แต่ก่อนก็เคยบ่นว่าที่นอนที่นี่มันแข็งไป...
ทีนี้พอมาบ่อยๆกลายเป็นว่าพ่อลูกคุณหนูติดที่นอนแข็งนี่ไปเสียฉิบ
หรือมันเป็นเพราะนอนหนุนแขนใคร หรือหลับในอ้อมกอดใครกันนะ


เสียงเปิดประตูดังขึ้น พีหันไปมองนาฬิกาก่อนทำเป็นไม่รุไม่ชี้
ตีหนึ่ง....
"ยังไม่นอนเหรอ"
"ถ้านอนจะนั่งอยู่นี่เหรอ..." พีทำเป็นสนใจหนังในทีวี
"เฮ้อ...อื้ม" ทัดถอนใจ...ก่อนเดินไปทิ้งตัวลงนอนบนที่โซฟา
พีอดโหวงๆในใจแปลกๆไม่ได้
ปกติจะต้องมาคลอเคลีย หอมซ้ายหอมขวา หรือไม่กจับๆลูบๆคลำบ้างพอชื่นใจแต่นี่ไม่แตะ ไม่ต้อง
แถมหลับเอาดื้อๆ ... ฟังดีๆแอบกรนด้วย...
"เน่า" พีบ่นอุบอิบ...พอมองไปเห็นพ่อคนดังไม่ถอดถุงเท้าเขาก็นิ่งไป
"ทำไมเน่าอย่างนี้..." บ่นทั้งที่เอื้อมมือไปจับถอดให้อย่างเบามือ เดินไป หยิบรองเท้าขึ้นชั้นให้ด้วย...
ไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่าเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้คนตัวโต
"...." พีจับเขาพลิกเอาเจ็คเก็ตออก...ก่อนจะเหลือบไปเห็นรอบแดงๆสองสามจุดที่คอและหน้าอก...
ไม่ใช่รอยมด...ไม่ใช่รอยแมลงกัดแน่ๆ มือที่เช็ดตัวชะงักไป ก่อนจะขยับมองให้ชัดอีกที
"..." หมดคำพูดใดๆ...พีวางผ้ามาดลงกับพื้นอย่างหมดแรง...
กรรมของใครของมัน ไม่ต้องรอชาติไหนแค่ชาตินี้ก็ได้รับผลกรรม...
แต่ก่อนทำร้ายใจพร้อม...พอวันนี้มาโดนคนตรงหน้าทำร้ายมันก็เลยอดปวดหน่วงในอกไม่ได้
ไม่ได้ร้องไห้ น้ำตาได้เพียงคลอหน่วยที่ขอบตา พีกัดฟันเดินไปหยิบผ้าห่มมาคลุมร่างนั้น
"...."พีลูบผมทัศนะอย่างอ่อนโยน...


เช้าแล้วเสียงโทรศัพท์แผดเสียงจ้า....
"ฮัลโหล" ทัดรับทรศัพท์ทั้งที่เสียงยังงัวเงีย
"พี่ทัดคะ..."เสียงหวานที่ไม่คุ้นหู พอดูเบอร์ก็เป็นเบอร์แปลก
"ใคร..." ทัดผู้รักสงบถามอย่างหัวเสียที่ถูกปลุก
"แพมจะโทรมาบอกว่า...แก้มชอบของขวัญที่พี่ให้แก้มมาเมื่อคืนมาค่ะ...ขอบคุณค่ะ" เสียงนั้นตัดไปแล้ว...ทัดหลับตานิ่งอีกครั้ง
ของขวัญอะไรวะ...
.
.
.
เชรี่ยยยยยยยยยย
ทัดลุกพรวดไปเปิดกระเป๋าดู...ทันที่สติกลับมา
จบเกมส์...กล่องสร้อยทองคำขาวที่อุตส่าห์สั่งทำตั้งนานหายไป...และแน่นอน มันไปโผล่อยู่กับใครบางคนที่ต่อให้ตายอีกร้อยชาติเขาก็จะวิ่งหนี
"ชิบหายแล้ว...." รู้สึกตัวถึงไปเดินหาใครอีกคน ห้องน้ำไม่มี ห้องครัวไม่มีระเบียงไม่มี
"โว้ยยยยยยย....แม่งงงงงงงง"


"พีทานข้าว...ดูอะไรอยู่" พร้อมนั่งแปะลงในโรงอาหารของโรงงาน
"ข่าวการกิ๊กกันสนั่นเมืองของนักร้องร็อคชื่อดังกับนางเอกสาวจากช่องQQQ ที่กำลังเป็นที่จับตามองเป็นประเด็นร้อนฉ่าเมื่อปาปารัซซี่จับภาพขณะที่ทั้งคู่กำลังกอดกันในงานฉลองวันเกิดของโปรดิวเซอร์อัลลบั้มล่าสุดของพวกเขา"
"พี....ไร้สาระ...ใครเขียนอะไรได้ก็เขียนไป" พร้อมสะกิด...ให้อีกคนหยุดมองและเลิกสนใจ
แต่ภาพข่าวที่ฉายขึ้นมาทำให้พร้อมหุบปากฉับลงเมื่อภาพการสัมภาษณ์ของนางเอกสาวถูกตัดเข้ามา
"ก็ดีค่ะ เราสนิทกันมาก เมื่อคืนเป็นวันเกิดพี่แว่นค่ะ เราก็เลยมีโอกาสได้คุยกัน คือแพมเป็นนางเอกเอ็มวีตัวล่าสุดให้พี่เขาด้วย พี่ทัด อุ๊ย..พี่ทัศนะน่ะค่ะเลยให้ของขวัญเล็กๆน้อยมา"
"ใช่สร้อยนี่รึเปล่าคะ" ยิ่งซุมเข้าไปใกล้จี้ PT ทำเอาช้อนในมือแทบร่วง
"อ่อค่ะ...ก็ต้องดูกันต่อไป...ค่ะเรื่องอย่างนี้มันต้องใช้เวลา" ภาพการสัมภาษณ์ตัดไปแล้วแต่ภาพที่ทั้งสองคนยืนแนบชิดจนแทบจะสิงกันยังอยู่...
"พี....พี....พี่พี!!!!" พร้อมแทบจะตะคอก...
"ว่าไง" พีหันมาทำหน้าเหรอหรา
"กินข้าว..." พร้อมย้ำอีกครั้ง พีตักข้าวเข้าปากอีกไม่กี่คำก็หยุด...ฝืดคอ...
รสชาติอาหารกลางวันโรงงานวันนี้มันไม่ไหวจะให้กระเดือกลงไปจริงๆ
ที่กินไม่ลงพีแยกไม่ออกเลยว่าเป็นเพราะข่าว หรือเพราะรสชาติมันไม่ได้เรื่อง



พีจอดรถที่หน้าบ้านเดินขึ้นมานอนเล่นบนห้องพยายามไม่คิดฟุ้งซ่าน...โทรศัพท์ดังประมาณครึ่งร้อย...
แน่ที่สุดก็ตรงเบอร์มันคือเบอร์ของ"พ่อหนุ่มร็อคสตาร์"
พีโยนโทรศัพท์ที่แบตแดงจนเรียกว่าแทบจะหมดอยู่แล้วลงในล้นชักข้างหัวเตียงก่อนจะเผลอหลับไป

ทัดนั่งมองคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง... พีไม่ค่อยระวังตัวอยู่แล้วยิ่งในบ้านของตัวเองลืมไปได้เลย
ห้องไม่ล็อก ทัดถือโอกาสเข้ามาในห้องนอนแล้วลงล็อกให้เสร็จสรรพ...ขังเราสองเอาไว้ในห้องหอ
"คนคิดมาก...นอนขมวดคิ้วอีกแล้ว" จิ้มหว่างคิ้วเบาๆคลึงๆจนคิ้วนั้นคลสยลง
"คิดถึงคุณจังเลยครับ" ไม่รู้ว่าถ้าตื่นมาจะเป็นยังไง จะงอนให้เขาง้อเขาเต็มใจ
"ผมรีบกลับไปที่ห้องคุณก็ไม่อยู่เลยขับมาที่นี่...คุณโกรธผมสินะ..." ทัดพยายามไม่คิดว่าถ้าเป็นเขาที่เห็นรอยจูบของใครสักคนบนคอของแฟน
แล้วไหนจะของขวัญที่ตัวเองอยากได้...ไปอยู่บนตัวของคนอื่น...

แค่คิดหัวใจก็ร้อนวูบไปหมด

พีขยับเปลือกตาตื่นขึ้นมา เขาหลับไป พอขับตัวถึงได้รู้ว่าใครบางคนมานอนซ้อนกอดเขาจากด้านหลัง
อีกคนกหลับเหมือนกัน...หลับสนิทด้วย...วันนี้สวมเสื้อเช็ตธรรมดากับกางเกงขาสั้น
"......." พีพยายามไม่โกระ ไม่น้อยใจ ไม่เอาเรื่องไร้สาระมาเป็นอารมณ์
พยายามบอกกับตัวเองว่าคนตรงหน้าก็แค่คนคนนึง ไม่ได้มีผลอะไรกับเขา... ดีซะอีก ถ้าหายไปเขาก็ไม่เห็นต้องสนใจ
ทั้งที่คิดอย่างนี้แล้วแท้ๆ....


ก็ยังปวดหนึบในอกซ้าย
**********************


 

[nunnan]

โอ๊ะ มันยังเจ็บไม่พอจะน้ำตาไหลลลลล
พี คิดในแง่ดีขึ้นมากเลยอ่ะะะ