- 2 -[Special & Rock]
ผมไม่เคยคิดอยากตายมาก่อน กระทั่งทำร้ายตัวเองก็ด้วย ผมเคยปรามาสคนทำแบบนี้เป็นพวกสิ้นคิด วันนี้ผมเลือกใช้วิธีนี้ลงโทษตัวเอง
ที่ทำไม่ได้ต้องการเรียกร้องความเห็นใจ หวังให้ใครเวทนาสงสาร แต่ผมสมควรได้รับความทุกข์ทรมานนี้
คนเราไม่มีใครสมบูรณ์แบบทั้งหมด ไม่มีใครไม่เคยผิดพลาด มากบ้างน้อยบ้างขึ้นอยู่กับสามัญสำนึกแต่ละคน
จะรู้จักผิดชอบชั่วดีแตกต่างกันแค่ไหน สำหรับผมสิ่งที่ทำยอมรับว่ายึดถือความคิดตัวเองเป็นใหญ่
เชื่อมั่นเหตุผลและข้อมูลที่ไตร่ตรองรอบคอบแล้ว ผมเป็นคนมีความมั่นใจตัวเองสูง
แต่ก็ใช่จะไร้เหตุผลถึงกับไม่ยอมฟังใคร ข้อเสียของผมคงเป็นเรื่องให้ใจใครแล้ว ผมมักเชื่อถือให้ความสำคัญมาก
กรณีไอ้เต้ผมให้ใจมันในฐานะเพื่อนแท้ มันคิดกับผมเกินเพื่อน ถึงแม้ผมจะตอบรับความรู้สึกของมันไม่ได้
แต่ใช่ว่าจะไม่รักและไว้ใจมันในฐานะเพื่อนสนิท มันคือคนที่ยอมตายแทนผมครั้งที่ถูกลอบทำร้าย
เป็นมันเจ็บสาหัสกว่าผมอีก มันไม่คิดหนีเอาตัวรอด ตรงข้ามกลับเอาตัวเข้ารับไม้จนต้องนอนโรงบาลเป็นอาทิตย์
นี่คือที่มาของความเชื่อใจที่ผมมีให้ไอ้เต้ ยังไม่นับระยะเวลาคบหากันมา
สำคัญมันเป็นหนึ่งของ Lucky One ทำให้พวกเราเติบโตโด่งดัง สร้างชื่อเสียงมาด้วยกันจนมีวันนี้
ส่วนป๊อป..ยอมรับ ‘ผมรักมัน’ ผมอาจดูโง่เมื่อรู้ความจริงภายหลัง กลายเป็นไอ้เต้ใส่ไฟสร้างสถานการณ์ทุกเรื่อง
ถ้าจะหาตัวคนผิดมาลงโทษ ทุกคนอาจจะมองเป็นไอ้เต้ ในความคิดของผมเราต่างมีส่วนผิด
มากน้อยลดหลั่นตามกันไปแล้วแต่ความเหมาะสม
ผมผิดที่ไม่เชื่อใจไว้ใจคนรัก ไม่ยอมรับฟังมันพูด แต่ใครไม่เป็นผมคงไม่รู้
ผมยืนอยู่บนความหวาดระแวงจนไม่กล้ากระทั่งจะไว้ใจ อดีตผมเคยเจ็บปวดจากการไว้ใจคนรักมาแล้ว
แน่นอนย่อมมีคนอยากค้านคนเราไม่เหมือนกัน ราณีกับไอ้ป๊อปมันคนละคน ผมไม่เคยนำมาเปรียบเทียบกัน
หรือเอาไอ้ป๊อปมาแทนราณี แม้ผมจะเคยรักเธอมากแค่ไหน แต่เมื่อไอ้ป๊อปทำให้ผมเปิดใจได้อีกครั้ง
ราณีสำหรับผมเป็นเพียงอดีตไปแล้ว
เหตุผลหลักที่ไม่ไว้ใจป๊อป เริ่มจากที่มันโกหกปิดบังผมมากกว่า นำมาผนวกกันทำให้ผมไม่ไว้ใจ
ถึงขั้นไม่เชื่อคำพูดมันด้วย ในทางกลับกันมันขอให้ผมฟังมัน แต่มันเคยคิดจะเชื่อผมไหม
ผมห้ามแต่ดันรั้นแถมโกหก มันอาจไม่มีอะไรกับไอ้ขิง เหมือนผมไม่เคยคิดจะมีกับไอ้เต้
กระนั้นผมก็หึงเมื่อรู้มันไปหาไอ้ขิง คนที่มันเลือกจะพึ่งพิงวันที่หนีไปคือไอ้ขิง
นอนอยู่บนเตียงมันในห้องของมัน สวมเสื้อผ้ามันอีกต่างหาก..
ร้อยทั้งร้อยคนที่มีแฟน ถ้าพวกคุณไปพบเธออยู่กับคนที่คุณรู้เต็มอกว่ามันคิดยังไงกับคนของคุณ
ก่อนหน้านี้พวกเขาสนิทสนมกันยังไงไม่รู้ แต่วันนี้เขาเป็นของคุณ
ซ้ำไอ้คนที่คุณระแวงยังเคยประกาศว่าจะแย่งให้ได้ คุณเป็นผมคุณจะรู้สึกยังไง
อย่าบอกว่าคุณไม่โกรธ ไม่ทำอะไรแค่เดินหนีแล้วเลิกราเมื่อเขาไม่ต้องการเรา ก็ปล่อยเขาไปตามทางที่เขาเลือก
ผมเคยทำมาแล้วครั้งกรณีของราณี ที่ผมยอมให้เธอเป็นฝ่ายเลือกอย่างแมนๆ
ครั้งนี้ผมไม่โง่ทำแบบนั้นแน่ ผมรักของผม..ใครมาก่อนมาหลัง ไม่สำคัญ..
ในเมื่อมันเป็นของผมเราตกลงคบกันแล้ว ตราบใดที่ผมกับมันเราไม่ได้เลิกกัน ใครก็ไม่มีสิทธิ์มาเอามันไปเด็ดขาด
ผมไม่ใจดีเดินหนีสวมบทพระเอกเหมือนอดีตแน่ หนนี้ไม่ได้รุนแรง กลับกันผมยังมีเรื่องต้องสะสางในฐานะหัวหน้าวง
ที่ต้องช่วยเพื่อนซึ่งไม่ได้รับความเป็นธรรม ถ้าสิ่งที่มันพูดเป็นเรื่องจริง นั่นคือการนำไอ้เต้กลับเข้าวง
ผมตัดสินใจคุยกับพ่อ เพื่อขอเคลียร์ให้ชัดเจนในเรื่องที่รู้มา ก่อนความจริงจะเปิดเผยกลายเป็นหน้ามือหลังมือเลย
หนังคนละม้วนจากที่ฟังไอ้เต้ มีคนตั้งคำถามทำไมไม่เคลียร์กับพ่อเสียตั้งแต่แรก รอให้ไอ้ป๊อปหนีไปแบบนี้
ไม่ใช่ผมไม่เคยถาม แต่คำตอบที่ได้พ่อปฏิเสธอ้างว่าไม่มีข้อมูล ถ้าติดตามเรื่องราวตั้งแต่ต้น
พวกผมเองก็เป็นปริศนาในการหายตัวไปของไอ้เต้เช่นเดียวกัน พวกเราติดต่อมันไม่ได้ พี่ตาลเองยังไม่รู้เรื่องด้วยซ้ำ
แล้วแบบนี้พวกผมจะมีข้อมูลหรือเปล่าครับ เราต่างมองคนละมุม มุมของผมขณะนั้นเต็มไปด้วยคำถามและข้อสงสัย
พ่อยอมรับที่ปิดข่าวเพราะไอ้เต้ขอเอาไว้ มันไม่ต้องการให้พวกผมซึ่งเป็นเพื่อนเสียความรู้สึก
ส่วนเหตุผลสำคัญไม่พ้นเรื่องของภาพลักษณ์ พ่อกับคุณพนมจึงปิดเรื่องนี้ไม่ให้เกิดผลกระทบต่อวง และศิลปินในค่าย
นี่คือสาเหตุที่ทำให้ผมหลงผิด ทำร้ายจิตใจไอ้ป๊อปอย่างไม่มีทางให้อภัยได้ ผมก็ไม่คิดอภัยตัวผมเองเช่นกัน
แค่เรื่องนี้ผมคงไม่สิ้นคิดถึงกับหมดอาลัยตายอยาก นอนรอความตายอยู่แบบนี้หรอก
น้ำตาผมไหลทุกครั้ง ที่คิดถึงเรื่องราวสาเหตุซึ่งทำให้หมดกำลังใจสิ้นเรี่ยวแรงลุกขึ้นแก้ไข
ไม่อยากทำอะไรนอนรอความตาย รู้สึกละอายใจในความผิดที่ได้ทำลงไป..
“พ่อติดต่อคุณพนมแล้วนะร็อค..เขาให้เบอร์ทางไกลให้แกโทรคุย เขามีกำหนดกลับอีกหลายวัน
แกต้องการความกระจ่างก็ไม่ต้องเสียเวลา โทรหาเขาได้..ทุ่มเศษเขาว่างคุยด้วย”
พ่อเรียกผมพบเพียงลำพัง หลังวันที่เราเคลียร์ข้อข้องใจผ่านมาสามวัน โดยผมยังไม่หยุดตามหาไอ้ป๊อป
แต่ก็ไร้วี่แววไม่มีแม้แต่ข่าวคราวไม่รู้เริ่มต้นที่ไหน ผมหวังได้คำตอบจากคุณพนม
[ฮัลโหล..ผมพนมพูดครับ] ปลายสายรับ หลังรอสายไม่นาน
“ผมร็อค..ผมมีเรื่องจะคุยกับ..” สรรพนามที่ใช้เรียกทำให้ผมชะงัก
ก่อนจะเกิดเรื่องหมางใจผมเรียกเขาพี่เต็มปาก ค่อยเพิ่มไอ้ทีหลังเมื่อสิ้นความเคารพนับถือ
ทำให้สรรหาคำเหมาะสมที่จะคุยกับเขาครั้งนี้ สมองผมประมวลผลวุ่นวายไปพอสมควร
[หึหึ!..แกจะเรียกยังไงตามสะดวกเลยร็อค สำหรับพี่แกยังคงเป็นน้องเสมอไม่เคยเปลี่ยนแปลง] ถึงกับจุกพูดไม่ออก
“ผมรบกวนคุณ อยากรู้ป๊อปไปอยู่ไหน คุณคงรู้จากพ่อมาบ้างแล้ว สาเหตุที่ป๊อปหนีออกจากวง
ระหว่างเรามีเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย ผมผิดที่ไม่คลี่คลายปัญหาเสียตั้งแต่แรก” ตัดสินใจใช้สรรพนามนี้เหมาะสุด
[พี่ก็ผิดไม่ชัดเจนแต่แรก เพราะอยากให้โอกาสกลับใจ เห็นท่าคงจะยากสำหรับไอ้เต้
ถึงขั้นนี้สมควรบอกแกรู้สาเหตุที่แท้จริง ซึ่งเป็นต้นเหตุให้แกกับพี่ต้องเสียความรู้สึกกัน
สำหรับหลานชายพี่..ตอนนี้ยังไม่รู้อยู่ไหน แต่ไม่ยากหรอกไว้พี่จัดการให้ สิ่งที่พี่ต้องการเคลียร์คงเป็นเรื่องระหว่างเรา
พี่อยากบอกแกไม่มีเจตนาแย่งราณี ที่ผ่านมาไม่พูดความจริงทำตามคำขอของราณีพี่รับปากเธอไว้
เวลานี้เธอจะเป็นแม่ของลูกพี่แล้ว ราณีกำลังท้องสองเดือนกว่า พี่ทำตามคำขอเธอโดยตลอด
จนทำให้ไอ้เต้ได้ใจกลายเป็นสร้างปัญหาต่อเนื่องไม่หยุด กระทั่งออกจากวงยังไม่ยุติพฤติกรรมชั่วอีก
แกฟังให้ดีนะร็อค..ราณีถูกไอ้เต้แอบใส่ยาหวังทำลายเธอ เรื่องนี้มีพี่กับราณีที่รู้
โชคดีวันที่เธอจะถูกจับไปโทรมจากกลุ่มขี้ยาที่ไอ้เต้มันเรียกใช้ พี่กับคนขับรถเห็นเข้าพอดี
สภาพเธอหมดแรงไม่สามารถเอาตัวรอดได้แล้ว ยาที่เธอโดนไม่ใช่ยาปลุก
เป็นยาที่ทำให้ร่างกายอ่อนเปลี้ยเหมือนคนหมดแรง กำลังจะถูกพาขึ้นรถตรงลานจอดมุมอับ
จังหวะพี่กับคนขับรถผ่านไปเห็นเขา พี่จำเธอได้จึงลงไปช่วยไว้ทัน
อาศัยปืนพกใช้ขู่พวกมันจนหนีเตลิดกันไปหมด เรื่องนี้ราณีนัดเคลียร์ไอ้เต้เป็นการส่วนตัว
เธอต้องการฟังเหตุผลจากมันด้วย พี่เป็นเพียงพยานที่เธอขอร้องให้ไปเป็นเพื่อน
โดยปิดเรื่องนี้ไม่ให้แกรู้ เพราะช่วงนั้นงานแกกำลังไหลจากกระแสอัลบั้มชุดแรกซึ่งประสบความสำเร็จ
ราณีไม่ต้องการให้เกิดเรื่องจนทำให้มีปัญหาภายในวง พานทำให้แกกับไอ้เต้กินใจกันไปเปล่าๆ
เป็นพี่กับราณีประมาทไอ้เต้มากไป สถานที่นัดถึงพี่กับราณีจะเป็นคนกำหนด
แต่ไม่คิดว่ามันจะวางแผนชั่วไว้ล่วงหน้า มันมีสีหน้าสำนึกผิดยอมรับสารภาพในสิ่งที่ทำ
ซึ่งพี่อัดคำพูดเก็บเป็นหลักฐาน เหตุผลที่มันทำ เป็นเพราะมันรักแก ราณีถึงกับตกใจหน้าซีด
เธอไม่คิดว่าไอ้เต้ซึ่งเป็นเพื่อนสนิทแกจะคิดแบบนี้ มันยังกล้าสารภาพกับเธอซึ่งหน้า
พี่อึ้งไปเหมือนกันที่รู้เหตุผลในการกระทำของมัน เพียงต้องการกำจัดราณีออกจากชีวิตแกไป
ที่บอกเราสองคนประมาทไอ้เต้ หนนี้พี่กับราณีโดนวางยากันทั้งคู่ แต่เป็นยาปลุกของจริง
คงไม่ต้องบอกเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากแยกกลับ ไอ้เต้รับปากจะไม่ทำเรื่องเลวร้ายอีก
มันสัญญาจะยุติการกระทำเพียงแค่นี้ พี่กับราณียอมรามือเพราะเห็นแกวงที่กำลังไปได้สวย
ถ้าหากเกิดปัญหาบริษัทกำลังจะฟื้นตัวคงแย่แน่ กลายเป็นเรื่องใหญ่ส่งผลกระทบในวงกว้าง
เราจึงให้โอกาสมันไม่นำเรื่องนี้แพร่งพรายให้แกรู้ สุดท้ายพี่กับราณีก็พลาดเราดันมีอะไรกันเข้าจนได้
ราณีเธอรู้สึกผิดกับแก ส่วนพี่เองก็ละอายใจเกินกว่าจะกล้าขอให้แกยกโทษให้
ทางออกสำหรับเราสามคน ราณีเลือกตัดสินใจเอง ทั้งที่พี่รู้มาโดยตลอดว่าเธอรักแกแค่ไหน
แต่เธอเลือกที่จะยอมเป็นแม่ของลูกพี่แล้ว พี่เองคงไม่ขอให้แกอภัยในเรื่องที่ผ่านมา
แค่ให้แกรู้จักธาตุแท้ของไอ้เต้ ที่ไม่เคยคิดดีต่อใคร รู้แบบนี้หวังว่าแกคงไม่หลงผิดไว้ใจเพื่อนชั่วซึ่งเห็นแก่ตัวอีก
มันรักแกคือความจริง ความรักของมันเต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว สุดท้ายพี่ตัดสินใจจ้างมันออกจากชีวิตแก
นอกจากเรื่องค้ายาที่มีหลักฐานแน่นหนาแล้ว พี่ยังได้ข้อมูลว่ามันจะใช้ยาปลุกกับแก
สาเหตุมันทนอยู่ข้างกายแกหลายปี ไม่มีทีท่าจะได้ตัวกับหัวใจแกอย่างที่ต้องการ จึงไม่ยืดเยื้ออีกต่อไป
สาเหตุนี้ต่างหากที่ทำให้พี่ไม่ลังเลกำจัดออกจากวง ตอนนี้ต่อให้ไม่มีไอ้เต้เสียคน
วงแกก็คงไม่ลำบากถึงกับอยู่ไม่ได้เหมือนที่ผ่านมาแน่
ป๊อปหลานพี่มันคลั่งไคล้วงแกตั้งแต่เด็ก พี่จึงให้โอกาสมาสมัครออดิชั่นดู แล้วมันก็ชนะใจกรรมการ
ซึ่งพี่กล้ายืนยันว่าพี่ไม่ได้ยื่นมือช่วยมันเลยแม้แต่น้อย ไม่มีใครรู้ด้วยซ้ำมันเป็นหลานพี่
กระทั่งได้รับการตัดสินให้เข้าร่วมวง พี่ถึงบอกกับพ่อของแกเป็นคนแรก]
ความจริงพรั่งพรูจากปากคุณพนม ทำผมทรุดกองกับพื้นอย่างคนไม่มีแรงทรงตัว
ผมเงียบไม่มีแม้แต่คำถามที่สามารถหลุดออกจากปากได้ หนักทั้งตัวทั้งใจเป็นใบ้ไปดื้อๆ
ผมกับคุณพนมยุติบทสนทนาหลังจากนั้น คุณพนมรับปากจะหาที่อยู่ของป๊อปให้
สิ่งที่ผมเลือกจัดการอันดับแรกคือตามล่าหาตัวไอ้เต้ให้เจอ ผมใช้ทุกวิถีทางให้ได้ที่กบดานของมัน
กระทั่งข้อมูลส่งมาจากพี่ตู้ว่า มันไปอยู่คอนโดกลุ่มพี้ยาคลองเตย ผม ไอ้เกรย์ ไอ้คมไม่รอช้าที่จะเอารถออกทันที
หลังจากนั้นคงไม่ต้องพูดถึงว่าไอ้เต้จะมีสภาพยังไง มันยอมรับทุกกระทงในคดีที่มันก่อ
หน้ายับเยินยังไม่หยุดพล่ามว่าที่ทำไปเป็นเพราะรักผม ในใจผมไม่ได้รู้สึกผิดหรือสงสารมันแม้แต่น้อย
กับเหตุผลที่หวังให้ผมเข้าใจตัวมัน
ตรงข้ามผมกลับรังเกียจตัวตนของมันเป็นครั้งแรก รู้สึกขยะแขยงความคิดวิธีการที่มันจะได้ตัวผม
หางตายังไม่อยากแล บุญคุณความแค้นของมันกับผมสิ้นสุดเพียงเท่านั้น มันเคยช่วยผมปางตายมาครั้ง
แต่ก็ได้ทำความเสียใจให้ผมนับครั้งไม่ถ้วน ทั้งเรื่องราณี ขโมยเพลงผมไปทำซิงเกิล
หรือกระทั่งเรื่องไอ้ป๊อป ที่มันใส่ไฟจนผมหัวปั่นกลายเป็นเรื่องอยู่ตอนนี้
ความจริงผมจะเล่นมันให้นอนหยอดน้ำข้าว แต่ไอ้เกรย์กับไอ้คมช่วยกันห้ามผมไว้
ถือว่าไอ้เต้คือส่วนหนึ่งที่ทำให้พวกผมมีตัวตนในนาม Lucky One
นับแต่นี้เรายุติความเป็นเพื่อนสิ้นสุดเพียงเท่านี้ ผมจึงรามือกลับออกมา
ตั้งใจจะแก้ไขความผิดพลาดที่ได้ทำกับไอ้ป๊อป นับจากนี้ผมจะรักดูแลมันด้วยหัวใจทั้งดวงของผมที่เหลืออยู่
แต่เวรซ้ำกรรมซัดจนได้ เมื่อผมตัดสินใจสารภาพความจริงกับพ่อ ดูพ่ออึ้งตกใจจนหน้าซีดเผือด
ผมเข้าใจว่าท่านรับไม่ได้ที่ลูกชายคนเดียวดันมีคนรักเป็นผู้ชาย
ซึ่งก็คือลูกของเพื่อนเก่าดันมีบุญคุณพยุงฐานะบริษัทให้กลับมามั่งคั่งอีกครั้ง
แต่ผมคิดผิดมหันต์พ่อไม่ได้ตกใจหน้าซีดเรื่องนี้ ความจริงเปิดเผยหลังคุณพนมกลับมาเร่งด่วน
เมื่อรู้จากพ่อว่าผมกับป๊อปเรามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแบบไหน
ผมถูกเชิญให้ไปพบคุณพนมในบ้านพักส่วนตัว โดยมีไอ้เกรย์..ไอ้คมไปด้วย
“มึงมาแล้ว..ใส่นวมซะ” ห้องที่คนรับใช้พาไปพบเจ้าของบ้าน
เป็นห้องซ้อมมวย คุณพนมนุ่งกางเกงวอร์มขายาวเสื้อกล้ามดำ มือทั้งสองข้างสวมนวมไว้พร้อมสรรพ
“ใส่นวม..ให้ผมเป็นคู่ซ้อมหรือพี่..ไม่ดีกว่าผมแค่อยากรู้ที่อยู่ป๊อป
พี่อย่าลีลาโอ้เอ้น่า บอกมาเถอะป๊อปไปอยู่ไหน” ผมเรียกแกพี่อีกครั้ง เมื่อรู้ว่าที่ผ่านมาผมเข้าใจผิดมาโดยตลอด
“กูไม่ใช่พี่มึง นับจากนี้กูกับมึงอย่ามานับถือกัน ถ้าอยากรู้หลานกูอยู่ไหน
มึงเอาชนะกูให้ได้ก่อน หลังจากนั้นกูจะบอก” ผมงงท่าทีแกไม่น้อย
แต่ก็เข้าใจว่าแกคงโกรธที่ผมดันไปปู้ยี่ปู้ยำหลานชายคนเดียวเสียขนาดนั้น
เป็นใครคงไม่ใจเย็นให้หยามศักดิ์ศรีแน่ เมื่อไม่มีทางเลือกถ้าผมจะเจอไอ้ป๊อปก็ต้องชนะแกให้ได้ก่อน
ผมเชื่อลูกผู้ชายกล้าได้กล้าเสียอย่างคุณพนม คำไหนคำนั้นไม่บิดพลิ้วปลิ้นปล้อนแน่นอน
“เอาจริงหรือวะร็อค” ไอ้เกรย์ปรามทันที หลังผมถอดเสื้อยืดออกเดินไปคว้านวมมาให้มันช่วยมัดเชือกให้
“กูไม่มีทางเลือก” พูดความจริง เพราะไม่มีทางเลือกไว้ให้เลย
“ยังไงก็เพลาๆ หน่อยมึง” ไอ้คมมันจับบ่าบีบ บอกให้ผมเพลามือ คงเห็นว่าผมจะล้มคุณพนมภายในไม่ถึงอึดใจมั้ง
“อืม..กูรู้น่า” พูดให้มันสบายใจ ไม่คาดคิดผมต่างหากที่กลายเป็นกระสอบทราย
ให้คุณพนมใช้เป็นเป้าซ้อมอย่างหมดลายกันไปเลย
“ปึ๊ก!..พลั๊วะ..ผลัก!!..” แรกเริ่มยังพอหลบหลีกสวนหมัดป้องกันได้บ้าง
ไม่คิดฝีมือคุณพนมจะเหนือชั้นกว่าหลายขุม เลือกว่าผมซึ่งทะนงตนว่ามีดีพอตัว
ไม่ใช่หมูให้ใครลากขึ้นเขียงง่ายๆ ถึงกลับโดนทั้งศอก หมัด เข่าหน้าปูดเบ้าตาบวมปากแตก
เขียวช้ำน่วมทั้งตัวจนถึงกับล้มทั้งยืนนอนนับดาวกันไปเลยทีเดียว
“สำหรับที่มึงทำกับหลานกู..มึงรู้ไหมว่ากูกับพี่สะใภ้รักและหวงมันแค่ไหน
ถึงพวกกูจะไม่มีเวลาให้ แต่ไม่เคยให้มันลำบาก ที่ยอมให้อยู่วงมึง
เพราะพวกกูเห็นเป็นช่วงปิดเทอม ทั้งกูทั้งพี่สะใภ้มีงานติดพันต่างประเทศ
จึงไว้ใจเชื่อใจมึงจะดูแลมัน ซึ่งคลั่งไคล้ชื่นชมเห็นมึงเป็นต้นแบบเป็นฮีโร่มานานหลายปี
มันรักและชอบดนตรีเพราะมึง มันหลงใหลเสียงร้องของมึง
ผลงานมึงทุกชุด โปสเตอร์มึงมีสะสมเต็มห้องนอน คอนเสิร์ตของมึงมันไม่เคยพลาด
แล้วดูสิ่งที่มึงทำกับมันไอ้เหี้ยร็อค กูเคยรักเอ็นดูมึงมาก ยอมรับกูเคยทำผิดกับมึงถึงจะไม่ได้ตั้งใจให้เกิด
แต่กูก็รับผิดชอบสิ่งที่ทำ ไม่เคยไม่รู้สึกผิด ขอให้มึงรับรู้ไว้ด้วย
กูกับราณีเราไม่ได้อยู่ด้วยเหตุผลที่เกิดจากความไม่ตั้งใจ มาวันนี้เราต่างรักและเข้าใจกันมาก
แล้วดูมึงทำป๊อปสิวะ มึงกล้าบอกมึงรักมันหรือ มึงกับมันไม่มีทางรักกันได้
อยากรู้อะไรมึงไปถามพ่อมึงโน้น...ไอ้เหี้ยยยย!!!” ประโยคสุดท้ายคุณพนมตะโกนสุดเสียงเหมือนคนโกรธจัด
จนอยากกระทืบผมตายคาตีน ก่อนหันหลังออกจากห้อง ไม่คิดจะหันมามองผมที่นอนแหม่บแม้แต่หางตา
ผมเหมือนตายทั้งเป็น หลังกลับมาฟังความจริงจากพ่อถึงกับช็อก ประโยคที่ยิ่งกว่ามีดกรีดหัวใจผมเฉือนออกเป็นชิ้นๆ
“แกกับน้องรักกันไม่ได้ ตั้งแต่นี้ไม่ต้องตามหาน้องอีกยุติแค่นี้ร็อค” พ่อพูดเหมือนคนกำลังจะหมดแรง
“ผมไม่เข้าใจ แค่ผมกับป๊อปเป็นผู้ชาย ทุกคนถึงกับกีดกันพวกผม โลกเราไปถึงไหนกันแล้ว
ผมไม่คิดพ่อเองซึ่งอยู่ในแวดวงบันเทิงจะใจแคบ รับไม่ได้ที่ผมจะคบผู้ชายเป็นคนรักอย่างนั้นหรือ..พ่อ!!!”
“ไม่ใช่เรื่องที่เป็นผู้ชาย ฉันห้ามไม่ให้คบเพราะแกกับป๊อปเป็นพี่น้องคลานตามกันมา
แม่ที่อุ้มบุญแกคือผู้หญิงซึ่งเป็นแม่ของป๊อป แกรู้ไหมว่าแกกำลังเอาน้องชายเป็นเมีย
รู้แบบนี้แล้วแกยังจะดันทุรังไหม..หาา!!!!” พ่อพูดเสียงสั่นเหมือนคนจะเป็นลม
พร้อมอาการหายใจหอบเหนื่อยสุดๆ ผมช็อกตาค้าง หลังได้ยินเต็มสองหูกับความจริงที่ยอมรับไม่ได้
ผมกับป๊อปเราเป็นพี่น้องกันจริงหรือนี่
“ไม่จริง พ่อกำลังโกหกผม” เสียงแผ่ว แทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง
“เป็นความจริง แม่อุ้มบุญที่แกเคยถามคือคุณดรุณีแม่ของป๊อป เราเป็นเพื่อนเก่าแก่กัน
ก่อนเธอจะแต่งงานกับเศรษฐีพ่อน้อง จนมีน้องแก เหตุผลที่เธอช่วยพยุงบริษัทพ่อไว้
เพราะไม่ต้องการให้ลูกชายคนโตของเธอลำบากยังไงเล่า นั่นก็คือแกเองร็อค เข้าใจดีแล้วใช่ไหม..”
ผมหมดแรงกายแรงใจทันที หลังรับรู้ความจริงที่ทำให้ผมถึงกับไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อ
เข้าใจแล้วใช่ไหม..ทำไมผมถึงนอนรอวันตายไม่ยอมลุกขึ้นจัดการอะไรสักอย่าง
ผมทำผิดร้ายแรงแค่ไหนรู้กันแล้วใช่ไหม
ผมเอาน้องชายทำเมีย ทำร้ายสารพัดทั้งร่างกายจิตใจจนเตลิดหนีไม่รู้ข่าวคราว
ตามหาเท่าไหร่ก็คงไม่มีทางพบ ไม่มีวันที่จะได้ขอโทษน้อง คงไม่มีการให้อภัยจากคนที่ผมรักหมดหัวใจ
ไม่มีอีกแล้วกับความรักครั้งนี้ ผมรู้ดีรักป๊อปมากแค่ไหน เทียบไม่ได้กับรักแรกเลยด้วยซ้ำ
ถึงผมจะเคยรักราณีเสียใจที่เธอทิ้งผมไป แต่ผมไม่เคยห่วงหาอาทรนึกถึงทุกลมหายใจเข้าออก
เหมือนที่รู้สึกกับป๊อปมันมาก่อน
รูปคู่ใต้สะพานพระราม 8 ภาพที่แก้มเราแนบกันมีลมพัดทำให้ผมของป๊อปปลิวดูเป็นธรรมชาติ
ดวงตากลมซื่อเป็นประกายมีความสุขพลอยทำให้ผมมีความสุขไปด้วย รูปนี้กลายเป็นเข็มนับพันเล่มคอยทิ่มแทงผมอยู่
เข้าใจคำว่าตายทั้งเป็นทันที คนที่ไม่อยากมีชีวิตเพราะละอายต่อบาปที่กัดกร่อนในหัวใจ
แต่ตายไม่ได้รู้สึกทรมานจนพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เหมือนผมเวลานี้อยากให้ตัวเองตายลงไปจะได้ยุติเรื่องราว
ส่วนลึกแล้วผมยังอยากขอโทษน้อง ที่ได้สร้างตราบาปให้ป๊อปโดยไม่ตั้งใจ
ผมไม่รู้เราเป็นพี่น้องสายเลือดเดียวกัน ไม่คิดว่าจะหลงรักน้องในไส้จนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น
ขนาดผมยังอาการหนักสาหัสปางตาย แล้วป๊อปเล่าน้องจะรู้สึกแย่แค่ไหน หากได้มารับรู้ความจริงเรื่องนี้
ยังไงผมก็ภาวนาบวกกับเชื่อว่า ทั้งคุณพนมและแม่ของป๊อปคงไม่ยอมให้ป๊อปรู้ความจริงถึงสายสัมพันธ์ของเรา
ฟังจากคำพูดที่คุณพนมย้ำว่าพวกเขารักดูแลน้องดีแค่ไหน หวังว่าความจริงข้อนี้จะมีเพียงผมเท่านั้น
ที่ต้องแบกรับความทรมานเอาไว้ จนกว่าจะสิ้นลมหายใจลงไป ชาตินี้ผมอาจไม่ได้ขอโทษป๊อป
ไม่ได้รับการให้อภัยในสิ่งที่ผมทำกับน้องไว้ แต่หากชาติหน้าภพหน้ามีจริง
ผมขอชดใช้ให้ป๊อปไม่ว่าจะทุกข์ทรมานกายใจมากแค่ไหน ผมยินดีรับผลของกรรมนั้น..
ตอนนี้ผมรู้สึกอ่อนล้าจนไม่อยากลืมตาอีกแล้ว สิ่งที่คาใจติดค้างก็ได้ระบายทางความคิดไปจนหมด
แม้ตายตาไม่หลับผมก็ต้องยอมรับอย่างไม่มีเงื่อนไข สติผมเลือนรางเต็มที
เสียงอึกทึกครึกโครมดังระงมจนแยกไม่ออกว่าเสียงอะไร ใครเป็นใครดูอลเวงสิ้นดี
คงไม่สำคัญกับผมอีกต่อไปแล้ว เพราะผมอ่อนล้าเกินกว่าจะอยากรู้..ว่าเกิดอะไรขึ้น..?
ร่างที่นอนคดคู้หายใจโรยริน สายน้ำเกลือระโยงระยางกับอาการแตกตื่นของเพื่อนรักเพื่อนสนิท
พร้อมกับการเร่งรีบปฐมพยาลเร่งด่วนจากแพทย์ใกล้ชิดที่ถูกตามตัวกะทันหัน
หลังความดันลดต่ำต่อเนื่อง ชีพจรเต้นอ่อนล้าผิดปกติ ร่างกายที่เคยอุดมไปด้วยกล้ามเนื้อจนน่าอิจฉา
บัดนี้แลดูซูบผอมโทรมลงไปผิดหูผิดตา เหมือนซากร่างกายที่ไร้วิญญาณก็ไม่ปาน
ทั้งเกรย์และคมร้อนรุ่มใจเป็นพิเศษ กับอาการทรุดฮวบฮาบไม่มีลางบอกเหตุล่วงหน้า
ต้องตามหมอวุ่นวายหมด เม็ดเหงื่อผุดซึมหน้าผากหมอวัยกลางคน
แสดงให้เห็นถึงความหนักใจกับอาการของคนไข้ในความดูแล
อะไรก็ไม่หนักหนาสาหัสเท่ากับสภาพจิตใจคนป่วยที่หมอเองก็ไม่อาจให้ยาอะไรได้
ในเมื่อคนป่วยเหมือนต้องการจากโลกนี้ โดยไม่คิดมีกำลังใจยืนหยัดลุกขึ้นสู้แม้แต่น้อย
หางตายังมีหยดน้ำเกาะให้เห็นทั้งสองข้าง..???
มาอัพตามสัญญาแล้วนะคะ หลายคนคงได้เห็นมุมมองของพี่ร็อคกันบ้างแล้วเนอะ
ตอนหน้าจบแล้วนะคะ เจอกันวันศุกร์ค่ะ ส่วนใครอยากเก็บรูปเล่มเรื่องนี้เอาไว้
ติดตามรายละเอียดเเปิดโอนจองนิยายได้ที่หน้าแรกของกระทู้นิยาย
ไปกดดูรายละเอียดที่ P.1 อยู่ก่อน Intro ได้เลยนะคะ เปิดโอนจองตั้งแต่วันนี้เลยค่ะ
ขอบคุณอีกครั้งนะคะ 
หัวข้อ: @@โดย Luk {ป๊อป&ร็อค..วงรักหน่วงใจ} 4/7/57++P.29..End พร้อมเปิดจองหนังสือ P.1 (อ่าน 165115 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก