21. ความสัมพันธ์ ครึ่งแรก
วันต่อมาเอ๋ยต้องตื่นมาตั้งแต่เช้าเพราะว่าน้องแพสะดุ้งตื่นจากฝันร้ายตั้งตอนก่อนหกโมงเช้าด้วยซ้ำ น้องแพสะอึกสะอื้นร้องไห้ไม่ยอมนอนต่อ เอ๋ยเองก็จนปัญญาจะกล่อมให้น้องหายหวาดกลัวจากฝันแล้วพักผ่อนต่อได้จึงต้องอุ้มออกมาหลอกล่อให้มองวิวสวยๆ กันอยู่นานเสียนานกว่าเด็กน้อยจะลืมเรื่องในได้ พอได้สักครึ่งชั่วโมงพัชที่เคยชินกับการอยู่คนเดียวพอได้ยินเสียงก๊อกๆ แก๊กๆ หน่อยๆ ก็ออกมาจากห้องด้วยสภาพที่ใส่กางเกงนอนตัวเดียวและผมเพ้าที่ยุ่งเหยิง
“ทำอะไรกันแต่เช้า...แล้วเด็กร้องไห้ทำไม?” พัชขยี้หัวขยี้ตาอย่างงุนงง เด็กน้อยที่ยังไม่สดชื่นดีเพราะร้องไห้หนักมาแต่เช้าก็ซุกตัวเข้าอ้อมกอดอุ่นของเอ๋ยหลับหน้าหลบตาเจ้าของห้อง
“เด็กนิสัยไม่ดี พัชถามไม่ตอบวะ” พัชขมวดคิ้วมุ่น เตรียมก้าวเข้าใกล้คนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของคนที่ตัวเล็กกว่าตัวเอง
“อย่านะไอ้พัช วันนี้น้องแพอารมณ์ไม่ดี” ไอ้เอ๋ยกอดเด็กน้อยในอกแน่น เบี่ยงตัวหลบมือใหญ่ที่หมายคว้าออกมาฉุดร่างเล็กไปแทน แต่เบี่ยงหลบไม่ทันไรก็ต้องอ้าปากค้างกว้างแทนเพราะไอ้คนที่มันจะเอาเด็กไปเปลี่ยนเป้าหมายเป็นโอบรอบไหล่ของตนแล้วรวบเข้าไปในอ้อมกอดมันทั้งคนพ่อทั้งคนลูก!
“ไอ้พัช! ปล่อยกูกับลูกเลย” ไอ้เหี้ยนี่หนวดปลาหมึกไว้ใจไม่เคยได้ ห่าราก
“เด็ก เป็นไรอ่ะ หยุดร้องไห้แล้วมาตอบพัชก่อนดิ” ไอ้พัชก็คือไอ้พัช หน้ามึนไม่เลิก มันไม่สนใจที่เอ๋ยประท้วง ใช้มืออีกข้างดันคางเด็กน้อยให้หันมามองหน้ากัน ดวงตากลมๆ สวยๆ นั่นช้ำจนน่าใจหาย
“ฮึก พัชจ๋า พัชจ๋า” เด็กน้อยสบตาคนตัวโต น้ำตามากมายไหลลงมาอีกระลอก
“ไอ้พัช ออกไปไกลๆ ไป” เอ๋ยหงุดหงิดขึ้นมาอีก พึ่งปลอบเด็กน้อยให้หยุดร้องได้แค่แป๊ปเดียว ไอ้คนวุ่นวายก็มาทำให้น้องเสียน้ำตาอีกจนได้
“เอ๋ยจ๋าอย่าไล่พัชจ๋า ฮึก ฮือออ” เสียงเด็กน้อยอู้อี้ ดึงมือใหญ่ที่จับคางตัวเองมาจับ เอ๋ยอ้าปากค้าง ขมุบขมิบปากว่าไอ้พัชแบบไม่มีเสียง ลูบหลังลูบหัวปลอบเด็กน้อยให้หายสะอื้น
“ไหนเด็ก บอกพัชหน่อยว่าเป็นอะไร” พัชกระชับอ้อมกอดที่กอดเอ๋ยมากขึ้น โน้มหน้ามาคุยกับเด็กเสียใกล้ เด็กน้อยมองพัชทีมองเอ๋ยที น้ำตาไหลเผาะๆ ให้คนมองทรมานในจิตใจเหลือแสน
“พัชจ๋ากับเอ๋ยจ๋าจะทิ้งน้องแพไป ฮืออออ”
“ไปเอามาจากไหนครับน้องแพ เอยไม่ทิ้งแพหรอก”เอ๋ยรีบปลอบใหญ่ เด็กน้อยฝันว่าผู้ใหญ่ทั้งสองจะทิ้งไป
“พัชก็ไม่ทิ้ง แล้วตอนนี้ก็อยู่ด้วยกันอยู่ เด็กจะร้องไห้ทำไม เห็นไหมว่าเอ๋ยก็อยู่ พัชก็อยู่ หยุดร้องได้แล้วนะ เป็นลูกผู้ชายห้ามร้องไห้บ่อยๆ รู้ไหม เอ๋ยก็ยังไม่ได้กินข้าว พัชก็ยังไม่ได้กินข้าว เพราะเด็กเอาแต่ร้องไห้เนี่ย” ไอ้พัชบ่นยาวเหยียด ทั้งๆ ที่เอ๋ยมันก็หยิกเข้าทีเอวจนมือบิดไปหมด ไอ้พัชก็ไม่หยุดบ่นหยุดว่า
“ฮึก แพจ๋า ฮึก แพจ๋าจะไม่ร้อง พัชจ๋ากับเอ๋ยจ๋าไม่ทิ้งแพจ๋านะ” เด็กน้อยพยายามหยุดเสียงสะอื้น มือป้อมๆ เกาะไหล่ของเอ๋ยไว้ข้าง อีกข้างก็กำนิ้วมือสองสามนิ้วของพัชแน่น
“ครับ” ผู้ใหญ่สองคนรับคำประสานเสียงกันก่อนจะเงยขึ้นสบตากันชั่วครู่ พัชพยักเพยิดหน้าให้เอ๋ยส่งเด็กให้
“ถ้าอย่างนั้นให้เอ๋ยไปทำกับข้าวก่อน แล้วเดี๋ยวเราจะไปข้างนอกกัน” ไอ้พัชเอาเด็กไปปลอบ เปิดลุงเป็ดขี้โวยวายแต่พูดไม่รู้เรื่องให้เด็กดูตั้งแต่เช้าอีกด้วย เด็กน้อยนั่งตักของคนที่ลูบหัวให้เบาๆ อย่างอ่อนโยนก่อนจะเอ่ยคำพูดที่ทำให้คนฟังเสียดแทงไปทั่วทั้งหัวใจ
“พัชจ๋าไม่ทิ้งแพจ๋าได้ไหม น้องแพอยากอยู่กับพัชจ๋า อยากอยู่กับเอ๋ยจ๋า” เด็กน้อยพูดเสียงเบา เบาแต่ดังก้องไปทั่วหัวใจคนฟัง พัชก้มหน้ามองเด็กน้อยที่ตนลูบหัวอยู่ กดริมฝีปากไปที่กระหม่อมบางแล้วตัดสินใจอะไรบางอย่าง
ไม่ใช่เพียงแต่จะไม่ปล่อยมือไอ้เอ๋ยแล้ว เด็กคนนี้เขาก็จะเลี้ยงเอง
******
ทั้งสามมาถึงโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังในตัวเมืองกันก็ตอนสายๆ แล้ว กว่าจะกินข้าว จับเด็กแต่งตัว อธิบายให้เด็กเข้าใจว่าเรามาทำอะไรที่โรงพยาบาลก็กินเวลาไปหลายชั่วโมง เอ๋ยจูงมือน้องนิ่ง คนตัวโตรู้สึกใจแป้วชอบกล
“มึงเป็นอะไรเอ๋ย” ไอ้พัชหันมาถามอย่างนึกห่วงใย ไอ้คนที่จูงเด็กมัวแต่เหม่อลอยไม่มองทางจนแทบจะชนกับคนอื่น
“หือ? เปล่า...กู...” เอ๋ยอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะบอกยังไงว่ากลัวน้องแพไม่ใช่ลูกมัน กลัวมันทิ้งน้อง แต่อีกใจก็กลัวว่าถ้าเป็นลูกมันจริงๆ แล้วมันจะเอาน้องแพไปให้พ่อแม่มันเลี้ยงแทนหรือเปล่า? ก็ตอนนี้เรียนกันก็หนักแล้ว แถมน้องก็ต้องมีคนคอยดูแลอยู่ตลอด น้องจะอยู่ยังไง? แล้วถ้ามันตามหาแม่ล่ะ? เขาต้องจากไปไหม?
“เด็กนั่งนี่แป๊ปนึงนะ ห้ามไปไหน ใครถามว่าผู้ปกครองไปไหนบอกว่าไปเข้าห้องน้ำ แค่ 5 นาทีนะครับ ห้ามไปไหนเด็ดขาดเข้าใจไหม? ห้ามไปกับคนแปลกหน้า ห้ามรับของคนแปลกหน้า ถ้ามีคนแปลกๆ มาชวนคุยวิ่งไปหาพี่เสื้อขาวที่นั่งตรงนั้นนะ” พัชรู้ว่าไม่ดีที่ทิ้งเด็กสองขวบให้อยู่คนเดียว แต่ตรงนี้เป็นตรงหน้าเคาน์เตอร์น่าจะวางใจได้ ไอ้เอ๋ยมันก็หันมามองอย่างงงๆ แต่น้องแพพยักหน้ารับคำสั่งทุกอย่าง ไอ้พัชเลยลากคนนิ่งเงียบมาตรงประตูที่เชื่อมกับทางออกหนีไฟ ไม่ไกลจากตรงนั้นมากนัก พอให้มองลอดกระจกมาเห็นเด็กน้อยนั่งดูโทรทัศน์ได้อยู่
“มึงลากกูมาทำไมพัช น้องแพนั่งอยู่คนเดียวนะไอ้สัสนี่” ไอ้เอ๋ยด่าไม่จริงจังนัก บิดแขนตัวเองจะออกไปอยู่กับเด็กน้อยของตน แต่ก็ทุลักทุเลพอควร ไอ้พัชมันสูงกว่าหน่อยๆ ก็จริง แต่ตัวแม่งหนากว่ามาก
“เป็นเหี้ยอะไร” พัชเอ่ยถามคนที่ตัวเองจ้องอย่างเป็นห่วง มันซึมลงจนเห็นได้ชัด ยังตอบมาได้ว่าเปล่าๆๆ
“เปล่า...”
จุ๊บ!
“เหี้ย!”
จุ๊บ!
“ไอ้สั...” เสียงด่าเงียบหายไปเมื่อคนโดนด่าถูกประกบริมฝีปากปิดไว้ คนขโมยฉกฉวยตวัดแขนมารัดรึงเอวให้ลำตัวแนบชิดเข้าหากัน ละเลียดความละมุนอยู่นานสองนานก่อนจะปล่อยให้อีกฝ่ายเป็นอิสระ ไอ้เอ๋ยไม่ได้โวยวายอะไรต่อ จ้องมองสบตากันนิ่งๆ จนไอ้คนขี้ขโมยต้องก้มหน้าไปเคล้าคลอกับจมูกโด่งของมัน
“มึงกลัวอะไร?” ไอ้พัชถามย้ำ ต้องเสือกให้ได้ไม่อย่างนั้นไม่สบายใจ
“ถ้าน้องแพเป็นลูกมึงจริงๆ...”
“กูก็เลี้ยงเด็ก มึงก็ต้องช่วยกูเลี้ยงด้วย” ยังไม่ทันที่เอ๋ยจะถามจบ มันก็แทรกเข้ามาก่อน
“แล้วถ้าน้องแพไม่ใช่ลูกมึง...”
“กูก็ขอให้พ่อแม่กูไปทำเรื่องรับเด็กมาเลี้ยงเอง มึงก็ต้องเลี้ยงด้วย”
“ไอ้พัช ทุกอย่างมันไม่ง่ายขนาดนั้น” เอ๋ยมันว่าเสียงแผ่ว มองลอดกระจกไปเห็นน้องแพยังนั่งอยู่ที่เดิมก็หันกลับมาไอ้หน้าผากไปซบที่ไหล่หนาของคนที่กอดตนไว้อยู่ ถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน คิดมากมาก็หลายวันแล้ว แต่วันนี้นอยด์ขั้นสุดเพราะกลัวผลที่ออกมา ไม่ว่าทางไหนเหมือนตัวเองก็ต้องจากไปอยู่ดี
“มันไม่ง่ายก็ไม่ง่ายดิวะ มึงจะถอดใจไปน้องแพไปหรอ?” ไอ้พัชยกมือขึ้นมาแตะไหล่มัน บีบเบาๆ ให้คลายกังวล
“ก็เปล่า...” ไอ้เอ๋ยอุบอิบตอบ มองใบหน้าคนที่สูงกว่าตนหน่อยนึงอย่างสงบใจได้มากกว่าเดิม ไอ้พัชเลยโน้มหน้ามาจูบเบาๆ ที่หน้าผากมันอีกที
“วางใจเถอะว่าตอนนี้กูจะไม่ทิ้งทั้งมึงทั้งเด็กนั่นแหล่ะ” ยิ้มมุมปากน้อยๆ ที่เอ๋ยไม่เคยเห็น มันก็เลยยิ้มกว้างกลับ ยิ้มกว้างแบบที่ไอ้พัชนึกชอบมาตลอดนับตั้งแต่ที่รู้ว่ามันก็มีรอยยิ้มหวานจับใจแบบนี้ด้วย
“ขอบใจ”
“เปลี่ยนคำขอบใจของมึงเป็นจูบอีกทีจะดีมาก” แล้วไอ้พัชก็ทำอย่างปากว่าจริงๆ ละเลียดชิมความหวานยิ่งกว่าหวานอยู่นานสองนาน...
“ตรวจแบบหาความสัมพันธ์พ่อลูกโดยไม่มีตัวอย่างของคุณแม่มาใช่ไหมครับ?” คุณหมอหนุ่มเงยหน้าขึ้นจากใบรายงานที่คุณพยาบาลพิมพ์รายงานเข้ามาแล้วถามย้ำกับหนุ่มๆ ทั้งสามคน สองหนุ่มที่ค่อนข้างวัยรุ่น กับหนุ่มน้อยที่น่ารักน่าหยิก
“ครับ” ไอ้พัชตอบกลับอย่างหนักแน่น มันกุมมือไอ้เอ๋ยไว้ตลอด
“แค่หาความสัมพันธ์ทางสายเลือดของพ่อกับลูกนะครับ...ถ้าอย่างนั้นเชิญที่ห้องเจาะเลือดได้เลยครับ” คุณหมอพยักหน้าให้คุณพยาบาลพาผู้ตรวจไปทางห้องเล็กๆ ที่อยู่ในห้องอีกที ไอ้เอ๋ยลังเลว่าจะตามเข้าไปด้วยไหมก็พอดีกับที่ไอ้พัชกระตุกมือแร่งให้เดินตามมาด้วยกัน
“คุณหมอครับ...” ไอ้พัชตัดสินใจเรียกคุณหมออีกครั้งตอนที่อีกฝ่ายกำลังเตรียมอุปกรณ์การเจาะเลือดพร้อมกับนางพยาบาลที่เข้ามาตระเตรียมร่างกายของเด็กน้อยกับพัช
“ครับ” คุณหมอขานรับอย่างใจดี เงยหน้ามองคนเรียกที่มีแววลังเลอะไรบางอย่าง
“นอกจากจะตรวจหาความสัมพันธ์ของพ่อลูกแล้ว...ผม...รบกวนขอตรวจหาความสัมพันธ์ของทุกแขนงเลยได้ไหมครับ? ไม่ว่าจะเป็นญาติที่มีเชื้อสายเดียวกัน...หรือแม้กระทั่ง...พี่น้อง...” ไอ้พัชขอหมอไปอย่างนั้น ไอ้เอ๋ยที่ยืนนิ่งไปกับคำพูดของมันก็เริ่มประมวลผลได้ มันเบิกตากว้างอ้าปากมองคนที่ขอหมอ หัวใจก็เต้นระรัวตามไปด้วย
“ได้ครับ...แต่ต้องใช้เวลาอย่างน้อยสัก 7-10 วันในการตรวจสอบเข้าแล็ปทั้งหมดนะครับ แล้วทางโรงพยาบาลจะติดต่อกลับว่าต้องการผลตรวจเองโดยตรงหรือเปล่า”
“ครับ” ไอ้พัชตอบรับ ในใจมันรู้สึกบางอย่าง บางอย่างที่ควรตรวจสอบให้แน่ชัด...
“ไอ้พัช...” ไอ้เอ๋ยเรียกคนที่กำลังเตรียมตัวเข้าตรวจเสียงแผ่ว ตามองสบกันอย่างไม่เข้าใจ...
“อืม...ถ้าจะตรวจ...ก็ต้องตรวจกันให้สุดๆ ไปนั่นแหล่ะ ถ้าไม่ใช่พ่อลูก อาจมีปู่ย่าตายายคนเดียวกัน หรือไม่ก็...” ไอ้พัชเงียบไป ไม่อยากคิดในแง่ร้ายนัก แต่ก็ค่อยๆ พูดต่อเสียงเบา
“อาจจะมีแม่หรือพ่อคนเดียวกันก็ได้...”
**********
[สั้นมากไหมถามใจนักอ่านดู แต่ใจนักเขียนบอกว่าก็สั้นแบบเฉยๆ นะ กร๊ากกกก]
เนื้อเรื่องค่อยๆ คลาน เราจะอยู่ด้วยกันไปอีกนานแสนนานครับ ก๊ากกกกก
อย่าตบเรา เรากลัว...
อ่า....ซอว์ลืมอธิบาย จนมาเห็นคอมเม้นต์แรกของคุณ BlueCherries
การตรวจ DNA จะตรวจสอบได้หลายแบบค่ะ ทั้งตรวจหาความสัมพันธ์ พ่อแม่ลูก ลูกหลานเหลนโหลน และพี่น้องร่วมสายเลือดค่ะ
ซึ่งการตรวจจริงๆ แล้วต้องมีฐานบ่งชี้ (เลือด เส้นผม เทือกๆ นั้น) ทั้งสองหรือสามฝ่ายด้วย เช่น ตรวจหาความสัมพันธ์พ่อลูก ถ้าจะให้ดีต้องมีเลือดคุณแม่มาช่วยยืนยันความชัดเจนด้วย ตรวจความสัมพันธ์พี่น้อง มีของพี่ด้วย ของพ่อด้วย แล้วก็ของเจ้าตัวด้วยจะแน่ชัดมากกว่า แต่ต่อให้มีเลือดจากทุกฝ่ายไม่ครบก็ยังตรวจ DNA ได้นะคะ ยากน้อยแตกต่างกันและเงินค่าตรวจก็แตกต่างกันด้วยค่ะ ^O^
ปล. อ้างอิงจากแหล่งความรู้ปู่เกิ้ลเรานี่แหล่ะเนอะ ซอว์เรียนสายภาษามา เรื่องอย่างนี้ไกลตัวเป็นโยชน์เลย จะพยายามหาข้อมูลให้ดีๆ มีข้อผิดพลาดน้อยที่สุดนะคะ
หัวข้อ: Who are father & mother? เด็กนี่...ลูกใคร? สํารวจการรวมเล่ม น.24 23.01.59 (อ่าน 238644 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก