23
ไอ้รินโดนเนรเทศเดินกระแทกเท้ากลับไปลงสีคัตเอ้าท์แต่ทำไมผมต้องมานั่งฟังผู้ใหญ่คุยกันอยู่ตรงนี้ด้วย! ผมพยายามจะบิดตัวออกจากแขนใหญ่ที่พาดอยู่ที่ไหล่แต่อีกคนกลับบีบหัวไหล่ผมแน่นแล้วส่งสายตาโหดๆมาให้
“เดี๋ยวผมจะไปหยิบเอกสารมาให้คุณแดมดู”
“เดี๋ยวครับ...”
ผมหุบปากฉับปล่อยให้คุณลุงออกจากห้องทำงานไปเมื่อมือใหญ่บีบแขนผมแรงขึ้น
“ปล่อยนะ เจ็บ!”
ผมแกะมือเขาออกซึ่งเขาก็ยอมปล่อยแต่โดยดี
“เป็นไง พ่อนายทำกับฉันไว้แสบมากนะ”
หมายถึงที่ป๊าไปพังโรงรถเขาหรือเปล่า...
“น้อยไปด้วยซ้ำ ถ้าผมเป็นอะไรไป รถแค่ไม่กี่คันของคุณก็ยังเทียบไม่ได้”
“ใช่ อะไรก็เทียบไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ฉันถึงได้บอกว่าไอ้เฟิร์สทำไว้แสบมาก มันขโมยนายไปจากฉัน มัน...!”
เขาเงียบไปเมื่อพ่อไอ้รินถือเอกสารเดินเข้าห้องมา
ป๊าจะมาขโมยผมมาได้ไง เขานั่นแหละที่ลักพาตัวผมไป ทำให้ผมกลัวแล้วก็ทำให้ผมเจ็บตัวด้วย ไม่เว้นแม้แต่ตอนนี้! เขาบังคับผมแล้วก็ทำให้ผมกลัว! ผมเกลียดผู้ชายคนนี้จริงๆ ชอบมาใส่ร้ายป๊า ชอบมาพูดให้ผมเกลียดป๊ายังไงก็ไม่รู้...
ผมนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้นจนลุงแดมขอเอาเอกสารที่จะร่วมหุ้นไปศึกษาดูอีกทีถึงจะให้คำตอบ เขาบอกไม่ให้พ่อไอ้รินลงมาส่ง ผมเลยต้องเดินลงมากับเขาสองคน
“ไอ้เฟิร์สน่ะ...!”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ยอมไปเป็นของเล่นของคุณหรอก”
“ของเล่น?”
“แล้วก็อย่ามายุ่งกับไอ้รินด้วย ถึงมันจะชอบคุณแต่มันก็มีแฟนแล้ว”
“อะไรกันวะ?”
เขาดูหัวเสียไป สงสัยจะหงุดหงิดที่เคลมเด็กไม่ได้ล่ะสิ
“ฉันน่ะไม่ได้จะอะไรทั้งนั้นแหละ พูดไม่รู้เรื่องอีกทีจะจับฟาดก้นให้เข็ด”
“ใจร้าย!”
“เออ! ใจร้ายยังไงฉันก็เป็น...!”
“...เป็นอะไร” ผมถามเสียงสะบัด
“เอาล่ะๆ พูดไม่มีหลักฐานไปก็ไม่มีประโยชน์ มาใกล้ๆดิ๊”
“ไม่!”
“มานี่! กอดหน่อยก็ไม่ได้นะ!”
เขาลากแขนผมเข้าไปใกล้แล้วกอดผมไว้ทั้งตัว ความอบอุ่นวาบไปทั้งหัวใจ แต่มันไม่เหมือนที่ผมกอดกับป๊า มันตื้นตันจนน้ำตาจะไหล มันโหยหาแปลกๆ แต่ผมจะไปรู้สึกดีกับอ้อมแขนคนไม่ดีได้ยังไงเล่า! ผมรีบสะบัดตัวออกเมื่อเริ่มรู้สึกตัว พอดีกับที่แม่ไอ้รินเดินเอาอาหารแพ๊คอย่างดีมาให้เขา
“ฝากไปให้เจ้าภีมด้วยนะคะ อย่าลืมพามันมาหาพี่บ้าง คิดถึงมัน”
“ครับๆ ขอบคุณครับ ยังไงก็ฝากดูแลเด็กนี่ด้วยนะ”
“หืม? รู้จักกับน้องพราวตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”
“ผมรู้จักเขา แต่เขาไม่รู้จักผมหรอกครับ ถ้าดื้อถ้าซนจัดการได้เลยนะครับ”
“ฮ่าๆๆไม่หรอกน่า เดินทางดีๆนะจ้ะ”
ทำไมเขาต้องมาพูดเหมือนป๊า ทำไมต้องฝากฝังเหมือนว่าตัวเองเป็นพ่อผมด้วย -3-! น่าเบื่อจริงๆเลย ผมสะบัดหน้าหนีลุงแดม แม่ไอ้รินผละจากไปผมเลยจะไปบ้างแต่ก็ถูกรั้งแขนไว้อีก นามบัตรถูกเสียบมาไว้ที่กระเป๋าเสื้อนักเรียนของผม
“อยากรู้เรื่องแม่มั้ย? อยากรู้เรื่องพ่อมั้ย?”
“...”
“คิดว่าไอ้เฟิร์สเป็นพ่อจริงๆเหรอ”
“ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร มารู้จักกับพวกเราได้ไง คุณเป็นคนดีหรือไม่ดียังไง แต่ผมอยากใช้ชีวิตอยู่กับป๊าไปจนตาย อย่าให้อดีตมาทำร้ายความสัมพันธ์ของผมกับป๊าได้มั้ย ไม่ว่าจะเป็นยังไงทุกอย่างผมรับได้หมด”
ขนาดความรู้สึกที่ว่าต้องมามีอะไรกับพ่อตัวเองผมยังผ่านมาได้เลย...
“ป๊าอาจจะไม่ใช่พ่อแท้ๆแต่เขาก็เลี้ยงผมมา เขาไม่เคยคิดร้ายหรือหวังผลประโยชน์อะไรจากผม ถึงแม้ผมจะรู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของผมเป็นใครผมก็คงไม่รักเขาเท่าผู้ชายที่ชื่อเฟิร์ส เพราะอะไรรู้มั้ย...”
“...”
“เพราะเขาทิ้งผมไป มันจะมีประโยชน์อะไรที่คนที่เป็นพ่อแม่ของผมจริงๆจะมาเรียกร้องขอรับผิดชอบชีวิตผมทั้งๆที่ผ่านมาตั้งสิบเจ็ดปีแล้ว”
“รู้ได้ไงว่ามันไม่หวังอะไร! นักธุรกิจร้อยล้านอย่างมันเคยลงทุนอะไรไปเคยเสียเปล่ามั้ยล่ะ”
“คุณพูดให้ผมระแวงป๊า ต้องการอะไรกันแน่”
“พูดกับเด็กโง่แล้วมันน่าโมโหว่ะ เอาเป็นว่าฉันจะรอ...”
เขาบอกแล้วขับรถออกไป แววตาสุดท้ายที่แสนเจ็บปวดของเขายังคงติดตาของผมจนผมอยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ ผมรู้สึกว่าตัวเองอยากจะบ้า ในสมองตีกันรวนไปหมด ใจหนึ่งบอกว่าเขาเป็นคนดี เขาอาจจะรู้เรื่องทั้งหมดก็ได้ แม่ผมก็อาจจะอยู่กับหรือเขาอาจจะรู้ว่าแม่ผมอยู่ไหน แต่อีกด้านกลับเชื่อป๊ากลับเถียงว่าเขาเป็นคนไม่ดีที่เป็นโรคจิตหลอกเด็กผู้ชายไปทำมิดีมิร้าย
แล้วผมจะทำยังไงดี...
----------------------
เห๋ยยยยยยย ตัวขี้เกียจมาเกาะมากช่วงนี้
ขออภัยที่ช้าและสั้น คราวหลังเค้าจะปรับปรุงตัวใหม่ให้ช้าและสั้นกว่าเดิม เอ้ย! ล้อเล่นน้า
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามจ้า
โพลล์
หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58 (อ่าน 431163 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก