หัวข้อ: [เรื่องเล่า]จาก เก่ง ถึง ตี๋ ũ

[cargo]

 เอามาฝากเป็นความรู้ละก๊าน
    Amyotrophic lateral sclerosis (ALS)  เป็นโรคที่เกิดจากความเสื่อมของเซลล์ประสาท (motor neuron)  ในระบบประสาทสั่งการที่ควบคุมการทำงานของกล้ามเนื้อ   การเสื่อมนี้ก่อให้เกิดการอ่อนแรง การเกร็งกระตุกของกล้ามเนื้อ และเกิดการฝ่อลีบจนเสียหน้าที่ของกล้ามเนื้อในที่สุด มักมีอาการจากขาก่อนแล้วกระจายไปยังกล้ามเนื้อส่วนอื่น ๆ  ความรุนแรงขึ้นอยู่กับแต่ละคน บางคนอาจสูญเสียกล้ามเนื้อเพียงบางมัด จนถึง มีการอ่อนแรงทั้งตัว  ความเสื่อมนี้มักจะไม่ค่อยรบกวนเซลล์ประสาทในสมอง ทำให้ผู้ป่วยยังมีความจำ ความฉลาด และบุคลิกที่เหมือนเดิม ตัวอย่างที่มีชื่อเสียง คือ Stephen Hawking  นักฟิสิกส์ชาวอังกฤษชื้อก้องโลกที่ปัจจุบันยังมีชีวิตอยู่   สาเหตุ 95% ยังไม่ทราบ อีกส่วนน้อยสัมพันธ์กับยีนที่ผิดปกติ การได้รับสารพิษต่อระบบประสาท
     การวินิจฉัยยังไม่มีโดยตรง  จำเป็นต้องแยกสาเหตุอื่นที่ทำให้กล้ามเนื้ออ่อนแรงออกไปก่อน โดยจำเป็นต้องได้รับการตรวจทางห้องปฏิบัติการหลายอย่าง
      การรักษาในปัจจุบันยังไม่พบว่ามีผู้ป่วยหายจากโรคนี้ แต่มีรายงานว่าสามารถอยู่ได้นานถึง 20 ปี  ยาที่ใช้ในปัจจุบันคือ  Riluzole ช่วยชะลอการเสื่อมของเซลล์ประสาทได้ สิ่งที่สำคัญคือการฝึกกล้ามเนื้อ (physical therapy) ในผู้ป่วยที่มีอาการไม่รุนแรง จะช่วยให้ผู้ป่วยสามารถช่วยเหลือตนเองได้
       ผู้ป่วยมักตายใน 3-5 ปี จากระบบหายใจล้มเลว (กล้ามเนื้อกะบังลมไม่ทำงาน)   10% อยู่นานกว่า 10 ปี

===========================================================================

      เอาใจช่วยให้เจอกับสิ่งดี       ธรรมชาติโหดร้ายอีกแล้ว ทำไม  

    

     มาเอาใจช่วยเก่งกันดีกว่า สู้ ๆๆๆ..

     *-*เด็กน้อย*-* ----> เกือบจำมะได้แล้วนะ  แอบเปลี่ยนชื่อ
                                                                                                      cargo cargo

    
  

[FOAM]

อยากร้องไห้

 

[ninaprake]

โอ้ยยยย    เศร้าอีกแล้วอ่ะ  ... แงๆๆๆ 

.... ทุกอย่างอุตส่าห์กำลังเป็นไปได้ด้วยดี .... ไม่น่าเลยยย 

ขอให้คุณเก่งเป็น 1 % นั้นที่อยู่ได้นานและหายขาดนะครับ 

[gashkung]

พอเพิ่งจะมีความสุขก็เศร้าอีกละ  ยังไงก็สู้ ๆ นะครับ 

[MyLoveMyBabe]

     ทำไมมมมมมม  โลกนี้ช่างโหดร้ายย

ยังไงก็เอาใจช่วยน๊าาา 

[pongsj]

ทำไมซวยซ้ำซซยซ้อนได้แบบนี้ละคับ

ของแบบนี้มันอยู่ที่กำลังใจนะคับ สู้ๆ

[anisongchanon]

เรื่องของเก่ง กับ ตี๋ – ภาค 3 / ตอนที่ 2 – เคว้งคว้าง

เรื่องของเก่ง กับ ตี๋ – ภาค 3 / ตอนที่ 2 – เคว้งคว้าง

 

 

                ผมกับตี๋เล็กนอนหลับไปเนิ่นนาน จนนาฬิกาปลุกที่ตี๋เล็กตั้งไว้ดังขึ้น วันนี้ ตี๋เล็กต้องกลับบ้านที่ขอนแก่น เพราะไม่อยากให้พ่อกับแม่สงสัย ตี๋เล็กไม่ยอมตื่นยังนอนอยู่อย่างนั้น ผมเอื้อมมือไปเขย่าตัวมันเบา ๆ

 

                *ตี๋ ได้เวลาแล้วนะ เดี๋ยวกูไปส่งที่ท่ารถ* ผมปลุกมัน

 

                -กูไม่อยากไป กูไม่อยากทิ้งมึงไปใหน- ตี๋เล็กตั้งท่าจะร้องให้อีกแล้ว

 

                *ไม่เป็นไรหรอก มึงเห็นใหม ถ้าไม่มีใครบอกกูว่ากูป่วย กูก็ไม่เป็นอะไร กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวพ่อกับแม่จะเป็นห่วงนะ*

 

                *แต่ .....*

 

                -ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น เอาอย่างนี้ อยู่บ้านสักสองสามวัน หลังสงกรานต์ค่อยกลับมาหากูที่นี่ก่อนกลับไป กทม พร้อมกัน ไปช่วยเรื่องงานรับน้องดีมั้ย-

 

                *มึงจะไปหาหมอเมื่อไหร่*

 

                -พ่อให้ทางต้นสังกัดเขาทำเรื่องให้ไปรักษาที่ กทม คงจะก่อนเปิดเทอมนี้ล่ะ-

 

                *กูเป็นห่วงมึง กูสัญญาต่อไปกูจะไม่ดื้อ ไม่งอน กูจะคอยดูแลมึง มึงจะต้องหาย*

 

                -กูจะต้องหายตี๋เล็ก- ผมให้คำมั่นสัญญากับมัน ทั้ง ๆ ที่ผมเอง ก็ไม่แน่ใจว่า  ผมจะอยู่ในจำนวนกี่ % ของคนป่วยที่เป็นโรคนี้ .....

 

                ตี๋เล็กไปร่ำลาพ่อแม่กับพี่ ๆ ของผมเงียบ ๆ ทุกคนเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรกันมากนัก ผมขับรถของพ่อมาตามถนนลูกรังสายเดิมเงียบ ๆ  ตี๋เล็กตาแดงก่ำ มันคงร้องให้เยอะมาก

 

                *ร้องทำไมนักหนา กูยังไม่ตาย* ผมเอ็ดมันเบา ๆ

 

                -คำก็ตาย สองคำก็ตาย มึงทำใจกูไม่ดีรู้ใหม- มันเริ่มขึ้นเสียงกับผม ยิ่งร้องให้หนักเข้าไปอีก

 

          *กูขอโทษ ตัวกูเองกูก็ไม่อยากตาย เท่า ๆ กับที่มึงไม่อยากให้กูตาย*

 

                น้ำตาผมร่วงเผาะลง ถนนข้างหน้าดูฝ้าฟาง ผมจอดรถที่ริมถนน ด้านข้างเป็นทุ่งนาโล่งทั้งสองแถบ ผมเอามือตี๋เล็กมาจับสองข้าง

 

          -อย่าทิ้งกูไปใหนได้ใหม มึงสัญญาสิ- ผมบอก

 

                *อือ กูสัญญา* ผมโผเข้ากอดมัน หอมแก้มมัน 1 ที

 

                -อย่าไปร้องให้ให้พ่อเห็นล่ะ เดี๋ยวไม่แมน เช็ดหน้าเช็ดตาซะ ร้องแม่งได้ทุกฉาก อย่างกับนางเอกลิเก-

 

                ตี๋เล็กยิ้มออกมาได้ในที่สุด

 

          ผมส่งตี๋เล็กขึ้นรถทัวร์ในเวลาประมาณ 10.30 น. ผมแวะไปที่ร้านขายของชำ บ้านเพื่อนเก่าผมสมัย “แฟนฉัน” ไอ้โต้ง ตอนนี้มันเป็นเถ้าแก่ร้านไปแล้ว ข้างบ้านมันเป็นร้านเสริมสวยของแฟนเก่าผมสมัยแฟนฉัน  ชื่อ สุ ผมเห็นเขาใส่บาตรอยู่ที่หน้าบ้าน ไอ้โต้งบอกว่าตัวมัน ไม่โสดแล้ว กำลังจีบน้องสุ อยู่

 

                ผมไปซื้ออุปกรณ์เครื่องเขียนและกระดาษวาดรูปที่ร้าน “ประณีต” ร้านขายอุปกรณ์ทางการศึกษาเก่าแก่ที่เป็นเพื่อนผมมาตั้งแต่เด็กจนโต เจ้าของร้านทักผมเหมือนเดิมกับที่เคยเรียกผมเมื่อสมัยผมยังเด็ก “ไอ้หนู”

 

                -ป้าจำผมได้เหรอครับ- ผมถามด้วยความแปลกใจ

 

                *ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ เพื่อน ๆเอ็งก็มีหลายคนยังอยู่กันครบ ไปอยู่ที่ใหนล่ะ*

 

                -ผมเรียนมหาวิทยาลัย ปี 2 ปีนี้ครับ เรียนวิศวะอยู่ที่กทม ...................-

 

                *เรียนเก่ง ๆ นะลูก พ่อแม่คงดีใจมาก เอาอะไรล่ะ*

 

                -ผมเอากระดาษวาดเขียนแผ่นใหญ่ 12 แผ่น แล้วสีโปสเตอร์ที่ผมเลือกไว้นะครับ แล้วก็ของตรงนั้นอีกนิดหน่อย-

 

                ผมหอบของที่ต้องการเดินเอาเก็บในแค็บหลังรถ ก่อนเดินไปกินก๋วยเตี๋ยวหมูสับร้านประจำ แล้วกลับบ้าน ผมเอากระดานรองวาดมานั่งวาดรูปอยู่ที่ใต้ต้นมะม่วงเงียบ ๆ คนเดียว .....

 

                ผมทำแบบนั้นอยู่เงียบ ๆ 3 วัน ไม่มีใครมารบกวนผมเลย คงกลัวผมจะคิดมาก และแล้วผมได้ยินเสียงรถตุ๊ก ๆ มาจอดที่หน้าบ้าน พร้อมกับเสียงเจี๊ยวจ๊าวของฝูงลิงอีกกลุ่มใหญ่

 

                -เก่ง เก่ง เก่ง อยู่ใหนวะ- เสียงคุ้น ๆ ผมลุกขึ้นใส่รองเท้า วิ่งออกไปดู

 

                กลุ่มเพื่อน ๆ ผมจากขอนแก่นนั่นเอง มากันครบทีมเหมือนเดิม พวกเราวิ่งเข้ากอดกันอย่างตื่นเต้น

 

                *มายังไงไม่มีใครบอกเลยนะ* ผมถาม

 

                -ตี๋เล็กบอกพวกกูว่ามันมาที่นี่- อีอุ๋ยบอก ทุกคนสลดลงไปพักนึง คงรู้เรื่องของผมหมดแล้ว

 

                *พาพวกกูเที่ยวอีกนะเว้ย ไม่ได้เป็นอะไรมากไม่ใช่เหรอ* ไอ้เม่นตบไหล่ผมเบา ๆ ผมยิ้มกว้างให้กับเพื่อน ๆ  ผมโชคดี ที่ไม่ต้องอยู่เหงาคนเดียวในวันเศร้า ๆ อย่างนี้อีกต่อไป ...... ผมอยากจะบอกพวกมันเหลือเกินว่า ผมไม่เป็นอะไรมาก ... แค่กำลังจะตายแค่นั้นเอง

[anisongchanon]

เรื่องของเก่ง กับ ตี๋ – ภาค 3 / ตอนที่ 3– หวาดกลัว

เรื่องของเก่ง กับ ตี๋ – ภาค 3 / ตอนที่ 3– หวาดกลัว

 

            ผมเอาชุดย่างเนื้อย่างซึ่งมีช่องใส่น้ำซุปอยู่รอบ ๆ ในชั้นล่างและวางมันหมูแข็งไว้บนสุด ลงบนเตาถ่านที่มีไฟแดง ๆ เสียงถ่านไม้แตกดังเปรี๊ยะ ๆ อยู่เป็นระยะ ๆ บรรยากาศยามค่ำคืนของท้องทุ่ง ไม่เงียบสงบอีกแล้วเมื่อมีเหล่าบรรดาทะโมนทั้งหลายมานั่งรวมกันอยู่ที่นี่

 

            ปีนี้ไม่ต้องลุ้นผลสอบเอ็นทรานซ์เหมือนปีที่แล้วเพราะทุกคน สอบติดโควต้ามหาวิทยาลัยขอนแก่นทั้งหมด เป็นเรื่องธรรมดาที่เด็กโรงเรียนผมจะยกชั้นไปเรียนที่ มข. โดยเฉพาะปีที่ผมจากมา มีคนไปเรียนม. 6 แค่ 19 คนเอง

 

            ทุกคนดูเงียบสงบเป็นพิเศษ ทั้ง ๆ ที่อาหารวันนั้น ก็อร่อยไม่แพ้วันอื่น ๆ เช่นกัน เหล้าสุรา เหมือนจะเป็นที่ขาดไม่ได้สำหรับทุกงาน แต่งานนี้กลับไม่มีใครเรียกหา ของเหล่านี้เลย อีอุ๋ยที่เคยเป็นตัวตั้งตัวตี ต้นเสียงในการร้องเพลงก็กลับเงียบเหมือนกับว่ามันไม่ได้มาอยู่ ณ ที่แห่งนี้

 

            ผมเอาวิทยุของผมมาเปิดเพลงให้เพื่อน ๆ ฟังจะได้ไม่เหงากันจนเกินไป เสียงเพลงแผ่ว ๆ มาจากวิทยุ ยิ่งทำให้บรรยากาศเศร้าสร้อยยิ่งขึ้น ผมถอนหายใจยาว ๆ ก่อนจะพูดขึ้นเบา ๆ 

 

            -กูรู้แล้วว่ะ ว่างานศพกูบรรยากาศจะเป็นยังไง-

 

            ทุกคนรีบกระเถิบเข้ามาไกล้ ผมร้องให้น้ำตาไหล อีอุ๋ยโผเข้ากอดผมป็นคนแรก

            *มึงยังไม่ตายนะเก่ง มึงยังไปหาหมอได้ หมอจะช่วยมึงนะ*

 

            -กูยังไม่ตาย แต่กูอาจจะไม่ได้เป็นวิศวกรอย่างที่กูใฝ่ฝัน มีวิศวะที่ใหนเขาแขนขาลีบไม่มีแรง หรือว่าต้องเจาะคอให้อาหารทางสายยางล่ะ-

 

            ผมยิ่งร้องให้โฮ เพื่อน ๆ ผมก็เหมือนกัน ไอ้อุ๋ยกับไอ้เก๋ร้องให้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ไอ้เม่นกอดผมไว้แล้วพูดว่า

 

            *มึงต้องมีกำลังใจ กำลังใจเท่านั้น สำคัญที่สุดสำหรับตอนนี้ รวมทั้งเรื่องไอ้ตี๋ด้วย กูไม่อยากให้มึงคิดมากจนเกินไป เดี๋ยวร่างกายมันจะยิ่งแย่*

 

            -กูขอบใจพวกมึงทุกคน กูรู้ว่าพวกมึงรักกู แต่กูไม่รู้ว่าจะข้ามผ่านปัญหานี้ไปได้อย่างไร เรื่องนี้มันไม่ใช่เรื่องที่กูมีทางเลือกว่าจะเป็น ไม่เป็นได้-

 

            *พวกกูจะอยู่เคียงข้างมึงตลอด ไม่ต้องกลัวนะ* อีอุ๋ยเสริม

 

            -อ้าว กิน ๆ อย่าให้บรรยากาศมันเศร้านักเลยพวกมึง ยิ่งเศร้า กูก็ยิ่งแย่- ผมช่วยเพื่อน ๆ ให้คลายเศร้ากันด้วยการชวนกันกิน การกินอาหารอร่อย ทำให้ร่างกายหลั่งเอ็นโดรฟิน สารแห่งความสุข บรรยากาศจะได้ดีขึ้น

 

            พวกเราคุยกันจนดึกดื่น ก่อนจะเข้านอนพร้อม ๆ กัน ผมลืมตาโพลงในห้องที่มีไอ้เม่นกับไอ้สนนอนอยู่ด้วย ไอ้สนนอนหลับไปแล้ว

 

            *เก่ง นอนไม่หลับเหรอ* ไอ้เม่นถาม

 

            -ฮื่อ กูกลัว- ผมตอบตามความจริง

 

            -กูกลัวความตาย-

 

            *มึงอย่าคิดมากได้ใหม ยังไม่ถึงมือหมอเลย มึงก็บอกว่าตัวเองต้องตาย ต้องตาย*

            -กูขอบใจ แต่กูรู้ตัวดี กูไม่มีทางเลือก- ผมตอบมันสั้น ๆ เริ่มร้องให้อีก ใครที่ไม่เคยรู้ว่าวันตายของตัวเองกำลังคืบคลานเข้ามา คงไม่รู้ว่า ความตาย มันช่างเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ เด็ดขาด และ เที่ยงธรรมยิ่งนัก

 

            ไอ้เม่นมันกระเถิบเข้ามาโอบผมไว้ มันก็เริ่มร้องให้เหมือนกัน

 

            *อยากกินกระเพราะปลาใหมคืนแรก คืนต่อไปเอาข้าวต้มหมูสับนะ* มันพูดทั้ง ๆ ที่มันสะอื้นจนตัวโยน

 

        -ห้ามเงียบนะ งานกูต้องมีเพลงตลอดเวลา กระเพาะปลาเอาหนังหมูผสมครึ่งนึงนะ กระเพราะปลาแท้ ๆ ถ้าใช้ทั้งหมดแพง- ผมรับมุขมันในที่สุด  เราสองคนร้องให้แข่งกันจนหลับไป

 

        --- ตื่น  ๆๆๆๆๆๆ --- เร็ว ๆ ๆๆๆ---- เสียงอีอุ๋ยเจ้าเก่าอีกแล้ว

 

            -อะไรวะ คนจะนอน- ไอ้เม่นงัวเงียอยู่ในโปงผ้าห่ม

 

            *มึง 2 คนกับไอ้สนจะนอนก็นอนไป แต่ไอ้เก่งต้องลุกขึ้นเดี๋ยวนี้ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เร็ว ๆ เลยอย่าช้า* อีอุ๋ยสั่ง

 

            ผมเข้าห้องน้ำไปทำธุระ สักพัก ออกมาโดนอีอุ๋ยกับอีเก๋บังคับให้ใส่เสื้อผ้าตามที่พวกมันค้นออกมากตู้ ผมก็สงสัยว่าทำไม อะไรกันวะเนี่ย ยุ่งกะกูจริง ๆ

 

            *มีคนมาหา* อีเก๋คงอดไม่ได้ อุ๋ยถลึงตาใส่  ผมทำหน้างง ๆ

 

            -ใครวะ- ผมถามออกไป

 

            *เอ่อ ....  พ่อไอ้ตี๋มา* อีอุ๋ยตอบ ผมตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ ทำไมหนอ ความวัวยังไม่ทันหาย ความควายก็เข้ามาแทรกซะแล้ว พ่อมันต้องมาเรื่องที่เรากลับมาคบกันแน่ ๆ เลย ไอ้กลดนะไอ้กลด กูน่าจะเอามันปากแตกพูดไม่ได้เสียตั้งแต่วันนั้น  ในใจผมร้อนวูบวาบ อยากจะอาเจียนขึ้นมาทันทีทันใด

[FOAM]

พ่อตี๋จะมาดีหรือมาร้ายเนี่ย

 

[pongsj]

เวรกรรมแท้ๆ พ่อตี๋จะมาแนวไหนละคราวนี้

[nartch]

 
คิดว่าน่าจะมาดี...ตี๋เล็กคงขอร้องมา....ถ้ายังจะมาร้ายอีกละก็....
แค่นี้มันก็รันทดมากพอแล้ววววว ... ถ้าใครไม่รู้ว่าไอ้โรคนี้มันทรมานแค่ไหน...
แนะนำให้ไปหาหนังเรื่อง one liter of tear มาดู....จะสงสารเก่งมากกกกกกกกกเชียวละ....
 
เอาใจช่วยเก่งกะตี๋เล็กต่อไป.... เพื่อนๆ  น่ารักมากกก ขอชม....

[ninaprake]

ถ้าคราวพ่อนี้มาร้าย ตี๋มันก็คงไม่ยอมเหมือนกันแหละ    ..... คนที่เรารักจะอยู่ได้อีกนานเท่าไหร่ไม่รู้ .... มากีดขวางโดยไม่มีเหตุผลด้วย ..... เพราะก็อย่างที่บอก .... .ถึงจะคบกะเก่ง ก็ยังสามารถเรียนจบเอาปริญญามาฝากให้พ่อชื่นใจได้ .... ถ้าเหตุผลเป็นแค่อย่างที่พ่อเค้าพูดออกมาเองกะปากนะ 

[cargo]

         ถึงตายผมก็อิ่มเอม เพราะผมตายโดยมีคนที่ผมรัก  และมีคนที่รักผมมากมาย  ผมไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว

                     พ่อตี๋ต้องมาดีแน่ ๆเชื่อเถอะ  มันควรเป็นอย่างนั้น (หรือเปล่าวะ)

                                 ผมว่าเรื่องนี้มีพลิกอีกหลายรอบแน่เชื่อเถอะ  โดยเฉพาะเก่งมะตาย เป็นแน่
                                 
                      รอนะ *-*เด็กน้อย*-*                             พี่ cargo cargo

[nanao]

น่าจะมาดีใช่ไหม 

[wachara]

ไม่อยากคิดมาก 


ผมว่ามาตามลูกเขยแน่เลย    (ขอให้เป็นอย่างนั้นนะ)     

[Junrai_Hyper™]

อ้าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ

ค้างอย่างแรง

มาต่อไวไวนะครับ

 

[___KuNg_K-J-J___]

พ่อพี่ตี๋มาทำไมนะ.
 

หวังว่าคงมารับพี่เก่งเป็นลูกอีกคนนะ.............................สาธุ  !!!!!!!!!!!!!!!


(มาต่อไว ๆ นะ  รอลุ้นจนหัวใจจะวายแระเนี่ย)

[~ScAreD:SAcreD~]

เฮ้อ ว่าแล้ว ว่ามันมีอะไรแม่งๆ   

ความสุขมักจะอยู่กับเราได้ไม่นานจริงๆ

แล้วพี่ตี๋ก็อะไรอีกล่ะเนี่ย น้องไอซ์มาต่อเร็วๆเลย

[cargo]

    ระหว่างพ่อตามาตามลูกเขย กับ *-*เด็กน้อย*-*  มา post ตามใจนี่ อะไรน่ายินดีกว่ากันหน้า 

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

mไมมันเศร้าอย่างนี้
 

พ่อตี๋จะมาทำไมเหยอ
คงดีใจแล้วกระมัง
 

[FOAM]

ดันครับ ดันๆๆๆๆๆๆ

[niph]

 
อยากจะบอกว่าติดตามตั้งแต่แรก ๆ แล้ว
แต่ ... อดใจไม่ไหว ไปหาต้นฉบับอ่าน
อ่านจบได้หลายวันแล้ว แต่ไม่ได้เม้น

ไม่อยากสปอย
แต่ ... อยากบอกว่าซาบซึ้งจริง ๆ
อ่านแล้วดีใจที่ยังมีผู้ชายดี ๆ ที่มีชีวิตจริง ๆ ให้ได้รับรู้

 
 

[MyLoveMyBabe]

คิดว่าคงมาดีนะ 

คนเรามันคงไม่ซวยซ้ำววยซ้อนหรอกนะ
มันต้องมีอะไรดีๆเข้ามาบ้างแหละ

พ่อคงมาคุยเรื่องงานแต่ง เก่งกับตี๋ ป่าว เอิ๊กๆๆ

[Just let it be]

ทำไมเรื่องนี้ยิ่งอ่านยิ่งเศร้านะ   

เป็นกำลังใจให้เก่ง  สู้ๆๆๆ

อย่ายอมแพ้   

[anisongchanon]

เรื่องของเก่ง กับ ตี๋ – ภาค 3 / ตอนที่ 4 : ตัดใจ ถอนใจ ... ยอมยกธง

เรื่องของเก่ง กับ ตี๋ – ภาค 3 / ตอนที่ 4 : ตัดใจ ถอนใจ ... ยอมยกธง

 

           

            ในใจผมกังวลและสับสนกับเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้นยิ่งนัก ผมกลัวเป็นที่สุดว่า ผมจะต้องเสียไอ้ตี๋เล็กไปอีกครั้ง  ทำไมนะเหตุการณ์ร้าย ๆ หลายอย่าง จึงได้เข้ามาในชีวิตของผม พร้อมกันแค่ในช่วงเวลาไม่กี่อาทิตย์นี่เอง ผมแต่งตัวอย่างรวดเร็วก่อนที่จะลงไปด้านล่าง เพื่อเผชิญหน้ากับแขกผู้มาเยือน

 

            ผมเดินเข้าไปในห้องรับแขกและเป็นห้องนั่งเล่นของบ้านด้วย พ่อไอ้ตี๋นั่งอยู่บนโซฟา มีแม่ไอ้ตี๋ ไอ้เตย และไอ้พี่กลด ผมยกมือไหว้สวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสอง แล้วหันไปมองหน้าไอ้เตยกับไอ้กลด มันทั้งสองคนทำหน้าซีด ๆ ก่อนที่ผมจะพูดอะไร ไอ้พี่กลดกับไอ้เตยลุกขึ้น

 

            *เก่ง เดี๋ยวไปคุยกันข้างนอกก่อน* ไอ้กลดบอกผม

 

            ผมพาทั้งสองเดินออกนอกบ้านไปนั่งที่แคร่ใต้ต้นมะม่วง อากาศข้างนอกกำลังเริ่มร้อน บรรยากาศตอนสายแก่ ๆ ทำให้ผมคิดในใจว่า น่าจะนอนต่อได้อีกสักพัก เราทั้งสามนั่งลงที่แคร่ ผมไม่หันหน้าไปมองไอ้พี่กลดและน้องเตยเลย

 

            *พี่เก่ง เตยขอโทษ* ไอ้เตยพูดขึ้น

 

            -เกิดอะไรขึ้นล่ะเตย ทำไมพ่อกับแม่แกมาที่นี่- ผมถาม

 

            *ฟังกูให้ดีนะเก่ง ตี๋เล็กมันเล่าเรื่องการป่วยของมึงให้พวกกูฟังหมดแล้ว มันตัดสินใจไปบอกพ่อของมัน เพื่อที่จะขอคบกับมึงต่อไป เพื่อเป็นกำลังใจให้มึง คือว่าอย่างไรก็ให้เห็นแก่มนุษยธรรมก่อน* ไอ้พี่กลดบอก

 

            -แต่ไม่สำเร็จพี่เก่ง พ่อกลับขอร้องพี่ตี๋แทนด้วยเหตุผลที่พี่ตี๋ไม่สามารถปฏิเสธได้ คือให้พี่ตี๋เป็นหัวหน้าครอบครัว ตัดใจจากพี่ไปซะ เริ่มต้นกันใหม่ หนูกับพี่กลดพยายามช่วยพูดแล้ว แต่เจอเหตุผลของพ่อ หนูกับพี่กลดไม่รู้จะพูดยังไง รวมทั้งพี่ตี๋ด้วย เขาก็พูดไม่ออก เมื่อพ่อไม่ดุด่าเขาเหมือนเคย พ่อพูดดีมากจนน่าสงสาร พ่อบอกให้เข้าใจเหตุผลของเขาด้วย* ไอ้เตยเสริม

 

            *เก่ง มึงต้องเข้าใจความจำเป็นของไอ้ตี๋มัน มึงกับมัน มีภาระกิจที่แตกต่างกัน มึงเข้าใจที่กูพูดใหม กูเสียใจด้วยกับเรื่องการป่วยของมึง* ไอ้กลดพูด

 

            ความเงียบเข้าครอบงำเราสามคนอยู่เนิ่นนาน ในท้องของผมปั่นป่วนเหมือนมีรถไฟวิ่งไปมาหลายสาย

 

            -อือ ผมเข้าใจดีทุกอย่างพี่ ขอบคุณมาก เตยแกด้วยนะขอบใจมาก- ผมกล่าวออกมาในที่สุด

 

            *อย่าคิดมากล่ะ รักษาตัวเองดี ๆ ยังไงมึงก็ยังเจอกับไอ้ตี๋ที่สถาบัน ไม่ได้จากกันไปใหนเลย*

 

            -พี่เก่งดูแลตัวเองดีดีด้วยนะ-

 

            ในวินาทีนั้น ผมคิดว่าทำไมผมจึงโชคดีได้รับเกียรติจากเบื้องบน ให้รับตำแหน่งผู้โชคร้ายแห่งปี .......  ผมสับสน หวั่นไหว และไม่เข้าใจในโชคชะตาของผมเลย ผมเคยทำผิดบาปอะไรไว้หนักหนา จึงต้องมาทนรับสภาพเช่นนี้ ผมรู้สึกเหมือนผมเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง ที่ไม่รู้จะเดินต่อไปทางใหนดี

 

             ผมกล่าวขอบคุณทั้งสองคนอีกครั้ง อย่างน้อย มิตรภาพที่ดีงามระหว่างไอ้เตย พี่กลดและผม ก็ยังคงดีต่อกันในเวลาที่เลวร้ายแบบนี้

 

        พ่อไอ้ตี๋เดินออกมาจากบ้านมายังแคร่ที่พวกผมนั่งอยู่

 

            *กลด เตย เดี๋ยวพ่อขอคุยกับเก่งตามลำพังก่อน* ทั้งสองคนมองหน้ากันก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน

 

            *เก่ง ลุงขอโทษเรื่องที่ลุงทำเก่งเจ็บตัวคราวนั้น*

 

            -ไม่เป็นไรครับ ผมเข้าใจเหตุผลทุกอย่าง- ผมตอบเนือย ๆ

 

            *เก่งเข้าใจก็ดีแล้ว กับตี๋เล็ก เป็นเพื่อนที่ดีต่อกันก็พอนะ ชีวิตของแต่ละคน มีทางเดินที่ไม่เหมือนกัน เก่งเข้าใจนะ*

 

            -ผมเข้าใจดีทุกอย่างครับ ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวไกล้จะเที่ยงแล้ว ทานข้าวบ้านผมสักมื้อก่อนกลับก็แล้วกันนะครับ จะได้พักผ่อนกันก่อนกลับด้วย- ผมบอกกับพ่อไอ้ตี๋

 

            ผมเกณฑ์เพื่อน ๆ เข้ามาในครัวเพื่อช่วยกันทำกับข้าวรับแขกเป็นการด่วน เมนูถูกระบุออกมาอย่างรวดเร็วหลังจากที่ผมสำรวจวัตถุดิบแล้ว อาหารวันนี้ประกอบด้วยข้าวเหนียว ลาบหมู ปลาสมุนไพร ส้มตำมะละกอ ขนมจีนแกงเขียวหวานและทอดมันปลา ส่วนของหวานเป็นข้าวเหนียวมะม่วง ผมสั่งให้อีเก๋เอาใบเตยหลังบ้านมาตัดแล้วทำกระทงสี่เหลี่ยม ส่วนมะม่วงในครัวมีอยู่แล้ว ผมทำกับข้าวโดยไม่ได้พูดอะไรออกมาเลย เพื่อน ๆ ก็ดูเหมือนจะรู้ใจ เงียบปิดปากสนิท ไม่มีใครพูดกันเลยระหว่างนั้น

 

            ไอ้เม่นบอกผมปรุงลาบก่อนที่มันยกออกไปพร้อมกับผักสด ผมตักปลาสมุนไพรที่คลุกกับน้ำจิ้ม มะพร้าวคั่วและถั่วลิสงใส่ในจานเปลใบใหญ่ใช้ใบมะกรูดทอดและพริกทอดโรยหน้า เส้นขนมจีนให้อีเก๋ไปเอาที่บ้านอาผมมา แล้วเอามาม้วนใหม่จากจับใหญ่ ๆ เป็นจับเล็ก ๆ กะจิริด ใส่ในกระจาดไม้ไผ่ บ้านนี้เขาทำเส้นขนมจีนขาย ผมบอกอีอุ๋ยช่วยชิมแกงเขียวหวานไก่ที่ผมปรุงเสร็จแล้ว ก่อนยกออกไปผมกำชับให้มันโรยใบโหระพา มะเขือพวงและพริกชี้ฟ้าก่อน

           

            แล้วผมต่อด้วยส้มตำมะละกอโดยมีไอ้สนเป็นลูกมืออยู่ข้าง ๆ วันนี้ที่บ้านมีมะกอกป่าจากต้นหลังบ้าน มะเขือขื่นลูกกลาง ๆ กำลังดี ปูนาดองที่นึ่งสุกแล้ว ปลาร้าก็ต้มสุกเอาแต่น้ำ ที่บ้านผมไม่กินของดิบ           อยู่บ้านนอกก็ดีแบบนี้ อะไร ๆ แทบไม่ต้องซื้อ

 

            จากนั้นผมนั่งลงกับตั่งตัวเล็ก ๆ บนพื้น ใช้มือที่จุ่มน้ำเล็กน้อยปั้นทอดมันปลาเป็นก้อนเล็ก หย่อนลงในกะทะอย่างใจลอย กับข้าวจะอร่อยหรือเปล่าวะเนี่ย พ่อครัวไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะทำกับข้าวเลย ทุกคนมัวแต่สาละวนกับการยกกับข้าวออกไปในครัว ผมก็เร่งทอดมันปลาของผมงานชิ้นสุดท้ายเหมือนกัน

 

            ผมใจลอยทอดมันปลาไปได้สักพัก เหลือบไปมองกระจกที่ตู้กับข้าวสะท้อนภาพกลับมา พ่อกับแม่ไอ้ตี๋นั่นเอง ผมหันไปยิ้มให้ สงสัยจะยืนมองเราใจลอยทำกับข้าวอยู่นานเหมือนกัน พ่อกับแม่ไอ้ตี๋ยิ้มบาง ๆ ตอบกลับมา

 

            -ให้แม่ช่วยใหมลูก-

 

            *ไม่ต้องหรอกครับแม่ กำลังจะเสร็จแล้ว เดี๋ยวถ้าไม่พอค่อยให้พวกนี้มันมาทอดเพิ่มใหม่ ยังมีเยอะอยู่ครับ*

 

            -เก่งดูแลตัวเองดีดีนะลูก- แม่ไอ้ตี๋บอกผม พ่อไอ้ตี๋ยืนยิ้มเผล่อยู่ข้าง ๆ

 

        *ขอบคุณมากครับ พ่อกับแม่ก็ดูแลตัวเองให้ดีนะครับ* ผมบอก

 

            *เก่ง ๆๆ มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า เห็นไอ้อุ๋ยโทรหาพี่* เสียงพี่เต้ยพี่ชายผมกระหืดกระหอบวิ่งเข้ามา

 

            -มี กินข้าวสิพี่ ของกินเสร็จพอดี มีงานปาร์ตี้นิดหน่อย- ผมพูดยิ้ม ๆ พี่เต้ยทำหน้างง ๆ

 

            พ่อกับแม่ไอ้ตี๋ชมอาหารมื้อนี้อยู่ไม่ขาดปาก พ่อไอ้ตี๋บอกว่า คนทำกับข้าว เข้าใจทำของกินมาเอาใจ เพราะเขาเป็นคนท่ายาง จ. เพชรบุรี ขนมจีนเมืองเพชรจะกินกับน้ำจิ้มหวานและทอดมันปลา ไม่ได้หวังพึ่งแกงเขียวหวานหรือน้ำยา ข้าวเหนียวมะม่วงก็ตั้งใจทำ ทำกระทงใบเตยใส่เสียดิบดี สวยจนไม่กล้ากิน  ผมกับอีอุ๋ย ไอ้เม่น ไอ้สน อีเก๋ มองหน้ากันโดยอัตโนมัติ ตบหัวแล้วลูบหลังนี่หว่า แบบนี้ ...........

 

            อาหารกลางวันวันนั้นผ่านไป พวกเราลาพ่อกับแม่ไอ้ตี๋ ไอ้เตยและไอ้พี่กลดเสร็จ ทุกคนก็มาช่วยกันล้างทำความสะอาดจานชามที่ในครัว พี่เต้ยยืนพิงกรอบประตูครัวฟังผมเล่าเหตุการณ์ให้ฟัง

 

            *อย่าคิดมากเลยว่ะเก่ง  ชีวิตคนไม่มีทางเลือกอะไรมากมายหลายทางนักหรอก* พี่เต้ยบอก

 

            -ผมจะพยายามพี่ ไม่รู้จะทำได้มากน้อยแค่ใหนนะ-

 

            *พวกกูจะเป็นกำลังใจให้เอง* อีอุ๋ยกล่าวขึ้นในที่สุด

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เอาไปน้อยๆจะได้อยู่กันนานๆ...อิอิ

[GaSoRiNa]

 เป็นเพื่อนกันก็ดีเน๊อะ แต่ความสัมพันธ์ที่ผ่านมาของเราละไม่ได้อยู่ในฐานะเพื่อนนิ จะตัดใจยังไงไหวหละ  แต่จำได้ตอนก่อนหน้านี่ที่พี่เก่งบอกว่า  เเรอยู่กับปัจจุบัน อยู่กับความเป็นจริง ยังไงซะอนาตคที่มันยังมาไม่ถึง หรือ อดีตที่มันผ่านไปก็ขอให้มันผ่านไปจงเก็บเอาแต่ความทรงจำที่ดี ๆ ไว้ ให้เรากลับเอามาคิดในวันหลังแล้วเราจะอมยิ้มกับมันว่าครั้งหนึ่งเราได้ทำสิ่งที่ดี ๆ เหมือนกัน ส่วนความทรงจำที่เล้วร้ายก็ขอให้มันเลยผ่านไปอย่าไปสนใจเลย แก็อย่างว่าละนะ สิ่งที่เรามีความสุขที่สุดมีแค่แป๊บเดียวไม่นานเราก็ลืมมันไปทั้ง ๆ ที่มันทำให้เราได้ยิ้ม ได้หัวเราะ แต่มันก็ชั่วเวลานึงเท่านั้น แต่ความทุกข์สิ ไม่ว่าจะเป็นความทุกข์ทางกาย หรือทางใจ มันเป็นเหมือนตราบาปที่อยู่ติดกับเราไปตลอด อยากจะลืมก็ลืมไม่ได้  ยังไงก็กำลังใจจากคนรอบข้างสำคัญเสมอ ที่สำคัญที่สุดคือกำลังใจของตัวเราเองที่จะทำให้เรามีพลังที่จะอยากดำเนินชีวิตต่อไป  ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ขอแค่ให้ตัวเราเองที่เข้มแข็งซักเท่าไหร่ อุปสรรคมากมายยังไง อย่างน้อย ๆ เราจะได้คิดว่าความทุกข์ที่เราเคยผ่านมามันก็แค่เล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ชีวิตเรายังพอมีภูมิคุ้มกันความทุกข์ ความเหงาอยู่บ้าง  สู้ต่อไป 

 ป๋อหลอ พิมไป ๆ ชักงง ๆ ว่ามันหมายความว่าไง เอาเป็นว่าขอแค่นี้ก่อนละกันเดี๋ยวจะเตลิดไปกันใหญ่ ส่วนใครที่ตีความหมายได้ ก็ขอให้รับรู้ว่าความรู้สึกที่ได้ถ่ายทอดออกไปเป็นตัวหนังสือข้างบนนั้นออกมาจากใจจริง หรือ ก้นบึ้งของจิตใจนั่นเอง ขอบคุณมากมายคับ

   อุปสรรค หรือ ความทุกข์นั้น ย่อมเป็นสิ่งที่ควบคู่กับการดำเนินชีวิตของคนเรา แล้วสักวันมันจะสอนให้เรานั้นมีความเข้มแข็ง ที่จะอยู่ต่อ คุณเชื่อมั๊ยว่าฟ้าหลังฝนจะดูสดใสเสมอ เชื่อ ผมสิ

[FOAM]

 
 
 
 

[ple]

ทำไมเรื่องร้ายๆต้องเกิดขึ้นพร้อมๆกันด้วย ทำใจไม่ได้อ่า 

[cargo]

     มะรู้ว่าผม ไม่เข้าใจโลกนี่หรือเปล่า   แต่ผมไม่อยากที่จะอ่านเรื่องนี่อีกต่อไป แล้ว   

     มะรู้ผมอินกับเรื่องมากเกินไปอะป่าว   หัวใจผมมันเริ่มรับมะได้กับความกดดันที่เข้ามา

     มะรู้ว่าผม อ่อนแอเกินไป อะป่าว    น้ำตามันจะไหลออกมาทุกครั้ง

     มะรู้ว่าผมเป็นอะไรปาย  อ่านแล้วมันเหมือนเราอยู่ตัวคนเดียว เหงาจังเว้ย

     คุณว่าอะไร จะทำให้เรามีชีวิตอยู่ต่อไปได้

[gobgab]

            *อย่าคิดมากเลยว่ะเก่ง  ชีวิตคนไม่มีทางเลือกอะไรมากมายหลายทางนักหรอก*

 

..............และมักเป็นทางเลือกที่เราไม่อยากเดิน............