หัวข้อ: เกมหัวใจ: เพื่อนรักหักเหลี่ยมรัก

[Ak@tsuKII]

อะไรเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยย ?????????????

โอ๊ย  เศร้า สงสารพล แค่โดนทิ้งมาแล้วยังไม่พอ ผิดหวังในความรักยังไม่พอ

ไปโดยไม่ได้ร่ำลา ภีร์ซักคำ  ไหนว่าจะกลับมาทานอาหารที่ภีร์ทำไง

 

[thaitanoi]

สงสารพลนะครับ และก็เชียร์ให้เลิกเล่นเกมส์กันเถอะไม่งั้นจะยุ่งกันใหญ่

[patz]

โอย... ตอนแรก ที่บอกว่าพลตาย นึกว่าเป็นแผนหลอกๆที่จะแก้เกมของวรุฒม์ซะอีก สงสารพลจังเลย เฮ้อ...

[J๐ly]

โฮกกกก


ได้อ่านซักที ๆ





นี่ ๆ ๆ   ผู้พันวรุตม์  มีแผนอะไรรึเปล่าเนี่ยย


รู้สึกแปลก ๆ

[katawoot]

Heart Game Chapter 14

ภีรวัสกลับมาทำงนวิจัยต่อได้หนึ่งอาทิตย์แล้วโดยไม่มีอิศราตามกลับมาด้วยเพราะไปทำงานด่วนที่ต่างประเทศ ชายหนุ่มรู้สึกปวดศีรษะและตัวร้อนจึงไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาลประจำอำเภอ แต่เมื่อเดินลงจากอาหารเพื่อตรงไปยังประตูทางออกของโรงพยาบาลก็เจอกับพันตรีนายแพทย์วิษณุโดยบังเอิญ นายทหารหนุ่มรีบตรงเข้ามาหาและตัดพ้อต่อว่าภีรวัสที่แอบหนีไปเมื่อวันงานพิธีฝังศพพล
"ผมรอแล้ว อิศราปวดท้องกระทันหันครับ เลยต้องรีบกลับ" ภีรวัสแก้ตัว
"วรุฒม์ผิดหวังมากที่ไม่ได้เจอคุณ"
ภีรวัสหลบตาวิษณุ ในใจอยากจะถามกลับว่าวิษณุพูดเล่นหรือพูดจริง แต่ก็เปลี่ยนใจทำเป็นนิ่งเงียบ
"แล้วนี่ทำไมต้องมาหาหมอที่นี่ครับ ทำไมไม่ไปให้ผมตรวจให้" วิษณุหลุบตาลงมองถุงยาในมือของภีรวัส
"ผมเป็นพลเรือน ไม่ใช่ทหาร ไปหาแพทย์ทหารในค่ายได้ยังไงล่ะครับ"
"พลเรือนพิเศษครับ ไม่เป็นไร ผมรับเป็นคนไข้พิเศษ" วิษณุตอบเสียงนุ่ม
"ผมนึกว่าอิศราเป็นพลเรือนพิเศษของผู้พันเสียอีก" ภีรวัสเงยหน้าขึ้นมองวิษณุ จึงเห็นว่าแววตาของนายแพทย์หนุ่มเปลี่ยนไปเป็นเศร้าหม่น
"คุณอิศราหลบหน้าผม ไม่ยอมรับโทรศัพท์ผมบ้างเลย ไม่โทรหาผมด้วย"
"อิศราไปทำงานด่วนที่ญี่ปุ่นครับ พอเสร็จจากงานศพพล ลูกค้าก็เรียกไปทำงบาน เลยต้องไป" ภีรวัสอธิบาย
"แล้วคุณอิศราจะกลับมาช่วยคุณภีรวัสทำงานอีกหรือเปล่าครับ" วิษณุถามเสียงเหงาๆ
"ผมไม่ทราบครับ ยังไม่ได้คุยกัน" ภีรวัสโกหก ความจริงอิศราจะหาเขาทันทีที่กลับมาถึงประเทศไทย และจะอยู่กับเขาจนเก็บข้อมูลสำหรับงานวิจัยเสร็จสิ้น
"ผมกลับมาตั้งแต่วันจันทร์บ่าย งานไม่ค่อยยุ่ง เวลาว่างก็เยอะ ไม่มีคุณทั้งสองคนแล้วรู้สึกเหงาๆ"
"ผมมัวแต่ยุ่งอยู่กับงานวิจัย ไปนั่งเฝ้าอุปกรณ์การทดลองบนดอยทั้งวัน" ภีรวัสยิ้มบางๆ แล้วทำท่าจะก้าวเดินต่อ วิษณุจึงรีบชวนไปทานอาหารเย็นด้วยกัน
"นะครับ ผมจะพาไปล่องแพนทานอาหารอร่อยๆ ไม่ใช่ที่เดิมนะครับ ที่ใหม่ ล่องไปตามลำน้ำเล็กๆผ่านป่าเขาลำเนาไพร คุณภีรวัสจะต้องเพลินจนไม่อยากกลับ"
"ผม..." ภีรวัสอึกอัก อยากจะปฏิเสธ "ผมปวดหัวตัวร้อน กลัวว่าจะ..."
"ไปกับแพทย์ทหารทั้งคนจะกลัวอะไร" วิษณุทำหน้าจริงจัง แต่นันย์ตาระยิบระยับ "รับรองว่าผมจะดูแลคุณอย่างดี"
...เฮ้อ อะไรกันนี่ อิศราจะรู้ไหมว่าวิษณุมาทำท่าแบบนี้ใส่เรา...
...แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น วิษณุทำเศร้าเป็นคิดถึงอิศรา แต่ก็มาชวนเราไปทานข้าวสองต่อสองในบรรยากาศโรแมนติก...
"วรุฒม์ต้องทำงานอยู่ในกรุงเทพฯ ต่ออีกซักระยะครับ อาทิตย์หน้าคงได้กลับ เขาบ่นว่าอยากกลับมาจะแย่ แต่พ่อของพลขอให้อยู่ต่อ" วิษณุเล่าเรื่องวรุฒม์ให้ภีรวัสฟังและเดินไปที่รถ ส่วนภีรวัสเอาแต่พยักหน้ารับรู้ด้วยท่าทางเนือยๆ
"เขาก็โทรหาคุณภีรวัสนะครับ แต่ไม่ติด"
"ผมไม่ค่อยเปิดโทรศัพท์ครับ จะเปิดก็ต่อเมื่อจะใช้โทรหาใคร ผมชอบใช้สมาธิทำงานเงียบๆ" ภีรวัสตอบ
"เหมือนคุณอิศรา" วิษณุพยักหน้า "คุณสองคนนี่เหมือนกันจริงๆ"
ภีรวัสปรายตาไปมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วนิ่งเงียบ วิษณุเคลื่อนรถออกจากช่องจอดรถโดยไม่พูดอะไรอีก จนถึงทางประตูทางออกของโรงพยาบาลจึงถามขึ้นว่า "ไม่คิดจะโทรหาวรุฒม์บ้างหรือครับ"
ภีรวัสไม่ตอบทันใด รอให้วิษณุเลี้ยว รอให้วิษณุเลี้ยวรถเข้าถนนสายเล็กๆ เรียบไปตามคลองเสียก่อนจึงตอบคำถามด้วยการถามกลับ
"ทำไมผู้พันอยากให้ผมคุยกับผู้พันวรุฒม์นัก"
"ผมนึกว่าคุณอยากจะรู้เรื่องวรุฒม์" วิษณุตอบยิ้มๆ
...ทำไมจะไม่อยากรู้ แต่ตอนนี้คือโค้งสุดท้ายของเกมหลอกให้รักแล้วทิ้งที่เขาเล่นแข่งกันกับอิศรา โค้งสุดท้ายที่เขาต้องทิ้ง "เหยื่อ" แม้การแข่งขันครั้งนี้ผลแพ้ชนะไม่ชัดเจนเท่าใดนัก แต่เขาตระหนักแล้วว่าคงต้องให้เกมจบลงแบบนี้...
...อิศรากำลัง 'ทิ้ง' วิษณุ ส่วนเขาต้องวางมือจากวรุฒม์...
...เสียดาย เจ็บ โล่งอก...
...เขารู้สึกอย่างไรกันแน่ แต่ก่อนเมื่อถึงโค้งสุดท้ายของเกม เขากับอิศรารู้สึก 'สนุก' อย่างเดียว แต่ตอนนี้กลับมึความรู้สึกแปลกๆ ที่ชี้ชัดไม่ได้ ไม่แน่ใจ สับสน และที่สำคัญ รู้สึกหวิวๆ ในหัวใจ...

อิศราก้าวเดินฉับๆ ออกมาจากด่านตรวจคนเข้าเมืองของสนามบินตรงไปยังสายพานรับกระเป๋าเดินทาง แต่ต้องชะงีกเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของพันโทวรุฒม์ยืนอยู่ไม่ไกล นายทหารหนุ่มหันมาเห็นอิศราแล้วยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหา
"ผมมาส่งคุณป้าไปนิวซีแลนด์ครับ เลยมาเดินเล่นเรื่อยเปื่อย ไม่นึกว่าจะเจอคุณอิศรา" วรุฒม์พูดยิ้มๆ แล้วเดินนำอิศราไปหยุดยืนข้างสายพานรับกระเป๋า
"นึกว่าผู้พันมารอรับคนพิเศษ" อิศราหยั่งเชิง
"ก็อยากมารับอยู่เหมือนกันครับ แต่ยังไม่มี"
"คิดจะมีใหมครับ" อิศราถามยิ้มๆ
"มีก็ดีเหมือนกันครับ" วรุฒม์ทอดสายตามองอิศราชั่วครู่แล้วหันไปมองสายพานกระเป๋า จากนั้นจึงถามขึ้นว่า "กระเป๋าคุณอิศราเป็นแบบไหนครับ ผมจะช่วยยก"
"สีแดงสดครับ มีริบบิ้นสีฟ้าสะท้อนแสงผูกเอาไว้เป็นพวง" อิศราหัวเราะเบาๆ อย่างอารมณ์ดี วรุฒม์หันมาเลิกคิ้วอย่างไม่เชื่อ แต่อิศราพยักหน้ายืนยันว่าไม่ได้พูดเล่น
"ไปไหนก็สะดวกสบาย เห็นชัดเจน ไม่ต้องกลัวหลงกับใคร ไม่ต้องกลัวลืม" อิศราเล่าไปพลางส่ายหัวไปมาไม่หยุดนิ่ง "ไม่เหมือนกระเป๋าภีรวัส สีดำสนิท ไม่มีลวดลายอะไรแม้แต่นิดเดียว เวลาไหลมาตามสายพานกว่าจะหาเจอก็ยกกระเป๋าคนนั้นคนนี้จนหมดแรง มีครั้งหนึ่ง ตอนไปเที่ยวฝรั่งเศส เอากระเป๋าใครก็ไม่รู้ไปโรงแรม เลยต้องใส่เสื้อผ้ารัดติ้ว หายใจแทบไม่ออก"
วรุฒม์หัวเราะ นึกภาพตาม สองหนุ่มคงโวยว่ายลั่นโรงแรมเมื่อรู้ว่าหยิบกระเป๋าผิด
...ภีรวัสใส่เสื้อผ้ารัดติ้วจะเป็นยังไงนะ ทุกทีเห็นใส่แต่เสื้อผ้าตัวใหญ่ๆ...
"ภีร์ไม่ชอบเสื้อผ้าตัวเล็ก เขาบอกว่าอึดอัด แล้วชอบแต่สีทึมๆ เหมือนผู้พันนี่ล่ะ" อิศราเล่าต่อเจื้อยแจ้วจนเหลือบมองไปเห็นกระเป๋าตัวเองจึงชี้นิ้วแล้วทำท่าดีใจ
"นั่นไงๆ ของผม"
"ทราบแล้วครับ" วรุฒม์หันไปพูดยิ้มๆ กับชายหนุ่มแล้วยืนรออย่างใจเย็น พลางปรายตาไปมองอิศราอย่างขำๆ ที่ทำท่ายุกยิกราวกับอยากจะวิ่งไปคว้ากระเป๋าของตัวเอง
"ผมไปส่งนะครับ" จู่ๆ วรุฒม์ก็พูดขึ้นมา
"อะไรนะครับ" อิศราถามเพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองได้ยินไม่ผิด
"ผมจะไปส่ง" วรุฒม์พูดชัดๆ "แวะทานอะไรก่อน แล้วผมจะขับรถไปส่งที่บ้าน ถือซะว่าเป็นการเลี้ยงต้อนรับ"
"จะดีหรือครับ" อิศราพูดขึ้นช้าๆ ในใจนึกถึงคำพูดของภีรวัสที่โทรศัพท์ข้ามประเทศคุยกันก่อนขึ้นเครื่องบินที่โตเกียว
"โอเค นายชนะ ตอนนี้ก็ถึงเวลาทิ้งสองคนนั่น"
"ตัดสินใจดีแล้วหรือภีร์"
"อยากให้ตัดสินใจก็ตัดสินใจแล้วไง เกมนี้จบแค่นี้"
"เพิ่งเล่นมาไม่เท่าไหร่เลยนะ"
"ไอ้ก้อนอิฐ อย่ามาเรื่องมากมีปัญหานะ เราจะยอมเชื่อที่บอกว่าผู้พันวิษณุบอกรักนายโดยไม่ต้องดูหลักฐาน"
"ใครจะไปเรื่องมากกับแก ถามนิดถามหน่อยไม่ได้"
อิศราอดถอนหายใจไม่ได้ การสนทนาระหว่างเขากับภีรวัสจบลงด้วยการเถียงกันเช่นเคย จนพนักงานประจำประตูทางออกขึ้นเครื่องบินต้องเดินมาตามตัวเขาให้ขึ้นเครื่อง
...เฮ้อ ภีรวัสเอ๊ย เรื่องมันจบได้ง่ายๆ ก็ดีนะสิ แล้วนี่เพื่อนจะรู้หรือเปล่าว่าผู้พันวรุฒม์มาดักเจอเราที่สนามบิน...
...มาเดินเล่น ฮึ คงเชื่อได้หรอก อิศราไม่ค่อยฉลาดนักก็จริง แต่คราวนี้ อิศราเข้าใจไม่ผิดเด็ดขาด...
...เอาไงดีวะ จะถามภีรวัสให้ช่วยตัดสินใจให้ก็ไม่ได้...

ในที่สุด อิศราก็มานั่งอยู่ในร้านอาหารบรรยาศดีชานเมืองกับพันโทวรุฒม์ที่กำลังทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
"ผู้พันทานเยอะเหมือนกันนะเนี่ย โชคดีที่ผมไม่หลวมตัวเลี้ยงข้าวผู้พันตอนอยู่ที่แม่คน"
"แม่คงครับ" วรุฒม์แก้คำพูดของอิศรา
"แม่คงก็แม่คง ก็แหมมันหลายแม่เหลือเกิน ผมจำได้ไม่หมด ไปแม่สะเรียงไม่ใช่ง่ายๆ นะครับ ต้องไปลงเครื่องที่แม่สอด นั่งรถผ่านแม่เมย แวะเข้าห้องน้ำที่แม่ป่าละเมาะ ถึงแม่สะเรียงก็ต้องเช่ารถไปแม่คง ดีนะที่ไปจบลงที่แคมป์สน ไม่ใช่แม่ไม่สน ผมยังกลัวเลยว่าจะไปผิดที่" อิศราเล่าไปยิ้มไป
"ไปกับผมสิ วันศุกร์ผมจะกลับค่าย นั่งรถไปด้วยกัน" วรุฒม์ชวน "ผมจะพาแวะระหว่างทางอีกหลายๆ แม่ คุณอิศราจะได้ถ่ายภาพสวยๆ ให้ครบทุกแห่ง"
"หมายความว่าขับรถไปจากกรุงเทพฯ นี่หรือครับ"
วรุฒม์พยักหน้า ส่งยิ้มกว้างให้อิศรา แล้วยื่นนิ้วมาแตะนิ้วของชายหนุ่ม แล้วพูดขึ้นว่า "เดินทางไปด้วยกัน ขอรับรองว่าจะไม่ทำให้คุณอิศราเบื่อ"
"ไม่เบื่อหรอกครับ กลัวแต่ว่าผู้พันจะทนผมไม่ได้ ถีบผมตกรถกลางทางเพราะรำคาญที่ผมพูดไม่หยุด" อิศราหัวเราะแก้เขิน ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมจึงรีบหดมือกลับ
...ก็เพราะสะท้านไปทั้งตัวไงเล่า สัมผัสเบาๆ ของวรุฒม์เล่นเอากล้ามเนื้อกระตุกไปทั้งตัว...
...ภีรวัส ทำไมแกต้องตัดสินใจแบบนี้ จะเลิกเกมการแข่งขันครั้งนี้จริงๆ หรือเพื่อน...
"ผมไม่โหดร้ายขนาดนั้นหรอกครับ อย่างมากก็แค่ปิดปากคุณอิศราเอาไว้" วรุฒม์หัวเราะขำ
...ด้วยปากของผู้พันใช่ไหมล่ะ อิศรารู้ทันหรอก...
...อดทนเอาไว้นะอิศรา อดทนเอาไว้...
...แล้วนี่ทำไมผู้พันวรุฒม์ยิ้มได้ยิ้มดี แต่ก่อนเห็นทำหน้าขรึมๆ จะยิ้มก็ยิ้มมุมปากบางๆ คราวนี้ยิ้มกว้างเห็นฟันขาวสะอาด ดูสดชื่นร่าเริง ไม่รู้หรือว่าตัวเองมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก เพื่อนก็เพิ่งเสียชีวิตมาแค่อาทิตย์กว่าๆ ยังจะมาทำเป็นอารมณ์ดีอยู่ได้...
"เอ่อ คือว่าผมยังบอกไม่ได้หรอกครับ ต้องดูงานเสียก่อน คือมันยังไม่แน่นอน แบบว่า ลูกค้าเขายังไม่คอนเฟิร์มว่างานที่ไปถ่ายทำกันที่ญี่ปุ่นจะเรียบร้อย" อิศราตัดสินใจในที่สุด
"ค่อยตอบผมทีหลังก็ได้ครับ" วรุฒม์ยักไหล่แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วพูดเสียงทุ้มกว่าเดิมว่า "เย็นพรุ่งนี้ผมจะรอคำตอบ"
"หมายความว่ายังไงครับ" อิศราพึมพำเสียงเบา รู้สึกพูดไม่ออกขึ้นมาทันใด
"คืนพรุ่งนี้ไปหาอะไรดื่มแล้วฟังเพลงเพราะๆ กันนะครับ" วรุฒม์ยิ้มมุมปากบางๆ เช่นที่เคยทำ
...ตอบเยสหรือโนดีน๊อ...
...ภีรวัสไม่อยู่แถวนี้ จะส่ายหน้าหรือพยักหน้า ใครจะมารู้อะไรด้วย...
...เผื่อเกิดอะไรไม่คาดฝันขึ้นมาล่ะ เรื่องมันจะยิ่งยุ่งมากกว่านี้...
...ยุ่งก็ยุ่งสิ ไหนๆ ก็ยุ่งมาจนขนาดนี้แล้ว ยุ่งต่ออีกนิดจะเป็นไรไป เดี๋ยวภีร์ก็แก้ปัญหาได้เอง...
...ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก นาฬิกาในหัวจะดังขึ้นมาทำไมวะ...
อิศราถอนหายใจเบาๆ เมื่อเสียงสองเสียงในหัวเริ่มถกเถียงกันอย่างหนัก ตามองวรุฒม์อย่างคิดคำนึง นายทหารกำลังก้มหน้าใช้ช้อนตักอาหารช้าๆ  ท่าทางผ่อนคลาย
...แล้ววิษณุล่ะ วิษณุกำลังทำอะไรอยู่ หากเราไปดื่มกับวรุฒม์คืนพรุ่งนี้แล้วเกิดเลยเถิด เขาจะทำยังไงดีกับวิษณุ...
...แล้วจะทำยังไงดีกับภีรวัส...
...แต่ที่สำคัญ เขาจะทำยังไงดีกับตัวเอง...

[gboy]

 
มาแล้ว
มาแล้ว

+1 ให้เลย

ปล วิดยานิพลไปถึงไหนแล้วครับ

[katawoot]

มาแล้ว มาแล้ว +1 ให้เลย ปล วิดยานิพลไปถึงไหนแล้วครับ

ขอบคุณครับ วิดยานิพนไปถึงตอนที่กำลังจะเริ่มทำใหม่ครับ ตอนนี้กำลังทำใจอยู่ด้วยการซิ่งมอเตอร์ไซด์เล่น

[alterlyx]

ผิดฝา ผิดตัว 

ทำไม อะไรๆมันกลับตาลปัต ได้ขนาดนี้ เนี้ยะ 

ไม่อยากจะเชื่อว่า ผู้พันวรุฒม์ ไปดักรอ อิศรา ... แอบเสียใจที่คอยเชียร์
วางแผนอะไรไว้กับ วิษณุรึป่าวคะเนี่ย ... โอ๊ย ยุ่งเหยิงได้อีก ... มาต่อให้ว่อง อิอิ

[gboy]

มาแล้ว มาแล้ว +1 ให้เลย ปล วิดยานิพลไปถึงไหนแล้วครับ

ขอบคุณครับ วิดยานิพนไปถึงตอนที่กำลังจะเริ่มทำใหม่ครับ ตอนนี้กำลังทำใจอยู่ด้วยการซิ่งมอเตอร์ไซด์เล่น

กำ
แล้วเมื่อไหร่จะจบเนี่ย

[astral]

พี่นายฆ่าคนนนนนนนนนนน การีสสสสสสสสสสสสส

พลไม่น่าเลย  

มีความรุ้สึกว่าอิศรากับภีร์ กะลังโดนแผนตลบหลังยังไงพิกล

[mecon]

ตอนนี้กลิ่นตุๆแหะ สองหนุ่มนี่ำกำลังเล่นเกมส์อะไรกันเนี่ย
ทางคุณภีร์กับหมอวิษณุไม่ห่วงหรอกเพราะคุณภีร์  ชีเก่งแล้วก็ฉลาด
ควบคุมอารมณ์ได้ รู้อ่ะนะว่าคุณหมอนี่มันของๆเพื่อน ฟันเพื่อนมาแล้น

แต่คุณก้อนอิฐนี่ดิ แหม่่่่่ๆๆๆทำเป็นคิด อยากไปอ่ะจิ
...ตอบเยสหรือโนดีน๊อ...
...ภีรวัสไม่อยู่แถวนี้ จะส่ายหน้าหรือพยักหน้า ใครจะมารู้อะไรด้วย...
>>ผู้ชายสำคัญกว่าเพื่อนเสมอคะ เอาผะจายก่อนแล้วค่อยไปเคลียร์กับเพื่อน
นี่แหละสิ่งที่อิศราคิดได้  เจอหนุ่มแตะเนื้อต้องตัวเข้าหน่อย
อั๊ยยยยย งานนี้จะรอดมั๊ยคะเนี่ย ได้โดนคุณภีร์ชี้หน้าว่าเป็น"วันทอง"สองใจแน่ๆอิอิ

+1 จัดให้คะ เกมส์นี้สองหนุ่มโดนปั่นหัวชิมิคะ
โอม...สาธุๆ สู้ๆนะคะคุณนายยยย เราหัวอกเดียวกัน 

[J๐ly]

เห้อ ๆๆๆ


2   หนุ่มเรา




โดน เอาคืนแร้วสิเนี่ย

[Ak@tsuKII]

ดูท่า จะโดนดัดหลังซะแล้ว 

ภีร์ยังไม่น่าห่วงเท่าไหร่  แต่ อิศราของเจ้   เนี่ยสิ  ยิ่งฉลาดน้อยอยู่ด้วย 
จะตามเกมเค้าทันม๊ายยยยยย

...ยุ่งก็ยุ่งสิ ไหนๆ ก็ยุ่งมาจนขนาดนี้แล้ว ยุ่งต่ออีกนิดจะเป็นไรไป เดี๋ยวภีร์ก็แก้ปัญหาได้เอง...

อิศรานี่เหมือนเด่ะ ที่ต้องคอยให้พี่ตามแก้ปัญหาให้  คิดแทนตลอดเวลา 5555   

ภีร์เป็นพี่เลี้ยงอิศรานี่เอง     ฮิศราน่ารักกกก เจื้อยแจ้วตลอดเวลา

หนึ่งบวกค่ะ ชอบๆ

[patz]

กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ ภีรวัส กับ อิศรา อยากจะจบเกม แต่ผู้พันวรุฒม์จะเล่นเกมต่อสินะ

ดูๆแล้ววุ่นๆดีเหมือนกันนะ


รออ่านตอนต่อไป พร้อมกับเป็นกำลังใจให้เริ่มงานวิทยานิพนธ์ใหม่อย่างไร้อุปสรรคนะครับผม 

[*SparklinG*]

+1 แต่ค้างจริงๆ อยากให้ต่อเร็วๆจัง อยากรู้ว่าภีรกับวรุฒจะได้มารักกันมั้ย

[oaw_eang]

สลับบุคลิก?

[baroona59]

สนุก

สนุก

สนุก

สนุก

สนุก

[Resonance]

ผู้พันวางแผนอะไรอยู่รึป่าวเนี่ยะ 


รออ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ     

[moon]

คาดว่าน่าจะโดยดัดหลังกันทั้งคู่มั้ง

แล้ว ภีม กับ อิศ จะแก้เกมทันไหมเนี๊ยะ

ลุ้นกันต่อไป

[katawoot]

คิดถึงผู้อ่านทุกคน มีใครคิดถึงผมบ้างไม๊น๊อ

Heart Game Chapter 15

ภีรวัสยอมรับว่าตัวเองตกใจที่หันหลังไปมองรถที่แล่นเข้ามาจอดช้าๆ แล้วเห็นว่าคนที่ก้าวลงมาคือวรุฒม์ แต่เขาก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติ นายทหารร่างบึกบึนอยู่ในชุดเครื่องแบบครึ่งท่อน เสื้อยืดสีเขียวซีดที่กำลังสวมอยู่ค่อนข้างรัดรูป เผยให้เห็นแผ่นอกแข็งแกร่งเต็มไปด้วยมัดกล้าม
...เกือบสองอาทิตย์ที่ไม่ได้เจอหน้าวรุฒม์ เขารู้สึกว่าวรุฒม์ดูเปลี่ยนไป ผิวขาวขึ้น ไรหนวดครึ้มเหมือนไม่ได้โกนมาหลายวัน แก้มดูซูบลง แต่นัยน์ตานี่สิ ดูเปลี่ยนไปจริงๆ...
"ในที่สุดก็เจอตัว คุณมานั่งเงียบๆ อยู่นี่เอง" วรุฒม์ยิ้มบางๆ แล้วเดินเข้ามาทรุดตัวลงนั่งข้างๆ ภีรวัสแล้วพูดเสียงต่ำว่า "คุณหลบหน้าผมหรือเปล่า"
"ทำไมต้องหลบครับ" ภีรวัสถามกลับด้วยเสียงเรียบ ใบหน้ายิ้มๆ ก่อนจะหันไปมองอุปกรณ์ที่กำลังทำการวิจัย แล้วก้มลงจดบันทึกบนสมุดเล่มเล็กในมือ
"งานศพพล คุณไม่รอพบผม"
"พอดีอิศราปวดท้องไม่สบายครับ เลยต้องรีบไป" ภีรวัสตอบเหมือนที่เคยตอบวิษณุแล้วอธิบายเพิ่มเติมว่า "แล้วผมก็รับกลับมาทำงานวิจัยต่อ วันๆ ก็ขลุกอยู่บนนี้ นั่งจดบันทึกการทดลอง ไม่ได้เปิดโทรศัพท์ แล้วก็รู้สึกว่าแถวนี้ไม่มีสัญญาณด้วยครับ"
"ผมอยากจะคุยกับคุณแทบแย่" วรุฒม์พูดเสียงเบา อมยิ้มมุมปากเช่นเคย แต่นัยน์ตาวิบวับ "แต่ไม่เป็นไร ผมกลับมาแล้ว ได้คุยกันจริงๆ ไม่ใช่ทางโทรศัพท์ ดีกว่าเป็นไหนๆ"
ภีรวัสพยักหน้าเห็นด้วย แล้วก้มลงจดบันทึกต่อทั้งที่เพิ่งจดไป วรุฒม์เหลือบตามองแล้วอมยิ้ม กำลังจะทักท้วงว่าชายหนุ่มจดบันทึกตัวเลขเดิมเหมือนกับที่เพิ่งจดไปเมื่อครู่ แต่ก็เปลี่ยนใจถามถึงเรื่องการวิจัยของภีรวัสแทน อธิบายให้นายทหารฟังอย่างคร่าวๆ แล้วสรุปปิดท้ายว่า
"คงเสร็จเร็วกว่าที่คิดราวสองอาทิตย์"
"จะกลับกรุงเทพฯ เลยหรือเปล่าครับหรือจะอยู่เที่ยวต่อ ผมอาสาพาเที่ยว" วรุฒม์เสนอตัว
"ผมยังไม่แน่ใจครับ บางทีอาจต้องไปทำวิจัยอยู่กลางป่าบนเกาะเล็กๆ ที่ไหนแถวทางใต้ของอินโดนีเซียเสียด้วยซ้ำ" ภีรวัสหาทางออกที่ได้เตรียมไว้
"แต่คุณก็คงไม่อยู่กลางป่าอินโดนีเซียนานจนเกินไปใช่ไหมครับ อีกไม่กี่เดือนก็ได้เจอกันอีก ผมรอได้" วรุฒม์ยักไหล่ แล้วนั่งนิ่งมองออกไปยังทุงหญ้าโล่งเบื้องหน้า
"อิศราบ่นคิดถึงผู้พัน" ภีรวัสเปลี่ยนแผน พยายามจะผลักวรุฒม์ออกจากตัว
"ผมก็เพิ่งแยกกับคุณอิศราที่กรุงเทพฯ ทำไมคิดถึงกันเร็วจัง" วรุฒม์ทำเสียงสงสัยแล้วเท้าแขนลงกับพื้นหญ้า เอนตัวไปทางด้านหลังแล้วแหงนหนามองท้องฟ้าสีครามราวกับเพลิดเพลินกับธรรมชาติยิ่งนัก
ภีรวัสขมวดคิ้ว รู้สึกฉุนอิศราขึ้นมาทันใด เพื่อนเขาควรจะมาหาเขาแล้วตั้งแต่เมื่อวานซืน แต่อิศราบ่นว่าตั้งแต่กลับจากญี่ปุ่นก็ยุ่งเสียจนไม่มีเวลาจะทำอะไร จึงขอเคลียร์งานจนถึงสุดสัปดาห์ เช้าวันจันทร์ถึงจะเดินทางมาแม่สะเรียง
...ที่ยุ่งๆ ในกรุงเทพฯ ก็เพราะอยู่กับผู้พันวรุฒม์นี่หรือ ไอ้เพื่อนเจ้าเล่ห์ งาบทั้งวิษณุและวรุฒม์เลยหรือนี่...
"หิวข้าวแล้ว ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ" วรุฒม์ชวน "อย่าปฏิเสธเลย ผมไม่ให้คุณตอบปฏิเสธหรอก ยังไงก็จะจี้ตัวขึ้นรถไปทานข้าวด้วยกันให้ได้"
ภีรวัสยังคงก้มหน้ามองสมุดบันทึก ไม่ตอบโต้นายทหารที่คิดว่ากำลังเปลี่ยนท่าทีไปจากเดิมอย่างเห็นได้ชัด พูดมากขึ้น พูดยาวขึ้น นัยน์ตาวิบวับกว่าเดิม และท่าทางไม่อ่อนโยนเนิบนาบเหมือนเดิมเท่าไหร่นัก แต่รู้สึกดูกร้าวขึ้น
...พูดเองเออเอง ทำตัวเป็นผู้นำ และมีแววว่าจะชอบบังคับให้ได้ทุกอย่างดังใจ...
...คงคุมภีรวัสได้หรอก ไม่รู้หรือไง เขาเป็นคนดื้อเงียบไม่ใช่เล่น เรื่องที่ใครจะมาอยู่เหนือเขานั้นอย่าได้หวัง...
...แต่ครั้งนี้เขาจะยอมไปทานข้าวด้วย ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นนะ...

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จวรุฒม์ขับรถมาส่งภีรวัสที่บ้านพัก แล้วก็ลงจากรถมายืนคุยต่อที่หน้าบ้าน ไม่มีท่าท่าจะกลับง่ายๆ อากาศหนายเย็นจนภีรวัสต้องห่อไหล่
"หนาว" ภีรวัสพูดขึ้น หันหน้าไปมองบ้านพักเหมือนจะบอกกับนายทหารว่าอยากจะเข้าบ้านแล้ว
"คุณภีร์คงไม่ชินกับอากาศหนาว อยู่ต่ออีกหน่อยสิครับ จะได้ชิน" วรุฒม์คุยต่อ ทำเป็นไม่สนใจท่าทีของภีรวัส
"จะแข็งตายสิไม่ว่า" ภีรวัสพูดโดยไม่มองหน้าของวรุฒม์ สายตาจับอยู่ที่ใต้คางของนายทหาร หนวดเคราของวรุฒม์เริ่มขึ้นครึ้ม
...ทำไมไม่โกน คางสากๆ แบบนี้ ไปจูบซุกไซร้ซอกคอใครก็คงระคายเคืองไปหมด...
"ผมชอบอากาศหนาว สบายตัวดี อากาศร้อนทำให้เหงื่อออก เหนอะหนะ" วรุฒม์พูดยิ้มๆ ยกมือขึ้นเท้าเอวแล้วแหงนหน้าสูดอากาศสดชื่น
"ผมชอบอากาศสบายๆ" ภีรวัสตอบ และในใจคิดว่าหากวรุฒม์จะยังคุยเรื่องอากาศนอกบ้านอยู่แบบนี้ เขาก็จะหนีเข้าบ้านเสียดื้อๆ
"เข้าไปคุยในบ้านกันเถอะครับ คุณภีร์คงหนาวแล้ว" วรุฒม์ก้มหน้าลงมายิ้มอ่อนโยนให้ภีรวัสที่เลิกคิ้วขึ้นอย่างแปลกใจที่ได้ยินวรุฒม์เรียกชื่อเขาสั้นๆ
"ขอผมเรียกว่าภีร์นะครับ อยากเรียกชื่อเล่น คุณเรียกผมสั้นๆ ว่ารุฒม์ก็ได้ เราจะได้สนิทกัน"
...ชื่อเล่นเขาคือพีเจต่างหาก แต่เขาไม่บอกหรอก ไม่อยากใกล้ชิดมากกว่านี้ เขากำลังจะทิ้งวรุฒม์อยู่แล้ว จะให้สนิทกันได้ยังไง...
"ดึกแล้ว ผู้พันไม่รีบกลับหรือครับ ค่ายทหารก็อยู่อีกไกล ทางก็เปลี่ยว ขับรถกลางคืนมันอันตราย" ภีรวัสท้วงขึ้นมาเบาๆ แล้วอดนึกตำหนิตัวเองไม่ได้ว่าพูดอะไรไม่เข้าท่า ทหารขับรถกลางคืนจากแคมป์สนกลับค่ายนี่นะอันตราย ทหารเขาคงกลัวหรอก
"เพิ่งสามทุ่มเองนะครับ ดึกที่ไหนกัน แล้วค่ายก็อยู่ไม่ไกล ผมขับรถแค่ไม่ถึงสิบห้านาทีก็ถึง คงไม่มีข้าศึกมาคอยซุ่มโจมตีหรอกครับ คุณภีร์ไม่ต้องห่วงความปลอดภัยของชายชาติทหารอย่างผมหรอก ห่วงตัวเองเถอะ" วรุฒม์พูดยิ้มๆ
...หมายความยังไง ห่วงตัวเอง...
"เข้าไปคุยกันข้างในเถอะครับ" วรุฒม์จับแขนของภีรวัสแล้วออกแรงดึงให้เดินตาม ชายหนุ่มตาค้าง ไม่นึกว่าคนเคร่งขรึมเรียบนิ่งอย่างวรุฒม์จะทำแบบนี้ มือใหญ่แข็งแรงส่งผ่านความร้อนมายังผิวกายของเขาทันที จนภีรวัสรู้สึกได้ว่าความหนาวเย็นแปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่นในชั่วเสี้ยววินาที
"ผู้พัน คือว่า..."
"ไม่เชิญแขกเข้าบ้านหรือครับ ผมอุตส่าห์เลี้ยงอาหารเย็น" วรุฒม์อมยิ้ม
"อ๋อ ที่เลี้ยงอาหารเย็นผมก็เพราะต้องการอะไรตอบแทนนี่เอง"
"เปล่า" วรุฒม์ส่ายหน้า "ขออะไรร้อนๆ ดื่มซักถ้วยหน่อยเหนอะครับ อากาศเย็นจะแย่ ขับรถกลับค่ายตอนกลางคืน เดี๋ยวผมได้หนาวตายกลางทาง"
"ไหนว่าไม่ต้องห่วงชายชาติทหาร ขับรถกลับค่ายแค่นี้เอง"
"แต่ไม่ใช่เรื่องอุณหภูมิครับ" วรุฒม์หยุดเดิน หันมายิ้มให้ภีรวัส มือที่จับแขนของชายหนุ่มยังไม่ปล่อย แต่กลับยกมืออีกข้างขึ้นมาจับไหล่ภีรวัสแล้วบีบเบาๆ "ตอนนี้ผมกำลังต้องการความอบอุ่น"
"งั้นก็เชิญครับ ผมจะชงกาแฟร้อนๆ ให้ซักแก้ว" ภีรวัสขยับตัว แต่ถูกนายทหารร่างกำยำตรึงเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
"กาแฟร้อนๆ ทำให้ผมหายหนาวไม่ได้หรอก" วรุฒม์พูดเสียงสั่นพร่าแล้วยืนนิ่ง สะกดภีรวัสด้วยแววตาลึกซึ้งอยู่นานหลายอึดใจ และในที่สุด วรุฒม์ก็ทำในสิ่งที่ภีรวัสกำลังหวาดหวั่น
...ไหนๆ ก็จะทิ้งวรุฒม์แล้ว เกมกำลังจะจบ ขอส่งท้ายซักทีเถอะ อิศราอยู่กรุงเทพฯ ถ้าเราไม่พูด เพื่อนก็คงไม่รู้อะไร...
...พอคืนนี้ผ่านไป เขาจะทิ้งวรุฒม์อย่างเด็ดขาด ถ้าการหลบหน้าไม่ได้ผล เขาจะบอกผู้พันรูปหล่อคนนี้ไปตรงๆ...
...แต่ว่าจากนั้น เขาจะทำยังไงกับตัวเองดี โอย สับสนเหลือเกิน...

[mecon]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คุณพีเจ จะฟัน เอ้ย จะปล่อยเลยตามเลยรึคะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดเอาวะ ขนาดเพื่อนอิฐยังนอกเกมส์ได้เลย
อิอิ ผู้พันก็นะ ว๊อนเหลือเกิ๊นมามาดใหม่ ทั้งคำพูดและสายตาวิบวับ
คนที่ชอบอากาศเย็นแต่ขาดความอบอุ่นทางใจมาหาเอากับนักวิจัยเมืองกรุงแบบนี้
คุณภีร์คะ จัดการเลยคะ อย่าให้รอด

ปล.คิดสิคะ... คิดถึงม๊ากมากหนุ่มแว๊นเนี่ย

[gboy]

 

มาต่อด่วน


ค้างเลยอะ

ปล คิดถึงคนแต่งม๊ากมาก

แต่แค่คิดถึงนิยายมากกว่าเท่านั้นเอง
 

[oaw_eang]

เดินหน้า-ถอยหลัง

อิอิ

[astral]

เล่นอะไรกันคะ 4 คนนี้

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

  โอ๊ย คุณนาย ไม่ไหวแล้วคะ ยิ่งอ่านยิ่งเครียด

ผู้พัน วรุฒน์เปลี๊ยนไป๊~~~!!~  ร้ายกาจ ร้ายกาจ

คุณภรี อย่าตามเกมส์นะคะ   (แต่ว่าถ้าไม่ตามเกมส์ก็ไม่มันสิ)

- เพื่อนจะตีกันก็งานนี้รึป่าวนี่  เครียดๆ - 

   แต่ดอกไม้นี้ให้ กำลังใจคุณนายคะ   ของให้ วิทยานิพน ผ่านพ้นไปด้วยดีนะคะ สู้ๆ

[M@nfaNG]

งานนี้ท่าทางจะเจอแผนซ้อนแผน
คนที่โดนเล่นเกมเองจะเป็นสองหนุ่มภีรวัสกับอิสราซะแล้วมั๊ง

[alterlyx]

เจ๊ยยยย อะไรกันนี่  

เอาเลย คุณภีร์ ไหนๆก็จะเลิกกันแล้ว ... หลอกฟันผู้พันเลยค่ะ เชียร์สุดใจ  
ไม่ว่าผู้พันจะมาไม้ไหน ในเมื่อตั้งใจจะจบ ก็ปิดเกมส์ตามแบบฉบับตัวเองเลยค่ะ .... อะไรจะเกิดก็ต้องเกิดล่ะน๊า ...  

[wan]

ทั้งสองคน จะรู้ไหมว่าถูกซ้อนแผนเข้าแล้ว

+1 ให้พี่นายนะครับ หายไปหลายวันอ่านที่เดียวคุ้ม ๆ จริง ๆ 

[*SparklinG*]

+1 ไปเลย กรี้ดๆๆ รักคนแต่ง อยากรู้..อ้ากกก รีบมาต่อนะคะ วรุฒน์!!! ภีรสู้ๆ

[patz]

โอยๆๆๆ จบตอนได้ค้างคาใจจริงๆครับ มาต่อไวๆน้า...