ตอนที่ ๒๑
“ตกลง
นายเป็นใครหรือบีน”
ผมถึงกับลืมหายใจกับคำถามของพี่อิฐ
ผมต้องสู้จ้องหน้าแกกลับ พยายามไม่หลบสายตา “เป็นใครอะไร พี่ถามเกี่ยวกับอะไรครับ”
“อย่ามาทำเป็นไม่รู้เรื่องหน่อยเลย พี่ถามว่านายเป็นใคร ทำไมต้องมาทำตัวเป็นเด็กมัธยม ไปโรงเรียน เรียนหนังสือ”
“ผมไม่เข้าใจคำถาม ปลดล็อคประตูให้ผมเถอะ” ขอหนีแบบหน้าด้านๆก็แล้วกัน ผมเริ่มจะหาทางออกไม่เจอ
ปื้ด
พี่อิฐแกดึงเข็มขัดนิรภัยที่ผมพึ่งถอดออกกลับมาคาดล็อคตัวผมไว้เป็นการสั่งแทนคำพูดว่า ยังไม่ให้ลง
“พี่อิฐ ปล่อยผมเถอะ”
“แล้วทำไมต้องใช้บัตรประชาชนปลอม”
“ห๊ะ”
“พี่ถามว่าทำไมต้องพกบัตรปลอม มันผิดกฎหมายนะ”
“พี่รู้ได้อย่างไรว่ามันปลอม”
“พี่รู้แล้วกัน” เฮ้ย ต้องเป็นตอนที่พี่แชมป์เก็บบัตรผมได้แน่ๆเลย สุดท้ายตำรวจก็ดูออกจริงๆว่ามันปลอม ไม่น่าไปต่อปากต่อคำกับอีกี้เลย ไม่อย่างนั้นกระเป๋าตังค์ของผมก็คงไม่ตกพื้น บัตรก็คงไม่หลุด
“ก็พอดีอันเก่ามันพัง เลยใช้ใบนี้ไปก่อนไง บีนยังไม่มีเวลาไปทำ”
“หึหึ โกหก คิดว่าพี่เชื่อหรือครับ”
“ไม่เชื่อก็ตามใจ”
“จบมหาวิทยาลัยแล้วนี่ ทำไมต้องมาเรียนอีก นี่แหละที่พี่สงสัย”
“..........................”
กึก เสียงปลดล็อคประตู พี่อิฐปล่อยผมแล้ว
ผมก็ตีมึนกำลังจะเปิดประตูออกไป พี่อิฐก็พูดประโยคที่ทำให้ผมหยุดฟังว่า
“แล้วถ้าเพื่อนนายๆรู้ว่านายปลอมตัวมาหลอกลวงพวกมันล่ะ นายจะทำยังไง”
“พี่อิฐ” ผมที่กำลังจะปิดประตูรถ แต่ก็ต้องหันหลังกลับไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่ฝั่งคนขับ
“จะว่าอย่างไรครับ เรามาทำข้อตกลงกันดีกว่า พี่ไม่รู้หรอกนะว่านายเป็นใคร ทำแบบนี้ทำไม แต่ที่แน่ๆนายคงไม่อยากให้เด็ก
พวกนั้นรู้ความจริงใช่ไหม” พี่อิฐหันมาถามผมที่กลับขึ้นไปนั่งที่เบาะข้างคนขับอีกครั้ง
ผมที่ตกอยู่ในสถานะที่ต้องจำยอมทุกข้อกล่าวหาเพื่อที่จะปกปิดความลับนี้เอาไว้ ในเมื่อมีคนรู้เพิ่มขึ้นผมก็จะปล่อยให้มีไป แต่พี่อิฐต้องเป็นคนสุดท้ายที่ต้องรู้เรื่องนี้
ผมพยักหน้าให้พี่อิฐหนึ่งครั้งเป็นคำตอบและคำสารภาพว่าทั้งหมดทั้งมวลที่พี่อิฐสงสัยและได้ถามเป็นเรื่องจริง
“พี่จะไม่บอกใครเรื่องนี้และจะไม่ถามว่าทำไม แต่ต้องแลกกับความต้องการของพี่แค่ ๑ ข้อเท่านั้น”
“อะไรหรือครับ” ผมถามไปด้วยน้ำเสียงที่แหบเบา
“ต้องทำตามที่พี่บอกทุกอย่าง ง่ายๆไม่ยาก เช่น ตอนนี้พี่จีบนายอยู่ นายก็ต้องให้พี่จีบ ไปทานข้าว ดูหนังหรือว่าเที่ยวด้วยกัน”
“แต่ผมกลัวเพื่อนจะรู้” ที่จริงผมกลัวโอ๊ตจะรู้นั่นแหละครับ ประเด็นสำคัญ น้องโอ๊ตมันชอบผมจริงแล้วครับตอนนี้
“รู้ว่า”
“รู้ว่าผมกำลังคุยๆกับพี่อยู่”
“เฮ้ย เรื่องแค่นี้เอง เพื่อนในกลุ่มจะมีแฟนมันจะเป็นอะไรนักหนา พี่ก็เป็นพี่ไอ้ไบท์มันด้วยหรือว่ากลัวโอ๊ตมันหึง ”
“เอ่อ พี่อิฐ” เดาเก่งจังเลยนะพี่อิฐ ผมจะทำอย่างไรดี ตอนนี้ชีวิตโอ๊ตกำลังไปได้ดีทั้งเรื่องเรียน เรื่องชีวิตต่างๆและดูสดใสเวลาที่น้องมันอยู่ใกล้ผม ผมไม่อยากให้โอ๊ตเสียใจอีกเพราะกลัวน้องมันจะเขว
“เลิกยุ่งกับมันสิ เออไม่ได้สินะเป็นเพื่อนกัน อย่างนั้นก็ห่างๆกับมันก็แล้วกัน ไปไหนก็อย่าไปกันสองคนเข้าใจไหม อย่าอยู่กันสองต่อสอง อย่าทอดสะพานให้มัน”
“............................................” อยากจะร้องไห้ ปัญหารุมเร้า จะทำอย่างไรดี
“ที่สั่งไปเข้าใจไหม ตอบ” พี่อิฐใช้เสียงดังบังคับให้ตอบ
“เข้าใจครับ” จำใจตอบไปเพราะหมดทางเลือกจริง ชีวิตมืดมน มืดแปดด้าน
“ไปได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาหา”
“ครับ”
ผมเดินล่องลอยเหมือนลอยได้ รู้ตัวอีกทีก็มาถึงหน้าห้องแล้ว เข้าห้องไปผมก็ไปหยิบมือถือเครื่องจริงของผมกดเบอร์พี่กฤชทันที
“อ้าวบีน ว่าไง”
“พี่กฤช รู้จักกับเอ่อ คุณอิฐหรอ”
“ก็ใช่สิ รู้จักกันหลายเดือนแล้ว แกจ้างพี่เป็นเทรนเนอร์ให้แก แล้วนี่ยังไงบีนวันก่อนที่เจอกันทำไมบอกว่าไม่รู้จัก”
“ไม่มีอะไรหรอก แต่ที่โทรมามีเรื่องจะถาม”
“นี่คุณอิฐเป็นแฟนใหม่บีนหรอ” พี่กฤชก็เป็นฝ่ายตั้งคำถามถามผมก่อนเสียเอง
“ไม่”
“หึๆ ถึงบีนจะบอกว่าไม่รู้จักแต่ตอนที่เข้าไปคุยเรื่องงาน คุณอิฐก็ถามพี่อีกครั้งว่าพี่รู้จักบีนหรือเปล่า พี่ก็บอกไปว่าเป็นรุ่นน้องที่มหาลัย ไม่ต้องกลัวหรอกนะ พี่ไม่บอกแฟนใหม่เราหรอกว่าเคยเป็นแฟนกับพี่ พี่จะพยายามแยกแยะ”
นี่ถ้าผมอยู่ใกล้พี่กฤชคงวิ่งเข้าไปตีแล้วถีบให้ล้มไปกับพื้นแล้วนะนี่ เวรกรรม
เข้าใจว่าแกก็คงงงๆว่าทำไม่ผมบอกไม่รู้จักและไม่มีเจตนาที่จะแกล้งอะไรผม ทำไมโลกมันกลมอย่างนี้วะ ทำไมพี่อิฐต้องมีเทรนเนอร์เป็นพี่กฤชด้วยและทำไมต้องเป็นพี่แชมป์ที่เก็บบัตรปลอมผมได้
ผมวางสายจากพี่กฤชไปก็ล้มตัวลงนอนไปกับเตียง คืนนี้คงต้องพึ่งยานอนหลับ
........................................................................................
“หืม ครับ ยังไม่ตื่นครับ ห๊ะ อยู่หน้าห้องแล้ว รอแปปนึงนะครับ”
ผมนอนหลับเสียยาว ตื่นมาตอนเช้าก็เพราะว่าคุณบิ๊กโทรมาแล้วบอกกับผมว่าอยู่หน้าห้องแล้ว คุณบิ๊กนี่ก็เป็นคนที่ไม่ค่อยบอกกันเลยนะครับว่าจะมาหาตอนไหนอะไรยังไง คิดจะมาก็มา
แกร๊ก
“หัวยังยุ่งอยู่เลย ฮ่าๆ ไปหวีผมก่อนก็ได้คุณ ถ้าเป็นตอนกลางคืนผมคงตกใจแย่”
“คุณก็เล่นมาหาผมตั้งแต่เช้าเลยนะครับเจ้านาย” ผมเดินไปหยิบน้ำรินใส่แก้วแล้วเดินถือแก้วน้ำไปให้เจ้านายที่โซฟา
“รู้จากโอ๊ตน่ะว่าคุณกลับมาแล้ว เป็นอะไรหรือทำไมกลับบ้านไปสองวันเอง”
“เขาไปเที่ยวกันหมดครับ ไม่มีคนอยู่บ้าน เดี๋ยวผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ ” ผมกำลังจะเดินเข้าห้องน้ำก็หยุดเดินก่อนจะถามคุณบิ๊กถึงจุดประสงค์ว่าทำไมถึงมาหาผม “แล้วคุณบิ๊กมีอะไรหรือเปล่าครับ ถึงมาหาผมตั้งแต่เช้า”
“มาเล่นๆ” ผมมองอ่อนไปที่คุณบิ๊กก่อนเจ้าตัวจะตอบใหม่ว่า “มาเยี่ยมเฉยๆน่ะ” ก็ไม่ต่างจากคำตอบแรก
“นี่คุณช่วงนี้งานราบรื่นดีใช่ไหม” คุณบิ๊กตั้งคำถามกับผม ผมฟังแล้วถึงกับสะดุ้งขณะกำลังจะรินนมใส่แก้ว “เป็นอะไร ทำไมถึงสะดุ้ง แล้วนี่เรียกว่าวิ่งผ่านน้ำเถอะคุณบีน อาบเร็วเกิน”
“แขกมาก็ต้องรีบมาอยู่ด้วยสิครับ”
“ยังไม่ตอบเลยงานราบรื่นดีใช่ไหม” อุ่ย จะตอบว่ายังไงล่ะครับ เบื้องหน้าดูราบรื่นมาก แต่เบื้องหลังนี่สิจะโป๊ะแตกเมื่อไหร่ก็ได้เลยล่ะ “เป็นอะไร คิดอะไรอยู่”
“ก็ดีครับ โอ๊ตก็ทำข้อสอบได้เยอะกว่าตอนสอบมิดเทอมเทอมก่อน”
“อย่างนั้นก็ดี รอดูคะแนนต้นปีหน้า เออได้ข่าวว่าจะไปเขาค้อกันเหรอ”
“ครับ”
“ผมอยากไปด้วยอยู่นะ แต่กลัวคุณอึดอัด”
“ครับ”
“เหม่ออะไร หืม หรือว่าป่วย” ผมไม่ทันสังเกต เจ้านายก็เดินมาประชิดตัวผมก่อนจะใช้หลังมือแตะที่หน้าผากผมเพื่อวัดไข้
ผมก็สะดุ้งนิดหน่อยเพราะคุณบิ๊กไม่ค่อยได้แตะเนื้อต้องตัวผม “ไม่เป็นอะไรครับ”
“ต้องมีสิ ผมดูออก ยังไม่หายเศร้าเรื่องบอยอีกหรือ โอ๊ะ ขอโทษนะที่ถามตรงไป”
“ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอกครับคุณบิ๊ก ไหนๆก็ไหนๆแล้วคุณอย่าด่าผมนะครับ เพราะคุณเคยบอกผมว่าถ้ามีปัญหาเกี่ยวกับงานให้บอก เรื่องน้องโอ๊ตนั้นผมจัดการได้ครับ แต่อยู่ๆก็เหมือนมีคนรู้ว่าผมปลอมตัวมาเป็นเด็กมัธยม”
ผมตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดกับผมแล้วก็พี่อิฐโดยละเว้นเรื่องที่โอ๊ตชอบพอกับผมไว้หนึ่งเรื่อง
“อย่างนี้นี่เอง” คุณบิ๊กพยักหน้าเบาๆแต่คิ้วขมวดกันเป็นปม “แสดงว่าคุณก็ต้องทำตามเขาหมดทุกอย่างล่ะสิ ถ้าเขาสั่งอะไรคุณ”
“นี่ล่ะครับที่ผมกลัว”
“คุณอยากให้ผมช่วยใช่ไหม”
“ครับ ผมยอมรับนะคุณบิ๊กว่าผมผิดที่ไม่ระวังตัว” ผมสารภาพผิดยอมรับ ก้มหน้าก้มตา
“เอาล่ะ จะมาให้ผมถือโทษคุณมันก็ไม่ใช่เรื่อง เอาเป็นว่าคุณก้พยายามอย่าให้เขาทำอะไรมากก็แล้วกัน”
“ครับ”
“ผมคิดไว้แล้วว่าต้องมีอะไรแบบนี้เกิดขึ้น งานนี้คุณอาจจะได้ทำไม่ถึงสองปีตามที่สัญญากำหนดนะ ถ้าเรื่องมันจะถูกเปิดเผยขึ้นมาผมก็จะให้คุณหยุดทำ แต่ก็จะมีเงินชดเชยให้ จะหางานใหม่ให้ทำก็แล้วกัน งานในเครือบริษัทผมนี่แหละ”
หยุดทำอย่างนั้นหรือ ถ้าวันหนึ่งผมต้องเลิกทำแล้วหายตัวไปดื้อๆ ความรู้สึกของเพื่อนๆหรือโอ๊ตก็คงไม่ต่างกันกับผมเมื่อสองเดือนก่อน
“ครับ” ผมยกมือไหว้ขอบคุณเจ้านายที่ยังเมตตากันอยู่
“เอามือลงๆ” คุณบิ๊กเอามือทั้งสองของแกมาจับที่มือผมซึ่งยังพนมอยู่ลงแล้วบีบนวดเบาๆให้ผมผ่อนคลายพร้อมกับเขย่าเบาๆ
“สู้ๆนะบีน”
“ครับ ขอบคุณครับ” ผมดึงมือออกจากคุณบิ๊กเบาๆ ก่อนหันหน้าไปจ้องหน้าทีวี อย่างน้อยก็ยังมีคนให้กำลังใจเราอยู่
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง
“เฮ้ย ใครมา” ตายแล้วครุบคุณบิ๊กอยู่ในห้องกับผมแบบนี้ ถ้าเป็นน้องโอ๊ตมาซวยแย่เลย แต่รายนี้ถ้าจะมาต้องโทรมาบอกก่อน
นี่นาหรือว่า
พี่อิฐ
ผมส่องดูหน้าจอหลังประตู เป็นพี่อิฐจริงๆด้วย ผมจึงรีบวิ่งกลับไปบอกคุณบิ๊ก
“คุณๆ คุณอิฐมา ไปซ่อนก่อนเร็ว ในตู้เสื้อผ้าในห้องแต่งตัวก็ได้ไป เร็วๆ”
“โอเค มันหายใจในนั้นได้ใช่ไหม”
“ครับๆ เดี๋ยวผมหาทางให้เขากลับไปเอง”
“ช้า”
“ขอโทษครับ” มาถึงก็ทำหน้าโหดใส่ สงสัยคงรอนาน
ใช่สิครับคนมันถือไพ่เหนือกว่า
“ทานอะไรหรือยังครับน้องบีน”
“กินนมไปแล้วครับ เช้าๆยังไม่หิวมาก ว่าแต่วันนี้พี่อิฐมาไม่เห็นโทรมาบอกกันก่อนเลย”
“พี่โทรมาแล้วนะบีน แต่เราไม่รับสายพี่เอง” เออจริงด้วย มือถือผมยังวางอยู่ในห้องนอน “ที่มานี่จะมาบอกว่า พี่จะไปเขาค้อด้วยนะครับ”
“หืม จริงหรอครับ” ที่ถามออกไปไม่ใช่ว่าดีใจนะครับ ตกใจมากกว่า
“จริงสิ พี่เลยจะชวนเราไปซื้อของกัน ที่นั่นคงหนาวน่าดู”
“ซื้ออะไรหรอครับ”
“ซื้อเต็นท์ไง เห็นไอ้ไบท์มันบอกว่าจะมีนอนรีสอร์ทหนึ่งคืน อีกสองคืนนอนเต็นท์ ไปนะเลือกช่วยกัน”
“แต่ว่า”
“แต่ว่าอะไรครับ ลืมข้อตกลงของเราแล้วหรอ”
“วันนี้ผมรู้สึกไม่ค่อยสบายครับพี่ ครั่นเนื้อครั่นตัวยังไงไม่รู้ เลยไม่อยากออกไปไหน กลัวหายไม่ทันไปเที่ยวนะครับ”
“ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”
“แต่มันปวดตามตัวครับ เดี๋ยวขอกินยาก่อนนะ ผมจะได้นอนพัก” ผมไม่ว่าเฉยๆ ลงทุนเดินไปเอายามากินต่อหน้าต่อตาพี่อิฐสองเม็ด
“อย่างนั้นก็เข้าไปนอนในห้องไป เดี๋ยวพี่ไปห่มผ้าให้”
พี่อิฐจัดแจงห่มผ้าให้ผมเสร็จก็เอามือลูบหัวผมเบาๆ “นี่ ไปเที่ยวนอนเต็นท์เดียวกันกับพี่นะ อากาศหนาวๆนอนกอดกันคงอุ่นดี”
“......................” ผมยิ้มมุมปากให้พี่อิฐ ไม่อยากรับปากแกสักเท่าไหร่ ไม่น่ามาซวยแบบนี้เลย เจอคนที่ไม่ได้ชอบมาจีบ แถวยังโดนเขาบังคับแล้วยังต้องทำตามอีก
“ยิ้มเฉยๆไม่ตอบนี่แสดงว่าอะไร”
“ง่วงแล้วครับ พี่อิฐออกไปล็อคห้องให้ด้วยนะ”
“ก่อนออกไปขอหอมแก้มให้ชื่นใจหน่อยเร็ว” พูดไม่ทันจบพี่แกก็หอมแก้มผมซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะจับหน้าผมไว้ตรงแล้วเตรียมที่จะประกบปากลงมา แต่มาไม่สุดทางผมก็ใช้มือดันหน้าพี่อิฐออกเบาๆ “ทำไมล่ะ หืม”
“เดี๋ยวติดไข้ครับ”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่แข็งแรง”
อุ๊บๆ ต้านไม่อยู่หรอกครับ ที่เหลือคือห้ามตัวเองมีอารมณ์ร่วมไปกับคนที่บดจูบลงมาอย่างบางเบาๆแต่แฝงไปด้วยความหื่นกระหาย
“อา ฝากไว้ก่อนนะ เดี๋ยววันไปเที่ยวพี่เอาคืนแน่ๆ”
“ครับ” ตอบไปแค่นั้นเพราะไม่รู้จะพูดอะไรจริงๆครับ งานนี้ผมเปลืองตัวเสียจริง
“นอนพักผ่อนซะนะ เดี๋ยวบ่ายพี่โทรมาหา”
พี่อิฐออกจากห้องไปแล้วผมจึงลุกไปเรียกคุณบิ๊กที่แอบอยู่ในห้องเสื้อผ้า
“คุณๆ พี่อิฐไปแล้วครับ”
“เฮ้อ ค่อยยังชั่ว แล้วนี่ผมแอบเห็นนะทำไมไม่ระวังตัวเลย ไปให้เขาจูบได้ยังไงกันหรือว่าสมยอม”
“บ้าหรอคุณบิ๊ก ซวยแล้วไงครับพี่อิฐจะไปเที่ยวเขาค้อด้วย” ผมคิดหนักเข้าไปกว่าเดิมอีก ตอนนี้หนาวๆร้อนๆเหมือนจะเป็นไข้จริงๆแล้ว
“เอาเป็นว่าผมจะกำชับให้โอ๊ตดูแลเพื่อนมันให้เอง” ฝากผ่านโอ๊ตมาดูแลผม แต่ผมก็ต้องทำตามคำสั่งของพี่อิฐอยู่ดี เฮ้อ ชีวิต
...
วันเดินทางเราออกจากกรุงเทพประมาณห้าทุ่มตรง เราสี่คน มีพี่อิฐ ไบท์ โอ๊ตและก็ผม ตกลงกันว่าจะออกเร็วเพราะไม่อยากจะขับรถเร็วมาก ตั้งแต่ขึ้นรถมาพี่อิฐก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะบังคับผมแต่อย่างใด ด้วยความที่ว่าอยู่กับคนอื่นด้วยมั้ง ผมจึงได้นั่งเบาะหลังกับโอ๊ต ซึ่งโอ๊ตก็ขอเอาหัวตัวเองมาหนุนที่ตักผม จนมีสายตาพิฆาตมองผ่านกระจกหลังมาจนได้
ผมหลับไปได้สักหนึ่งชั่วโมงก็ตื่นมาถามไบท์ว่าถึงไหนก็ได้ใจความว่า อยู่ปั๊มทางออกจากจังหวัดสระบุรี พี่อิฐจอดแวะเข้าห้องน้ำ ส่วนโอ๊ตยืนคุยโทรศัพท์อยู่นอกรถ
“ไม่ไปเข้าห้องน้ำหรือครับน้องบีน” พี่อิฐที่ขึ้นมานั่งฝั่งคนขับก็ถามผม
“ยังไม่อยากเข้าครับ” ผมตอบแล้วยิ้มแห้งๆไป
“ว่ายังไงวะมึง ใครโทรมา” ไบท์ที่นั่งอยู่ข้างคนขับเปิดกระจกถามโอ๊ตที่พึ่งคุยโทรศัพท์เสร็จ
“เอ่อ คือ” โอ๊ตเดินเข้ามาใกล้กับตัวรถก่อนโผล่หน้ามาที่กระจกแล้วพูดกับพี่อิฐว่า “พี่อิฐครับ รออาผมอีกสักหนึ่งชั่วโมงก่อนได้ไหมครับ พอดีอาผมอยากไปด้วย”
ห๊ะ คุณบิ๊กจะมา
เจ้านายผมจะไปด้วยทำไม
...............................................................................................
อิจฉาบีน ผู้ชายล้อมรอบ แต่ใครจะรักบีนจริงๆแล้วใครกันที่สรุปแล้วบีนจะรักตอบ
อันนี้ก็ต้องลุ้นกันต่อไปนะคุณผู้อ่านทุกคน
ตอนนี้มาเร็วกว่าที่เคยมาสองวัน หวังว่ายังจะมาคนติดตามนะ
เข้ามาดูการตอบกลับ การแสดงความคิดเห็นของผู้อ่านที่น้อยลง รู้สึกใจหายจัง
หรือว่าเราลงแต่ละตอนช้าไปหรือเปล่าน้อออ เข้ามาอ่านมาตอบกันเยอะๆนะครับ เราอ่านทุกอันที่ตอบกลับมานะ
วันนี้ไปก่อน บ๊าย บายยยยยยย
หัวข้อ: >.ม.ปลายอีกครั้ง.< (ตอนที่ ๓๐ ๙/๑๒/๒๕๕๘)/หน้าที่ ๑๐/โอ๊ตบีน(ตอนจบ)ย้ายได้ครับ (อ่าน 76305 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก