หัวข้อ: [นิยายชุด ดวงใจไร่รัก] ปฐพีเคล้าเมฆา [แจ้งข่าวงานหนังสือ] เพียงดิน - เมฆา

[lizzii]

มีแววดราม่าอีกแล้ววววว

[บูมเบส]

มีดราม่ากันแน่นอน

[ตั้งโอ๋]

จะมีเรื่องวุ่นหราาาา เมฆาสู้ๆๆนะ

[oppapp]

ราตรีต้องท้องกับไอ้พงศ์แน่ๆ

[cavalli]

 

[mentholss]

 

กะลังมันส์เลย

[Speirmint28]

บทที่ 39


“เนียน เมฆาอยู่แถวนั้นมั้ย” เพียงดินยืนเอามือวางไว้บนคอกของวัว


ตอนนี้จัดการเรื่องทุกอย่างหมดแล้ว หมอก็มาดูวัวให้แล้ว เขาเลยปลีกตัวออกมาโทรหาเมฆา แต่อีกคนไม่รับโทรศัพท์ เลยโทรหาคนที่บ้านแทน เมฆายังมีไข้อยู่ เพียงดินคิดว่าที่อีกคนไม่รับโทรศัพท์อาจจะนอนอยู่ก็ได้ เลยเลือกที่จะโทรเข้าเบอร์บ้านแทน


“เอ... ป้าไม่เห็นอยู่ข้างล่างนะคะ สงสัยอยู่ข้างบนมั้งคะ” ป้าเนียนตอบ เมื่อครู่เธอไปบ้านพักของเธอมา กลับมาก็เจอแต่ตะกร้าสตอรว์เบอร์รี่วางอยู่ ซึ่งรู้ว่าคนงานอาจจะเอามาวางไว้ เพราะเป็นอย่างนี้ประจำ ไม่เห็นเจอเมฆาและเพียงดินเลย


“ถ้าอย่างนั้นป้าลองขึ้นไปดูให้หน่อยได้มั้ยครับ” เพียงดินว่า เขาอยากมั่นใจว่าเมฆายังอยู่ดี กลัวว่าอีกคนจะไข้ขึ้นอีกรอบแล้วไม่มีคนดูแล


“ได้ค่ะๆ”


เนียนรับคำก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบน เปิดประตูห้องของเพียงดินแต่ก็ต้องเจอกับเตียงที่ว่างเปล่า เนียนทำหน้างงเล็กน้อยก่อนจะเปิดประตูห้องน้ำดูก็ไม่เจอ พอไปที่ระเบียงก็ไม่เจออีก


“ไม่เห็นเลยค่ะพ่อเลี้ยง สงสัยไม่ได้อยู่ในห้อง แต่ชั้นล่างก็ไม่มีนะคะ” เนียนลงมาข้างล่างอีกรอบ เดินดูรอบๆก็ไม่มีจริงๆ


“อ้าว” เพียงดินถึงกับคิ้วขมวดขึ้นมาอีกรอบ เมฆาไม่อยู่บ้านแล้วไปอยู่ไหน


“แต่ป้าเห็นตะกร้าสตอรว์เบอร์รี่อยู่ สงสัยงอกจะเอามาไว้เหมือนทุกครั้ง อาจจะเจอคุณหมอก็ได้นะคะ ลองโทรถามดูก่อนก็ได้ ถ้าไม่เจอจริงๆค่อยหากันอีกรอบ” เนียนว่า ปกติสตอรว์เบอร์รี่งอกจะเป็นคนรับหน้าที่มาไว้ ถ้างอกมาที่นี่ก็อาจจะเจอเมฆาก็เป็นได้


“โอเคครับ ขอบคุณมาก เดี๋ยวผมโทรหาไอ้งอกมันเอง” เพียงดินวางสายจากเนียนแล้วกดโทรหางอกแทน เขาเริ่มเป็นห่วงเมฆา ไม่ใช่ว่าอีกคนหนีกลับก่อนนะ


“ครับพ่อเลี้ยง” เสียงงอกดังลอดสายมา ตอนนี้ก็ราวๆบ่ายสี่โมง งอกที่อยู่ไร่สตอรว์เบอร์รี่คงยังทำงานอยู่แน่ๆ ช่วงเช้าเองงอกก็มาดูที่ฟาร์มให้ และกลับไปที่ไร่ตอนบ่าย


“งอก ตอนมึงเข้าไปในบ้านเห็นเมฆมั้ย” เพียงดินถามตรงๆ


“เห็นสิครับพ่อเลี้ยง ไอ้งอกก้มีตานะครับ จะไม่เห็นได้ยังไง วู้” งอกตอบแบบกวนๆ เพียงดินยกมือลูบหน้าอย่างเซ็งๆ ถ้าไอ้งอกมันอยู่ตรงนี้เขาคงกระโดดถีบไปแล้ว


“กูถามเนี่ยไม่ได้อยากรู้ว่ามึงมีตามั้ยไอ้งอก ตอนนี้เมฆไม่อยู่บ้าน มึงพอจะรู้มั้ยว่าหายไปไหน” เพียงดินขึ้นเสียงใส่


“อ้าว กูอยู่กับผมนี่ไงครับ ก็... ก็คุณหมอบอกอยากมาเก็บสตอรว์เบอร์รี่ เลยมาพามา เนี่ย ยังไล่เก็บกับลูกคนงานนู่นเลย แต่พ่อเลี้ยงไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เย็นๆไอ้งอกพากลับเอง” งอกพูดด้วยน้ำเสียงที่กระตือรือร้น แต่เพียงดินหน้าเปลี่ยนสีเรียบร้อย


“ไอ้สัดงอก! มึงพาเมฆไปกลางไร่ตอนนี้เหรอ” เพียงดินตวาดไปตามสายจนคนงานแถวนั้นต้องหันมามอง งอกที่อยู่ปลายสายถึงกับสะดุ้งโหยง


“คะ... ครับ คะ... คือพ่อเลี้ยง...”


“มึงไม่รู้รึไงว่าเมฆมันไม่สบายอยู่ มึงรอกูอยู่ตรงนั้นเลยนะไอ้งอก เดี๋ยวมึงเจอๆ” เพียงดินกดตัดสายอย่างหัวเสีย


ไอ้งอกนะไอ้งอก เมฆากำลังเป็นไข้ ไม่สบาย มันก็ไม่รู้อะไรเลย พาเมฆาไปไร่ตอนกลางวันที่แดดแรงๆแบบนั้น แม้ตอนนี้จะเย็นแล้วก็เถอะ และคุณหมอนี่ยังไง รู้ว่าตัวเองไม่สบายก็ยังจะไปอีก สงสัยต้องจับขังในห้องซะแล้วมั้ง













“เป็นอะไรวะไอ้งอก หน้าซีดเป็นไก่ต้ม” คนงานแถวนั้นทักขึ้นจนงอกสะดุ้งโหยง เขาหันไปมองเมฆาที่กำลังสนุกกับการนั่งคัดผลไม้สีแดงแล้วรู้สึกหนาวๆร้อนๆ


งอกเดินเข้าไปหาเมฆาแล้วทำหน้าซีดเผือด เมฆาหันมามองอย่างงงๆ เขาลุกขึ้นแล้วมองคนงานของเพียงดินด้วยความฉงน


“เป็นอะไรงอก มองฉันแบบนั้นทำไม” เมฆาถาม


“อะ... เอ่อ คุณหมอไม่สบายอยู่เหรอครับ” ทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วก็ยังถาม งอกมือสั่น ตายแน่นอน ไอ้งอกตายแน่นอน พาแฟนพ่อเลี้ยงมาตากแดดหัวดำทั้งๆที่ไม่สบายอย่างนี้ ก็เขาไม่รู้นี่


“ไอ้พ่อเลี้ยงนั่นโทรมาล่ะสิ” เมฆาว่าหน้ายู่ เขาไม่ได้บอกงอกเรื่องนี้ แต่ถ้างอกรู้แล้ว แน่นอนว่าเพียงดินต้องเป็นคนโทรมาแน่นอน เขาตั้งใจเอาโทรศัพท์ทิ้งไว้ที่บ้านเพราะไม่อยากให้อีกคนโทรมานี่แหละ


“คุณหมอครับ คุณหมอช่วยไอ้งอกด้วยนะครับ งอกไม่รู้จริงๆ ฮือออ” งอกทรุดลงกับพื้นแล้วกอดเข่าเมฆาไว้ คนงานแถวนั้นหันมามองกันให้พรึบ เมฆามองอย่างงงๆก่อนจะถอนหายใจ


“เออๆ เดี๋ยวฉันจัดการเอง เรื่องนี้ฉันเองก็เป็นคนผิด” เมฆาตอบรับ เขาเป็นคนอยากมาเอง แม้งอกจะชวนก็เถอะ แต่รายนั้นก็ไม่รู้ว่าเขาป่วยนี่นา


“ไอ้งอก!” เสียงเรียกดังมาแต่ไกลพร้อมกับร่างของเพียงดินพุ่งตรงมา ระยะทางจากฟาร์มถึงไร่ที่นี่ไม่ไกลมาก เพราะฉะนั้นจึงไม่แปลกที่เพียงดินจะมาเร็ว และยิ่งซิ่งมาด้วยแล้วนั้น ชะตาไอ้งอกก็ขาดสะบั้นเร็วขึ้น


“พ่อเลี้ยงงงงง ม่ายยยยยย ฮือออออออ” งอกไปหลบข้างหลังเมฆาแล้วกอดเอวเมฆาไว้แน่น ตายแน่ๆ ไอ้งอกตายแน่


“ไอ้สัดงอก มึงพาเมียกูออกมาไม่พอ ยังจะกอดเมฆต่อหน้ากูอีก” เพียงดินโวยลั่น งอกสะดุ้งโหยงเมื่อรู้ว่าตัวเองเผลอไปกอดเอวเมฆาเข้า เลยรีบปล่อยแล้วถอยหลังอย่างรวดเร็ว


“นี่ๆ ใจเย็นๆ อะไรกันนักหนาเนี่ย” เมฆาเข้าไปคว้าแขนเพียงดินก่อนที่จะพุ่งเข้าไปหาลูกน้องชะตาขาดอย่างงอก


“เตี้ย ใครบอกให้ออกมา อยากไข้กลับรึไง แม่ง บอกให้ทำอะไรไม่เคยจะฟัง มึงอีกไอ้งอก” ประโยคหลังหันไปคาดโทษงอก งอกที่ตัวสั่นงกก็ได้แต่ก้มหน้ารับชะตากรรม


“อย่าไปว่าเด็กมันเลย ฉันอยากมาเอง เพิ่งรู้ว่าที่นี่มีสตอรว์เบอร์รี่ด้วย” เมฆาพยายามเปลี่ยนเรื่องเพื่อให้อารมณ์ของเพียงดินค่อยๆดับลง


“ไม่ต้องมาพูดเลย กลับบ้านเดี๋ยวนี้” เพียงดินจับข้อมือเล็กนั้นมากำไว้แน่น


“เดี๋ยวสิ ฉันยังเก็บไม่เสร็จเลย เพิ่งได้ไปนิดเดียวเอง” เมฆาทำหน้างอใส่


“อย่าดื้อได้มั้ยเตี้ย” เพียงดินยังคงเดือด เมียชาวบ้านมันดื้อมันเมียเขามั้ยวะเนี่ย


“แป๊บเดียว นะ” เมฆาพยายามใช้ลูกอ้อนที่ใช้ประจำ เพียงดินหันมามองขวับ เขาไม่ตอบแต่ก้มตัวลงแล้วช้อนร่างเมฆาขึ้นมาอุ้มแทน


“เฮ้ย!” ไม่ใช่แค่เมฆที่เผลออุทาน แต่คนงานแถวๆนั้นก็เหมือนกัน เมฆาเหวอและรู้สึกอายเมื่อสายตาหลายสิบคู่หันมามอง บางคนหัวเราะคิกคักก็มี


“ไอ้งอก บทลงโทษของมึงคือเก็บสตอรว์เบอร์รี่มาให้แม่เลี้ยงมึง เอาเยอะๆยิ่งดี ขนไปไว้ที่บ้านเลย ดูซิ จะกินหมดมั้ย กูจะจับยัดทั้งวันเลย” เพียงดินหันไปสั่งงอกแล้วพาเมฆาออกมาจากไร่


“ไอ้บ้า มาอุ้มต่อหน้าคนแบบนี้ได้ยังไงเล่า!” เมฆาดิ้น เขาเตะขาในอากาศไปมา


“ดิ้นสิ ดิ้นเยอะๆ เดี๋ยวพ่อจะปล่อยลงตรงนี้แหละ” เพียงดินแกล้งว่าแล้วทำท่าจะปล่อยจริง เมฆารีบคว้าคออีกคนไว้แล้วกอดแน่น


“ลองปล่อยสิ กล้ามั้ยล่ะ” คุณหมอตัวเล็กก็ใช่ย่อย เพราะรู้ว่ายังไงแล้วเพียงดินก็ไม่กล้า และอีกคนก็ไม่กล้าจริงๆนั่นแหละ


“เอาเข้าไป ทำตามใจตัวเองชิบหาย รู้ว่าไม่สบายอยู่ยังจะเสือกมา เคยฟังกันบ้างมั้ย นี่ผัวนะ” เพียงดินวางเมฆาไว้ข้างๆรถก่อนจะเอาหมวกของตัวเองมาใส่ให้เมฆาแล้วมัดเชือกแน่น


“นี่ก็เมียมั้ย ไม่ใช่นกหนูที่จะให้ขังอยู่แต่ในบ้าน” เมฆาเถียงกลับ


เพียงดินอึ้งเล็กน้อยก่อนจะยกยิ้มที่เห็นเมฆาแทนตัวเองว่าเมีย เขาก้มลงไปจูบเมฆาอย่างรวดเร็วจนคนตัวเล็กตั้งตัวไม่ทัน


“อื้อออ ปล่อย! ไอ้เพียงดิน ปล่อย!” เมฆาดันอีกคนออกแล้วหายใจถี่ๆเพื่อโกยอากาศหลังจากถูกสูบวิญญาณ


“ปากดีนักนะเตี้ย ไม่ได้ขังโว้ย แต่ก็ต้องรู้ตัวเองบ้างว่าสภาพตอนนี้เป็นยังไง จะป่วยตายอยู่แล้วยังจะมาอีก แล้วเดินได้แบบนี้สงสัยฉันจะถนอมมากไป คืนนี้เอาให้นอนไม่ได้เลยเป็นไง” เพียงดินทำท่าจะพุ่งเข้าหา เมฆาใช้มือดันออกก่อนจะอ้อมไปอยู่อีกฝั่งของมอเตอร์ไซค์


“ก็ลองดูสิ ถ้าทำแบบนั้นไอ้นั่นของนายได้หายไปจากโลกนี้แน่” เมฆาขู่ฟ่อ ในใจจริงๆแล้วแอบหวั่นๆเพียงดินอยู่เหมือนกัน


“หึ... ขึ้นรถได้แล้ว กลับ!”


เพียงดินหัวเราะนำลำคอก่อนจะไปคร่อมมอเตอร์ไซค์ไว้ พยักพเยิดให้คนที่ยืนทำหน้างอมาขึ้นรถ เมฆาเบ้ปากใส่เล็กน้อยก่อนจะยอมขึ้น


“กอดเอวด้วย” เพียงดินคว้ามือของอีกคนมาประสานกันไว้ที่เอว จนแผ่นอกของเมฆาแนบไปกับหลังของเขา


“จะกอดอะไรแน่นขนาดนั้น ไม่อายคนอื่นรึไงกัน” เมฆาพยายามดึงมือออกแต่เพียงดินก็ยังคว้าไว้แน่น


“อย่าดื้อนะเตี้ย เรื่องเมื่อกี้ยังไม่เคลียร์ ความผิดยังมีอยู่ บอกให้กอดก็กอด” คนตัวโตหันไปทำเสียงดุ


เมฆาเบ้ปากแล้วยอมกอดอย่างที่เพียงดินต้องการ เพียงดินยิ้มอย่างพอใจก่อนจะสตาร์ทรถออกไป รถมอเตอร์ไซค์คันเล็กแล่นผ่านไร่สตอรว์เบอร์รี่แล้วแล่นไปที่ฟาร์ม เพียงดินจอดรถและแวะสั่งงานคนงานอีกนิดหน่อยก็จะออกรถอีกรอบ เขาผ่านกองถ่ายก็เห็นว่าตอนนี้กำลังถ่ายทำฉากของแมนอยู่


“คุณดิน แวะก่อนสิครับ” เสียงของผู้จัดละครที่ตามมาด้วยดังขึ้น เพียงดินยิ้มแหยแล้วก็เลี้ยวรถเข้าไป แล้วหันไปมองเมฆาเล็กน้อย เพราะเขาต้องพาเมฆากลับ


“มีอะไรเหรอครับ มีอะไรไม่สะดวกรึเปล่า พอดีผมต้องรีบกลับบ้าน” เพียงดินบอกตามตรง เมฆาเริ่มเอามืออกจากเอวเพราะอายคนแถวนั้น มานั่งกอดกันต่อหน้าคนเยอะๆมันก็กระไรอยู่


“สะดวกทุกอย่างเลยครับ ขอบคุณคุณดินมากๆ ผมว่าจะชวนมาดูพวกเราถ่ายซักหน่อย คุณดินไม่ว่างเหรอครับ” ผู้จัดว่า


“พอดีต้องรีบพาเด็กดื้อไปส่งบ้านน่ะครับ หึหึ” คำพูดของเพียงดินทำให้เมฆาต้องฟาดมือลงบนหลังคนตัวโตแล้วถลึงตาใส่ เพียงดินก็ยิ้มกวนๆให้


“ดิน ไม่มาดูพายถ่ายหน่อยเหรอ อ้าว... น้องหมอเมฆมาด้วยเหรอคะ” พะพายมองเมฆาแล้วแอบเบือนหน้าหนีเล็กน้อย เมฆาใส่เสื้อผ้าของเพียงดิน เธอดูออก แล้วยังนั่งแนบชิดกันอย่างนั้นอีก ทำให้เธอไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่


“คงไม่ได้หรอกพาย เมฆเค้าไม่สบายน่ะ ต้องรีบพากลับบ้าน”


“ไม่สบาย? อ้อ... แล้วออกมาข้างนอกทำไมล่ะคะเนี่ย ระวังไข้กลับนะคะ” พะพายพูดเหมือนจะเป็นห่วง แต่สายตาแอบมองเมฆาตาขวาง เมฆากรอกตาเมื่อเจอสายตาแบบนั้น


“ดิน อยากกลับแล้ว” เมฆาบอกคนขับ รู้สึกหายใจติดขัดยังไงไม่รู้เมื่อต้องมาอยู่ต่อหน้าแม่นี่ อึดอัดแทนอีกคนที่ต้องคอยสร้างภาพให้สวยงาม


“ไหนไม่เมื่อกี้บอกยังไม่อยากกลับ” เพียงดินแอบแซว เมฆากรอกตาอีกรอบ ไอ้ผัวเฮ็งซวยนี่ก็ตามอะไรไม่ทันเลยจริงๆ


“ก็ตอนนี้อยากกลับแล้ว จะกลับหรือไม่กลับ ไม่กลับฉันจะกลับเอง” เมฆาว่าอย่างขัดใจ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้ อาการเอาแต่ใจแบบนี้กับเพียงดินเพิ่งจะเป็นครั้งแรก


“ใจเย็นๆ โมโหอะไรเนี่ย กลับก็กลับครับ” เพียงดินสตาร์ทรถอีกรอบเพื่อพาคนงอแงข้างหลังกลับบ้าน


“น้องเมฆนี่ท่าทางเอาแต่ใจจังเลยนะคะ” เสียงของพะพายทำให้เมฆาต้องชะงักแล้วตวัดสายตามามองคนพูด


“ผมก็เป็นอย่างนี้แหละครับ แต่ดินเค้าก็ชอบเอาใจ เลยไม่เป็นปัญหา” เมฆายิ้มอ่อนแล้วโน้มตัวไปกอดเอวเพียงดิน หันไปมองพะพายแล้วฉีกยิ้มให้ พะพายกำมือแน่น ตอนนี้เมฆากำลังเป็นต่อทุกทาง คนตัวเล็กยักคิ้วให้อย่างกวนๆ เขารู้ว่าสาวเจ้าอยากจะกรี๊ดแตกแค่ไหน แต่ก็ทำไม่ได้


“หึหึ” เพียงดินหัวเราะในลำคอ ตอนนี้เมฆากำลังไม่พอใจแน่นอน และแน่นอนว่าอีกคนกำลังแสดงความเป็นเจ้าของ ซึ่งมันทำให้เพียงดินพอใจเป็นอย่างมาก



ร้ายเหมือนกันนะเมีย












 





เอาฉากกุ๊กกิ๊กไปปปปปปปปป ฮ่าๆ จะตีกันตายทุกวัน 

[lizzii]

คิดจะเล่นกับหมอเมฆ ช้าไปสิบปีจ่ะพะพายยยย

[บูมเบส]

หมอเมฆน่ารักสงสารงอก

[ตั้งโอ๋]

หมอเมฆน่ารักทึ่สุด ทำแบบนี้แจ่มมากกกก พ่อเลี้ยงคอกวัวก็นะห่วงน้องแบบนี้เก้าชอบบบบบบบ 

[iceman555]

 

[Supparang-k]

ชอบหมอเมฆเวอร์ชั่นมนุษย์เมีย 55  ดุมีความแรงมีความหวงมีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ

[scottoppa]

ชอบที่น้องเมฆด่าพี่ดินในใจว่าไอ้ผัวเฮงซวย 555555555
น่ารักเหลือเกิน ขี้หวงด้วย อิ่มใจแทนพ่อเลี้ยงล้ะ

[chancha]

เฮ้ย ชอบบ!!!

[Speirmint28]

บทที่ 40


“อ่ะ นอนซะ แล้วอย่าดื้อ” เพียงดินพาเมฆาขึ้นมาชั้นบนแล้ววางคุณหมอลงบนเตียง เขาถอยออกมายืนเท้าสะเอวมองแล้วถอนหายใจให้คนรัก


“ฉันไม่ได้อยากนอนซักหน่อย” เมฆาทำหน้างอ โอเค เขากำลังไม่สบายก็จริง แต่เขาไม่ได้อยากนอน จะไม่ให้เขาไปข้างนอกก็ได้ แต่ไม่ใช่นอนอยู่ในห้องนี้แน่นอน


“เมฆ อย่าดื้อ” เพียงดินว่า


“ไม่ได้ดื้อ ดื้อบ้าดื้อบออะไร ลองมานอนตายซากอยู่ในห้องนี้มั้ยล่ะ” เมฆาเถียงกลับ


“แล้วจะเอายังไงครับคุณชายครับ หือ?” เพียงดินเข้ามานั่งใกล้ๆแล้วดึงเมฆามากอด เมฆาดันตัวออกแล้วขยับไปอีกทาง


“จะลงไปข้างล่าง” เมฆาถลาลงจากเตียง เพียงดินลุกตามแล้วรีบคว้าเอามือเมฆามาจับไว้


เมฆามองเพียงดินตาเขียวปั๊ดแต่ก็ยอมให้อีกคนจับมืออยู่อย่างนั้น ทั้งสองคนลงมาข้างล่างอีกรอบ ป้าเนียนที่อยู่ข้างล่างยิ้มให้เล็กน้อย พร้อมกับบอกว่าวันนี้มีเมนูที่ทำจากสตอรว์เบอร์รี่ด้วย เห็นเมฆาอยากกินเลยทำให้ เท่านั้นเมฆาก็ยิ้มออก


เมฆาง้องแง้งกับเพียงดินไม่นานก็ได้ยินเสียงรถเข้ามาพร้อมกับทศพรที่เดินหน้าเครียดเข้ามาหา ตอนนี้คงเลิกงานกันแล้ว ปกติทศพรไม่ค่อยว่างมาหาเพียงดินเท่าไหร่ นอกจากจะมีงานหรือเรื่องด่วนจริงๆ


“มีอะไรไอ้หมอ” เพียงดินถามและขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางที่ดูอึมครึมของเพื่อน


“มีเรื่องนิดหน่อย หมอเมฆอยู่ด้วยก็ดี” ทศพรนั่งลงตรงข้ามกับเพียงดินและเมฆา เขาทำหน้าลำบากใจเล็กน้อย


วันนี้ตั้งใจจะมาพูดเรื่องราตรี มันอาจจะดูโหดร้ายกับคนไข้ของเขานิดหน่อยที่เขาต้องเอาข้อมูลของเธอมาพูดอย่างนี้ แต่เขาก็ไม่ได้ไปพูดที่ไหน เขาแค่มาบอกเพียงดินและเมฆาที่ในอนาคตอาจจะได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้ บอกไว้ก่อนอาจจะเป็นผลดีมากกว่า


“มีเรื่องอะไรเหรอครับหมอทศ” เมฆามองเพื่อนร่วมงานตรงหน้า ทศพรมีสีหน้าที่เหมือนลำบากใจไม่น้อย


“เอาจริงๆผมก็ไม่อยากจะทำแบบนี้หรอกนะครับ แต่ว่าอีกหน่อยพวกคุณคงรู้กัน ที่ผมมาบอกก่อนเพราะไม่อยากให้มันกลายเป็นเรื่องเข้าใจผิด” ทศพรสูดหายใจเข้าแล้วเริ่มพูด


“แล้วมันเรื่องอะไรล่ะวะ มีอะไรก็พูดมา” เพียงดินเริ่มเซ็ง ทศพรหายใจเข้าอีกรอบแล้วเริ่มพูดอีกครั้ง


“คือเมื่อเช้าพี่แพร พยาบาลที่โรงบาลบอกว่าราตรีเข้ามาตรวจ แล้วผลตรวจพบว่าเธอกำลังท้องได้เดือนกว่าๆแล้ว” ทศพรตัดสินใจออกไป


“ท้อง!” เพียงดินและเมฆาตะโกนออกมาพร้อมกันก่อนจะหันไปสบตากัน


“อืม ดูเหมือนจะเป็นเรื่องจริงด้วย” ทศพรพยักหน้าแล้วทำเสียงจริงจัง


“แล้วยังไง เกี่ยวอะไรกับฉัน” เพียงดินเอนตัวแล้วดึงเอาเมฆามากอดแน่น


“มันไม่เกี่ยวหรอก แต่คุณเธออาจจะอยากให้เกี่ยวก็ได้ นี่ดิน... ไม่คิดเหรอว่าราตรีเค้าอยากจะกลับมาวอแวกับดินอีกเพราะเค้าต้องการดิน และการที่เค้าท้องแบบนี้คิดว่าใครจะเป็นพ่อของลูกล่ะ ตอนนี้ราตรีไม่ได้ยุ่งกับใครเลยนะ สนใจแต่ดินคนเดียว” ทศพรเข้าประเด็น เมฆาขมวดคิ้วแล้วหันไปมองหน้าเพียงดิน


“ฉันไม่ได้ทำ จะบ้ารึไง ไปท้องกับใครมาแล้วอยู่ๆจะมาโบ้ยให้ฉันได้ยังไง เลิกกันก็ตั้งนานแล้ว” เพียงดินว่าเสียงเครียด นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย


“มันก็เป็นแค่การสันนิฐาน ฉันแค่มาบอกไว้ก่อน ถ้าราตรีคิดจะโบ้ยให้ดินจริง ถึงดินจะปฏิเสธ คนอื่นจะว่ายังไง แล้วพ่อของราตรีล่ะ ท่านนิรุติรักและเชื่อในตัวลูกสาวมากนะ คงคิดว่าราตรีไม่มีใครแล้วนอกจากดินนั่นแหละ” คุณหมอหนุ่มวิเคราะห์


“ฉันไม่ได้ทำซะอย่าง ถ้ามันเป็นอย่างนั้นจริงฉันไม่อยากไว้หน้าหรอกนะ” เพียงดินกำมือแน่นอย่างโมโห ทำไมเขาตัดราตรีทิ้งไม่ได้ซักที เธอจะจองเวรจองกรรมเขาไปถึงไหน การเผลอไปคบกับราตรีคือความผิดพลาดครั้งใหญ่เลยล่ะ


“ฉันแค่อยากจะบอกแค่นี้แหละ ช่วงนี้ฉันว่าเธออาจจะวอแวกับดินมากขึ้น เตรียมรับมือดีๆล่ะ ส่วนหมอเมฆก็เชื่อใจดินนะ ดินน่ะหนักแน่นพอ” ประโยคหลังทศพรหันมาคุยกับเมฆา


“ครับ” เมฆายิ้มให้แล้วเลื่อนมือไปจับมือที่สั่นเพราะความโกรธของเพียงดิน


“ไม่ใช่ฉันนะเมฆ ไม่ใช่ฉันแน่นอน” เพียงดินจ้องเมฆาเขม็งแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง


“รู้แล้วๆ ใจเย็นๆสิดิน ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย” เมฆายังจับมืออีกคนแน่น


เรื่องนี้แน่นอนว่ามันไม่เกี่ยวกับเพียงดินแน่นอนอยู่แล้ว หลายเดือนที่ผ่านมาเพียงดินวุ่นวายกับเขาตลอดและมีท่าทีเหินห่างราตรีไม่น้อย แต่สิ่งที่เมฆาคิดก็คือราตรีท้องกับใคร?


เขานึกย้อนไปวันงานเกษตร เรื่องของราตรีและผู้ชายที่เธออ้างว่าเป็นโจรนั้นมันน่าสงสัย เพราะเมฆาเห็นเธอยืนคุยกับผู้ชายคนนั้นอยู่นานก่อนที่จะเกิดเรื่อง แต่มันก็ยังสรุปอะไรไม่ได้


ที่แน่ๆตอนนี้คือถ้าเรื่องแดงขึ้น เป้าหมายที่จะถูกโจมตีด่านแรกก็คือเพียงดิน เมฆามั่นใจว่าราตรีต้องอ้างว่าเป็นเพียงดินแน่นอน และถ้าเป็นอย่างนั้นจริงเมฆาก็พร้อมจะต่อสู่เพื่อคนรักเหมือนกัน เพราะเขามั่นใจว่าเพียงดินไม่ได้ทำเธอท้องแน่นอน


“จะยังไงก็รอดูยาวๆไปก่อนนะ ฉันกลับล่ะ” ทศพรกล่าวลา เขามีธุระต้องไปทำต่อ


เพียงดินพยักหน้าให้แล้วถอนหายใจอย่างรู้สึกเหนื่อยหน่าย เมฆาหันไปมองคนตัวโตกว่าแล้วยกมือขึ้นจับแก้มเพียงดินทั้งสองข้างเพื่อให้ใจเย็นลง


“ฉันไม่กังวลเรื่องนี้หรอกน่า ไม่ต้องคิดมากนะ” เมฆาว่า เขาอยากให้เพียงดินสบายใจ รู้สึกตัวเองกำลังเลือกคบพระเอกดังยังไงอย่างนั้น มีแต่คนจ้องอยากจะได้ เพียงดินมีดีตรงไหน แค่มีวัวเยอะแค่นั้นเอง


“คนอื่นฉันไม่สนหรอกนะเมฆ ฉันสนแค่นาย” เพียงดินกุมมือเมฆาที่ยกขึ้นมาจับแก้มของเขา มันเป็นคำพูดที่หนักแน่นในความรู้สึกของเมฆาไม่น้อยเลยทีเดียว ร่างลูกยิ้มแล้วโผเข้ากอดอีกคน


“เราเป็นแฟนกันนะดิน ถ้าฉันไม่เชื่อใจนาย ไม่ไว้ใจนาย แล้วฉันจะไปเชื่อใคร” มันอาจจะแปลกๆนิดหน่อยที่เมฆาพูดอะไรแบบนี้ เพราะปกติพวกเขาไม่ค่อยจะหวานกันเหมือนคนรักทั่วไป แต่เขาอยากให้เพียงดินรู้ว่าเขาเชื่อใจเพียงดินและไว้ใจมาก


“ขอบคุณนะเมฆ” เพียงดินยิ้มแล้วก้มลงจูบเบาๆที่ปลายหน้าผากของเมฆา ขอบคุณเมฆาที่เชื่อใจเขา













หลายวันต่อมาเมฆากลับมาทำงานตามปกติแล้ว วันนี้ค่อนข้างวุ่นวายไม่น้อยเพราะมีรถชนกัน ทั้งโรงพยาบาลวิ่งกันให้วุ่น กว่าเมฆาจะได้พักก็เลยเที่ยงมาเกือบบ่าย ร่างเล็กทิ้งตัวลงเก้าอี้แล้วถอนหายใจเฮือก เพราะวันนี้มันเหนื่อยมากจริงๆ


“คุณน้องหมอเมฆคะ มานี่เร็ว” เมฆานั่งได้ไม่นานแพรก็มาลากเขาออกไป เมฆาเดินตามแรงกระชากอย่างงงๆ


“เดี๋ยวก่อนครับเดี๋ยวก่อน พี่แพร มีอะไร” เมฆายังงงๆอยู่ เขาโดนแพรลากออกมาข้างนอก และก็ต้องพบกับราตรีที่กำลังยืนคุยอยู่กับทศพร


“นังคุณราตรีมาค่ะ คุยกับหมอทศเครียดเชียว” แพรว่า เรื่องที่ราตรีจะคุยกับทศพรไม่พ้นเรื่องของเพียงดินแน่นอน


เมฆาคิ้วขมวดลงเมื่อเห็นสีหน้าที่กระอักกระอ่วนของทศพร เขาเลยเดินเข้าไปหา เมื่อราตรีเห็นเธอเลยหยุดพูดและหันมามองเมฆาก่อนจะเชิดหน้าไปอีกทาง


“มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ” อาจจะดูเป็นการเสียมารยาท แต่เขาเองก็อยากจะรู้ว่าราตรีจะทำยังไง


“นายไม่จำเป็นต้องรู้ รู้ไว้แค่ฉันกำลังจะมาทวงของของฉันคืนจากนายแค่นั้น” ราตรีเชิดอกพูด เมฆาหันไปมองหน้าทศพร รายนั้นส่วยหัวเล็กน้อยเพราะเขาโดนราตรีตามมารังควานและถามหาเพียงดินอีกแล้ว


“ผมไม่เคยเอาของของใครไป ถ้าจะหมายถึงเพียงดินเค้าไม่ใช่สิ่งของ และเค้าก็ไม่ใช่ของคุณ” เมฆาทำเสียงจริงจัง ราตรีหันขวับมามองอย่างไม่พอใจ


“นี่ ฉันถามจริงๆนะ ดินไปติดใจอะไรนายทำไมถึงได้หลงนักหลงหนาขนาดนี้ แต่ก็คงไม่นานหรอก สักวันคงโดนเฉดหัวทิ้ง นู่น คนที่ดินรักคือนังพะพายนู่น ทางที่ดีนายถอยตอนนี้จะดีกว่า” ราตรีเชิดหน้าขึ้นพร้อมส่งสายตาจิกกัดมาให้เมฆา


“แล้วคุณล่ะครับ ทำไมยังไม่ถอย ผมไม่อยากมาทะเลาะหรือคุยเรื่องไร้สาระตรงนี้หรอกนะคุณราตรี ผมและดินตอนนี้เราเชื่อใจกัน และไม่ว่าคุณหรือคุณพะพายกำลังจะทำอะไรอยู่ ผมก็ยังจะเชื่อใจดิน” เมฆาพูดด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง เขามองราตรีไม่วางตา บ้าชะมัด รู้สึกตัวเองโคตรไร้สาระที่มายืนทะเลาะกับผู้หญิงเพราะเพียงดิน


ราตรีหน้าเสีย เธอกำมือแน่นแล้วเดินออกไปจากตรงนั้น ก่อนไปก็สะบัดผมหน้าเชิดขึ้น เมฆาเองก็เริ่มมีน้ำโห ทำไมผู้หญิงของเพียงดินต้องวุ่นวายทุกคนด้วย


“หมอทศ ทำไมเพื่อนคุณถึงได้เลือกคบแต่คนแบบนี้นะ” พาลไปว่าทศพรที่ยืนหน้าเจื่อนอยู่ข้างหลัง


เมฆาเดินออกมาเพื่อจะเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล แต่สายตาก็ต้องไปปะทะกับร่างหนึ่งที่ยืนอยู่ริมรั้วของโรงพยาบาล เนื่องจากเป็นโรงพยาบาลที่ไม่ใหญ่มากทำให้รั้วค่อนข้างจะชิดกับตัวตึกไม่น้อย เขาจะไม่อะไรเลย ถ้าคนที่เขาเห็นนั้นไม่ใช่ผู้ชายที่เขาเจอวันนั้น ผู้ชายที่ยืนคุยกับราตรี!


เมฆาเดินตรงไปหา ชายคนนั้นเหมือนเห็นเมหาก็ทำท่าจะวิ่งหนี


“หยุดก่อน!” เมฆาตะโกนเรียกแล้วรีบวิ่งออกไปเพราะตรงนี้มีประตูอยู่ แต่ไม่ใช่ประตูที่ใช้ประจำ เป็นประตูที่ส่วนใหญ่จะใช้ตอนกลางคืนเท่านั้น


ร่างเล็กวิ่งพรวดออกมานอกโรงพยาบาลแล้วคว้าเอาตัวของชายคนนั้นไว้ได้ เมฆาค่อนข้างะมีกล้ามเนื้อแข็งแรงเพราะเล่นกีฬาอยู่บ้าง ทำให้ไม่อยากที่จะจับตัวคนตรงหน้าได้


“อย่ามายุ่งกับกู!” ผู้ชายคนนั้นตวาดลั่นแล้วพยายามดึงแขนออก


“เดี๋ยวก่อน ฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับนาย เรื่องราตรี” เห็นทีว่าเขาต้องทำตัวเป็นนักสืบเสียแล้ว เรื่องนี้จะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ไม่ได้


“แต่กูไม่มีอะไรจะคุยกับมึง แล้วเรื่องของอินั่นก็ไม่ใช่เรื่องของกู ปล่อย!” ชายในสภาพที่ดูแทบไม่ได้นั้นสะบัดมือเมฆาออกอีกรอบ คราวนี้เมฆายอมปล่อยแต่โดยดี


“ไม่ใช่เรื่องของคุณ แล้วคุณแอบมาหาเธอทำไม” เมฆาว่าสวนไป เห็นอยู่ชัดๆว่ามาแอบมองราตรี พอราตรีกลับก็จะกลับตาม และเมฆามองออกว่าจริงๆแล้วคนตรงหน้าไม่ได้คิดร้ายกับราตรีอย่างที่เขาเคยคิด สายตาของเขานั้นดูห่วงอย่างชัดเจน


“ไม่ใช่เรื่องของมึง” เสียงเริ่มอ่อนลงแต่ก็ยังไม่ยอมคุยกับเมฆาดีๆ


“คุณเป็นอะไรกับราตรี” เมฆาหยั่งเชิงถาม เขาพยายามใช้จิตวิทยาเล็กๆน้อยๆที่เรียนมาพยายามคุยกับอีกคนตรงหน้า


“กูไม่จำเป็นต้องบอก และมึงก็อย่าเสือกให้มาก” พงศ์ชี้หน้าแล้วเดินหนีไป เมฆามองตามแล้วขมวดคิ้วเป็นรอบที่ร้อยแปดของวัน
เรื่องนี้มันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่นอน







 






เอาตอนใหม่มาแปะต้อนรับเดือนแปด มันเลยมาหลายนาทีละ โถ่วววววววววววว อย่าให้เมฆต้องออกโรงนะ 

[lizzii]

เราชอบนายเอกแบบหมอเมฆจริงๆ

[titansyui]

 

[iceman555]

 

[ตั้งโอ๋]

มาต่อเร็วๆๆๆนะคะ 

[บูมเบส]

สนุกเลยทีนี้

[scottoppa]

จัดการให้เรียบเลยนะน้องเมฆ

[mentholss]

เริ่มเข้มข้น

[Speirmint28]

บทที่ 41


หลังจากเจอผู้ชายคนนั้นแล้วเมฆาก็กลับมาคิดเรื่องนี้อยู่วัน เขามั่นใจว่าผู้ชายคนนั้นรู้จักราตรีอย่างแน่นอน และความสัมพันธ์ของสองคนนี้คงไม่ธรรมดาเช่นกัน


เมฆาคิดไม่ตก เรื่องที่ราตรีท้องตอนนี้มันอาจจะยังไม่สร้างผลกระทบอะไร แต่ในอนาคตต้องมีแน่ๆ อย่างน้อยคนที่โดนหางเลขไปด้วยคงไม่พ้นคนรักของเขา


หลายวันมานี้เขาเจอเพียงดินแค่ตอนที่เพียงดินมาหาในเมืองเท่านั้นไม่ได้ไปที่ไร่แต่อย่างใดเพราะติดงานและไม่ค่อยว่าง แต่พ่อเลี้ยงใหญ่ก็ตามเขาแจไม่ยอมห่าง นานเข้าๆเมฆาก็เริ่มรำคาญ บอกให้กลับไปทำงานบ้างอีกคนก็เอาแต่ทำหน้างอเป็นเด็กอนุบาล เขามีแฟนหรือมีลูกกันแน่


เรื่องพะพายเมฆารู้ว่าเจ้าตัวยังให้ท่าเพียงดินอยู่เนืองๆ แต่ดูแล้วเพียงดินก็ไม่ได้สนใจอะไร นั่นทำให้เมฆาพอใจและมาโฟกัสเรื่องของราตรีมากกว่า


ทำไมผู้หญิงของเพียงดินทั้งหลายแหล่ถึงได้ชอบสร้างเรื่องกันนะ แต่เขาต้องมาตามล้างตามเช็ดอย่างนี้น่ะเหรอ เหอะ คิดจะจริงจังกับใครแต่ยังเคลียร์คนเก่าไม่ได้ นึกแล้วแอบเซ็งเพียงดินเหมือนกัน


“พรุ่งนี้ไปไร่มั้ย วันหยุดไม่ใช่เหรอ” เพียงดินเข้ามาสวมกอดเมฆาจากด้านหลัง พรุ่งนี้เป็นวันหยุดของเมฆา เพียงดินรู้ตารางงานของเขาทั้งหมด เพราะฉะนั้นนายเหนือแห่งไร่น้ำรินเลยจัดตารางชีวิตของเขาให้ทีเดียวเลย


“นี่จะไม่ให้ฉันได้อยู่บ้านพักผ่อนเลยรึไง” เมฆาหันมามองอีกคน เขาว่างทีไรเพียงดินลากไปนู่นไปนี่ตลอด


“ของไร่เพียงระพีไง บ้านก็บ้านนายนะเตี้ย”


“เหรอ บ้านฉันเหรอ นึกไม่ออกว่าพูดตอนไหนว่าจะไปอยู่ด้วย” เมฆายิ้มกวนๆให้ เพียงดินทำหน้ายู่ลงแล้วคว้าเอาร่างของเมฆาไปนอนลงกับโซฟาแล้วตัวเองก็ตามไปคร่อม


“สงสัยต้องฟัดให้ท้องก่อนมั้ง แล้วเปิดการ์ดขอรับผิดชอบ จะได้มาอยู่ด้วยกันเลยไง” เพียงดินว่าแล้วซุกจมูกลงกับซอกคอของเมฆา


“ไอ้บ้า หนวดไม่โกน มันจั๊กจี้” มือเล็กนั้นผลักอีกคนออกแล้วทำตาเขียวปั๊ด


“ตกลงไปมั้ยพรุ่งนี้ เดี๋ยวพาไปขี่ม้าเลย” เพียงดินถามอีกรอบ   


“ปฏิเสธได้ด้วยเหรอ” คำตอบค่อนข้างจะเป็นที่น่าพอใจ เพียงดินยิ้มกริ่มแล้วก้มลงหอมแก้มเมฆาฟอดใหญ่


ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ถือว่ากำลังไปได้สวยเลยทีเดียว ถ้าไม่นับเรื่องสาวๆทั้งหลายของเพียงดิน แต่แน่นอนว่าเมฆาไม่ใช่คนหึงพร่ำเพรื่อ เขามีวิธีจัดการในแบบของเขา และมีกลยุทธ์เล็กๆน้อยๆในการเอาเพียงดินอยู่หมัด เพื่อที่อีกคนจะได้ไม่ต้องเบื่อ แหม่ มาถึงขั้นนี้แล้วจะยอมปล่อยเพียงดินไปก็กระไรอยู่ เสียทั้งตัวเสียทั้งหัวใจให้ พี่แมครู้มีหวังมาถล่มเพียงดินถึงบ้าน สิ่งที่เพียงดินจะต้องทำในตอนนี้มีอย่างเดียวคือหาวิธีสลัดราตรีและพะพายออกไป ถึงตอนนั้นเมฆาจะพิจารณาเรื่องคุยกับที่บ้านให้ เขามั่นใจว่าแมคยังไม่ได้บอกทุกคน


เอาเข้าจริงๆเมฆาก็ไม่รู้ว่ามันจะออกหัวหรือก้อยเหมือนกัน เขาไม่มั่นใจว่าพ่อและแม่ของเขาจะรับเรื่องนี้ได้รึเปล่า คิดไปคิดมาแล้วเรื่องที่บ้านของเขาน่าเป็นห่วงมากกว่าอีก อยากจะบ้าตาย













และแล้วเมฆาก็มานั่งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้พ่อเลี้ยงเพียงดินที่ลงทุนเอารถคันโตไปรับถึงในตัวเมืองเพื่อมาที่ไร่ อากาศยามเช้าของไร่เพียงระพีชั่งเป็นอะไรที่ดีเหลือเกิน เมื่อวานเย็นเพียงดินรบเร้าให้ไปนอนด้วยที่ไร่เลยแต่เมฆาไม่ยอม เพียงดินเลยมารับแต่เช้าแทน


ผลไม้เมืองหนาวหลายๆอย่างเริ่มออกดอกออกผลกันเยอะแล้วเมื่อใกล้เข้าสู่หน้าหนาวอย่างเต็มรูปแบบ การเร่งการผลิตทำให้ผลไม้หลายๆอย่างเติบโตจนเก็บเกี่ยวได้บ้างแล้ว เพียงดินพอใจอยู่ไม่น้อย และงานที่ร่วมทำกับตะวันและรัชพลก็เริ่มลงตัว เขาเลยมีเวลาว่างมากพอไปตามเมียต้อยๆถึงในตัวเมือง


“ดิน” เมื่อเท้าก้าวลงจากรถก็ต้องเจอสิ่งที่เพียงดินเจอเกือบทุกวัน นั่นก็คือการที่ราตรีเข้ามาวุ่นวายกับเพียงดินมากขึ้น เพียงดินรู้เจตนาของเธอ เขาพยายามสลัดเธอแล้วแต่ก็ทำไม่ได้


“เธอมาทำไมอีก ราตรีฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าไม่ให้มาที่นี่” เพียงดินบอกอย่างไม่สบอารมณ์ วันดีๆของเขาจะต้องมาพังเพราะราตรีอีกแล้วหรือยังไง ให้ตายเถอะ


“ก็ราตรีคิดถึงดินน่ะสิคะ เห็นว่าสตรอว์เบอร์รี่ออกแล้ว ดินพาราตรีไปเก็บเหมือนเมื่อก่อนได้มั้ยคะ” ราตรียิ้มหวานแล้วเดินเข้ามาหา เมฆาตวัดสายตามองเพียงดิน


แหม มีไปเก็บสตรอว์เบอร์รงเบอร์รี่ ทีเขานั่งซ้อนมอเตอร์ไซค์งอกไปเองยังไปตามกลับทันควัน เหอะ


เมฆาเบ้ปากเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน เขาเริ่มคุ้นชินกับคนที่นี่และทุกคนก็รู้ว่าเขามาบ่อยๆในฐานะอะไร ตอนแรกก็ยังงงๆและแปลกใจอยู่เพราะไม่คิดว่าเพียงดินจะพาผู้ชายเข้าบ้าน และยังเป็นผู้ชายอย่างเมฆาอีก แต่สุดท้ายก็เริ่มชินและเอาใจเมฆายิ่งกว่าอะไร เพราะงอกกับเม้งไปคุยโวทั้งไร่ว่าเพียงดินหลงเมฆานักหนา ถ้าทำให้เมฆาขัดใจมีหวังตายเพราะเพียงดินแน่นอน


เมฆาทิ้งเพียงดินให้รับมือกับราตรีข้างนอกแล้วเขาก็หนีเข้ามาในบ้าน กองละครของพะพายอีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะกลับออกไปแล้ว แต่เขามั่นใจว่าพะพายยังไม่หยุดแน่นอน ละครของเธอต้องถ่ายที่จังหวัดนี้อีกหลายเดือน ซึ่งแน่นอนว่าเธอต้องแวะมาที่นี่บ่อยๆไม่แพ้กัน


“คุณหมอ มาแต่เช้าเลย กินข้าวมารึยังคะ” เนียนถามเมื่อเห็นเมฆาเดินเข้ามา


“ยังเลยครับ ว่าจะมาฝากท้องกับป้าเนียนนี่แหละครับ” เมฆายิ้มให้ เขานั่งลงบนโซฟา มองไปที่ประตูก็เจอเพียงดินเดินหัวเสียเข้ามา พร้อมด้วยราตรีที่เดินตามมา และยังไม่พอ ยังมีพะพายอีกด้วย


เหอะ... รู้อยู่แล้วว่ามาที่นี่คงไม่พ้นที่จะต้องเจอเธอ แต่ไม่คิดว่าจะมาเช้าอย่างนี้


“มากันเยอะอย่างนี้ จะให้จัดอาหารเช้ากี่ที่คะ” เนียนถามอย่างงงๆ เมื่อเห็นแขกที่มาเพิ่มอีกสองคน


“สี่เลยก็ได้” เพียงดินตอบไป ราตรียืนยันว่าจะกินมื้อเช้าที่นี่และวันนี้เธอเองก็อยากเดินดูไร่ ส่วนพะพายเขาเพิ่งเจอเธอที่หน้าบ้านเมื่อกี้ เป็นเรื่องปกติไปแล้วที่พะพายจะมาหาเขาทุกครั้งที่เธอว่าง ตอนแรกเพียงดินก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่เหมือนพะพายเริ่มจะล้ำเส้นเขามากเข้าไปทุกวัน


“คนเรานี่ก็แปลกนะ เจ้าของบ้านไม่ต้อนรับยังจะมาอยู่อย่างนั้น” เป็นการเริ่มมือเช้าที่เหมือนการก่อสงครามก็ไม่ปาน


ทั้งสี่คนนั่งล้อมวงทานข้าวกันโดยมีเพียงดินนั่งอยู่หัวโต๊ะ เมฆาและราตรีนั่งอยู่ฝั่งเดียวกันและพะพายนั่งอีกฝั่ง พอเริ่มลงมือทานมื้อเช้าเสียงพะพายก็ดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มหวานหยดอันเป็นเอกลักษณ์ของเธอ


 “ว่าตัวเองเหรอ” ราตรีมองตอบ พะพายประกาศสงครามแน่แล้ว เมฆาถอนหายใจแล้วมองสองคนสลับไปมาอย่างหน่ายใจ แล้วหันไปมองเพียงดินเป็นเชิงตำหนิ เป็นยังไงล่ะ ผลงานตัวเองทั้งนั้น


“ทำไมคุณราตรีพูดอย่างนั้นล่ะคะ” พะพายที่เหมือนจะเรียบร้อยตอนนี้เริ่มจะทนไม่ไหว เพียงดินใจแข็งเกินไป เธอใช้ไม้เดิมไม่ได้อีกต่อไป


“ทำไม เธอเองก็เลิกกับดินไปตั้งนานแล้วจะกลับมาอีกทำไม” ราตรีเริ่มขึ้นเสียง เธอเกลียดพะพายที่สุด ผู้หญิงที่ครั้งนึงเธอเคยถูกเอาไปเป็นตัวแทนและเธอก็ยังเชื่อว่าเพียงดินยังรักพะพายอยู่ พะพายนี่แหละคนที่เธอจะต้องตัดออกจาชีวิตของเพียงดินคนแรก


“พายกับดินเป็นเพื่อนกัน และอีกอย่างพายก็มีงานที่นี่ แต่คนที่เหมือนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับที่นี่ต่างหาก มาได้ทุกวัน” ความอดทนของพะพายเริ่มจะหมดลง ราตรีทำตัวเป็นเงาตามเพียงดินแบบนี้มันน่ารำคาญ แค่เมฆาคนเดียวเธอกำจัดยากอยู่แล้ว


“เหอะ ที่แท้ก็อยากจะกลับมาคบดินเหมือนกันล่ะสิ ฉันมองเธอออกตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ต้องมาตีหน้าใสซื่อ เลิกเสแสร้งได้แล้ว” ราตรีฟิวส์ขาด


เพียงดินเบือนหน้าแล้วถอนหายใจอย่างรู้สึกไม่สบอารมณ์กับเหตุการณ์ตรงหน้า วันนี้มันควรจะเป็นวันดีดีของเขากับเมฆา แต่ต้องมานั่งฟังสองคนทะเลาะกันอย่างนี้เหรอ


“เสแสร้งก็ไม่ได้ไล่จับผู้ชายที่เขาไม่สนใจหรอก”


ซ่า!


จบคำพูดของพะพายน้ำส้มแก้วใหญ่ก็สาดเข้าเต็มๆที่หน้าของพะพายด้วยน้ำมือของราตรี เท่านั้นแหละลุกกันทั้งโต๊ะ เป็นเพียงดินที่เข้ามาจับราตรีไว้เมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะคว้าเอาอะไรแถวนั้นสาดใส่พะพายอีกรอบ


“ราตรี!” เสียงนั้นดังก้อง ราตรีชะงักลง


“นี่เธอทำบ้าอะไรเนี่ย” พะพายโวยลั่น ตอนนี้สภาพของเธอนั้นมันเปียกไปทั้งตัว แถมยังเหนียวตัวอีก


“ฉันยังเห็นแก่หน้าพ่อเธอนะถึงไม่ได้ทำอะไรเธอไปมากกว่านี้ ฉันบอกเธอกี่ครั้งแล้วว่าเราจบกันไปแล้ว และเธอเองก็ไม่ควรเข้ามาวุ่นวายกับฉัน ครั้งนี้ขอเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะเจอกัน เพราะถ้ามีครั้งต่อไปฉันไม่ไว้หน้าใครทั้งนั้นแหละ” พูดจบเพียงดินก็สะบัดมือของราตรีออก แรงสะบัดทำให้ราตรีเซไม่น้อย เธอชนเข้าจังๆกับเก้าอี้ก่อนที่จะล้มลง เพียงดินทำได้แค่มองแต่ก็ไม่ได้ไปช่วยอะไร


“ดินคะ พายเปียกหมดแล้ว” พะพายเม้มปากแน่นอย่างไม่พอใจ เพียงดินหันมามองแล้วถอนหายใจ


“พาย คุณกลับไปก่อนได้มั้ย” เพียงดินบอก เขาเสยผมขึ้นอย่างไม่พอใจพะพายเช่นกัน  พะพายยิ่งทำหน้างอที่ถูกไล่ไม่ต่างจากราตรี


“ก็ได้ค่ะ แต่ดินต้องไปส่งพายนะคะ” เธอต่อรอง


“โอเคๆ ผมจะไปส่ง โอเคนะครับ” เพียงดินตอบอย่างจำยอม เขาไม่อยากให้มันยืดเยื้อ รีบไปส่งและรีบกลับ


เพียงดินหันไปมองเมฆาที่ยืนมองด้วยสายตานิ่งๆ เมฆาตอนนี้คาดเดาอะไรไม่ได้เลย แต่ที่แน่ๆเพียงดินว่าคนตัวเล็กไม่พอใจแน่นอนที่เขาจะไปส่งพะพาย


“คุณก็กลับไปได้แล้วเหมือนกันนะราตรี” เพียงดินพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปค้นหากุญแจรถ


พะพายลูกขึ้นแล้วมองไปที่เมฆากับราตรี เธอยิ้มเล็กน้อยเป็นเชิงว่างานนี้เธอชนะ เพราะเพียงดินยังแคร์เธอถึงได้จะไปส่งที่กองถ่าย เมฆาเบือนสาตาจากใบหน้าหวานที่ยิ้มเสแสร้งนั้น


“เมฆ เดี๋ยวฉันรีบกลับมา บอกเนียนมาจัดการด้วยนะ” เพียงดินเดินมาหาเมฆาแล้วก้มลงจูบหน้าผากอย่างรวดเร็ว พะพายไม่ทันเห็นเพราะเธอมองไปอีกทาง


“เรามีเรื่องต้องคุยกันนะดิน” เมฆาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ


“แล้วฉันจะรีบกลับ” เพียงดินว่าแล้วเดินนำพะพายออกไปข้างนอก เมฆาถอนหายใจตามหลัง เบื่อเพียงดินที่สุดท้ายแล้วก็ยังคงแคร์และตามใจพะพายอยู่เรื่อย


“อะ... โอ้ย” เสียงของราตรีดังขึ้นพร้อมกับแรงกระตุกของเสื้อเมฆา คุณหมอตัวเล็กหันไปมองเธอก็ต้องเจอกับราตรีที่นั่งกุมท้องอยู่ที่พื้น


“คุณราตรี คุณเป็นอะไร” เมฆาตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นสภาพของราตรี


“ฉันเจ็บท้อง ช่วยด้วย” ราตรีว่าเสียงแผ่ว เธอน้ำตาไหลออกมา เมฆายิ่งตกใจ อย่างที่รู้ว่าราตรีเธอท้อง และอาการแบบนี้มันก็มีไม่กี่อย่าง


“เจ็บยังไงครับ คุณค่อยๆลุกนะครับ คุณโอเคมั้ย” เมฆาช่วยพยุงราตรีให้ขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้อีกรอบ ราตรีไม่มีอาการตกเลือดแต่อย่างใด แต่อาการเธอก็ดุน่าเป็นห่วงมากตอนนี้


“ไม่ไหวแล้ว ฮือ... ฉันเจ็บ” ราตรีกุมท้องตัวเองแน่นแล้วร้องไห้โฮ


“ป้าเนียนครับป้าเนียน” เมฆาตะโกนเรียกเมื่อเห็นว่าอาการของราตรีเริ่มแย่ลง


“มีอะไรคะคุณหมอ” ป้าเนียนออกมาจากห้องครัวด้วยใบหน้าตื่นๆ


“ช่วยไปบอกคนงานแถวนี้ให้ขับรถไปส่งผมกับคุณราตรีที่โรงพยาบาลหน่อยได้มั้ยครับ เร็วๆเลยนะครับ” เมฆาสั่ง เนียนหันมามองราตรีเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าเข้าใจ


เมฆามองราตรีที่ตัวงอและซบหน้าลงไปกับโต๊ะ เขาช่วยพยุงเธอขึ้นอย่างระมัดระวัง แต่ด้วยร่างที่อ่อนปวกเปียกของหญิงสาวทำให้เมฆาตัดสินใจอุ้มเธอขึ้น ราตรีเป็นคนตัวเล็กไม่ต่างจากพะพายมากเท่าไหร่ ทำให้ง่ายต่อการอุ้ม แม้เมฆาไม่ใช่คนตัวใหญ่อะไร แต่เขาก็แข็งแรงพอที่จะอุ้มเธอขึ้น แม้จะทุลักทุเลไม่น้อย


“ขอโทษนะครับคุณราตรี” เมฆาพูดเมื่อเขาถือวิสาสะอุ้มเธอขึ้น


เมื่อมาถึงหน้าบ้านก็เจอรถของไร่เพียงระพีจอดรออยู่แล้ว เมฆาพาราตรีเข้าไปนั่งข้างหลังแล้วเขาก็เข้าไปนั่งตามอย่างรวดเร็ว


“ป้าเนียนช่วยบอกดินว่าผมพาราตรีไปโรงพยาบาลนะครับ แล้วจะรีบกลับมา” เมฆาสั่งเนียนไว้ เขาไม่มีเวลาพอที่จะโทรหาเพียงดินตอนนี้


เนียนรับคำอย่างว่าง่าย และรถของไร่เพียงระพีก็แล่นออกไปจากไร่ เมฆาคอยถามอาการของราตรีเป็นระยะๆ เธอมีอาการไม่ค่อยดีอย่างเห็นได้ชัด


ต้องเป็นตอนที่เพียงดินสะบัดเธออกแน่นอน ราตรีกำลังท้องอ่อนๆแน่นอว่าง่ายต่อการแท้ง ถึงจะรู้ว่าเธอเป็นคนยังไง แต่แบบนี้มันก็โหดร้ายกับเธอไม่น้อยเหมือนกันนะ


ราตรีน้ำตาไหลเรื่อยๆ เธอเจ็บไปหมด ร่างบางเอนตัวลงกับเบาะรถ


เอี๊ยด!


มาได้ครึ่งทางรถก็หยุดชะงักจนเมฆาต้องไปคว้าตัวราตรีไว้ไม่ให้เธอกระเด็นไปทางอื่น เขาขมวดคิ้วแล้วหันไปมองคนงานของไร่เพียงระพี


“มีอะไรเหรอครับ” เมฆาถาม


“เฮ้ย!” ไม่ทันได้คำตอบเสียงเคาะประตูรถก็ดังขึ้นพร้อมกับชายฉกรรจ์อีกสองสามคนที่ถือปืนอยู่


“อย่าเปิดประตูนะพี่” เมฆาเห็นท่าไม่ดีเลยสั่งไม่ให้คนงานเปิดประตูรถ


“เปิดประตูเดี๋ยวนี้ มึงจะเปิดไม่เปิด!” เสียงตะคอกดังจากนอกรถพร้อมกับปืนที่ถูกจ่อเข้ามา เมฆาใจหล่นวูบ เกิดมาเพิ่งจะเคยเจอปืนจ่อแบบนี้


“เอายังไงดีครับคุณหมอ” คนงานลนลานถาม


“โอเคๆ เดี๋ยวฉันคุยเอง” เมฆาทำใจดีสู้เสือ เขาบอกให้คนงานเปิดประตูแล้วลงไปนอกรถ


ร่างเล็กใจสั่นระรัวเมื่อเห็นปืนกระบอกโต นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย


“มีอะไรรึเปล่า” เมฆาเงยหน้าถามผู้ชายร่างยักษ์ตรงหน้า


“มึงไม่เกี่ยว กูต้องการตัวเมียไอ้พงศ์” ร่างของเมฆาถูกผลักออกก่อนที่ชายคนนั้นจะกระชากประตูออกแล้วดึงราตรีออกมา ราตรีล้มลงจนเมฆาต้องถลาเข้าไปช่วย


“เธอกำลังแย่ ผมต้องพาเธอไปโรงพยาบาลเดี่ยวนี้ คุณมีเรื่องอะไรก็ไปคุยกันหลังจากนี้” ด้วยความเป็นห่วงคนไข้มากกว่าทำให้เมฆาโพล่งออกไปแบบนั้น สายตาเหี้ยมนั้นตวัดมามองอย่างรวดเร็ว


“มึงอย่าเสือก กูจะเอาอินี่ไป พ่อมันมีเงินเยอะนี่ คงจะใช้หนี้แทนลูกเขยเหี้ยๆที่หนีไปได้” คนร้ายเข้ามากระชากราตรีออกมาจากเมหาอีกรอบ


“แต่ถ้าไม่พาเธอไปโรงพยาบาลตอนนี้เธอต้องแย่แน่ และหมออย่างผมก็ไม่ปล่อยให้คุณพาคนไข้ของผมไปแน่นอน” เมฆาว่าอย่างไม่กลัวลูกปืน คนงานของไร่น้ำรินมองแล้วตัวสั่นงก


“เป็นหมอใช่มั้ยมึงน่ะ” ปืนกระบอกยาวชี้มาตรงหน้าเมฆา เมฆาแอบสั่นเล็กน้อย


“ชะ...ใช่” เขาตอบอย่างหวาดๆ


“อินี่มันจะตายใช่มั้ย งั้นมึงก็มากับมัน เพราะยังไงกูก็ต้องเอาตัวมันไปอยู่ดี เฮ้ย! มึง มาลากตัวไอ้หมอนี่ไปดิ” ประโยคหลังหันไปสั่งลูกน้อง


เมฆาหน้าซีดเมื่อเขาถูกล๊อคโดยชายตัวใหญ่อีกคน


“พวกคุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ บ้านเมืองมีขื่อมีแปจะมาข่มขู่และพาตัวคนอื่นไปแบบนี้ไม่ได้” เมฆาดิ้น


“ปากมากนะมึง ถ้าไม่อยากตายก็หุบปาก พามันไปขึ้นรถ เอาอินี่ไปด้วย” หัวหน้าของพวกมันผลักราตรีให้ลูกน้องอีกคนก่อนจะตวัดปืนเป็นเชิงให้พาขึ้นรถ


เมฆาพยายามขัดขืนเต็มที่แต่ก็ต้องหยุดเมื่อสัมผัสถึงปลายกระบอกปืนที่ข้างเอว เขามองไปที่คนงานของไร่น้ำริน เป็นเชิงว่าให้รีบหนีไปแล้วไปบอกคนให้มาช่วย


“มึงไปบอกพ่ออิราตรีด้วย ถ้าอยากได้ลูกสาวคืน ให้เอาเงินมาให้กูสามล้าน” ชายร่างใหญ่หันไปพูดกับคนงานของไร่น้ำรินก่อนที่จะตามลูกน้องตัวเองไป


คนงานไร่น้ำรินตัวสั่นงก รีบเข้าไปข้างในรถอย่างรวดเร็วก่อนจะถอยรถกลับไปทางเดิม




















 





ตอนนี้มายาวกว่าปกติ เรื่องกำลังเริ่มแล้ววววววววววว แว้กกกกกกกกกกกก 

[harumi]

 

[farfarneenee]

 

[Supparang-k]

งานเข้า!!!  โอ้ยยยย......เรื่องของคนอื่นทำหมอเมฆซวยไปด้วย

[iceman555]

 

[oppapp]

หมอเมฆกับราตรีอย่าเป็นอะไรนะ

[lizzii]

กำ

[บูมเบส]

ดีๆไม่รู้จักดูแลกันเลยทำแต่เรื่องไม่เป็นเรื่อง