ตอนที่ 78 ตอนที่ 79 น้องฐาคนเดิม....
ฐา.......
สัญญานะว่าจะไม่รักใครมากกว่าตัวเอง....
สัญญานะว่าจะไม่ทำอะไรโง่ๆ อีก.... สัญญา.......
จะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว.....
“อย่าไปได้ไหม? จะให้เราทำยังไงก็ได้ เราทำให้โรจน์ได้ทุกอย่าง....”
“ทุกอย่าง.... มึงเป็นผู้หญิงให้กูได้ไหมล่ะ”
ผู้หญิง...... จะให้ทำยังไงถึงจะเป็นได้.....
ต้องกินยาใช่ไหม? แค่ไหนล่ะถึงจะพอ......
สองแผงเหรอ? หรือห้าแผงดี....
“ฐา..... แกทำบ้าอะไร” เสียงโวยวายของออยทำให้หนูสะดุ้ง แต่มันก็มาเมื่อหนูกินยาทั้งหมดนั่นไปแล้ว....
ไม่ใช่ พารา ยาฆ่าหญ้า หรือแม้แต่น้ำยาล้างห้องน้ำ
มันก็แค่ ยาลดฮอร์โมนเพศชาย เท่านั้นเอง......
ออยมันไม่รอช้าหรอก มันรีบลากหนูออกไปจากห้อง หนูยังมีสติอยู่ถึงพยายามดื้อดึงไม่ยอมไปไหน
“แม่.....ฐากินยาฆ่าตัวตาย” ออยมันตะโกนลั่น จนแม่ ทับทิมกับยายพากันวิ่งมาดู
หนูไม่รู้จะบอกยังไง หนูไม่ได้อยากฆ่าตัวตาย แต่หนูอยากเป็นผู้หญิงต่างหาก
แต่สายตาผิดหวังเสียใจของทุกคนทำให้หนูเลิกดิ้นรนทันที ยอมตามแม่ขึ้นรถไปโรงพยาบาล...
การล้างท้องเป็นอะไรที่ทรมานมาก.... เค้าเอาสายยางเข้าทางจมูก แล้วดูดเอายาที่กินเข้าไปออกมา ในตอนที่หนูยังมีสติ....
หมอรู้ไหมคะ ไอ้ยาที่หมอพยายามจะเอาออกมานั้น มันราคาแพงแค่ไหน.... มันไม่ใช่พาราสองเม็ดบาทนะหมอ...
.
.
.
.
.
หนูจำไม่ได้ว่าหลับไปตอนไหน แต่เมื่อตื่นขึ้นมาก็ยังอยู่ในโรงพยาบาล แต่หลายอย่างมันเปลี่ยนไป....
มันเจ็บปวด มันทรมานมากกว่าเดิมหลายเท่า หนูปวดขา... ปวดหัวเหมือนมันจะระเบิด....
“น้องฐา ......น้องฐา” เสียงผู้ชาย....ที่เรียกชื่อหนูล่องลอยเข้ามา เขากุมมือหนูไว้แล้วบีบแน่น หนูค่อยๆ หันไปมองทางเขา หมอล้างท้องเอายาออกไปแล้ว ตอนนี้หนูก็ไม่ได้เป็นผู้หญิงแล้ว แต่มันก็ยังมา....
โรจน์......
หนูข่มกลั้นความเจ็บปวดแล้วหันไปมองหน้ามัน ถ้าการทำแบบนี้ทำให้มันกลับมาได้ หนูจะไม่มีวันเสียใจเป็นอันขาด.... แต่เมื่อเพ่งมองไปยังคนที่อยู่ข้างๆ แล้วจับมือหนูไว้ กลับไม่ใช่ จะพยายามเพ่งสักเท่าไร ก็ยังไม่ใช่ หนูจะทำอย่างไรได้นอกจากรู้สึกผิดหวัง.... รีบดึงมือออกทันที
“คะ....คุณ....เป็นใครคะ...ครับ”
สายตาของเขาตกใจระคนผิดหวัง หรือว่าเราจะรู้จักกันมาก่อน แต่ทำไมหนูนึกไม่ออกล่ะ
“ไม่เอาน่า.... พี่รู้ว่าพี่ผิด รู้ว่าพี่ทำไม่ดี พี่ขอโทษ แต่น้องฐาอย่าแกล้งพี่แบบนี้ได้ไหม”
หนูพยายามมองเขา พยายามจะคิด... แต่ยิ่งทำหัวก็ยิ่งปวดขึ้นมาอีก...
“ฐา..... แล้วมึงจำกูได้ไหม?” ผู้ชายหน้าสวยอีกคนหันมาถาม.... หนูหันไปมองเขา กู.....เลยเหรอ? ใครคนนี้สนิทกับหนูขนาดนั้นเลยเหรอ? ทำไมหนูไม่เห็นจำได้
หนูส่ายหน้าช้าๆ รู้สึกแย่ที่จำเขาทั้งสองคนไม่ได้เลย ยิ่งคิดหนูก็ยิ่งปวดหัว รู้สึกผะอืดผะอมเหมือนอยากจะอาเจียน จนคนหน้าสวยรีบหยิบหากระโถนมาให้....
แล้วนี่มันเกิดอะไรขึ้น หนูแค่...กินยาเกินขนาดแล้วทำไมขาถึงเข้าเฝือกไว้แบบนี้ แผลถลอกตามตัวอีกล่ะ จะเป็นแผลเป็นไหมก็ไม่รู้ ตายแล้ว หมดสวยกันพอดี เครียด...น้องฐาอยากจะเครียด......
หนูพยายามก้มลงมองตัวเองอย่างร้อนรนแต่ยิ่งสังเกตยิ่งพบว่ามีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมากกว่านั้น
“อร๊าย..... อะไรเนี่ย.... นม....” หนูโพล่งออกไปด้วยความตื่นเต้น แม้จะรู้สึกว่าเสียงที่ออกมาจะชัดมั่งไม่ชัดมั่งก็เถอะ แอนโดรคัวร์ห้าแผงมันทำให้ใหญ่ขึ้นขนาดนี้ภายในข้ามคืนเลยเรอะ? อร๊าย....ผมด้วย ทำไมยาวแบบนี้ล่ะ พอเงยหน้ามองอีกสองคนในห้องก็ได้แต่ทำหน้าเจื่อน
พูดอะไรออกไปเนี่ย อายเค้าไหม.....
เดี๋ยวสิ มันชักจะประหลาดมากขึ้นๆ ทุกทีแล้ว... หรือว่านี่จะเป็นแค่ความฝัน
เกิดความเงียบขึ้นอีกครั้ง ในขณะที่เขาสองคนมองหน้ากัน.... พร้อมๆ กับหมอที่เดินเข้ามาดูอาการหนู
“ไหนหมอบอกว่าไม่มีอะไรผิดปกติไง แล้วทำไมน้องถึงจำอะไรไม่ได้....” เสียงพี่ผู้ชายถามหมอซะเสียงดัง
หมอก็หันมาหาหนู
“ไม่ทราบว่าคนไข้ จำตัวเองได้ว่าว่าเป็นใคร....”
“ได้สิ......หนะหนู .....เอ๊ย.....ผม....ชื่อฐา ...ฐาปนันท์ อายุ 17 เรียนอยู่ม.หก โรงเรียน..........” หนูอ้ำๆ อึ้งๆ ตอบกลับไป กลัวจังเลย กลัวว่าคนในห้องจะเถียงว่าไม่ใช่ ถ้าเกิดว่าการที่หนูกินยานั้นเข้าไป....แล้วหมอล้างท้องไม่ทัน แล้ววิญญาณมันกระเด็นเข้าไปสิงร่างคนอื่นขึ้นมาจะทำไง ก็ไม่ยังไง..... ถ้าบังเอิญร่างนั้นเป็นร่างของผู้หญิงก็คงจะดี ขออย่าให้อัปลักษณ์ ตาเหล่ ปากเบี้ยวก็น่าจะพอแล้วมั้ง....
“คงเป็นอาการสมองกระทบกระเทือน ทำให้ความทรงจำบางช่วงขาดหายไป” หมอหันไปหาคนถาม
“แล้ว..นานไหมครับกว่าจะหาย”
“เรื่องนี้หมอคงให้คำตอบไม่ได้ บางรายเมื่อผ่านไประยะหนึ่งความจำอาจจะกลับมาเอง หรือในบางรายอาจจะจำไม่ได้ตลอดไป ผมคิดว่าควรดูแลให้กำลังใจผู้ป่วย พาไปสถานที่ที่เคยไป ทำอะไรที่เคยทำ อาจจะช่วยฟื้นความจำได้เร็วขึ้นนะครับ” แล้วหมอก็เดินออกไป
ผู้ชายคนนั้นหันมามองหนู....ด้วยแววตาเจ็บปวดจนหนูพลอยเศร้าตามไปด้วย หนูก็ไม่ได้อยากลืมหรอกนะ แต่คนมันจำไม่ได้นี่นาแล้วจะให้ทำยังไงล่ะ
นอกจากเขาสองคนแล้ว ยังมีคนแวะมาเยี่ยมอีกเรื่อยๆ เสียงเปิดประตูทำให้หนูผวา....เพราะทุกครั้งที่ตื่นแล้วเห็นหน้าผู้มาเยี่ยมก็ต้องมาปวดหัวทุกครั้งเพราะจำชื่อและเรื่องราวของพวกเขาไม่ได้เลย ทุกคนล้วนเป็นคนที่หนูไม่รู้จัก พอหนูบอกว่าจำไม่ได้ก็ได้รับแต่ใบหน้าและดวงตาแสดงความผิดหวังกลับมาตลอด จนหนูเหนื่อยที่จะพบใคร จนบางครั้งต้องแกล้งหลับ
เงียบ.... ทุกอย่างเงียบ.... มีเพียงเสียงฝีเท้าที่ก้าวเข้ามาใกล้ เสียงอะไรดังกรอบแกรบอยู่เบื้องหลัง
“น้องฐา...ชอบดอกกุหลาบใช่ไหมคะ”
เสียงนี้... หนูพอจะจำได้ จึงลืมตาแล้วพลิกตัวกลับไปมอง เป็นเขาอีกแล้ว... เขากำลังจัดดอกกุหลาบในแจกันข้างเตียง
“ถ้าชอบ พรุ่งนี้พี่จะซื้อมาอีก....” เขาบอกและยิ้มอ่อนโยนให้หนู
“พะ...พี่... ชื่อ...อะไรคะ...เอ่อ...ครับ” หนูถามเขาช้าๆ หลังจากตื่นขึ้นมา หนูรู้สึกว่าพูดตะกุกตะกัก ติดอ่างบ่อยๆ จนบางทีก็ไม่อยากจะพูดอะไรนัก ทั้งๆ ที่ความจริงหนูออกจะเป็นคนพูดมาก
“โต้งค่ะ.... พี่ชื่อโต้ง” ค่ะเหรอ? หนูมองหน้าเขา รู้สึกแปลกๆ ที่ได้ยินผู้ชายแมนๆ พูดคะขา แต่น่าแปลกยิ่งกว่าที่เมื่อออกมาจากปากผู้ชายตรงหน้ากลับฟังแล้วนุ่มหูอย่างประหลาด
“แล้ว....นี่...ผมเป็นอะไรเหรอครับ” หนูถามอ้อมแอ้ม.... เขานิ่งไป คล้ายลำบากใจจะพูด....
“แทนตัวเองว่าหนูแล้วลงท้ายด้วยค่ะสิ..ถนัดกว่าหรือเปล่า” อะ....ก็จริงอ่ะนะ....
“นะ....หนู...เป็นอะไรไปเหรอคะ”
“น้องฐาถูกรถชนค่ะ”
“รถชน.... พะ...พี่...เป็นคนขับรถชนหนูเหรอ”
เขาส่ายหน้า....
“คนที่ขับรถชนน้องฐาเค้ามีประกัน ก็เลยไม่มีปัญหาอะไร พี่มัวแต่เป็นห่วงเรื่องอาการเจ็บจนไม่ได้สนใจเรื่องนั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยโทรไปคุยกับเค้าอีกทีเรื่องประกัน”
เขาเงียบแล้วนั่งลงข้างๆ
หนูรู้สึกอึดอัดเหลือเกิน.... คนอื่นๆ ที่มาเยี่ยม อยู่ไม่นานก็กลับไป รวมถึงกิ๊งผู้ชายหน้าสวยคนนั้นด้วย แต่พี่โต้งคนนี้ หลังจากกลับไปตอนเมื่อตอนสาย เขาก็กลับมาอีกครั้งด้วยชุดใหม่ หลังจากหนูทานข้าวกลางวันแล้วพี่โต้งก็ลงไปซื้อขนมปังมาให้เพราะหนูกินอะไรไม่ค่อยลง ตอนบ่ายๆ กลับมาพร้อมช่อดอกไม้
หนูไม่กล้าถามว่าเขาจะอยู่ตรงนี้อีกนานไหม.... มันรู้สึกเขินๆ ที่มีคนที่ไม่รู้จักมานั่งเฝ้าตลอดเวลา.. ทีแรกหนูคิดว่าเขาอาจจะเป็นแค่คนรู้จัก แต่ก็เหมือนไม่ใช่ พอรู้ว่าถูกรถชนก็คิดว่าเขาอาจจะเป็นคู่กรณี แต่มาถึงตอนนี้ หนูยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร และหนูไม่กล้าถามซ้ำอีก เพราะคำแรกที่หนูถามเค้า ทำให้เค้าหน้าเสีย
เราสองคนนั่งอยู่ด้วยกันในความเงียบ หนูรู้สึกอ่อนเพลียแต่เพราะต้องอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าสองต่อสองจึงนอนไม่หลับ รู้สึกปวดหัว เจ็บแผล และสับสนไปหมด
แอ๊ด...... หนูขยับตัวผงกหัวมองที่ประตู นึกดีใจที่มีคนมาทำลายความเงียบ และเมื่อเห็นหน้าผู้มาเยือนหนูยิ่งดีใจใหญ่ เพราะมันเป็นคนแรกที่ตื่นขึ้นมาแล้วหนูรู้จัก
“ออย.....” หนูเรียกด้วยน้ำเสียงเหมือนจะร้องไห้ หนูไม่เคยรู้สึกอยากเจอมันขนาดนี้มาก่อน..
“โทษทีที่มาช้า นี่แกเป็นไงบ้าง” มันถามพลางกวาดตามองร่างของหนูไปทั่ว หนูก็ไม่รู้จะบอกมันยังไงเหมือนกัน เพราะไม่มีใครบอกอะไรหนู หนูรู้แค่ว่าตัวเองโดนรถชน หัวแตก ขาหัก แค่นั้นเอง เรื่องราวก่อนหน้านั้นเป็นยังไงหนูจำไม่ได้เลย.... อ้อที่สำคัญ หนูความจำเสื่อม....ด้วยอีกอย่าง
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น... ผมบอกแล้วใช่ไหมให้พี่ดูแลมันดีๆ นี่อะไร? วันเดียว.... พี่ปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง” พอออยเห็นว่าหนูเป็นยังไงบ้างมันก็ไม่พูดอะไรกับหนูแต่หันไปวีนใส่พี่โต้งทันที ด้วยท่าทางและน้ำเสียงที่บ่งบอกว่าโมโหจัด
“พี่ขอโทษ พี่เสียใจ..... มันเป็นความผิดของพี่เอง” พี่โต้งพูดได้แค่นั้น ไม่เถียง ไม่โวยวาย มีแต่คำตอบเศร้าๆ
“ใจเย็นๆ ก่อนออย พี่เค้าไม่ได้ขับรถชนฉันนะ แกไปว่าเค้าทำไม”
“รู้แล้ว... ที่ด่าเพราะเค้าดูแลแกไม่ดีต่างหาก แกไม่ต้องมาเข้าข้างเขาเลยนะ”
“เปล่า.... แต่เค้าไม่ได้เป็นอะไรกับฉันนี่ แล้วจะเป็นความผิดของเขาได้ยังไง”
“ทำไมจะไม่ได้เป็น... นี่แก.....” ออยหันมามองหนู สายตาของมันดูตกใจ มองหน้าหนูแล้วหันไปมองพี่โต้ง...ด้วยสายตาที่แสดงถึงคำถาม
“น้องฐาจำพี่ไม่ได้.....” พี่โต้งบอกออย น้ำเสียงของเขาเศร้าจนหนูก็พลอยรู้สึกผิดไปด้วย
“นี่แก...แกล้งใช่ไหม? พี่โต้งทำให้แกเสียใจมากจนแกอยากจะเอาคืนใช่หรือเปล่า บอกมาเถอะ ฉันไม่บอกเขาหรอก” เสียงออยถามอย่างคาดคั้นเมื่อพี่โต้งเดินออกไปข้างนอก เหลือเพียงหนูกับออยในห้องเพียงสองคน
“เอาคืนอะไรเล่า... ฉันจำไม่ได้จริงๆ ฉันไม่เข้าใจเลยออย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉันแค่กินยาฮอร์โมนมากไปเท่านั้น ทำไมตื่นขึ้นมามันถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ รถชนอะไรกัน....แล้วคนพวกนั้นอีก พวกเค้าเป็นใคร ฉันไม่เห็นรู้จักสักคน” หนูโวยวายยืดยาว ความอัดอั้นทำให้ร้องไห้ออกมาในที่สุด
“ฐา ไอ้เรื่องที่แกกินยาบ้านั่นน่ะมันผ่านไปปีกว่าแล้วนะ แกจบม.หกจนเรียนมหาลับแล้ว... แกลองมองตัวเองดีๆ สิ มันเปลี่ยนไปตั้งเยอะ” ออยบอก พอเห็นหน้าที่เหมือนไม่เชื่อของหนูมันก็จิ๊ปากแล้วหันไปเปิดกระเป๋าเป้แล้วหยิบกระจกเล็กๆ ออกมา...
หนูหยิบกระจกขึ้นส่องดูหน้าตัวเอง ถึงจะยังหน้าเดิมไม่เปลี่ยน แต่ก็มีอะไรที่เปลี่ยนไปเยอะ ผิวอาจจะไม่ได้ขาวอะไรนัก แต่ก็เนียนนุ่ม ผมที่ยาวขึ้นจากเดิมมาก กับใบหน้าที่หวานกว่าเดิมขึ้นมาอีก
หัวใจหนูเต้นตึกตัก ..... ถึงจะไม่ได้เหมือนผู้หญิงเป๊ะ แต่ก็รู้สึกว่าตัวเองสวยขึ้นอยู่ดี....
“ออย....นี่ฉันจริงๆ เหรอ....” หนูถามด้วยน้ำเสียงลอยๆ มันดีใจจนบอกไม่ถูก
“ก็ใช่น่ะสิ....”
ความฝันที่อยากจะเป็นผู้หญิงอยู่ใกล้แค่เอื้อม... ผมก็ยาว นมก็มี หน้าก็เด้ง ถ้ามีตังค์แล้วไปทำข้างล่างก็ผู้หญิงแล้วอ่ะ ...
“ออย...เปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้... นี่ถ้าฉันกลับไปหามัน ....โรจน์...มันจะกลับมาหาฉันไหม....” หนูเอ่ยถามคล้ายจะขอกำลังใจ....
“ฐา....อย่าบ้านะ นี่มันผ่านไปเป็นปีแล้ว ป่านนี้ไอ้โรจน์มันเอาชะนีจนเป็นเอดส์ตายไปแล้วมั้ง หยุดคิดที่จะกลับไปหาผู้ชายเหี้ยๆ แบบนั้นได้เลย”
“แต่ฉันรักมันนี่ ถ้าไม่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วฉันจะสวยไปทำไม เป็นผู้หญิงไปเพื่อใครล่ะ?” หนูพูดขึ้นมาทั้งน้ำตา...
“เพื่อตัวเองไง... อีกอย่าง....ตอนนี้แกก็มีแฟนใหม่แล้วด้วย”
หือ...... หนูเลิกคิ้ว หันไปมองออยด้วยรอยยิ้มรู้ทัน
“ตลกแล้ว อย่ามาอำ ฉันรักโรจน์คนเดียวเท่านั้น ไม่มีวันที่จะรักคนอื่นได้อีกหรอก”
ปึ้ง......เสียงบางอย่างที่ดังขึ้นทำให้หนูสะดุ้ง.... หันไปมอง.... เห็นพี่โต้งยืนอยู่ที่ประตู แววตามีแววเจ็บช้ำอย่างปิดไม่มิด เขามองหนู จ้องมองจนหนูรู้สึกกลัว..... หนูทำอะไรไม่ถูก ไม่ชอบสายตาแบบนั้นแต่มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้หนูไม่ได้ทำอะไรผิด หนูแค่บอกในสิ่งที่ตัวเองคิด แค่พูดถึงคนที่คิดถึงแค่นั้นเอง....
หนูมองเขากลับไป แววตาไม่ได้สำนึกผิดเลย เพราะพี่เขาก็เสียมารยาทด้วยที่มาแอบฟังสาวๆ คุยกันแบบนี้ ในที่สุด พี่เขาก็เป็นฝ่ายยอมแพ้หมุนตัวแล้วเดินออกจากห้องไป หนูมองประตูที่ค่อยๆ ปิดลงดังกริ๊ก รู้สึกใจหายขึ้นมา ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่า เป็นเพราะอะไร.....
“ไม่ตลกนะฐา.... เพราะมันคือเรื่องจริง ทางที่ดีแกอย่าพูดถึงชื่อไอ้โรจน์โดยไม่จำเป็นอีก.... พี่โต้งเขาขี้หึงมาก ฉันไม่อยากให้เขาโกรธแก”
“พี่โต้งเหรอ? เกี่ยวอะไรกับพี่โต้งล่ะ?” หนูหันไปถามงงๆ
“ไม่เกี่ยวได้ไง ก็พี่โต้งนี่ล่ะ ที่เป็นแฟนใหม่แก”
ฮะ..............ว่าไงนะ ........ ไม่จริงน่า..... 
.............................
ว้ายๆ เดาถูกตั้งหลายคน ฮ่าๆๆๆ สงสารพี่โต้งเถอะ โดนเอาคืนเละแน่ๆ
แต่น้องฐาไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่ ทำไปเพราะจำไม่ได้จริงๆ
ถ้าความจำดี ๆ น่ะเหรอ ตื่นขึ้นมาเจอหน้าพีโต้งคงร้องห่มร้องไห้แล้วผวาเข้ากอด
ขอร้องว่าอย่าทิ้งหนูไปไหนแล้วแหละ....
โพลล์
หัวข้อ: ♥!!พี่คะ รับกะเทยทานเพิ่มไหมคะ!!♥ <รีปรินต์น้องฐา -29กพ. 63 รายละเอียดหน้า 190> (อ่าน 1232470 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก