ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.0ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ
เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้ มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย ทำได้ แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute ได้ ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
7.1 นิยาย 1 ตอน จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
- 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ
8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป
http://www.thaiboyslove.com ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป
11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว
บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป
12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ
15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
(กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail
16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข
17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................
วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
**********************************************
ตอนที่ 1
มันเป็นเวลาห้าทุ่มของวันทำงานวันหนึ่งของผม ที่เลวร้ายที่สุด เมื่อรู้ตัวเองเผลอทำแฮนดี้ไดร์ฟที่มีเอกสารสำคัญของบริษัทก่อนกลับบ้านเมื่อตอนเย็นด้วยความเบลอ ผมคุ้ยถังขยะทั่วออฟฟิศแล้วก็ยังไม่เจอ เลยค่อยๆไล่ลำดับเหตุการณ์ว่าผมไปไหนมาบ้างทั้งวันนี้ มีอยู่ที่เดียวที่นึกได้คือที่ดินเปล่าผืนหนึ่งย่านชานเมืองบางนาที่ผมเพิ่งมาดูกับลูกค้าเมื่อบ่ายนี้ และตอนนี้ผมก็อยู่ที่นั่น กำลังก้มๆเงยๆใช้ไฟฉายส่องไปตามพงหญ้าบริเวณที่ผมจำได้ว่าเดินมาดูเมื่อตอนบ่ายเพื่อหาของสำคัญ ผมนึกตำหนิตัวเองกับความสะเพร่าไม่สมวัยและตำแหน่งในบริษัท และบ่นคนเลือกทัมป์ไดร์ฟอันนี้ว่าทำไมต้องเป็นสีดำและอันเล็กกว่าปกติด้วย ผมก้มๆเงยๆไล่หาอยู่สักพักจนเหงื่อแตกทั้งตัว ห้าทุ่มแล้วแต่อากาศยังร้อนอบอ้าวจนผมเริ่มล้า แต่ก็ยัง....
ผมใช้ไม้ที่หาได้แถวนั้นเขี่ยๆพงหญ้าไม่ไกลจากจุดแรกและก็เจอ ผมดีใจจนน้ำตาจะไหล รีบเก็บเจ้าตัวแสบนี่ใส่กระเป๋ากางเกงและรีบออกจากที่นี่
แต่ก็ชะงักเมื่อเจองูเห่าตัวใหญ่เลื้อยมาขวางหน้าและแผ่แม่เบี้ยขู่ แม้จะขู่นิ่งๆก็ทำ ผมถอยกรูดด้วยความตกใจจนสะดุดล้มศอกลงพื้น ผมพยายามตั้งสติเพื่อจะหนีงูตรงหน้า แต่ทันใดนั้นผมก็เห็นเงาผู้ชายคนนึงย้อนแสงมายืนข้างหลังห่างจากงู เขาพนมมือท่องคาถาแค่ไม่กี่วิ งูก็เลื้อยไปจากผม
โอ๊ย!คุณครับ ผมจะเป็นลมเกิดมาไม่เคยกลัวอะไรจนฉี่จะราดแบบนี้ และผู้ชายคนนั้นล่ะ
"ปลอยภัยแล้วล่ะคุณ งูไปแล้ว" เสียงห้าวๆสำเนียงแปร่งๆของผู้ชายคนนั้นตะโกนบอกผม
"ขอบคุณครับ"
"คุณลุกไหวเปล่าผมเข้าไปนะ"
ยังไม่ทันที่ผมจะปฏิเสธเขาก็วิ่งเข้ามาพยุงผมอย่างรวดเร็ว ผมเสี่ยงคว้ามือของเขาที่ยื่นมารอ มือสากหน้าดึงผมให้ลุกขึ้น แขนอุ่นๆของเขาค่อยพยุงผมออกจากที่นี่ หัวใจผมเต้นรัวต่อไม่หายเมื่อได้สัมผัสความอบอุ่นที่โอบผมไว้ กลิ่นสาปหนุ่มที่เจือกับกลิ่นเมนทอลจากตัวเขาทำให้ผมอุ่นใจ เขาค่อยพาผมไปยังหน้าโครงการที่มีไฟจากสปอร์ตไลท์
"โอ้โหมีแผลด้วยนี้" เขาเห็นแผลที่แขนผมทั้งสองข้างเพราะล้มตรงดินลูกรังพอดี ตอนนี้สภาพผมคงมอมแมมน่าดู
"ป่ะ เข้าไปทำแผลที่หอผมก่อน"
ผมเงยหน้าจากการดูแผลเลือดซิปๆของตัวเองเพื่อจะปฏิเสธเขา แต่พอเห็นเขาในชุดเสื้อยืดกางเกงวอร์มรองเท้าแตะกำลังก้มลงช่วยปัดเศษหน้าตามตัวให้ผมก็อดยิ้มไม่ได้ ซื่อจริงนะ...
"อืม ไปสิ ขอบคุณนะครับ"
เขาลุกขึ้นมาและเดินนำผม ก่อนจะหันมาถามผมที่เดินข้างๆ
"ไปทำอีท่าไหนถึงมานี่ได้ล่ะคุ้นน"
สำเนียงแปร่งๆนั้นถามผมแบบขบขันปนห่วงใย
"ผมทำของหายเมื่อบ่ายที่นี่อ่ะ นึกได้ เลยมาหาดู เจอนะและก็เจองูอย่างที่เห็นนี่ล่ะ"
"อ๋อ คุณเป็นอะไรอ่ะ วิศวะ หรือนายหน้า"
"วิศวะ"
เขาหยุดทันที "โอ๊โห้!!"
"โอ้โหอะไร ก็คนทำงานเหมือนกัน"ผมบอกเขา
"อีกไกลมั้ยอ่ะที่พักคุณ"
"ข้างหน้านี่ไง ถึงแล้ว"
ผมหันตามไปก็เห็นหอพักสองชั้นที่เปิดไฟสว่างด้านหน้ามีโต๊ะม้าหินสองสามตัวเรียงอยู่
"รอตรงนี้นะ เปิดน้ำล้างแผลเองนะเดี๋ยวผมเอายามาใส่ให้
เขาพยักเพยิดไปทางก๊อกน้ำเตี้ยๆด้านขวาของพุ่มไม้ก่อนจะเดินหายไปทางซ้ายมือที่ห้องพักชั้นล่าง และออกมากับกล่องพลาสติกใส่เครื่องมือปฐมพยาบาล
"ล้างน้ำแล้วนะ"
"อื้อ"
ผมพลิกแขนให้เขาใส่ยาแดง
"ไม่ใช่น้อยเลยนะเนี่ย.." เขาอุทานขณะค่อยๆทายา แต่ผมมองสำรวจหน้าเขาชัดๆ ผู้ชายผิวคล้ำโครงหน้าชัดเจนสไตล์หนุ่มอิสานผู้ช่วยชีวิตผมจากงูพิษเมื่อกี๊..
น่ารักดีเนอะ...
ใจผมเต้นอีกแล้ว.....
"อ่ะเสร็จแล้ว"
ผมได้สติก็ยิ้มรับและขอบคุณเขา อ่อใช่ ผมน้องให้สินน้ำใจตอบแทน เลยรีบหยิบเงินสามพันในกระเป๋าสตางค์ส่งให้
เขามองหน้าผมทำแกล้งเป็นเคือง
"ไม่ต้องหรอกคุณ ผมแค่ผ่านไปเจอพอดี"
"นะ คือ..."
"เอาน่า คุณปลอดภัยแล้วนะ"
"ขอบคุณมากนะครับ" ผมยกมือไหว้เขา และเขาก็รับไหว้ยิ้มๆ ถ้าเขาไม่ยิ้มหน้าจะดุเหมือนกันนะ แต่รู้มั้ยว่ายิ้มแบบนี้ล่ะ มีเสน่ห์เป็นบ้าเลย
ได้!!ไม่รับเงินใช่มั้ย
"คุณชื่ออะไรอ่ะครับ" ผมรีบถามเขา
"เสรี คุณล่ะ"
"คเชนท์ครับ เรียกผมเชนนะครับคุณเสรี"
"อืม เรียกผมเสเฉยๆก็ได้"
"เอ่อ คุณเสครับ ถ้าไม่รังเกียจ วันหลังผมขอเลี้ยงข้าวคุณซักมื้อได้มั้ยครับ"
"ได้สิ" เขาตอบรับด้วยยิ้มมุมปาก
"งั้นผมขอเบอร์คุณเสไว้นะครับ"
"ได้ๆ"
เมื่อแลกเบอร์กันเสร็จผมก็ต้องขอตัวกลับ เพราะดึกแล้ว เขาก็น่ารักมากเดินมาส่งผมที่ปากซอย แถมยังถามว่าทัมป์ไดร์ฟเมื่อกี๊ยังอยู่ดีนะ ก่อนจะขอตัวกลับ ผมรอเขาเดินลับไปจึงรีบเดินไปที่รถ เพราะก็โกหกเค้าล่ะว่านั่งแท็กซี่มา
ผมขับรถกลับคอนโดอย่างมีความสุขที่สุด เพราะหาของเจอหรือรอดชีวิตจากงูเห่า รวมทั้งเจอเสที่มาช่วยผมด้วย
วันรุ่งขึ้นผมรีบโทรหาเสทันที เขารับโทรศัพท์ผมท่ามกลางเสียงดังจ๊อกแจ๊ก ของเด็กๆ แต่ก็คุยจนจบ ว่าเขาขอเลือกเป็นเย็นนี้ที่ร้านจิ้มจุ่มแถวนั้นก็พอ ผมตื่นเต้นนะ เพราะจะได้เจอเสอีกครั้งนึง
พอถึงตอนเย็นผมก็นั่งแท็กซี่ไปจริงๆ เราให้ผมไปรอที่โรงเรียนแห่งหนึ่งแถวเส้นที่ดินนั้น เสเดินมาหาผมในชุดวอร์มที่เป็นเครื่องแบบของโรงเรียน เขาสูงเท่าผมตัวก็หนาพอๆกัน(ผมเล่นฟิตเนสมาหลายปีครับ) แต่ทำไมผมว่าเขาดูดีจังเลยนะ
"มานานยัง"
"ไม่นาน ไปกันเลยมั้ย"
"ป่ะ"
เขาเดินไปกับผม ผมเห็นเขาถือกระเป๋าหิ้วใส่เอกสารมาสองใบเลยอาสาช่วยถือ
"ไม่เป็นไร้..ผมถือได้"
"อีกล่ะ ก็อยากช่วยอ่ะ"
"เหอะๆ ไม่เป็นไรหรอก"
เขายิ้มยวนๆ "นั่งรถเมลล์ได้มั้ย"
"ได้สิ"
ผมตอบรับและรอรถเมลล์หน้ารร.แค่ไม่กี่นาทีรถเมลล์ก็มา และแค่สองป้ายเท่านั้นก็ถึงปากซอยที่มีร้านจิ้มจุ่ม หลังจากเลือกที่นั่งได้แล้วเขาก็ถามผม
"คุณกินเนื้อได้มั้ย"
ผมตกใจกับความใส่ใจเล็กๆน้อยๆของเขา
"กินได้ๆคุณกินอะไรผมกินด้วย"
"อืมงั้นสั่งเลยนะ"
อาหารวันนั้นก็เป็นอาหารจิ้มจุ่มทั่วไป เพียงแต่ผมเห็นเสกินอย่างเอร็ดอร่อย ผมก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก
"คุณเป็นครูเหรอ"
"อื้อ"
"สอนอะไรอ่ะ"
"ลองทายสิ"
"หุ่นอย่างนี้ก็น่าจะ พละ"
"ว้า ทายถูกไม่หนุกเลย" เสจิ๊ปากกวนๆ
"เออปิดเทอมยังต้องไปรร.ด้วยเหรอ" ผมสงสัย
"ไปสิ ไปทำคะแนน ทำเอกสารการสอนส่งผอ.ไง"
"อืม..แล้วคุณเสเป็นที่ไหนเหรอครับ"
"เดาสิ"
"โหย เดาอีกและ ภาคอิสานมันเยอะนะมีหลายจังหวัดอ่ะเดาไม่ถูกหรอก"
"ห่ะๆไม่คิดว่าผมมาจากเมืองน่งเมืองนอกบ้างเหรอ"
"บอกหน่อยผมเดาไม่ถูกหรอก"
"ผมเป็นคนสุรินทร์ เคยไปมะ"
"ไม่เคยอ่ะ...วันหลังพาไปหน่อยสิ"
"ได้เลย มันร้อนมากนะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน"
"ไม่กลัวหรอก กรุงเทพร้อนจะตายยังอยู่ได้เลย ฮ่ะๆ"
เราหัวเราะพร้อมกันก่อนเขาจะถามผมบ้าง
"แล้วคุณล่ะ เป็นวิศวะกร เป็นไงบ้าง จะมาทำอะไรแถวหอผมเหรอ"
"ก็คอนโดลูกค้าน่ะ"
ผมตอบแค่นั้น จะบอกเค้าได้ไงล่ะว่า เป็นวิศวะกรก็จริง แต่เป็นกรรมการผู้จัดการคนหนึ่งของบริษัทด้วย ผมนั่งกินต่อและกรุ่นคิดจะทำไงต่อดีจะชวนเค้ากินเบียร์หรือจะกินแค่นี้แล้วชวนคุยเรื่องอื่นดีมั้ย เพราะกว่าจะหาโอกาสมาเจอเค้าอีกมันก็ยาก
ผมรู้นะ เค้าไม่ได้เป็นแบบผม แต่มันก็นานแล้ว
ที่ผมไม่ได้รู้สึกมีความสุขเมื่อขนาดนี้ แม้ตอนนี้ผมจะมีคนเข้ามาคุยด้วยก็ตาม แต่ทุกคนก็ไม่ให้ทำให้ผมรู้สึกเหมือนที่ผมรู้สึกกับเส อยากเดทกับผู้บ่าวไทบ้านต่อนี่ต้องทำไงน้า
...
"เดี๋ยวกินเสร็จแล้วแยกกันตรงนี้เลยเนอะ"
"อื้อ"
ผมถอนใจก่อนจะตัดสินใจเอ่ยปากบอกเขา
"วันหลังเราเจอกันอีกได้มั้ยครับ"
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
หัวข้อ: [นิยายสั้นไม่กี่ตอนก็จบ] Down to love (จบแล้วค่ะ) (อ่าน 1727 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก