หัวข้อ: - - OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย - - ตอนที่40 (END) P.54 >Up.15/04/14<

[liza sarin]

  ค้างอย่างแรง

[หมูกระต่าย]

คนเขียนใจร้าย  ทำพี่เหนือร้องไห้

[koikoi]

พ่อแม่รักลูกที่สุดนะ

[Mafiaziip]

ไม่มีใคร ยังไงก็มีพ่อแม่

 
 

[thanza1970]

แค่ 3 อาทิตย์เองน่าเหนือ

รออีกอาทิตย์เดียว ก็ครบเดือนแล้ว

 

[Zelsy]

ค้างอะแงๆ

[HanATarO]

อ่านแล้ว งงๆ อ่ะ

แบบว่า เขียนกะริว เค้าไปไหน

แล้ว เขียน ไปเลิกกะ เหนือ ตอนไหนอ่ะ เรางง

หรือเราอ่านข้าม ไม่นะ

 

[sukaz]

 

 

 

[Nano PL]

 

[GintoniC]

แง อิพี่เขียนหายไปไหนเนี้ย

[tuek]

แล้วเขียนหายไปไหนเนี่ย
รอที่เหลือนะค่ะ

[dorabarin]

จะรอนะ
น่าอ่านมากมาย

[tuktik_narak]

เปิดจองนิยาย OMG! หมดกัน..มันเอาผมเป็นเมีย

   เปิดจอง ตั้งแต่วันที่ 15 พ.ย. – 10 ม.ค.
   โอนได้ตั้งแต่วันที่ 15 พ.ย. – 20 ม.ค. (ข้ามปีกันโลด)

รายละเอียดของหนังสือ
   หนังสือเรื่องนี้จะมี 3เล่มจบ (ขนาดA5) 2เล่ม + (ขนาดA6) 1เล่ม สรุปง่ายๆคือมี สองเล่มใหญ่ หนึ่งเล่มเล็กจ้า
   โดยจะแบ่งเป็น
   เล่ม1+2 เป็นเนื้อเรื่องหลัก เขียนเหนือ+ริววิ้สกี้ (45ตอน หรืออาจจะมากกว่านั้นถ้ามันดูน้อยเกินไป)
เล่ม1 ประมาณ 350+ หน้า
   เล่ม2 ประมาณ 350+ หน้า
               +ตอนพิเศษเอาไปแบบเต็มๆ ทั้งหมด8ตอน (มีเฉพาะในหนังสือเท่านั้นไม่ลงเว็บ)
                 -เขียนเหนือ 3 ตอน
        -ริววิสกี้ 3ตอน
        -รวมทุกคน 2 ตอน
      ตอนพิเศษสองคู่หลักแนนจะดูอีกทีนะคะ ถ้าคนสั่งเยอะจะเพิ่มให้อีกสี่ตอนค่ะ เป็นทั้งหมด12ตอนค่ะ

   เล่ม3 ซึ่งเป็นเล่มเล็กขนาด A6 เป็นสเปเชียลพิเศษของเรื่องOMG! เนื้อเรื่องหลักจะเป็นเรื่องราวของพี่แพะกับน้องน้ำแข็ง
   มีประมาณ 200+ หน้า
      เนื้อเรื่องหลักมี 10ตอน (ลงเว็บครบ)
      ตอนพิเศษ 3ตอน (เฉพาะหนังสือไม่ลงเว็บ)
   ปล. ทั้ง3เล่ม ไม่ขายแยกนะคะ ถ้าใครไม่เอาเล่มใดเล่มหนึ่ง ก็คิดราคาเท่าเดิมจ้าไม่แยกขาย
   

ต่อไปเป็นของแถม
สิ่งที่จะได้นอกเหนือจากหนังสือทั้งสามเล่มคือ
-ที่คั่นหนังสือ 3อัน 3ลาย (จำนวนอาจจะเปลี่ยนแปลง)
   -โปสการ์ดขนาด 4*6” 2ใบ 2ลาย (จำนวนอาจจะเปลี่ยนแปลง)
   -มีของแถมอีกอย่างกำลังตัดสินใจ ถ้าได้แล้วจะมาแจ้งให้ทราบจ้า
*พิเศษสำหรับคนที่โอนเงินมา10คนแรกนะคะ มีของพิเศษมอบให้อีก1ชิ้นค่ะ

หน้าปก +ลายที่คั่นและโปสเตอร์
   ตอนนี้อยู่ในช่วงของการออกแบบนะคะ ถ้าทำเสร็จแล้วจะมาแจ้งให้ทราบจ้า
*ตอนแรกแนนจะให้มีการประกวดปกกัน แต่เนื่องจากว่ารายละเอียดหนังสือมันเยอะ ลายของแถมด้วยก็เลยทำเองดีกว่า


ราคา
   หนังสือสามเล่ม + ของแถม พร้อมค่าจัดส่ง ชุดละ 850 บาท
   *ส่งแบบลงทะเบียน ถ้าใครต้องการส่งแบบ EMS ให้แจ้งมา และบวกเพิ่มอีก30บาท เป็นชุดละ 880 บาทนะคะ   
   ในกรณีที่ต้องการรับเอง ราคาหนังสือจะอยู่ที่ ชุดละ 790 บาท


สถานที่นัดรับ
   โรบินสัน จันทบุรี                                   เลือกที่ใดที่หนึ่ง แต่วันเวลารับจะไม่เหมือนกัน
   บิ๊กซี ฉะเชิงเทรา                                    จะแจ้งให้ทราบอีกครั้งค่ะ
   โลตัส Plus Mall (อมตะ) ชลบุรี
ปล. หรือใครสะดวกไปรับที่งานตลาดฟิค #5 ก็ได้นะคะบูธF9 แต่กรณีที่นัดไว้ว่าจะมารับด้วยตนเองแต่ไม่มาและไม่แจ้งล่วงหน้าว่าไม่สะดวกมาแนนจะยึดของแถมทั้งหมดคืนนะคะ


รายละเอียดการส่งหนังสือ
แนนจะรวมยอดก่อนนะคะ ถึงจะส่งจำนวนที่โอนแน่นอนให้โรงพิมพ์ เพราะฉะนั้นหลังการปิดจองปิดโอนแล้ว อาจจะต้องใช้เวลาประมาณ 1-2 อาทิตย์ ในการรอหนังสือมาส่งให้แนน แล้วแนนก็จะรีบแพ็คหนังสือแล้วส่งไปให้อย่างเร็วค่ะ เพราะงั้นทำความเข้าตรงกันด้วยน้า เผื่อบางคนคิดว่าปิดจองปุ๊บแล้วจะได้หนังสือปั๊บ ไม่ใช่จ้า


รายละเอียดการจองและโอนเงิน
ส่งเมลจองมาที่ nan_kotchakornอย่าแสดงเมลบนบอร์ด.com ใช้ชื่อเรื่องว่า “จองนิยายหมดกัน”
   ชื่อ-นามสกุล …………………………………………..
   นามแฝง (ชื่อเล่นก็ได้) .......................................................
   ถ้าจัดส่ง ให้กรอกที่อยู่มาด้วยค่ะ ........................................................... (อย่าลืมกรอกให้ครบ เลขไปรษณีย์สำคัญมาก)
   ถ้านัดรับให้แจ้งสถานที่ .............................................................
   เบอร์โทร ........................................................
   อีเมล .........................................................
จำนวนหนังสือ ………………………………ชุด
   (ถ้ามีเฟสหรือทวิตแนบมาด้วยก็ได้ค่ะ)

   เมื่อส่งเมลมาแล้ว แนนจะส่งเมลยืนยันกลับไปให้นะคะ  เมื่อได้เมลยืนยันแล้วสามารถโอนเงินมาได้ที่
   ชื่อบัญชี น.ส.กชกร โฮ่สิริวันชัย (Kotchakorn Hosiriwanchai)
   เลขบัญชี 981-9-16040-5 สาขาตลาดบูรพาบางวัว
   บัญชีออมทรัพย์ ธ.กรุงไทย

   หลังจากโอนเงินแล้ว ให้ส่งเมลมาแจ้งการโอนงานว่า “โอนเงินนิยายหมดกัน”
   ชื่อ-นามสกุล
   รหัสจอง
วันที่-เวลา ที่โอน
   จำนวนเงินที่โอน
   *ถ้าโอนมาเป็นเศษสตางค์ไม่ต้องแนบสลิปมาก็ได้ค่ะ แต่ถ้าโอนพอดีรบกวนแนบสลิปด้วยนะคะจะได้ง่ายเวลาตรวจสอบ

   เมื่อเสร็จจากตรงนี้แนนกจะส่งเมลให้อีกรอบนึงนะคะ เป็นอันว่าเสร็จพิธีเน้อ หวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะมีคนสนใจไม่มากก็น้อย กรณีที่คนจองไม่ถึง20คนแนนคงต้องยกเลิกการสั่งนะคะแล้วก็พร้อมจะโอนเงินหลับไปให้แบบครบทุกบาทจ้า



ใครมีอะไรสงสัยถามได้ที่กระทู้นิยายเรื่องนี้โดยตรง หรือ เมลที่ให้ไว้ด้านบน หรือ เพจเฟชบุค https://www.facebook.com/nanznnyaoi

ปล.รูปปกนิยายเดี๋ยวจะมาอัพให้ดูตอนที่เสร็จแล้วนะคะ

ขอบคุณค่าาา ><

[Apple_matinie]

เยี่ยมมมม

[@Lucifer_Prince@]

ฉันน่าจะโตกว่านี้15เอ๊ง

[nubuggy]

เนื้อเรื่องจบแล้ว............. ???????  เห็นรวมเล่มเลยสงสัย

[thanza1970]

แล้วจะลงในเว็ปจนจบหรือป่าวครับ
ต่อจากนี้???

[tuktik_narak]

เนื้อเรื่องจบแล้ว............. ???????  เห็นรวมเล่มเลยสงสัย

อยู่ในขั้นตอนการแก้ไขคำผิดและแต่งตอนพิเศษค่ะ ที่ไม่ได้อัพบ่อยเป็นเพราะว่าติดงานและติดอัพหลายเรื่องค่ะ ขอโทษจริงๆ

[tuktik_narak]

แล้วจะลงในเว็ปจนจบหรือป่าวครับ
ต่อจากนี้???

ลงจบแน่นอนค่าาา แต่ตอนพิเศษอาจจะไม่มีหรือมีแค่ตอน-สองตอน

[tuktik_narak]

ต่อจ้า.....


“เล่าให้พ่อฟังได้ไหม” ตอนนี้เราเดินมานั่งจุกกันอยู่ในห้องรับแขกของบ้านครับ พ่อแม่ผมถึงกับโทรลางานที่บริษัทเพื่ออยู่กับผมทั้งวัน ฮ๊า รักพ่อแม่จัง

“ก็...เรื่องอะไรล่ะ” ผมแกล้งเฉไฉ จริงๆไม่อยากเล่าเท่าไหร่มันเจ็บนี่ครับ

“โป๊ก! อย่ามาไขสือ” พ่อดีดหน้าผากผมมาทีนึง เจ็บมากครับรีบยกมือลูบหัวตัวเองเลย ซี๊ดดด

“เจ็บนะ”

“อย่ามาถ่วงเวลา เร็วเข้า” พ่อผมนี่ก็เร่งจัง

“เหนือฟังแม่นะ ถ้าลูกเก็บไว้คนเดียวแล้วมันทำให้ลูกทรมาน แบ่งความทรมานนั้นมาให้พ่อกับแม่คนละครึ่งก็ได้นะ” ผมอมยิ้มน้อยๆ ผมเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกจริงๆครับ

“ครับ”

ผมก็เริ่มเล่าให้ท่านฟัง ตั้งแต่ตอนเจอกันจนถึงตอนเป็นแฟนกันเลยครับ แต่ไม่ได้เล่าตอนที่ เอ่อ เข้าได้เข้าเข็มให้ท่านฟังหรอกนะเดี๋ยวจะช็อคหัวใจวายไปซะก่อน จนมาถึงช่วงที่พี่วอดก้าเข้ามาจัดการชีวิตของพวกผมและวิสกี้ ผมแอบใส่ไฟไปนิดหน่อยด้วยนะครับว่าถูกพี่มันขังอยู่ในห้องไม่ให้ออกไปเจอใครเป็นเดือนๆ แต่จริงๆแล้วพี่มันให้ผมอยู่ในห้องแค่สองวันเองแล้วผมก็หนีตามผู้ชายไปนั่นแหละ

เล่าๆไปแม่ผมนี่ลมจะจับทุกสิบวินาที ผมกอยากจะหยุดเล่านะแต่พ่อบอกว่าห้ามให้เล่ามาเรื่อยๆ จนถึงตอนที่แยกกับพี่มันที่ห้าง ตั้งแต่วันนั้นล่วงเลยมาสามอาทิตย์แล้วเชื่อไหมครับว่าพี่มันไม่เคยโทรมาหาผมเลยสักครั้ง ผมไปหาที่คณะมันก็ให้เพื่อนมาบอกว่าไม่อยู่กลับไปแล้ว พอผมโทรไปสรุปว่ามันปิดเครื่อง แล้วไม่ใช่เป็นแค่ผมกับพี่เขียนนะ ขนาดพี่ริวคนรักเมียก็เป็นเหมือนกัน

ถ้าถามผม ผมคิดว่าพี่เขียนมันคงไปเจอใครที่ดีกว่าผมแล้วล่ะสามอาทิตย์ไม่ติดต่อมาสำหรับผมมันเหมือนคนจมน้ำเลยนะครับ ผมร้องไห้ทุกวันไปมหา’ลัยมองใครก็หน้าเหมือนมันไปหมด จนผมรู้สึกว่าผมอยู่ที่นี่ต่อไม่ได้

ผมเคยบุกไปถามพี่วอดก้าถึงห้องนอน ปลุกมันขึ้นมาทั้งที่พี่มันนอนแล้วนั่นแหละ ถามว่าพี่มันเป็นคนทำให้พี่เขียนต้องหลบหน้าผมหรือเปล่า พี่มันยักไหล่แล้วตอบว่า

‘แล้วแต่มึงจะคิด’

ผมนี่กำหมัดอยากจะต่อยหน้าคน แต่ผมไม่โทษใครหรอก มันบอกเองว่าจะสู้เพื่อผมยังไงก็จะเอาผมไปอยู่กับมันให้ได้ แต่การหายไปของมันไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกได้เลยว่าพี่มันกำลังต่อสู้เพื่อผมอยู่

สำหรับผมมันกลายเป็นคนอื่นไปแล้วล่ะครับ

ส่วนวิสกี้มันพูดกลับผมสั้นๆว่า ‘กูจะรอมันมาบอกเลิกกูเอง’ มันไม่เคยร้องไห้ให้ผมเห็น แต่ผมรู้นะว่ามันแทบไม่ได้นอนเลยด้วยซ้ำในแต่ละคืน ตามันบวมคล้ำจนคนทักว่ามันเหมือนคนติดยา แต่ผมก็นับถือใจมันนะผมว่ามันคงรอจนกว่าพี่ริวจะบอกเลิกมันเองหรือไม่พี่มันต้องตายจากมันไปก่อนอ่ะ

“แค่นี้ เราก็มาน้อยใจว่าเขาเลิกกับเราไปแล้วหรือ” พ่อผมพูดประโยคแรกขึ้นมาหลังจากผมเล่าจบ ทำเอาผมอึ้งไปเล็กน้อย

“ทำไมพ่อพูดงั้นอ่ะ มันทิ้งผมไปนะพ่อ!” ผมโมโหที่พ่อพูดเหมือนเข้าข้างพี่เขียน

“ฟังพ่อนะเหนือ คนเราถ้ามันจะคบกันสิ่งหนึ่งที่สำคัญคือความเชื่อใจ บางครั้งมันไม่ต้องพูดหรือแสดงให้เห็นชัดเจนทุกครั้งหรอก ลูกลองถามตัวเองดูสิว่าลูกเชื่อใจในตัวของพ่อหนุ่มมาดเซอร์คนนั้นไหม”

“……………………….” ผมคิดตามที่พ่อพูด

“แม่ไม่รู้หรอกนะว่าไอ้รักแบบลูก หรือรักแบบคนทั่วไปมันเหมือนหรือต่างกันยังไง แต่สิ่งหนึ่งที่คนรักกันต้องมีก็คือความเชื่อใจนี่แหละ ในเมื่อเขาเคยพูดว่าเขาจะทำทุกอย่างเพื่อลูก แม่ว่าเขาคงไม่ใช่คนลืมคำพูดตัวเองง่ายๆหรอก”

“…………………….” ผมเงียบก่อนจะพูดขึ้น

“แม่ก็เข้าข้างพี่มันเหรอ”

“ทำตัวเป็นเด็กไปได้เรานิ” แม่ว่าผมขำๆ

“ไม่รู้สิแม่ บางทีเหนือกับพี่เขียนอาจจะไม่ได้เกิดมาคู่กันก็ได้”

“อย่าคิดอะไรให้มันมากเลยครับ” แม่ผมปลอบ

“เฮ้อ ช่างมันเหอะแม่ตอนนี้เหนือสบายดี ในเมื่อมันอยากหายไปเองก็ช่วยไม่ได้” ผมตอบตามจริง

“เฮ้อออ” พ่อกับแม่ผมถอนหายใจพร้อมกัน แหนะไม่ค่อยเลยนะพ่อแม่ผม

นั่งเล่นกับพวกท่านอีกสักพักก็ขอตัวขึ้นมาบนห้อง นอนกลิ้งไปกลิ้งมาได้พักนึงก็รู้สึกเบื่อๆเห็นเวลาแล้วก็นึกครึ้มใจอยากไปบ้านวิสกี้ ไม่ต้องคิดให้มากอ่ะครับโทรด่วนหามันทันทีเพื่อถามว่ามันอยู่บ้านหรือเปล่า

“อืมว่าไง” มันถามเสียงงัวเงีย เหมือนว่ายังนอนไม่ตื่นดี

“อยู่บ้านใช่ไหม เดี๋ยวกูไปหา”

“อืม มาดิ”

“งั้นแปปนะ เดี๋ยวไป” ผมคุยไปด้วยลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเงินไปด้วย

“เออ”

ผมวิ่งลงมาชั้นล่าง พ่อแม่ผมท่านไม่อยู่ในห้องรับแขกแล้วครับสงสัยคงออกไปด้านนอกหรือไม่ก็ขึ้นไปทำงานบนห้อง ผมเลือกปั่นจักรยานไปเพราะบ้านวิสกี้อยู่ห่างจากบ้านผมแค่ไม่กี่เมตรนี่เอง ตอนแรกว่าจะเดินแต่ผมไม่สุนทรีขนาดนั้นหรอกครับ

“พี่สาวค๊าบบบบ ถ้าพ่อกับแม่ผมถามบอกผมไปบ้านวิสกี้นะ”

“ได้ค่ะ แล้วนี่จะไปยังไงคะ”

“จักรยานครับ ขี้เกียจเดิน” ผมบอก

“ค่า ระวังๆรถด้วยนะคะ เดี๋ยวนี้คนขับรถเข้าออกซอยนี้เยอะ” พี่แก่พูดอย่างเป็นห่วง

“โอเคครับ” ผมยิ้มรับก่อนจะเดินมายังโรงเก็บจักรยาน

เอี๊ยดด...อ๊าดดด

เสียงโซ่นี่ไม่ธรรมดาเลยนะครับแหม่ เหมือนในโฆษณานึงสมัยก่อนที่เป็นสาวเวียดนามอ่ะครับ นี่ถ้าผมมีกระดาษซับมันก็จะเอามาบิดใส่โซ่อยู่เหมือนกัน

พอได้มาทำแบบนี้มันก็ผ่อนคลายไปอีกแบบนะครับได้เอาหน้าโต้ลม ปล่อยตัวปล่อยใจไปกับธรรมชาติรอบตัวเราบ้างก็ทำให้ลืมเรื่องเครียดๆเหมือนกัน

ชีวิตผมไม่ค่อยได้ทำอะไรแบบนี้สักเท่าไหร่พอมาได้ลองถึงแม้เวลามันจะแค่ห้านาทีผมกลับรู้สึกดีเหมือนผ่อนคลายเรื่องราวทุกอย่างเกือบชั่วโมงๆ

เอี๊ยดดดดด!

ผมหันหน้าไปมองเมื่อได้ยินเสียงเบรก ผมชะลอช้าลงเรื่อยๆเพราะประตูหน้าบ้านวิสกี้อยู่อีกแค่อึดใจผมเองครับอีกสักห้าช่วงล้อจักรยานก็ถึงแล้ว แต่ดูเหมือนรถเจ้าของเสียงเบรกเมื่อกี้จะไม่ยอมหยุด

“เหี้ยยยยยยยย” ผมลากเสียงยาวเมื่อรถคันนั้นปาดหน้าผมจนล้มลงกับพื้น ผมขอบคุณตัวเองที่เมื่อกี้ชะลอจนเกือบจะจอดอยู่แล้วเลยทำให้ผมไม่เจ็บมาก แต่ก็มีรอยแดงๆที่หัวเข่าทั้งสองข้างอยู่ดี

พอตั้งสติได้ก็นึกโมโห ผมลุกขึ้นพร้อมกับจับจักรยานให้ตั้งขึ้นด้วย เกิดรอยถลอกที่สีข้างหนึ่งนิดหน่อย ผมโกรธมากครับถึงมันจะเป็นจักรยานเก่าๆ แต่รู้ไหมว่ามันมีอายุเท่ากับผมเลยนะครับคันนี้ มันเหมือนพี่ชาย เพื่อน เหมือนญาติสนิท การที่ไอ้คนขับรถเฮงซวยคนนั้นมันมาทำญาติผมเป็นรอย เรื่องไม่จบง่ายๆแน่

ตุบๆๆ ปังๆๆๆ

“สัส! มึงลงมาเดี่ยวนี้” ผมยืนเคาะกระจก จากเคาะกลายเป็นทุบแต่ไอ้คนข้างในก็ไม่ยอมเปิดแม้กระจก ประตูก็ล็อกแต่คิดว่าผมจะยอมเหรอเอาเซ่ๆ รถแพงๆแบบนี้ถ้าไม่กลัวรถเป้นรอยละก็ เชิญมึงนั่งในนั้นต่อไปจนกว่ากูจะแก้แค้นเสร็จก็แล้วกัน

ผมเดินไปหากิ่งไม้ข้างทาง หมายมั่นไว้แล้วว่าจะเริ่มจากตรงไหนของสี่ห่วงคันนี้ก่อนดี รถแม่งก็คุ้นๆเหมือนของคนรู้จัก แต่โมโหอยู่เลยนึกไม่ออกว่าใช่คนรู้จักหรือเปล่า ณ จุดนี้ใช่ไม่ใช่ไม่แคร์ครับ รู้แต่ว่ามันกำลังกวนตีน

“มึงท้ากูเองนะ” ผมบอกก่อนจะจัดการที่แรกคือประตูฝั่งมันนั่นแหละครับ ตั้งใจให้มันเห็น ได้ยินชัดๆ

ครืดดดดดดดดดดด

ผมขูดจนรถเป็นรอยมันไม่ใช่แค่สีถลอกนะครับ มันเป็นรอยฝังลึกเลยล่ะ เห็นทีว่าคราวนี้ผมคงจะต้องจ่ายค่าประกันให้มันอื้อ แต่ซื้อความสะใจผมยอมครับ หมั่นไส้คนรวย

ผมมองแผลข้างรถด้วยความสะใจปนความเลวในตัวที่เริ่มปะทุขึ้นเรื่อยๆ แต่เชื่อไหมว่าเจ้าของรถมันก็ยังไม่ยอมลงมา ผมกระทืบเท้าขัดใจอยากเห็นหน้าแม่งใจจะขาดเสือกติดฟิล์มดำรอบคันด้วยนะ ฮึ่ย!!!!

ปังๆๆๆ

“ลงมาสิโว้ยยยยยยยย” ผมตะโกนใส่ประตู หงุดหงิดอ่ะไม่เคยเจอใครกวนส้นตีนขนาดนี้มาก่อน ปากก็ร้องมือก็ขีดรถมันจนประตูเริ่มเละไปข้างหนึ่ง

“คุณเหนือเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ผมหันไปมอง ยามบ้านวิสกี้วิ่งออกมาหาคงเพราะได้ยินเสียงผมร้องละมั้ง

“มันปาดหน้าผม พอเรียกให้ลงมันกลับไม่ยอมลงอ่ะพี่ อกผมจะแตกตายอยู่แล้วถ้าไม่ได้เคลียร์กับมันตัวๆ” ผมฟ้องเหตุการณ์ทั้งหมดให้พี่ยามฟัง

“ผมช่วยไหมครับ” พี่ยามอาสา

“เอาเลยพี่ ช่วยกัน มีอะไรเดี๋ยวผมรับผิดชอบเอง” ผมออกตัว เอาเลยแค่ออดี้คันเดียวกูมีปัญญาซื้อคืนเว้ย

แกร็ก

ผมสะดุ้งยืนออกห่างจากประตู เมื่อได้ยินเสียงปลดล็อคดังขึ้นในเวลาต่อมา ผมกับพี่ยามมองหน้ากัน พี่มันก็คงกลัวๆด้วยล่ะรถแพงนิครับกลัวทำอะไรไปแล้วโดนฟ้อง

หัวใจผมเต้นตุบๆ แรงขึ้นๆเมื่อเห็นเจ้าของรถที่ค่อยๆเปิดหน้าและก้าวลงมายืนด้านข้าง มันหยิบไฟแช็คจากในกระเป๋าขึ้นจุดบุหรี่ที่มันคาบคาไว้ในปาก ก่อนจะเก็บไฟแช็กลงที่เดิม ผมยืนตัวสั่น ใจสั่น ขาสั่น และดวงตาก็สั่นจนผมไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไรดี

ฟู่ๆๆๆ

“แค่กๆๆ” ผมไอเมื่อมันพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าผม ผมจ้องหน้ามันเขม็งรู้สึกไม่พอใจ

“ขีดรถสนุกพอใจหรือยัง” มันถามเสียงเรียบ

“………………………….” ผมเลือกที่จะไม่ตอบ

“เอ่ออออ คุณเหนือจะให้พี่เรียกตำรวจไหมครับ” พี่ยามถามขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่ผมอยากเจอตอนนี้ได้ลงมายืนตรงหน้าผมแล้ว

“ไม่ต้องครับ” มันแย่งตอบก่อนที่ผมจะตอบ

“คะ..ครับ” พี่ยามคงงงอ่ะ

“เดี๋ยวผมเคลียร์กับมันเอง” มันพูด

ผมกัดปาก ร่างกายผมสั่นไปหมด ทั้งโกรธ ทั้งโมโห ทั้งเจ็บใจ เหมือนใจจะขาด สุดท้ายดวงตาที่สั่นของผมก็กลั่นน้ำตาไหลลงมาจนอาบแก้ม

“มึง.......” ผมเรียก

“ขึ้นรถไปกับกู” มันกระชากผมและยัดให้เข้ารถทางฝั่งคนขับ ผมร้องก็ร้องไม่ออก

“นี่คุณจะพาคุณเหนือไปไหนครับ!” ผมได้ยินเสียงพี่ยามถามร้อนรน แน่ล่ะโดนลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตาขนาดนี้

ส่วนผมก็ไม่เฉยนะตั้งท่าจะเปิดประตูอีกฝั่งหนีออกไปแต่โดนมันกระชากคอเสื้อไว้ก่อน

“พาไปเคลียร์!” มันตอบสั้นๆและขึ้นรถขับพาผมออกไป

ผมจะจำไว้ว่าห้ามมีเรื่องกับคนขับออดี้



TBC_____________________


นักเขียนขอเม้า

เรื่องนี้ไม่ได้อัพบ่อยเหมือนแต่ก่อนด้วยเหตุผลหลายอย่างจึงขอชี้แจง

หนึ่ง คือไม่ค่อยมีเวลาเพราะตัวแนนนั้นดันสร้างปัญหาด้วยการเปิดนิยายหลายเรื่อง

ทำให้ต้องหมุนเปลี่ยนสลับกันอัพไปมา

สองคือ แนนกำลังรวมเล่มอาจจะอัพช้าเพื่อไม่ให้เนื้อเรื่องจบเร็วเกินไปแต่คิดคร่าวๆไว้ว่า

จะอัพให้จบก่อนสิ้นปีนี้ค่ะ มีประมาณ45 -50ตอน

สามคือ แอบน้อยใจกำลังใจหายไปเยอะ แต่ยังไงก็ขอบคุณคนที่ยังติดตามนิยายเรื่องนี้ทุกคนนะคะ

 

[Nano PL]

แปะ

พี่เขียนสินะ

[me_toey]

เย้ๆๆๆๆๆกับมาง้อกันแล้ว

 

[hembetaro]

พี่เขียนกลับมาซะที

 

[GintoniC]

Welcome back 

[@Lucifer_Prince@]

อ่ะพี่เขียนมันมาหรอนั่นน่ะ  ว่าแต่จะพาไปเคลียร์หรอเคลียร์ยังไงนะ  แล้วคุณพ่อคุณแม่มีส่วนในเรื่องนี้ที่พี่เขียนกลับมามั๊ยน้า  เป็นกำลังใจให้พี่แนนคัฟ  รอที่เหลือนะ^^

[tuek]

พาไปเคีลย์หรือไปทำอะไรกันแน่

[aoihimeko]

ไปไงมาไงไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือดีใจที่น้องแนนมาต่อแล้ว เย้ๆๆๆๆๆ

ถ้าจำไม่ผิดเหมือนเขียนจะมีออดี้เหมือนกันนะ แต่ไม่รู้ว่าใช่เขียนไหม

ถ้าเป็นพี่เขียนก็เคลียร์กันดีๆหล่ะ

แล้วนี่คุณพ่อคุณแม่หายไปไหนนะ



ปล.ตอนหน้าคงจะได้ยิ้มกันนะ หดหู่นานละ

[shoi_toei]

อ่านแล้วมีทุกอารมณ์ อ่านรวดเดียวเลย

[koikoi]

 

[yuyie]

ใช่พี่เขียนป่าวเนี่ย