กาลกีรตี บทที่ 43 [แถม....]
"....กลิ่นโคโลญ....ผู้ชาย? ไม่ใช่ฝิ่น....."
แค่ประโยคเดียว....หนุ่มแว่นก็คายแกนเนื้อที่อมไว้ออกมาจากปากแล้ว ....ปกติไม่ค่อยจะทำให้หรอกเรื่องแบบนี้ ถ้าอารมณ์ปกติ...ตอนแรกคุณมังคุดคิดว่าอาจเพราะเมาจนมีอารมณ์มากกว่า... แต่พอจับทางได้ถึงรู้ว่า 'ทำเพราะสำนึกผิดอะไรสักอย่าง' และดูเหมือนคุณมังคุดจะจี้ตรงจุดเสียด้วย...
"Come?(อย่างไร?)"
"Same to I do,Like this ..." [ก้มหน้าลงแล้วเอาริมฝีปากแตะแกนเนื้อข้างหน้า...]
"Con chi?(กับใคร?)"
"...." [เข้าใจแต่ตอบไม่ได้....ไม่ตอบเลยส่ายหัว]
" E 'fatto male ..., Vuoi che muoia?(It 'hurt ... Do you want me to die?)" [จับมือคนที่สั่นหัวมาทาบไว้ที่อกตัวเอง]
"...." [เข้าใจประโยคแรกแต่ไม่เข้าใจประโยคที่สองเลยเนียนไม่ตอบและสั่นหัวไม่เข้าใจ...]
คุณมังคุดหันหน้าหนี มองออกไปที่วิวข้างนอกแล้วเงียบ...คนที่คุกเข่าอยู่ที่พื้นเลย ค่อยๆเก็บลูกชายของคุณมังคุดไว้ที่เดิม ดึงซิบปิดแล้วยืนขึ้นเผชิญหน้า...แม้จะสูงไม่เท่ากัน....
...
.
.
" Mi dispiace (ขอโทษ...)"
คุณมังคุดยิ้มจางๆแล้วดึงท้ายทอย หนุ่มแว่นหน้าซีดมาซุกไว้ที่แผงอก....การรักใครสักคนอย่างหมดใจ....มันยากเย็นขนาดนี้เลยใช่ไหม ? กล้ายอมรับก็กล้าให้อภัย....ครั้งนี้รอดตัวไป.. ให้อภัย...แต่ถ้ามีครั้งต่อไป...ไอ้เจ้าของโคโลญ์กลิ่นมิ้นท์ ไม่เหลือซากแน่....