2
“เหนื่อยรึเปล่า”
“กรูบอกมึงเป็นสิบรอบแล้วว่ากรูเหนื่อยมึงไม่สนใจกรูเลยนี่”ขณะเดินๆ อยู่ไอ้ตี๋ก็หยุดดูโมเดลการ์ตูนอยู่หน้าร้าน ถึงกับเอาหน้าแนบกระจกมองดูอย่างจริงจัง ผมก็เลยได้ช่วงวางสัมภาระถือโอกาสพักบ้าง แล้วไอ้ไนท์ก็เลยเดินถอยหลังมาสองกาวมายืนคู่ผมก่อนจะถามคำถามที่ผมอยากจะเอาตรีนอุดปากมันมาก ผมด่ามันเสร็จก็หันหน้าหนีไปทางอื่น ผมไม่ได้งอนมัน ผมจะงอนมันทำไมกัน ชิส์!
ผมยอมรับว่าผมโคตรเกลียดมัน แล้วก็ไม่อยากพูดกับมันด้วย แค่มองหน้าผมก็รู้สึกเหมือนอยากจะด่าใส่หน้ามันอีกสักทบใหญ่ๆ แต่ถ้าทำแบบนั้นผมมันก็จะกลายเป็นคนบ้า แถมไอ้ตี๋ยังอยู่ด้วย ทำแบบนั้นไปไอ้ตี๋ได้เกลียดผมแน่ๆ ที่กล้าไปว่าคนถูกใจของมัน
“เหนื่อยมากงั้นเหรอ”มันอ้อมมาอีกด้านให้เห็นหน้าผมแล้วทำหน้าเข้ม
หล่อตายล่ะวะ ไอ้พ่อพระใจหมา!
“ถ้ารู้แล้วอย่าถามจะได้มั้ย”ผมทำหน้าบึ้งใส่หน้ามันแต่มันกลับกระตุกยิ้มแล้วใช้มือจับแก้มทั้งสองข้างของผมดึงไปมาเหมือนเด็กๆ
“น่ารักเหมือนหลานมึงเลยว่ะ แก้มงี้ใสแล้วก็ป่อง”
ฉ่า! พะพูดบ้าอะไรของมันกัน แล้วผมจะหน้าแดงใส่ไอ้บ้านี่ทำไม แล้วยังเสียงหัวใจที่เต้นตึกตักนี่อีก ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ใจเต้นกับผู้ชาย โดยเฉพาะไอ้ตัวกวนบาทานี่
“ยะอย่ามาทำเป็นเหมือนกรูเป็นเด็กนะเว้ย! เอามือสกปรกมึงไปห่างๆ กรู”
“ฮาๆ อย่าเพิ่งโกรธดิกรูอุตส่าห์ชม”
“กรูไม่ต้องการให้มึงมาชมกรู ไปไกลๆ ตรีนกรูเลยไป”
“หืม.....ชมก็ไม่ได้....อยากรูจังว่าปากมึงจะร้ายเหมือนใจรึเปล่า”จู่ๆ มันก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ผมจนผมตกใจแทบหงายหลัง ข้าวของที่ถืออยู่ในมือถึงกับร่วงกรู
“เล่นบ้าอะไรของมึงเนี่ย!”
“ถึงกับตกใจ? ฮาๆ ขวัญอ่อนจริงๆ”มันยังถือดีมาลูบหัวผมอีก จะมากเกินไปแล้วนะไอ้บ้านี่ เดี๋ยวแม่งแตะอัดซอง จะตบหัวแล้วมาลูบหลังกรูรึไง!
“เฮียกรณ์เป็นอะไร?”ไอ้ตี๋หันมาถามผมเมื่อเห็นว่าผมกำลังเก็บของที่หล่นอยู่กับพื่นขึ้นมาถือไว้
“เปล่าของตก....ดูเสร็จรึยังไอ้ตี๋ เฮียว่ากลับบ้านเหอะ”
“ไม่เอา! กชยังไม่อยากกลับ.....ไอศกรีมของชอบกช กชก็ยังไม่ได้กินเลยนะเฮีย”ไอ้ตี๋ตีหน้าเศร้าจนผมใจอ่อนจนได้
“ก็ได้ๆ งั้นไปกินไอศกรีมกัน กินเสร็จแล้วกลับเลยนะเฮียเหนื่อยแล้ว”
“เฮียไนท์ไปด้วยกันนะครับ นะๆ”อ้อนกันเข้าไปไม่รับไปดูแลแทนกรูเลยล่ะ
“ก็ได้....งั้นเอาร้านที่เฮียชอบนะ รับรองอร่อยจนกชต้องติดใจ”
มันไปกันโดยไม่สนใจกรูอีกแล้ว....เห็นกรูเป็นตัวอะไรวะ! T^T
ในที่สุดผมก็ได้นั่งซะที เรามานั่งร้านไอศกรีมที่ไอ้ไนท์พาไอ้ตี๋มา เราเลือกนั่งด้านในสุดของร้านที่คนน้อยๆ เพราะอยู่กับไอ้ตี๋มันเสียงดัง กลัวจะรบกวนคนอื่นที่กำลังกินกันอย่างมีความสุขแล้วต้องมาสำลักกับเสียงแจ้วๆ ของไอ้ตี๋ คราวก่อนผมยังไม่ลืมที่พาไอ้ตี๋ไปกินอาหารพวกเส้นแล้วมันเกิดตวัดซะจนเส้นบะหมี่ข้ามไปอยู่บนหัวของคนข้างหลังอีกโต๊ะได้อย่างน่าอัศจรรย์ใจ ต้องขอโทษขอโพยกันให้ยกใหญ่
“กชอยากกินอะไรชี้เลยเดี๋ยวเฮียเลี้ยง”ไอ้ไนท์ส่งเมนูให้ไอ้ตี๋ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม ซึ่งไอ้ตี๋นั่งข้างๆ ผมส่วนไอ้ไนท์นั่งตรงข้ามผมอีกฝั่ง เงยหน้าแล้วไปสบตากับมันผมแทบอยากเปลี่ยนโต๊ะไปนั่งคนเดียวเพราะมันเอาแต่นั่งจ้องผมไม่เลิก
รำคาญโว้ยยยย!
“กชเอาสะตอเบอร์รี่ถ้วยใหญ่ๆ เอาสะตอเบอร์รี่ปั่นแก้วเล็กเพราะเดี๋ยวกชกินไม่หมด”ดูหลานชายกรูกินแต่ละอย่าง - -;
“มึงจะเอาอะไร”
“มึงเป็นพนักงานรึไง -_-”ผมปฏิเสธที่จะบอกมันก่อนจะหันไปสั่งพนักงานชายที่ยืนทำหน้ายิ้มเจื่อนๆ ให้พวกเรา
เพียงห้านาทีไอศกรีมของแต่ละคนก็มาเสริฟ ผมมองดูของไอ้ตี๋มันสั่งถ้วยใหญ่ตามที่มันพูดจริงๆ ด้วย ไอศกรีมสักห้าลูกจะได้ แบบนี้มันจะกินหมดมั้ย -*- ส่วนของผมเป็นชาเขียวกับนมสองลูกที่ไม่หนักหนาสาหัสจนเกินไป ส่วนไอ้ไนท์มันสั่งกาแฟมากิน คราวนี้เป็นพนักงานสาวที่มาเสริฟเล่นวางไอศกรีมอ้อยอิ่งตาเยิ้มมองไอ้ไนท์จนผมกะจะชวนมานั่งร่วมโต๊ะอยู่แล้ว
“ตี๋กินให้หมดนะสั่งมาแล้ว”
“กชจะกินให้หมด เฮียก็กินให้หมดด้วยเหมือนกันนะ”
“รู้แล้วนาไม่ต้องมาบอกเฮีย”
“กชก็รู้แล้วไม่ต้องมาบออกกชเหมือนกัน”
ไอ้หลานเนรคุณ! -*-
“ฮาๆ ฮาๆ”บุคคลผู้ไม่รับเชิญเสือกนั่งหัวเราะส้นตรีนอะไรของมัน
“กาแฟมีก็กินของมึงไป หัวเราะทำซากอะไร”
“เฮียทำไมว่าเฮียไนท์ล่ะ หมะม้าบอกว่าไม่ดีเลยถ้าพูดจาไม่ดีกับคนอื่น?”
“ฮาๆ กชเนี่ยเก่งจังเลย ถ้าจะเอาเพิ่มบอกเฮียเดี๋ยวเฮียไนท์เลี้ยงกชอีกถ้วยนึงเลย”
“ดีครับ! ^O^”
“เออๆ เฮียมันไม่ดี รักมันมากก็ไปอยู่กับมันเลยสิ คืนนี้อย่าหวังจะมานอนด้วย”ผมงอนไอ้ตี๋สุดๆ เห็นคนอื่นดีกว่าผมได้ยังไง เห็นขี้ดีกว่าไส้ชัดๆ แค้นโว้ย!
ด้วยความแค้นผมเลยกำช้อนไอศกรีมแน่นก่อนจะจ้วงไอศกรีมตักเข้าปากแล้วกินให้หายแค้น ผมไม่มองหน้าใครทั้งนั้นกินไอศกรีมของตัวเองรวดเดียวจนหมดถ้วย ส่วนไอ้ตี๋ก็กินของมันไปอย่างมุ่งมั่นไม่สนใจใครหน้าไหน หมายจะกินถ้วยที่สองอย่างที่ไอ้ไนท์พูด พอผมเงยหน้าขึ้นมาจากถ้วยไอศกรีมของตัวเองสายตาก็ประสานกับคนตรงหน้าทันที เพราะไอ้ไนท์มันยังนั่งจ้องผมไม่เลิก
จ้องกันอยู่ได้กรูอึดอัดนะเว้ย!
“มองอะไร ไม่เคยเห็นคนรึไง”
“เคยเห็น....แต่กรูอยากมองมึงเฉยๆ ไม่มีเหตุผล”มันยักคิ้วให้ผมจนผมอยากลุกขึ้นไปแตะคางมันให้สลบสักป๊าบ
“เหอะๆ ประสาท!”
“ก็นะ.....หือ! มีวิปปิ้งติดปากมึง”มันนั่งเท้าคางมองปากผมงั้นเหรอไอ้บ้าเอ้ย! พอผมทำท่าจะคว้าทิชชู่ไปเช็ดปากมันก็ดันรั้งมือผมเอาไว้
“ทำอะไรของมึงปล่อยมือกรู”ผมพูดออกทางไรฟันพยายามไม่ให้ไอ้ตี๋หันมาว่าผมอีก
“เดี๋ยวเช็ดให้ ^^”มันแย่งกระดาษทิชชู่ไปจากผมก่อนจะขยำทิ้งไว้บนโต๊ะ ผมมองดูมันทำก่อนจะตาลุกวาวเพราะความโกรธ
จะหาเรื่องกันรึไงวะ!
ก่อนที่ไอ้ไนท์มันจะยืนขึ้นแล้วโน้มตัวมาหาผมอย่างรวดเร็วไร้ภาพสโลโมชั่น จากนั้นก็ใช้ปากเลียคราบวิปปิ้งครีมที่ติดตรงริมฝีปากของผมออกอย่างหน้าตาเฉยโดยมันใช้แผ่นเมนูแค่แผ่นเดียวยกขึ้นปกปิดสิ่งที่มันทำกับผมเมื่อครู่เอาไว้ ชั่ววินาทีตัวผมก็แข็งทื่อราวกับหินโดนสาป ไม่คิดไม่ฝันว่าไอ้ไนท์มันจะกล้าทำถึงขนาดนี้ ผมถึงกับจับจังหวะการเต้นของหัวใจตัวเองไม่ได้เพราะมันเร็วซะจนผมหายใจแทบจะติดขัด รสชาติกาแฟขมจากริมฝีปากมัน ยังติดปากผมอยู่เลยไอ้เวรเอ้ย!
ให้ตายเถอะ! ถ้าใครเห็นเข้าเขาต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ผมไม่หน้าด้านพอที่จะทำเรื่องน่าอายแบบนี้ต่อหน้าสาธารณะชนได้หรอก และโดยเฉพาะอย่างยิ่งกับผู้ชายอย่างไอไนท์!
“เรียบร้อยแล้ว ^^”
“มะมึงไอ้....!”
“เฮีย! กชกินไม่หมดแล้วอ่ะ...เหลือหนึ่งลูก”ผมตั้งท่าจะด่าไอ้ไนท์แต่ไอ้ตี๋ดันหันมาพูดซะก่อน
“กินไม่หมดก็ไม่ต้องฝืน ปากเลอะเดี๋ยวเฮียไนท์เช็ดให้นะ”มันเอื้อมมือมาเช็ดปากให้ไอ้ตี๋แล้วยิ้มเจ้าเสน่ห์จนผมหมั่นไส้ อยากจะกำรอยยิ้มของมันคว้างลงพื้นแล้วกระทืบๆ ให้เละ
“หน้ามึงแดงเป็นอะไรมากป่ะ”
ยัง.....ยังจะมาถาม - -+
“อย่ามายุ่งกับกรู!”
นะหน้าผมแดงอย่างนั้นเหรอให้ตายสิ จะไปหน้าแดงกับไอ้บ้านั่นได้ยังไง ผมไม่ได้ชอบผู้ชายนะเว้ย!
“ตี๋กินเสร็จแล้วใช่มั้นงั้นกลับบ้าน”ผมลุกขึ้นลากไอ้ตี๋ออกมาพร้อมกับของของมันที่เยอะซะจนจะแขวนคอเอาไว้อีกแรง
“แต่ว่าเฮียไนท์......”มันหันไปชี้ไอ้ไนท์ที่เดินตามมา ผมไม่สนเลยรีบลากไอ้ตี๋ออกมาห่างจากตัวอันตรายนั่นอย่างไว้
“ช่างมัน สัญญากับเฮียแล้วว่าจะกลับบ้าน บอกจะกลับก็ต้องกลับสิไม่อย่างนั้นคราวหลังเฮียไม่พามาเที่ยวอีก”
“กะก็ได้ครับ....”เสียงไอ้ตี๋หงอยลง คงเพราะผมอารมณ์ไม่ดีเลยพูดไม่ค่อยดีเท่าไหร่กับไอ้ตี๋ เอาไว้ไปง้อทีหลังก็แล้วกัน
เห้ย! อยากจะบ้าตายรถผมมันเป็นอะไรไปวะ อย่ามาทำฤทธิ์กับกรูตอนนี้ได้มั้ยคนยิ่งอารมณ์ไม่ดี!
ทันทีที่ผมนั่งประจำที่เตรียมตัวสตาร์ทรถ แต่พอสตาร์ทแล้วรถมันดันไม่ติดซะงั้น ลองหลายครั้งจนชักจะไม่ไหวอยากจะลงไประเบิดหม้อน้ำทิ้งให้ตายสิ!
“ทำไมไม่ไปล่ะเฮีย”
“รถสตาร์ทไม่ติด”ผมบอกไอ้ตี๋ก่อนจะลงมาจากรถ แล้วเปิดกระโปรงหน้ารถออกเช็คดูสาภพรถ ก่อนหน้าที่ออกมามันยังดีๆ อยู่แล้วตอนนี้เกิดเป็นห่าอะไรขึ้นมาวะ สายพานก็ไม่ได้หลวม น้ำมันก็ยังเต็ม แบตก็ยังไม่หมด
“เฮียแล้วเราจะได้กลับบ้านรึเปล่า....กชง่วงนอนจัง”
“ก็แน่ล่ะเดินเล่นทั้งวันแถมยังซนอีก จะไม่หมดพลังงานก็ให้มันรู้ไป”ไอ้ตี๋ทำตาปรือพร้อมขยี้ตา ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกันโทรตามช่างก็กว่าจะมาถึงอีก ใช่ว่าผมจะไม่เหนื่อยเล่นหอบข้าวของเดินถือคนเดียวแบบนั้นก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันล่ะวะ คนนะไม่ใช่เครื่องจักร!
“กชจะอยู่เป็นเพื่อนเฮีย กชจะไม่หลับ”ไอ้กชส่งยิ้มให้ผมตามันเริ่มปรือมากขึ้นกว่าเดิมอีก ปากเก่งจนถึงวินาทีสุดท้ายเชียวไอ้หลานคนนี้ ผมเลยรีบจัดการดูรถอีกทีว่ามันเป็นยังไงกันแน่ก่อนจะโทรเรียกช่าง และหันมาหาไอ้ตี๋อีกทีมันก็ยืนโงนเงนอยู่ข้างรถจวนจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่อยู่แล้ว ตอนแรกบอกให้ไปนอนรอในรถก็ดื้อไม่เอารั้นจะยืนเป็นเพื่อนให้ได้
“จะหลับแล้วใช่มั้ยตี๋”
“ป่าววววว...กชแค่....”
“มาเดี๋ยวเฮียอุ้ม หลับบ่นบ่าเฮียแล้วกันเดี๋ยวเราจะไปโบกแท็กซี่กลับ”ผมย่อตัวลงแล้วอุ้มไอ้ตี๋ขึ้นพาดบ่าแล้วพูดกับมันที่สองมือกอดคอผมแน่น พอถึงบ่าปั๊บมันก็ผล็อยหลับคาบ่าผมไปเลย“เหนื่อยล่ะสิท่าไอ้เสือน้อย....”
ผมจัดการล็อครถเพราะกะว่าจะให้ช่างมาดูแล้วเอากลับบ้านให้ ส่วนผมคงต้องพาไอ้ตี๋กลับบ้านไปนอนก่อน ดูสิน้ำก็ไม่ได้อาบออกมาจะกลับก็ทำเอาดึกดื่นเลย
เห้อ~ เห็นรึเปล่าล่ะว่าการดูแลเด็กมันเหนื่อยขนาดไหน
เอี๊ยดดดด! ฉึก!
ขณะที่ผมกำลังเดินออกห่างจากตัวรถจู่ๆ รถฟอร์จูนเนอร์คันสีดำก็มาหยุดจอดจนผมรู้สึกสงสัยจะไปก็ไม่ไปสักที แล้วกระจกฝั่งคนขับก็เลื่อนเปิดออกนั่นถึงทำให้ผมรู้ว่าใคร
“มึงจะอุ้มไอ้กชไปไหน”ไอ้ไนท์โผล่หัวออกมาถามผมอย่างสงสัยก่อนที่ผมจะเลี่ยงมันแล้วเดินต่อไปไม่สนใจ มันเลยวิ่งลงจากรถมาขวางหน้าผมไว้
“ถามทำไมไม่ตอบวะ จะไปไหนแล้วรถแล้วของล่ะ”
“จะกลับบ้าน รถเสียพอใจมึงยัง!”ผมตอบห้วนๆ แล้วทำท่าจะเดินไปไอ้ไนท์ขวางผมไว้อีก ผมรู้ว่ามันคิดอะไร“ไม่ต้องไปส่ง เชิญมึงกลับไปที่ๆ ของมึงได้แล้ว”
“เดี๋ยวสิวะจะให้กรูปล่อยไปได้ยังไง มานี่มา - - ”
“ไม่ต้อง!”
“อย่าดื้อเอาเวลานี้ได้มั้ยวะ ไม่สงสารหลานมึงบ้างรึไงกว่าจะถึงบ้าน”ไอ้ไนท์แย่งไอ้ตี๋ไปอุ้มโดยที่ไอ้ตี๋หลับสนิท ก่อนจะเอาไอ้ตี๋ไปขึ้นรถมันแล้ววางไอ้ตี๋ให้นอนเบาะหลังด้านในตัวรถแถวสอง ผมมองมันอย่างไม่พอใจสักเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมมันไปก่อนเพราะยังไงผมก็ยังมีไอ้ตี๋ที่เหนื่อยจนหลับอยู่ แล้วไอ้ไนท์ก็รู้จักบ้านผมด้วยเพราะครั้งที่แล้วมันเคยมาบ้านผมครั้งนึง อย่าเพิ่งเข้าใจอะไรผิด นั่นเพราะตอนนั้นมันเสือกลากผมออกไปตอนไปเยี่ยมน้องเดย์คราวก่อน ที่ผมทะเลาะกับมันคงจำได้ ตอนนั้นมันลากผมออกไปแล้วพาผมขับรถไปไกลมาก โดยมันบอกว่าจะปรับตัวเข้าหาผมเพื่อน้องมัน เหอะ! ตอนนั้นผมโกรธมันสุดๆ ที่มันไม่ยอมให้ผมลงจากรถ ผมเกือบจะกระโดดลงจากรถมันตายก็คราวนั้นล่ะ มันเลยยอมฟังผมแต่โดยดีพาผมมาส่งบ้านอย่างสวัสดิภาพ
“ขึ้นรถดิ”มันมองผมที่ยืนไม่ไหวติ่ง แล้วมันก็มาลากผมไปขึ้นรถโดยให้ผมนั่งข้างๆ มัน“กรูไม่ทำอะไรมึงหรอก ไอ้กชก็อยู่....เดี๋ยวจะวนพาไปเอาของที่รถแล้วจะส่งกลับบ้าน”มันพูดฉอดๆ แต่ผมก็ไม่ได้โต้มันกลับ ผมแอบเหลือบมองมันไม่ให้มันรู้ตัวและรู้สึกเบาใจที่ดูมันไม่ได้จะเล่นๆ เหมือนก่อนหน้านี้
แล้วมันก็ทำอย่างที่พูด มันพาผมไปที่รถของผมก่อนจะถ่ายเทของจากรถของผมมาใส่รถมัน ระหว่างทางผมไม่ได้พูดอะไรกับมันเดี๋ยวจะทะเลาะกันเปล่าๆ แล้วผมก็เหนื่อยมากเกินกว่าจะมีแรงทะเลาะกับมันอีก ผมหันไปมองไอ้ตี๋ที่หลับสนิทเป็นระยะ และรู้สึกว่าตัวเองก็เริ่มจะไม่ไหวแล้วเหมือนกัน ตอนนี้ตาผมคงปรือพอๆ กับไอ้ตี๋ตอนมันง่วงแน่ๆ
“ได้ไปเยี่ยมไอ้ทิวาเพื่อนมึงบ้างรึเปล่า”จู่ๆ มันก็ถามผมขึ้น
“อื้ม....หลายวันมาแล้ว”ผมหมายถึงหลังจากไปถ่ายรูปรวมกันครั้งก่อน ผมได้รูปพวกนั้นจากน้องเดย์ที่ส่งให้ทุกคน คนละอัลบั้ม เห็นแล้วอายตัวเองเหมือนกัน.....
“กรูได้ข่าวว่ามันพาน้องกรูไปเที่ยวป่านนี้ยังไม่กลับอีกไม่กี่วันก็เปิดเทอม ”
“ห่วงน้องมึงมากก็ตามไปสิ มาบอกกรูทำไม.....”ผมเอียงหน้าไปมองข้างถนนที่ตอนนี้แทบจะมืดมิด มีแต่แสงไฟจากเสาไฟฟ้าที่ให้ความสว่างแทนที่พระอาทิตย์
“กรูก็อยากตาม....แต่ไม่รู้มันไปที่ไหน”
“..........”
“โทรไปก็ไม่รับโทรศัพท์กัน.......”เสียงพูดของไอ้ไนท์มันค่อยๆ เบาลงๆ จนผมรู้สึกได้ แอร์เย็นๆ กระทบผิวผมจนเย็นเฉียบทำให้ผมรู้สึกเคลิบเคลิ้มไปกับบรรยากาศจนไม่อยากจะพูดอะไรแล้วทั้งนั้นยิ่งเสียงเพลงที่คลอเบาๆ บรรยากาศยิ่งน่านอนเข้าไปอีก ผมพยายามขืนตาไม่หลับอยู่หลายรอบ แต่แล้ว....วินาทีดับสนิทของผมก็มาถึง เปลือกตาที่หนักอึ้งปิดทับขอบตาล่างดึงร่างทั้งร่างของผมเข้าสู่ห้วงนิทราจนได้ หลังจากที่ผมพยายามต่อสู้.....
......แล้วไม่รู้ทำไมผมถึงสามารถหลับตาลงได้ทั้งๆ ที่มีคนอันตรายอย่างไอ้ไนท์อยู่ใกล้แท้ๆ....
วาบ!
“เฮ้ย!”
จู่ๆ ความรู้สึกเย็นวาบและอ่อนนิ้มที่มันสัมผัสกับริมฝีปากของผมอยู่เพียงชั่วครู่ก็ทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้นมาอย่างตกใจ ก่อนจะยิ่งตกใจไปกว่านี้อีกเมื่อตอนนี้ผมนอนอยู่บนเตียงของตัวเอง และหันไปข้างๆ ก็เห็นไอ้ตี๋เล็กนอนหลับขดตัวอยู่ในผ้าห่ม
ไอ้ไนท์! สิ่งแรกที่ผมนึกขึ้นได้ก็คือผู้ชายคนนั้น แต่ทว่าพอผมกวาดตามองไปรอบๆ ก็พบแต่ความมือและว่างเปล่าไม่มีใครอยู่เลยด้วยซ้ำนอกจากผมและไอ้ตี๋ ที่น่าตกใจคือผมมานอนอยู่บนเตียงตัวเองได้ยังไงในเมื่อผมมากับไอ้ไนท์จำได้ว่าตอนนั้นผมอยู่บนรถแล้วเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็มานอนหลับอยู่บนเตียงตัวเองซะแล้ว งงเหมือนหมาโดนทิ้งเลยกรู
แต่ว่า.....ไอ้ความรู้สึกเมื่อกี้มันอะไรกัน เหอะๆ ผมคงฝันไปหรือเพ้อละเมอแน่ๆ คิดมากน่ะไอ้กรณ์
ผมขยับตัวลงจากเตียงอย่างช้าๆ แล้วเอื้อมมือไปเปิดสวิซไฟส่วนหัวเตียงด้านผมอย่ามึนงงจากอาการตื่นเล็กน้อย พอไฟสว่างโรจน์ผมก็พบกับกองของที่ไอ้ตี๋ซื้อมาวันนี้กองอยู่กับพื้นเยอะไปหมด ถุงใบขนาดกลาสีดำใบหนึ่งที่ทำให้ผมสะดุดตา จำได้ว่าไอ้ไนท์บอกว่ามันเป็นของผม
“อะไรของมันวะ?”ผมเอื้อมไปหยิบถุงใบนั้นออกมาจากกองของเล่นของไอ้ตี๋ก่อนจะเปิดถุงใบนั้นออก ปรากฏว่าข้างในมันเป็นตุ๊กตาแบบเดียวกับไอ้ตุ๊กตาหมีควายตัวยักษ์นั่นที่ไอ้ตี๋ให้ผมลากกลับมาเลย แต่ขนาดมันต่างกันลิบลับ
“เหอะ! บ้ารึไงวะกรูไม่ได้ชอบเล่นตุ๊กตานะเว้ยจะล้อเล่นรึไงไอ้บ้า!”มือผมกำไอ้เจ้าตุ๊กจานั่นแน่นเต็มมือก่อนจะไปบีบตรงอกมันที่มีอะไรแข็งๆ ฝังอยู่ และเสียงบางอย่างก็ดังออกมาจากไอ้ตุ๊กตางี่เง่านี่จมผมแทบจะกระทืบมันให้แหลกคาตรีนเลยก็ว่าได้
“ไอ้เตี้ย ยิ้มหน่อยดิ!........ไอ้เตี้ย ยิ้มหน่อยดิ!”เสียงไอ้ไนท์ที่อัดใส่ไว้ในตุ๊กตานั่นรีเพลสองรอบก่อนจะหยุดไป ทำเอาผมควันออกหูกับประโยคพวกนั้นเลยทีเดียว ผมง้างมือที่ถือตุ๊กตานั่นไว้สูงกะจะเขวี้ยงมันทิ้งลงกับพื้นแล้วกระทืบๆ ให้มันช้ำในพังตาย แต่ผมก็ต้องหยุดชะงักการกระทำนั่นเอาไว้ซะเฉยแล้วย้อนมองไอ้เจ้าตุ๊กตานั่นอีกทีพร้อมความรู้สึกแทรกซ้อนบางอย่าง !
โธ่เว้ย! กรูเป็นอะไรไปวะเนี่ย ใจเต้นกะอีแค่ตุ๊กตานี่งั้นเหรอ เหอะๆ ไม่มีทาง!
“มองกรูทำไมวะ อยากตายเหมือนเจ้าของมึงรึไง!”
อึ๊ย! เจ็บใจตัวเองจริงๆ ที่สุดท้ายแล้วผมก็ได้แค่เหวี่ยงไอ้เจ้าตุ๊กตานั่นไปไว้ที่โซฟาแล้วกลับขึ้นเตียงไปนอนต่อ ถึงแม้จะไม่ได้อาบน้ำก็เถอะ ก็ตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์จะอาบ เพราะฉะนั้น.....ผมจะนอนหลับและเลิกคิดถึงไอ้หมอนั่นสักที!
เลิกคิด เลิกคิด เลิกคิด! โธ่เว้ย!
“เฮีย......”ผมถึงกับสะดุ้งเพราะจู่ๆ ไอ้กชก็กระเด้งลุกขึ้นนั่ง หรือเมื่อกี้ผมเอคชั่นท่าทางมากเกินไปจนสะเทือนให้ไอ้กชตื่น
“เป็นอะไรตี๋....”
“เฮียแหละเป็นอะไร ฝันร้ายเหรอ”มันนั่งตาปรือแทบจะปิดถามผมเหมือนละเมอ ผมมองมันนิ่งแล้วตอบกลับไปให้มันได้นอนต่อ
“อือ....นิดหน่อยตี๋นอนต่อนะ”ผมทำท่าจะเข้าไปผลักให้มันนอนลงแต่ว่าจู่ๆ ไอ้ตี๋มันก็คลานเข้ามาหาผมแล้วไต่ขึ้นตัวผมกอนจะจุ๊บริมฝีปากผมเบาๆ ผมมองมันอย่างสงสัยว่ามันทำอะไรของมัน
ละเมอรึเปล่าวะ?
“เฮียไนท์บอกว่าทำแบบนี้จะหลับฝันดี.....เฮียไนท์ใจดีทำให้กชด้วยล่ะ....”
มะหมายความว่ายังไงวะ ทำให้ไอ้กชด้วย....จะจูบเนี่ยนะ ตอนไหน? เมื่อไหร่?
“ทะทำแบบนี้ O-o;;”
“ไม่ต้องน้อยใจนะ....เฮียไนท์ก็ทำให้เฮียเหมืนกัน.....Zzzzzz”แล้วไอ้ตี๋ก็หลับคาอกผมไปเลย
แต่เรื่องเมื่อกี้มันหมายความว่ายังไงกัน มันยังไม่เคลียร์เลยนะไอ้ตี๋!!!!!!! >[]<!!!
จบไปแล้วสำหรับตอนพิเศษคู่ที่หลายท่านต้องการ โฮ๊ะๆ ๆ เล่นเอายาวเหมือนกันนะเนี่ย(ปาดเหงื่อซิบๆ)
หวังว่าจะเป็นที่พออกพอใจของหลายๆ ท่านนะฮับ คนแต่งก็ฟิทแต่งให้นักอ่านด้วยรัก ก็หวังลึกๆว่าจะเป็นที่ถูกใจ
แต่คู่นี้แต่งแล้วเกือบเพลิน.....ตอนแรกคิดว่าตัน....แต่ไหงได้มาเป็นสิบหน้าเวิด เหอะๆ
ข้าพเจ้าก็หมดหน้าที่มาส่งความสุขให้แต่เพียงเท่านี้
ปล.1 ขอบคุณนักอ่านทุกท่านมากฮับที่เข้ามาอ่านตามสัญญา ไม่งอลและ อิอิ ^^
ปล.2 ไว้เจอกันอีกนะฮับ ถ้ามีเอามาลงกันให้อ่านอีก
(ยังพอมีลุ้นจะได้เจอกัน อิอิ) แต่ตอนนี้ยังขาดแรงบันดาลใจอยู่ ฮาๆๆๆ
ปล.3 รักนักอ่านทุกคนด้วยน้ำใสใจจริงฮับ ขอบคุณฮับที่สนับสนุนกันตลอดมา
และกำลังใจที่ให้กันถล่มทลายท่วมท้นจนล้นโลก(ฮาๆๆ เว่อร์เอาไว้เพื่อความอลังการงานสร้าง 555+)
และทิ้งท้าย......ด้วยความซาบซึ้งใจฮับ
หัวข้อ: [STORY อย่าร้าย แล้วผมจะรัก] ~SPECIAL STORY2~ ตอนที่ 5 (End) 27/6/54 UP 100% (อ่าน 288406 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก