No Suagr ตอนพิเศษ : สงกรานต์แสนสนุก
สวัสดีวันปีใหม่ของไทยครับ ปีนี้เป็นปีที่ค่อนข้างมีอะไรเปลี่ยนแปลงจากปีที่แล้วมากและหลายเรื่อง อย่างเช่นปีนี้ผมไม่ต้องไปหางานพาร์ทไทม์ทำในช่วงวันหยุดยาว ที่สำคัญ ปีนี้ผมมีแฟนแบบไม่คาดคิดว่าจะได้คนแบบนี้...แบบที่ว่า
“ต้อม พี่อยากกินส้ม ไม่อยากกินเปลือก” นี่ผมได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า
“แล้วใครเขากินเปลือกวะ” ถามกลับไป แต่มือก็แกะเปลือกส้มออกให้ บ่นร่ำๆ มาหลายวันว่าอยากกิน วันนี้ผมเลยขอให้ป้าแม่ครัวซื้อมาให้หลายกิโล
กินไม่หมดละน่าดู
“มันกินได้นะ พี่เห็นมีขนมที่ทำจากเปลือก...อันนี้หวาน” พี่ฟลอยด์ยื่นส้มที่กัดไปแล้วครึ่งหนึ่งมาจ่อปาก พอผมจะงับกลับดึงหลบแล้วเอาเข้าปากตัวเองซะงั้น...กวนตีน
“แล้วนัดกับพี่เกนกี่โมง” ส้มกองใหญ่ที่ผมแกะถูกมือดีหยิบไปกินเกือบหมด นี่ไม่คิดจะเหลือให้คนแกะบ้างเลยเหรอวะ “พี่ฟลอยด์ กินเยอะเดี๋ยวก็ขี้แตก”
“ก็ดีนะ ช่วงนี้พี่ท้องผูก” ดูคำตอบ พักหลังๆ ตั้งแต่สนิทกับพี่โช คนของผมชักจะกวนโมโหขึ้นทุกวัน จากที่ดูๆ พี่โชแฟนไอ้กลอยไม่น่าจะเป็นคนแบบนี้นะ หรือนี่จะเป็นธาตุแท้ของไอ้พี่ฟลอยด์มัน “พี่นัดบ่ายๆ อันนี้เปรี้ยว เหมาะกับต้อม”
ถ้าถีบได้ พี่ฟลอยด์คงลงไปนอนกองที่พื้นแล้ว
“เออ”
วันนี้พวกเรานัดกันจะไปเล่นน้ำที่ถนนสีลมครับ ตอนแรกผมค้านไม่อยากไป ไม่ชอบคนเยอะ ไม่ชอบสถานที่ที่ต้องเบียดเสียด แต่คนอยากไปงอแงยิ่งกว่าเด็ก จนผมต้องรับปาก เหนื่อยใจนะครับเนี่ย ไม่รู้ถูกเลี้ยงมาตามใจขนาดนี้ได้ยังไง
ในระหว่างรอเวลานัด ผมลงไปทำสวนหน้าบ้าน ดอกไม้ที่พ่อพี่ฟลอยด์ซื้อมาในวันนั้นกำลังอวดความสวยพร้อมสีสันหลากสี ผมว่า ความสุขของคนเราไม่จำเป็นต้องอยู่ในที่หรูๆ แค่อยู่กับสิ่งที่ชอบก็มีความสุขแล้ว อย่างคนที่ทำงานหนักตลอดเวลาอย่างเจ้าของบ้าน ตั้งแต่ผมลงดอกที่สวน พ่อพี่ฟลอยด์แทบทิ้งกองเอกสารในห้องทำงานแล้วมาขลุกอยู่ที่นี่ บางวันไม่ยอมกินข้าวด้วยซ้ำ
ใช้เวลาไปกับสวนดอกไม้และสวนผักอยู่นานจนพี่ฟลอยด์ต้องออกมาตามไปอาบน้ำเพราะใกล้เวลานัด ผมแต่งตัวง่ายๆ เสื้อยืดกางเกงขาสั้น เอาที่ใส่ถูกน้ำแล้วจะไม่หนัก เคยมีประสบการณ์สวมยีนส์ไปแล้วมันหนักมาก ขาผมเป็นแผลเพราะเวลาเปียกมันเสียดสี โคตรแสบ
“ทำไมใส่ขาสั้น” หันไปมองหน้าคนถาม พี่ฟลอยด์คิ้วขมวดจ้องแต่กางเกงที่ผมสวมอยู่ “ไปใส่ขายาวไป”
“มันหนักเวลาโดนน้ำ” ผมว่า แต่อีกคนดูไม่พอใจในคำตอบ เพราะพี่แกเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าแล้วหยิบกางเกงยีนส์ของผมออกมา “พี่ฟลอยด์ทำอะไร” ตัวที่ผมใส่มันไม่ได้สั้นเลยนะ แค่เหนือหัวเข่ามานิดหน่อย
“เปลี่ยนใส่ตัวนี้” พี่ฟลอยด์ทำหน้าจริงจัง มือก็ยื่นกางเกงให้ผม “ต้อม”
“มันก็ไม่ต่างกันหรือเปล่าวะ พี่ยังใส่กางเกงขาสั้นได้เลย” แถมลายดอกไม้สีน้ำเงินด้วยนะครับ
“แต่กางเกงของต้อมมันเป็นสีเนื้อ” ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี สีเนื้อแล้วไง
“ก็ดีกว่าสีขาว”
“ทำไมชอบเถียงวะฮะ เปลี่ยนเลยก่อนพี่จะจับถอดเอง”
“เออๆ แต่ไม่เอาตัวนี้” ไม่อยากมีเรื่อง แต่ก็ไม่ตามใจมาก ผมเดินไปเลือกกางเกงเอง ก่อนเปลี่ยนมันต่อหน้านั่นแหละ ความอายมันไม่มีเหลือแล้วครับ
เมื่อเป็นที่พอใจแล้ว พวกเราสองคนก็ออกเดินทาง เบาะนั่งด้านหลังมีปืนฉีดน้ำอยู่สองกระบอก ซึ่งมีน้ำผสมน้ำอบซะหอมชื่นใจอยู่เต็ม พี่ฟลอยด์ขับรถฝ่าการจราจรที่หนาแน่นไปจอดใต้โรงแรมแถวๆ นั้น พอลงรถไปก็เจอพี่เกนกับไอ้ป่านเช็คอินก่อนหน้าไม่กี่นาที
“แน่ใจว่ามึงมาเล่นน้ำ ไอ้ต้อม” โดนไอ้ป่านทักปุ๊บ ผมก็ทำปากยื่นไปที่คนให้ใส่ มันพยักหน้าเข้าใจแล้วยิ้มออกมา “พี่เขาหวงของเขา มึงต้องเข้าใจ”
“อันนั้นกูก็เข้าใจ แต่บางอย่างมันก็เกินไป กูก็ผู้ชายนะเว้ย ดีนะที่กูไม่ยอมใส่เสื้อแขนยาวตามที่สั่ง โคตรบ้า” ไอ้ป่านหัวเราะงอหงาย พวกที่เดินนำหน้าถึงกับหันมาดู “เอาจริงๆ กูไม่อยากมาเลย”
“กูอยากมานะ เขาบอกที่นี่สาวเยอะ ดูมๆ ด้วย” น้ำเสียงกับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มของไอ้ป่านทำเอาผมอยากเห็น อยากเจอแบบที่มันพูด
“แต่กูเห็นเขาโพสกันว่า ที่นี่นมน้อย แต่ไข่มากไม่ใช่เหรอวะ” พูดตามที่ได้เปิดอ่าน เพื่อนรักถึงกับชะงัก
“จริงเหรอวะ” ดูท่ามันจะตกข่าวอย่างแรง
“เออสิ เขาเล่นกันทุกปี มึงไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมา”
“มึงก็รู้ว่ากูเคยโผล่หัวมาเล่นน้ำหรือเปล่า”
ผมกับไอ้ป่านมองหน้ากันไปมาก่อนจะหัวเราะอีกรอบ พวกเราสามคน รวมไอ้ดอย เป็นพวกไม่ชอบสถานที่ที่มีคนเบียดเยอะๆ ขนาดผับที่คนแน่นๆ ยังไปแบบนับครั้งได้ เขาเรียกว่า โลกส่วนตัวสูงอะไรแบบนั้น
แยกกับไอ้ป่านเพื่อตามพี่ฟลอยด์เข้าห้อง ผมก็ว่าทำไมพี่แกเก็บเสื้อผ้ายัดลงกระเป๋า ที่แท้ก็จะเอามาเปลี่ยนหลังจากเล่นน้ำนี่เอง รอบคอบจริงๆ แต่ไม่เข้าใจอย่างเดียว ทำไมต้องพักโรงแรมหรูขนาดนี้ แค่เอาไว้ใช้เป็นที่เปลี่ยนชุดเฉยๆ ปั๊มก็เปลี่ยนได้หรือเปล่า
“ห้องคืนละเท่าไหร่” ถามขณะออกสำรวจรอบๆ ห้องน้ำแม่งมีอ่างโคตรกว้าง แถมเตียงยังเป็นขนาดคิงไซส์ ไม่ธรรมดาแน่ ราคาน่ะ
“ไม่แพงหรอก” พี่ฟลอยด์ตอบ แต่ไม่กล้าสบตากับผม
“พี่ฟลอยด์” เดินไปกดดันใกล้ๆ “ไหนบอกจะไม่ใช้เงินเปลืองแล้วไง”
“นานๆ ทีเอง ทุกวันนี้พี่ไปมหาลัยใช้เงินวันละไม่เกินหนึ่งพันด้วยนะ น้อยสุดตั้งแต่จำความได้เลย”
“นั่นก็มากกว่าผมตั้งหลายเท่า” อย่างผม วันละสองร้อยก็หรูแล้ว
“ต้อมอ่า” คนใช้เงินเปลืองรวบผมเข้าไปกอด ปากแดงขโมยหอมแก้มผมไปหลายฟอด “พี่เปลี่ยนทุกอย่างเพื่อต้อมแล้วนะ แต่วันนี้พี่ขอวันนึง”
“ไม่ต้องอ้อนเลย” แม้จะเสียงแข็งแต่ผมก็ยิ้มให้กับคนขี้อ้อน “แล้วจะลงไปตอนไหน” ข้างนอกแดดแรงมากที่สุด ผมว่า เอาไข่ใส่น้ำไปวางก็สุกอะ เชื่อสิ
“รอเย็นกว่านี้หน่อย” รู้ว่ารอให้เย็น แต่มือที่เลื้อยนี่คืออะไรวะครับ “ไอ้พี่ฟลอยด์”
“มาพักห้องสวีท ก็ต้องสวีทกันสิ” ดวงตาโคตรเป็นประกาย คนเรานะ คิดมันอยู่แต่เรื่องพรรค์นี้ “เราไม่ได้สวีทกันมานานเป็นเดือนเลยนะ”
“ก็สอบ” เผลอขำเมื่อเห็นสีหน้าง้ำงอของพี่ฟลอยด์ ผมที่เรียนเยอะกว่า เวลาสอบก็หนักกว่า ส่วนพี่ฟลอยด์เรียนตัวเดียว สอบวันเดียวก็เสร็จ ช่วงนั้นผมแยกกลับไปนอนบ้านตัวเองเลยครับ อยู่บ้านพี่ฟลอยด์แม่งไม่เคยได้อ่านหนังสือ เพราะต้องคอยหลบปลาหมึกตัวโตที่คอยจะเลื้อยรัดอยู่ทุกเวลา
“นี่ปิดเทอมแล้ว สวีทได้ใช่ไหม” มือที่ลูบไล้บนล่างทำงานโคตรหนัก ไอ้ต้อมจะละลายอยู่แล้ว
ติ๊งต่องๆ เสียงกดกริ่งหน้าประตูห้องดังขัด พี่ฟลอยด์ถึงกับสบถจนผมลงไปนอนหัวเราะ
“สงสัยจะเป็นพี่เกน” ดันหลังให้พี่ฟลอยด์ลุกไปเปิดประตู อีกฝ่ายกดรัวอย่างกับไม่เคยกดมาก่อนในชีวิต
“ไอ้พวกมารความสุข รู้งี้ไม่ชวนมาเล่นซะก็ดี” คนพูดหน้างอไปที่ประตูแล้วครับ บางทีผมก็สงสารนะ เข้าใจธรรมชาติของผู้ชาย ผมก็เป็นผู้ชาย อารมณ์อยากเสพสมมันก็ต้องมี แต่สถานการณ์มันไม่ได้ อย่างช่วงสอบผมก็เครียด ไม่มีอารมณ์ร่วมหรอก
“จะเอากันเหรอ” เสียงดังฟังชัดมาจากบุคคลที่เพิ่งเดินเข้ามา พี่เกนทำหน้านิ่งมาก ต่างจากไอ้ป่านที่แทบเดินสะดุด...
พี่เกนพูดโคตรตรงว่ะ
“เออสิ แต่มึงมาขัด” พี่ฟลอยด์ตะโกนใส่เพื่อนด้วยอารมณ์บูด
นี่ก็ตรงไม่แพ้กัน สมแล้วที่คบกันได้
สรุปแล้ว พี่เกนกับไอ้ป่านก็มาขลุกเล่นไพ่ที่ห้องผมจนบ่ายแก่ๆ พอแดดร่มลมตกก็ได้เวลาไปฟาดฟันกับคนอื่นแล้ว อาวุธก็พร้อม คนยิ่งพร้อมใหญ่ โดยเฉพาะผมกับไอ้ป่านนั่นแหละครับ มนุษย์รูกำลังจะออกจากรูแล้ว
พวกเราสี่คนเดินจากโรงแรมไปยังถนนเส้นที่ปิดเพื่อจัดงาน ผมแทบอยากย้อนกลับเมื่อมาถึง คนหรือมดกันแน่ที่เดินถนนเส้นนี้
“ผมว่าเรากลับกันดีกว่าไหม” ออกความคิดเห็น แต่พี่ฟลอยด์กลับกอดไหล่ผมแล้วพาเดินเข้าไป
เพียงแค่ก้าวขาเข้าไป ผมรู้สึกถึงสายตาหลากหลายคู่จ้องมา ไม่สิ จ้องคนข้างผมกับพี่เกนมากกว่า ด้วยหน้าตาที่โดดเด่น แถมสูงชะลูดอีก เป็นที่สะดุดตาผู้คนแน่นอนไม่ต้องเดา และนั่นทำให้กลุ่มเราถูกทั้งน้ำ ทั้งแป้ง แล้วใครไม่รู้เอาแป้งป้ายหน้าผมจนเข้าปากเต็มๆ แม่ง รสชาติโคตรเฝื่อน
เพราะไม่อยากเป็นเป้าการรุม ผมกับไอ้ป่านเลยถอยร่นลงมาเดินด้วยกัน ปล่อยให้สองเพื่อนรักนั่นเดินนำไป ไม่อยากบอกว่า โดนทั้งสาวแท้ สาวเทียมและผู้ชายกล้ามโตรุมทึ้ง
“น้ำในกระบอกกูจะหมดแล้วว่ะ” ไอ้ป่านกระซิบบอกผม เมื่อกี้พากันกระหน่ำฉีดใส่สาวสวย เสื้อกล้ามสีขาวช่างดึงดูดปืนหลายสิบกระบอก (รวมทั้งของผมกับไอ้ป่าน) ให้ฉีดไปหา แต่ผมฉีดโดนตัวนะครับ อย่าคิดไปไกลแบบนั้น...แหม
“ไปซื้อกัน ของกูก็จะหมดแล้ว” ผมเดินเข้าข้างทางเพื่อซื้อน้ำเป็นขวดใส่ “ป้าครับ ขอซื้อน้ำ...”
“จะเอาใส่ปืนใช่ไหมครับ” กำลังอ้าปากจะขอซื้อน้ำ แต่มีคนถามขึ้นมาอยู่ด้านหลัง ผมกับไอ้ป่านหันไปดูก็รีบพยักหน้า “พี่มีน้ำในถังหน้าร้าน ถ้าน้องไม่อยากเสียเงินตามมาได้นะ” คำเชิญชวนสร้างความลังเลให้พวกผม ไอ้ป่านกระพริบตาปริบๆ แต่ผมเลือกจะยิ้มแล้วตอบตกลง ของฟรีก็ดีกว่าเสียเงินอยู่แล้ว
จะว่าใจง่ายก็ได้ ผมเดินตีคู่มากับคนชวน ลืมบอกว่าคนชวนแก้เสื้อโชว์กล้ามล่ำๆ หน้าตาก็ดีประมาณหนึ่ง ส่วนไอ้ป่านมันเอาแต่ชะเง้อหาพวกพี่ฟลอยด์ที่พลัดหลงกันไปเมื่อครู่ แต่หลงยังไงก็ค่อยไปเจอที่โรงแรมก็ได้ ไม่น่าห่วงกังวลเท่าไหร่...มั้ง
พี่คนชวนที่ชื่อ ม่อน พามาที่หน้าร้านอาหารตกแต่งสไตล์โมเดิร์น ด้านหน้าร้านมีถังน้ำใบใหญ่สามสี่ถัง รอบๆ มีทั้งหนุ่ม ทั้งสาวยืนเต้นตามเพลงอย่างสนุกสนาน
“กูว่า เราขอน้ำเสร็จแล้วไปตามหาพวกพี่เกนดีกว่า” ไอ้ป่านกระซิบเบาๆ ตอนนี้ผมกับมันกำลังถูกจ้องไม่วางตา โคตรทำตัวไม่ถูก
“อืม กูก็คิดแบบนั้น” ตอบเสร็จก็ยิ้มแหยๆ ให้กับทุกคนที่มอง
“เอาปืนมาสิ เดี๋ยวพี่เติมน้ำให้” พี่ม่อนแบมือมาตรงหน้า ผมกับไอ้ป่านรีบหมุนเอากระบอกสำหรับเก็บน้ำส่งให้ นั่นยิ่งเรียกเสียงโห่ เสียงฮือฮาจนผมแปลกใจ หรือแป้งยังติดหน้าผมอยู่ เมื่อกี้ก็ล้างออกหมดแล้วนี่หว่า
“แหม ไอ้เชี่ยม่อน กูให้ไปซื้อลูกชิ้นทอด แต่เสือกได้เด็กกลับมาด้วย ไอ้ห่า ไม่ทิ้งลายเสือ” สาวสวยสวมเสื้อผ้าน้อยชิ้นพูดเสียงดัง ยิ่งเพิ่มเสียงโห่จากคนรอบๆ ดังมากขึ้นอีกเท่าตัว
“พวกมึงคิดร้ายกับกู นี่ครับ” ผมรีบรับกระบอกน้ำมาสวมประกอบกับตัวปืนพร้อมยกมือไหว้ขอบคุณ “เดี๋ยวๆ ครับ” แต่พอจะเดินหนีกลับถูกเดินมาขวาง “น้องมากันสองคนเหรอ พี่บอกชื่อพี่แล้ว ชื่อน้องพี่ยังไม่รู้จักเลยนะ”
“เออ” หันไปหาไอ้ป่าน มันกระพริบตาปริบๆ แถมเม้มปาก ท่าทางแบบนั้นคือมันจะให้ผมจัดการ ไอ้เชี่ยป่านช่วยไม่ได้เลยจริงๆ “ไอ้นี่ชื่อป่านครับ” เลือกจะบอกชื่อเพื่อนไปก่อน เลยโดนไอ้ป่านต่อยแขนซะชา
“แล้วน้องล่ะ ชื่ออะไร” เอ่อ ไม่ต้องทำสายตาอยากรู้ขนาดนั้นก็ได้ ไอ้ต้อมกลัว
“ชื่อ...”
“มาทำอะไรที่นี่วะ!” น้ำเสียงโหดมาพร้อมแขนที่ผ่านหน้ามาล็อคคอจนผมแทบหงายหลัง “กูตามหาจนแทบเป็นบ้า!” พี่ฟลอยด์ตะคอกจนผมไม่กล้าพูดอะไรออกมา แม้แต่พี่ที่เพิ่งรู้จักยังทำหน้าเหลอหลา “ไปกับกู เดี๋ยวนี้”
ผมถูกลากคอให้เดินหนีจากตรงนั้น อยากจะอ้าปากโวยวาย แต่อาจทำให้เกิดเรื่องยุ่งยากมากกว่าเดิม เลยเลือกที่จะเดินไปเงียบๆ ส่วนเพื่อนผมมันเดินหงอตามหลังมาอีกที แต่ช่างไอ้ป่านก่อน เพราะผมต้องเอาตัวผมให้รอดก่อน
“พี่ฟลอยด์” เรียกเสียงอ่อน
“...”
“พี่ฟลอยด์อย่าโกรธสิ”
พี่ฟลอยด์เงียบแบบนี้แทบไม่เคยเกิดขึ้นเลยสักครั้งตั้งแต่คบกัน ทุกครั้งที่ไม่พอใจหรือโกรธก็จะโวยวายร้องเรียกให้ง้อ แต่นี่มานิ่ง หางตาก็ไม่คิดจะแลมองมา งานเข้าของจริงแล้วไอ้ต้อม
จากที่คิดจะเล่นน้ำจนถึงดึก ตอนนี้แผนการถูกปรับใหม่หมด ผมถูกพากลับมาที่โรงแรมโดยไร้การพูดคุย ไม่ว่าผมจะแกล้งทำตลก แกล้งเดินชนเสาหรืออะไรสารพัด พี่ฟลอยด์ไม่แม้แต่ชายตาแลมอง นี่มันจะงอนเกินไปหรือเปล่าวะ
“สู้ๆ นะมึง”
ไอ้ป่านให้กำลังใจก่อนจะแยกเข้าห้องที่อยู่ตรงข้ามกัน ผมพยักหน้ารับก่อนเดินตามคนงอนเข้าห้อง ทิ้งปืนฉีดน้ำลงบนพื้นแล้วเดินอ้อมไปดักหน้าพี่ฟลอยด์ไว้
“จะไม่ยอมคุยกันจริงดิ่” ถามเสียงนิ่ง จ้องตาแทบถลนพี่ฟลอยด์ไม่ยอมมองกลับ “พี่ฟลอยด์”
“...” คราวนี้หันมามอง แต่ก็ทำแค่นั้น ก่อนเดินผ่านเข้าห้องน้ำไป
เชี่ยเอ๊ย แล้วจะทำยังไงให้หายงอนวะ คราวนี้รับมือโคตรยาก เกินความสามารถไอ้ต้อมจริงๆ
ผมนั่งรอพี่ฟลอยด์อาบน้ำอยู่นานกว่าพี่แกจะออกมา แต่ก็เหมือนเดิมคือไม่พูด ไม่มอง มาถึงก็พุ่งขึ้นเตียงเอาผ้าห่มสีขาวคลุมโปงเหมือนเด็กงอน
“พี่ฟลอยด์ ออกมาคุยกันก่อน” หย่อนก้นนั่งบนเตียงข้างๆ ก้อนกลมสีขาว “พี่ฟลอยด์”
ไร้เสียงตอบกลับใดๆ เหมือนห้องนี้มีผมอยู่เพียงลำพัง
มาไม้นี้ไอ้ต้อมเอาไม่อยู่จริงๆ ผมเดินไปหยิบโทรศัพท์มือถือมาเลื่อนหาเบอร์คนที่พอจะปรึกษาได้ ชื่อแรกที่เห็นคือเพื่อนเกรียนต่างคณะ มันน่าจะมีประสบการณ์โชกโชนพอดู เอ่อ ผมดูจากนิสัยของมันนะ ไอ้กลอยเป็นพวกสั่งซ้ายไปขวา คงมีทำพี่โชโกรธบ้างแหละ...ต่อสายไม่นานไอ้กลอยก็รับ
(ว่าไงครับคุณต้อม) น้ำเสียงกวนๆ ทักทาย
“มึงว่างพอจะคุยกับกูหรือเปล่า” ที่ถามเพราะได้ยินเสียงพี่โชพูดอะไรเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน ไม่ใช่ว่าผมโทรไปขัดความหวานของพวกเขาหรอกนะ
(ว่างๆ กูเพิ่งทำกับข้าวเสร็จ) ค่อยโล่งอก ผมเดินออกมานอกระเบียง เพราะจะได้คุยสะดวกๆ (กูเห็นรูปมึงไปเล่นน้ำ สนุกป่ะ กูก็อยากไปแต่ปีศาจไม่ให้ไป...โอ๊ย เจ็บนะพี่โช) เอ่อ จะฆ่ากันหรือเปล่าวะ
“มึงไม่ว่าง กูวางก่อนก็ได้” รู้สึกเกรงใจยังไงพิกล
(ว่างๆ พี่โชไปไกลๆ เลย นี่ไอ้ต้อมไม่ใช่ชู้เว้ย) คู่นี้อยากชมว่ารักกันดี แต่บางทีก็น่ากลัวไป (โหลๆ ไอ้ต้อม ทางสะดวก มึงมีอะไรหรือเปล่า)
“กูมีเรื่องจะปรึกษา...”
(มึงเลือกถูกคนแล้วเพื่อนยาก กลอยประเกรียนคนนี้เคลียร์ได้ทุกปัญหา...ยกเว้นของตัวเอง) หลุดขำกับมุกของไอ้กลอย ความเครียดเมื่อกี้ก็เบาขึ้นเยอะ นี่คงเป็นสาเหตุหนึ่งที่มีคนชอบมันเยอะละมั้ง
“พี่ฟลอยด์โกรธไม่ยอมคุยกับกูว่ะ” ปล่อยมันคุยโวมากไม่ดีเดี๋ยวคนงอนจะขาดอากาศหายใจตายในผ้าห่มซะก่อน “กูต้องทำยังไงดีวะ”
(โกรธระดับไหน หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า)
ความโกรธมันมีระดับด้วยเหรอวะ
“สิบมั้ง ไม่คุย ไม่มอง ไม่สนกูเลย”
(เชี่ย ขั้นรุนแรงมาก แล้วโกรธเรื่องอะไร) ถ้าไม่เพราะปรึกษามันอยู่ ผมต้องคิดว่าไอ้กลอยก็ขี้เผือกเหมือนกัน ที่จริงมันก็ขี้เผือกอยู่แล้วนั่นแหละ
“ก็วันนี้....” ผมเล่าเรื่องตั้งแต่ต้นจนจบ ไอ้กลอยฟังเงียบๆ ไม่ส่งเสียงขัดการเล่าสักคำ “มึงฟังกูอยู่หรือเปล่า” หรือมันจะหลับไปแล้ว
(ฟังๆ สรุปย่อๆ คือโกรธที่มึงเดินตามผู้ชายอื่น)
“ไม่ใช่เว้ย โกรธเรื่องหากูไม่เจอต่างหาก” รีบแก้ตัว อันนั้นก็พอรู้ความผิด แต่ไม่อยากยอมรับสักเท่าไหร่ “กูต้องทำยังไงวะ”
(ไหนมึงลองถ่ายรูประดับความโกรธของพี่ฝอย เอ๊ย พี่ฟลอยด์มาให้ดูหน่อยสิวะ) ไอ้กลอยพูดจบผมก็เดินกลับเข้าห้องเพื่อถ่ายรูปก้อนกลมๆ ในผ้าห่มสีขาวให้มันดู (ง่ายๆ คงอยากเล่นผีผ้าห่ม)
“ผีผ้าห่มบ้านมึงสิ ไอ้ห่ากลอย” มันยังมีน่ามาขำ “เอาดีๆ สิวะ”
(เอ๊า ก็กูบอกวิธีง้อนี่ไง เล่นผีผ้าห่มรับรองหายชัวล้านๆ เปอร์เซ็นต์)
“กูหาวิธีเองดีกว่า ขอบใจแต่แค่นี้นะ”
กดวางแล้วถอนหายใจ วิธีไอ้กลอยมันไม่เหมาะกับผมหรอก จะให้ผมรุกก่อนเหรอ...ผมเป็นรุก...เหรอ อืม ท่าจะไม่เลวเหมือนกันนะ
ก็ได้แค่คิดนั่นแหละครับ ผมว่าคนโกรธบางทีก็อยากอยู่คนเดียว ผมเลยเลือกจะเข้าไปอาบน้ำแทน พอออกมา ก้อนกลมๆ ก็หายไป...หายไปไหนวะ
ผมรีบแต่งตัวแล้วออกไปเคาะห้องไอ้ป่าน เพื่อนสนิทผมเปิดห้องออกมายิ้มแป้นแล้นพร้อมบอกว่าพี่ฟลอยด์อยู่ในห้อง
“จะนอนนี่” เสียงตะโกนจากด้านใน มาพร้อมเสียงโวยวายของพี่เกน อย่างน้อยก็พูดกับผมแล้ว ผมยิ้มฝากฝังพี่ฟลอยด์ก่อนกลับห้องตัวเอง
เตียงคิงไซส์โคตรกว้าง เหมาะสำหรับนอนกลิ้งซะจริงๆ ผมกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ๆ ก็ลุกขึ้นนั่ง เอาจริงๆ มันก็กว้างเกินไปเหมือนกันนะ ป่านนี้ไม่รู้พี่ฟลอยด์จะเป็นยังไง ไปยุ่งวุ่นวายกับคนอื่นอยู่หรือเปล่า หวังว่าจะไม่ถูกพี่เกนถีบออกห้องมาหรอกนะ
นั่งคิดมากไปจนนอนไม่หลับ ผมเลือกที่จะออกจากห้องเพื่อไปหาอะไรกิน ตอนเข้ามาเห็นร้านสะดวกซื้ออยู่ไม่ไกลจากโรงแรม ท้องตึงหนังตาคงจะหย่อนเอง ผมลากรองเท้าแตะลงมาด้านล่าง มองซ้ายมองขวายังเห็นผู้คนเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน ค่ำมืดขนาดนี้ยังไม่เลิกกันอีกเหรอเนี่ย แล้วแบบนี้ผมจะไปซื้อของกินได้ยังไง
ช่วงที่ผมคิดมากเรื่องการออกจากโรงแรม พนักงานของที่นี่ยื่นเสื้อกันฝนมาให้ อ่า วิธีแบบนี้ก็มีสินะ ยกมือขอบคุณแล้วรีบสวม ร้านสะดวกซื้อมีบรรดานักเที่ยวจนล้น และสายตาทุกคู่ในนั้นต่างก็พากันจ้องผม คงคิดว่าคนบ้าหลุดออกมาแน่ๆ
ซื้อเสร็จก็รีบขึ้นห้อง มีเด็กมาถามผมด้วยว่าฝนตกเหรอ ไปต่อแทบไม่เป็น...เปิดบานประตูเข้าไปเจอคนที่บอกจะนอนอีกห้องมานั่งทำหน้าง้ำงออยู่บนเตียง พี่ฟลอยด์กอดหมอนสีขาวไว้แน่น
“ไปไหนมาวะ” พบคนแก่ขี้งอนหนึ่งอัตราในห้องนี้ครับ
“หิว เลยไปซื้อซาลาเปา พี่กินป่ะ” ยื่นถุงซาลาเปาให้คนขี้งอน พี่ฟลอยด์ไม่ยอมหยิบแต่อ้าปากรอแทน “หายงอนแล้วเหรอ” ถามขณะเป่าให้ซาลาเปานุ่มคลายร้อน
“ไม่หาย” ปากบอกไม่หายแต่ก็กินของที่ผมป้อน “ทำไมไม่เห็นง้อเลย”
“ก็ง้อแล้วไง แต่พี่ไม่ยอมคุย”
“ง้อตอนไหนวะ”
“อ่าว ทุกตอนเลยไม่เห็นเหรอ” พี่ฟลอยด์ส่ายหน้ารัวๆ “อย่าโกรธเลยนะ” ลองพูดดัดเสียงดูสักครั้ง พี่ฟลอยด์ถึงกับยิ้มออกมา
“ที่พี่โกรธเพราะต้อมไปไหนไม่เคยบอก” คนขี้งอนมองหน้าผมนิ่ง “พี่หันไปเห็นต้อมเดินตามคนอื่นไป รู้จักไอ้นั่นมากแค่ไหนถึงเดินตามเขาไปน่ะ เกิดมันพาไปทำร้ายจะทำยังไง” แปลว่าเดินตามผมตลอดสินะ
“ขอโทษ ต่อไปจะระวังตัวไม่ใจง่ายตามคนอื่นไปอีก หายโกรธยัง” ฉีกยิ้มกว้างเพื่อให้พี่ฟลอยด์ยิ้มตาม แม้อีกฝ่ายจะพยายามกลั้นยิ้ม แต่ผมก็เห็นว่ามุมปากกระตุกหลายรอบ “หายโกรธยังตัวเอง” ยัดซาลาเปาทั้งลูกเข้าปากคนงอน
“อะไอ้อ๋ายโอดเอ๊าะแอดอี๋แอะ” (จะไม่หายโกรธเพราะแบบนี้แหละ)
บทจะหายโกรธกันก็ง่ายขนาดนี้เลย ผมต้องขอบคุณซาลาเปาใช่ไหม
เช้าวันใหม่ พี่ฟลอยด์พาผมไปทำบุญที่วัดก่อนเราจะแวะซื้อของเพื่อไปรดน้ำดำหัวผู้ใหญ่ที่เคารพรัก เริ่มจากบ้านของผมก่อน ผมกับพี่ชายพากันล้างเท้าพ่อกับแม่ ส่วนพี่ฟลอยด์ขอนวดไหล่นวดคอให้ มารู้ทีหลังว่าให้ป้าแม่บ้านสอนนวดเลยทีเดียว ผม พี่ชาย หลานสาวตัวเล็กแล้วก็พี่ฟลอยด์ได้รับคำอวยพรจากพ่อและแม่ ความรู้สึกช่างอิ่มใจมากกว่าได้เงินทองซะอีก
ใช้เวลาบ้านผมหลายชั่วโมงก่อนจะกลับมาบ้านพี่ฟลอยด์ พ่อของพี่เขานั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ในบ้าน ส่วนพี่คนอื่นๆ ก็อยู่บนห้อง บ้านนี้ดูไม่คึกครื้นเหมือนบ้านผมสักเท่าไหร่ ผมดันคนข้างๆ ให้นำพวงมาลัยไปไหว้ พี่ฟลอยด์ลังเลนิดๆ แต่ก็ยอมคลานเข่าไปหา
“ทำอะไรของแกน่ะ” พ่อพี่ฟลอยด์ทำหน้าแปลกใจที่เห็นลูกชายคนเดียวคลานเข่าเข้าไปหา
“ผมมากราบขอพร...วันปีใหม่” แม้จะพูดติดๆ ขัดๆ แต่ก็ถือว่าใช้ได้ ผมนั่งให้กำลังใจอยู่ห่างๆ “ผมขอให้พ่อมีสุขภาพแข็งแรง อยู่กับผมแล้วก็พี่ๆ ไปนานๆ” พูดจบก็ก้มกราบแทบเท้า พ่อของพี่เขาหันมามองหน้าผมอย่างอึ้งๆ แต่ก็รีบยื่นมือไปลูบศีรษะพี่ฟลอยด์เบาๆ
“พ่อก็ขอให้แกมีความสุขมากๆ เลิกเอาแต่ใจบ้างก็ดี คนอื่นเขาเหนื่อย” ตอนแรกเหมือนคำอวยพร แต่ทำไมหลังๆ เหมือนคำบ่น พี่ฟลอยด์หน้างอ แต่ผมกลับหัวเราะออกมา “เราก็ด้วย” คราวนี้เป็นผมที่คลานเข้าไปหาพร้อมกราบขอพร
“ขอบคุณครับ” แม้ไม่พูดอะไรมากมาย แต่ผมก็รู้ว่า พ่อพี่ฟลอยด์รู้ว่าผมรักและเคารพมากแค่ไหน
ไหว้ขอพรประมุขของบ้านเสร็จ ผมก็พาพี่ฟลอยด์ไปไหว้ขอบคุณป้าแม่บ้านหรือแม้แต่ป้าแม่ครัวที่ทำของกินอร่อยให้กินทุกมื้อ ซึ่งทุกคนแทบก้มกราบพี่ฟลอยด์แทนที่ถูกไหว้ พออวยพรกันเสร็จก็ปล่อยโฮออกมา นี่เป็นครั้งแรกที่พี่ฟลอยด์ทำแบบนี้ ในเทศกาลนี้
“ทำอะไรไม่เคยจะบอกกันเลยนะ” พี่ฟีนเดินลงมาพร้อมลูกชาย
“ไม่เห็นหัวพี่แกแล้วล่ะสิ ตั้งแต่มีเมียเนี่ย” คำพูดแรงๆ แบบนี้ของพี่เฟิร์นแน่นอน
“พวกพี่ไม่ลงมาเอง ช่วยไม่ได้” ปิดท้ายด้วยลูกชายคนเล็กแสนเอาแต่ใจของบ้าน
แม้บรรยากาศรอบข้างของครอบครัวนี้ดูไม่สนิทชิดเชื้อกันมาก แต่ผมก็รู้ว่า ทุกคนรักกันมาก พอใครเดือดร้อนก็พร้อมที่จะช่วยเสมอ
“สวัสดีปีใหม่ไทยนะครับ” ยิ้มด้วยความจริงใจ
“ย่ะ/จ้ะ” เสียงตอบรับสองเสียงที่ต่างกันดังหลังจากผมพูดจบ
อย่างที่ผมบอกคราวแรก สงกรานต์ปีนี้มันช่างต่างจากปีก่อนๆ ผมมีคนรักที่รักผม มีครอบครัวที่เข้าใจ ครอบครัวคนรักที่ต้อนรับเป็นอย่างดี มีเพื่อนดีที่รัก ช่างเป็นเทศกาลสงกรานต์ความสุขซะจริงๆ
.........................................................................
สวัสดีปีใหม่ไทยค่า ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ หากใครเดินทางท่องเที่ยวต่างจังหวัด ขอให้เดินทางปลอดภัยนะคะ ง่วงไม่ขับ แวะปั้มสักนิดเพื่อความสดชื่น
หัวข้อ: No Sugar ไม่หวานก็รักว่ะ >>ตอนพิเศษ ลอยกระทง [P.25]<<[03/11/60] (อ่าน 282411 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก