หัวข้อ: ❍ Into the moonlight #ณพระจันทร์ |END|-แจ้งข่าว 30.8.2018 p.11

[areenart1984]

ท่าทางจะดีกว่าคู่โน้นเยอะเลย 

[malula]

ลัลเหมาะกับรอยยิ้มและความสุข

[DrSlump]

 

ตัลล้ากกกก

[Patsz]

ดีใจที่ลัลกลับมาสดใสอีกครั้ง โชคดีที่ได้เจอคุณ

[Ginny Jinny]

ทั้งสองคู่มีความสุขมีรอยยิ้มก็ดีแล้ว 

[Raccool]

1.16 am.



โยนอนอยู่ในอ้อมแขนของผม



เพียงแค่นอนหลับเฉยๆ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น หนูน้อยของผมไปร้านเหล้าของไอ้จ๊ากมาเมื่อคืน แล้วจู่ๆ ดันเจอลัลกับคุณโดยไม่คาดคิด... โยธาเล่าให้ฟังถึงเหตุการณ์ เขารู้สึกไม่ดีที่เห็นลัลปั้นปึงออกไป และไม่ได้พูดคุยกับคุณดีๆ



ไอ้คุณ...คนที่เคยทำร้ายโยของผม



คิดว่าถ้าตัวเองอยู่ในเหตุการณ์คงกระทืบมันให้จมดิน แต่พอคิดไปคิดมา ผมก็ทำให้ลัลของเขาเจ็บช้ำมากพอควร และเขาก็เป็นคนทำให้ผมได้เจอกับโยด้วย... คิดเช่นนั้นจึงหันมาห่วงความรู้สึกเจ้าหนูขาวดีกว่าคิดเรื่องอดีต



โยเพียงแค่ตาแดงๆ ตอนเล่าเรื่อง และสุดท้ายผมก็กล่อมให้เขาหลับไปในอ้อมแขน ได้แต่หวังว่าคงจะมีสักวันที่เราทั้งสี่คนจะสามารถกลับมาดีกันได้ พูดคุยกันได้เช่นเดิม



ช่วงเวลาเกือบเก้าโมง โยธาเริ่มขยับตุวยุกยิก ก่อนลืมตาตื่น ใบหน้ายามตื่นของเขาน่าเอ็นดูเสมอ โยธามักจะตาบวมหลังตื่นนอน ไม่รู้เพราะอะไร ต่อให้เข้านอนไวหรือยังไงก็ตามเขาก็จะตื่นมาตาบวมอย่างโคตรน่าหยิก



“พี่ฮิม...”



“อืม”



“หิว”



เขาบ่น พร้อมกับมุดหน้าซุกหน้าอกผม เจ้าหนูตัวจิ๋วบ่นหิวแต่ก็ไม่ยอมลุกจากเตียง ผมยกยิ้มขำ ลูบหัวเขา วันนี้วันเสาร์ทำให้ผมไม่ได้ต้องรีบตื่นไปทำงาน ถึงแม้จะมีงานค้างอยู่ก็ตาม แต่ไว้ค่อยทำก็ไม่เสียหาย ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าได้กอดเจ้าหนูโยตอนนี้



“อยากกินอะไร เดี๋ยวลงไปซื้อให้”



“ไม่รู้” เจ้าหนูพูดเสียงงุบงิบ “โจ๊กร้านป้าดาก็ได้”



“อืม” ผมรับคำ ตั้งท่าจะลุก แต่โยจับแขนผมไว้เสียก่อน “มีอะไรรึเปล่า”



“อยู่อย่างนี้ก่อน”



“หึ หิวไม่ใช่หรือไง”



“อือ แต่ค่อยกินก็ได้”



โยธาเป็นเด็กย้อนแย้งมาแต่ไหนแต่ไร ความคิดของเขาชอบโยงกันไปมา อยากให้เป็นอย่างนู้น แต่ดันมีข้อแม้อย่างนี้ ทีแรกมันก็เข้าใจยาก แต่อยู่กันไปกันมาก็เข้าใจได้ ผมทิ้งตัวนอนอีกครั้ง คว้าเขามากอดแนบแน่น



“อือ” เจ้าหนูบ่นเสียงยาน สงสัยอึดอัดที่โดนรัดแน่นไป



ผมหอมหัวเขาทีนึงก่อนคลายอ้อมกอด โยธาตอนงัวเงียว่านอนสอนง่ายที่สุดแล้ว ผมลูบหัวเขาเล่นเส้นผมนุ่มไปเพลินๆ ไม่นานโยก็หลับ คนตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มหายใจเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆ เขาเลื่อนมือที่จับแขนผมเป็นจับนิ้วชี้ผมไว้หลวมๆ ผมถอนหายใจให้กับความน่ารักของเขารอบที่ล้าน



โยตื่นอีกทีตอนสิบโมงครึ่ง ผมลงไปซื้อโจ๊กที่เขาอยากไว้ก่อนแล้วถึงค่อยมานอนเบียดกับเขาต่อ พอเห็นโยเริ่มสะลึมสะลือผมก็ปลุกให้เขาไปล้างหน้าล้างตา นอนเยอะมากไปเดี๋ยวเสียสุขภาพ เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะด้วย กินอาหารไม่ตรงเวลาเนี่ย



กิจวัตรประจำวันเรียบง่ายอย่างที่ผมไม่คิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองได้เกิดขึ้นแล้ว เมื่อก่อนผมเคยตื่นขึ้นมาเพื่อพบกับคนแปลกหน้าที่นอนด้วยกัน แต่ละคืนไม่ซ้ำหน้า ไม่ซ้ำที่ แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ผมตื่นมาเจอเขาทุกวัน และตื่นมาที่เดิม ห้องเดิม แทนที่จะรู้สึกเบื่อแต่ผมดันชอบเสียอย่างนั้น และหวังว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ



วันเวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆ ผมอยู่กับโยอย่างสงบ และมีความสุขทุกวันที่ได้ตื่นมาเจอเขา กลับจากที่ทำงานก็มาเจอเขา รวมถึงก่อนนอนก็ได้เห็นหน้าเขาเป็นภาพสุดท้าย



แม้บางวันโยต้องออกไปคณะก็ตามที แต่ไม่บ่อยเท่ากับการที่เขาอยู่กับผมหรอก



“พี่ฮิม”



“หืม”



โยเอ่ยขึ้นในขณะที่เรากำลังกินข้าวเย็น



“วันนี้ไปร้านพี่จ๊ากกันไหม” เขาเอ่ยชวน “เบื่องาน”



“...เอาสิ” ผมว่า ไม่ได้ไปหาไอ้จ๊ากนานแล้วเหมือนกัน



ผมนั่งเล่นกับโยอีกสักพัก ระหว่างรอเวลาร้านเปิด กะจะไปดึกๆ หน่อยจะได้ได้ฟังดนตรีสดเลยทันทีที่ไปถึง ครั้งก่อนไอ้จ๊ากก็เคยจ้างวงรุ่นน้องมาเล่นดนตรีที่ร้าน โยก็ไปกับเขาด้วย และวันนั้นเองที่เขาก็เจอลัล เจ้าหนูเล่าให้ผมฟังทุกอย่างแล้ว เขามีสีหน้าไม่ค่อยดีเมื่อลัลยังคงเกลียดเขาและไม่ได้คุยดันดีๆ กับไอ้คุณนั่น



ถึงแม้โยจะให้ผมพูดเพราะๆ แต่ไม่ได้ห้ามให้หยาบคายในใจนี่ ผมด่าแม่งใส่ไอ้คนที่ทำร้ายโยเป็นร้อยๆ ครั้งแล้ว และประเด็นคือมันดันเป็นคนที่ลัลเลือก ผมนึกห่วงลัล กลัวมันทำร้ายอะไรเพื่อนผมอีก แต่ฟังจากจ๊ากแล้วคงไม่ต้องห่วงอะไร ก็ได้แต่หวังว่ามันจะเป็นจริง



ไอ้คุณนั่นถึงมันจะเคยทำเลวกับโย แต่ใช่ว่ามันจะทำแบบนี้กับทุกคนก็ได้... ผมก็ได้แต่หวังว่ามันจะดูแลลัลให้ดี ผมไม่อยากให้เขาเจ็บปวดอีก แต่ก็ไม่สามารถช่วยเหลือเขาได้เลย



ก็ได้แต่หวังว่าจะมีสักวันที่เรากลับมาเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิม อย่างที่โยว่านั่นแหละ



“พี่ฮิม”



“หืม”



“คิดอะไรอยู่” ผมยกยิ้ม ไม่ตอบคำถาม สงสัยผมคิดนานเกินไปจนทำให้เขาเป็นห่วง หนูจี๊ดมุ่นคิ้ว ขยับมาใกล้ผมจนแทบจะคร่อมตัก ผมจ้องใบหน้าน่ารักนั่น ดวงตากลมชั้นเดียวจ้องมาที่ดวงตาผมราวกับพยายามอ่านใจ เขายกนิ้วขึ้นมาจิ้มที่กลางหน้าผากผม



“บอกโยได้นะ รู้ใช่ไหม” ผมหลับตา ยิ้มกว้างกว่าเดิมให้กับความน่ารักนี้



โยธาเริ่มเปลี่ยนมาใช้สรรพนามเรียกชื่อตัวเองแทนคำว่าผมมาสักพักแล้ว แต่ความใกล้ชิดนี่นานๆ ทีถึงจะมี



“รู้ แต่ไม่มีอะไร” ผมตอบเขาเมื่อเจ้าหนูยังคงทำหน้ายุ่ง



ผมเอื้อมมือไปเกาหัวทุยของเขาเบาๆ ยิ้มกว้างขึ้นอีกเมื่อเขาทำหน้ามุ่ย “เป็นห่วงพี่เหรอ”



“รู้แล้วยังจะถาม” เจ้าหนูเถียงทันควัน “โยไม่อยากให้พี่ฮิมเก็บทุกอย่างมาคิดเหมือนโยนี่” เขาพูดเสียงเบา



“โยก็รู้ พี่ไม่เป็นแบบนั้นหรอก”



“อือ ก็รู้...แต่บอกเผื่อไว้ก่อน” เขาวรรค ขยับตัวมานั่งทับตักผมเต็มๆ พร้อมซุกเข้ามากอด “เผื่อวันไหนพี่ฮิมลืม โยอยากเป็นที่ปรึกษาให้พี่บ้าง”



ผมกอดเขากลับ ก็แม่งน่ารักขนาดนี้



แล้วจะให้ไปไหนรอดได้ยังไง

❍

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามาจนถึงตอนนี้ค่ะ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกแท็ก ทุกกำลังใจ มีผลกับเรามากจริงๆ

ตอนหน้าเป็นบทส่งท้ายแล้วน้าาา

#ณพระจันทร์

[DrSlump]

 

[malula]

ฮิมจะมาห่วงอะไรกับลัล
ต่างคนต่างอยู่เถอะ
ยืนคนละจุด รู้สึกคนละอย่าง ไม่มีทางจะเหมือนเดิม

[Rumraisin]

ตอนหน้าเจอหน้ากันสีีคนเลย คงเคลียร์กันลงตัว และมีความสุขกันจริงๆสักที หนูจี๊ดน่ารัก ขอบคุณคุณแรคคูลค่ะ

[me12inzy]

เบะปากใส่ฮิม บนจักรวาลนี้ยังมีคนแย่กว่าหล่อนอีกเหรอ สำคัญตัวเองเก่งมาก ห่วงลัลอย่างงั้นอย่างงี้ อ้วกกกกก

[areenart1984]

จับมานั่งเคลียร์ปมแต่ละคนต่อหน้ากันไปเลยดีกว่า ปัญหาจะได้จบ ๆ ไปเสียที 

[aha_aha]

อ่านไปก็มานั่งคิด เรืองทั้งหมดมันเริ่มจากอะไร...

จากโยกับพี่คุณ จากลัลกับ(ไอ้)ฮิม จาก(ไอ้)ฮิมกับโย หรือจากลัลกับพี่คุณ

เหมือนทุกตัวละคร มันผูกเงื่อนทับซ้อนกันไปหมด เลยยุ่งเหยิงวุ่นวายแบบนี้ แต่จริงๆจะไม่อะไรเลยถ้าทุกคนปล่อยวางได้ แต่ก็คงไม่ใช้ง่ายๆ เอาใจช่วยทุกคน แต่ก็อยากให้ฮิมโดนอะไรสะบ้างคือแกจะได้ทุกอย่างที่อยากได้ไม่ได้นะ แกต้องพลาดบ้าง ต้องเจ็บบ้างเว้ย!!!

สุดท้ายมาคิดได้ว่าที่มันวุ่นวายได้สนุกแบบนี้เราต้องขอบคุณคนแต่ง

[Ginny Jinny]

 

[Raccool]

Into the moonlight



Moon says



ลัลกับคุณพากันไปยังร้านประจำยามค่ำคืน คนแก่กว่าเป็นสารถีขับรถให้ตามเคย ยางล้อหมุนตามเส้นทางเดิมๆ ที่จดจำได้ขึ้นใจ ไม่นานก็พากันมาถึงปลายทาง



วันนี้เจ้าจิ้งจอกอยู่ เจ้าวัวคงไม่มา



พวกเขาพากันไปยังที่นั่งประจำ โต๊ะเล็กที่บรรจุคนได้มากสุดสองคนถูกตั้งอยู่ทางขวาของร้าน ห่างจากเวทีแต่ก็ไม่ได้ไกลเกินไป เจ้าของร้านเมื่อเห็นขาประจำมาถึงก็รีบมาต้อนรับทันที เบียร์สองแก้วใหญ่ถูกวางลงบนโต๊ะเพื่อต้อนรับ ก่อนที่จ๊ากจะขอตัวไปทำงานต่อ



คุณเห็นลูกค้าคนเดิมกับที่เคยตื๊อลัลเมื่อคราวก่อนเดินวนเวียนอยู่ข้างจ๊าก เขายกยิ้ม หมอนั่นคงเปลี่ยนเป้าหมายแล้ว ในใจลึกๆ เขาสงสารจ๊ากอยู่ไม่น้อยที่ต้องรับมือกับคนแบบนี้ แต่อีกใจก็คิดว่าดีแล้วที่หมอนั่นจะได้ไม่ต้องมายุ่งกับลัลอีก



ส่วนลัล...เขาจำหน้าคนๆ นั้นไม่ได้ด้วยซ้ำ



ร้านของจ๊ากยังคงเหมือนเดิม ที่เปลี่ยนไปคงมีแต่มาสคอตร้านที่ตอนนี้ไม่มีแล้ว ถึงอย่างนั้นผู้คนก็ยังคงเข้าร้านหมุนเวียนไหลเปลี่ยนกันเหมือนเคย



ลัลซัดเบียร์จนหมดแก้วแล้ว และทำท่าจะแย่งอีกแก้วในมือคุณ คนแก่กว่าตีมือคนซนดังเพี๊ยะ



“ไม่ต้องกินแล้ว”



คนถูกดุเบ้หน้า ยอมหดมือกลับมานั่งนิ่งๆ เช่นเคย



วงดนตรีสดของร้านขึ้นเล่น ทำให้ค่ำคืนมีเพลงบรรเลงเป็นเพื่อนคลายเหงา หนุ่มสาวในร้านต่างพากันจับกลุ่มพากันมาทิ้งความวุ่นวายไว้เบื้องหลัง ผ่อนคลายดื่มด่ำไปกับค่ำคืนใต้แสงจันทร์ หวังให้ฤทธิ์สุราและเพลงบรรเลงช่วยขับกล่อมให้ลืมความเจ็บปวด



น่าแปลกที่วันนี้ดันเห็นเจ้าวัว



ลัลมองแมวสีขาวแต้มสีดำที่เดินนวยนาดมาหาเขา เขาแปลกใจ วันนี้มีจิ้งจอกเฝ้าอยู่ ไม่คิดว่าวัวจะมาได้ ลัลอุ้มแมวลายวัวขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน จนคุณเอ่ยเตือน



“เล่นเสร็จแล้วไปล้างมือด้วย”



คนรักแมวพยักหน้า จับอุ้มแมวอ้วนไปมา เกาคางเจ้าวัวจนพอใจก็ปล่อยมันไป เจ้าวัวออกเดินเล่นเพ่นพ่านส่วนลัลเดินออกไปล้างมือตามคำสั่งคนแพ้ขนสัตว์ ระหว่างทางไปห้องน้ำ ลัลเห็นจ๊ากยืนเถียงกับชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง เขาคือคนเดียวกับที่เข้าหาลัลเมื่อวันก่อน เสียแต่เจ้าตัวไม่ได้คิดว่าคนๆ นั้นสำคัญมากพอจะจดจำใบหน้าได้



เขาเพียงหันหน้าไปมองเพื่อนของตนที่มีท่าทีหงุดหงิดอย่างผิดปกติ จ๊ากเป็นคนอารมณ์ดี โมโหยาก แต่คนแปลกหน้าคนนี้กลับทำให้เพื่อนของเขาหลุดอารมณ์ออกมาได้เสียอย่างนั้น



เขาเพียงแปลกใจ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้สนใจ สองขาเรียวเดินเข้าห้องน้ำไปล้างมือ และกลับมานั่งที่โต๊ะตัวเดิม



เบียร์ในแก้วของคุณหมดลงแล้ว และเจ้าตัวไม่คิดจะสั่งเพิ่ม พวกเขาไม่ได้มาเพื่อร่ำสุรา แค่จิบเพื่อบรรยากาศเท่านั้น



ลัลเหม่อมองออกไปท่ามกลางผู้คน น่าแปลกที่ท่ามกลางฝูงคนมากมาย เขากลับสะดุดตากับสองร่างที่นั่งไม่ไกลโต๊ะเขามากนัก ลัลจำได้ทันทีว่าอีกฝ่ายคือใคร



ร่างคุ้นตาร่างหนึ่งปรากฏเป็นเพื่อนสนิท และอีกร่างเป็นหัวใจของคนข้างๆ



คุณเองก็สังเกตเห็นฮิมและโยเหมือนกัน เขาแม้ในใจอยากจะไปคุยกับโยให้หายกังวลใจ แต่เขาก็ไม่ได้ทำ คุณเพียงจับจ้องไปยังคนข้างกาย เพื่อเฝ้ามองอารมณ์ของอีกฝ่าย ห่วงความรู้สึกของลัลมากกว่าเรื่องของตนเอง ลัลไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าจ้องมอง ใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ออกมา



กระทั่งทั้งสองคนรับรู้ว่ามีคนจ้องมอง พวกเขาหันไปหาที่มา และก็พบกับสายตาสองคู่ที่จ้องมาอยู่ก่อนแล้ว



หัวใจของโยเต้นระรัวเมื่อเห็นสองคนตรงหน้า ในใจมีคำพูดมากมายที่อยากจะบอกออกไป ทั้งกับคุณและกับลัล สมองพยายามเรียบเรียงคำพูด จนกระทั่งมีมือหนึ่งจับมือเขาไปกุม ความอุ่นจากผิวเนื้ออีกฝ่ายส่งมา ทำให้โยได้สติอีกครั้ง บางที ตอนนี้อาจจะยังไม่ใช่โอกาสที่ดี



พวกเขาได้แต่จ้องกันไปมา ภายใต้แสงจันทร์



ดวงตากลมใต้เปลือกตาชั้นเดียวหันไปมองคนข้างตัว ฮิมยกยิ้มบาง จับมือเขาไว้ใต้โต๊ะ หันหน้ามองออกไปยังทิศทางที่คุณกับลัลจ้องมา เขารู้จากจ๊ากว่าวันนี้ลัลจะมา แม้จ๊ากจะบอกเป็นนัยว่าวันนี้อาจจะไม่เหมาะนัก แต่ก็ไม่ได้หลบเลี่ยงเหมือนทุกทีและตัดสินใจมานั่งตรงนี้อยู่ดี เขาสัญญากับจ๊ากว่าจะไม่ไปยุ่งเกี่ยวให้ลัลสับสนอีก



แต่ว่าดูท่าจะไม่ต้องเป็นห่วงอย่างที่คิด ลัลไม่ได้มีสีหน้าสับสนหรือเจ็บปวดเหมือนครั้งนั้นอีกแล้ว ดวงตาสีฟ้าที่จ้องมาไม่ได้หม่นแสงอีกต่อไป ทว่าฮิมกลับไม่อาจรู้ความคิดของเพื่อนตนได้อยู่ดี



ลัลยกยิ้มมุมปาก แทบดูไม่แตกต่างจากตอนที่ไม่ยิ้ม แต่มีหรือที่ฮิมจะไม่สังเกตเห็น



ฮิมยกยิ้มตอบ และตอนนั้นเองที่ลัลโยกหัวฉีกยิ้มกว้างคล้ายจะหัวเราะ



“มีอะไรรึเปล่า” จนคุณที่นั่งข้างๆ เอ่ยถาม



คนยิ้มร่าถอนหายใจก่อนเอ่ย “ดีใจน่ะ...” เขาหันมาทางคุณ ยกยิ้มให้ “ผมไม่ได้รู้สึกเหมือนเดิมกับฮิมแล้ว”



ลัลเอ่ยตามความในใจ เขาไม่ได้อึดอัดหรือเจ็บปวดยามที่เห็นฮิมอยู่ข้างกายโยอีกแล้ว ในเมื่อเขามีคนข้างๆ นั่งอยู่ตรงนี้ด้วยกัน เป็นหัวใจอีกดวงที่เต้นคู่กัน เป็นโลกใบข้างๆ ที่ลอยอยู่ข้างกัน



จบประโยค คุณเองก็ยกยิ้มให้เช่นกัน



เขาหันไปจับจ้องโต๊ะที่มีฮิมอยู่ ขยับหัวผงกให้ทีนึงเป็นการทักทาย



ฮิมพยักหน้ากลับ ส่วนโยได้แต่แย้มยิ้มบางเบา



ทุกคนล้วนมีเรื่องราวของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น



หลายเรื่องราวถูกส่งผ่านมายังดวงจันทร์จากหลายมุมหลายด้าน



เรื่องราวทั้งดีและร้าย สุขและทุกข์ วุ่นวายสับสน เรียบง่ายและเรื่อยเปื่อย ความรักและความลับ มีเพียงพระจันทร์เท่านั้นที่รับรู้



และหากว่าเมื่อใดที่ท้อแท้หมดหวัง เวลาในช่วงกลางคืนเปลี่ยวเหงาและเดียวดาย จงอย่าลืมแหงนหน้ามองหาแสงสว่างเดียวในท้องฟ้าที่มืดมิด



ความสุขไม่ได้หายากเสมอไป ที่ตรงนี้...



...ณ พระจันทร์





จบ

❍

ขอบคุณทุกคนที่ร่วมเดินทางมาจนถึงตอนสุดท้ายนะคะ

เป็นอีกเรื่องที่เขียนตอนอารมณ์ไม่คงที่เท่าไหร่ ถ้าออกมาไม่ถูกใจยังไงก็ขออภัยด้วยจริงๆ



ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ที่ทำให้เราได้เห็นหลายๆ มุมมองนะคะ ดีใจที่ได้อ่านทุกเม้นท์เลยย



เรื่องนี้เริ่มจากช่วงที่เราทำงานกลางคืนแล้วตื่นตอนเย็น เวลาทำงานเลยมีพระจันทร์เป็นเพื่อน

ระหว่างทางขับรถกลับบ้านเหนื่อยๆ พอมองพระจันทร์แล้วมันสบายใจแปลกๆ 5555

เลยกำเนิดมาเป็นน้องลัลแบบงงๆ

เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่อยากลองลำดับเหตุการณ์การเล่าเรื่องให้แปลกใหม่แตกต่างจากที่เคยเขียนดูบ้าง

อยากนำเสนอเรื่องราวผ่านคนละมุมมอง ที่ท้ายสุดแล้วก็ไม่มีใครดีใครเลวไปกว่ากัน

อยากนำเสนอเรื่องราวที่เป็นอีกด้านของคนๆ หนึ่ง ที่พยายามไม่แสดงให้ใครเห็น



สุดท้ายลัลก็หลุดพ้นจากบ่วงอดีตที่ตัวเองผูกมัดไว้ คุณที่ยอมรับเรื่องราวที่แล้วมาพร้อมกับเดินหน้าก้าวต่อไป

โยที่กลับมาเข้มแข็งได้อีกครั้ง และฮิมที่ได้รู้จักความรัก

(พี่ฮิมอาจจะดูไม่ผ่านอะไรมามากมายเท่าไหร่ แต่เราคิดว่าชีวิตคนมันก็ไม่เท่าเทียวกันอย่างนี้ล่ะ5555

และถึงพี่จะดูลอยตัว แต่ก็โดนลงโทษอยู่เหมือนกันเพราะจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้กินหนูน้อยสักทีนะ >.<)



ทีแรกอยากเขียนเรื่องราวเรื่อยๆ สบายๆ ไหงออกมาเป็นปมโยงกันไปทั่วแบบนี้ก็ไม่รู้555

ถึงอย่างนั้นก็อยากขอบคุณทุกคนที่ติดตามเรื่องราวเรื่องนี้มากจริงๆ ค่ะ

ขอบคุณที่ให้เรื่องนี้เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ



#ณพระจันทร์

[mayyiyi]

แฮปปี้ ขอบคุณที่แต่งนิยายดีๆแบบนี้นะคะ ขอบคุณที่ทำให้รู้ทั้ง4คน จะติดตามผลงานต่อๆไปนะคะ

[areenart1984]

สบายกันถ้วนหน้า ทั้งกายและใจ 

[Rumraisin]

ขอบคุณแรคคูลตัวโตๆค่ะ 
จบไปอีกเรื่องแล้ว ใจหายเหมือนกันไม่มีหนูจี๊ดแมวเจ้าชู้แมวขี้อ้อนและลุงจิตรกรให้อ่านดึกๆแล้ว รอเรื่องใหม่นะคะ จะได้ไม่เหงามากยามดึกๆ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

[DrSlump]

 

[kungverrycool]

  ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆคร่าาา

[มนุษย์บิน]

 

[Sesesoe]

เรื่องนี้คนที่เห็นแก่ตัวที่สุดคือโยกับฮิม ฮิมจะมาโกรธคุณไม่ได้ที่ว่าทำเลวในเมื่อเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่่างคุณกับโย คือความเห็นแก่ตัวของโยอย่าเอาเรื่องอื่นมาอ้างถ้าชอบคุณจริงมึงไม่ไปคบกับทิมหรอก คนที่น่าสงสารคือลัลกับคุณ ที่ต้องมารับผลการกระทำของพวกมึงสองคน ก็เหมาะกันแล้ว ฮิมกับโย ผีเน่ากับโรงพุ

[Ginny Jinny]

มีความสุขกันดีแล้วๆ

[larynx]

เดาถูกเรื่องที่ว่าคนในอดีตของลัลนี่ฮิมรึเปล่านะ ตอนรู้นี่ตบเข่าฉาดเลยว่าอุบ๊ะ แต่ไม่นึกถึงเรื่องของคุณโยเลย ผิดคาดมากๆ แบบพี่เขาก็ดูไม่มีอะไรในใจขนาดนั้น แต่การย้ายถิ่นฐานของพี่เขามีที่มาแล้วก็ถูกลืมเลือนไป อันนี้นักเขียนสื่อดีนะ ทำให้เรารู้สึกแบบหงิดๆใจกับการมาของเขาแต่ก็ไม่ได้ไปต่ออะไรเพราะเหมือนตัวเขาก็ลืมๆเป้าหมายตัวเองไปเหมือนกันเพราะเขาก็คิดถึงแต่ปัจจุบันอยู่ เราก็เลยช่างมันไม่ได้สนใจ

ฮิมลัลนี่เอาจริงมันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้อะ เป็นความสัมพันธ์แบบ friend with benefit แต่อีกคนดันถลำลึกไปเอง อีกคนผีบ้าเซ็กส์อีกคนก็สมยอม เราจะไม่เบลมฮิมเรื่องนี้นะ เราว่านังไม่ได้ผิดอะไร พอนังเริ่มมีใจให้ใครก็เลยมาเลิกตรงนี้ทิ้ง อันนี้ก็ถูกละ เห็นใจโยนะที่ถูกลัลเกลียด น่าสงสารที่ต้องมาโดนสาดน้ำใส่หน้า   แต่เรื่องในอดีตของโยคุณนี่มันก็จะอิหยังวะนิดหน่อยที่โยไปคบกับทิม เป็นไงมันเลยจองเวรจองกรรมเลย ส่วนลัลนี่ก็ยึดติดไป ก็คงรู้จุดนี้แล้ว เอฟเฟครุนแรง เราแอบเห็นใจพี่คุณนะตอนที่ลัลวอแวจมอยู่กับความคิดเรื่องฮิมทั้งๆที่พี่เขาก็อยู่ข้างๆตัวเป็นๆจับต้องได้ แต่ก็นั่นแหละ ต้องใช้เวลา ดีที่คนพี่เข้าใจ
สุดท้ายแล้วก็ทุกคนควรได้เจอความรักดีๆคนรักดีๆนั่นแหละทุกคนเลย ขอบคุณสำหรับนิยายค่ะ 

ปล.อย่าเห็นฮิมโยเป็นสนามอารมณ์ ขอบคุณค่ะ

[khwanruen]

 

[Himbeere20]

ระหว่างทางมันก็ต้องมีบาดเจ็บกันบ้าง ทิ้งแผลเล็กแผลใหญ่เอาไว้ แต่บางแผลต่อให้ไม่เจ็บแล้วแต่มองกี่ทีก็ยังรู้สึกว่า มันน่าเกลียดจนทนมองไม่ไหว

[พลอยสวย]

ดีใจที่ลัลมีความสุขซะที...แต่มาถึงตอนจบก็ยังเห็นความเห็นแก่ตัวของฮิมและโยเหมือนเดิม #กระทืบๆ

[CLShunny]

เป็นนิยายที่ดีมาก  ดีมากๆๆอีกเรื่อง ไม่รู้จะบอกยังไง ชอลที่ใฟ้เห็นว่าจันทร์มีหลายด้านเหมือนคนมีหลายเรื่องราวๆอสู่ที่ ชอบที่เทียบจิ้งจอกกะวัว ว่าบางทีมันก็อยู่ร่วมกันได้ ชอบที่พระจันทร์เป็นแสงสุดท้ายที่อยู่ปลายทางออกของปัญหา ชอบความเปรียบเทียบมากๆๆ  อ่านแล้วเพลินนน เพลินมากๆๆๆ มันน่ารักกกมากๆๆๆ ชอบคาแล็คเตอร์ของทุกคน มีหลายมุมมองดี ชอบลัลมากๆๆๆๆๆๆ ชแบที่เป็นเหมือนคนหลางคืนเหมือนพระจันทร์ ชอบความนิสัยความบุคลิก ชอบบมากกกกฏก  ขอบคุณนิยายดีๆๆแบบนี้นะคะไรท์ เขียนเยอะๆๆนะคะเป็นกำลังใจให้

[hnonnoiSK]

ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆ แบบนี้ให้อ่านค่ะ
ชอบการบรรยาย การเล่าเรื่องที่มาบรรจบกับ อ่านเพลินมากๆ
และเป็นการอ่านที่ไม่ได้เดาเนื้อเรื่องไว้ล่วงหน้าเลย
ชอบที่ต้องการจะสื่อว่า คนเรามีทั้งด้านสว่างที่อยากให้คนอื่นเห็น กับด้านมืดที่ต้องการจะเก็บไว้ในความทรงจำ
ให้แง่คิดในการมองโลกดีค่

[duckka]

เรืีองนี้สงสารลัลที่สุด ฮิมกับโย ยังไงก็มองว่าเป็นคนที่กระทำคนอื่น ก็คงเหมาะที่คู่กันไม่ได้โทษคุณ แต่จุดเริ่มต้นทั้งหมดมาจากโย

[titansyui]