มาต่อแบบแอบ ๆ
ตอน : น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอ....?กี๋น้อยเล่า :
น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอจะดีได้ซักกี่น้ำเชียวว๊า.....
ผมสบประมาทไอ้หน้าโหดอยู่ในใจ เมื่อจู่ ๆ มันก็ลุกขึ้นมาสัญญิงสัญญากันเป็นมั่นเหมาะ ว่าต่อจากนี้ไป.....มันจะอ่อนโยนและทะนุถนอมผม
ในฐานะที่ผมเป็นแฟนของมันน่ะนะ
ขี้ตู่เนาะ....ไอ้สันขวาน!!!!!!
ไม่ใช่แค่ยืนยันด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงหนักแน่น แต่มันยังบอกอีกว่า มันจะลด.....ละ......การเสพสังวาส(ดูกูใช้ศัพท์)กับผม จากวันละไม่ต่ำกว่าสามประตู....เป็นวันเว้นวัน มันคงกลัวว่าผมจะตายห่าไปซะก่อนอ่ะนะ....แล้วมันก็ทำได้จริง ๆ ยิ่งกว่าที่มันรับปากเอาไว้ด้วยซ้ำ
มันไม่แตะต้องผมมาสามวันเต็ม ๆ แล้ว ๆ
และผมก็ได้กลับมาสวมเสื้อผ้าอีกครั้ง แม้จะต้องหมกตัวอยู่แต่ในห้องก็เถอะนะ.....ก็รอยที่มันทำเอาไว้ ดูท่าจะไม่จางไปง่าย ๆ
“ว๊อนท์เหรอกี๋ ถ้าว๊อนท์ก็บอกกันมาได้นะครับ พี่กันต์ยินดีสนองคุณแฟนเสมอ”
แหวะ.....แฟน.....กูจะอ้วก.....อย่ามาน้ำเน่าน่า....ไอ้หนวด
“มะ....ไม่เอาหรอกครับ....แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นลูกพี่ล่ะก็ ยินดี.....ถ้าอยากให้ผมรัก....ก็ช่วยผมดิ คุณกันต์อเนก”
ผมว่าผมชักจะปากดีขึ้นทุกวัน.....ทุกวัน
แต่ก็แปลกที่มันไม่ยักโกรธ แต่กลับส่งยิ้มแปลก ๆ.....ที่ไม่ได้มีความหมายในเชิงแบบนั้น.....ส่งมาให้ผม
“มึงเนี่ย....ช่างสรรหาคำพูดมาทำร้ายจิตใจกูได้อยู่เรื่อย ๆ เลยนะ นาน ๆ ทีแต่ก็จุกต่อเนื่องเลยว่ะ....กี๋เอ๊ย”
ทีมึงทรมานกู....กูเคยบ่นให้มึงได้ยินมั้ย
ไอ้เลวระยำหมา
ผมเกลียดมันจริง ๆ พับผ่า
ไม่ว่าจะทำยังไง.....ผมก็รักมันไม่ลง
ก็แล้วทำไมผมจะต้องรักมันด้วยล่ะ ในเมื่อผมมีลูกพี่ตัวน้อยของผมอยู่ทั้งคน ถึงแม้ว่านับวัน เราจะยิ่งห่างกัน.....ห่างกันก็ตามทีเถอะ
จริงสินะ.....
ต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว
ผมเดินเข้าไปหาไอ้กล้ามปู ทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ แล้วกระเถิบตัวเข้าไปใกล้ ๆ มัน......
“ยัง....เอ่อ........ยังอยากอยู่มั้ยครับ”
มันไม่ตอบแต่กลับคว้าตัวผมไปกอดซะแน่น ริมฝีปากของมันจูบไล่ลงมาตั้งแต่หัว.....แก้ม......ซอกคอ ทุกอย่างทำได้นุ่มนวล ละมุนละไมในทุกสัมผัสอย่างไม่น่าเชื่อ....ว่าจะเป็นรสรักการโอ้โลมของไอ้โหด
“ให้จริงอ่ะกี๋”
ถามทำเหี้ยอะไร.....ทุกทีนึกอยากจะล่อกูตรงไหน....ตอนไหน เวลาไหน มึงก็ทำ......ดัดจริต!!!!!
“ผมทำให้นะครับ”
มันเงยหน้าแล้วหลับตา หายใจลึกเมื่อผมกำลังใช้ปากให้ ๆไอ้กันต์ส่งเสียงครางออกมาเบาบ้าง หนักบ้างสลับกัน
อดทนทำไปเถอะ.....ผมบอกกับตัวเอง
บางอย่างที่มันพยายามจะสื่อให้เห็น....แม้ว่ามันจะไม่พูดออกมา หรืออันที่จริงแล้ว มันอาจจะทำไปทั้งหมดเพราะว่าต้องการเอาชนะผม.....ต้องการให้ผมรัก-หลงมันก็ตามที.....แต่ผมสัมผัสได้....ว่ามันเปลี่ยนไปเยอะ.....และมีท่าทางที่น่าสงสัย
ถ้าหากว่าผมไม่หลงตัวเองมากเกินไปน่ะนะ....
โอกาสของผมกับลูกพี่ก็ยังพอมีทางอยู่
.
...
......
..........
กันต์เล่า :
“อะไรนะ!!!! มึงจะให้กูไปจีบไอ้ตัวเล็กของมึง”
ผมแทบจะยันมันตกเตียง...หลังจากที่ปล่อยมันออกจากอ้อมกอดของผม
“ครับ”
“ทะ.....ทำไมวะกี๋ ก็ในเมื่อมึง....”
“ช่วยผมได้มั้ย.....ขอร้องล่ะ อย่างน้อยก็ขอให้ผมได้มีโอกาสบอกรักพี่บู้ แล้วหลังจากนั้น ก็สุดแต่เวรแต่กรรม”
ไอ้หน้าจืด......มึงไปฝึกวิชามารสำนักไหนมา
เล่นกูอีกดอกแล้วนะ.....รู้ตัวมั้ย
มึงอาจไม่ตั้งใจ
แต่คนฟังเค้าจุกจริงนะเว้ย!!!!!!
“ช่วยยังไง......กูไม่เข้าใจ” ผมแกล้งโง่ ทั้งที่รู้ดีอยู่แก่ใจ ว่ามันต้องการอะไร
“ก็ช่วยทำให้สองคนนั้น เค้าทะเลาะกันหนัก ๆ อีกซักครั้ง.....ให้ไอ้ดำกับลูกพี่ได้ห่างจากกันซักเดี๋ยวนึง ผมเชื่อว่าพี่น้องกัน ยังไงซะ เดี๋ยวก็ต้องดีกันจนได้ ผมต้องการแค่ช่วงเวลานั้นแหละ ช่วงที่ลูกพี่ ไม่มีใคร.....นะครับ.....ทำเพื่อผมนะครับ อย่างน้อยก็ในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกันมานาน”
ผมไม่ชอบไอ้เด็กเจ้าเล่ห์นี่เลย ผมชอบไอ้กี๋ที่ดูเอ๋อ ๆ ห่อเหี่ยว หมดอาลัยตายอยากในชีวิตมากกว่า....ดูแล้วมันน่ากลั่นแกล้งดี
แต่แปลกที่ผมกลับรู้สึกจุกมากกว่าโกรธ
“ตกลงนะครับ ช่วยผม”
มือของมันเริ่มทำงานอีกครั้ง ร่างกายที่ผมฟัดอย่างไม่รู้เบื่อ เพียงแต่ว่าจู่ ๆ มันก็หมดอารมณ์ไปซะเฉย ๆ
ผมชอบเด็กหน้าสิวขี้อายคนนั้นมากกว่า
ตอนนี้มันดูดีขึ้น....แล้วมันก็เปลี่ยนไป มันเริ่มมีข้อต่อรองมากขึ้น....ราวกับมันซึมซับความต่ำช้าที่ผมเคยทำกับมัน
ผมนึกถึงน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม เนื้อตัวสั่นระริกในครั้งแรกของมันได้ดี.....
ผมมันเหี้ย.....ผมทำเหี้ยอะไรลงไปกันน่ะ!!!!
ทุกอย่างสายไปแล้วใช่มั้ย ไกลเกินจะกลับตัวแล้วสินะ
“หึ.....ฝันไปเถอะ ไอ้กี๋......ของเล่นอย่างมึงน่ะ อย่าคิดมาลูกไม้กับกูเลย” มันดูงง กับท่าทีที่เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วของผม.....ผมกลายเป็นไอ้โหดอีกครั้ง ที่กำลังขึ้นคร่อมมัน มือของผมบีบขยำร่างกายผอม ๆ ของมันเต็มแรง จนมันหน้าเสีย.....
คงจะเจ็บล่ะสิ!!!!
“เจ็บนะครับ......ปล่อยยยยย”
เออ.....หน้าตาตื่น ๆ แบบนี้แหละ ค่อยสมกับเป็นไอ้กี๋ของผมหน่อย
“ฮึก......ฮึก......กลัวแล้ว.....กลัว ๆ ๆ......เจ็บเหลือเกิน.....กรุณาเถอะ”
ไอ้ห่าเอ๊ย......มันร้องแบบที่มันเคยร้อง
น้ำเสียงวิงวอนอย่างในวันแรก ที่ผมทำร้ายมัน ทำให้ผมหยุดชะงัก
กูกำลังใจอ่อน.....หรือว่ากูกำลังรู้สึกผิดกันวะ?
.
...
.....
.........
กี๋เล่า ;
ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยเลยที่เห็นมันกลับมาเป็นเหมือนเดิม.....อย่างที่บอกไปข้างต้น
น้ำหน้าอย่างมึงน่ะเหรอจะดีได้ซักกี่น้ำเชียวว๊า.....
เหี้ยมันก็ยังเป็นเหี้ยวันยังค่ำ
แต่ผมก็ยังมีสติพอที่จะทำอะไรบางอย่าง
บางอย่างที่มีแค่ผมกับมันเท่านั้น ที่รู้อยู่แก่ใจ.....ผมคิดว่าถ้าคนอย่างมันยังพอมีความดีหลงเหลืออยู่บ้าง มันต้องรู้สึกผิดที่ทำเรื่องเลว ๆ เอาไว้กับผม.....แต่ไม่คิดว่ามันจะเหนือความคาดหมายขนาดนี้
“กี๋......กูขอโทษ มึงอย่าร้องนะ”
มือใหญ่ ๆ ของมันเช็ดน้ำตาของผมอย่างอ่อนโยนอย่างน่าประหลาด ผมสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากมัน
มันรักผมรึเปล่า?.....มันรักผมใช่มั้ย?.....เมื่อไหร่กันที่มันรู้สึกแบบนั้น?.....พักหลัง ๆ มานี่ผมเริ่มจะสงสัยในพฤติกรรมของมัน....
ถ้ามันรักผมจริง ๆ อย่างที่ผมคิด ทุกอย่างมันคงจะง่ายขึ้นสินะ
ผมควรจะฟูมฟายมากกว่านี้มั้ย?
หรือทำท่าทางหวาดกลัวอย่างในวันนั้นดี
“อย่าทำผม.....ผมกลัวแล้ว”
ผมหลับตาปี๋ จินตนาการถึงภาพเหตุการณ์ที่รุนแรง จนรู้สึกว่ามีอารมณ์ร่วมไปด้วย น้ำตาไหลพรั่งพรูอาบใบหน้า ไม่ใช่กลัว.....ผมไม่กลัวอีกแล้ว....เพียงแค่รู้สึกเศร้า....ที่ต้องถูกกระทำไม่ต่างจากสัตว์แบบนั้น ผมสงสารร่างกายของตัวเอง สงสารเลือดทุก ๆ หยด....เส้นประสาททุก ๆ เส้น ต่อมรับรู้ความรู้สึกต่าง ๆ รวมถึงเซลล์และอวัยวะทุก ๆ ส่วนในร่างกายของผมก็เช่นกัน....มันหดหู่ดีเหลือเกินเวลาที่ภาพเหล่านั้นฉายวนซ้ำไปซ้ำมา
ผมยกมือขึ้นไหว้มัน....รู้สึกสั่นสะท้าน แบบไม่ต้องเสแสร้ง
“กี๋....พอแล้ว....พอที....หยุดร้องเถอะ กูขอโทษ”
“คุณกันต์รักผมใช่มั้ย.....ฮึก......ทุกอย่างที่ทำ....เพราะรักผมสินะ.....ผมเข้าใจแล้ว......ฮึก....เพราะฉะนั้น หยุดทำร้ายผมซักที......ผมไม่ไหวแล้ว”
รักกูสิ ไอ้บัดซบ
รักกูให้เยอะ ๆ
รู้สึกผิดให้เยอะ ๆ
สำนึกกับสิ่งที่มึงได้ทำลงไป....สิ่งที่ไม่น่าให้อภัย
แล้วจงตายไปซะ!!!!!!
................................................................................
บรรยาย :
“บุ๊กบิ๊กเอ๊ย.....หนูเล่นกล้ามเหรอลูก” เสียงนุ่ม ๆ ของคนเป็นพ่อ ถามเจ้าลูกชาย หลังจากนั่งแช่อยู่ในอ่างอาบน้ำกันสองต่อสอง พ่อกับลูก....ในสภาพล่อนจ้อนทั้งคู่
“ก็ออกกำลังกายเบา ๆ วิ่งบ้าง.....เข้ายิมในมอบ้าง แต่ไม่ได้จริงจัง....เพราะต้องดูแลไอ้หมา” ลูกชายตอบเสียงห้วน รู้สึกเคอะเขิลที่ต้องมาทำอะไรกุ๊กกิ๊กแบบนี้กับคนที่ตัวเองเคยรักมาก.....และเป็นแบบอย่างในวัยเด็ก
“พ่อน่ะนะ ตอนนี้ว่างแล้ว ก็พยายามลดพุงเหมือนกัน นี่ก็เฟิร์มขึ้นตั้งเยอะ แม่เจ้าเบียร์ยังชมเลย ว่าหุ่นดีเหมือนสมัยหนุ่ม ๆ......อ๊ะ.....เอ่อ.....พ่อขอโทษนะเจ้าบิ๊ก” คุณพ่อยังหนุ่มรีบขอโทษขอโพย เมื่อกำลังเอ่ยถึงบุคคลที่สาม ที่พ่อลูกชายนั้นชิงชังเป็นนักหนา
“ช่างมันเหอะ.....ผมไม่แคร์หรอก บอกแล้วไง ว่ามันสายไปแล้วที่ผมจะมานั่งน้อยใจพ่อน่ะ”
“ก็ขอให้พ่อได้พยายามมั่งไม่ได้รึไง เอ้า หันหลังสิ.....เดี๋ยวพ่อขัดให้”
เด็กยักษ์ตัวดำของคุณพ่อหันหลังให้อย่างว่าง่าย มือใหญ่ ๆ ขัดหลังลูกชายอย่างเอาจริงเอาจัง ด้วยน้ำหนักมือที่สม่ำเสมอ ขี้ไคลหลุดออกมาเล็กน้อย เนื่องจากเจ้าบุ๊กบิ๊กเป็นเด็กรักสะอาด.....ใช้พี่ชายขัดหลังให้ทุกวัน
“เดี๋ยวผมสระผมให้พ่อมั่งนะครับ”
“เออ....ก็ดีลูก”
ผมของคุณพ่อยาวประบ่า และกระเซอะกระเซิงจนต้องมัดเอาไว้ ไม่เช่นนั้นจะดูเยี่ยงมหาโจร แชมพูในมือของเจ้าบิ๊กกี้ขยำเบา ๆที่เส้นผมสากแข็งอันเป็นกรรมพันธุ์ติดตัวมาถึงรุ่นลูก(โชคดีที่นายบู้ได้รับมาน้อยสุด แต่โชคร้ายของน้องเบียร์ น้องคนเล็กที่ผมหยิกหยอง) อุ้งมือใหญ่ ๆ นวดศีรษะของบิดาอย่างเบามือ
“สบายหัวดีมั้ยครับพ่อ”
“ดีลูก”
ฉับ!!!!!
เสียงดังคล้ายบางสิ่งถูกตัดสะบั้นทำให้พ่อหมีหันกลับไปมอง เส้นผมที่อุตส่าห์เลี้ยงมาหลายเดือนหลังลาออกจากงาน นอนสงบนิ่งอยู่ในกำมือของพ่อลูกชาย ‘คนโต’ ของตระกูล มืออีกข้างของเจ้าบุ๊กบิ๊กถือกรรไกรตัดขนจมูกอันเล็ก ริมฝีปากหนากำลังส่งยิ้มเยือกเย็นให้คุณพ่อ
“หึ.....คิดว่าตัวเองเป็นพี่อ๊อฟ พงษ์พัฒน์รึไง คุณพ่อ.......ตัดมันออกซะเถอะ ไอ้ผมเห่ย ๆ แบบนี้น่ะ”
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกพ่อหมีร้องอย่างเจ็บปวด
“ไอ้บุ๊กบิ๊ก....แกตายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
“เฮ้ยยยยยย อย่า.....ไม่เอา.....ไม่เล่น”
วงแขนแกร่งกว่า....เก๋ากว่าล็อคไปที่คอของไอ้ลูกชายผู้มีแต่ความชั่วร้ายอยู่ในจิตใจ จนบุ๊กบิ๊กหายใจไม่ออก......ก่อนจะจับกดน้ำ
หึหึหึแบบนี้แหละค่อยสมกับเป็นพ่อหน่อย
บุ๊กบิ๊กนึกกระหยิ่ม ทั้ง ๆ ที่กำลังโดนประเคนมะเหงกรัวใส่ไม่ยั้ง
บิ๊กแด๊ดดี้ครับ....คุณป๊าที่เคารพครับ
อย่าหวานใส่ผมนักเล้ย....ผมเลี่ยน!!!!!!!!To be Con
.
....
........
พี่บู้ไม่ออกค่ะ พี่ปิงน้องเปาก็ยังไม่ออก สาวเป็ดด้วย สาวพลอยด้วย.....เก็บไว้ในโหลดองก่อนเน้อ....แต่พี่บู้มาตอนหน้านะคะ
คิดถึงทุกคนนะคะ....อาทิตย์หน้าหยุดยาว คงได้แต่งเยอะกว่านี้น่ะค่ะ