หัวข้อ: ## เกมพิศวาสซาตานร้าย ##

[hembetaro]

รอตอนต่อไปจ้าาา

[cavalli]

 

[purpleguy]

 :katai1:รอให้ถึงวันอาทิตย์ไวๆ 

[Poes]

พระเอกจะมาทันมั้ยนิ 

[kms]

เกมหัวดื้อเอง
สมน้ำหน้านิดหน่อย

[boboman]

รออยู่ฮับบบ

[TONG]

ตัดจบตอนได้แบบว่าค้างมาก แค่นี้สำหรับที่เกมส์ทำยัไม่พอหรอก
ต้องรอให้แพทริคลงโทษซะหน่อย แล้วเดี๊ยวจะเอาใจช่วย

[house-story]

  มาต่อไวๆ นะ 

[GBlk]

ตัดฉับ T-T

[Belove]

                                                    เกมพิสวาสซาตานร้าย

                                                            บทที่ 5



               มันเป็นฉากแอคชั่นที่เร้าใจที่สุดหากว่ามันเป็นภาพยนตร์เรื่องหนึ่งที่กลยุทธได้ชม แต่เขากลับไม่ได้นึกสนุก

ไปด้วยเลยในเมื่อเขากลายเป็นนักแสดงคนหนึ่งในฉากดังกล่าว และมันไม่ใช่ภาพยนตร์!

               ร่างของเขากระเด็นไปมาอยู่ตรงเบาะหลังเมื่อรถยุโรปคันโตเสียหลักลงข้างทางเพราะคนขับรถถูกยิงเข้าที่

ขมับ  ไมเคิล วีแกนที่คุมสติได้ดีกว่าใช้มือใหญ่ยึดเบาะรถไว้ได้และลูกน้องที่เหลืออีกคนด้านหน้าก็ควักปืนออกมาเล็ง

ออกไปภายนอกที่กลยุทธมองไม่เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น เสียงปืนนัดที่สองดังกึกก้องราวกับมันอยู่ตรงหูนี่เองและอีกไม่ถึง

วินาทีประตูฝั่งที่เขาล้มอยู่กับพื้นรถก็ถูกกระชากออก


               “พวกมึงเป็นใคร”


               เสือเฒ่าไมเคิลตะคอกถามอย่างโกรธเกรี้ยวแต่มีหรือที่อีกฝ่ายจะยอมตอบ คนหนึ่งของพวกนั้นดึงกลยุทธ

ออกไปนอกรถโดยไม่สนใจคำถามของไมเคิล กลยุทธตัวลอยตามแรงกระชากของฝรั่งร่างสูงใหญ่ที่ใส่แว่นตาดำแม้ว่า

ยามนี้จะไม่มีแสงอาทิตย์


               “ปล่อยกู”


               กลยุทธดิ้นรนแต่ไม่สำเร็จ หากเป็นช่วงเวลาปกติเขาคงจะนึกชมการทำงานเป็นทีมเมื่อคนที่จับเขาไว้พาตัว

เขามาที่รถยนต์ ส่วนคนอื่นในทีมก็ยกปืนยิงสกัดคนของไมเคิลที่ตามมาด้านหลังด้วยรถยนต์อีกคันหนึ่ง กลยุทธถูก

พันธนาการด้วยเชือกเส้นใหญ่ไปทั้งตัวและปากที่กำลังด่าทอก็ถูกปิดด้วยเทปเหนียวแผ่นใหญ่ก่อนจะถูกยัดเข้าใส่

กระโปรงด้านท้ายของรถยนต์ หัวใจของกลยุทธเต้นรัวด้วยความตื่นตระหนกเมื่อนึกชะตากรรมของตนเองไม่ออก

               เวลาเพียงไม่กี่นาทีเขาถูกล่าและจับกุมโดยคนถึงสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งคือไมเคิล วีแกนที่กลยุทธรู้แล้วว่า

ต้องการอะไร แต่ใครกันที่มาชิงตัวเขามาจากไมเคิลอีกที กลยุทธยังนึกไม่ออกว่าเขาเคยไปเดินขวางทางใครเข้าหรือ

เปล่า สิ่งที่เขาพอจะเดาได้คือไม่ว่าฝ่ายไหนก็ล้วนแต่ไม่ประสงค์ดีต่อเขาทั้งสิ้น

               กลยุทธใช้แรงที่ยังพอมีเหลือยกเท้าทั้งสองข้างที่ยังเป็นอิสระถีบเข้ากับฝากระโปรงรถยนต์ ถึงแม้จะไม่มี

โอกาสหลบหนีแต่เขาก็ไม่อยากอยู่เฉย แต่นานเข้าเมื่อรถยนต์ขับฉวัดเฉวียนไปมากลยุทธก็หมดแรงและตัดสินใจที่จะ

หยุดการกระทำนั้นลง

               ชายหนุ่มหยุดนิ่งพลางหลับตาลง ภาพคนในครอบครัวทยอยกันปรากฏอยู่ในจินตนาการ หยดน้ำตาไหลลง

จากหางตาจนเปียกไรผม


               “ย่าจ๋า เกมขอโทษ ถ้าเกมยังมีชีวิตอยู่เกมจะกลับไปกอดย่า”


               “พ่อ พี่เท็น เกมขอโทษ เกมคิดถึง”


               กลัว กลยุทธกำลังกลัว


               ความหวาดกลัวกำลังเกาะกุมจิตใจจนหัวใจเต้นโครมคราม ยิ่งรถยนต์ที่ชิงตัวเขามาขับไกลจากจุดเกิดเหตุ

มากขึ้นเท่าไหร่ร่างกายของกลยุทธก็ยิ่งสั่น เขากลัวความตายโดยที่ยังไม่ได้กลับไปเห็นหน้าคนที่เขารักเป็นครั้งสุดท้าย

ตายโดยที่ยังไม่ได้บอกใครว่าเขารักทุกคนมากแค่ไหน และเมื่อการเดินทางสิ้นสุดลงฝากระโปรงรถยนต์ถูกเปิดออก

ดวงตาของกลยุทธก็เบิกกว้าง เขาถูกยกออกมาจากที่แคบให้มายืนสั่นพั่บๆอยู่บนพื้นดินอีกครั้ง

               เชือกที่มัดไว้ถูกปลดออกรวมทั้งเทปเหนียวที่ปิดปากของเขา แต่กลยุทธรู้ว่าในสถานการณ์เช่นนี้ไม่มีทางใด

ที่เขาจะหนีได้เลยเมื่อเขายืนอยู่หน้าบ้านสองชั้นหลังใหญ่ตั้งอยู่โดดเดี่ยวท่ามกลางสนามหญ้ากว้างขวางที่มีรั้วคอนกรีต

ทึบสูงเลยหัวล้อมรอบทั้งสี่ด้าน ประตูรั้วสำหรับให้รถเข้าออกเป็นแผ่นเหล็กกล้า และตอนนี้มีฝรั่งตัวโตยืนอยู่รอบตัวของ

เขาราวสี่ถึงห้าคน ไม่นับที่กระจัดกระจายกันอยู่ตามทางเดินและภายในตัวบ้านที่เปิดไฟสว่างไสว


               พระเจ้า นี่มันบ้านหรือสถานที่กักขังกันแน่


               “เดิน”


               ไหล่ของกลยุทธถูกผลักให้ก้าวเดินไปทางตัวบ้าน เขาต้องก้าวขึ้นบันไดไปกว่าสิบขั้นจึงจะถึงประตูใหญ่ เขา

กลายเป็นเป้าสายตาของชายฉกรรจ์จำนวนไม่น้อยที่หันมามองเป็นตาเดียว กลยุทธเดินตามผู้นำทางเข้าไปภายในจน

กระทั่งถึงห้องโถงด้านในที่ตกแต่งด้วยชุดรับแขกสไตล์คลาสสิคที่มีคนๆหนึ่งนั่งอยู่บนโซฟาตัวใหญ่ที่สุด คนๆนั้นคาบ

บุหรี่ไว้หมิ่นเหม่ขณะที่ดวงตาจ้องมองนิตยสารรถแข่งที่ถืออยู่ในมือ


               หัวคิ้วของกลยุทธขมวดเป็นปมขณะเดียวกับที่ถูกบังคับให้นั่งลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้าม ใบหน้าคมสไตล์ยุโรป

ตะวันออกนั้นช่างคุ้นหน้าเหมือนเคยเห็นมาแล้วแต่ยังนึกไม่ออก จนกระทั่งดวงตาสีเทาเงยขึ้นมาสบตานั่นแหละกลยุทธ

ถึงได้เบิกตากว้าง


               “นะ นาย วันนั้นในห้องน้ำ”


               ภาพผู้ชายร่างสูงใหญ่ยืนหันหลังอวดแผ่นหลังกว้างแล้วมองมาทางเขาผ่านกระจกห้องน้ำในสนามแข่งสตรีท

บาสผุดขึ้นมาในความทรงจำ กลยุทธชะงักค้างเมื่อรู้ว่าคนที่ชิงตัวเขามาจากไมเคิล วีแกนคือผู้ชายคนนั้น


                “แพททริค อิวานอฟ”


               เสียงแนะนำตัวสบายๆพลางใช้มือคีบก้านบุหรี่ไว้ หนังสือในมือถูกวางลงและเจ้าตัวก็จ้องมองเขาด้วยรอยยิ้ม

เย็นๆทำให้กลยุทธต้องขมวดคิ้วอีกครั้ง


               เสียงนั่น!


               ขนที่หลังคอลุกชัน กลยุทธเย็นเยียบตั้งแต่หัวจรดเท้า


               แพททริค อิวานอฟ ผู้ชายที่พบในห้องน้ำของแขกวีไอพีคือคนที่โทรศัพท์มาหาเพื่อให้กลยุทธล้มบาส!


               “ตะ ต้องการอะไร”


               ใบหน้าซีดเผือดและหยดเหงื่อที่ซึมออกมาตามรูขุมขนแม้ว่าอากาศจะเย็นลงในเวลาดึกสงัดเช่นนี้ทำให้แพท

ทริคต้องซ่อนความขบขันเอาไว้

               เด็กน้อยเอ๋ย

               เขาขยี้ก้นบุหรี่ลงกับที่เขี่ยบุหรี่ก่อนจะพิงหลังไปกับโซฟามองเด็กหนุ่มจากเมืองไทยที่กำลังนั่งตัวแข็งอยู่ตรง

หน้า นึกดีใจที่ลูกน้องไปแย่งชิงมาจากไมเคิลได้เพราะเขาคงจะเสียดายไม่น้อยถ้ากลยุทธจะต้องตกเป็นสมบัติของเสือ

เฒ่าเจ้าเล่ห์คนนั้น


               “ก็แค่พามาคุยด้วยสักหน่อย”


               แพททริคยักไหล่


               “หรือว่านายไม่ดีใจที่ฉันช่วยนายมาจากไมเคิล”


               กลยุทธไม่รู้ว่าตนเองควรจะดีใจหรือเปล่าที่รอดพ้นเงื้อมมือไมเคิลเพื่อจะมาเจอกับผู้ชายคนนี้ เขายังพอเดา

ท่าทีของไมเคิลออกแต่สำหรับใบหน้าที่เจือไว้ด้วยรอยยิ้มอ่อนๆแต่ดวงตากลับบอกถึงความจริงจังของแพททริคมัน

ทำให้เขาเดาทางไม่ได้เลยว่าอีกฝ่ายต้องการอะไรกันแน่ หนีเสือปะจรเข้ชัดๆ!


               “ผมรู้ว่าคุณไม่ได้ต้องการแค่นั้น”


               แม้จะกลัวแต่กลยุทธก็ไม่ได้ขี้ขลาดจนถึงกับต้องยอมอ่อนข้อ จะให้แพททริค อิวานอฟรู้ไม่ได้โดยเด็ดขาดว่า

หัวใจของเขากำลังเต้นรัวจนแทบจะหลุดมานอกทรวงอก


               “คุณคือคนที่จ้างทีมผมล้มบาสแต่ผมไม่ยอม คุณคงโกรธมากสินะ”


               ความโอหังกลับคืนมาสู่กลยุทธ แพททริคมองใบหน้าที่เชิดสูงแม้จะหวาดกลัวนั่น นัยน์ตาสีดำขลับจ้องมอง

มายังเขาซ่อนความประหวั่นพรั่นพรึงเอาไว้ทำไมคนที่มากประสบการณ์กว่าจะดูไม่ออกเล่า


               ฤทธิ์มากจริงแฮะ


               “ก็โกรธนิดหน่อยที่นายไม่เชื่อฟังผู้ใหญ่ที่หวังดี ฉันเตือนนายแล้วว่านายไม่มีทางรู้หรอกว่าจะเจออะไรเมื่อ

นายชนะ แล้วเป็นไง ทำให้ไมเคิล วีแกนถูกอกถูกใจได้ขนาดนั้น นรกรอนายอยู่รู้ไหม”


               “ผมจะไปรู้ได้ไงว่าความหวังดีของคุณคืออะไร”


               กลยุทธตะโกนก้องจนคนของแพททริคที่ยืนหันหลังอยู่ตรงทางเข้าถึงกับหันมามอง แต่เมื่อเห็นเจ้านายของ

ตนยังนิ่งเฉยก็หันกลับไปดังเดิม


               “ผมไม่รู้ว่าคุณเป็นใครและไมเคิล วีแกนอะไรนั่นเป็นใครด้วยซ้ำ แล้วคุณจะให้ผมยอมรับความหวังดีจากคนที่

โทรมาบอกให้ผมล้มเกมที่เป็นเหมือนชีวิตของผม ถ้าคุณเป็นผมคุณจะทำไหม”


               แพททริคยกนิ้วเคาะขมับ ท่าทางนั้นก่อกวนอารมณ์ของกลยุทธให้โมโหจนแทบจะลืมความหวาดกลัว


               “โทษทีก็แล้วกันสำหรับความผิดพลาด ฉันจะจำไว้เป็นบทเรียนก็แล้วกันนะ”


               “งั้นก็ปล่อยผมได้แล้ว”


               “คงจะไม่ได้หรอกเกมเมอร์”


               แพททริคกล่าวปฏิเสธแบบไม่ต้องคิด


               “ตอนนี้นายยิ่งกลายเป็นที่ต้องการของไมเคิลเพิ่มขึ้นอีกเป็นล้านเท่า ถ้าตาแก่จอมเจ้าเล่ห์นั่นได้นายไปนาย

คงจะยับเยินไม่มีชิ้นดี”


               “แล้วจะให้ทำไงวะ โน่นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่ได้”


               กลยุทธชักเดือด เขากัดฟันมองแพททริคสายตากร้าว แพททริคกรอกตาขึ้นบนราวกับจะระอาเมื่อเห็นท่าทาง

ของเขา


               “ง่ายๆก็แค่หาคนคุ้มครองนายซะ”


               คนคุ้มครอง กลยุทธเบิกตากว้างในขณะที่ดวงตาสีเทาเป็นประกายพราวพร่าง


               “เป็นคนของฉันเพื่อที่ฉันจะได้คุ้มครองนายได้อย่างเต็มที่”


               “ไม่มีทาง”









              ผมผุดลุกขึ้นยืนพลางกำหมัดแน่น ตะโกนอย่างไม่ไว้หน้า


               “มึงมันก็เลวไม่ต่างอะไรกับไอ้แก่ไมเคิลนั่นหรอก เป็นคนของมึงเหี้ยไรวะ”


               ดวงตาสีเทาของมันลุกวาบเมื่อได้ยินผมด่ามัน แค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ


               “ไอ้คนตัณหากลับหวังจะล่อตูดกูใช่ไหม ฝันไปเหอะ อย่าหวังว่ากูจะยอม เฮ้ย อะ!”


               อยู่ๆตัวผมก็ลอยคว้างตามแรงกระชากที่แขนจนกระทั่งกระแทกเข้ากับหน้าอกแข็งๆของมัน มือใหญ่กดหลัง

ให้ผมขยับเขยื้อนตัวไม่ได้ ผมทำได้แค่เงยหน้ามองสบตากร้าวที่ก้มลงมา


               “ปากดีนักนะ เกมเมอร์”


               น้ำเสียงทุ้มหนักเพิ่มความรุนแรงให้ผมผวา นิ้วหัวแม่มือกับนิ้วชี้ของมันบีบอยู่ตรงคางจนผมหน้าเบี้ยว


               “ไม่เคยมีใครสั่งสอนเรื่องคำพูดบ้างหรือไง”


               “อย่ามายุ่งกับกู”


               ผมทำใจดีสู้เสือตะคอกมันกลับ ไอ้ฝรั่งผมทองเม้มปากแน่น มันจ้องผมตาวาวก่อนจะกระชากใบหน้าผม

เข้าหาแล้วกดปากมันลงมากับปากของผม


               “อื้อ”


               ผมดิ้น ผมทุบไปที่แผ่นหลังของมัน แต่ยิ่งทำแบบนั้นแรงกดที่ปากก็ยิ่งเพิ่มขึ้นจนผมเจ็บ รอยฟันฝังอยู่ตรง

ขอบปากเมื่อผมพยายามจะเม้มปากหนี เจ็บจนต้องกลั้นใจไว้


               “ฮะ ฮัก”


               ทันทีที่ลมหายใจในปอดหมดลงผมก็ผวางับอากาศแต่นั่นเปิดโอกาสให้มันดันลิ้นร้อนของมันเข้ามา ผมหด

ปลายลิ้นหนีแต่มันกลับตวัดเกี่ยวไว้ ผมเจ็บปากจนคิดว่ามันคงจะบวมเห่อแรงต่อสู้ยิ่งน้อยลงทุกที


               “ไม่!”


               มือของมันสอดเข้ามาภายในกางเกงยีนส์ของผม มันบีบขยำก้นผมอย่างมันมือก่อนที่มันจะล้วงลงต่ำไปเรื่อยๆ

จนกระทั่งถึงรอยแยกแล้วมันก็ดันนิ้วเข้ามา ผมส่งเสียงร้องอยู่ในลำคอเมื่อมันยังดูดเสียงผมไว้ รวบรวมพลังทั้งทุบทั้งตี

แต่ดูเหมือนมันจะเป็นกำแพงหินที่ทุบเท่าไหร่ก็ไม่รู้สึก ปลายนิ้วของมันยิ่งสอดลึกจนผมสะดุ้งเมื่อมันกระแทกเข้าจุดหนึ่ง

ภายในนั้น


               “ตรงนี้สินะ”


               เสียงหัวเราะต่ำอยู่ในลำคอทำให้ผมเจ็บใจจนน้ำตาไหล ยิ่งดิ้นก็ยิ่งเข้าทางมันเมื่อนิ้วนั่นชักเข้าออกจนผม

ปวดไปหมด มันกดไหล่ให้ผมรับกับนิ้วร้อนที่สอดเพิ่มเข้าไป ยิ่งผมดิ้นหนีมันก็ยิ่งกระแทกย้ำแรงขึ้นเรื่อยๆ กล้ามเนื้อของ

ผมกำลังแข่งกันบีบรัดอยู่รอบนิ้วของมัน


               “หึหึ แค่นิ้วยังตอดขนาดนี้”


               “มึง ไอ้เลว”


               ผมเกร็งตัวค้างพ่นเสียงครางยาวออกมาเมื่อมันผละปากออกจากปากผม ของเหลวพ่นพรวดเต็มกางเกงเมื่อ

มันปล่อยผมให้เป็นอิสระ ผมถึงกับหงายหลังก้นจ้ำเบ้าลงบนพื้นอย่างหมดแรง


               สัตว์นรก กูเกลียดมึงไอ้แพททริค


               ผมมองมันอย่างอาฆาตพลางฝืนตัวลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งออกไปจากห้องนั้น


               “นาย เอาไง”


               เสียงคนของมันหันไปถาม ผมได้ยินเสียงมันลอยเข้าหู


               “ปล่อยไป อยากรู้นักว่าจะดื้อสักแค่ไหน”





               พวกมันปล่อยให้ผมวิ่งออกไปจากตัวบ้านโดยไม่ได้ห้ามปรามตามที่นายมันสั่ง ผมวิ่งมาหยุดยืนคว้างอยู่กลาง

สนามหญ้ากว้างใหญ่ หันไปมองโดยรอบเพื่อหาทางหนี กำแพงคอนกรีตยักษ์ปิดกั้นไว้โดยรอบมีเพียงทางเดียวคือต้อง

ปีนมันออกไป

                ผมวิ่งไปที่กำแพงด้านหนึ่ง มันสูงสองเท่าของตัวผมเห็นจะได้ด้านบนมีลวดเส้นเล็กถักทออยู่จนแทบมองไม่

เห็น ผมใช้นิ้วยึดอยู่กับรอยตารางรอบแผ่นปูนแล้วกัดฟันปีนมันขึ้นไป


               ใกล้ความจริงแล้ว


               ขอบกำแพงใกล้เข้ามาเรื่อยๆอิสรภาพรออยู่อีกฝั่งหนึ่งของไอ้กำแพงบ้านี้ ผมยิ้มอย่างยินดีเมื่อมือของผมคว้า

ขอบของมันได้ในที่สุด ผมรวมรวบแรงเพื่อยกตัวเองขึ้นไปบนนั้น


               พรึ่บบบ


               ทันทีที่ร่างกายสัมผัสกับลวดเส้นเล็กที่ถักเป็นตาข่ายบางๆ ผมก็สะดุ้งเฮือกเมื่อกระแสไฟฟ้าแล่นวาบเหมือน

โดนไฟดูด ผมตาค้างเมื่อร่างของผมร่วงลงมาจากกำแพงยักษ์ สติของผมหมดลงตั้งแต่ตัวยังไม่กระแทกพื้นด้วยซ้ำ
               





               ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนเมื่อผมลืมตาขึ้นมาอีกครั้งเรี่ยวแรงหมดลงอย่างสิ้นเชิงในคราวนี้ ผมค่อยๆเปิด

เปลือกตาขึ้นมาพลางเรียกสติสัมปชัญญะให้กลับคืน จนกระทั่งนึกเรื่องทั้งหมดออกจึงได้ก้มหน้าสำรวจตัวเอง


               ซวยแล้วมึงไอ้เกม


               ผมตาเหลือกเมื่อรู้ว่าแขนสองข้างถูกมัดอยู่ตรงหลังเอว เชือกหนังเส้นหนึ่งพันธนาการอยู่ตรงรอบอก ปลาย

อีกด้านของมันโยงอยู่กับขื่อด้านบน ผมหมุนคว้างอยู่กลางอากาศเมื่อเท้าหยั่งพื้นไม่ถึง อากาศเย็นลูบไล้จนสั่นสะท้าน

เมื่อไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆติดตัวผมแม้แต่ชิ้นเดียว ในขณะที่ร่างกายหมุนไปมาเพราะแรงดิ้นรนผมหันไปเห็นไอ้ฝรั่งผม

ทองทอดสายตาสีเทาของมันมาทางผมจากมุมหนึ่งของโกดังกว้างที่ปราศจากผู้คน




                                                                              TBC


               
               
               
                                         
               

[TONG]

แพททริคนี้ก็คงรสนิยมเฉพาะทางสินะ สอนให้เด็กรู้สำนึกเลย

[zeroj]

นึกถึงตอนต่อไปแล้ววววววววววววววววววว             

[Maytbb]

เด็กดื้อต้องโดนลงโทษ   

[HISY]

เตรียมโดนเฉือดได้แล้วเกมจ๋า

[Aumy8059yaoi]

แอร๊ยยยยยยย เริ่มล่ะๆ รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อออออ 

#ไอ้เฒ่านี่เมื่อไหร่มันจะตายยยยย

 

[Theodore]

เด็กดื้อต้องโดนจับฉีดยา 555

[boboman]

หึๆๆ แพททริคเริ่มรุกแล้วสินะ -.,-
ตัดกันได้ค้างดีแท้ T T

[brookzaa]

จับกระแทกให้แกไปเลยยัดเยียดความเป็นผัว ให้เกมเอาไปฝากคนที่บ้านเลย จะได้หายหมั่นไส้ซักที 

[fay 13]

 

[❣☾月亮☽❣]

   นิยายเรื่องนี้ส่งเสริมจินตนาการด้าน BDSM สินะ โลดแล่นมาก  นี่ออกจะเหนือความคาดหมายนิดนึงแต่เราชอบนะ

ยังไงก็ตามเราไม่คาดหวังจะให้เกมถูกรุมกระทำอย่างโหดร้ายโดยบรรดาลูกน้องของแพทริคหรือใครๆอื่นๆในเรื่อง
ขอแค่พี่แพทริคคนเดียวก็น่าจะถึงใจแล้ว. ครองเกมให้อยู่ก็แล้วกัน จะได้วินวิน

[k_keenny]

 :pig4:อ :pig4:อ

[pandorads]

แพทริค...แกจะเล่น sm เรอะ!!? -0-

แต่ยังไงก็ถนอมๆ น้องหน่อยเน้อ. 555

[gwaiplay]

เลือดจะหมดตัวละ 

[sirin_chadada]

เกมก็มุทะลุเกินไป ถ้าคุยด้วยๆไม่โวยวายก็คงไม่ต้องลำบาก(ปีนกำแพงเพื่อที่จะถูกไฟช็อตแล้วโดนจับได้อีกครั้ง)
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ

ปล.ใกล้จะถึงฉากที่ปรากฏในบทนำแล้วสินะ

[khwanruen]

แพททริคก็ถนอมๆเกมหน่อยนะ สงสารเด็ก คึคึ

[LikeU]

ตอนต่อไปแล้วสินะ 
น้องเกมทนเพื่อคนอ่านหน่อยนะลูก

รอรอรอ

[iammz]

ตามมาอ่านจากเรื่องโน้นค่าา ~^^

[Adoreyou]

ตาย ๆ นุ้งเกมไม่น่ารอด ชอบค่ะ บรรยายละเอียดดี เห็นภาพเป็นฉาก ๆ เลย กร๊ากกกกกกก

[Belove]

                  คำเตือน : ความรุนแรงระดับ 18+++
                    ใครอายุไม่ถึง ใครใจเสาะก็กดปิดซะ
                           เราเตือนแล้วนะ
                       เตือนแล้วไม่ฟังก็ตามใจ หุหุ^^
                                   






                                                           เกมพิสวาสซาตานร้าย

                                                                 บทที่ 6


               โกดังกว้างนั้นมืดมิดมีเพียงแสงสลัวของหลอดไฟกำลังต่ำที่ติดโดยรอบอยู่เพียงไม่กี่ดวง ไอหมอกของ

อากาศเย็นในเวลาดึกสงัดใกล้รุ่งเช้าพาดผ่านแสงไฟอ่อนพอให้มองเห็น กลยุทธกำลังสั่นไปทั้งตัวเมื่อร่างสูงใหญ่ของ

แพทริคที่นั่งคร่อมอยู่บนเก้าอี้สังกะสีเก่าคร่ำจับจ้องมองเขาอย่างใจเย็น สองแขนวางพาดอยู่บนขอบพนักเก้าอี้มือหนึ่ง

คีบบุหรี่แล้วสูดนิโคตินเข้าปอดก่อนจะพ่นควันสีเทาลอยปะปนอยู่กับไอหมอก


               มีเพียงเสียงของลมหายใจถี่เร็วไปด้วยความตื่นเต้นระคนหวาดหวั่นของกลยุทธเท่านั้น ที่เหลือคือความเงียบ

ที่ปกคลุมบรรยากาศ ดวงตาสีเทาจ้องมองร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าไม่วางตาจนกระทั่งบุหรี่หมดมวนเขาจึงลุกขึ้นยืนเต็ม

ความสูง ปลายรองเท้าหนังขยี้ลงไปที่ก้นบุหรี่ที่เพิ่งโยนทิ้งลงพื้นจนมันเหลือเพียงเศษซาก จากนั้นเขาจึงก้าวช้าๆมายัง

เป้าหมาย เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอผิดกับเสียงหายใจของกลยุทธที่ยิ่งดังขึ้นทุกทีเมื่อแพทริคก้าว

ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดยืนเผชิญหน้ากับร่างกายที่ถูกแขวนไว้กลางอากาศในระดับที่ใบหน้านั้นสูงเสมอ

ใบหน้าของเขา


               “มะ มึง มึงจะทำอะไรกู”


               กลยุทธอยากจะตะโกนใส่หน้าที่มีแต่ความเย็นชาเหลือเกินแต่สิ่งที่หลุดออกไปกลับมีเพียงเสียงแหบโหยสั่น

พร่าจากริมฝีปากสั่นระริกราวกับลูกกวางที่อยู่ในอุ้งมือเจ้าป่า ดวงตาสีเทาฉายแสงวาววับเมื่อมือหนึ่งคว้าใบหน้าของเขา

แล้วบีบกรามจนหน้าเบี้ยว


               “เด็กดีควรจะเชื่อฟังผู้ใหญ่”


               เสียงทุ้มลึกราวกับกำลังปลอบโยนทั้งที่มือแกร่งยังคงลงน้ำหนักอยู่ที่คาง ใบหน้าของกลยุทธถูกดึงเข้าใกล้

จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดอยู่ตรงข้างแก้ม ทันใดนั้นกลยุทธก็สะดุ้งสุดตัวเมื่อจุดกึ่งกลางร่างกายถูกคว้าหมับ

ด้วยมืออีกข้างหนึ่งของแพทริค อิวานอฟ


               “ปล่อยกู อ๊ากกก”


               กลยุทธดิ้นพล่านเมื่อสิ่งที่อยู่ในอุ้งมือของแพทริคถูกบีบด้วยแรงที่มากขึ้นเรื่อยๆ ความปวดร้าวแล่นวาบไป

รวมกันอยู่ตรงปลายประสาทจนหน้าเขียวกว่าที่แพทริคจะยอมผ่อนแรงจนกลายเป็นเพียงกระชับมันไว้แล้วเริ่มโยกรั้งมัน


               “สัส อย่ามายุ่งกับกู อื้ออออ”


               มือสากวางแนบแน่นปลายนิ้วบี้ส่วนยอดรอยแฉกจนปริ่มน้ำขณะเดียวกันก็สาวรูดไม่ยอมปล่อย กลยุทธกัดฟัน

กลั้นเสียงจนใบหน้าเหยเกเมื่อความปวดถ่วงร้าวลงไปรวมกันอยู่ตรงองคาพยพที่ใกล้จะแตกเป็นเสี่ยง แต่อยู่ๆ มือร้อนก็

หยุดเคลื่อนไหวก่อนที่กลยุทธจะตกใจเมื่อแพทริคกลับใช้เทปกาวหนาเหนียวพันท่อนเอ็นแข็งขืนเอาไว้ไม่รู้กี่รอบแถมยัง

เน้นย้ำอยู่ตรงรูปลดปล่อยจนมันหมดทางระบายออก


               “ทำเหี้ยอะไรวะ”


               กลยุทธตาเหลือกกับการกระทำดังกล่าว ตอนนี้ใบหน้าของเขาแดงก่ำไปหมดเพราะร่างกายที่ถูกกระตุ้นแล้ว

หยุดยั้งในทันทีทันใด


               “เด็กดื้อควรจะถูกลงโทษให้หลาบจำ”


               “ปล่อยกูนะ กูปวด เอามันออกเดี๋ยวนี้”


               ดวงตาดำขลับเบิกตาโพลงพยายามดิ้นรนหวังจะให้ร่างกายพ้นจากการพันธนาการแต่ยิ่งดิ้นเชือกที่มัดข้อมือ

ก็ยิ่งถูไถบาดลึก เขาสบประสานสายตากับดวงตาสีเทาที่มองมายังเขาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน


               “มะ ไม่ ไม่ อย่า มึงจะทำอะไร”


               ร่างสูงใหญ่เดินอ้อมไปยังด้านหลัง เสียงก้าวเท้าของแพทริคกำลังทำให้กลยุทธประสาทเสียจนต้องดิ้นอย่าง

ทุรนทุราย สะโพกของกลยุทธถูกมือร้อนจับไว้จนดิ้นไม่หลุดกลยุทธหอบลึกเมื่อน้ำเสียงนุ่มดังอยู่ตรงด้านหลังของใบหู

นี่เอง


               “ฉันจะทำให้นายรู้ว่าการปฏิเสธไม่ยอมรับคำขอดีๆของฉันจะทำให้นายเจอกับอะไรบ้าง”


               ไม่!


               เสียงรูดซิปกางเกงดังแหวกอากาศตามมาในวินาทีถัดไป สมองของกลยุทธกำลังหยุดสั่งการเมื่อต้นขาของ

นักกีฬาอย่างเขากลับถูกแยกออกอย่างง่ายดายแม้ว่าจะพยายามออกแรงต้านและทันใดนั้นดวงตาสีดำก็เบิกโพลงพร้อม

กับสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงการล่วงล้ำโดยที่ยังไม่ทันตั้งตัว กลยุทธหยุดหายใจชั่วขณะเมื่อความเจ็บปวดที่สุดในชีวิตเกิด

ขึ้นในชั่วเสี้ยววินาที เขาอ้าปากค้างเมื่อช่องทางด้านล่างถูกแทงเข้ามาด้วยอวัยวะใหญ่โตและอุ่นร้อน


               “อย่า อย่านะ อ๊ากกกก”


               เสียงร้องโหยหวนดังก้องไปมาอยู่ในโกดังมืด กลยุทธตาพร่าจากน้ำตาเอ่อท้นแต่เสียงนั่นก็ไม่ได้ทำให้สิ่งที่

กำลังรุกรานหยุดการกระทำ แต่มันกลับแทงลึกเข้ามาภายในเรื่อยๆจนกลยุทธรู้สึกได้ถึงบาดแผลความเจ็บปวดทำให้เขา

ต้องแอ่นตัวหนีแต่มือแข็งแกร่งราวกับคีมเหล็กก็จับเอวของเขาไว้แน่นเพื่อจะแทงเขาจนมิดด้าม


               “กะ กูเกลียดมึง ไอ้เหี้ยแพทริค”


               น้ำตาหยดลงตามร่องแก้ม ได้ยินเสียงหัวเราะแผ่วเบาลอดมาจากเบื้องหลังให้ยิ่งเจ็บไปทั้งหัวใจก่อนที่

ร่างกายแข็งแกร่งจะดึงเอวตัวเองออกมาเกินค่อนแล้วกระแทกดันกลับเข้าไปอย่างรวดเร็ว


               “อ๊ากกกกก”


               รอยแยกของซิปกางเกงถูครูดไปกับเนื้ออ่อนรอบช่องทางเมื่อแพทริคเด้งเอวเข้าใส่ยิ่งสร้างความแสบร้อนให้

กลยุทธแทบขาดใจ ท่อนขาของเขาหมดแรงต่อสู้จนแพทริคสามารถจับมันให้เกี่ยวไปรอบเอวหนาได้ในที่สุด กลยุทธ

สะดุ้งเฮือกเมื่อแท่งร้อนกระแทกเข้าใส่จุดหนึ่งภายในช่องทางจนเขารู้สึกถึงสารคัดหลั่งที่ซึมออกมาหล่อเลี้ยงไปรอบ

แท่งร้อนที่คับแน่น


               “ใช่ตรงนี้จริงๆเสียด้วย”


               เสียงคำรามอย่างถูกใจดังก้องอยู่ด้านหลัง และในวินาทีต่อมากลายเป็นว่ากลยุทธกลับต้องกัดฟันเมื่ออยู่ๆ

ความเสียวซ่านก็พุ่งพรวดจนร่างกายสั่นสะท้าน ขนอ่อนทั่วร่างกายลุกชันไปหมด


               “ฮะ ฮัก อ๊า”


               แม้จะพยายามกัดฟันไว้แต่กลยุทธก็หมดความอดทน เขาปล่อยเสียงครางดังลั่นจนมันสะท้อนไปมาก้องเข้าหู

ตัวเอง ความรู้สึกปวดหนึบแผ่ซ่านไปทั้งตัวเมื่อเขาอยากที่จะปลดปล่อยแต่มันกลับถูกขัดขวางไว้ด้วยเทปกาวที่แพทริค

พันไว้จนแน่นหนา ยิ่งเมื่อแพทริคเด้งเอวถี่รัวก่อนจะแช่ค้างแล้วอัดของเหลวให้เขาเก็บไว้ทุกหยาดหยดเขาก็ยิ่งปวดร้าว

ไปทั้งตัว


               “อึก ฮืออ ไอ้สัตว์นรก อ๊ากกก”


               แพทริคชักเอวกลับจนแท่งเนื้อหลุดออกมาแล้วปล่อยมือให้กลยุทธลอยอยู่กลางอากาศ ผิวขาวของกลยุทธ

ขึ้นสีแดงก่ำไปทั้งตัวเพราะความอัดอั้นที่ยังไม่ได้ปล่อยออกมา กลยุทธผวาเมื่อแพทริคเดินกลับมาเผชิญหน้าให้เขาได้

ก้มลงไปมองแท่งเนื้อยักษ์ที่ยังอวดกายชูชันความแข็งขัน ใบหน้าเปื้อนยิ้มใช้ปลายนิ้วปาดน้ำคาวขาวขุ่นปะปนกับสีแดง

จางของเลือดจากมันขึ้นมาแล้วป้ายเบาๆไปที่รอบริมฝีปากที่เห่อบวมของกลยุทธ


               “ไอ้สัตว์”


               กลยุทธตะโกนด่าใส่หน้า


               “บทเรียนแรกสำหรับเด็กดื้อ ถ้าทรมานมากนักก็ทิ้งความโอหังแล้วร้องขอความปรานีจากฉันสิเกมเมอร์”

               








               ผมถ่มน้ำลายใส่หน้ามัน


               “ไม่มีทางที่กูจะขอร้องมึง”


               ดวงตาสีเทาตรงหน้าเบิกกว้างและคุโชนขึ้นมาจนผมผวา ผมกัดริมฝีปากตัวเองจนห้อเลือดเมื่อเห็นมันยกหลัง

มือเช็ดคราบน้ำลายของผม ใบหน้านั้นดุดันขึ้นทันตาเห็นและอยู่ๆมันก็ก้าวอาดๆไปปลดปลายเชือกฝั่งที่โยงผมไว้กับขื่อ

ปล่อยให้ร่างของผมร่วงผล็อยลงไปกองกับพื้นเย็นเยียบ ไอ้แพทริคลากปลายเชือกแล้วเดินดุ่มๆไปที่ตรงไหนสักแห่ง

กลางโกดัง ร่างกายล่อนจ้อนและบาดเจ็บของผมถูกลากไปกับพื้นจนกระทั่งมันหยุดเดินเมื่อเจอเสาเหล็กต้นหนึ่ง มันดึง

เชือกที่มัดอยู่รอบอกของผมไปพันรอบๆเสา ผมเจ็บไปทั้งตัวเมื่อถูกบังคับให้นอนหงายทับกับมือตัวเองที่ยังคงถูกมัดอยู่

ด้านหลัง


               ผมตาเหลือกเมื่อร่างกายใหญ่โตของไอ้แพทริคมายืนจังก้าอยู่ตรงปลายเท้า มันมองผมราวกับผมเป็นเหยื่อที่

กลายเป็นอาหารอันโอชะ มันถอดเสื้อผ้าของมันออกอย่างรวดเร็วจนเหลือแต่ร่างกายที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ ซิกแพ็ค

เป็นลอนอวดอยู่ที่ลำตัว และค—ของมันยังโด่ชี้หน้า


               มันล้มตัวลงมานอนทับจนผมดิ้นไม่หลุด มันคำรามเสียงต่ำพร้อมกับพ่นลมหายใจร้อนรินรดอยู่ตรงซอกคอเมื่อ

ผมเอียงหน้าหนีมัน


               “นายทำให้ฉันฟิวส์ขาด ช่างเป็นเด็กที่ดื้อรั้นจนไม่อาจพูดดีได้อีกแล้ว”


               มันบีบคางผมแล้วบังคับให้หันหน้ากลับมา ดวงตาสีเทาคุโชนไปด้วยไฟร้อนเมื่อสบตาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่

มันจะบีบคางให้ผมอ้าปากแล้วมันก็ประกบปากเบียดแน่น


               “อะ อึก”


               แทบสำลักเมื่อลิ้นหยุ่นสอดลึก ควานเซาะรุนแรง ร่างกายใหญ่โตทิ้งน้ำหนักลงมาเต็มที่จนแขนของผมที่โดน

มัดไพล่หลังแทบหัก แท่งเอ็นยักษ์ถูไถไปตามรอยแยกบดเบียดสะโพกลงมาให้ผมต้องอ้าขากว้าง ท้องน้อยแข็งๆของ

มันกระแทกกระทั้นกับค—ของผมที่ยังถูกมัดไว้แน่นหนา ปลายนิ้วสอดลึกเข้าไปทีเดียวสามนิ้วกับช่องทางของผมที่ยัง

บาดเจ็บ มันลากปากลงที่หน้าอกของผมแล้วใช้ปากงับหัวนมของผมอย่างแรง


               “โอ๊ยยย”


               ผมสะดุ้งตัวโยนเมื่อมันลากฟันไปรอบลานนม รอยครูดเป็นทางเกิดขึ้นทันทีกับผิวหนังของผมขณะเดียวกับที่

นิ้วทั้งสามกระแทกกระทั้นไปมา มันชักมือกลับแล้วผลักต้นขาของผมขึ้นจนเกือบชิดใบหน้าของผม ก้นของผมลอยอวด

อยู่ต่อหน้ามัน ไอ้แพทริคมองตาวาวแล้วมันก็อัดแท่งเนื้อมันเข้ามาพรวดเดียวเต็มลำ


               “อ๊ากกกกก”


               เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดคราวนี้ยิ่งดังกว่าทุกครั้ง ผมสะอื้นเมื่อมันดึงออกจนเหลือแต่หัวแล้วกระแทกกลับ

เข้าไปอย่างรวดเร็ว รู้สึกถึงความฉ่ำชื้นจนได้ยินเสียงเฉอะแฉะทุกครั้งที่มันเด้าเอวใส่ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นน้ำกามที่เกิดขึ้น

หรือเป็นเพราะเลือดจากรอยฉีกขาดรอบช่องทางของผมกันแน่


               “กูเจ็บ ปล่อยกู ฮือ”


               “ขอร้องฉันสิเกมเมอร์ คร่ำครวญขอให้ฉันเมตตาแล้วทำให้นายหายทรมาน”


               มันตะคอกเสียงต่ำทั้งที่ยังไม่หยุดเคลื่อนที่ แท่งเนื้อร้อนระอุกระแทกใส่ที่เดิมย้ำๆจนกลายเป็นความเสียวซ่าน

ที่แล่นวาบเข้ามา ผมผวาเด้งเอวเข้าใส่เมื่อมันสอดลึก ไอ้แพทริคปล่อยเสียงคำรามลั่นพลางช้อนมือเข้าไปใต้สะโพกแล้ว

ขย้ำก้นผมอย่างมันมือ ก่อนมันจะยกขึ้นแล้วยิ่งเด้าเอวเข้าใส่พลางกดหน้าลงกับหน้าอกของผมเพื่อกระดกลิ้นรัวเร็วกับ

ยอดอกที่มันแข็งเป็นไต


               “ร่างกายนายนี่มันสุดยอดจริงๆ”


               เสียงทุ้มลึกอยู่ในลำคอขณะที่กัดอยู่ตรงหัวนมสร้างความรัญจวนอย่างบอกไม่ถูก กลายเป็นว่าตอนนี้ผมกำลัง

เด้งเอวสอดประสานกับมันอย่างไม่รู้ตัว กล้ามเนื้อหน้าท้องบีบรัดรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเป็นยามปกติผมคงจะเสร็จไป

แล้วหลายครั้ง แต่นี่ผมยังถูกมันทรมานกักขังซ้ำร้ายมือร้อนของมันคว้าไอ้จ้อนของผมเอาไว้ราวกับมันจะรู้ลึกเข้าไปถึง

จิตใจ มันกดบีบเร่งเร้าให้ผมยิ่งดิ้นพล่านไปด้วยความกระสัน


               “ตอดรัดขนาดนี้อยากจะเสร็จแล้วใช่ไหม เกมเมอร์ อา”


               ไอ้แพทริคเป่าปากหอบลึกเมื่อมันฝังตัวลึกสุดโคนแล้วอัดน้ำคาวใส่ผมอีกรอบ ในขณะที่ผมกำลังจะขาดใจ


               “ฮือ ไอ้เหี้ย”


               ผมร้องไห้ออกมาในที่สุด ร่างกายปวดร้าวร้อนรุมหนักหน่วงเมื่อช่องทางของผมขมิบถี่ไปรอบลำกล้องคับแน่น


               “ถ้ายังดื้อรั้นก็อดทนต่อไป เพราะฉันยังอยู่ได้อีกหลายยก”


               มันยักไหล่อย่างไม่แยแสพลางสูดลมเข้าปอด ค—ของมันควงสว่านวนเร่งเร้าอยู่ในช่องทางของผม


               ในที่สุดความอดทนของผมก็ขาดสะบั้น


               “ก็ได้ กูยอมแล้ว”


               เสียงหัวเราะเบาๆของมันบาดลึกเข้าไปกลางใจของผม


               “ขอฉันดีๆสิเกมเมอร์”


               ผมหลับตาสะอื้นฮัก


               “แพทริค ได้โปรด ปลดปล่อยผมที”


               เทปเหนียวที่พันอยู่ค่อยๆถูกดึงออกทีละนิด พร้อมทั้งเอวแกร่งของมันที่เริ่มเคลื่อนที่อีกครั้ง คราวนี้มันสอดตัว

ช้าแต่ลึกพร้อมกับควงหมุนอยู่ในช่องทางเหนอะหนะผมผวาใช้สองขาโอบรัดไปรอบเอวของมันเพราะความต้องการอัน

รุนแรง


               “แรงหน่อยไม่ได้หรือไงวะ”


               ผมสบถใส่หน้า ดวงตาสีเทาวาววับอย่างขันก่อนมันจะเริ่มเพิ่มความเร็วและแรง


               ทันทีที่เทปกาวเหนียวหลุดออกจนหมด ผมก็ปล่อยพรวดออกมาจนเต็มท้องน้อยตัวเอง ไอ้แพทริคยังไม่สา

แก่ใจมันคว้าไว้แล้วโยกขึ้นลงเร่งจังหวะให้ยิ่งฉีดออกมาอีกล็อตใหญ่จนกระทั่งเหลือเพียงน้ำใสไหลรินออกมา


               ผมทิ้งหัวตัวเองลงกับพื้นเย็นเยียบปล่อยให้ความเย็นอาบไล้ไปทั่วผิวกายร้อนระอุ


               ความรู้สึกสูญเสียเข้าเกาะกุมหัวใจจนต้องปล่อยให้น้ำตาไหลเป็นทางเมื่อต้องพ่ายแพ้ให้กับคนที่ผมไม่มีให้

แม้แต่ความรู้สึกดีๆด้วยซ้ำ



               สี่ปีผ่านไปแล้วที่เหตุการณ์ในวันนั้นเกิดขึ้น

               สีหน้าซีดเซียวตื่นตกใจของใครบางคนที่ผมพรากสิ่งหวงแหนไปจากเขาผุดขึ้นมาในความมืดมิด ดวงตาโตที่

มองผมด้วยความนึกไม่ถึงเมื่อคนที่กระทำคือคนที่เขาไว้ใจทำให้ผมยิ่งเจ็บปวด


               ในวันนี้ผมเข้าใจความรู้สึกนั้น และผมยิ่งเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่าเมื่อคนที่ทำร้ายผมคือใครก็ไม่รู้ที่เพิ่งจะ

เคยเห็นหน้ากันแค่ครั้งเดียว ความเจ็บปวดบอบช้ำทั่วร่างกายเป็นแค่ธุลีเมื่อเทียบกับความเจ็บปวดเพราะความรู้สึกผิด

อย่างที่สุด



               พี่เท็น ผมขอโทษ…








                                                                                          TBC

               
               

[k_keenny]