วันนี้ตามอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เช้า
อ่านจบตอนใกล้เที่ยง ทำเอาน้ำตาไหลหลังจากที่อ่านนิยายมาหลายปีไม่เคยไหลมานาน
ปกติเป็นคนอ่อนไหวเรื่องหมาอยู่แล้ว ยิ่งฉากคุณโว่นี่ทำเรานึกถึงหนังญี่ปุ่นเรื่องนึงที่เขาเอาหมามาเลี้ยงหนึ่งปี
พอครบหนึ่งปีปุ๊บก็ต้องส่งกลับให้มันไปฝึกเป็นสัตว์เลี้ยงคนพิการ แล้วพอมันแก่ก็กลับมาที่บ้าน กลับมาตายบ้านที่มันอยู่ในปีแรก
ซึ่งเศร้ามาก เหมือนในเรื่องนี้เลย ทุกคนนั่งล้อมวงกัน รู้แล้วว่ามันจะตายแล้วก็ปล่อยโฮตอนมันจากไป คิดถึงคุณโซ่จังค่ะ
วันนี้หมาเราตายด้วยยิ่งเศร้าไปใหญ่เลย T_____T
ชอบเรื่องนี้มาก ตอนแรกเมหือนเคยอ่านมาก่อนแต่ก็กดปิดไป กลับมาอ่านอีกครั้งก็พบว่าสนุกเว่อร์
ชอบทุกตัวละคร ไม่มีตะขิดตะขวงใจหรือหงุดหงิดในบุคลิกของตัวละครตัวใดเลย
เป็นอีกเรื่องที่บอกได้เลยว่ารสชาติกลมกล่อมมาก ลงตัวสุดๆ ชอบมากค่ะ