ตอนพิเศษ ต่อครึ่งหลัง
Roy-yim's talk
ผมนั่งกระวนกระวายใจรอพี่ๆทั้งสองคนที่เดินตามหาพวกเราสองคนอยู่ จะว่าไงดีล่ะครับ คือว่าแผนที่ที่พี่ตัวการเขียนไว้น่ะ มันจะวนกลับมาที่ร้านคอฟฟี่ชอปนี่เหมือนเดิมล่ะ
เมื่อกี้ผมและพี่ตัวการก็แอบอยู่หลังต้นไม้มองคนสองคนเถียงกันหน้าดำหน้าแดงแล้วก็อดห่วงไม่ได้
"แฮ่กๆๆ"
"แฮ่กๆ"
ผมมองผู้ชายร่างสูงหน้าตาดูดีไล่เลี่ยกันสองคนที่วิ่งมาหอมแฮ่กอยู่หน้าเก้าอี้ที่พวกเรานั่งอยู่หน้าร้านหลังจากผ่านไปเกือบชั่วโมง
พี่กึกก้องยืนอยู่ด้านซ้าย เสื้อขาวสะอาดโชกไปด้วยเหงื่อ ริมฝรปากอิ่มแดงจัด ใบหน้าขาวที่มีรอยยิ้มเสมอเต็มไปด้วยความเหนื่อย ตาคู่ที่มองทอดมายังผมฉายแววประกายดีใจเมื่อเห็นผมนั่งอยู่บนเก้าอี้แบบไม่บุบสลาย ในมือกว้างกำกระดาษคุ้นตาเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
พี่นักรบยืนอยู่ใกล้ๆ เสื้อสีดำเพ้นท์ลายคำพูดสวยๆแบบที่พี่ตัวการชอบชื้นไปด้วยเหงื่อไม่แพ้กัน ปากแดงอิ่มบ่นขมุบขมิบเหมือนกำลังสาปแช่งอะไรสักอย่าง มือกว้างชี้ไปที่หน้าพี่ตัวการที่หัวเราะชอบใจกับสภาพของคนทั้งคู่
"มานี่เลย ไอ้ตัวการ"
มือแกร่งของพี่นักรบคว้าหมับเอาที่มือพี่ตัวการทันทีทำให้พี่ตัวการที่ไม่ทันตั้งตัวเซลงมาที่อกกว้าง ยังไม่ทันที่จะได้โต้อะไร ปากแดงของพี่นักรบก็แนบลงไปที่ปากแดงจัดของพี่ตัวการที่ทำหน้าเหวอๆ
"นี่แค่เบาะๆ มึงมานี่เลย"
"อ้ะ ไม่นะไอ้รบบบม่ายยยย"
แขนเรียวถูกลากไปแล้วทิ้งผมที่ยังถูกตาคมสวยจ้องไม่เลิก
"เอ่อ...คือ"
"เฮ้อ รู้ไหมพี่เป็นห่วงแทบแย่"
มือแกร่งวางแหมะลงบนหัวผมแล้วขยี้เบาๆ ก่อนจะไล้ลงมาที่คางผมและจับหน้าผมให้มองสบตาพี่เค้า
"ขอ..โทษครับ"
"น่า พี่ไม่โกรธหรอก แค่หงุดหงิดนิดหน่อย แต่พี่ว่าเราคงไม่ใช่คนต้นคิดหรอกใช่ไหมล่ะ ฮะๆ"
ผมไม่ตอบ หยิบผ้าเย็นสีขาวสะอาดตามาซับเบาๆที่หน้าพี่เค้าเพื่อให้รู้สึกสบายขึ้น
"แล้ว..สำเร็จไหมครับ"
"หึๆ ไม่มีวันหรอกที่พี่กับมันจะดีกัน แต่ก็นะ พี่ก็เข้าใจมันมากขึ้นล่ะ"
ผมยิ้มออกมาเล็กน้อยกับหูที่แดงระเรื่อของพี่ก้อง
.....คงเขิน......
"พี่ตัวการคงไม่โดนอะไรหนักๆใช่ไหมครับ"
"อ๋อ ฮ่าๆ นั่นมัน วันนี้มันคงต้องออนท็อปน่ะ"
"ออนท็อป?"
"ก็....เหมือนเวลาที่ยิ้มขึ้นบนตัวพี่แล้วก็...."
"อ้า พี่ก้อง"
"หึๆ เออใช่ วันนี้มีปาร์ตี้เล็กๆที่คลับ ยิ้มช่วยไปร้องเพลงให้พี่หน่อยได้ไหม"
"ได้ครับ"
ผมพยักหน้าสงสัยเล็กน้อย ก็ปกติพี่ก้องไม่ให้ผมโผล่ไปที่คลับเลยนี่น่า
ตกเย็น
ผมนั่งเช็คไมค์ขณะมองไปรอบๆคลับบนเวที
ที่นี่เป็นที่เริ่มต้นทุกๆอย่าง.....
เป็นที่ที่พี่ก้องเริ่มสนใจผม....
เป็นที่ๆผมเลือกจะให้อภัยคนที่ผมรักที่สุด.....
โซฟาด้านซ้ายตัวแรกถูกจับจองโดยพี่นักรบและพี่ตัวการที่ใส่เสื้อคู่กัน เสื้อของพี่นักรบเขียนว่าคนนี้ผมหวง ส่วนของพี่ตัวการเขียนว่าคนนี้ผมให้ พี่นัรบหน้าบึ้งแต่พี่ตัวการกับยิ้มแล้วโบกมือมายังผมอย่างร่าเริง
โซฟาสีดำตัวถัดมากว้างกว่าตัวแรกอยู่เยอะและมีคนอยู่สี่คนนั่งอยู่
คนที่นั่งอยู่คือพี่น้ำและพี่ไฟ ข้างๆคือพี่โรมกับพี่ผู้ชายหน้าสวยที่ผมคุ้นหน้าแต่ไม่เคยถามชื่อพี่เขาสักที
ที่นั่งต่อมาเป็นของคุณพ่อและแม่ที่นั่งหวานกันจนผมต้องแอบยิ้ม
ข้างหน้าเวทีเป็นนักเรียนที่โรงเรียนอีกหลายกลุ่มที่นั่งสังสรรค์กันอยู่
ผมพยายามมองหาคนที่บอกให้มาแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของพี่กึกก้องเลย
เฮ้อ เอาเถอะ ผมร้องเพลงก่อนก็ได้
"เพลงนี้ ผมขอมอบให้คู่รักทุกคู่ที่มาวันนี้นะครับ ผมขอให้ทุกๆคู่รักกันไปนานๆนะครับ"
รักกันมาตั้งนาน อยู่ๆ จะถามขึ้นมาทำไม
ว่าฉันจะรักเธอจนเมื่อไหร่
ฉันรักเธอคนเดียว เป็นอย่างนี้ไม่มีใครๆ
มาทำให้ใจหวั่นไหว
ถ้าเธออยากรู้ ว่ามันจะยาวนานเท่าไร
ถ้าเวลาผ่านไป ฉันจะเบื่อเธอไหม
ที่อยากรู้ จะตอบให้เธอนั้นเข้าใจ
ไม่มีวันเปลี่ยนไป ให้เธอจงฟัง
ผมร้องไปเรื่อยพร้อมกับมองไปรอบๆห้อง พี่รบสวมกอดพี่ตัวการแล้วโยกกันเหมือนเด็กๆอย่างน่ารัก พี่น้ำกับพี่ไฟปรบมือคลอตามไปกับเสียงเพลงของผม พี่โรมกับพี่ผู้ชายสวยคนนั้นนั่งอมยิ้มอยู่ ใต้โต้ะกำลังจับมือกันแน่น คุณพ่อกับคุณแม่ก็โอบกอดกันทั้งคู่ คุณแม่น้ำตาคลออยู่ขณะที่มือข้างซ้ายกุมอยู่กับมือของคุณพ่อ
ถึงเธอจะแก่กว่านี้ จะเหี่ยวกว่านี้
จะหง่อมกว่านี้สักเท่าไร
ผมเธอจะหงอกจะขาว
เคี้ยวข้าวแทบไม่ไหว
ยังไงก็รักเธอ ยัยแก่
ไม่ค่อยได้ยินอะไร ประสาทหูไม่ดีเท่าไร
ก็ยังบอกรักให้ฟังเหมือนเคย
สายตาเป็นยังไง อาจจะเห็นแค่ที่ไกลๆ
แต่ฉันยังอยู่ตรงนี้
ถ้าเธออยากรู้ ว่ามันจะยาวนานเท่าไร
ถ้าเวลาผ่านไป ฉันจะเบื่อเธอไหม
ที่อยากรู้ จะตอบให้เธอนั้นเข้าใจ
ไม่มีวันเปลี่ยนไป ให้เธอจงฟัง
ยังไม่ทันที่ผมจะได้ร้องท่อนต่อไป เสียงทุ้มคุ้นหูน่าฟังก็ร้องมาก่อน พี่กึกก้องเดินเข้ามาพร้อมกับไมค์ในมือ เขายิ้มอย่างน่ารักแล้วเดินตรงมายังผม
ถึงเธอจะแก่กว่านี้ จะเหี่ยวกว่านี้
จะหง่อมกว่านี้สักเท่าไร
ผมเธอจะหงอกจะขาว
เคี้ยวข้าวแทบไม่ไหว
ยังไงก็รักเธอ ยัยแก่
ผมมองใบหน้าคมที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ จนในที่สุดพี่ก้องก็มานั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างๆผมพร้อมประสานมือเข้ากับมือผมแล้วเราทั้งคู่ก็ร้องท่อนสุดท้ายพร้อมๆกัน
บอกเอาไว้ ว่าไม่เคยเปลี่ยนไป
แม้ว่าเธอจะแก่กว่านี้ จะเหี่ยวกว่านี้
จะหง่อมกว่านี้สักเท่าไร
ผมเธอจะหงอกจะขาว เคี้ยวข้าวแทบไม่ไหว
ยังไงก็รักเธอ ยัยแก่
ผมเธอจะหงอกจะขาว ไม่เป็นไร
ก็รักเธอยัยแก่
บอกเอาไว้ วันนั้นฉันก็แก่.......
เสียงปรบมือดังขึ้นรอบๆร้านแต่ผมไม่ได้สนใจเพราะปากบางของพี่ก้องแนบลงมาที่ปากของผมช้าๆพร้อมกับมือกว้างที่ใส่สร้อมคอทองคำขาวสั่งทำที่มีแหวนเป็นจี้อยู่อย่างรวดเร็ว
"ขอบคุณครับ เพราะมากเลย"
"อืม ขอบคุณเหมือนกันนะยิ้ม ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตพี่"
"ครับ ผมรักพี่"
ฮิ้วววว
เสียงโห่ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อปากบางได้รูปของพี่ก้องแนบลงมาที่ปากผม
ณ ตอนนั้น ผมรู้เลยว่า สิ่งที่ผมเลือกแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดสิ่งดีหรอไม่ดีขึ้น ผมได้เลือกสิ่งที่ถูกต้องแล้ว
......ถึงพี่ก้องจะแก่กว่านี้
จะใจร้ายกว่านี้
หรืองี่เง่ากว่านี้
แต่ยังไง ยิ้มก็รักพี่ก้องที่สุด.........
จบ ตอนพิเศษ
...............................................
ฮ่าๆ ชอบกันไหม หวานไปหน่อย ฮ่าๆ ไม่มีเรท ขอโทษนะ
แต่ก็ขออย่างยิ่งให้คนอ่านชอบ
รักคนอ่านที่สุด จากใจคนแต่งเลย