เพื่อนรัก 18
พอมาถึงบ้านสามผมก็ไหว้พ่อ ไหว้แม่ของสามตามปกติของเด็กที่น่ารักครับ
“หวัดดีครับ พ่อ หวัดดีครับแม่”ผมทักผู้ใหญ่ครับ
“สามล่ะครับ”ผมถามแม่ของสาม
“อยู่บนห้องนะลูก”แม่ของสามตอบกลับมา
“งั้นผมขอตัวไปหาสามก่อนนะครับ”
“แล้วนี้กินข้าวมารึยัง”แม่ของสามถามผมกลับมา
“เรียบร้อยแล้วครับ”
“จ้า งั้นตามสบายนะจ๊ะ”แม่ของสามพูดกลับมา
“ครับ”พูดเสร็จผมก็เดินขึ้นไปหาสามครับ
ผมเข้ามาในห้องสาม
ตอนนี้สามมันนั่งเล่นคอมอยู่ครับ
“สาม”ผมเรียกมัน
“มีอะไร”มันตอบกลับมา ไม่บอกก็รู้ว่าน้ำเสียงที่มันตอบกลับมา อารมณ์นั้น
มึงจะเรียกกูทำไม กูไม่ว่าง
ผมเลยไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ กูเลยเข้าไปอาบน้ำ
ออกมา สามมันก็ยังนั่งเล่นคอมต่อ
โดยที่ไม่เห็นว่ามันจะสนใจอะไรผมเลย
นี่มึงจะให้กูมานอนบ้านมึงทำไมว่ะ
ไม่เห็นสนใจกูเลย
ผมเลยนอนอ่านการ์ตูนมันไปเรื่อยๆครับ
สักพักก็มีคนโทรเข้ามาในมือถือผมครับ
ใครว่ะเบอร์แปลกๆ
“ครับ”ผมรับสาย
“น้องอ๋องใช่มั้ยครับ”
“ใช่ครับ ว่าแต่ใครครับเนี้ย”
“โห่ย อะไรง่า จำพี่ไม่ได้ซะแล้ว”
“อ้อ นึกออกแล้ว พี่เมธหรอครับ”
“แม่นแล้วครับ”
เออ ใช่เราเพิ่งให้เบอร์พี่เมธไปวันนี้นี่หว่า
“แล้วนี่เราอยู่บ้านเพื่อนแล้วหรอครับ”พี่เมธถามกลับมา
“ครับ”ผมตอบกลับไป
แล้วเราก็คุยกันไปอีกประมาณ ครึ่ง ชม.ครับ
ตอนนี้ไอ้สามเริ่มเหล่มาทางผมแล้ว
จะว่าไปพี่เมธนี่คุยสนุกนะครับ
มีสารพัดมุกมาให้ขำได้
ไม่รู้ว่าบ้านพี่แก่ ทำโรงงานผลิตมุกรึป่าว
ผมคุยกับพี่เมธไปได้สักพัก
ไอ้สามก็เดินมานั่งข้างๆผมครับ
แต่ผมก็แกล้งเป็นไม่สนใจมันครับ
มันคงเห็นว่าผมไม่สนใจมัน
มันก็พยายามนั่งเบียดผมครับ
ผมเลยลุกขึ้นแล้วเดินออกไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงครับ
แต่สามมันกลับเดินตามผมออกมาครับ
แล้วมันก็หยิบโทรศัพท์จากผมไป
แล้วมันก็กดวางสาย
แล้วก็ปิดครับ
แถมมันยังถอดแบ็ตออกอีก
แถมยังเอาแบ็ตมือถือผมไปอีก
“ทำอะไรเนี้ย”
มันไม่พูดอะไรครับ
กลับเดินเข้าห้องไป
ผมล่ะงงกับมันจริงๆ
นี่มึงเป็นอะไรของมึงเนี้ย
เมื้อกี้ก็ทำเป็นไม่สนใจกู
แต่มาตอนนี้กลับมาหึงกู
อะไรของมึงว่ะ
ผมก็เลยนั่งอยู่ตรงระเบียงตรงนั้นแหละครับ
นั่งเซ็งอารมณ์ครับ
แม่งเป็นอะไรของแม่งว่ะ
ผีเข้าผีออก
อะไรของมันนัก
สักพักสามมันก็เดินมานั่งข้างๆครับ
ผมหันไปมองหน้ามันแล้วก็หันกลับครับ
แต่มันยังมองหน้าผมอยู่
“โกรธหรอ”เออ ถามมาได้นะมึง มึงคิดว่ากูจะโกรธมั้ยล่ะ
“....”ผมเงียบครับ
“ไม่ต้องมางอนเลย เมื้อกี้คุยกับใคร รู้มั้ยว่าหึง”ดูมันพูดสิครับ
แทนที่จะสำนึกผิด กลับมาว่ากูซะงั้น
“....”ผมยังเงียบต่อ
“กูถามว่าเมื้อกี้คุยกับใคร”มันเริ่มขึ้นเสียงครับ
ผมก็โมโหสิครับ อะไรกันว่ะ
ผมเลยเดินหนีมันเข้าไปในห้องนอนครับ
แต่ไอ้สามสิครับ
กลับกระชากผม
กลับมามันกระชากผมแรงมาก จนผมเจ็บข้อมือ
“มึงเป็นอะไร กูถามว่ามึงเป็นอะไร”ไอ้สามตะคอกใส่ผม
“มึงอยากรู้ใช่มั้ยว่ากูเป็นอะไร”ผมพูดจนได้ แต่ไอ้น้ำตาเนี้ยสิ
จะไหลออกมาทำไมว่ะ
“มึงเห็นกูเป็นตัวอะไรสาม นึกจะคุยกับกูก็คุย นึกจะไม่คุยก็ไม่คุย มึงนึกว่าจะทำอะไรยังงัยกับกูก็ได้หรอสาม แล้วเมื้อกี้มึงทำอะไรลงไปมึงรู้ตัวมั้ย”ผมเงียบไปนิดนึง
เพื่อฟังคำตอบจากมัน แต่มันเงียบครับ
ไม่มีการตอบสนองใดๆ
“มึงมันก็อย่างเนี้ย ทำอะไรไม่เคยนึกถึงใจกูหรอก ไหนบอกว่ามึงรักกูงัย”พูดเสร็จผมก็ร้องไห้หนักขึ้นครับ
ผมเลยเดินไปนั่งที่เตียง
ไอ้สามมันก็เดินมานั่งข้างๆครับ
“กูขอโทษอ๋อง”มันขอโทษครับ
“....”ผมยังร้องไห้ต่อครับ
“กูขอโทษนะอ๋อง มึงอย่าร้องไห้สิ กูขอโทษ เมื้อกี้กูหึงมึงมากไปหน่อยนะอ๋องนะ มึงอย่าร้องไห้สิ”ไอ้สามมันพูดไป ก็เอามือมาเช็ดน้ำตาผมไป
“กูขอโทษ กูขอโทษ”สามพูดซ้ำๆ
“มึงเลิกขอโทษกูได้แล้วสาม”ผมเริ่มควบคุมอารมณ์ผมได้แล้วครับ
“ไหนมึงบอกกับกูว่าจะทำตัวดีๆงัย”ผมพูด
มันทำหน้าสลดครับ ตอนนี้มันคงจะสำนึกผิดแล้วล่ะครับ
“กูจะไม่ทำอีกแล้วนะ มึงหายโกรธกูนะ”สามพูด
“ไม่”ผมพูดห่วนๆ
มันยิ่งทำหน้าสลดมากกว่าเดิมครับ
“มึงพูดเพราะๆกับกูก่อน แล้วกูจะหายโกรธ”สามมันเริ่มยิ้มที่มุมปากครับ เอาเชียวนะมึง
“ยิ้มอะไร”ผมตะคอกใส่มันครับ
“ไม่ยิ้มก็ได้ครับ อ๋องหายโกรธสามแล้วใช่มั้ยครับ”ค่อยฟังลื่นหูหน่อยนะมึง
“ยัง ไปหาอะไรมาให้กินก่อน กูหิว”ได้ทีผมเลยใช้มันครับ
“ได้เลยครับ”สามขานรับ พร้อมกับเดินลงไปหาอะไรมาให้ผมกิน
วันนี้แค่นี้ก่อนนะครับ ง่วงแล้ว ขอตัวไปนอนก่อนนะครับ
ไว้พรุ่งนี้ บ่ายๆ จะมาต่อให้นะครับ
....สาเหตุที่ผม ต้องรีบๆ ลง จนเพื่อนๆ หลายๆคนอ่านตามไม่ทัน
เป็นเพราะ เดือนหน้า ผมต้องไปเรียนต่อ ต่างประเทศแล้วครับ
เลยกะว่า จะลงๆ ให้จบเร็ว เผื่อว่าไปนู้น ไม่มี internet ใช้ แล้วเพื่อนๆจะไม่ได้อ่านกัน
..........