หัวข้อ: <<เล่นกับไฟ>> Fic Got7 #BNior #JackBam

[lizzii]

ยูริทำอะไรน่ะะ

[JUJU]

ยูริจะทำไรจินยองอ่ะ  อยากอ่านต่อแล้ว แงงง   ฉากสวีทก็ทำเอาอินและเขินมากๆฮืออ ชอบการบรรยายมากค่ะอ่านแล้วเห็นภาพตามเลยสนุกมากๆเราติดตามอยู่นะคะมาอัพบ่อยๆนะคะไรท์เตอร์  

[เป็ดขี้อาย]

โอ๊ยยย จินย งหายไปไหนกันนะ
แม่บ้านยูริแน่ ๆ เลย

[prajan]

 นังยูริทำกับจินยองได้ไง

[Belove]

                                                             เล่นกับไฟ

                                                               บทที่ 19           


           ประธานตระกูลอิมอยากจะหายตัวได้แล้วมาโผล่ที่บ้านเสียเหลือเกินตั้งแต่รู้ข่าวจากลูกน้องว่า  ปาร์คจินยองหาย

ออกไปจากบ้าน แต่เมื่อทำไม่ได้แจบอมจึงได้แต่วิตกอยู่ภายในรถยนต์ที่คนขับรถเหยียบคันเร่งปานจะเหาะได้เพื่อให้เจ้า

นายของเขามาถึงบ้านหลังใหญ่ให้เร็วที่สุด

           รถยนต์พุ่งเข้าจอดยังไม่ทันจะสนิทหน้าบันไดทางขึ้นบ้านแจบอมก็เปิดประตูกระโจนออกมาทันที เขาเพิ่งรู้ใจ

ตนเองว่าเขาเป็นห่วงจินยองมากมายเหลือเกิน


            “พี่ชาย!”


           แบมแบมหน้าตื่นรออยู่แล้ว เมื่อเห็นแจบอมจึงรีบบังคับรถเข็นให้ตรงมาหา แจบอมก้าวพรวดๆเข้ามาถึง เขารีบ

เอ่ยถามทันที


           “แบมแบมอยู่กับครูครั้งสุดท้ายตอนไหน”


           “ตอนบ่ายสามครับ ครูสอนวิชาสุดท้ายแล้วก็ไปแต่งตัว บอกว่าพี่ชายจะส่งรถมารับ แต่พอรถมาครูก็หายไปแล้ว

พี่ชาย ครูจะเป็นอะไรไหม หรือว่าจะหายไปเหมือนครูผู้หญิงคนเก่าที่เคยหายไป”


           ดวงตาเรียวหวานของแบมแบมบัดนี้ตื่นตระหนกไปหมดเมื่อนึกขึ้นได้ว่าครูคนเก่าที่เคยมาสอนเขาหายตัวไปแบบ

นี้ถึงสองคนโดยที่ยังหาร่องรอยไม่พบ แจบอมกัดฟันจนคางขึ้นเป็นสันเมื่อความเป็นห่วงจินยองแล่นเข้ามาจนหัวใจ

ร้อนรนไปหมด

           แจบอมเพิ่งจะยอมรับกับตัวเองได้ว่าเขารักจินยอง มันเป็นความรักที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครทั้งสิ้น แม้จะยังกังขาถึง

จุดประสงค์ที่จินยองเดินเข้ามาในบ้านหลังนี้ แต่ถึงอย่างไรก็ปฏิเสธหัวใจตนเองไม่ได้ว่าจินยองสามารถทำลายไฟร้อน

ของเขาลงได้ราบคาบ


           “ครูของแบมแบมจะต้องไม่เป็นอะไร พี่จะตามหาเขาให้พบ”


           แจบอมคุกเข่าลงจนกระทั่งใบหน้าเสมอกับน้องชาย เขาสบตาแทนคำมั่นสัญญา จากนั้นร่างสูงจึงได้ลุกขึ้นถอด

เสื้อสูทออกจากตัว ตอนนั้นเองที่แจบอมเอะใจ


           “ยูริหายไปไหน”


           เพราะทุกครั้งคนที่มาวนเวียนดูแลตั้งแต่ลงจากรถยนต์ก็คือยูริ แต่วันนี้เขายังไม่เห็นแม้แต่เงาของแม่บ้านที่มารดา

ของเขาเก็บมาเลี้ยง แจบอมคิดจนคิ้วเข้มขมวดเป็นปม อะไรบางอย่างผุดขึ้นมาในลางสังหรณ์เขาเงยหน้าขึ้นแล้วออกคำ

สั่ง


           “สั่งให้คนของเราออกตามหาครูจินยองโดยด่วน มีคนอยู่เท่าไหร่ให้มาทำงานนี้ให้หมดตามหาให้ทั่วรอบทิศจาก

บ้านหลังนี้ โดยเฉพาะตรงแถวหน้าผาสูงริมทะเล”


           หัวใจของแจบอมเต้นเร็วด้วยความหวาดกลัวเป็นครั้งแรก

           เขากลัวจะสูญเสียจินยองไปจากชีวิตของเขา






           แพขนตางอนกระพริบถี่ๆแล้วจึงเปิดขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดระบมไปทั้งตัว จินยองเรียกสติกลับคืนมามองรอบ

ตัวเขาจึงได้รู้ว่าตอนนี้เขากำลังนอนตัวงออยู่บนพื้นเดินแข็งๆแขนทั้งสองข้างถูกดึงไพล่หลังและมัดข้อมือทั้งสองข้างติด

กันไว้อยู่ตรงเอว ได้ยินเสียงคลื่นซัดสาดเสียงโครมครามมาจากด้านหลังนี่เอง

           ที่นี่ที่ไหน และเขามาทำอะไรที่นี่ ในเมื่อความทรงจำครั้งสุดท้ายคือตอนที่เขาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าตัวเก่งเดินออก

มาจากห้องของแจบอม จินยองก้าวลงบันไดมาถึงชั้นล่างเตรียมจะไปนั่งรอรถที่แจบอมส่งมา แต่แล้วอยู่ๆก็มีอะไรบาง

อย่างกระแทกเข้ากับต้นคอของเขา และสติของจินยองก็ดับวูบลงตั้งแต่ตอนนั้น

           จินยองดันกายลุกขึ้นนั่งอย่างยากเย็นพลางกวาดสายตามองไปรอบๆ ใครที่ทำร้ายและลากเขามาอยู่ที่นี่ หน้าผา

สูงชันที่ด้านล่างเป็นทะเลลึก เสียงคลื่นที่จินยองได้ยินเมื่อครู่คือเสียงคลื่นจากทะเลซัดเข้าหาโขดหินเบื้องล่างและ

หน้าผานั่นเอง

           เสียงฝีเท้าเดินย่ำพื้นในความมืดมิดของบรรยากาศยามค่ำทำให้จินยองจ้องมองอย่างระมัดระวัง และทันทีที่

เจ้าของฝีเท้าก้าวเข้ามาใกล้จินยองก็ถึงกับเบิกตากว้าง


           “คุณยูริ!”


           ใบหน้าเฉยชาบัดนี้บิดเบี้ยวไปด้วยความเกลียดชัง ดวงตาชั้นเดียวปูดโปนด้วยไฟริษยาเมื่อก้าวเข้ามาหาจินยอง

ด้วยกิริยาคุกคามจนจินยองที่นั่งอยู่ต้องขยับเท้าถีบพื้นเพื่อถอยหนีแต่ก็ไม่มีประโยชน์เมื่อยูริตรงเข้ามากระชากเส้นผม

ของจินยองจนแทบจะหลุดติดมือ


           “โอ๊ย!”


           “ไม่ปากเก่งเหมือนเดิมแล้วหรือ คุณครูปาร์ค”


           แบะปากแสยะยิ้มราวกับแม่มดจนจินยองขนลุกชันไปทั้งตัว เขามองเห็นแต่ความเกลียดชังจากดวงตาที่มองเขา

อย่างกินเลือดกินเนื้อ


           “ทำร้ายผมทำไม คุณต้องการอะไรจากผม”


           “กูบอกให้มึงเลิกยุ่งกับคุณชายอิม ทำไมมึงยังไม่เลิก”


           ตวาดเสียงดังก้องพลางดึงเส้นผมของจินยองในมือจนหน้าหงาย


           “มึงรู้หรือเปล่าว่ากูรักคุณชายแค่ไหน รักมาตั้งแต่ยังเด็ก คุณชายต้องเป็นของกูไม่ใช่คนร่านอย่างมึง”


           “คุณยูริ ใจเย็นลงก่อน โอ๊ย!”


           ฝ่ามือกระแทกเข้ากับซีกแก้มจนเห็นดาวเดือนในความมืด จากนั้นยูริก็กระโจนเข้าใส่ หลานผลักร่างของจินยอง

ให้หงายกลับลงไปและขยับขึ้นทับร่างของจินยองด้วยเข่า มือสากทั้งสองกดลังไปตรงลำคอของจินยองที่กำลังดิ้นรนไป

มา ดูเหมือนยูริจะสติจะหลุดลอยไปแล้วเมื่อกำลังพร่ำบ่นด่าทอหยาบคายขณะทำร้ายจินยอง


           “แต่ละคนที่เข้ามาใกล้คุณชาย มีแต่คนแพศยาทั้งนั้นนังพวกครูของไอ้เด็กพิการนั่นแหละ ระริกระรี้อยากจะให้

คุณชายมองเห็น หึหึ เป็นไงล่ะ วิ่งแจ้นกลับไปแทบไม่ทัน แล้วไอ้พวกหัวแข็งอย่างมึงก็ต้องเจอกู ต้องขอบใจกูนะที่กูช่วย

สงเคราะห์ไปนอนเล่นน้ำทะเลจนติดใจไม่กลับขื้นมา”


           จินยองอ้าปากค้างเมื่อนึกถึงคดีที่แจ็คสันตามสืบอยู่ ผู้หญิงสองคนที่เข้ามาทำงานในบ้านตระกูล  อิมหายไป

อย่างไร้ร่องรอย ไม่นับพวกที่รีบลาออกหลังจากทำงานไม่นาน และไม่มีใครกล้าเอ่ยปากถึงสิ่งที่ทำให้พวกเธอนั้นอยู่ไม่

ได้ คดีที่คนในสังคมต่างพุ่งเป้าไปที่อำนาจมืดของประธานอิม ไม่มีใครคิดจะสืบมันเพราะกลัวอิทธิพล แต่วินาทีนี้จินยองรู้

แล้วว่ามันเป็นฝีมือของยูรินี่เอง


           “เลว เลือดเย็นเหลือเกิน”


           ยูริเงยหน้าหัวเราะราวกับคนเสียสติก่อนจะสะบัดฝ่ามือตบหน้าของจินยองซ้ำที่เดิม


           “ด่าสิ ด่าไปเลย ก่อนที่จะไม่ได้ด่า เข้าใจง่ายดีนี่ กูทำได้ทุกอย่างเพื่อให้คุณชายเป็นของครูคนเดียว มึงไม่รู้

หรอกว่ากูทำอะไรได้บ้างกูแกล้งพวกครูที่มาทำใกล้ชิดกับคุณชาย อีสองตัวนั่นที่ทำเก่งกูก็โยนมันทิ้งลงไปข้างล่างนี่

แหละ กูทำแม้แต่ทำให้รถเข็นของไอ้เด็กง่อยนั้นมันเสียจนมันลงไปในสระน้ำนั่นแหละ กูเกลียดมัน มันมัวแต่ทำตัวออด

อ้อนคุณชายอิม”


           แรงกดที่คอมากขึ้นทุกทีจนอากาศที่กักเก็บไง้ลดน้อยลงไป ใบหน้าหวานซีดเผือดทุรนทุรายอย่างทรมาน


           แจบอม...

           แจบอม...

           ใบหน้าดุของแจบอมล่องลอยอยู่ในมโนสำนึก จินยองรู้ตัวเองว่าแรงกดบีบที่คอกำลังทำให้เขาขาดอากาศหายใจ

หรืออาจจะคอหักได้ สติของจินยองเริ่มดำมืดพร้อมกับที่หัวใจเต้นอย่างอ่อนแรงแต่มันกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ผุดขึ้น

มา


           ความรู้สึกที่ทำให้จินยองยอมรับว่าเขารักแจบอมจนหมดหัวใจ

           รัก จินยองรับแจบอมไปแล้ว รักจนเขาคิดถึงเป็นคนแรกยามอยู่ในความวิกฤติ และจะรักจนลมหายใจสุดท้ายที่

ใกล้เข้ามาทุกที


           “ตายเสียเถอะ”


           “อึก”


           อ้าปากงับอากาศแต่มันก็ไม่สำเร็จ ดวงตาหวานหรี่ปรือลมหายใจขาดสั้นเป็นห้วงๆ มือเรียวที่จับข้อแขนของยูริ

หมดแรงลงจนกระทั่งร่วงหล่น


           “ตายซะ”


           “ปล่อยจินยองเดี๋ยวนี้”


           “อ๊ะ คุณชาย โอ๊ย!”


           จินยองผวางับอากาศเมื่อมือของยูริหลุดไปจากคอของเขา ร่างบางถูกดึงเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นจนจินยอง

ตัวสั่น เขาปล่อยให้น้ำตาแห่งความหวาดกลัวไหลรินออกมาในขณะที่แจบอมช่วยแก้มัดที่มือให้เขา


           “แจบอม แจบอม”


           “ไม่เป็นอะไรแล้วจินยอง”


           มืออุ่นลูบผมอ่อนโยนโดยไม่สนใจยูริที่ถูกลูกน้องของเขาเข้าจับกุมตัวไว้


           “คุณชาย ปล่อยยูริ ยูริทำเพราะรักคุณชายนะคะ รักตั้งแต่แรกเห็น”


           หล่อนคร่ำครวญอย่างเสียสติขณะที่แจบอมกัดกรามค้าง เขาประคองให้จินยองลุกขึ้นยืนพิงอกโดยมีวงแขนของ

เขาโอบกอดอยู่


           “ฉันไม่เคยเห็นเธอเป็นอย่างอื่นนอกจากเป็นคนของแม่ ยูริ”


           เอ่ยเสียงเย็นเยียบจนหนาวไปถึงสันหลังเมื่อยูริที่ถูกควบคุมตัวได้สบตากับแจบอม ดวงตาที่เต็มไปด้วยความเด็ด

ขาดไม่ต่างอะไรจากบิดาประธานอิมรุ่นก่อน ยูริถึงกับเข่าอ่อนน้ำตาไหลพราก


           “คุณชาย ยูริผิดไปแล้ว”


           น้ำตาของยูริไม่ได้ช่วยให้สถานการณ์ดีขึ้นเมื่อแจบอมยังคงนิ่งในท่าเดิม


           “เธอฆ่าครูของแบมแบมไปถึงสองคน จนคนอื่นคิดว่าเป็นฝีมือฉัน ซึ่งนั่นไม่เท่าไหร่ แต่ที่สำคัญคือเธอกำลังจะฆ่า

คนที่ฉันรักที่สุดซึ่งฉันไม่อาจอภัยให้เธอได้”


           ดวงตาของยูริเบิกกว้าง ความตื่นตระหนกฉายชัดอยู่บนใบหน้าเมื่อได้ยินคำตัดสินชี้ขาด หล่อนทรุดฮวบลงไป

ทันทีเมื่อคำสั่งสุดท้ายดังจากปากของอิมแจบอม


           “ส่งแม่บ้านยูริลงทะเล อย่างที่เขาทำกับคนอื่น”


           เสียงกรีดร้องดังลั่นเมื่อลูกน้องตัวใหญ่ของแจบอมหิ้วปีกของยูริก้าวตรงไปที่หน้าผาสูงชัน จินยองเองแม้จะยังสติ

ลางเลือนแต่ก็ยังตกใจไม่น้อย เขาห้ามไม่ทันเมื่อลูกน้องของแจบอมโยนร่างของยูริลอยละลิ่วลงไป ได้ยินเสียงร้อง

โหยหวนแข่งกับเสียงคลื่นและค่อยๆจางลงจนกระทั่งจินยองหลับตาลงเมื่อเสียงของยูริหายไปในที่สุด


           เหลือเพียงเสียงคลื่นที่สาดซัดโขดหินโสโครกและหน้าผาสูงชัน จินยองใจหายกับชะตากรรมของผู้หญิงคนหนึ่ง

ที่มีความรักและทำร้ายคนอื่นโดยไม่ได้อะไรตอบแทนกลับมาเลย

           ความเงียบเข้าครอบคลุม มีเพียงความอบอุ่นในวงแขนที่กระชับร่างของเขาราวกับจะปลุกปลอบให้หายหวาดกลัว

แจบอมจูบเบาๆที่ขมับแล้วจึงเชยคางให้จินยองสบตากับเขา

           ดวงตาดุนั้นจริงจังเหลือเกินขณะจ้องลึกเข้าไปในดวงตาของจินยอง จนเขาสะท้านไปทั้งตัวด้วยความรู้สึกล้ำลึก

อบอุ่นที่แจบอมส่งมาให้


           “ฉันรักนาย ปาร์คจินยอง”


           จินยองชะงักค้าง ดวงตาเบิกกว้างริมฝีปากสั่นระริก น้ำตาแห่งความตื้นตันคลอเอ่อก่อนจะร่วงลงมาเปียกแก้ม เขา

ผวาเข้ากอดคอแจบอมไว้แน่นพลางสะอื้นอยู่ตรงบ่ากว้างในขณะที่แจบอมก็ลูบหลังปลอบโยน ต่างคนต่างนึกยินดีที่

เหตุการณ์นี้ทำให้เข้าใจกันมากขึ้น


           “คนบ้า คนใจร้าย ผมก็รักคุณ คุณเป็นคนเดียวที่ผมนึกถึงก่อนที่จะขาดใจตายนะ รู้หรือเปล่า”


           แจบอมปล่อยให้จินยองร้องไห้พักใหญ่จึงดึงไหล่บางออกจากตัว เขาจ้องมองใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบ

น้ำตาก่อนจะโน้มหน้าตนเองเข้าไปประทับรอยจูบลงบนกลีบปากนุ่ม คราวนี้จินยองไม่อายอีกแล้วแม้ว่าจะมีลูกน้องของ

แจบอมยืนกระจายตัวอยู่ เขายกมือคล้องคอและจูบตอบอย่างกระหายจนแจบอมต้องเป็นฝ่ายผละปากออกแล้วมองด้วย

นัยน์ตาหวานเชื่อม


          “จูบแค่นี้ก่อน เดี๋ยวคนเก่งจะขาดอากาศหายใจไปอีกรอบ”


           “บ้า ปากเสียที่สุดเลย”


           จินยองเม้มปากพลางตวัดสายตาใส่จนแจบอมต้องดึงเอวเข้าใกล้


           “ปากเสียแบบนี้แต่จูบเก่งใช่ไหม ใครบางคนถึงกับเคลิ้มตาม”


           “อิมแจบอม!”


           หน้าแดงก่ำเมื่อถูกยั่วเย้า แจบอมยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะจริงจังขึ้น


           “กลับกันเถอะ นายควรจะให้หมอตรวจสักหน่อย”


           เพิ่งรู้ว่าร่างกายบอบช้ำไปทั้งตัว แจบอมมองอย่างเข้าใจ เขาตวัดท่อนแขนเข้าใต้เข่าและแผ่นหลังยกร่างเพรียว

จนลอยจากพื้นอย่างง่ายดาย เหล่าบรรดาลูกน้องกรูมาอารักขาพร้อมเพรียงให้เจ้านายอุ้มคุณครูปาร์คจินยองเดินไปจนถึง

รถยนต์ที่จอดห่างออกไปและก้าวเข้าไปในรถ


           ขบวนรถยนต์แล่นออกไป เหลือทิ้งไว้เพียงเสียงคลื่นที่ยังคงสาดซัดไม่เลิกรา



TBC


หลังจากนี้ก็เตรียมชามมาม่าชามใหญ่ๆกันไว้ด้วยล่ะ

[nunda]

เศร้าใจไปกับชะตากรรมของแม่บ้านยูริ ไม่น่าเลย

รอตอนต่อไปค่ะ มาม่าไม่ต้องชามโตก็ได้นะ เอายำๆช้างน้อยก็พอ

[prajan]

งือออ ไรท์มาต่อไวๆน้า (ฮรึกกกก น้ำตาจิไหล)  ดีกับใจสุดๆ แหม่..แต่ยัยแม่บ้านนี่ไม่น่าให้ตายเลยอ่ะ

[lizzii]

ยูริตายสนิทมั้ย เอ้ะะะ เราถามโหดไป 5555555
จากนี้ก็จะเป็นเฉยแล้วรึป่าวว ถึงได้มีมาม่าชามใหญ่ง่าา

[idimi]

โหดมากผลักลงผาเลย
รักกันแล้วแท้ๆแต่จะม่าแล้ว ฮื่อ (ขอน้ำตาร่วงเลยนะคะ ฮิๆๆ)

ติดตามอยู่น้า ♥

[Apg]

โอยยย รักกันแล้ว ดีใจจัง
แต่จะมีมาม่าอะไรอีกเหรอ โอยยยย

[KaewGurlie]

กำลังจะไปได้ดีเลยนะไหนจะเพราะแจบอมเลิกทำตัววางอำนาจไม่จ้องจับผิดแบบตอนแรกๆ แล้วจินยองเองก็อ่อนลงไปเยอะไหนจะมีแบมที่คอยประเคนพี่ชายให้คุณครูตลอดเวลา แม่บ้านยูรินี่ก็กล้าคิดเนอะว่าแจบอมจะมีใจให้ตัวเอง นางต้องเป็นคนลักพาตัวจินยองไปแน่ๆ เลย

[KaewGurlie]

ยูริใจคอโหดเหี้ยมมากอ่ะฆ่าครูคนก่อนหน้า 2 คนแถมเกือบฆ่าแบมด้วย งานนี้เค้าสารภาพรักกันไปแล้ว ทำไมู้สึกกลัวสปอยล์ว่ามาม่ากำลังจะมา เอาเนอะยังไงมันเป็นเรื่องของรุ่นพ่อรุ่นแม่ถ้าเคลียร์กันได้อย่างน้อยก็ไม่ต้องมีอะไรตอดค้างกันอีก

[JUJU]

แงงง สนุกอ่ะ แจบอมคือโหดมากแต่กับจินยองคือหวานมากกก อยากอ่านต่อแล้ววววว

[double9JH]

สารภาพรักกันแล้วอ่ะ 

[Belove]

                                                      เล่นกับไฟ
                                                     
                                                       บทที่ 20
     

      นายแพทย์ประจำตระกูลอิมถูกเรียกตัวอย่างด่วนที่สุดเพื่อให้มาตรวจร่างกายของปาร์คจินยองที่ครึ่งนั่งครึ่งนอนอยู่

บนเตียงภายในห้องของอิมแจบอมท่างกลางความห่วงใยของสองพี่น้องแม้คนเจ็บจะเพียรบอกว่าไม่เป็นอะไรก็ไม่มีใคร

เชื่อ


           “โห ครูครับ มันจะไม่เป็นอะไรได้ยังไง ดูสิ รอยมือยายแม่มดยูริเต็มรอบคอของครู ไหนจะรอยฝ่ามือที่ถูกตบอีก

สงสารครูจังเลย เกลียดยูริที่สุด”


           “แบมแบมครับ อย่าพูดอย่างนั้น”


           จินยองรีบเอ่ยอย่างตกใจ


           “อย่าเป็นคนที่เกลียดชังใครและแค้นใครเลย ยูริเขาได้รับผลกรรมของเขาแล้ว”


           พูดจบก็ชะงักงันกับคำพูดตนเองที่หลุดออกไป


           แล้วตัวเขาเล่า มันต่างอะไรกับคำที่เขาสอนลูกศิษย์เมื่อสักครู่ จุดประสงค์ที่ก้าวเข้ามาในบ้านหลังนี้เพื่อสืบหา

ความจริงและแก้แค้นมิใช่หรือ

           ความคิดหยุดลงเมื่อแจบอมพาคุณหมอมาตรวจอาการ ซึ่งก็มีเพียงการบาดเจ็บจากการฟกช้ำและความตกใจกับ

เหตุการณ์ร้ายแรงเท่านั้น เมื่อคุณหมอกลับออกไปแจบอมจึงถอนหายใจเบาๆด้วยความโล่งใจ


            “ผมบอกคุณแล้วว่าผมไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย”


           อิมแจบอมทรุดตัวลงนั่งเคียงข้างพลางเอื้อมมือเชยคางเพื่อมองร่อยรอยบาดเจ็บของจินยองด้วยความห่วงใย


           “ฉันไม่ไว้ใจ นายเจ็บแบบนี้จะไม่ให้ฉันเป็นห่วงได้ยังไง”


           “อะแฮ้ม!”


           แบมแบมกระแอมขัดคอพี่ชายเมื่อได้ยินเสียงนุ่มที่แจบอมใช้กับคุณครูของเขา


           “น้อยๆหน่อยก็ได้ครับคุณชายอิม มีน้องชายนั่งเป็นก้างขวางคออยู่ตรงนี้ทั้งคน นี่ผมเขินนะครับพี่ชาย”


           พี่ชายถึงกับหลุดหัวเราะออกมาเมื่อเห็นน้องชายทำหน้าทะเล้นใส่ ร่างสูงลุกยืนแล้วเข็นรถของน้องชายออกจาก

ห้องด้วยตัวเอง


           “รู้ว่าเขาจะจู๋จี๋กันก็รีบออกไปสิครับแบมแบมจะได้ไม่เขิน อ้อ...แล้วพรุ่งนี้คุณครูลาป่วยหนึ่งวันนะครับคงไปสอน

แบมแบมไม่ได้ พี่อนุญาตให้ครูลาป่วยแล้ว”


           “พี่ชายขี้โกง เก็บครูไว้คนเดียว ไปก็ได้ขี้เกียจทำตัวขัดคอใครแล้ว แบร่...”


           แลบลิ้นใส่ประธานตระกูลอิมได้แบมแบมก็รีบบังคับรถเข็นหนีไปจากหน้าท้องด้วยเสียงหัวเราะ แจบอมปิดประตู

ล็อคห้องตามทันทีก่อนจะก้าวกลับมานั่งที่เดิมและมองจินยองอย่างสงสาร จินยองรีบสั่นหน้าและคลี่ยิ้มเพื่อให้แจบอม

คลายความวิตกกังวล


           “เจ็บนิดหน่อย อย่าห่วงนักเลย”


           “จะไม่ห่วงได้ยังไง คนรักทั้งคน”


           ยิ้มบนใบหน้ากลายเป็นความขัดเขิน และแม้แก้มจะบวมและเขียวช้ำแต่ก็ปิดร่องรอยสีแดงเรื่อที่กระจายเต็มพื้นที่

ไม่ได้


           “อย่าหวานนักเลยครับ ผมไม่ชิน”


           ดวงตาคู่ดุยามสั่งโยนคนลงทะเลบัดนี้กลับกระจ่างพราวจนใบหน้านั้นสว่างไสว แจบอมยกปลายนิ้วแตะลงตรง

รอยเขียวช้ำอย่างเบามือแทนการปลอบใจ


           “นายชอบให้ฉันดุนายงั้นสิ”


           “เปล่าสักหน่อย”


           จินยองมองกลับด้วยนัยน์ตาหวานไม่แพ้กัน เขายกมือเรียววางแนบไปกับมือของแจบอมเพื่อที่เขาจะได้แนบแก้ม

ลงไปกลางฝ่ามือใหญ่ได้ถนัด


           “ผมแค่บอกว่าผมไม่ชินเวลาคุณหวานใส่เท่านั้น ก็ถ้าคุณหวานบ่อยๆอีกหน่อยผมก็ชินไปเอง”


           “ปากเก่งเหมือนเดิมนะคุณครูจินยอง”


           ปลายนิ้วลูบไล้อยู่ตรงริมฝีปากช่างเจรจา แม้จะมีรอยฟกช้ำแต่ก็ไม่ได้ทำให้ความน่าชิมลดน้อยลงสักนิด แจบอม

โน้มตัวเข้าใกล้กดจูบแผ่วเบาที่รอยช้ำสีเขียวเข้มแล้วไล่เล็มทีละนิดจนครอบครองกลีบปากอิ่มไว้จนหมด ครั้งนี้เป็นครั้ง

แรกที่จินยองหลับตาพริ้มเผยอริมฝีปากรับด้วยความเต็มใจเพื่อให้แจบอมได้ส่งผ่านความรู้สึกลงไปกับจุมพิตหวาน


           “รัก...มากนะ”


           เสียงทุ้มพึมพำดังอยู่ในลำคอแต่จินยองก็ได้ยินชัด ช่างอบอุ่นอยู่ในหัวใจจนน้ำตาเอ่อท้น ปลายลิ้นอุ่นตวัดคลอ

เคลียช้าๆพาให้ใจหวั่นไหวจนต้องขยับเบียดกายเข้าหา จินยองวางมือแนบท้ายทอยเมื่อเขากำลังตวัดลิ้นเล็กตอบอย่าง

โหยหา


           “รัก..มากเหมือนกันครับ”


           “...ได้ไหม”


           “อะ...อะไรนะครับ”


           “ถ้าจะ...ตอนนี้นายจะไหวหรือเปล่า”


           เสียงกระซิบความต้องการแผ่วเบาอยู่ตรงใบหูทำให้จินยองถึงกับต้องยกมือทุบไหล่คนพูดเพราะความหมั่นไส้


           “ก็ถ้าเบาๆมันก็ไม่น่าจะเป็นอะไร”


           กล่าวตอบจบก็มุดหน้าซบลงตรงบ่าเพื่อปิดบังความกระดากที่ตอบไปเช่นนั้น แจบอมลอบยิ้มอย่างชอบใจ เขาดึง

ไหล่บางออกเพื่อจะมองใบหน้าหวานแดงเรื่อให้ชัดเจน


           “ฉันจะถนอมนายให้มากที่สุด”


           มือร้อนปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดเผยให้เห็นเนื้อนวลขาวพ้นสาบเสื้อ จินยองเขินจัดจนไม่กล้าสบตาได้แต่

จ้องอยู่ตรงลำคอของแจบอมที่ถอดเสื้อของเขาออกตามด้วยกางเกง จินยองไม่ได้ห้ามปรามอีกแล้วเมื่อแจบอมจัดการ

ตนเองตามจนกระทั่งเหลือเพียงกายกำยำที่ขยับเข้าใกล้และล้มทับร่างของเขาให้แผ่หงายไปบนเตียงกว้าง

           ซุกหน้าไปกับลำคอระหงกดเม้มรอยจางสีกุหลาบฝากรักก่อนจะลากไล้ลงมาช้าๆ แจบอมปรนจูบสัมผัสอ่อนโยน

แม้กระทั่งตรงรอยฟกช้ำจากการถูกทำร้ายเพื่อช่วยเยียวยาจิตใจบอบช้ำ จินยองได้แต่พริ้มตาแอ่นกายให้แจบอมกระทำ

เช่นนั้นจนกระทั่งสัมผัสหนักหน่วงมากขึ้นเรื่อยๆ


           “อา...แจบอม”


           หายใจขัดขึ้นมาทันทีเมื่อปลายลิ้นหยอกล้ออยู่ตรงแอ่งเนินเหนือท้องน้อยแล้วลากผ่านสามเหลี่ยมจนถึงจุดอ่อน

ไหว ลิ้นร้อนแตะเบาทักทายพลางโลมเลียรสหวานจนเจ้าของถึงกับปรือตายกเอวสูงด้วยความต้องการที่แจบอมกำลัง

ปลุกเร้าขึ้นมา ปลายยอดแสนนุ่มถูกแจบอมงับเม้มเข้าไปแล้วเขาก็รูดเรียวปากลงอย่างรวดเร็ว


           “ฮึก อื้อ...”


           เสียงครางหวานดังลอดริมฝีปากออกมาแม้จินยองจะกัดมันไว้ แต่เพราะความเสียวซ่านเมื่อ

แจบอมกลืนกินเข้าไปสร้างความกระสันเหลือเกิน จินยองยกมือคว้าหัวเตียงไว้เป็นหลักยึดเมื่อเขาห้ามใจตนเองไม่อยู่

กระแทกเอวเข้าหาให้แจบอมได้จัดการมอบความสุขแรกให้เขา


           “หมดบทโหมโรงแล้ว”


           ร่างสูงเต็มไปด้วยพลกำลังยกกายขึ้นคร่อมเหนือร่างบางของเขา จินยองปรือตามองหวานฉ่ำพลางแยกขาให้

แจบอมที่กำลังจ่อความเป็นชายไว้อยู่ปากทางสีหวาน แจบอมขยับตัวดันร่างเข้าไปช้าๆเพื่อให้สัมผัสนั้นอ่อนโยนต่อ

ร่างกายที่เพิ่งจะผ่านเรื่องร้าย สองแขนยันพื้นเตียงอยู่ข้างหูเมื่อเขาสบตาหวานฉ่ำของจินยองขณะแทรกกายเข้าไปทีละ

นิด


          “อืม...ขยับตามสิครับจินยอง ดีมาก อย่างนั้นแหละ”


           ความคับแน่นภายในกระตุ้นแจบอมจนเขานึกอย่างจะกระทำให้แรงกว่านี้ แต่เมื่อมองเห็นร่องรอยบนร่างขาว

โพลนความสงสารก็ยิ่งบังเกิด แจบอมก้มหน้าลงไปจูบที่ปากอิ่มเย้ายวนพลางขยับเอวเข้าออกเนิบนาบ


           “อื้อ...เสียวจังครับ”


           ความอ่อนหวานยิ่งทำให้จินยองหน้ามืด สัมผัสภายในไม่ได้รุนแรงเมื่อแจบอมเน้นสัมผัสจุดไวต่อสัมผัส จินยอง

ถึงกับห่อปากเมื่อความรู้สึกปะทุจนอยากจะปลดปล่อยอีกครั้ง


           “แจบอม ได้โปรด...”


           กลืนน้ำลายเหนียวหนับลงคอและยกสะโพกรับเมื่อแจบอมเร่งจังหวะให้เขา มือร้อนกอบกุมท่อนเนื้อพอเหมาะไว้

ในมือบีบเค้นช่วยเหลือจนจินยองบิดกายด้วยความเสียวซ่าน


           “อืม....แน่นมาก รัดมาก เยี่ยมมากจินยอง”


           อดเปล่งเสียงออกมาไม่ได้เมื่อร่างกายจินยองทั้งบีบทั้งตอดถี่  แจบอมยิ่งกัดฟันสาวเอวเน้นความลึกจนจินยอง

ครางลั่น


           “อ๊า... บอม แจบอม ไม่ไหวแล้ว อึก...”


           ร้องคำสุดท้ายพร้อมกับบิดกายค้างเมื่อความสุขสมบังเกิด แจบอมส่งจินยองถึงฝั่งแล้วเขาก็ช้อนเอวบางให้ยิ่งสูง

สะโพกหนาเร่งจังหวะอีกแค่ไม่กี่ครั้งแจบอมก็เกร็งกายค้างพลางเงยหน้าสูดลมหายใจเข้าปอด เมื่อเขาพ่นน้ำรักอยู่ใน

ช่องทางจนเปียกชื้น

           มันเป็นครั้งแรกที่เขาและจินยองได้กระทำกันด้วยความรักอย่างแท้จริง มันทั้งอ่อนหวานและเปี่ยมไปด้วยความ

ตื้นตันใจเมื่อได้สบตา แจบอมนอนกอดร่างเพรียวเพื่อขับกล่อมจนกระทั่งจินยองหลับใหลและฝันดีอยู่ในอ้อมกอดของ

เขาตลอดคืน

           




           แจ็คสันได้ข้อมูลมาใหม่ มันเป็นข้อมูลธุรกิจที่ตระกูลอิมภายใต้การปกครองของอิมแจบอมกำลังดำเนินการอยู่

และแจ็คสันก็ยังแปลกใจว่าอิมแจบอมกำลังคิดอะไรอยู่

           บริษัทที่แจบอมเข้าไปเทคโอเวอร์และส่งคนเข้าไปบริหารกลับถูกเปิดเผยข้อมูลลับด้วยคนของแจบอมนั่นเอง

ข้อมูลลับที่ว่าคือเส้นทางกลโกงธุรกิจของเจ้าของเดิมที่มีต่อลูกค้า และตอนนี้เจ้าของเดิมก็ถูกจับตัวไปดำเนินคดี กลับ

กลายเป็นว่าแจบอมเข้ามาเปิดเผยความดำมืดและคืนแสงสว่างให้แก่ผู้ถือหุ้นรายย่อยเรียกความนิยมไปได้อีกอักโข

           อะไรทำให้อิมแจบอมทำเช่นนี้

           อยากเจอจินยองเหลือเกิน อยากจะรู้ว่าป่านนี้เพื่อนสนิทจะเป็นเช่นไรบ้างและสืบข่าวที่ต้องการในบ้านหลังใหญ่

ที่เขาทำได้แค่เพียงมองอยู่ตรงสนามหญ้าและจ้องเข้าไปในตัวบ้านเท่านั้น

           ทำอย่างไรจึงจะได้พบหน้าจินยองเสียที

            เสียงทักแชทในมือถือดังออกมา เมื่อเห็นว่าใครที่เป็นคนส่งข้อความแจ็คสันจึงคลี่ยิ้มเมื่อคิดถึงความน่าเห็นใจ

ของหนุ่มน้อยบนรถเข็นที่ตอนนี้ฝึกเดินได้หลายก้าวแล้ว รอยยิ้มยินดียามฝ่าเท้าสัมผัสพื้นสร้างความผูกพันจนแจ็คสันนึก

กลัว

           แจ็คสันนึกกลัวเมื่อทุกวันนี้เขาเริ่มคิดถึงดวงตากลมโตที่มองเขาอย่างสดใส แจ็คสันกลัวว่าอีกไม่นานหนุ่มน้อย

หน้าหวานจะเข้ามาแทนที่จินยองอยู่เต็มหัวใจของเขา ซึ่งมันไม่ดีเป็นแน่ในเมื่อเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแบมแบมอยู่ในฐานะ

อะไรในบ้านหลังนั้น แต่ก็คงสำคัญน่าดูเพราะถึงกับต้องจ้างครูสอนพิเศษเป็นการส่วนตัวส่วนตัว



          แจ็คผู้ฆ่ายักษ์: ว่าไงสาวน้อยผมเปีย

          2Bam: หายไปไหนช่วงนี้ เงียบไปเลย

          แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ : ทำงานสิ หาเงินพาสาวไปเที่ยวทะเล

          2Bam: ยังจำได้อยู่เหรอ

          แจ็คผู้ฆ่ายักษ์ : ไม่เคยลืมสัญญาหรอกนะ



                ตัวการ์ตูนยิ้มแป้นที่ส่งมาทำให้แจ็คสันต้องอมยิ้มเมื่อคุยด้วยตัวหนังสือกับแบมแบมจนดึกดื่น





                แบมแบมชะเง้อมองประตูรั้วอย่างกระสับกระส่ายจนกระทั่งมองเห็นรถของบริษัทรับจ้างทำสวนขับตรงเข้ามา

จอดหนุ่มน้อยก็ยิ้มแก้มปริ คนที่เขากำลังรอลงมาจากรถพร้อมเครื่องมือแต่งสวนแล้วก้าวเดินไปทำงานพร้อมกับคนอื่น

แบมแบมได้แต่แอบมองอยู่ไกลๆ

                หวังเจียเอ๋อร์ทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไป ด้วยความสดใสมีชีวิตชีวามันทำให้หัวใจอ่อนเยาว์คล้อยตามได้ไม่

ยาก หวังเจียเอ๋อร์เป็นกำลังใจให้เขาจนสามารถก้าวเดินได้แม้จะแค่ไม่กี่ก้าว แต่มันก็เป็นจุดเริ่มต้นที่ดี แบมแบมยังไม่

อยากบอกให้พี่ชายของเขารู้เรื่องนี้ อยากจะเดินให้มั่นคงเสียก่อนพี่ชายจะได้ดีใจ

           แบมแบมเลือกไม่ถูกว่าระหว่างเพื่อนที่ไม่เคยเห็นหน้าอย่างแจ็คผู้ฆ่ายักษ์กับหวังเจียเอ๋อร์ที่มองเห็นอยู่ไกลๆนั้น

ใครจะทำให้เขามีความสุขมากกว่ากัน เพราะแจ็คเป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้แบมแบมอยากจะเดินได้แต่หวังเจียเอ๋อร์คือ

กำลังใจให้เขาลุกขึ้นมาทุกครั้งที่ล้ม บางครั้งแบมแบมก็นึกอยากจะให้ทั้งคู่เป็นคนเดียวกันเพื่อเขาจะไม่ต้องมาเปรียบ

เทียบให้ปวดหัวเช่นนี้ และลักษณะบางอย่างของหวังเจียเอ๋อร์ก็ช่างคล้ายคลึงกับคนที่แบมแบมรู้จักผ่านตัวหนังสือมาก

เหลือเกิน

            ยกมือขึ้นโบกไปมาเมื่อเห็นหวังเจียเอ๋อร์มองมาทางเขา ชายหนุ่มในชุดสีเข้มมองซ้ายมองขวาเมื่อเห็นเพื่อนร่วม

งานไม่ได้สนใจจึงได้เดินตรงมาหาแบมแบม


           “ว่าไง ทำไมวันนี้มาอยู่ในสวนตั้งแต่ตอนนี้ได้ล่ะ ทุกทีเห็นลงมาช่วงบ่าย”


           “วันนี้หยุดเรียนไงล่ะ ครูลาป่วย”


           แบมแบมมองเห็นหวังเจียเอ๋อร์ชะงักแวบหนึ่ง


           “ทำไมครูถึงลาป่วยล่ะ อย่างนี้ก็แย่สิเดี๋ยวเรียนหนังสือขาดช่วงหรอก”


           “ให้ครูพักเถอะ ครูเพิ่งเจอเรื่องไม่ดีมา”


           คิ้วเข้มของหวังเจียเอ๋อร์ขมวดจนแทบจะชนกัน


           “มีอะไรกันเหรอ ร้ายแรงขนาดนั้นเชียว”


           “ก็นิดหน่อย ก็ครูเป็นแฟนพี่ชายใช่ไหมล่ะ แล้วคนที่แอบชอบพี่ชายน่ะเขาทำร้ายครูน่ะสิ”


           แบมแบมตกใจที่อยู่ๆหวังเจียเอ๋อร์ก็ลุกพรวดกำหมัดแน่นและเสียงที่เอ่ยมาก็ทำให้เขานึกกลัว”


           “แล้วตอนนี้ครูอยู่ไหน บอกมาสิว่าครูอยู่ที่ไหน”
           



TBC


อยากรวมเล่มหนังสือจังเน้อ

ไม่รู้คนอ่านอยากไหม

แต่คนแต่งอยากมาก

ทำปกเสร็จแล้วด้วย

แต่ฟิคยังไม่จบ

ก๊ากกกกกกกกกกก
           
           

           

[lizzii]

ความจะแตกไหมงานนี้

[prajan]

  ไรท์อย่าม่าเยอะเลยนะ เอาแบบเนี้ย มันคือดีงามสวาปามฟาร์มสุขมากอ่ะ วุ้ยยยย เขิลลล อ่านทวน3รอบถึงค่อยมาเม้น รอบเดียวไม่อิ่ม 

[wijii]

กลัวแจ็คสันจะไปบอกจังเลยว่าจินยองเป็นใครเข้ามาในบ้านนี้ทำไม กำลังหวานแล้ว ไม่อยากซดมาม่าเลยค่ะฮือออ

[nunda]

กรี๊ดดดดดด มาม่ารออยู่ใช่ม๊ายยย

[JUJU]

  ฟินมากกก  อยากจะบอกไรท์ว่าเรารอซดมาม่านะ5555

[KaewGurlie]

คนรักกันจริงจัง เหมือนเริ่มจะลืมๆ ความแค้นความไม่เข้าใจกันไปแล้วแต่แจ็คสันค่ะ สืบจนได้ข้อมูลใหม่ๆ มาแล้วยิ่งมารู้ว่าจินยองโดนทำร้ายแบบนี้ งานนี้ยังไงก็ต้องม่าเข้าใจอารมณ์อ่ะความเป็นห่วงมีมากอยู่แล้ว พอมารู้แบบนี้ยิ่งต้องหาทางเจอจินยองให้ได้ ทางแจบอมก็มีโอกาสเข้าใจผิดอยู่แล้วทั้งเรื่องที่มาสืบข้อมูล ทั้งการมาของแจ็คสัน

[Belove]

                                                        เล่นกับไฟ

                                                         บทที่ 21


           การหมกตัวอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมเป็นสิ่งทรมานใจสำหรับปาร์คจินยองเป็นอย่างยิ่ง ทั้งๆที่เขาไม่ได้บาดเจ็บอะไร

มากนอกจากตกใจในเรื่องที่เกิดขึ้น แม้ว่าเขาจะยังหวั่นใจกับความเด็ดขาดของอิมแจบอมอยู่บ้างที่สั่งฆ่าคนได้อย่างไม่

สะทกสะท้านแต่เมื่อคิดถึงสถานะที่แจบอมที่เป็นถึงประธานตระกูลอิมอันยิ่งใหญ่สิ่งเดียวที่จินยองทำได้คือทำใจยอมรับ

ความจริงนั้นให้ได้

           เพราะแจบอมสั่งให้เขาหยุดสอนหนังสือแบมแบมหนึ่งวันตอนนี้จินยองจึงว่างจนรู้สึกเบื่อ เขารอให้

แจบอมออกไปทำงานแล้วจึงค่อยเดินออกมายืดเส้นยืดสายนอกตัวบ้าน ไร้ซึ่งแม่บ้านยูริแล้วความน่าอึดอัดหวาดกลัวก็

จางหายลงไป จินยองนึกอยากจะดูแลให้บ้านนี้สดใสขึ้นมาให้มากกว่านี้เหลือเกิน

           สะดุดกับความคิดตัวเองเมื่อกลายเป็นว่าจินยองรู้สึกราวกับตัวเองเป็นส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้ทั้งที่เขามาเพื่อ

ทำลายมันให้ย่อยยับ ความตั้งใจดั้งเดิมถูกทำลายลงสิ้นเชิงเพราะไฟร้ายอย่างอิมแจบอมที่เข้ามาก่อกำเนิดไฟรักจนยาก

ที่ถอนใจ

           เดินทอดน่องใจลอยครุ่นคิดเรื่องต่างๆนานาจนพ้นจากตัวบ้านหลังใหญ่เข้าสู่สวนกว้างด้วยต้นไม้และดอกไม้ที่ได้

รับการจัดแต่งอย่างงดงามจากบริษัทรับเหมาดูแล จินยองเดินผ่านไปถึงลานเล็กๆก่อนถึงสระน้ำ สติของเขาถูกดึงกลับมา

เพราะเห็นแบมแบมที่นั่งอยู่บนรถเข็นกำลังพูดคุยกับใครบางคนที่อยู่ในชุดสีเข้มของคนงานจัดสวน คิ้วโก่งมองด้วยความ

สงสัยเพราะจินยองไม่เคยเห็นแบมแบมสนิทสนมกับใครอื่น ความสงสัยนั้นเองที่ทำให้จินยองสืบเท้าเข้าไปหาคนทั้งคู่
           


           “ครูก็พักผ่อนอยู่ที่ห้องน่ะสิ ทำไมถึงต้องจริงจังขนาดนั้นล่ะ หวังเจียเอ๋อร์”


            แบมแบมขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัยในท่าทีของอีกฝ่ายที่ดูจริงจังเหลือเกินเมื่อพูดถึงคุณครูของเขา ดูเหมือน

หวังเจียเอ๋อร์จะรู้สึกตัวจึงฝืนยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำถามของแบมแบม


           “ผมก็แค่เป็นห่วง ก็ตะกี้บอกว่าครูถูกทำร้ายไม่ใช่เหรอ”


           “แต่ครูก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่นา พี่ชายไปช่วยไว้ทันและลงโทษคนทำผิดไปแล้ว ไม่มีใครมาทำอะไรครูได้หรอก

น่า อ้าว ครู ทำไมไม่พักผ่อนล่ะครับ”


           หวังเจียเอ๋อร์หันขวับไปทันทีเมื่อมีบุคคลที่สามเข้ามาให้วงสนทนา ดวงตาของเขาเบิกกว้างเมื่อในที่สุดเขาก็ได้

พบคนที่เป็นจุดมุ่งหมายในการลอบเข้ามาที่นี่


           “จิน...”


           “แจ็ค...”


           “นี่ไงครูของเรา”


           แบมแบมบังคับรถเข็นไฟฟ้าให้เคลื่อนที่ไปหาจินยองที่ยังตกตะลึงสบตากับหวังเจียเอ๋อร์  หนุ่มน้อยคล้องแขน

จินยองอย่างสนิทสนมและเอ่ยแนะนำด้วยความภาคภูมิใจ


           “ครูชื่อจินยอง เป็นครูที่สอนเก่งที่สุดในโลก และตอนนี้ครูก็เป็นแฟนกับพี่ชายด้วย ทั้งคู่รักกันจนน่าอิจฉามากเลย

ล่ะ ใช่ไหมครับครู”


           ใบหน้าขาวยิ่งซีดลงอีกเมื่อจินยองสบตากับเพื่อนใหม่ของแบมแบม ส่วนหวังเจียเอ๋อร์ก็ไม่ต่างกัน ใบหน้าที่เคย

สดใสยิ้มแย้มกลับเคร่งเครียดลงอย่างเห็นได้ชัด


           “งั้นหรือครับ น่าอิจฉาจริงๆด้วย อยากรู้จังเลยว่าคนที่โชคดีคนนั้นเป็นใคร”


           ความยินดีที่ได้เจอหน้าเพื่อนสนิทที่เขาแอบหลงรักหายวับไปทันทีเมื่อแจ็คสันหรือคนเดียวกับหวังเจียเอ๋อร์ได้

ข้อมูลมาใหม่ล่าสุด

           ปาร์คจินยองมีคนรักแล้ว คนรักของจินยองคือพี่ชายของหนุ่มน้อยบนรถเข็นที่กำลังยิ้มกว้างอยู่ข้างๆกันนั่นเอง


           “พี่ชายเราก็ประธานอิมไงล่ะ รู้จักหรือเปล่าหวังเจียเอ๋อร์ พี่ชายเราคืออิมแจบอม”


           “แบมแบม!”


           จินยองห้ามไม่ทันเมื่อแบมแบมเอ่ยออกไปอย่างใสซื่อ เขาตกใจเมื่อเห็นแจ็คสันยืนอึ้งและมองมาทางเขาด้วย

สายตาผิดหวัง


           “มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะแจ็ค...”


           “ผมต้องไปทำงานต่อแล้ว เดี๋ยวเขาจะรู้ว่าผมอู้”


           แจ็คสันเมินสายตาของจินยองแล้วฝืนยิ้มให้แบมแบมด้วยความรู้สึกปวดร้าว คนที่เขาแอบรักกลับกลายเป็นคนรัก

ของจุดหมายที่มาสืบข้อมูลข่าว ส่วนอีกคนที่เขาเริ่มรู้สึกดีด้วยแท้จริงแล้วคือน้องชายของคนที่ช่วงชิงหัวใจของเขาไป

ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนโลกทั้งใบกำลังถล่มมาทับร่างของเขาจนอึดอัดไปหมด


           “ไม่อยู่คุยกันอีกสักหน่อยเหรอ”


           แบมแบมผู้ไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของเหตุการณ์อึมครึมรั้งไว้อย่างเสียดายจนแจ็คสันเองก็ใจอ่อนยวบ แต่เป็นเพราะ

ตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะทำอะไรทั้งสิ้น แจ็คสันย่อตัวลงฝืนยิ้มให้กับแบมแบม


           “ให้ผมไปทำงานนะ แล้วอีกไม่กี่วันผมจะกลับมาใหม่”


           อะไรบางอย่างทำให้แบมแบมสังหรณ์ใจลึกๆ อาจเป็นเพราะแววตาเศร้าที่เขาเพิ่งเคยเห็นจากผู้ชายตรงหน้า มัน

ทำให้แบมแบมใจหายเมื่อเห็นเขายืดกายขึ้นพลางหันไปมองจินยองอีกครั้งก่อนที่จะหมุนตัวเดินจากไป


           “หวังเจียเอ๋อร์ นายต้องมาจริงๆนะ”


           ตะโกนออกไปเมื่อเห็นแผ่นหลังนั้นไม่หันกลับมามอง จินยองเอื้อมมือมาวางบนไหล่ของแบมแบมแล้วกระชับ

เบาๆ


           “เขาต้องกลับมาหาแบมแบมแน่ๆ”


           “จริงนะครับครู ทำไมผมรู้สึกว่ามันมีอะไรแปลกๆ”


           จินยองถอนหายใจ เขาเข้าใจความรู้สึกของแจ็คสันดีว่าตอนนี้เพื่อนสนิทยังช็อกกับสิ่งที่เกิดขึ้น เพราะแม้แต่ตัว

จินยองเองแม้จะยอมรับว่ารักอิมแจบอมเต็มหัวใจแต่ส่วนหนึ่งก็ยังเตือนว่ามันไม่ใช่สิ่งถูกต้อง


           “เชื่อครูเถอะ แต่ว่าตอนนี้แบมแบมขึ้นไปบนบ้านก่อนดีกว่าแดดแรงมากแล้ว เดี๋ยวครูจะตามไปนะ”
           




           “แจ็คสัน”


           เสียงเรียกอันคุ้นหูดังขึ้นเบื้องหลังขณะที่เขากำลังตกแต่งกิ่งต้นไม้ แจ็คสันนิ่งงันพักใหญ่จึงหันกลับมาเผชิญหน้า

เพื่อนสนิท


           “สบายดีใช่ไหม แบมแบมบอกว่าถูกทำร้าย เป็นอะไรมากหรือเปล่า”


           แจ็คสันฝืนความรู้สึกพูดออกไปเหมือนอย่างปกติ เขาไม่มีสิทธิ์จะโกรธเคืองใดๆทั้งสิ้นในเมื่อสถานะของเขากับจิ

นยองคือเพื่อนเท่านั้น


           “ขอบใจนะที่มาตามเรา แล้วก็ขอโทษนะ”


           “ขอโทษเรื่องอะไร”


           “เรื่องอะไรก็ได้ที่เราทำให้นายผิดหวัง”


           จินยองพูดออกไปด้วยความจริงใจ เขาเองก็รู้สึกไม่ดีที่ทำให้แจ็คสันผิดหวัง แต่เรื่องความรักมันบังคับกันไม่ได้

ทั้งที่จริงจินยองก็อยากจะรับความรักของแจ็คสันเหลือเกิน จินยองรับรู้ถึงความรู้สึกของแจ็คสันที่เป็นห่วงจนต้องเสี่ยง

มาตามหาด้วยกันปลอมเป็นพนักงานดูแลสวน นั่นเองที่ทำให้เขายิ่งรู้สึกผิดต่อแจ็คสันเป็นอย่างมาก


           “แค่เห็นนายปลอดภัยเราก็ดีใจแล้ว เพียงแค่เราไม่นึกว่านายจะมารักกับอิมแจบอมได้”


           “เราก็ไม่ได้คิด แต่มันก็...เฮ้อ ช่างเถอะ”


           “แสดงว่าเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คาดไว้สินะ อิมแจบอมน่ะ”


           แจ็คสันยังไม่วายห่วงใย


           “เขาอาจจะเลวกับคนอื่น แต่เขาดีกับเรา”


           นั่นสินะ ไม่อย่างนั้นคงจะพิชิตใจเพื่อนสนิทของแจ็คสันไม่ได้ แจ็คสันถอนหายใจแผ่วเบาแล้วเงยหน้ามายิ้มให้

จินยองด้วยความจริงใจ


          “มัวแต่มีความรักแล้วจะกลับไปทำงานหรือเปล่า แดเนียลบ่นใหญ่แล้วว่าขาดคนเขียนสกู๊ปข่าวเศรษฐกิจฝีมือดีไป

ทุกคนที่สำนักข่าวยังรออยู่นะ”


          “อีกไม่นานหรอกน่า เรายังอยากทำงานอยู่ ว่าแต่นายเถอะจะมาที่นี่อีกหรือเปล่า ดูเหมือนแบมแบมจะติดนาย

มาก”


           ใบหน้าหวานเกินเด็กผู้ชายผุดขึ้นมาจนแจ็คสันอมยิ้ม


           “แบมแบมน่าสงสารนะ ขาดพ่อแม่เพราะอุบัติเหตุที่มีตัวเองรอดมาคนเดียวจนหมดกำลังใจที่จะเดิน แต่ว่าช่วงนี้

แบมแบมดูสดใสมากเลยที่ได้เจอนาย”


           “อย่าเพิ่งบอกแบมแบมว่าแจ็คสันกับหวังเจียเอ๋อร์เป็นคนเดียวกัน ขอเวลาอีกสักพักแล้วเราจะบอกแบมแบมเอง

จินยอง เราต้องไปแล้ว”


           แจ็คสันเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเรียกจากรถยนต์ของบริษัทดูแลสวน เขาสบตากับจินยองด้วยความห่วงใย


           “ดูแลตัวเอง ขอให้สิ่งที่ตัดสินใจเลือกทางเดินคือสิ่งที่ถูกต้อง”


           จินยองคลี่ยิ้มแล้วจึงโผเข้าไปกอดแจ็คสันด้วยมิตรภาพที่มีมาเนิ่นนานแทนคำขอบคุณ แจ็คสันยิ้มตอบกลับก่อน

จะก้าวจากไป








           อิมแจบอมอยากจะกลับบ้านตั้งแต่ตอนกลางวันแล้วหากไม่ติดว่างานที่ทำนั้นล้นมือ ด้วยความเป็นห่วงจินยอง

นึกแปลกใจตนเองที่รักใครบางคนมากมายขนาดนี้ทั้งที่ผ่านมาเขาไม่เคยเชื่อเรื่องความรัก แต่จินยองคือคนที่ทำให้เขา

ต้องทำลายกำแพงทั้งหมดลงและมอบหัวใจให้

           ใกล้จะถึงบ้านเต็มทีตอนที่ลูกน้องที่นั่งอยู่ข้างคนขับส่งโทรศัพท์มือถือมาให้เขา


            “รูปจากกล้องวงจรปิดที่บ้านครับ”


           แจบอมรับมาดู เมื่อเห็นรูปที่ถูกส่งมาหัวใจของเขาก็กระตุกวูบ


           “คนคุมกล้องบอกว่าเห็นคุณครูจินยองยืนคุยกับคนงานจากบริษัทดูแลสวนอยู่พักใหญ่ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็กอดกัน

อย่างที่เห็นในรูปครับ”


           กล้องซูมใบหน้าผู้ชายคนนั้นไว้ได้เกือบจะชัดเจน แจบอมไม่อยากเชื่อว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นแค่คนงานดูแลสวน

เท่านั้น


           “ส่งรูปไปหาข้อมูลว่ามันเป็นใคร ข้อมูลเบื้องต้นจะต้องได้ก่อนที่รถจะขับถึงบ้าน”


           น้ำเสียงกรุ่นโกรธของเจ้านายทำให้ลูกน้องรีบทำงานอย่างรวดเร็ว และไม่นานนักทันก่อนที่รถจะขับไปถึงประตูรั้ว

บ้านลูกน้องก็รีบรายงานทันที


           “มันชื่อแจ็คสันครับ เป็นนักข่าวอาชญากรรมอยู่สำนักข่าวเดียวกับคุณครูจินยอง”


           แจบอมกัดกรามกรอด โมโหทั้งเรื่องความหละหลวมที่ปล่อยให้นักข่าวเข้ามาในบ้านและเรื่องที่ จินยองไปกอด

กับคนอื่น จนเมื่อรถจอดเทียบอยู่หน้าบันได้ขึ้นตัวบ้านแจบอมก็รีบก้าวพรวดๆไปยังห้องของเขาทันที

           คนที่ทำให้โมโหนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงโต๊ะริมหน้าต่าง หน้าหวานที่ยังมีรอยช้ำจางๆหันมายิ้มหวานให้เขา


           “กลับมาแล้วหรือครับ งานยุ่งมากไหม”


           ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนแล้วก้าวมาหา แต่เมื่อเห็นดวงตากร้าวของแจบอมจินยองก็ชะงัก


           “เกิดอะไรขึ้นครับ”


           แจบอมไม่ตอบ แต่เขาชูรูปในโทรศัพท์มือถือให้จินยองมองเห็น จินยองกลืนน้ำลายอึกใหญ่เมื่อสบตากับแจบอม

อีกครั้ง


           “ให้ผมได้อธิบายก่อน มันไม่ใช่อย่างที่คุณคิด”


           แจบอมกระตุกยิ้มอยู่ตรงมุมปาก คิ้วเข้มเลิกขึ้นเมื่อเขาพูดขึ้นมา


           “ได้สิ งั้นก็อธิบายมาว่าทำไมนายถึงไปกอดกันกลมกับไอ้นักข่าวจากสำนักข่าวชื่อดัง”


           จินยองสะดุ้งวาบกับคำพูดของแจบอม ดวงตาหวั่นไหวเมื่อต้องสบตากับตาดุคู่นั้น


           “คุณรู้”


           แจบอมขยำรูปนั้นขว้างลงพื้น เขายกมือบีบต้นแขนของจินยองจนหน้านิ่ว


           “รู้มากกว่าที่คิดด้วย คุณปาร์คจินยอง บทความเศรษฐกิจชิ้นล่าสุดของนายประทับใจฉันมาก”


           “แจบอม!”


           หน้าซีดเผือดแทบจะเป็นกระดาษเมื่อรู้ว่าความลับนั้นไม่ใช่ความลับอีกต่อไป สายตาผิดหวังของ แจบอมทำให้

จินยองเสียใจมากกว่าที่คิดไว้


          “นายจงใจหลอกลวงตั้งแต่ต้น ต้องการอะไรกันแน่ปาร์คจินยอง”


           เสียงเครียดตวาดใส่หน้าจนจินยองตัวสั่น ใบหน้าของแจบอมน่ากลัวเหลือเกิน เมื่อแจบอมผลักเขาออกห่าง

จินยองถึงกับกลั้นสะอื้นด้วยความเสียใจ


           “ผมไม่ได้...”


           “นายเอาตัวเองเข้าแลก หลอกให้ฉันหลงรัก ฉันนึกว่านายก็รักฉันเหมือนกันแต่ที่ไหนได้ นายนัดให้คนของนาย

มาเหยียบศักดิ์ศรีฉันถึงในบ้าน”


           “ไม่ใช่นะแจบอม ฟังก่อน”


           เพล้ง!!!


           เสียงอะไรบางอย่างลอยละลิ่วกระทบกรอบรูปที่แขวนอยู่บนผนังด้วยฝีมือของแจบอม มันแตกละเอียดกระจายอยู่

เต็มพื้นก่อนที่แจบอมจะก้าวหนีออกไปจากห้องเมื่อเขาทำร้ายจินยองไม่ลง ทั้งรักทั้งโกรธประดังกันอยู่ในความรู้สึกจน

ต้องหนีไปสงบสติตัวเองทิ้งให้จินยองยืนคอตกอยู่ภายในห้องเพียงลำพัง

           ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง วันที่แจบอมรู้ความจริง แต่ความเจ็บปวดมันมากเกินกว่าที่คาดไว้จนจินยองเกลียดตัวเองอยู่

ครามครัน


           ท่ามกลางความเสียใจแต่สายตากลับสะดุดเมื่อเห็นว่ากรอบรูปที่แตกกระจายและเอียงบิดเบี้ยวนั้นปิดบังอะไรบาง

อย่างไว้ จินยองหักห้ามความเสียใจก้าวเข้าไปดู เขายกกรอบรูปนั้นออกเผยให้เห็นช่องเล็กๆที่เจาะเข้าไปในผนังปูน

ภายในนั้นมีกล่องไม้ขนาดย่อมวางอยู่ใบหนึ่ง จินยองรีบดึงมันออกมาวางที่โต๊ะริมหน้าต่างทันที

           เมื่อเปิดกล่องออก จินยองพบว่าข้างในบรรจุดซองจดหมายและรูปถ่ายเก่าคร่ำจำนวนหนึ่ง ลายมือนั้นคุ้นตาว่า

เป็นลายมือของประธานอิมผู้เป็นบิดาของแจบอม หัวใจของจินยองเต้นแรงเมื่อเห็นบุคคลในรูปถ่าย เมื่อส่วนหนึ่งเป็นรูป

แม่ของเขาถ่ายคู่กับประธานอิม และอีกส่วนหนึ่งมีพ่อของเขารวมอยู่ด้วยเป็นสามคน จินยองรีบอ่านข้อความในจดหมายที่

เพิ่มเติมข้อมูลจากที่เขาพบในห้องหนังสือ และทั้งหมดมันช่วยให้เขาปะติดปะต่อเรื่องราวได้สำเร็จในที่สุด

           ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเรื่องทั้งหมดคืออะไร




TBC


 



             
           
           

[lizzii]

โอ้ยยยยย คืออัลลัยยยยย ลุ้นอ่ะ

[nunda]

แง๊... น้ำตาซึม (T_T)

[Apg]

อร๊ายยยย คืออะไร ค้างคา
ฮรอลลลลล. แจบอมอย่าโกรธคุณครูเลยนะ

[Freja]

ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[Nus@nT@R@]

ฮืออออ จินยองรู้อะไร
รอๆๆๆๆ

[เป็ดขี้อาย]

จดหมายนั่นคืออะไร~~~~

[JUJU]

สนุกมากเลย  อยากรู้แล้วว่าจินยองรู้อะไร

[Belove]

                                                                เล่นกับไฟ
     
                                                                 บทที่ 22


          “พี่ชาย”


           แบมแบมทักทายอย่างดีใจเมื่ออิมแจบอมมาหาเขาถึงห้องพัก เมื่อร่างสูงของแจบอมเดินเข้าไปกอดแบมแบมที่

กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเตียงเขาก็ถอนหายใจ

           อย่างน้อยก็ยังมีน้องชายเป็นกำลังใจยามเหนื่อยล้า

           แจบอมนั่งลงบนเตียงและวางมือบนกลุ่มผมนุ่มของแบมแบมอย่างที่เคยทำทุกครั้ง มีเพียงรอยยิ้มฝืดที่แตกต่าง

จนน้องชายจับสังเกตได้


           “พี่ชายเป็นอะไรครับ สีหน้าไม่ดีเลย มีเรื่องอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า”


           “รู้ดีจริงนะเรา”


           ถอนหายใจแผ่วเบาพลางขยับเข้าไปนั่งเคียงข้างน้องชายและวางมือโอบบ่าเล็กไว้กล่าวตอบด้วยเสียงอ่อนล้า


           “ถ้าวันหนึ่งแบมแบมมีความรักและรู้ว่าคนที่เรารักหลอกเรา แบมแบมจะรู้สึกยังไง”


           แบมแบมฉุกคิด เขาเอียงหน้าไปมองพี่ชายจึงเห็นรอยหมองชัดเจนบนใบหน้า นึกรู้ทันทีว่าแจบอมคงจะมีปัญหา

กับจินยอง เพียงแต่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น


           “พี่ชายมีปัญหากับคุณครูหรือครับ เรื่องอะไรกันแน่”


           แจบอมนิ่งคิดว่าควรจะเล่าให้แบมแบมฟังหรือไม่ แต่เพราะแบมแบมเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นสมควรจะต้องรับรู้เรื่องราว

ต่างๆที่เกิดขึ้นแล้วเขาจึงเล่าให้น้องชายฟัง


           “เราทั้งคู่ต่างก็รู้ว่าคุณครูจินยองไม่ได้เข้ามาในบ้านเพียงเพราะจะมาสอนแบมแบมอย่างเดียว แต่มาเพื่ออะไรนั้น

เป็นเรื่องที่เราต้องค้นหาแม้ว่าพี่จะรักเขามากแต่อย่างไรความจริงก็ต้องปรากฏ และตอนนี้พี่ก็รู้แล้วว่าคุณครูของแบมแบม

ที่แท้เป็นนักข่าวจากสำนักข่าวใหญ่แห่งหนึ่ง”


           “นักข่าว!”


           แบมแบมอุทานอย่างตกใจ เขารู้ดีว่าตระกูลของเขาเป็นสิ่งที่บุคคลภายนอกแสวงหาข้อมูลแค่ไหน และการที่มี

นักข่าวลอบเข้ามาในบ้านได้เป็นสิ่งที่อันตรายยิ่ง ที่สำคัญนักข่าวคนนั้นคือคนที่รักอยู่กับประธานตระกูลอิม แจบอมพยัก

หน้าอย่างอ่อนล้า


           “ใช่ พี่กำลังหลงรักนักข่าว ซึ่งเป็นตัวอันตรายสำหรับครอบครัวของเรา โดยที่ยังไม่รู้อีกต่างหากว่าข้อมูลที่จิน

ยองต้องการมาสืบคืออะไร”


           แบมแบมกุมมือพี่ชายด้วยความเห็นใจ


           “แต่ครูก็ไม่ใช่คนเลว ไม่อย่างนั้นพี่ชายคงไม่รักครู ครูอาจจะทำไปเพราะเป็นอาชีพที่ต้องทำ ผมอยากให้พี่ชาย

ลองคิดดูให้ดีๆ ความจริงแล้วพี่ชายก็รู้อยู่ตั้งแต่แรกแล้วไม่ใช่หรือครับว่าการที่ครูเข้ามาในบ้านเราเพื่อจุดประสงค์บาง

อย่าง แต่พี่ชายก็ยังรัก แสดงว่าพี่ชายสามารถมองข้ามเรื่องนี้ไปได้ไม่ใช่เหรอ”


           เพราะความน่ารักของจินยองทำให้แบมแบมยังคงคิดในแง่ดี ถึงอย่างไรเขาก็อยากให้แจบอมมีความสุขเช่นคน

อื่นเสียที  แต่พี่ชายของเขากลับมีสีหน้าเคร่งเครียดยิ่งกว่าเดิม


           “พี่อาจจะมองข้ามถ้าวันนี้ไม่มีเหตุการณ์นี้เกิดขึ้น”


           แจบอมยื่นโทรศัพท์ให้น้องชาย มันมีภาพที่ทำให้โลกอันสดใสของแบมแบมแทบพังทลาย คุณครูของเขากำลัง

กอดกับชายอื่น ชายที่แบมแบมก็คุ้นเคยเป็นอย่างดี ชายที่ทำให้หัวใจของแบมแบมสั่นไหวยามอยู่ใกล้ เสียงพึมพำหลุด

ออกจากปากแผ่วเบาเกินกว่าแจบอมจะจับใจความได้


           “หวังเจียเอ๋อร์”


           “เขาเป็นนักข่าวเหมือนกัน ทำงานที่เดียวกัน ตอนนี้บ้านของเรามีนักข่าวลอบเข้ามาได้ถึงสองคนโดยที่พี่ไม่รู้ว่า

ทำไมถึงหละหลวมเช่นนี้ และที่สำคัญท่าทางทั้งคู่จะสนิทกันน่าดู”


           แจบอมพูดโดยไม่รู้เลยว่ามีอะไรเกิดขึ้นบ้างกับน้องชายที่กำลังกลั้นก้อนสะอื้นลงคอ เขากำลังประมวลภาพยามที่

ผู้ชายคนนั้นรู้ว่าจินยองบาดเจ็บ ตอนนี้แบมแบมรู้แล้วว่าทำไมหวังเจียเอ๋อร์จึงได้ห่วงใยคุณครูของเขาทั้งที่ทั้งคู่ไม่เคยพบ

หน้ากัน แต่ความจริงแล้วคือหวังเจียเอ๋อร์และจินยองสนิทสนมกันมาก่อนหน้านี้

           สนิทกันถึงขั้นกอดกันได้

           น้ำตาเอ่อคลอเต็มดวงตาเรียวของแบมแบมเมื่อหัวใจของเขาเจ็บปวดเหลือเกิน เจ็บทั้งที่ถูกหลอกว่า

หวังเจียเอ๋อร์เป็นคนรับจ้างจัดสวน เจ็บทั้งที่รู้ว่าหวังเจียเอ๋อร์น่าจะมีเยื่อใยกับจินยองเป็นพิเศษ


          “พี่ควรจะทำยังไงกับเขาดี  รักทั้งที่ไม่รู้ว่าเขาต้องการสิ่งอื่นนอกเหนือจากความรักของเราหรือเปล่า”


           เป็นไม่กี่ครั้งที่แจบอมเผยความทุกข์ให้น้องชายฟัง แสดงถึงความรู้สึกอัดอั้นอยู่ในใจ แบมแบมสงสารทั้งพี่ชาย

และตนเองจนต้องสวมกอดและซุกหน้าลงกับบ่ากว้าง น้ำตาของหนุ่มน้อยซึมอยู่ตรงหางตาเมื่อมันกลั้นไม่อยู่อีกต่อไป

           เสียงลูกบิดประตูหมุนดังคลิกและผลักเข้ามา คนที่อยู่ในบทสนทนาก้าวเข้ามายืนเด่นกลางห้อง แต่บัดนี้ดวงตา

ของจินยองเต็มไปด้วยความเจ็บช้ำจนมันแดงก่ำไปหมด


           “คุณเคยถามว่าผมมาทำไมที่นี่”


           จินยองกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า


           “คุณคงนึกว่าผมจะมาหาข้อมูลว่าพวกคุณทำอะไรผิดกฏหมายบ้างและคงกลัวว่านักข่าวอย่างผมจะเอาไปตีแผ่ให้

โลกรู้ แต่ความจริงแล้วผมไม่ได้มาเพื่อสิ่งนั้น”


           แจบอมลุกขึ้นยืน เขาก้าวมายืนเผชิญหน้ากับจินยอง ต่างก็จ้องมองอีกฝ่ายด้วยความเจ็บปวด


           “พูดเหมือนนายพร้อมแล้วที่จะบอกจุดประสงค์ของนายที่เข้ามาในบ้านหลังนี้”


           จินยองไม่ตอบ แต่เขาชูทั้งจดหมายและรูปถ่ายในมือขึ้นต่อหน้าแจบอมที่มองสิ่งเหล่านั้นอย่างกังขา


           “สิบกว่าปีก่อนหน้า ประธานอิมพ่อของคุณเข้าไปข้องเกี่ยวกับครอบครัวเล็กๆครอบครัวหนึ่งที่ประกอบด้วยพ่อ แม่

และลูกชายอีกหนึ่งคน พ่อของคุณและพวกเขารู้จักกันมาก่อนหน้านี้เพราะเป็นเพื่อนสมัยเรียนด้วยกันแต่ผู้หญิงเลือกที่จะ

แต่งงานกับสามีของเธอ”


          “แต่หลังจากนั้นธุรกิจของครอบครัวก็เริ่มตกต่ำสามีของเธอเริ่มหันไปดื่มเหล้าด้วยความกลัดกลุ้ม ครอบครัวเริ่มระ

หองระแหงมากขึ้น จังหวะนั้นเองที่พ่อของคุณเริ่มเข้าไปยุ่งกับพวกเขาด้วยการเข้าไปปลอบใจผู้หญิงคนนั้น ดูได้จาก

ถ้อยคำที่ตอบโต้ต่อเนื่องในจดหมายเหล่านี้”


           จินยองปาจดหมายใส่แจบอมด้วยความปวดร้าว น้ำตาหยดหนึ่งไหลออกมา


           “เหตุการณ์เลยเถิดเมื่อสามีระแคะระคายว่าภรรยากำลังมีชู้ ผู้หญิงคนนั้นเก็บจดหมายพวกนี้ให้พ่อของคุณมาเก็บ

ไว้เพราะทำใจทำลายหลักฐานแห่งความรักไม่ลง  แต่สามีของเธอกลับจับได้ว่าทั้งคู่มีอะไรเลยเถิดกันแน่ๆ พวกเขาจึง

ทะเลาะกันและผู้หญิงคนนั้นก็ตัดสินใจขอเลิกกับสามีเพื่อจะไปอยู่กับชายชู้”


           ความเจ็บช้ำเกาะกินหัวใจของจินยองเมื่อภาพแห่งความหลังกลับมาเยือนอีกครั้ง เขาถึงกับยกหลังมือป้ายน้ำตา


           “สามีของเธอตามพ่อของคุณให้มาเคลียร์ปัญหาที่บ้าน แต่ก็ตกลงกันไม่ได้ ทั้งคู่ทะเลาะกันยกใหญ่จนในที่สุด

สามีของเธอก็กินเหล้าจนเมามายขาดสติ เขาจุดไฟเผาบ้านก่อนจะยิงตัวตายหลังจากที่ยิงภรรยาของเขา...”


           ภาพที่พ่อของเขาจ่อปืนที่ขมับแล้วเหนี่ยวไกโดยที่เด็กน้อยวิ่งเข้าไปห้ามไม่ทันกลับมาฉายซ้ำจนหัวไหล่ไหว

สะท้าน


           “ที่เล่ามาทั้งหมดต้องการจะบอกอะไรกับฉัน”


           เสียงนิ่งเรียบของแจบอมดังขึ้นเมื่อทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบพักใหญ่ มีเพียงเสียงสะอื้นของ

จินยองที่ดังแผ่วเท่านั้น จินยองกลั้นสะอื้นเงยหน้ามาสบตาแจบอม ดวงตาคู่นั้นโชนไปด้วยความแค้นเขาตะโกนก้องใส่

หน้าแจบอมทันที


           “ผมก็จะบอกคุณว่า ผมคือเด็กคนนั้น เด็กในครอบครัวที่พ่อของคุณหลอกทำลายด้วยความเจ้าชู้ เด็กที่ต้องเห็น

พ่อของตัวเองฆ่าตัวตายกับตา เห็นไฟไหม้บ้านตัวเองต่อหน้ากับศพพ่อกับแม่ที่ถูกเผาอยู่ในกองไฟไงล่ะ”


           “ครูครับ!”


           “จินยอง!”


           แจบอมโผเข้ากอดจินยองที่ทำท่าจะทรุดฮวบลงไป จินยองทั้งผลักไสทุบตีแต่แจบอมก็ไม่ยอมปล่อย


           “ปล่อยผม ผมเกลียดพวกคุณทุกคน”


           คำพูดนั้นเองที่ทำให้แจบอมยอมปล่อย จินยองต้องฝืนยืนด้วยขาของตนเองเพียงลำพังพร้อมกับสายตาเสียใจ

และตัดพ้อของแจบอม


           “นายคือเด็กคนนั้นนั่นเอง เด็กที่พ่อตามหา ถ้านายจะฟังเรื่องที่พ่อ...”


           “ผมไม่ต้องการฟังอะไรทั้งนั้น”


           จินยองขัดขึ้น


           “สิ่งที่ผมต้องการคือไปจากบ้านที่น่ารังเกียจหลังนี้ให้เร็วที่สุด”


           “นายยังไม่พร้อมจะกลับไปตอนนี้หรอก”


           “ผมต้องการไปเดี๋ยวนี้ หากคุณจะกรุณากับคนอย่างผมที่พวกคุณเคยทำลายชีวิตไปแล้วครั้งหนึ่ง ก็แค่ปล่อยให้

ผมกลับไปโดยไม่ต้องทนอยู่กับพวกคุณอีก”


           “แต่ครูยังไปไม่ได้นะครับ ครูยัง...”


           “ปล่อยเขาไปเถอะแบมแบม”


           ในที่สุดแจบอมก็ถอนหายใจออกมา


           “หากว่าเขาต้องการที่จะไป พี่จะไม่รั้งเขาไว้”


           “แต่พี่ชายรักเขานะครับ”


           แบมแบมค้านเสียงดัง แจบอมนิ่งงันด้วยความเด็ดเดี่ยว


           “ใช่ พี่รักเขา แต่พี่พร้อมจะปล่อยเขาไปหากเขาหมดใจกับพี่แล้ว”


           ดวงตาที่ประสานกันในตอนนี้ปนเปกันไปหมดทั้งรักและผิดหวัง แจบอมกัดฟันจนสันกรามขึ้นเป็นทาง


           “ผมจะให้รถไปส่งคุณในเมือง พรุ่งนี้ของใช้ของคุณจะถูกส่งตามไปให้ทีหลัง”


           แม้แต่สรรพนามก็ยังเปลี่ยนไป จินยองสะอึกกับท่าทีของแจบอม จินยองเม้มปากแน่นก่อนจะหันหลังกลับไปทาง

ประตู


           “เดี๋ยวครับคุณปาร์ค”


           เสียงแบมแบมนั่นเองที่ยั้งเขาไว้


           “คุณกับหวังเจียเอ๋อร์เป็นอะไรกัน”


           คำถามคลางแคลงใจดังขึ้นด้านหลัง จินยองเอ่ยโดยไม่คิดจะหันหลังกลับไปมองหนุ่มน้อยที่น่าสงสาร


           “เราเป็นเพื่อนกัน แต่ผมก็รู้ดีว่าแจ็คสันหลงรักผมมาโดยตลอด”


           แบมแบมขมวดคิ้วกับคำพูดของจินยอง


           แจ็คสัน

           หวังเจียเอ๋อร์

           ต้นหลิวต้นเก่าในเฟสบุ๊ค

           ล้วนแล้วแต่เป็นเขาที่ถูกหลอกใช้เป็นเครื่องมือ


           แบมแบมเชิดหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา เขาเป็นลูกชายของประธานอิม จะต้องเข้มแข็ง


           “ลาก่อนครับคุณครูปาร์ค”
           



           จินยองนั่งนิ่งอยู่ด้านหลังของรถยนต์ที่กำลังขับออกมาจากบ้านหลังใหญ่

           บ้านที่ในวันแรกเขาต้องถูกปิดตาเพื่อไม่ให้จดจำเส้นทาง

           แต่มาวันนี้ เป็นตัวเขาเองที่ต้องหลับตาลงเพราะไม่อยากจะจดจำความรู้สึกดีๆทั้งสิ้น

           ดีใจสิจินยอง!

           นายควรจะดีใจที่ไขปัญหาได้ว่าครอบครัวนี้ทำเลวอะไรไว้กับนายบ้าง

           นายควรจะบอกหัวใจตัวเองให้เลิกคร่ำครวญได้แล้ว

           ทำสิ!

           จินยองหลั่งน้ำตาตลอดเส้นทางที่ยาวไกลนั้น





           ร่างเพรียวเดินทอดน่องอยู่ริมถนนเมื่อลงจากรถยนต์ คราบน้ำตายังเกาะเต็มใบหน้า สายตาของจินยองทอดมอง

ผู้คนที่ยังไม่หลับใหลท่ามกลางแสงไฟของเมืองใหญ่จนกระทั่งมอเตอร์ไซค์คันใหญ่วิ่งมาจอดอยู่เคียงข้างและแจ็คสันที่

เป็นคนขี่รีบก้าวมาหา

           ปาร์คจินยองทรุดลงไปนั่งร้องไห้ต่อหน้าแจ็คสันที่ทำได้เพียงปลอบโยนเท่านั้น



                                                  TBC


ใกล้จบแล้วนะคะ

มีแบบสอบถามมาให้กรอกเรื่องการรวมเล่มค่ะ

อ่านแล้วช่วยกันตอบคำถามในลิงค์ด้วยนะคะ

http://goo.gl/forms/vR6LBzqhTm