ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
... ผมไม่รู้ว่าจะมีใครเข้าใจในงานเขียนชิ้นนี้ไหม ?
... ผมไม่รู้ว่าถ้าคุณเปิดเข้ามาอ่านแล้ว คุณจะรีพลายไหม ? แล้วจะรีพลายว่าอย่างไร ?
... ผมไม่คาดหวังว่าจะต้องมีคนเข้ามาอ่านเยอะ รีพลายเยอะ
... ผมแค่หวังว่าคุณคงจะมีโอกาสได้อ่านมันนะครับ ... สายลมของผม ... นี่คงเป็นหนึ่งในไม่กี่ทางที่ผมจะสื่อสารกับคุณได้
... หากคุณอ่านงานเขียนชิ้นนี้จนจบแล้วยังไม่เข้าใจในความหมายของบทความ อย่าร้อนรนหรือกังวลใจไปเลยครับ ... ผมเพียงแค่อยากเขียนมันออกมาในวันที่ความรู้สึกดีๆทุกอย่างมันยังอยู่ครบไม่ตกหล่นหายไปตามระยะทางของกาลเวลา ผมเพียงแค่อยากบอกใครคนหนึ่งซึ่งเคยมีความรักความผูกพันต่อกันว่าผมขอโทษ ... ผมทำในสิ่งที่คุณต้องการไม่ได้จริงๆ ... หากไม่มีใครเลยที่จะเข้าใจ อย่าวิตกไปเลยครับ ... บางทีคนตายเท่านั้นที่อาจรู้ ...
...
...
...
...ฤาเพียงสายลมอ่อนที่พัดผ่าน...
...ข้าจึงร้าวรานถึงเพียงนี้...
...น้ำตาร่วงดวงใจร้าวราวชีวี...
...จะดับหนีสิ้นไปในสายลม...
...เพียงความหลังฝังใจในความโศก...
...เหว่วิโยคโศกศัลย์อันขื่นขม...
...จักตรึงจิตมิคิดฟื้นอันคืนตรม...
...แม้ร่างจมจำจากพรากเพียงดิน...
...ยังคิดหวนชวนฝันในวันเก่า...
...แม้ปวดเปร่าราวใจให้ขาดดิ้น...
...ยังจดคำจำกระซิบแนบผืนดิน...
...แม้รักสิ้นจากไป...เพียงสายลม......
...
...