ข่าวนะคะ
ตกลงแล้วใครจะไปปีใหม่กับอิชั้น ช่วยลงชื่อให้หน่อยนะคะ
อยากได้จำนวนที่แน่นอน จะได้แปลนงานถูกว่าจะจองห้องหรือไม่จอง
อีกอย่าง อิชั้นจะมีของที่ระลึกเล็กๆ น้อยๆ ให้ เลยอยากให้ลงชื่อกันให้ชัวร์ๆ
เจ้จังค์น้อยไม่อยากซื้อเผือเยอะ เข้าใจบ่!!
อีกอย่าง ใครมี คอมพาเนี่ยน(ผู้ติดตาม) ไปด้วย กรุณาแจ้งนะคะ จะได้จัดสรรสถานที่ได้ถูกค่ะ
กรุณาช่วยๆกันยืนยันหน่อยเห้อ บอกหลายครั้งแล้ว ถ้าไม่มีใครไปจะได้ยกเลิก ไม่ใช่ค้างเติ่งแบบนี้
ห้องมานจะเต็มเอา เข้าใจ๋?????
พอผมเลิกกับนุ่นผมก็ใช้ชิวิตแบบเดิมๆ ครับ จีบดะไปทั่ว (กูแนะนำให้มึงใช้คำว่าฟันดะว่ะ อิเชี่ย อินี่คลำดูไม่มีหางมึงเอาหมดอ้ะ : อิชะนีแอบเผาค่ะ) ช่วงนี้ก็เป็นประมาณช่วงที่ไอ้เก้งเลิกกับน้องเต้รอบแรก ไอ้เก้งก็กลายเป็นคนเสียศูนย์ ส่วนไอ้กวางพี่นัทก็เริ่มเข้ามาในชีวิตทำให้มันดีขึ้น ช่วงนี้พวกผมเลยต้องหันมาดูแลไอ้เก้ง แล้วก็ได้มาเจอกับพี่ธีมครับ ก็อย่างที่ตัวเล็กมันบอก พี่ธีมเค้าน่ารักครับ ผมก็เออ! น่ารักดีว่ะ นิสัยก็ดีประมาณนั้น ผมเลยชอบหยอดแกเล่นๆ เพราะพี่เขาค่อนข้างขี้อายอ่ะครับ แซวอะไรหน่อยก็เขิน แต่พักหลังๆ ก็เริ่มสังเกตุได้ว่าพี่เขาชอบมองไอ้เก้งบ่อยๆ แต่ไอ้เก้งมันก็ไม่ค่อยสนใจ เป็นช่วงที่มันยังติดๆ เรื่องน้องเต้อยู่ พวกเราก็พยายามแซว พยายามผลักดันพี่เขาให้ไอ้เก้ง ไอ้นั่นก็ไม่สนใจ แล้วก็กลับไปคบน้องเต้อีกรอบ ทำเอาพวกผมเซ็ง
การคบกันของไอ้เก้งกับน้องเต้มันทำให้ผมค่อนข้างกังวล เพราะน้องเค้ามีประวัติไงครับ ผมเลยให้เจ้าพิ้ง หรือหนูพิ้งค์กะเทยที่อยู่ชั้นเดียวกับน้องเต้ให้ช่วยไปดูๆ ให้หน่อย คือผมสังเกตน่ะครับว่า ไอ้น้องที่ชื่อเอ็มมันก็ยังคงไม่ได้หายไปไหนไงครับ แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ไม่กี่เดือนสองคนนั้นก็มาคบกันอีกรอบ ผมพาไอ้เก้งไปแอบดู หวังว่ามันจะทำให้เพื่อนตาสว่างได้ ซึ่งมันก็ได้ผลครับ ไอ้เก้งตัดสินใจเลิกอย่างเด็ดขาด พวกเรามานั่งกินเหล้าฉลองความโสดให้ไอ้เก้ง พี่ธีมก็มาด้วย พวกผมก็เมาหลับกันกลางบ้านนั่นแหละครับ พี่ธีมก็พยายามปลุก ผมก็จำอะไรไม่ได้มาก รู้แต่ตอนเช้าพี่ธีมแกก็มาทำกับข้าวให้ตามปกติ แล้วก็บอกว่าไม่สบาย พวกผมก็ไม่ได้รู้อะไรเลย ว่าไอ้เก้งมัดจัดการฟัดพี่ธีมไปแล้ว นึกว่าพี่เขาไม่สบายจริงๆ จากนั้นผมก็ติดต่อพี่เขาไม่ได้อีกเลย
จากเรื่องที่ผ่านมาทำให้ผมต้องทำตามสัญญาคือพาน้องพิ้งค์ไปเที่ยวครับ ตอนนั้นได้แต่สงสารตัวเอง ไม่ควรรักเพื่อนเกินไปเลย แต่สัญญาก็ต้องเป็นสัญญาไง เพื่อคราวหน้าต้องให้เขาช่วยอะไรอีก ก็จริงนะครับ ตอนนี้ผมก็ยังต้องอาศัยน้องเขา พอดีน้องเขาทำงานเกี่ยวกับบริษัทออร์แกไนซ์ เลยได้ขอแรงมาช่วยที่โรงแรมบ่อยๆ ด้วยความที่ในตอนนั้นผมอาย ผมเลยพาน้องเขาไปเที่ยวที่ไกลๆ ก็ไปฟิวเจอร์รังสิตแหละครับ ไกลดี ตอนนั้น ที่นี่ก็ยังไม่ค่อยเจริญเท่าไหร่ รถยังไม่ค่อยติด คนไม่ค่อยเยอะ มาดูตอนนี้ โห...คนเป็นหนอน ก็พาไปเดินเที่ยวครับ อายก็อายนะ แต่มันจำเป็น ก็ไปกันหลายครั้งอยู่
วันหนึ่งก็พาไปเที่ยวตามสัญญาตามปกติแหละครับ เริ่มชิน เพราะน้องเขาก็ไม่ได้อะไรมากมาย ไม่ได้แสดงอาการขนาดที่จะทำให้ผมลำบากใจ ผมเลยไม่ค่อยเกร็งเท่าช่วงแรกๆ ผมก็เดินไปด้วยเหล่หญิงไปด้วย ไกลบ้านดี จะได้ไม่จีะเอ๋กับรถไฟขบวนอื่นๆ ของผม ระหว่างเหล่ไปเรื่อยๆ ไม่ทันได้ระวังครับ ไปชนผู้หญิงคนหนึ่ง ตัวเล็กๆ ดำๆ (ขอเผาหน่อย) แล้วไอศครีมที่เขาถือมาก็เปื้อนเต็มเสื้อเขาเลยครับ
"ขอโทษค่ะ" เขารีบพูดกับผม ผมก็หงุดหงิดหน่อยๆ ขอโทษแต่ไม่มองหน้าผมเลย เสื้อก็ไม่เช็ดนะครับ ยืนมองไอศครีมเฉย หน้าตาเหมือนเสียดายมาก ผมเลยแซวไปเล่นๆ
"ชนผมนี่ อยากได้เบอร์หรอครับ" หันขวับเลยครับ เลยได้เห็นตาโตๆ ดุๆ มองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า
"โหยยย..โทษนะคะ ก่อนพูดนี่คิดก่อนป้ะคะ หล่อมากเลยนะคะนายน่ะ ใครจะไปอยากได้ ไอติมที่ตกนี่ยังน่าสนใจมากกว่านายอีก แม่ม ซวยจริง.. กุเซ็งทำไมวันนี้เจอแต่ผู้ชายเชี่ยๆ วะ... ยืนอยู่นั่นแหละ หลบดิ ไม่ได้พิสวาสหรอกนะคะ ถ้าพิสวาสเนี่ยชั้นเอาไอติมละเลงเสื้อนาย แล้วอาสาไปซักให้จะได้มีเรื่องคุยไม่ดีกว่าหรอคะ คิดหน่อยค่ะ คิด แล้วมารยาทน่ะมีบ้าง คนเขาขอโทษก็หัดขอโทษกลับด้วย เซ็งเว่ย!!" พูดจบแล้วเดินหนีผมเข้าร้านเสื้อใกล้ๆ ไปทันทีเลยครับ ผมยังเอ๋องงๆ อยู่เลย น้องพิ้งค์ที่มาด้วยก็เดินมาถาม
"ใครอ้ะพี่...ทำไมเขามาด่าพี่อย่างงั้นอ่ะ พี่ไม่สวนล่ะ"
"เขาเดินมาชนพี่อ้ะ พี่ก็ไม่ได้ดูเขาด้วย แต่พี่ก็ยังงๆนะ อยู่ดีๆ ก็มาใส่อารมณ์ใส่พี่...กลับเหอะว่ะ เซ็ง...สาธุอย่าได้เจอผู้หญิงอย่างงี้อีกเล๊ยยย ไม่ไหวๆ" พิ้งค์มันก็คงหมั่นไส้
"โหย ถ้าเป็นหนูนะพี่ หนูด่ากลับไปแล้ว"
"เออ..ช่างมันเหอะ ไปกันดีกว่า" ผมก็เลยพาน้องกลับบ้าน แล้วก็มาที่นี่อีกไม่กี่ครั้ง ก็หมดสัญญาที่ให้ไว้กับพิ้งค์ ผมเลยไม่ได้มาเดินที่นี่อีก ...แต่ดูเหมือนว่าคำอธิฐานผมจะไม่เป็นผล พอผมเข้ามหาลัย ผมก็หนีเขาไม่พ้น...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
