มาต่อแล้วค่า นึกว่าจะจบแล้วแต่เขียนไปเขียนมากลับจบไม่ลงแถมซีเรียดขึ้นอีก
เฮ่อ.....คงต้องเพ่ิมอีกตอน เดี๋ยวจบน้องสี่แล้วค่อยวนไปหาพวกพี่ๆทีหลังล่ะกัน( ถ้ามีไอเดียนะจ๊ะ)
เจ้าสาว(?) ของเหวินสี่ ตอนที่ 2
พยัคฆ์ร้าย...ร้ายฤทธิ์แรงโกธา
สิ้นฤทธิ์แล้วลา หวนให้
เหลียวมองทางใดก็พัง พินาศสิ้น
ดอกหญ้าโรยราน้ำตาเหือด...แล้วหนอ
“จะทำงานให้ข้าสักชิ้นไม่ได้หรือไร”
นี่เป็นคำพูดของบิดาผู้ห่างเหินและเย็นชากล่าวหลังไม่ได้พบหน้ามาถึง 7 ปี จางหย่งฉีมองถุงเงิน 30 ตำลึงตรงหน้าบอกไม่ถูกว่ารู้สึกอย่างไร ท่าน....ไม่ถามทุกข์สุขพวกเขาเลย แค่มาพูดเรื่องธุระของท่าน บุรุษหนุ่มเหลือบมองหย่งคังน้องชายที่นั่งอยู่ห่างๆไม่พูดอะไรนอกจากดื่มเหล้าของตัวเองไป ไม่ยอมมองหน้าบิดาด้วยซ้ำ
บิดาเขา จางหย่งตี๋ มิเคยสนใจใครนอกจากตัวเอง บ้าอำนาจ เห็นแก่ตัว อารมณ์ร้ายชอบตบตีคนในบ้าน มารดาโดนทำร้ายทุกวันจนถึงกับล้มป่วยลุกไม่ขึ้น อารมณ์ร้ายทั้งหมดจึงหันมาหาเขาสองพี่น้องที่เพิ่ง 10 ขวบ โดยเฉพาะหย่งคังที่โดนหนักกว่าเขา เพราะเป็นคนหัวแข็งไม่ยอมใคร พวกเขาทนอยู่จนมารดาสิ้นบุญ ถึงพากันออกจากบ้านและไม่คิดหวนกลับไปอีก วันนี้คนๆนี้ก็หาพวกเขาพบกลับแสดงพฤติกรรมโฉดชั่วยิ่งกว่าเดิมอีก ถุงเงินถูกเลื่อนกลับไปหาเจ้าของที่แสดงสีหน้าไม่พอใจทันที
“นี่เจ้าเห็นว่าเงินมันน้อยไปหรือไร ต้องการเท่าไรก็ว่ามาสิ”
“ไปกันเถอะ” หย่งฉีลุกขึ้นชักชวนน้องชายให้ไปจากที่นี่ หย่งตี๋คว้ามือลูกชายไว้
“พวกเจ้านี่มันยังไงกัน ห๊า! ข้าอุตส่าห์มาพบ มาขอความช่วยเหลือ แทนที่จะเห็นใจกลับเดินหนีเหมือนข้าเป็นตัวอะไร เจ้าลูกอกตัญญู”
“ธุระของท่าน มันไม่ควรค่าที่จะสนใจ”
“ไอ้! แก....สารเลว ไม่รู้ว่าแกเป็นลูกข้าได้ยังไง รู้งี้เอาขี้เถ้ายัดปากตั้งแต่เกิดแล้ว หึ! ไม่ควรค่าที่จะสนใจใช่ไหม ได้.....กลับไปคราวนี้ข้าจะเอาป้ายชื่อมารดาของพวกเจ้าออกจากแท่นบูชา จะสับเป็นชิ้นๆเผาเป็นฟืนเสีย นางไม่คู่ควรจะเป็นผีของสกุลจางด้วยซ้ำ”
เคร้ง!! หย่งคังคว้าดาบของพี่ชายพุ่งเข้าหาบิดา
“อาคัง” หย่งฉีตามไปอย่างรวดเร็วใช้ฟักกันคมดาบได้ก่อนจะทันถึงคอหอยหย่งตี๋
“เหวอ....” ร่างท้วมตื่นตกใจจนเข่าอ่อนล้มลงนั่งกับพื้น
“เจ้าฆ่าเขาไม่ได้นะ”
“แล้วไง! ตอนท่านแม่มีชีวิตเขาก็ทำร้ายไม่หยุดหย่อน ตายแล้วก็ยังจะข่มเหงนางอีก ข้าไม่ปล่อยมันไว้แน่”
“อย่านะ” หย่งฉีโอบรั้งน้องชายให้ถอยห่างจากบิดา
“อย่าๆๆๆ อาคัง ข้าไม่ได้ตั้งใจจะว่าอย่างนั้น.....ข้าพูดไปอย่างนั้น แต่ข้าไม่ทำจริงหรอก” หย่งตี๋ละลำละลักพูด ถึงทำให้ความโกรธเกรี้ยวบรรเทาลง หย่งคังถึงยอมคืนดาบให้พี่ชาย “อาฉี..อาคัง ที่พ่อพูดไปนั้น พ่อไม่ได้ตั้งใจนะ มันฉุนเฉียวไปหน่อย....ทั้งหมดนี่ก็เพราะเจ้าหลี่ต้าโหย่วคนเดียว มันทำลายธุรกิจของข้า สกุลจางรับหน้าที่เย็บเสื้อกันหนาวให้ทางการมาหลายปี เป็นที่นับหน้าถือตาของผู้คนมาตลอด แต่มันไปใส่ความพ่อ ทำให้ท่านอ๋องไม่ไว้วางใจ อาฉี”
เขาคุกเข่าคว้ามือลูกชายเอาไว้ “สกุลจางจะอยู่หรือไปก็ขึ้นกับสัมปทานชิ้นนี้ หากไม่ได้มัน บ้านเราต้องย่อยยับนะ น้าๆกับน้องของพวกเจ้าต้องไปอยู่ข้างถนนแน่ๆ ฮือ..เป็นเพราะพ่อไม่ดีเอง พ่อหลงเชื่อเจ้าหลี่ต้าโหย่วนึกว่ามันเป็นสหายที่ไว้ใจ แต่ที่ไหนได้ มันชั่วช้าเหลือเกิน มันกับลูกๆมัน....หลอกว่าจะร่วมทุนกับพ่อ แต่เอาเข้าจริงมันกลับเฉดหัวพ่อยังกะหมู กะหมา....อาฉี...อาคัง ช่วยพ่อสักครั้งเถอะ ทำให้สกุลหลี่มันเจ็บปวด ให้มันได้สำนึก หาไม่แล้ว..ถ้าสกุลจางล่มสลาย วิญญาณของบรรพบุรุษและแม่ของพวกเจ้าคงได้เป็นผีเร่ร่อนแน่”
ได้เห็นบิดาคุกเข่าร่ำไห้อย่างไม่เหลือศักดิ์ศรี ใจหนึ่งก็สมเพชเวทนา อีกใจก็อดสงสารมิได้ สองพี่น้องมองหน้ากันอย่างรู้ความหมาย แม้จะโกรธจะเกลียดอย่างไร พวกเขาก็แซ่จาง หากไม่ทำการใดเพื่อกอบกู้วงษ์ตระกูลคงถูกตราหน้าว่าอกตัญญูแน่นอน เขาสองคนไม่รับปากแต่ก็ไปเฝ้าดูตระกูลหลี่อยู่หลายวัน
หย่งฉีเห็นสกุลหลี่กับสกุลเฉินร่วมมือกัน ติดประกาศรับจ้างคนงาน ทำให้คนของบิดาแห่แหนไปสมัครกับเกือบหมดโรงงาน พอได้คนก็พากันขู่บังคับเอาแบบเสื้อที่โรงงาน เห็นได้ชัดว่าบ้านนี้ตัดหนทางของบ้านเขาทุกทาง สอบถามที่มาของการยกสัมปทานชิ้นนี้ เหล่าคหบดีที่รู้จักต่างก็พูดเป็นเสียงเดียวกันว่า ไม่คิดว่าสกุลหลี่จะได้ ท่านอ๋องจ้าวมิได้ให้เหตุผล จึงเป็นที่น่าเคลือบแคลงอย่างมาก หย่งฉีเฝ้ารอมาหลายวัน กว่าจะสบโอกาสเมื่อบุตรของศัตรูออกมาตามลำพัง บุรุษหนุ่มมีรังสีอำมหิตจึงรุนแรงกว่า หย่งคัง ที่ไม่ไคร่สนใจอะไรมากกว่าสุราที่ถืออยู่ เหวินสี่จึงไม่ลังเลเลยที่ถอยหนีไปทางคนที่กดดันน้อยกว่า เขามองสองพี่น้องไปมา
“พวกเจ้า ต้องการอะไร”
“หุบปากเสีย อย่ามีคำถามจะเป็นการดีเสียกว่า” หย่งฉีทำให้อีกฝ่ายกลัวขึ้นเรื่อยๆ ขณะที่หย่งคังมองร่างเล็กกึ่งเปลือยอย่างสำรวจตรวจตรา ผิวเปียกๆดูเปล่งปลั่งสีชมพู ยอดอกสีเข้มยิ่งกว่าดอกบ๊วย น่าลิ้มลองยิ่งนัก ขณะที่เจ้าตัวมัวแต่มองพี่ชายของเขา ในมือมีอาภรณ์ของตนเองแท้ๆแต่ไม่คิดปกปิดตนเองเลย
“มากับข้าเดี๋ยวนี้” ร่างสูงก้าวเข้ามาใกล้ เหวินสี่ลงมือก่อนทันที ฝ่ามือพุ่งเข้าหาหมายจะรุกไล่ให้ถอยห่าง อีกฝ่ายปัดป้องง่ายดายทำให้ต้องทิ้งเสื้อผ้าลงแล้วลงมือให้หนักหน่วงกว่าเดิม แต่เขากลับเป็นฝ่ายถูกซัดเซถลาเข้าหา หย่งคัง
“โอ๊ะ โอ๊ะ ระวังหน่อย” วงแขนรัดเอวเล็กไว้รวดเร็วแถมรั้งแน่นจนเขาหายใจไม่ออกไปวูบหนึ่ง
“ปล่อยนะ”
“อาคัง” หย่งฉีดุ เหวินสี่ฉวยโอกาสสะบัดหลุดจากวงแขนได้ก็เหินร่างขึ้นเหนือยอดไม้หวังจะหนีให้พ้น ทว่าทั้งคู่ไล่ตามกระชั้นชิดทั้งยังดักทางทำให้ต้องเตลิดไกลออกจากเส้นทางเข้าเมือง ร่างเล็กหอบถี่เมื่อลงมาสู่พื้นล่าง ด้านกำลังนั้นแตกต่างกันมาก ทั้งยังมีตั้ง 2 คนต่างหาก
“เลิกหนีไปมาได้แล้ว เจ้าไปไหนไม่รอดหรอก” หย่งฉีตามมาทัน
“พวกเจ้าต้องการอะไรกันแน่”
“ต้องการให้บิดาเจ้าเป็นเดือดเป็นแค้นน่ะสิ” ร่างสูงก้าวมาใกล้อีกครั้ง “ข้าจะทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับ”
“จะฆ่าข้าหรือไร”
“เป็นความคิดที่เข้าทีนะ” หย่งคังปรี่เข้ามา เหวินสี่กลัวจับใจเขาเห็นโรงเก็บข้าวใกล้ๆจึงวิ่งไปหลบซ่อน ภายในโล่งกว้างมีแต่เศษฟางเต็มไปหมด ร่างเล็กเหลียวมองไปรอบตัวไม่เห็นที่ใดจะซ่อนตัวได้ เขากลัว....พี่ใหญ่ พี่รอง พี่สาม พวกท่านอยู่ไหน ช่วยข้าด้วย
“จะหนีไปไหน” หย่งคังถลาเข้ามาก่อน ท่าทีร่าเริงสีหน้าขี้เล่นของเขาทำให้ใจชื้นขึ้น เขาไม่น่ากลัวเท่ากับอีกคน ร่างเล็กตวัดเท้าเตะเข้าที่ศีรษะ แต่ถูกสกัดด้วยสันมือข้างที่ถือเชือกร้อยไหเหล้าได้ง่ายๆ ไม่ว่าจะรุกไล่ด้วยเพลงเตะหรือเพลงหมัด ล้วนแต่ไม่สามารถทำร้ายร่างกายอีกฝ่ายได้เลย เหวินสี่โดนสกัดมากเท่าไรก็ยิ่งโมโหเท่านั้น เขาขาดสมาธิแต่ปลายเท้าก็เตะเฉียดปลายมือได้ทำให้ไหเหล้ากระเด็นหลุดจากมืออีกฝ่ายได้
“เจ้า?? เจ้าทำลายเหล้าของข้า” หย่งคังหน้าเปลี่ยนสี เขาตบฉาดใส่ร่างเล็กสุดแรง ส่งให้ร่วงลงกองกับพื้นฟาง มือฉวยไหเหล้าสุดโปรดขึ้นมา โชคยังดีที่มันไม่บุบสลายเลย
“อาคัง เจ้าทำอะไร?” หย่งฉีตามมา
ร่างสูงไม่พูดไม่จาถือไหเหล้าตรงเข้ามา ร่างเล็กตะเกียกตะกายหนีแต่ก็ไหนเลยจะพ้นได้ หย่งคังคล่อมลงมากดไหล่เล็กไว้แรง ฝ่ามือตบตีแบบไม่เอาจริงนักแค่สั่งสอนเบาะๆ “จำไว้ ถ้าทำไหเหล้าข้าแตกล่ะก็ ข้าจะฆ่าเจ้าแน่”
“อย่า!!!” เหวินสี่ดิ้นรน สองมือปัดป้องตัวเองจนไปข่วนปลายคางเขาเข้า สีหน้าขี้เล่นเปลี่ยนเป็นน่ากลัวขึ้นมาทันที “ปล่อยข้านะ..”
“ปล่อยรึ...ฝันไปเถอะ” มือแข็งบีบคอเล็กๆด้วยมือข้างเดียวแรงจนหายใจไม่ออก ก่อนที่มืออีกข้างจะเทเหล้ากรอกปากเหวินสี่แบบไม่บันยะบันยัง “ดื่มเข้าไปซะ”
“อาคัง” หย่งฉีได้แต่ร้องห้าม น้องชายคนนี้เวลาอารมณ์ร้ายแล้วอะไรก็ห้ามไม่อยู่
“แค่ก....ไม่...ปล่อย...” เด็กหนุ่มสำลักเหล้ากลิ่นฉุน มันเข้าจมูกปากเขาหมดฤทธิ์อันร้อนผ่าวทำให้ร้อนวาบในกระเพาะ ความคิดกระเจิดกระเจิงลำดับความไม่ถูกแล้ว ใครก็ได้ช่วยด้วย
“บ๊ะ...หมดซะแล้ว” หย่งคังกำลังคึกได้ที่แต่เหล้าหมดซะแล้ว หันมามองร่างเล็กสีชมพูที่เปียกปอนทั้งตัว หยดเหล้าไหลลงมาเอ่อที่แอ่งชีพจร และเนื้อตัวที่ยั่วยวน เห็นแล้วความกระสันอยากก็ลุกโชน ร่างสูงลดตัวลงมาเล็มเลียเหล้ารสแรงที่หายากนี้ช้าๆ ปลายลิ้นอุ่นลากจากต้นคอขึ้นไปจนสุดปลายคางมน เหวินสี่ถึงกับสะท้านขนลุกเกรียวทั้งตัว
ความรู้สึกนี้มันยังไงกัน?? เด็กหนุ่มกลัว แต่ก็หวั่นไหวไม่น้อย สัมผัสเช่นนี้เขามิเคยได้รับรู้มาก่อน ขณะที่หย่งคังเล็มเลียผิวเนื้อหวานๆแล้วยังติดใจไม่หาย เขาไล้ลิ้นและเผลอขบกัดเนื้อนุ่มที่ซอกคอด้วยความมันเขี้ยว
“อ๊ะ...อย่า...ปล่อยข้า” เหวินสี่พยายามดิ้นรนออกจากใต้ร่างหนักหนักอึ้งนี้ให้ได้ แต่กลับถูกหยุดด้วยริมฝีปากอุ่นรสซาบซ่านของเหล้าชวนให้มึนเมาเหลือเกิน ลิ้นที่เหมือนอสรพิษเกี่ยวพันลิ้นนุ่มสอนบทเรียนของการลิ้มรสหวานในเรียวปากนั้นเป็นอย่างไร เรี่ยวแรงของเด็กหนุ่มมลายหายไปในบัดนั้น มือเล็กยันไหล่กว้างสั่นเทาราวกับจับไข้
“อาคัง....อาคัง เจ้าทำอะไร หยุดเดี๋ยวนี้นะ” หย่งฉีเข้ามาดึงคอเสื้อน้องชายออก แต่กลับถูกฉุดมือลงมาคุกเข่าข้างๆ บุรุษหนุ่มหันมามองคู่แฝดอย่างขุ่นเคืองแต่กลับพบว่ามีกระบอกไผ่อันเล็กๆเท่านิ้วหัวแม่มือรองที่ใต้จมูก เขาเผลอสูดกลิ่นหอมเย็นซ่านเข้าเต็มปอด “เจ้า...”
หย่งคังเก็บสิ่งนั้นลงอย่างรวดเร็ว ใบหน้ายิ้มระรื่นยินดี “นี้ทำให้คึกคักกระสันอยากไม่หยุด หึ! เจ้าน่ะเคร่งเครียดเกินไปแล้ว ข้าจะให้เจ้าได้สนุก หาความสำราญใส่ตัวบ้างเป็นไร”
หย่งฉีอึ้งพูดอะไรไม่ออกเพราะในหัวนั้นมึนงงไปหมด ขณะที่เหวินสี่ใจหายเมื่อรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง “อย่า....ปล่อยข้าไป...ปล่อยข้า”
แต่แทนที่จะรับฟังคำขอ มือแข็งๆฉีกกางเกงบางเบาของเขาขาด แคว่ก!!!!
“ไม่....อย่า” เด็กหนุ่มร้องลั่นด้วยความกลัวตรงข้ามกับหย่งคังที่หัวเราะร่วน เขากระชากกางเกงออกเป็นชิ้นๆ ขณะที่หย่งฉียังนั่งนิ่งได้แต่มองน้องชายกระทำการในเรื่องที่มิคาดคิดว่าจะได้เห็น เขากดมือเล็กๆไว้เหนือศีรษะ อีกมือเกี่ยวเรียวขาขาวผุดผาดขึ้นพาดเอว ปากเขาขบกัดเนื้อนุ่มอย่างเมามันไม่ว่าไปที่แห่งก็จะทิ้งรอยแดงไปทั่ว ภาพที่เห็นสร้างความร้อนรุ่มในกายเหลือเกิน
หย่งคังยกตัวมองผลงานของตัวเองหลังฟอนเฟ้นร่างอ่อนวัยให้หายมันเขี้ยวแล้ว เขาหันมามองพี่ชายที่นั่งคุกเข่าใกล้ๆสีหน้าแดงซ่าน ลมหายใจไม่สม่ำเสมอ บุรุษหนุ่มยิ้มเยาะเขาดึงฝาแฝดเข้ามาใกล้
“มาสิ พี่ชาย....เขารอเจ้าอยู่นะ” เขาจับมืออุ่นมาวางที่หน้าอกขาวเนียน หย่งฉีกำหมัดแน่นไม่ยอมแตะ แต่ก็ถูกใช้หลังมือลูบผิวอ่อนเบาๆ ยอดอกสีระเรื่อถูไถหลังมือไปมาชวนให้สยิววาวหวิวน้อยๆ นิ้วแกร่งค่อยๆคลายออกหย่งคังจับมือเขาคว่ำลงปลายนิ้ววนรอบๆเม็ดทับทิม
“อ่า...” เหวินสี่สะท้านกายไปกับปลายนิ้ว ทำไมถึงรู้สึกเช่นนี้ ทำไมถึงควบคุมตัวเองไม่ได้ เขาไม่รู้ รู้แต่ว่ามันรู้สึกดีเหลือเกิน มันเป็นเพราะฤทธิ์เหล้าแน่ๆถึงทำให้เขาเพลิดเพลินขนาดนี้ นิ้วที่บีบบี้เขาเบาๆเปลี่ยนมาเคล้นคลึงทั้งฝ่ามือก่อนลากนิ้วขึ้นมาช้อนปลายคางเขาขึ้น ริมฝีปากอุ่นทาบลงมาช้าๆ บดเคล้าอย่างละมุนละไม หวานจนหัวใจเขาแทบละลาย
“อืม....หยุด....หยุดเถอะ ได้โปรด” เขากระซิบกับริมฝีปากนุ่ม แต่สิ่งที่ตอบกลับมาคือลิ้นอุ่นที่ไล้ริมฝีปากล่างเขาเบาๆก่อนลอดเข้าโพรงปากอีกครั้ง หย่งฉีสะกดกลั้นอารมณ์ตนเองไม่ไหวแล้ว เขาลิ้มรสชาติทางเพศรสน้อยครั้งมาก ตอนนี้ได้รสหวานซ่านของเหล้าในเรียวปากนี้จึงอดไม่ได้ที่จะบดขยี้ให้หายอยาก มือที่กำดาบไว้คลายมันทิ้งอย่างไม่ใยดี ขณะที่หย่งคังปลดอาภรณ์แนบตัวเปลือยเปล่าลงมาบดเบียดเนื้ออุ่น ปากเขาขบกัดยอดอก สร้างความเสียวซ่านให้ลุกโชนไปทั่วร่างเล็ก
มือที่ต่อต้านเปลี่ยนแปรเป็นเกาะกุมเฉยๆก่อนจะถูกชักจูงให้ร่วมสัมผัสกันและกันตามแรงขับของตัณหา เสื้อผ้ากระจัดกระจาย เศษฟางยุ่งเยิงรอบๆร่างที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ พวกเขาร่วมสังวาสกันเหมือนสัตว์ป่า รุนแรงบ้าคลั่งเหมือนอยู่ในความฝัน เหวินสี่รู้สึกเหมือนถูกเหวี่ยงไปมาสุดแรง ด้วยปากเปียกชื้นของคู่แฝดที่รุมขบกัดมังกรเขาราวกับแมลงที่ปรารถนาความหวานแท่งอ้อย ทั้งคู่ดื่มกินเขาอย่างตะกละตะกาม
“อืมมมม....อ้า อย่า....อย่า...”
ไม่ว่าจะพูด ‘อย่า’ สักกี่ครั้ง ก็ใครสนใจยอมฟังสักคำ มิหน้ำซ้ำยังรุนแรงหนักขึ้น หย่งฉีดูดดื่มเขาแรงขณะที่หย่งคังไล้ลิ้นไปทั่วช่องทางสีชมพูยับย่นแล้วค่อยๆสอดดัชนีเข้าไปทีล่ะน้อย
“อย่า....ตรงนั้น โอ้ยย.....ตรงนั้น...ไม่....ไม่ อ๊า” แค่ดัชนีคู่สอดใส่แทนการร่วมรักอย่างเร่าร้อน เขาสำลักความสุขออกมาทันที หยาดน้ำมากมายพุ่งเปรอะเปื้อนใบหน้าหย่งฉี มันมากมายจนไหลย้อยลงมาเปรอะทรวงอก บุรุษหนุ่มลูบไล้น้ำอุ่นๆไปทั่วก่อนนำบางส่วนมาละเลงในช่องเดียวกับหย่งคัง คนล่ะสองนิ้วร่วมกันเปิดทางที่คับแคบเพิ่มขึ้น
“อึ่....อืมย....” เหวินสี่ไม่รู้สึกกลัวอีกแล้ว เขาจมอยู่ในความฝันที่แสนหรรษารัญจวนใจและไม่ปรารถนาให้มันหยุด หย่งคังพลิกร่างเล็กคว่ำหน้าลงดึงสะโพกมนขึ้นมาอยู่บนต้นขาแกร่ง แนบชิดมังกรที่ชูชันนั่นไว้ เพียงพริบตาเดียวร่างแกร่งขยับตัวเสือกไสไปข้างหน้าอย่างมุ่งมั่น
“อ้า!!!! โอ้ยยยยยย....” ร่างเล็กสะดุ้งสุดตัว เจ็บ! มันเจ็บเหลือเกิน รู้สึกเหมือนร่างจะฉีกเป็นเสี่ยงๆ เขาขยับตัวหนีจากความเจ็บปวด อุ้งมือใหญ่จับต้นคอเขากดไว้กับพื้น “ไม่....ปล่อยข้า ปล่อย...มันเจ็บ”
“อูยยยย....อา..อาฉี...เร็วเข้า...ปากเขายังว่างอยู่นะ....มันวิเศษมากเลย” หย่งคังบอกเสียงกระเส่า ใบหน้าเขาแดงจัดบ่งบอกถึงความแน่นหนั่นภายใจ ลมหายใจทอดเสียงสุขสมจนคนฟังรู้สึกเสียวซ่านไปด้วย เขาช้อนปลายคางเหวินสี่ขึ้น
“ได้โปรด....ข้าเจ็บ....มันเจ็บ..” สีหน้าเจ็บปวดและน้ำตาไม่ทำให้เขารู้สึกอะไรนอกจากเข้าไปให้ถึงความสุขสมในจุดเดียวกับหย่งคัง เสียงอ้อนวอนหายไปมีเพียงเสียงท้วงในลำคอคล้ายสำลักเบาๆ หย่งฉีหลับตาปล่อยให้ตัวเองดื่มด่ำกับความชุ่มชื่นอันคับแน่น มันเหมือนยาดีที่เสริมให้เพิ่มความคึกคักและกระหายที่จะโลดแล่นเต็มที่
หย่งคังโอบคอพี่ชายลงมาซบหน้ากับบ่าของเขา “รู้สึกดีใช่ไหม”
ใช่...อะไรมันจะดีกว่าความสุขสมที่ทำให้พวกเขาพี่น้องได้เป็นหนึ่งเดียวกันโดยมีเหวินสี่เป็นตัวเชื่อมระหว่างพวกเขา และโดยที่ไม่ต้องบอกกล่าวพวกเขาเริ่มการเดินทางด้วยจังหวะที่มั่นคง แข็งแรง เนิบๆ ค่อยๆเคี่ยวให้บทรักร้อนแรงทีล่ะน้อย ขณะที่เหวินสี่ตกอยู่ในความเจ็บปวดอันตึงเปรี้ยะ ความทรมานค่อยๆหายไปเมื่อถูกสอดใส่ด้วยจังหวะหนักหน่วงทั้งสองด้านซึ่งต่างส่งเสียงครางกระเส่าเหนือร่าง ภายในเสียดสีถูกจุดสะท้านของเขา มันช่างเสียวซ่านอย่างบอกไม่ถูก
ความสุขสมถูกยัดเหยียดเข้ามาไม่ยั้งทำให้เขาเกือบบ้าคลั่งแล้ว ก่อนถูกพลิกหงายกลับมา เขารู้สึกเหนื่อยอ่อนแทบสิ้นสติ ตอนนั้นที่เห็นหย่งคังถอยห่างออกไป หย่งฉีเข้ามารั้งเรียวขาเขาขึ้นพาดบ่าทั้งสองข้าง แล้วทิ้งตัวลงมาจู่โจมอย่างแรงพร้อมสอดใส่รวดเร็วจนหมดสิ้น
“อ๊า....” เด็กหนุ่มตกใจกับเรือนกายอันใหญ่โต มันฝังในร่างเขามิด ช่างเจ็บแสบปวดร้าวไปหมด แต่เพียงได้รับจูบของหย่งคังเนิ่นนานก็ฉุดเขาขึ้นมาสู่วิมารฉิมพลีอีกครั้ง พอจูบหวานรสเหล้าผละจากไป เหวินสี่ก็พบกับความเร่าร้อนของหย่งฉีที่ยัดเยียดความต้องการเข้ามาในร่างเขาไม่หยุด มังกรแกร่งเสียดแทงเข้ามาไม่นับจนเมือกเหนียวเอ่อล้นออกมา ทำให้การสอดใส่เป็นไปได้ลึกกว่าเดิม
“โอ้ววว...ฮะ....นี่แน่ะ! นี่ๆๆๆๆๆ” หย่งฉีบ้าคลั่งเหมือนหลุดลอยจากการควบคุมตนเองแล้ว อารมณ์ร้ายที่ซ่อนไว้ลึกๆถูกระบายออกมาด้วยลีลากระหน่ำแทงเร็วจนเรียกได้ว่า กระซวกเสียมากกว่า ร่างเล็กถึงกับสะเทือนไปทั้งตัว
“อ๊า!!!! อ่ะๆ ๆ ๆ อ๊า!...” เหวินสี่ร้องลั่นสุดเสียง หย่งคังที่ชมดูอยู่ถึงกับหัวเราะลั่นด้วยความสะใจ เขาโถมใส่ร่างเล็กอีกคน ร่างกำยำทั้งสองบดขยี้เนื้อตัวเปล่าเปลือยอย่างเมามันจนชุ่มชื้นด้วยหยาดเหงื่อ ในโรงนาร้างอันเงียบเหงาเวลานี้กลับร้อนแรงด้วยตัณหา และคละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวของความกระหายที่ไม่มีวันสิ้นสุด
หย่งคังสำเริงสำราญจนหนำใจ ภายในที่คับแน่นมอบสัมผัสซาบซ่านให้เขาอย่างไม่รู้จักเบื่อ ยิ่งได้เห็นสีหน้าสุขสม ทว่าดวงตากลับเต็มไปด้วยคำสาปแช่ง ยิ่งทำให้เขาเมามันกับการเร่งจังหวะให้หนักหน่วงจนได้เห็นความพ่ายแพ้เอ่อล้นออกมา
“อ๊า....อ๊า...โอ้ย......”
“ฮะฮะ...อย่างนั้น....อา.....ร้องออกมาเลย ร้องดังๆ” เสียงครางกระเส่านั้นทำให้เขาถึงจุดสุดยอดที่วิเศษสุด ร่างแกร่งกระแทกกระทั้นรุนแรงจนใต้ร่างถึงกับหมดสติไป แต่ไม่นานเขาก็ถูกปลุกขึ้นมาเพราะสองพี่น้องไม่ยอมปล่อยให้เขาหลับตาได้นานนัก
หย่งคังนั้นสนุกกับชีวิตไปกับหญิงคณิกามากมาย และเขามักทะนุถนอมอิสตรีเสมอแต่ครั้งนี้ทำให้เขาสนุกสะใจกว่าครั้งไหนๆ เพราะเหวินสี่ให้ในสิ่งที่อิสตรีให้มิได้เป็นที่ถูกใจยิ่งนัก ส่วนหย่งฉีนั้นเก็บตัวมากกว่า ครานี้เหมือนกับได้ลอกคราบของตนเองออก ความทารุณในวัยเด็กทำให้เขาซ่อนอารมณ์ร้ายไว้ลึก พอได้ปลดปล่อยออกมามันจึงแสดงออกมามากกว่าหย่งคังเสียอีก ฝาแฝดผลัดกันเสพสมร่างเล็กอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยจนความมืดมาเยือน ฤทธิ์เหล้า ฤทธิ์กามารมณ์ส่างสา ความสงบจึงเกิดขึ้น ทั้งคู่หลับใหลด้วยความอิ่มเอมกาย อิ่มเอมใจที่สุด
************
ม้าเร็วห้อตะบึงเร็วราวกับพายุวิ่งฝ่าเข้ามาในเมืองอันเงียบสงบเป็นที่ตื่นตกใจของชาวบ้านมาก หากคนขี่ม้าร้อนใจยิ่งกว่า เขาชักม้าเข้าในบ้านสกุลหลี่กระโจนลงมาอย่างรวดเร็วเข้ามาในห้องโถงที่ทุกคนเฝ้ารออยู่
“ท่านพ่อ ท่านแม่...พี่ใหญ่ พี่รอง อาสี่หายตัวไปหรือ” เหวินฉายไปเล่อเจียงไม่นานเท่าไรก็ได้จดหมายด่วนตามตัวให้รีบกลับ เขาไม่รู้รายละเอียดนักนอกจากว่าน้องชายหายตัวไป
“เพิ่งมีจดหมายมาเมื่อคืนวานเอง” เหวินหลงให้ดูห่อผ้าที่มีเสื้อผ้าที่ฉีดขาด และรอยเลือดที่มารดาเห็นก็กลั้นสะอื้นไม่อยู่ รอยเลือดเขียนคำไว้อยู่
“สองแสนตำลึงหรือ” เหวินฉายอ้าปากค้าง
“เงินจำนวนมากขนาดนี้ ต่อให้รวบรวมทรัพย์สินทั้งบ้านเราก็ไม่ถึงอยู่ดี” เหวินจุ้นกล่าว
“มี....ยังมีโฉนดบ้านหลังนี้และที่นาที่บ้านนอกอีก พ่อจะเอาไปหาท่านอ๋องจ้าว”
“เดี๋ยวก่อน ท่านพ่อ” ทุกคนร้องห้ามเอาไว้
“ท่านใจเย็นก่อน”
“เรื่องนี้เราต้องไตร่ตรองให้ดี บางทีอาจมีเงื่อนงำอยู่ก็ได้”
“เงื่อนงำอะไรก็ช่าง ข้าจะไปช่วยอาสี่กลับมาให้ได้ก่อน” หลี่ต้าโหย่วลุกขึ้น ด้วยอารมณ์ฉุนเฉียว หากด้วยความเครียดและการอดนอนทำให้หน้ามืดขึ้นมาวูบ ทุกคนตกใจถลาเข้ามาประคองกันวุ่นวาย
“ท่านพ่อ!!!”
“น้ำชาๆๆๆ เอาน้ำชามาเร็วๆ” หลี่ฮูหยินร้องลั่นด้วยความตกใจ ลูกๆกุรีกุจอยกน้ำชาอุ่นๆมาให้บิดาจิบ ถึงมีสีหน้าดีขึ้น
“นายท่าน...” พ่อบ้านเกาเข้ามาเตือนสติ “ท่านใจเย็นลงหน่อยเถอะขอรับ ที่คุณชายใหญ่พูดมาก็มีเหตุผล เรื่องนี้มีเงื่อนงำจริงๆ”
“เงื่อนงำอะไร?”
“เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดของคุณชายสี่ เขียนแค่ว่า สองแสนตำลึง อีก 3 วันจะมารับ เพียงเท่านี้ จำนวนเงินนี้แม้แต่ท่านอ๋องจ้าวซึ่งเป็นพระญาติฮ่องเต้ยังมีทรัพย์สินไม่ถึง นับประสาอะไรกับสกุลหลี่ที่รวบรวมเงินได้เต็มที่ก็ไม่เกิน แสนสามหมื่นตำลึง ข้าคิดว่านี่เป็นคำขู่ที่เลื่อนลอยเพื่อจุดประสงค์บ้างอย่างมากกว่า”
“จุดประสงค์อะไรกัน??”
“ลองคิดดูสิว่า ใครจะประโยชน์หากบ้านเราเกิดเรื่องวุ่นวาย”
“เถ้าแก่จางน่ะสิ” เหวินหลงกล่าวออกมา
“อาหลง อย่าพูดเหลวไหล เจ้ารู้ได้ไงว่าเป็นเขา”
“ลองคิดดูสิท่านพ่อ หากคนลักพาอาสี่ไปเป็นโจรชั่ว หรือชาวบ้านธรรมดา มีหรือที่จะเรียกร้องเงินเกินกำลังของพวกเรา หมื่นตำลึงก็ถือว่ามากแล้ว ยิ่งเป็นแสนแล้วด้วยถ้าต้องขนย้ายก็จะเป็นที่สะดุดตาของผู้คน นั้นมิเท่ากับทำให้เป็นที่โจษจันไปทั่วเมืองหรือ ข้าคิดว่าคนที่ทำการครั้งนี้มีจุดประสงค์อื่นที่มิใช่เงิน หากเราเลือกที่จะช่วยอาสี่ งานเย็บเสื้อหนาวของทางการก็ต้องเลื่อนออกไป และยิ่งส่งของไม่ทันตามกำหนด สกุลหลี่ก็จะมีโทษ เมื่อถึงตอนนั้นใครกันที่จะได้ประโยชน์ที่สุด”
“จางหย่งตี๋.....เจ้าคนโฉดชั่ว” หลี่ต้าโหยวทุบโต๊ะด้วยความเดือดดาล
“ตอนนี้พวกเราได้แต่คาดเดาเท่านั้น แต่ไม่มีหลักฐาน ดังนั้นพ่อบ้านเกา...ท่านลองไปสืบการเงินของสกุลจางดูสิว่าเขาจ้างกลุ่มโจรทำการชั่วหรือไม่ หากมีต้องมีการเคลื่อนไหวของเงินแน่ ส่วนข้า อาจุ้นและอาฉาย จะผลัดเปลี่ยนกันดูการเคลื่อนไหวที่บ้านจางเริ่มตั้งแต่คืนนี้เลย ท่านพ่อ...ท่านแม่ พวกท่านรวบรวมเงินไว้เผื่ออาจจะต้องใช้ แต่ต้องเงียบเอาไว้อย่าแพ่งพายให้คนนอกรับรู้เด็ดขาด” เหวินหลงกล่าว
“ได้” หลี่ต้าโหยวเพิ่งได้เห็นความสุขุมรอบคอบของบุตรชายคนโต ทำให้คลายความกังวลไปกว่าครึ่ง เขานึกดีใจที่เหวินหลงเป็นที่พึ่งได้ ในยามนี้เขาหวังแต่ว่าจะได้เบาะแสของอาสี่โดยเร็ว
**********
(ติดตามตอนต่อไปจ้า)
หัวข้อ: เรื่องสั้นตอนที่5 ย้อนอดีตกับเหวินหลง[2] รบกวนย้ายไปห้องจบแล้วให้ด้วยคะ (อ่าน 114946 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก