รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว ตอน อยากพักผ่อน
รักชาติหลับ
หลับทั้งวัน หน้าซีด แต่ผิวขาวผ่อง เห็นนอนไม่ยอมลุกขึ้นเลย ก้มลงไปหอมแก้ม ก็โดนมือของรักชาติปัดออก แถมยังทำเสียงเอ็ดในลำคออีก ยิ่งเห็น ยิ่งขำ ยิ่งขำ ยิ่งตลก ตลกมาก ๆ ชักเริ่มสงสารตัวเอง เพราะคนที่นอนนิ่ง ๆ เหมือนคนไม่มีเรี่ยวมีแรง มันน่าทำให้หมดแรงอีกหลาย ๆ รอบ
ก๋วยนั่งลงที่ข้างเตียง แล้วลากโต๊ะตัวเตี้ย ๆ ออกมา ดินสอไม้แท่งเล็ก ๆ ที่เหลาแล้วก็เหลาอีก จนแทบจะกุด ถูกขีดลงไปที่ใต้ข้อความ พร้อมกับสมุดเล่มเล็ก ๆ ที่ถูกเขียนข้อความยาวเป็นหน้ากระดาษ
อ่านได้ไม่นาน นัยน์ตาเรียวรี ก็พาลแต่จะหันไปมองคนที่นอนหลับ ลอบมองหลายครั้ง แล้วก็ต้องพยายามเรียกสติให้กลับคืนมา ทำเป็นสนใจกับการท่องหนังสือได้เพียงไม่นาน ภาพแก้มขาว ๆ หน้าใส ๆ ของคนที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ข้าง ๆ ก็ดึงความสนใจไปทุกที
อ่านไม่รู้เรื่อง
เหมือนจะรู้เรื่องแล้ว แต่ก็ไม่รู้เรื่องอีกจนได้
ทุกทีไม่เคยเป็นอย่างนี้ ต่อให้มีเสียงดังอึกทึกขนาดไหน หรือมีอะไรที่ต้องทำไปด้วยระหว่างอ่านหนังสือ ก็ไม่เคยคิดจะสนใจเรียกสมาธิกลับมาได้เองทุกครั้ง แต่ครั้งนี้ มันต่างออกไป
ให้ทำยังไงก็ทำไม่ได้
“เฮ่อ” หน้ากระดาษถูกปิดลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจยาวเหยียดของคนที่กำลังใช้ความพยายามในการเรียกสติของตัวเองให้กลับมา ดวงตาที่ปิดลง และปรือตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะขึ้นไปนั่งอยู่บนเตียง และใช้ปลายนิ้วเกลี่ยไล้ไปตามแนวกระดูกสันหลังของคนที่ยังไม่ยอมตื่น
รอยแดงช้ำ ที่ซอกคอ และแผ่นหลังเนียนขาว ยังไม่จาง แต่กลับอยากจะฝังร่องรอยของตัวเองเข้าไปอีก
อยากย้ำรอยของตัวเองเอาไว้ ไม่อยากให้จางหายไปจากร่างแสนหวานนี้เลย
“รักชาติ....ขอเถอะนะ....เฮียเลวเอง....เฮียกลัวไปสอบไม่ได้ถ้าไม่ได้แตะตัวรักชาติเลย...ขอโทษนะ”
น้ำเสียงแผ่ว ๆ ก้มลงกระซิบบอกคนที่หลับสนิท ฝ่ามืออุ่นร้อนรุ่มค่อย ๆ ดึงผ้าห่มที่คลุมร่างที่นอนนิ่งเงียบ
ลงไปจนสุดปลายเท้า ก่อนจะประทับริมฝีปากลงที่กลางแผ่นหลังเนียนขาวที่ยังมีร่องรอยแดงช้ำอยู่
ฝ่ามือร้อนรุ่มเคล้นคลึงหยอกล้อที่สะโพกมนแน่น และลากปลายไล้ปลายลิ้นขึ้นขบเม้มที่ต้นคอของรักชาติ
เพียงเท่านั้น คนที่หลับสนิทก็เริ่มรู้สึกตัว
อะไร
ทำอะไรวะ
เฮียทำอะไรวะ
เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย ทำอะไร
กลางวันแสก ๆ แบบนี้อ่ะนะ ไม่เอานะโว้ย
รักชาติปรือตาตื่นขึ้น และทำตาโตเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสร้อนรุ่มและรับรู้ได้ถึงความต้องการของคนที่แตะปลายจมูกลงที่ลาดไหล่ของตัวเอง อยากจะลุกขึ้นนั่ง แล้วตะโกนโวยวาย แต่ทำได้แค่นอนนิ่ง ๆ ปลายเล็บจิกเข้าที่ผ้าปูที่นอน
และทำได้แค่เพียงนอนนิ่งเงียบ ไม่กล้าขยับร่างกาย
อารมณ์ค่อย ๆ ครุกรุ่นขึ้น ทั้งที่ร่างกายไม่มีเรี่ยวแรง
“รักชาติ...เฮียไม่ไหวแล้ว....ขอเถอะนะ”
ร่างกายถูกพลิกให้หันไปพบหน้ากับคนที่แตะสัมผัส
นัยน์ตาเรียวรีบ่งบอกความต้องการของตัวเองออกมาทั้งหมด
ความต้องการที่อยากจะครอบครองเอาไว้และเป็นหนึ่งเดียวกัน
รักชาติจำใจต้องตื่นเต็มตาก็คราวนี้ ใบหน้าที่ยังซีดขาวค่อยมีสีเรื่อ ดวงตาคมที่หรี่ปรือ เพราะความเหนื่อยอ่อน
หลบสายตาไปอีกทาง
ทั้งที่ฝ่ามือยกขึ้นเพื่อยันแผ่นอกกว้างของอีกฝ่ายเอาไว้ แต่ใจยังไม่หยุดคิด
ผมจะตายแล้วนะเฮีย
เมื่อคืนผมก็แทบไม่ได้นอน
ตอนเช้าผมก็ได้นอนนิดเดียว
ผมไม่ใช่เฮียนะโว้ย ที่แรงดีไม่มีตกตลอดทั้งคืนอ่ะ แถมตอนนี้เฮียยังคิดจะทำอะไรผมอีกวะ
“เข้าใจแล้ว.......ยังเจ็บอยู่นี่นะ.....เฮียที่มันอะไรกับลื้อนักหนาวะเนี่ย...แย่จริง ๆ เลย”
ก๋วยหัวเราะเสียงเบา อย่างนึกเขิน เป็นไปได้ขนาดนี้เลยนะ ไม่อยากเชื่อตัวเองเลยจริง ๆ
คิดได้เท่านั้น ก็เอื้อมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างให้กับคนที่ไม่ยอมสบตาด้วย
เป็นบ้า
เห็นรักชาติแล้วแทบคลั่ง
ทั้งที่รู้ว่าร่างกายของรักชาติแทบจะรองรับไม่ไหวแล้วแต่ก็ยังคิดอยากจะทำ ทำไมถึงได้กลายเป็นคนแบบนี้ไปได้
ก็เพราะว่าเป็นรักชาติยังไงล่ะ ถึงอดทนไม่ได้ขึ้นมา
“แล้วจะปล่อยผมค้างเติ่งอย่างนี้เหรอวะเฮีย”
น้ำเสียงแผ่ว ๆ ที่พูดออกมาแทบไม่เป็นเสียง ดวงตาคม ๆ ที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นสบตา แต่กลับพูดบางสิ่งบางอย่างออกมา และทำให้คนที่ลงไปนั่งสงบสติอยู่ข้างเตียง ต้องหันหน้ากลับไปมอง
ถึงเสียงจะเบา แต่ได้ยินชัดเจน
เด็กโง่นี่ จะยั่วอารมณ์ไปถึงไหนกัน จะให้หมดแรงไปด้วยกันเลยใช่มั้ย ถ้าอยากจะยั่วกันนัก ก็ได้
เสื้อยืดผืนบางถูกสลัดออกจากร่าง พร้อมกับที่คนที่นั่งอยู่ข้างเตียง ขึ้นไปอยู่บนเตียงเรียบร้อย และช้อนแผ่นหลังของรักชาติให้ลุกขึ้นนั่ง และกอดเอาไว้แน่น
“ปากดีนะลื้อ.....เดี๋ยวเจอกันหน่อยซิ...เก่งเหลือเกินนะ”
น้ำเสียงที่เอ่ยบอก แกล้งทำเสียงดุ และเอ็ดอยู่ในที นั่นทำให้รักชาติอมยิ้ม
ปากดีอะไร ผมอ่ะของจริงเลย ขนาดไม่มีแรงผมยังอยากทำ...ใครจะไปเหมือนเฮีย อยากทำแต่ไม่กล้า
“เฮีย กอดอยู่นั่นแหละ....จะทำไม่ทำเนี่ย....รอนานแล้วนะ..เดี๋ยวก็..อื้อ”
ริมฝีปากถูกครอบครอง พร้อมกับที่ฝ่ามือถูกดึงให้แนบอยู่กับส่วนที่แข็งขืนขึ้นของอีกฝ่าย ภายใต้กางเกงผ้า
อยากจะชักมือกลับ แต่ถูกกดมือเอาไว้อยู่อย่างนั้น
“ทำซะ....หรือว่าไม่เป็น...จะได้สอน”
ดูถูกนี่หว่า แค่นี้ทำไมจะทำไม่ได้ อย่ามาดูถูกกันนะโว้ย
รักชาติแตะมือเข้าไปภายใต้กางเกงผ้า สัมผัสกับบางสิ่งที่แข็งขืนขึ้นจนต้องรั้งสิ่งนั้นออกมาจากส่วนที่ครอบคลุมเอาไว้
“อึก อื้อ” มือยังไม่ทันได้ขยับ แต่ร่างกายของตัวเองกำลังถูกปลุกปั่น ฝ่ามือร้อนรุ่ม กอบกุมจุดรวมความรู้สึกของรักชาติและรูดรั้งอย่างรุนแรง
ริมฝีปากถูกครอบครองเอาไว้ พร้อมกับที่ปลายลิ้นยังพัวพันกระหวัดกันแนบแน่น ไม่มีใครยอมใคร ดวงตาคมหรี่ปรือตามอารมณ์ และตั้งอกตั้งใจที่จะสัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายให้รู้สึกไปพร้อมกัน
ริมฝีปากร้อนรุ่มผละออก และประทับลงที่ข้างแก้ม ของรักชาติเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าของคนที่กำลังหอบหายใจหนัก แล้วก็อมยิ้ม
“เคยใช้ตรงนี้มั้ย.....” ปลายนิ้วแตะเบา ๆ ที่ริมฝีปากสีซีด ก่อนจะเอ่ยถาม และได้คำตอบเป็นการส่ายหน้า
คิดตามคำพูดของก๋วยแล้ว รักชาติก็เลยต้องหันหน้าหนี ไม่กล้ามองคนถาม แปลว่าอะไรนะ แบบนี้แปลว่าอะไร
เฮียถามอะไรวะ ไม่อยากตอบเว้ยยยยยยยยยยยย
รู้หรอกว่าจะให้ทำอะไร ถ้าไม่ทำพร้อมกันก็ไม่มีทางทำหรอก อย่าฝันไปหน่อยเลย
“เฮียก็ไม่เคยใช้.....กำลังคิดว่าจะลองกับรักชาติ...แล้วรักชาติไม่คิดจะลองกับเฮียเหรอ”
เออ คิด แต่ไม่กล้าทำ จะทำมั้ยล่ะ จะได้ทำ บ้า....พูดมาได้ไง ไม่ทำจริงหรอกใช่มั้ยล่ะ
ยังไม่กล้าถึงขนาดนั้นนี่หว่า...จะได้ทำได้....เฮียพูดอะไร ก็ไอ้ที่ทำอยู่นี่ ก็อายจะตายห่าแล้ว
คราวนี้เลยไม่ต้องผุดต้องเกิดกันล่ะ
รักชาติหน้าซีด กลายเป็นรักชาติหน้าแดง เมื่อถูกกดให้นอนลง กับเตียง เรียวขาถูกแยกออกกว้าง ตามด้วยสัมผัสเปียกชื้นจากริมฝีปากที่ลากไล้จากหน้าท้องลงมาที่แก่นกายแข็งขืนเปียกชุ่ม
“ง่ะ ไม่เอาแล้ว” เรียวขาหุบเข้าหากัน พร้อมกับที่คนที่นอนหอบหายใจหนัก รีบเบี่ยงกายหนีไปอีกทาง ไม่ยอมให้แตะสัมผัสร่างกายอีกเลย
“รักชาติ....นิดเดียว...น่ะ..นิดเดียวจริง ๆ”
เพราะหันหน้าหนี จึงได้ถูกรั้งให้หันหน้ากลับมา อายจนไม่รู้ว่าอายไปถึงไหน
สว่างโร่ขนาดนี้ ยังจะทำอีกหรือไงเนี่ย
“ไม่เอาหรอก...ไม่เอาเด็ดขาด...อย่าทำเลยนะ...นะ”
อายจนอยากร้องไห้ ถึงจะอยากลอง แต่มันก็ไม่กล้า ไม่รู้ว่าทำไม
“..ลองนิดเดียว...” นิดเดียวเหรอ นิดเดียวจริงเหรอ นิดเดียวแน่นะ นิดเดียวชัวร์นะ
“ม่ายอาวววววววววววววว ไม่เอาแล้ว...ไม่ทำไม่ให้ทำไม่อาววววววววววววว”
TBC.
หัวข้อ: รักเกิดที่ร้านก๋วยเตี๋ยว โดย aoikyosuke ตอน ถอยหนึ่งก้าว (18/12/2553) (อ่าน 342070 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก