รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน(เขมXคริส)เรื่องร้ายๆผ่านไปเรื่องดีดีก็เข้ามา P.18
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: รักนี้เกิดขึ้นในรั้วโรงเรียน(เขมXคริส)เรื่องร้ายๆผ่านไปเรื่องดีดีก็เข้ามา P.18  (อ่าน 81994 ครั้ง)

ออฟไลน์ Wut_Sv

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 902
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
เพิ่งอ่าตอนล่าสุด 5555 :laugh: :laugh: :laugh:

ครูเขม แกจะเป็นครูที่ประเสริฐไปมั้ยเนี่ย :hao5: :hao5: :hao5:

ครูแต่ละคนก็มีน้ำใจเกินไปมั้ยที่จะมาช่วยติวเด็กคนเดียวอ่ะ ครูลินดา กะครูถาวรนี่ยังพอเข้าใจนะ แต่ครูโจ้มาช่วยด้วยนี้มันแปลกๆอ่ะ :hao3: :hao3: :hao3:

นิสัยแย่ๆ ขอแก้มนี่น่าจะมาจากแม่ล้วนๆ เลยนะเนี่ย "เรียนทำไมเยอะแยะ อีกหน่อยก็มีผัว"  o22 o22 o22


ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4991
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
ครูเขมเป็นครูอาชีพไม่ใช่อาชีพครู ดีจริงๆ o13 o13

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ fahsida

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 362
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
เขมเป็นครูที่ดีมาอ่ะ ถ้ามีครูแบบนี้เยอะๆ ก็คงดี

ออฟไลน์ Alice111

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
พิเศษ วาเลนไทน์ ของ โจ้ VS อาร์ท

   วันนี้เป็นวันวาเลนไทม์ ผมอยากมีเซอไพรส์ให้กับอาร์ทบ้างแต่คิดให้ตายก็คิดไม่ออกจนผมไปอ่านนิยายวายเรื่องหนึ่ง ผมก็เห็นไอเดียพระเอกพยายามทำเค้กเซอไพรส์ให้กับนายเองทั้งที่ตัวเองทำไม่เป็นผมเองก็เช่นกันไม่เคยทำกินแทบจะไม่เคยกินเลยด้วยซ้ำไม่ค่อยชอบกินเค้กเท่าไหร่แล้วอย่างนี้โจ้จะรอดไหม

   "อาร์ท ...กลับบ้านก่อนนะ"

   "ไม่รอไปพร้อมกันละ"

   "อาร์ท..เย็นนี้โจ้ก็มาแล้วไม่ต้องไปที่บ้านหรอกอยู่กับแม่ปิ่นบ้าง" ผมพูดอาร์ทยืนขมวดคิ้วมองผมทำท่าสงสัย

   "มีอะไร" น้ำเสียงเปลี่ยนเป็นโหมดโหดทันที ทำตาขวางใส่ผมด้วย โหมดหึงนี้เอาเรื่องเหมือนกันนะ

   "ไม่มีอะไรแค่ไม่อยากแย้งความรักคนในครอบครัวนะอยู่กับแม่ปิ่นบ้าง"

   "ต้องมีอะไรแน่ๆ" อาร์ทยังอีก

   "ก็บอกไม่มีไง" ผมพูด ตาก็เหลือบมองไปเห็นนาฬิกาบอกเวลา ..แย่แล้วแม่จี้ดรอแน่ๆเลยนัดให้เพื่อนของแม่ช่วยสอนทำเค้กให้หน่อยอยากทำให้ในวันวาเลนไทม์

   "ไม่เอาอะไปด้วยซ้อนใครไว้ที่บ้านแน่ๆเลย"

   "จะซ้อนใครไว้จะบ้าเหรอ..ถ้าซ้อนพ่อกับแม่ก็รู้อะดิ"

   "ถ้าอย่างนั้นก็ไปซ้อนที่อื่นอะดิ" ไอ้อาร์ทตัวพ่อ ตัวพ่อทุกอย่างงี่เง่าก็ตัวพ่อ

   "ไม่มีที่ไหนทั้งนั้นแหละอาร์ท" ผมพูดทำตาแข็งเข้าไว้ต้องไม่เลิกลักเดี๋ยวมันจับได้

   "ทำไมไม่ให้ไปบ้านละวันนี้ทั้งที่เราคุยกันแล้วว่าจะไปทุกวันเสาร์อาทิตย์ไง" โหมดหน้าโหดมาทันทีเลยอาร์ท ผมก็ยืนแนบติดกำแพงห้องทันทีเอาไงดีวะ

   "คือวันนี้มีนัดไปบ้านเพื่อนแม่นะ"

   "ว่าไง!" นั้นเสียงดังอีก

   "แม่ชวนไปเป็นเพื่อน" ผมพูดจริงเพราะว่าผมจะไปเรียนทำขนมเค้กแบบฉบับเร่งด้วนที่บ้านเพื่อนของแม่เขาเป็นครูสอนทำขนมเค้กเขาเปิดโรงเรียนสอนทำพวกเบเกอรี่ด้วย

   "เห็นเหมือนแอบคุยแชทกับใครตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ"

   "และท่าทีมีลับลมคมนัยตั้งแต่เมื่อวานจู่ๆก็หายออกไปปล่อยให้กูซ้อมกับไอ้โป้ง ปันปันและไอ้คริส แต่มึงหาย" นั้นไง กูมาเลยเต็มๆ แปลว่าโกรธและนี่มันจะอัดผมติดจนแทรกเขาไปฝั่งตัวในกำแพงห้องมันเลยหรือไง

   "ไม่มีอะไรอาร์ท"

   "โจ้ต้องรีบไปแล้วแม่รอ" ผมบอกอาร์ท

   "ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูห้องนอนอาร์ทโดยไอซ์

   "พี่อาร์ทพ่อบอกว่าให้สอนทำการบ้านหน่อย"

   "พรุ่งนี้ได้ไหมพี่จะไป.."

   "ไม่ได้พ่อบอกให้สอนทำการบ้านให้วันนี้เพราะว่าเย็นนี้พวกเราจะไปเที่ยวกันไปดูพ่อกับแม่จู๋จี๋กันคืนนี้เป็นวันวาเลนไทม์นะ" ไอซ์พูด

   "ก็ได้" อาร์ทพูดและเดินออก ผมถอนหายใจอย่างแรงดีนะที่ไอซ์มันมช่วยเอาไว้ทันผมนะขอให้แม่ปิ่นช่วยให้ไอ้อาร์ทมันอยู่บ้านวันนี้ก่อน ไม่อย่างนั้นผมจะทำได้ยังไงละเค้กวันวาเลนไทม์นะ  ผมหันไปยิ้มให้ไอซ์และรีบหยิบกระเป๋าเป้และรีบเดินลงจากบ้านทันทีโดนที่อาร์ทนะแยกไปห้องของไอซ์เพื่อไปสอนการบ้าน

   "โจ้..เป็นไงลูก"

   "เกือบไปแล้วแม่ปิ่นอาร์ทมันงอนโจ้ด้วย"

   "ตายแล้วลูกคนนี้..และเดี๋ยวคงหายงอนนะลูก"

   "ครับผมรีบไปก่อนนะครับแม่ปิ่น...แม่จี้ดรออยู่ผมอยู่ครับ"

   "ขับรถดีดีนะโจ้ระวังละลูก"

   "ครับแม่ปิ่น" ผมรีบออกมสตาร์ทรถทันทีผมรีบขับรับแม่จี้ดก่อนเพราะว่าเลยเวลานดัมาครึ้งชั่วโมงได้แล้วนะ ผมตั้งใจจะทำเค้กช๊อกหน้านิ่มรูปหัวใจวันก่อนทีหายไปก็ไปซื้ออุปกรณ์ทำเค้กนี้แหละ ผมขับรถมาถึงบ้านแม่ก็รีบเดินออกมาทันที

   "ทำไมมาช้าจังละโจ้"

   "โธ่แม่ก็ไอ้ลูกเขยแม่นะซิมันหาว่าโจ้มีพิรุจซ้อนผู้ชายอื่นไว้นะซิ"

   "คิก คิก คิก อาร์ทหึงนะซิ นั้นแปลกว่าเขารักเรามาก" แม่จี้ดหันมาพูด ผมนี้ใจไม่ดีเลยกลัวมันงอนยาวอะจากวาเลนไทม์วันของความรักจะกลายเป็นวันแตกหักไปซะก่อนนะซิ ผมขับรถไปยังบ้านทีเป็นเพื่อนของแม่เขาเป็นครูสอนทำขนมเค้กด้วย ผมบีบแตรบ้านสักพักก็มีเด็กผู้หญิงวิ่งออกมาตัวเล็กๆผิวขาวๆ ผมว่าหน้าตาคุ้นนะเหมือนน้องกี้ ดัมเมเยอร์ประจำโรงเรียนของผม

   "สวัสดีคะน้าจี้ดแม่รออยู่ด้านในห้องครัวแล้วค่ะ" น้องกี้

   "สวัดดีค่ะพี่โจ้แม้กี้ก็นึกว่าหนุ่มที่ไหนมาเรียนทำขนมเค้ก"

   "ครับสวัดดีครับกี้"

   "อ้อลืมไปเรียนโรงเรียนเดียวกันนิใช่มั้ยลูก" แม่ผมถามผมพยักหน้าว่าใช่ ผมก็รีบเดินตามแม่เข้าบ้านไปทันที กี้ใครก็รู้ว่าสาวสวย สวยและไฟแรงเวอร์ คือว่าเธอชอบจีบผู้ชายมากกว่าให้ผู้ชายจีบเธอแต่ผมยังคงคิดว่าผู้ชายนะควรจะจีบผู้หญิงก่อนนะครับ

   "สวัสดีครับ"ผมยกมือไหว้ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับแม่ของผมเธอดูเธอเป็นคนเรียบร้อยผิดกับกี้เธอเป็นผู้หญิงมั่นใจในตัวเองสูงเธอเคยเขียนจดหมายมาจีบผมตั้งแต่เธอเข้ามาเรียนม.1แล้วแต่ผมไม่สนใจผมบอกผมมีแฟนแล้วก็ตอนนั้นมีแฟนแล้วจริงๆนิ 

   "เอาละเรามาเริ่มกันเลยนะน้าเตรียมอุปกรณ์ไว้หมดแล้วเดี๋ยวเรามารู้จักกันเลยนะว่าอะไรเป็นอะไร นี้จะทำให้แฟนเหรอจ๊า"

   "พี่โจ้มีแฟนแล้วเหรอคะ กี้ไม่หยักกะรู้" เธอพูดพร้อมสายตาที่จับจ้องมองมาที่ผม

   "มีแล้วจ๊าหนูกี้" แม่ผมรีบตอบให้ทันควันเพราะว่าสายตาเธอกำลังชอนไชผมแม้จะไม่แสดงอาการมากมายแต่ก็ทำให้ผมขนลุกซู่ขึ้นมาทันทีด้วยความกลัวผมหันไปมองหน้าแม่ (แม่ลูกกลัว!!) ทำปากสั่นๆด้วย

   "มาเรามาเริ่มทำกันดีกว่าโจ้..นั้นผ้ากันเปื้อนนะและ นี้ก็คือแป้งเค้ก แป้งอเนกประสงค์  ผงฟู  เบคกิ้งโซดา บร้าๆ " ผมก็ยืนฟังและก็ตักตวงตามที่เพื่อนของแม่บอกทุกประการโดยมีสายตาน้องกี้ยืนเอามือเท้าคางมองผม ผมก็มือไม้สั่นไม่ได้เขินกลัวครับ

   "กี้ไปทำอย่างอื่นก่อนซิลูกแม่จะสอนพี่เขาทำเค้กเรานิมากวนสมาธิพี่เขาอยู่ได้" เพื่อนของแม่ทำนำเสียงดุใส่กี้

   "ก็พี่เขาหล่อนี้ค่ะ..พี่โจ้นะหล่ออันดับต้นๆของโรงเรียนเลยนะ..แต่ว่ามีแฟนแล้วอยากรู้จังว่าใครคือแฟนพี่โจ้..กี้อยากรู้ว่าสวยกว่ากี้ไหม" น้องกี้พูด ผมยอมรับเธอสวยเลือกได้ ผิวขาวเหมือนหยวกกล้วยหุ่นก็ดีแต่ไม่ใช่สเปกผมเลยสักนิด ผมก็ตั้งหน้าตั้งตาทำเค้กต่อไประหว่างที่เรียนรู้แม่จี้ดก็คอยบันทึกวิดีโอให้ด้วย ผมยืนรอเค้กที่อยู่ในเตาอบด้วยจิตใจจดจ่อ ตื่นเต้นแถมตอนนี้แป้งนี้คุ้งไปหมดไม่รู้ว่านี้สงครามแป้งหรือว่าอะไรขาวโผนไปทั้งโต๊ะเลยผม อายเพื่อนแม่จริงๆเลยผม

   "พี่โจ้..ทำให้พี่อาร์ทเหรอคะ" เสียงถามผมจากด้านหลัง

   "กี้รู้นะว่าพี่กับพี่อาร์ทนะแอบทำอะไรกันทำไมผู้ชายหน้าตาถึงได้ไปเป็นเกย์กันหมดนะ" น้องกี้ถามผม

   "แต่เมื่อก่อนพี่ก็มีแฟนเป็นผู้หญิงไม่ใช่เหรอคะ"

   "พี่ไม่ตอบคำถามกี้เลยละคะ"

   "พี่ไม่จำเป็นต้องตอบมั้งครับกี้"

   "กี้นะชอบพี่โจ้นะ...ชอบมองพี่โจ้ตอนที่ลงสนามบาสมากเลยนะรู้ไหมคะ"

   "ผู้หญิงสวยๆอย่างกี้นะไม่ได้จะมีใครให้กี่ชอบง่ายๆนะ" กี้พูดและมือไม้ก็ไต่มาที่แขนผม จนผมต้องจับมือกี้ให้หยุดจังหวะที่แม่ผมเดินมากับแม่ของกี้พอดีเลย

   "หมับ" แม่ผมรีบจับมือกี้
   
   "อย่าทำแบบนี้นะคะหนูกี้ เป็นสาวเป็นนางมันไม่งามรู้ไหมคะ..หนูกี้ " แม่รีบเข้ามาจับมือเธอไว้ก่อนจะไต่ไปถึงไหนไหนของผม ผมนี้แสนจะดีใจจริงๆ ผมรีบยืนแอบหลังแม่จี้ด (แม่จ๊าช่วยลูกด้วย) ส่วนสายตาแม่ของกี้ก็แอบมองเธอด้วยความไม่พอใจ ผมยืนคิดในใจว่าทำไมแม่ลูกถึงได้ต่างกันขนาดนี้นะ

   "กี้ไปนั่งดูหนังไป..พ่อเธออยู่บ้านนะกี้" แม่ของเธอออกคำสั่ง

   "หรือว่าอยากให้พ่อเธอรู้นิสัยจริงๆของเธอละ...กี้"เพื่อนของแม่พูดแต่แม่ผมแตะแขนห้ามไว้ซะก่อน กี้มองผู้หญิงที่เรียกได้ว่าแม่ตาเขม้งเลย

   "ไปซิกี้" แม่ของกี้บอกให้ลูกสาวเขาเดินไปทำอย่างอื่นที่ไม่ใช่มายืนมองผมเหมือนทำท่าจะกินผมเป็นขนมหวานแบบนี้ น้องเขามองจ้องผมซะผู้ชายอย่างผมนี้กลัวจนขนแขนลุกชันขึ้นมาทันที  ผมเงยหน้าขึ้นมายิ้มๆให้แม่ของเธอ เขาก็ยิ้มแหยๆตอบผมกลับมาเช่นกัน พร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อยให้กัยน้องกี้แน่ๆ

   "ค่ะ" เสียงสะบัดตอบของเธอพร้อมกับเดินสะบัดสะบิ้งออกไปทันทีเช่นกัน สายตาแม่จี้ดและเพื่อนของแม่มองตามไปด้วยความเอื่อมระอา

   "นี้ถ้าไม่ติดว่าเป็นลูกสามีฉันนะแม่จี้ดฉันคงไม่ทนหรอก" ผมเข้าใจแล้วไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ นี้เอง

   "เอานะยังเด็กนัก..แต่ลูกชายฉันนี้มีเจ้าของแล้ว" แม่กระซิบกับเพื่อนของแม่ เขาก็มองผมยิ้ม

   "ดูท่าจะรักแฟนมากนะดูซินั้นนะบรรจงแต่งหน้าเค้กออกมาซะหวานได้ขนาดนั้นะเธอ" เพื่อนของแม่ชมผมกับแม่จี้ดด้วย

   "หน้าตาดีไปนะคะคุณลูก" แม่แซวผมอีกนะ ผมอยากบอกว่าไม่ได้อยากได้นางเลยจริงๆ

   "แต่ลูกเขยหน้าตาดีกว่า..ได้ลูกเขยหล่อแม่ปลื้ม!!"

   "ตกลงนี้ลูกเธอไปเป็นลูกสะใภ้เขารึ..คิก คิก คิก " เพื่อนของแม่ผมหัวเราะกับแม่ผมสองคน แม่นี้ช่างภูมิใจในตัวผมน่าดูนะแม่นะ
--------------------------------------------------------------------------------------------------
ARTY   ผมนั่งสอนการบ้านไอซ์ใจก็คิดนะมันมีอะไรที่แอบผมอยู่แน่ๆเลย  ผมนั่งมองไอซ์กำลังทำการบ้านคณิตศาสตร์อยู่ มือก็กดดูแอพลิเคชั่นที่ใช้คุยกันแต่ทว่าโจ้ไม่ตอบผมเลยน่าไหมเนี๊ยะไปอยู่ไหน

   "ไอซ์"

   "ไปหยิบโทรศัพท์ให้พี่หน่อยดิไอซ์"  ผมบอกไอซ์ ไอซ์มันมองหน้าผมก่อนจะวิ่งไปหยิบโทรศัพท์บ้านมาให้ผม ผมก็กดโทรศัพท์บ้านไปที่เบอร์บ้านโจ้ทันที

   "ฮัลโล" เสียงพ่อธร

   "พ่อธรครับนี้อาร์ทนะครับ"

   "ว่าไงไอ้ลูกเขย"

   "ขอสายโจ้ครับ"

   "อ้าวแล้วโจ้ไม่ได้อยู่บ้านเราเหรอ"

   "โจ้กลับไปบ้านตั้งแต่เช้าแล้วครับพ่อ"

   "ไม่นะไม่อยู่นิ"

   "โจ้บอกไปหาแม่จี้ดนะครับ"

   "แม่จี้ดเขาไปบ้านเพื่อนแต่พ่อไม่เห็นโจ้นะ"

   "เหรอครับขอบคุณครับพ่อ"

   "หรือว่าไปด้วยกันพ่ออาจจะไม่เห็นเพราะว่าพ่อทำสวนอยู่หลังบ้านนะลูก"

   "ให้พ่อโทรตามให้ไหมพ่อลูกเขย" อากำธรพูด

   "ไม่เป็นไรคับเดี๋ยวผมโทรหาโจ้เองขอบคุณครับพ่อ"

   "ได้ไอ้ลูกเขยของพ่อ..คืนนี้อย่ารังแกลูกพ่อหนักนักละไอ้ลูกเขย..ถนอมลูกพ่อหน่อยนะลูกอาร์ท" พ่อธรพูด

   " O _? " ผมก็รีบกดวางสายและกดหาโจ้ แต่ก็ไม่ยอมรับสายเลยไปไหนของเขานะ ไอซ์ก็มองหน้าผม

   "อาร์ท.."แม่ปิ่นเรียกผม

   "อาร์ทออกไปซื้อของให้แม่หน่อยซิและเย็นนี้จะมีเซอไพรส์อะไรให้ลูกสะใภ้แม่หรือเปล่า" แม่ปิ่นถามผม

   "ถ้ามีก็ตามสบายนะลูกแม่กับพ่อและไอซ์ไม่อยู่ขัดขวาง" แม่ปิ่นพูดแสดงว่าจริงอย่างที่ไอซ์มันพูดว่าแม่กับพ่อจะไปสวีทกันที่อื่น

   "คิดว่าคงมีมั้งแม่" ผมตอบไปด้วยน้ำเสียงนอยด์ๆ ก่อนจะเดินไปหยิบกระดาษที่แม่เขียนรายละเอียดไว้ ผมเดินไปหยิบวีโก้สีดำของพ่อขับออกไปที่ตลาด ระหว่างทางก็พยายามโทรหาโจ้แต่ก็ไม่รับสายอยู่ดี ผมแวะซื้อตามที่แม่สั่งเป็นพวกอาหารที่แม่จะเอาไปทำทานกัน พ่อกับแม่ผมบ้านพักตากอากาศและมีไร่องุ่นเพื่อทำไวน์ นี้คงไปพักกันที่นั้นซินะ ผมขับไปเรื่อยจนถึงร้านขายของในซุปเปอร์แห่งหนึ่ง

   "พี่อาร์ท" ผมหันมาเจอน้องกี้

   "ว่าไงครับน้องกี้มาซื้อของเหรอ"

   "ค่ะมาซื้อของ...พอดีว่ามีหนุ่มมาทำเค้กที่บ้านของกี้นะคะ"

   "ไม่แปลกใจหรอกครับ น้องกี้สวยจะตายไป"

   "เอ๊ะถ้าพี่รู้ว่าใครอาจจะแปลกใจก็ได้นะ"

   "ผู้ชายอะไรก็ไม่รู้ตามมาทำให้ถึงบ้านเลยอะ..และคืนนี้คงได้...ฉลองวันวาเลนไทม์ด้วยกัน" น้องกี้พูด ผมพยักหน้าไปแบบนั้น

   "แฟนคนใหม่เหรอไม่ซิมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วงั้นซิ" ผมกลั้นใจถามที่จริงเมื่อไหร่ของที่สั่งจะได้หว่าจะได้ไปรำคาญนางเวิ้นเวอร์เยอะ

   "น่าจะใช้เพราะว่าเขาแต่งหน้าเค้กแบบวันวาเลนไทม์เลยคะ...มีช๊อกโกแลตรูปหัวใจเคลือบแดงหวานแหว๋วมากคะพี่อาร์ท"

   "พี่อาร์ทว่ากี้สวยมากไหมคะ"

   "แน่นอนครับดรัมเมเยอร์ไม้หนึ่งของโรงเรียน" (นึกในใจสวยแต่ไร้สมองกูก็ไม่เอามาทำแม่ของลูกหรอกวะเฮ้ย!)

   "สวยคะสวยมาก..สวยไม่บันยะบันยังเลยคะ..สวยไม่เพื่อแผ่ใครเลยคะ" ผมพูดเธอหุบยิ้มทันทีเธอรู้ดีว่าผมประชด

   "กี้ก็คิดว่ากี้สวยคะ.....พี่โจ้นะเขาก็ชมว่ากี้สวยและนี้ก็ไปทำเค้กวาเลนไทม์ให้กี้ด้วยอะ" ผมสะบัดหน้าไปมองน้องกี้

   "อ้าวพี่โจ้ไม่ได้บอกพี่เหรอคะ..นี้กี้ออกมาซื้อของเพิ่มพอดีมันไม่พอนะคะ..พี่โจ้ว่าจะออกมาด้วยแต่กี้กลัวจะไม่ทันได้ฉลองคืนนี้เลยออกมาซื้อเองดีกว่านะคะ" น้องกี้พูดอย่างบอกนะว่าท่าที่ที่มี่พิรุจนี้คือมาทำเค้กให้สาวเหรอ

   "ได้แล้วไอ้หนุ่ม" ของที่ผมสั่งได้พอดีเลยผมก็ไม่ตอบอะไรทั้งนั้นเดินถือกล่องที่อาแป๊ะเจ้าของร้านส่งมาให้ผม  ผมเห็นกี้แสยะยิ้มก่อนจะหันไปรับของที่เธอสั่งบ้าง ก่อนจะเดินออกทิ้งระเบิดสักลูกสองลูกจะดีกว่า

   "อาแป๊ะ..น้องเขาอยากได้อย่าหยุดมโนอะแป๊ะมีไหมน้องเขาถามอยู่" ผมถามอาแป๊ะเจ้าของร้าน กี้สะบัดหน้ามองผมทันที

   "มีแต่อีโนวะมันใช้ตัวเดียวกันไหมวะ" อาแป๊ะพูด

   "อีหนูตกลงจะเอายาอะไรลูก อีโน หรือหยุดมโนลูก"

   "ไม่เอาอะไรทั้งนั้นแหละแป๊ะ!...รีบคิดเงินซิ..จะรีบกลับแฟนรออยู่ " เสียงแสดงถึงอาการไม่พอใจและผมก็รีบเดินออกจากร้านอย่างรวดเร็ว

   ผมเดินมานั่งบนรถไม่ได้ต้องเห็นด้วยตาตัวเองซิถึงจะถูก ผมขับรถตามกี้ทันที เธอขับรถที่บ้านออกมาเด็กยังไม่สิบห้าขับรถเก๋งพ่อแม่มาซื้อของแล้วอะแรงไหมละ ผมขับตามไปช้าๆไม่เร็วมากจนกระทั้งถึงหน้าบ้านของเธอสิ่งที่ผมเห็นคือรถของโจ้ที่ขับไปบ้านผมเพื่อวานจอดอยู่จริงด้วย กี้เอารถเข้าไปจอดในบ้าน ผมยืนมองจากรั่วบ้าน ผมเห็นกี้เดินเข้าไปในบ้านและสักพักโจ้เดินตามออกมาจริงๆด้วยสวมชุดผ้ากันเปื้อนออกมาและมาช่วยกี้ถือของเข้าบ้านด้วย

    "แค่นี้ทำไมไม่บอกความจริงวะ" ผมพูดกับตัวเอง

   "ว้ายพี่โจ้ค่ะ" ผมได้ยินเสียงร้องเธอเดินสะดุดและโจ้ก็เข้ามารับ

   "ขอบคุณะนะคะ"  ผมรีบหันหลังเดินออกกลับบ้านไม่อยู่บ้านแล้วไปกับพ่อแม่ดีกว่าและไอ้ต้นกุหลาบก็เอาทิ้งแม่งเลยไม่ให้แล้ว ผมขับรถกลับอย่างรวดเร็วกลับมาบ้านก็รีบขนของเข้าบ้าน

   "ไอซ์แพ็คกระเป๋าหรือยังลูก" แม่กำลังถามไอซ์อยู่

   "แม้อาร์ทไปด้วยนะแม่เบื่อไม่อยากอยู่บ้าน"

   "อ้าวทำไมไม่อยู่กับโจ้ละพรุ่งนี้วันวาเลนไทม์นะ"

   "ไม่เอาอะแม่อาร์ทไปนะอาร์ทไปแพ๊คกระเป๋าก่อน" ผมพูดก่อนจะเดินขั้นบ้านไปทันที
เสื้อผ้าสองสามชุดเกมส์ไปเล่นด้วยและไม่ส่งข้อความบอกโจ้ด้วย เขาคงอยากอยู่กับสาวสวยดัมเมเยอร์ไม้หนึ่ง ไหนบอกไม่ชอบไหง ก็แต่ก่อนเธอเขียนจดหมายหาโจ้มันและยังคอยตามจีบที่โรงเรียนยิ่งเวลาโจ้ลงสนามนี้นางกรี้ดกราดอยู่ข้างเวทีราวกับว่ากินนกหวีดเป็นอาหารมาและผมก็นั่งกดเกมส์เล่นต่อ

   "ตื้ด!!" เสียงเตือนข้อความทางเอพพลิเคชั่นสีเขียว
   JOJO : อาร์ทกินอะไรเป็นพิเศษไหมแม่จี้ดจะทำไปไห้
   ARTY : ................
   JOJO : อาร์ทยังโกรธอีกเหรอ
   ARTY : .....................
   JOJO : ทำไมต้องโกรธด้วยอะแค่ไปกับแม่
   ARTY : เอาที่สบายใจ
   JOJO : คืออะไร..เดี๋ยวคืนนี้ไปหานะ...รักอาร์ทนะ (รูปหัวใจ)
       ผมกดวางมือถือไปทันทีและเดินลงมาที่ชั่นล่าง ผมเห็นแม่กำลังเอากระเป๋าเสื้อผ้าลงมาวางและผมก็ถือกระเป๋าผมลงมาด้วยผมตัดสินใจไปกับแม่ดีกว่า

      " เป็นอะไรไปอาร์ท"

      "ไม่มีอะไรผมแค่อยากอยู่กับพ่อแม่บ้าง ส่วนโจ้มันก็จะได้อยู่กับน้าจี้ดและอาธรบ้างผมไปด้วยนะแม่นะ" ผมพูดแม่พยักหน้าเบาๆ ก่อนจะหันมามองหน้าพ่อ

   "แล้วนี้เราโทรบอกโจ้หรือเปล่าว่าจะไปด้วยกันนะ"

   "บอกแล้วครับแม่เขาไม่ว่าอะไรนิ"

   "อืม" แม่ปิ่นพยักหน้า ผมเห็นไอซ์วิ่งไปกระซิบกระซาบอะไรกับแม่สองคน เรื่องเมื่อเช้าที่มันเห็นแน่ๆเลย เหมือนผมกับโจ้มีเรื่องผิดใจกัน
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อพิเศษวันวาเลนไทม์ แต่งแบบด่วนกลัวไม่ทันวาเลนไทม์เดย์ ไม่ค่อยชอบหวานแบบหวือหวาเอาแบบแซ่บไปแล้วกันนะคะ ถ้าตอนนี้มีคำผิดบอกด้วยนะ
ไม่ต้องหวงดึกดึกมาต่อให้จบตอนพิเศษจ๊า 

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

รักคนอ่านจัง  :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-02-2016 10:08:53 โดย Alice111 »

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ yowyow

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-7

ออฟไลน์ Wut_Sv

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 902
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
คือไรอ้าาาาา วาเลนไทน์ต้องหวานดิ ไม่อยากหน่วงอ่ะ มาต่อให้จบหน่อยน้าาาาา :serius2: :serius2: :serius2:

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4991
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
รอครึ่งหลัง
ชะนีนี่ยาแก้มโนหรืออีโนก็ไม่มีผลหรอกต้อง :beat: :beat:
happy valentine's day
 :L2: :L2: :L2: :L2: :L2:

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Alice111

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
พิเศษวันวาเลนไทน์ อาร์ทVSโจ้ ครึ้งหลัง มีNC 18+

       JOJO ผมยืนมองเค้กที่ผมทำสำเร็จ คุ้มค่ามากได้เค้กที่ทำเองกับมือตกแต่งเองด้วยแม้จะไม่สวยเหมือนสั่งทำที่ร้านแต่รสชาติใช้ได้ นี้ผมต้องรีบกลับบ้านแม่จะได้ทำอาหารของโปรดอาร์ท

"ขอบใจนะกุ้ง"

"คราวหน้าทำเองได้แล้วละซิ ดูท่าจะรักแฟนมากตั้งใจทำมากแถมครั้งแรกออกมาได้ขนาดนี้ถือว่าเก่งแล้ว"

"กุ้งฉันขอเข้าห้องน้ำหน่อยซิ"

"ได้ซิฉันพาไป" แม่ผมเดินไปห้องน้ำผมก็นั่งมองกล่องเค้กไม่อยากคิดเลยว่าตอนอาร์ทเห็นเค้กจะว่ายังไง

"ตั้งใจทำให้เขาเหลือเกินนะ" น้องกี้เดินมาหาผม

"ก็ทำให้คนที่เรารัก" ผมพูดโดยไม่หันไปมองหน้าเธอสักนิดเพราะว่าผมไม่อยากเสียสมาธิหยิบเค้กตรงหน้าปาใส่หน้าชะนีคนนี้ซะก่อน เสียดายของอุตสานั่งทำตั้งนาน

"แล้วกี้ละไปฉลองที่ไหนเหรอวันวาเลนไทน์นะ"

"หนูเกลียดวันวาเลนไทม์"

"อ้าวทำไละครับ...คนสวยอย่างกี้น่าจะชอบวันวาเลนไทม์นะแต่แปลกไม่มีดอกกุหลาบในบ้านสักดอก..หรือว่าแพ้ดอกไม้ละคะ" ผมหันไปถามเชิงประชดประชัน

"ปกติก่อนวันวาเลนไทน์น่าจะต้องมีคนส่งมาให้บ้างแหละ"

"พี่ไม่ต้องมายิ้มเยาะเย้ยหรอกคะพี่โจ้ ไม่แน่เค้กนี้พี่อาจจะไม่ได้ให้เขาหรอก..หึๆ"
กี้พูดและหัวเราะก่อนจะเดินออกไป ผมไม่เข้าใจความหมาย

"กูไม่ชอบเห็นใครมีความรักในวันวาเลนไทน์" เสียงพูดดังแว้วมาแต่ผมไม่ได้สนใจ แม่จี้ดเดินออกมาพอดีผมก็เดินถือเค้กไปด้วยความระมัดระวังเรียกได้ว่าประคองเลยดีกว่าและแม่ก็เข้าไปนั่งในรถก่อนเพื่อถือประคองเค้กให้ผม ก่อนจะออกผมยกมือไหว้เพื่อนของแม่และรีบขับรถออกไป

"แม่จะไปค้างที่บ้านพักในไร่องุ่นกับน้าปิ่นเหรอครับ"

"ใช่ซิ ..ลูกจะได้สวีทกันยังไงละ..นี้พ่อกับแม่และน้าปิ่นทำเพื่อลูกสองคนเลยนะ" แม่จี้ดพูดแบบนี้ลูกชายแม่เขินเลยนะ ที่แม่สนับสนุนให้ลูกได้เสียตัวคืนนี้

"ว่าแต่หนูกี้อะไรนี้ดูแปลกๆนะ" แม่จี้ดพูด ผมขมวดคิ้วขึ้นมาทันทีนึกถึงคำพูดนาง

"ไม่รู้ซิครับแม่ผมไม่ค่อยสนิทกับน้องเขาหรอกน้องเขาอยู่โรงเรียนเขาแรงเขาชอบจีบผู้ชายมากกว่าให้ผู้ชายตามจีบเขา"

"ตายแล้วมีแบบนี้ด้วยเหรอ...มิหน้าละเพื่อนแม่ถึงได้บอกว่าลูกสาวแฟนเขานะหลังหลังพ่อเขานะร้ายมากตอนแรกแม่ก็เข้าใจว่าน่าจะปัญหาลูกเลี้ยงแม่เลี้ยงอะไรแบบนี้"

"ผมยังแปลกใจทำไมแม่กับลูกต่างกันราวกับฟ้ากับดิน อ้อนี้ลูกติดสามีเขาเหรอครับ"

"ใช่แล้วแหละ.และนี้ดีนะที่แม่เข้ามาทันไม่อย่างนั้นลูกแม่โดนงาบแน่ๆ"

"แม่อย่าแซวผมต่อหน้าอาร์ทนะ เมื่อเช้าก็ทำท่าเหมือนจะงอนอยู่"

"เอานะพออาร์ทเห็นเค้กที่เราตั้งใจทำแม่คิดว่าคงใจหายโกรธแล้ว"

"ตั้งใจทำให้แฟนขนาดนี้แม่แอบน้อยใจนะ"

"ไว้ทำให้แม่กับพ่อกินที่หลังนะโจ้ว่าโจ้ทำเป็นแล้วแม่"ผมพูดจาอ้อดอ้อนแม่จี้ดสุดที่รัก

"นี้แม่จะรับไปทำอาหารนะจะได้เอาไปทานกับอาร์ท..วันวาเลนไทน์ทั้งที" แม่จี้ดพูดก่อนจะรีบเดินเข้าบ้านและผมก็รีบตามเข้าไปพร้อมกอดประคองเค้กที่ผมบรรจงฝีมือแต่งแต้มหน้าตาของมัน

 
Happy Valentine's Day
       JOJO Love ARTY
----------------------------------------------------------------------------------------------------
        ARTY  ผมเป็นคนขับรถมาให้พ่อครึ้งทางแรก แม่ปิ่นถามผมว่าผมบอกโจ้หรือยังผมบอกว่าบอกแล้วแต่จริงๆผมโกหก ไม่บอกหรอกปล่อยให้รอเก้อไปเลยไม่โทรหาด้วยผมปิดมือถือตั้งแต่ก่อนออกจากบ้านแล้ว ผมขับรถมเกือบหนึ่งชั่วโมง ก็ถึงบ้านไร่ของพ่อผม

   ผมหยิบกระเป๋าและขึ้นห้องพักของผมทันที ผมเปิดทีวีและเล่นเกมส์ โดยไม่ได้ลงไปเดินเที่ยวที่ไร่ ไม่มีอารมณ์อยากจะไป ไม่คิดเลยว่าวาเลนไทน์ปีนี้จะเซ็งสุดขี้ดได้ขนาดนี้

"ก๊อกๆ" เสียงเคาะประตูห้องนอนผม ผมเดินมาเปิด ปรากฏว่าเป็นแม่จี้ด

"อาร์ทไม่ได้อยู่บ้านเหรอลูก"

"เออ...ผม...เออ.."

"อาร์ทโกรธโจ้เหรอลูกที่เมื่อเช้าเขาไปหาแม่นะ"

"ไม่เชิงหรอกครับน้าจี้ด" ผมตอบไม่เต็มเสียงดีหนัก แม่ปิ่นเดินมาหาผมด้วยเช่นกัน ผมก็ไม่คิดว่าน้าจี้ดจะมาด้วยเหมือนกัน

"เมื่อเช้าเขาไปทำเค้กไม่ใช่เหรอครับที่บ้าน..."

"ใช่เมื่อเช้าโจ้ไปทำเค้กที่บ้านเพื่อนของแม่ เขาเป็นครูสอนทำขนมเค้กนะ โจ้เขาทำให้เรานะยืนตั้งใจทำอยู่เป็นชั่วโมงเลยอาร์ท "

"แล้วอาร์ทรู้ได้ยังไงลูก"

"ผมเจอรุ่นน้องนั้นบ้านรุ่นน้องที่โรงเรียนผมครับ"

"หนูกี้เหรอลูก"

"ครับแม่"

"เขาบอกอาร์ทว่ายังไงลูก"

"เขาบอกว่าโจ้ไปทำเค้กให้เขา"

"ตายแล้วเด็กคนนี้..ตลอดเวลาพยายามจะจับนั้นจับนี้ตาโจ้ แต่โจ้เขาทำให้อาร์ทนะลูกนี้ก็ไม่มาไปรออาร์ทที่บ้านอย่างที่ได้นัดกันไว้ไง"

"และโจ้ก็ไปก่อนที่พ่อกับแม่และจัสมินจะออกมานะอาร์ทไม่กี่นาทีไม่อย่างนั้นแม่คงพาโจ้มาด้วย"แม่จี้ดพูดด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงโจ้ผมรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก

"ถ้าอย่างนั้นดูคลิปนี้นะลูกนะและหนูกี้อะไรนี้ก็โกหกลูก"

"อาร์ททำไมไม่เชื่อใจกันละลูก" แม่ปิ่นพูดผมรับมือถือจากแม่จี้ดมาดูเป็นคลิปที่โจ้กำลังตั้งใจทำขนมเค้ก เขาตั้งใจมากหน้าตานี้เต็มไปด้วยแป้งเค้กผมดูจนจบผมก็เห็นหน้าเค้กเขียนด้วยความบรรจง   Happy Valentine's Day        JOJO Love ARTY  มือถือแม่จี้ดแทบหล่นลงจากมือผมเลย ยายกี้ผมไม่รู้ว่าโกหกเพื่ออะไร

"แม่ผมต้องรีบไป"

"แต่ว่านี้มันมืดแล้วนะพรุ่งนี้ดีกว่าไหมแม่โทรไปบอกโจ้แล้วแหละว่าเรามาด้วยโจ้เงียบไปเลยคงเสียใจ"

"ไม่แม่อาร์ทไปวันนี้ "

"งั้นเอารถพ่อไปแล้วกันขับรถดีดีละอาร์ท" พ่อผมพูดผมรีบคว้ากุลและวิ่งลงไปเลยไม่เอาเกมส์กลับไปด้วยทั้งนั้น ยายกี้คอยดูนะวันจันทร์ก่อนจะทำให้ไม่กล้าโผ่หน้าไปโรงเรียนเลย ผมรีบขับรถออกจากไร่พ่อแม้จะเป็นเวลาโผ้เผ้แล้วก็ตาม
------------------------------------------------------------------------------------------------------
JOJO    ผมขับรถกลับมาบ้านตัวเองพร้อมน้ำตาหนองหน้า ร้องไห้มาตลอดทาง ตาก็หันมองเค้กที่อุตสาทำให้แต่คนที่จะให้ดันไปบ้านไร่ของพ่อเขาซะนิแล้วนี้ผมยืนทำเพื่ออะไรว่ะ มันน่าน้อยใจปะว่ะ ฮือๆ สุดท้ายผมก็ได้อยู่คนเดียวจนได้นะวันวาเลนไทม์นี้กูโสดแล้วใช่ปะว่ะ อกหักเพราะแฟนไม่เข้าใจใช่ปะว่ะ   ฮือๆ  แม่งเอ้ยจะมางอนอะไรหนักหนาว่ะเสือกงอนกูในวันวาเลนไทน์อีกไอ้เชี้ยสุดที่รัก (ด่ามันและยังเรียกสุดที่รักอีกกู) และที่ผมไม่บอกเพราะว่าผมอยากเซอไพรส์ แล้วถ้าผมบอกมันไปเขาจะเรียกเซอไพรส์ปะครับ ฮือๆ ร้องไห้อีกแล้วผม

"ไอ้อาร์ทไอ้โง่" ผมพูดไปร้องไห้ไปด้วย ขับรถเข้าที่จอดและเดินกลับเข้าไปในบ้านมือก็ถือกล่องเค้กน้ำตาก็ไหลริน  ผมวางกล่องเค้กลงบนโต๊ะ

   และตอนที่รีบผมรีบออกไปหาอาร์ทมันมือถือแบทจะหมดพอดีเลยหลังจากที่คุยกับแม่ปิ่นสายสุดท้ายมือถือผมก็กลั้นใจตายตามจำของเครื่องเช่นกันหน้าจอมืดสนิทขนาดมือถือยังรับไม่ได้เลยนับประสาอะไรกับใจโจ้ 

   ก็แม่ปิ่นโทราบอกว่าอาร์ไปบ้านไร่ด้วยและแม่ปิ่นก็ไม่รู้แม่ปิ่นคิดว่าอาร์ทคงบอกผมและผมก็คงตามแม่จี้ดไปแต่นี้มันไม่ได้บอกผมสักกะนิดเลย ผมก็วางมือถือที่ตายสนิทไม่อยากชาร์จหรือทำอะไรกับมันทั้งนั้น...ผมได้มองมือถือคิดในใจเดี๋ยวกูตามไปขอเฮิร์ทแป๊ป!

"อาร์ท..ฮือๆ กูอุตสารอวันนี้วันที่กูจะได้ฉลองวาเลนไทน์กับมึงแบบคนรัก..และกูตั้งใจมาก..ตั้งใจเสียตัวในวันวาเลนไทน์ให้มึงมากอาร์ท ฮึกๆ ฮึกๆ "

"ฮึก ฮึก ฮึก"  ผมนั่งปาดน้ำพอเงยนห้าขึ้นมาก็เห็นเค้กที่ตัวเองตั้งใจทำเกิดอาการทนดูไม่ได้ หยิบมันขึ้นมาและหย่อนลงถังขยะที่ว่างเปล่าและกลับมานั่งที่แต่ก็ยังคงเสียดายอยู่ดีอุตสาทำเค้กเป็นทั้งที่ไม่เคยทำเอาวะไปหยิบมาใหม่อีกที

"ไอ้บ้าเอ้ย!!" ผมหยิบกล่องเค้กขึ้นมาอีกที

"กริ้ง !!" เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น ผมก็เดินไปกดรับเพื่อว่าจะเป็นแม่จี้ดโทรมาก่อนจะรับสายต้องพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ

"ฮัลโลครับ"

"โจ้...โจ้" เสียงไอ้อาร์ท

"ไปไหนมึงก็ไปเลย ไม่ต้องโทรมา...เลิกกันไปเลย...กูซ้อนชู้ไว้เต็มบ้านเลยแม่ง..ฮึกๆ " ผมพูดไปร้องไห้เหมือนเด็กน้อยปาดน้ำตาไปด้วย และผมก็กดวางสายทันที

      ผมนั้่งมองกล่องเค้กในถังขยะใจก็เสียดายกเลยเดินกลับไปหยิบมันขึ้นมาดีนะที่ทิ้งลงไปทั้งกล่องยังคงสภาพเดิมมีเละตรงขอบๆนิดหน่อย

       ติ้งต่อง!!!  เสียงกริ่งหน้าบ้านไม่เปิด ผมจะไม่ออกไปเปิด ผมเปิดกล่องเค้กออกมาดูกินเองก็ได้วะ แม่งจะกินให้หมดก้อนเลยคืนนี้ ผมใช้นิ้วปาดเค้กชิม ฝีมือใช้ได้นี้หว่า คืนนี้โจ้จะเมาเค้กให้ดู ฮึกๆกินให้เมาลุกไม่ขึ้นเลยพรุ่งนี้ 

"อะไรไหนบอกว่าทำให้เขาไง" เสียงดังมาจากทานด้านหลัง ผมไม่หันไปมองด้วย

"โจ้...อาร์ทขอโทษ"

"ไปให้พ้น..แค่กูจะทำเซอไพรส์ให้มึงนี้นะกูต้องบอกมึงก่อนเหรอและมันจะเรียกเซอไพรส์ได้ยังไงวะใช้ปะวะ" ผมพูดน้ำตาก็ยิ่งไหล่ลงม

"หมับ..อาร์ทขอโทษ อาร์ทขอโทษแต่ที่อาร์ท...อาร์ทงอนไม่ใช่ที่โจ้ไม่ได้บอกอาร์ทนะ"

"............"

"ก็อาร์ทเจอน้องกี้ที่เคยเขียนจดหมายจีบโจ้อะเขาบอกอาร์ทว่าโจ้ไปทำเค้กที่บ้านเขาทำให้เขาอะ อาร์ทหึงอะ"

"อะไรนะ" ผมหันหลังกลับมามองอาร์ท นางน้องกี้!!

"หมับ"อาร์ทกอดผมจากด้านหน้า 

"อาร์ทขอโทษที่ไม่ถามคนของตัวเองก่อนว่าอะไรจริงไม่จิรงอาร์ทขอโทษนะ"  อาร์ทใช้มือช้อนหน้าผมให้เงยขึ้น

"อาร์ทเห็นคลิปที่แม่จี้ดถ่ายให้ดูแล้ว...ขอบคุณนะครับ..ก้อนนี้หรือเปล่าเออ..ทำไมขอบ ..ขอบเค้ก"

"ก็โจ้โกรธอะ..โจ้เลย..หย่อนลงถังขยะแต่หย่อนไปถังกล่องนะคงจะพอทานได้อยู่" ผมพูดใจก็คิดโกรธนางน้องกี้วันจันทร์ได้เห็นดีกันแน่ๆ

"อาร์ท..โจ้ไม่รู้ว่าเพื่อนของแม่ที่จะสอนโจ้นะเป็นแม่ของกี้เขา "

"ช่างมันเถอะ..อะ ..Happy Valentine's day นะครับที่รัก..อาร์ทรักโจ้นะพรุ่งนี้เราปลูกด้วยกันนะ" อาร์ทส่งต้นกุหลาบให้ผม

"หมับ"ผมกอดอาร์ทตอบ

"โอ้ย..ซี้ด" อาร์ทร้องว่าเจ็บทันทีที่ผมกอด ผมก็ตกใจ

"อาร์ทเป็นอะไร" ผมถาม

"ตกต้นไม้ตอนปีนเข้ามาอะ" อาร์ทบอกผม ผมก็จับอาร์ทหันหลังและถลกชายเสื้อขึ้นผมก็เห็นเป็นรอยถลอกเลยยาวนิดหน่อย ฮึกๆ น้ำตาแตกอีกครั้งแล้วผม

"เจ็บนิดเดียวอย่าร้องนะคนดี...อาร์ทขอโทษ"

"เขาขอโทษที่ไม่ยอมออกไปเปิดประตูให้ ..ฮืกๆ"

"โอ๋ๆ ...แค่นี้เขาหายแล้ว" อาร์ทพูดตอนนี้เลยกลายเป็นอาร์ทปลอบผมแทน

"เลิกร้องไห้งอแงได้แล้วไม่มีจระเข้ปลอมซะหน่อย" ดูซิยังมีหน้ามาแซวผมอีกนะ

"หลับตาก่อนซิมีเซอไพรส์เห็นบ่นอยากได้รู้มั้ยไปเดินตามหามาซะทั่วไปหมดเลยกว่าเลือกที่หน้าตาน่ารักเหมือนเมียของอาร์ท" ผมอมยิ้มตื่นเต้นแต่ก็นั่งหลับตารอเสียงอาร์ทเดินออกไป

"อาร์ทลืมตาได้ยังอะตื่นเต้นอะ ..ตื่นเต้นอะ ...อะไรน๊า!! อยากรู้.." ผมพูดไปด้วยขนลุกตื่นเต้นมาก

"เดี๋ยวซิ..มาแล้วที่รัก "

"เอาละค่อยๆลืมตาที่รัก" อาร์ทบอกผม ผมก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมาก็เจอดวงตาสีดำสนิทกลมโตมองผมปลายจมูกสีดำไม่ซิแทบจะทั้งหน้าเลยดีกว่าแถมยังทำหน้าย่นสงสัยว่าผมนี้คือใคร ดวงตาทั้งสองคู่ประสานกัน

 

"ว๊าก!!" ร้องเสียงดังจนเจ้าน้องหมาดีดดิ้นลงจากมืออาร์ทไปทันทีและไปหาที่แอบผมเลย สุนัขพันธ์ปั๊ก!!

"นี้นะนี้มึงตะเวณหาเพื่อให้น่ารักสมกับหน้าตากูนะอาร์ท"

"ไม่ชอบเหรอพันธุ์ปั๊กเลยนะ"

"นะนะ..ให้ชื่อ เจอาร์ มันมาจากโจ้อาร์ท " อาร์ทพูดผมก็ค่อยลุกเดินไปหาน้องหมา พยายามเรียกแต่ก็ไม่ยอมกออกมาเลยต้องหาของกินมาล่อใจเลยออกมาได้ ผมก็อุ้มขึ้นมาปลอบขวัญทันที

"เจอาร์ "

"ขอบคุณนะ" ผมหันไปบอกอาร์ท เราสองคนจุ๊บลูกหมาน้อยพร้อมกัน ดูแล้วน้องหมาน่าจะสองเดือนได้แถมยังขี้อ้อนน่ารักดีผมเลยเริ่มจะหลงรักเจอาร์มากกว่าอาร์ทแล้วซิ

"อย่าจูบหมาเยอะดิ" อาร์ทดันหน้าผมไว้

"ทำไมอะมันน่ารัก"

"หึง...หมาก็หึงนะ.." ผมเงยหน้ามองอาการหนักนะมันนิ 

"ถ่ายรูปนะ" อาร์ทบอกผม เขาถ่ายตอนที่ผมอุ้ม และทำท่าจะจุ๊บหมาด้วย

"ลูกของเราชื่อน้อง เจอาร์ " ไอ้อาร์ทพูดและมันก็ อย่าบอกนะว่ามันโพสเฟสบุ๊กนะ

"อาร์ทมึงจะบ้าเหรอเดี๋ยวใครก็เชื่อหรอก" ผมพูดขำขำ และมองน้องจีอาร์ นี้นั่งมองผมทำตากลมโต ผมดูจากปลอกคอสีดำมีตัวอักษร ตัวเจและAr ที่อาร์ทสั่งทำมาให้ ผมนั่งทานอาหารเย็นกันอย่างมีความสุขเกือบไม่ได้ฉลองก่อนวันวาเลนไทน์แล้วซิเราเพราะยายกี้ตัวแสบ

"อร่อยดีอะนี้ทำครั้งแรกจริงๆเหรอ" อาร์ทชิมเค้กที่ผมทำให้แม้ว่าหน้าตามันเละไปหมดจากการที่โยนลงไปทั้งกล่อง แต่ก็ถือว่าโชคดีไม่อย่างนั้นก็อดกิน ผมหยักคิ้วให้ ผมสองคนและน้องที่ผมอุ้มอยู่ผมก็ป้อนด้วยเค้กดูท่าจะชอบเลียมือผมใหญ่เลย

"ปันปันมาโพสแซวเราอะที่รัก"

"แซวว่าไง น้องหมาน่ารักเหรอ"

"มันบอกว่าลูกหน้าเหมือนแม่เลยวะ..ฮาๆ"

"มึงช่วยตอบกลับมันทีนะว่าแม่มันโคตรดุ..ระวังแม่มันกระโดดกัดหูเอา" ผมบอกอาร์ท  ผมพูดและยังคงอุ้มเจอาร์ มันขี้อ้อนผมน่าดูและที่ไม่แพ้น้องหมาก็คุณแฟนผมนี้แหละพอเห็นป้อนน้องหมาก็กระเทิบมานั่งติดกับผม

"ป้อนเขามั้งดิเขามาก่อนหมานะเอาใจเขาดิ" ผมกับเจ้าเจอาร์หันไปมองหน้าคนข้างๆพร้อมกัน อาการหนักนะมันเนี๊ยะ

"หมามันตักเองไม่ได้แต่มึงอะมีมือตักเอา" ผมพูด

"ง่ะ" ผมหันมาเหล่มอง งานเพิ่มเลยซิผมไหนจะน้องหมาไหนจะสุดที่รักอีกต้องตักป้อนทั้งคู่ จนกระทั้งย้ายไปนั้่งดูหนังผมก็เอาเจ้าเจอาร์ไปนั่งด้วยมันฉลาดมากนั่งอยู่ตรงกลางระหว่างผมกับอาร์ท

"ที่รักวันนี้วันวาเลนไทน์นะไม่ใช่วันคุ้มครองสัตว์แห่งชาติ" อาร์ทพูดพร้อมเหล่ตาลงมองเจ้าเจอาร์

"อาร์ทก็ดูซิมันคงคิดถึงแม่มันแน่ๆเลย..ดูซิซบใหญ่เลยอะ ...โอ๋ๆ" ผมก็ยิ่งอุ้มมากอดมาโอ๋ใหญ่เจ้าเจอาร์มันก็หมุดหน้ากับพุงของผม

"ที่รักไปโทรหาโทรหาแม่ให้เขาหน่อยซิเขาลืมโทรบอกว่าถึงบ้านเมียแล้ว" อาร์ทบอกผม ผมพยักหน้าก็ได้

"อะอุ้มเจอาร์ไว้นะมันยังติดแม่อยู่นะสงสัยคืนนี้เราต้องเอาไปนอนด้วยบนห้อง"

"ไม่เอานะเขาไม่อยากเล่นบทรักโดยการมีท่านผู้มเป็นน้องหมา" อาร์ทพูด

"แม้ก็ไม่ต้องเล่นไง" ผมลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์บ้านกดเบอร์โทรหาแม่จี้ดทันที

"ว่าไงโจ้ ...พ่อลูกเขยของแม่ไปถึงบ้านหรือยัง..และนี้หายงอนกันหรือยัง.."แม่ถามผมใหญ่เลย

"คุยกันเข้าใจแล้วแม่"
   
"งอนเหมือนนางเอกในละครเลยนะลูกชายฉัน"

"แม่อย่าแซวดิ ..แม่แค่นี้นะ..โจ้รักแม่กับพ่อนะ ..แฮปปี้วาเลนไทน์ครับแม่"

"แฮปปี้วาเลนไทน์ลูก...มีความสุขมากมากนะ ..ต่อไปก็ต้องหนักแน่นเยอะนะรู้มั้ย..แม่รักลูกทั้งสองมากนะ..ฝันดีละ"และแม่จี้ดก็กดวางสายพอผมกลับมาเห็นอาร์ทนั่งปราศจากเจอาร์

"มันง่วงแล้วคอผับหลับปุ๋ยไปเลย" ผมก็ขมวดคิ้วเพราะว่าเมื่อกี้ตายังโตอยู่เลยนะ

"นี้มันไปนอนในบ้านหมาแล้วเราขึ้นไปฉลองวาเลนไทน์กันดีกว่าเขาอยากฉลองแย่แล้วเนี๊๊ยะ " ไอ้หื่นเอ้ยแต่จะว่าไปมันก็ควรจะได้เวลาเสียตัวให้คนที่ผมตั้งตารอทุกวาเลนไทน์โจ้นี้กินแห้วมาตลอดมันไปกับเด็กมันตลอดแต่ปีนี้โจ้ไม่พล้าดและผมกับอาร์ทก็ขึ้นไปบนห้องนอน
   ผมนะอ่านหนังสือมาโดยละเอียดมากศึกษามาเยอะมาก ก่อนจะทำอะไรกันเราควรจะ ทำแท้งกันซะก่อนนั้นคือทำความสะอาดช่องทางของเราให้เรียบร้อยไม่ให้มีสิ่งใดมาขัดขวางลำบากเนอะเอาหญิงซะก็หมดเรื่องนะผมนะ ส่วนอาร์ทเองก็ขมักเขม้นมากอ่านตำราลีลารักอะไรของมันนี้แหละ ผมขึ้นมานั้งบนเตียงนอนข้างๆอาร์ท

"แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์ครับที่รัก...ที่จริงอาร์ทก็บอกโจ้ทุกปีนะแต่มันต่างกันตรงที่อาร์ทบอกในฐานะเพื่อนรักแต่ปีนี้มันพิเศษกว่าทุกปีนะ"

"อาร์ทโจ้นะบอกในฐานะคนรักมาทุกปีแต่มันดังได้แค่ในใจเอง มีปีนี้แหละที่จะได้พูดออกเสียงว่า"

"แฮปปี้วาเลนไทน์เดย์ครับสุดที่รัก" ผมพูดกับอาร์ทและอาร์มก็ใช้มือโอบใบหน้าของผมเข้าไปใกล้พร้อมกับประกบปากจูบอย่างดูดดื่มเราสองคนจูบกันมือผมของผมก็ลูบไล้ไปตามลำตัวของอาร์ทและไล่ลงไปที่ขอบกางเกงบ๊อกเซอร์ ผมสอดมือไปในกางเกงนั้นสิ่งนั้นที่มือของผมได้สัมผัสมันกำลังพองโต

"อื้ม..."เสียงร้องครางอย่างพึงพอใจที่ผมกำลังบีบคลึ้งเล่นสิ่งนั้นเบาๆ

"ทำต่อซิเขาชอบ..." อาร์ทกระซิบไม่ให้ผมหยุดมือกับสิ่งนั้น ปากของผมสองคนก็ยังขบและเม้มริมฝีปากเล่นกันอย่างเมามัน อาร์ทค่อยดันล่างผมให้นอนราบลงอาร์ทขึ้นมาค่อมผมไว้ปากก็จูบและดูดไปตามลำคอไล่ลงไปที่แผ่นอก ผมไม่ได้สวมเสื้อคือแบบเตรียมพร้อมมากสำหรับวาเลนไทน์ปีนี้ โจ้พร้อมมากครับคุณหญิงแม่ทั้งสอง

"อ๊ะ..อ๊ะ..อ๊าห์..ที่รักเขาเสียวมาก"

"ดีครับเพราะที่รักตั้งใจทำให้ที่รักเสียวมาก" ปากของอาร์ทไล่ลงไปที่ตรงท้องนอน ผมนี่แทบจะหยุดหายใจมันกระสันไปหมด ผมรู้สึกตัวเองกำลังถูกโยนให้ลอยขึ้นไปบนอากาศเมื่อปากของอาร์ทครอบสิ่งนั้นของผมไว้ดูแลมันด้วยลิ้น มันสุขทุกทีที่เขาทำให้ผม

"ที่รักครับ เล่นท่า 69 กันดีกว่า" อาร์ทบอกผม ผมพยักหน้าเราศึกษากันมาดีแล้วผมรู้ว่าท่า69คืออะไร เราจะได้พลัดกันไม่ใช่ฟินเวอร์อยู่แต่ฝ่ายเดียว ผมก็จัดการกลับหัวกลับหางและก้มหน้าลงที่ตรงนั้นของอาร์ท มันแข็งปังเลยนะแทบจะแตกเลยมั้งเนี๊ยะ

"ฮ๊ะ..อ๊าห์..ที่รัก..ซี้ดเสียวมาก"

"มะ..มะ..เหมือนกันที่รัก...อู้ยย" ผมร้องครางไม่ต่างกันผมช่วยกันใช้ปากปลุกอารมณ์กันจนได้ที่อาร์ทก็เปลี่ยนมาจับผมนอนตะแคงจะใช้ท่าเข้าข้างหลังอาร์ทเอื้อมไปหยิบถุงมาสวมและตามด้วยเจลอันนี้ไอ้คริสมันแนะนำมามันบอกจำเป็นอย่างยิ่งเลยต้องไปซื้อมาสองหลอดที่บ้านผมหลอดนึงที่บ้านอาร์ทหลอดหนึ่ง อีผัวเมียคู่นี้มันขยันเอา เจลหล่อลื่นคงได้ขายดีแน่ๆ เพราะที่แน่ๆ ไอ้โป้งแอบไปซื้อมาแล้วหนึ่งหลอด ฮาๆ

"อ๊าก!! ที่รัก..อู้ยยย" ผมร้องเพราะว่านิ้วสอดเข้าไปในช่องทางรักผมหนึ่งนิ้ว สองนิ้วและสามนิ้ว ตามลำดับ

"ที่รักอยากได้ของเขาเป็นของสมนาคุณวันวาเลนไทน์หรือยังอะ..หึ ? "มันถามได้กระเส่าอารมณ์ผมมาก

"อยากได้แล้วที่รักรีบหน่อยเพราะว่ามันจะห้าทุ่มแล้วเดี๋ยวเลยเขาอยากเป็นของตัวเองขอรอมาทุกปีนะขอบอก"

"อ้าวจริงดิ..งั้นใส่เลย"

"มันควรจะเป็นอย่างนั้นนะที่รัก...ที่รักจะรอหาพระแสงด้ามสั้นอะไรละครับ"

"ครับ...เมียเวลาเมียมีอารมณ์นี้ออกจะซาดิสนะ"

"อึบ.."

"อ๊าห์ที่รัก..ดันเข้ามาเลยเรื่อยๆ เพราะว่าเขาพร้อมมาก..อ๊าห์...นั้นแหละ..อ๊าห์...อู้ย"

"อ๊าห์ที่รักเขาเข้าไปหมดแล้วนะ..ต่อไปนี้เขาไม่ปราณีแล้วนะ...ปั๊กๆๆๆๆๆ" นั้นมันปราณีผมจริงๆด้วยและผมก็โต้ตอบโดยการขยับสะโพก ร่อนสะโพกไปด้วยความรู้สึกเสียวซ่าน นี้คืนวาเลนไทน์ที่ร้อนแรงของผมกับคนที่ผมเก็บรักไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่แน่ใจแต่มันก็นานพอๆกับที่ผมกับเขาได้อยู่ด้วยกัน

"ที่รักก้นที่รักเนียนมากเลย...ซี้ด...และมันตอบสนอมเขาดีมากเลยอะ..อ๊าห์ ..."

"อาร์ท..อ๊าห์..แรงหน่อยซิอาร์ท..ซี้ด"

"ได้ครับแต่เขาจะเสร็จแล้วนะ"

"งั้นเร่งเลยนะ..พลั่กๆๆๆๆๆๆ" เสียงรัวและเนื้ออ่อนกระทบกันดังลั่นสนั่นห้องไปหมดโชคดีแล้วแหละที่พ่อกับแม่ไปสวีทกันในไร่องุ่นของพ่ออิทและจัสมินก็ไปด้วยไม่อย่างนั้นคงไม่ได้หลับไม่ได้นอนกันทั้งคืน
--
-
-
        เช้าวันจันทร์ผมก็รีบไปโรงเรียนกันแต่เช้าเพื่อนจะได้นำสิ่งสมน้ำหน้าคุณไปให้น้องกี้ถึงลานเอนกประสงค์ทันที ผมลงทุนจัดเองกับมือเลยนะ ผูกโบว์สีดำให้ด้วย เขาเรียกว่าโบว์รักสีดำ น้ำหอมไม่ต้องไม่ต้องใส่เพราะกลิ่นนี้หอมคุ้งมากจนผมแทบกระถือแบบให้ออกมากตัวเองจนสุดแขน

"นั้นไงยายกี้อะ" ปันปัน กระซิบกับผม

"จะทำแบบนี้จริงๆเหรอว่ะมีหวังน้องเขาได้ถอดกระโปรงมาคุ้มหัวหรอกมึง" ไอ้คริสโตเฟอร์พูด

"ก็น้องมันทำกับกูสองคนก่อนนี่หว่า" ผมหันไปพูดพร้อมกับหันไปพยักหน้ากับอาร์ทใหัมันหยิบโทรโข้งขึ้นมา และตอนนี้นักเรียนก็ทยอยเดินเข้านั่งที่ตรงลานเอนกประสงค์เยอะแล้วและน้องกี้ก็นั่งทำหน้าสวยอวดหนุ่มๆ คอยชม้อยชายตามองแต่เฉพาะคนหน้าตาดีแต่ถ้าคนไหนขี้เหล่นะน้องจะเบ้ปากใส่ทันที

"สวัสดีครับน้องๆ "

"พี่อาร์ทมาอีกแล้ว"

"สุขสันย้อนหลังวันวาเลนไทน์ด้วยนะครับ ..เออ..เพื่อนพี่นะเขาแอบปลื้มสาวอยู่คนหนึ่ง...สาวสวยดัมเมเยอร์ไม้หนึ่ง" พออาร์ทพูดเท่านั้นทุกคนหันไปมองทางน้องกี้ เธอก็ลุกขึ้นยืนทันทีนางรู้ตัว

"พี่โจ้เขาอยากมอบดอกไม้ย้อนหลังวันวาเลนไทน์ให้นะครับ...นี้พี่โจ้ลงทุนทำเองเลยนะ!!"

"กรี้ด!!" ทุกคนส่งเสียงผมก็เดินออกมาจากที่แอบ ผมเอาช่อดอกไม้แอบไว้ทางด้านหลังผม ผมเดินทำหน้าหล่อไปหาน้องกี้ เธอยืนเอียงอายผมและหันมาทำตาปริ้งๆ ผมก็ไปหยุดตรงหน้าเธอ

"พี่โจ้..เห็นไหมคะว่าคนสวยย่อมจะคู่กับคนหล่อ"

"พี่โจ้กี้ว่ายืนส่งให้กี้บนโต๊ะดีกว่าเพื่อเพื่อนจะได้ถ่ายรูปชัดชัดนะคะ"

"ได้ซิครับ..ดีเลย "ผมพูดน้องๆหลบให้ผมขึ้นไปยืนบนโต๊ะและน้องกี้ก็เหยียบเก้าอี้ขึ้นไปยืนเช่นกันผมก็เอาช่อดอกไม้ที่แอบไว้ออกมา

"ทำไมกลิ่นดอกไม้มันแรงขนาดนี้นะ" ผมได้ยินเสียงจากด้านหลังแหละผมก็ส่งให้น้องกี้ เธอมัวแต่หันไปยิ้มให้กล่อง มีแต่คนถ่ายวิดิโอ้เธอมากมายคงได้ลงยูทูปบ้างละงานนี้ นางหันมารับและสูดเข้าไปเต็มปอด สักพักหน้าตาเปลี่ยนเป็นเหย่เกทันทีเพราะกลิ่นของดอกไม้ที่โชยขึ้นมาแตะจมูกของเธอไม่ใช่แค่เธอเท่านั้นนะ คนรอบๆก็พากันทำจมูกฟุตฟิต

"กลิ้นเหมือนดอกอุตพิดเลยวะ" พวกเด็กที่นั่งรอบยังได้กลิ่น

"ฮาๆ" พวกไอ้ปันปัน ไอ้โป้ง และไอ้คริสโตเฟอร์มันนั่งขำน้องกี้จนท้องแข็ง

"ดอกอะไรนะคะพี่โจ้"

"ดอกอุตพิดครับมันเหมาะกับน้องมาก..พี่เกลียดผู้หญิงตอแหล..ถ้าพี่อยากมีผู้หญิงที่ทำหน้าทีแม่สักคน ผู้หญิงที่พี่จะเลือกต้องไม่ตอแหลเข้าใจไหมครับน้องกี้" ผมพูดก่อนจะก้าวเท้าลงจากโต๊ะ

"นี้แหละก็คือเหตุผลที่น้องไม่ได้ดอกไม่ในวันวาเลนไทม์" ผมพูดเสียงดัง

"อ้ายยยยยยย..พี่โจ้...กี้จะให้พ่อกี้ไปเอาเรื่องพ่อแม่พี่!!" เสียงดังจนแสบแก้วหูแต่ดีที่ผมรีบเดินออกมาซะก่อน

"เชิญเลยถ้าอยากจะประจานตัวเองให้พ่อเธอรู้นิสัยที่แท้จริงก็เอานะกี้ถ้าเธอกล้าแลกกับพี่..พี่ก็กล้าเพราะว่าพี่จะไม่ยอมให้ปากพล้อยๆของเธอมาทำให้ความรักของพี่ร้าวฉานและพี่เป็นคนเอาคืนหนักถ้าเธออยากลองของเชิญ" ผมพูดโดยแค่เหลียวไปมองแค่นั้นและผมก็เลยผมเดินไปหาอาร์ททันทีและโอบเอวเดินออกไปผมยกดอกกุหลาบหนึ่งช่อให้กี้เห็นว่าดอกไม้สวยๆแบบนี้ควรจะเหมาะกับใคร ..ก็ผมกับอาร์ทสุดรักไง ฮาๆ

“น้องกี้ดอกอุตพิด!!” เสียงพวกเด็กๆมันแซวกัน เธอคงได้รู้แล้วแหละว่าเล่นผิดคน  ผมเดินกอดเอวอาร์ทออกมาไม่สนใจว่านางจะกรี้ดกร้าดแค่ไหน

"ที่รักเขาจะปกป้องไม่ให้ใครมาทำร้ายจิตใจที่รักนะ" ผมหันไปพูดกับอาร์ท อาร์ทมองผมด้วยแววหวานฉ่ำมากคือซึ้งและเข้ามาซบลงที่อกผม

"เออ..กูเคยเห็นแต่พระเอกปกป้องนางเอกวะ...แม่งของมึงนี้นางเอกปกป้องพระเอก..โธ่พ่อเซลามูน" ไอ้โป้ง มันชมผมครับ

"กูเริ่มขนแขนสแตนอัพทันทีเลยอะโป้งไปเถอะไปเข้าแถว..มันรักกันได้น่ากลัวจริงๆอะ"

"กูไม่ขอพูดแล้วกันนะ...เอาที่มึงสองคนสบายใจ..มึงดีใจกูก็ดีใจด้วยจริงๆวะ..พูด" ไอ้คริสโตเฟอร์ ยุคนี้เราต้องดูแลกันและกันทำไมฟ่ะ ผมยังคงกอดปลอบที่รัก

"ไปเข้าแถวได้แล้วยังจะมายืนกอดกันอีกเลยวันวาเลนไทน์มาแล้ว...เมือคืนยังฉลองกันไม่พอหรือไง..รีบไปเข้าแถวเดี๋ยว)))"นั้นไงเสียงที่ทำให้ผมสองคนวิ่งกระเจิงไปเข้าแถวทันที เพราะนั้นคือเสียงของครูสมพิศอาจารย์แม่ของพวกผมครับ ฮาๆ
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
    ขอบคุณที่ติดตามนะคะ Happy valentine's day กันทุกคนะคะ
 :กอด1: :กอด1: :กอด1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-02-2016 10:13:26 โดย Alice111 »

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Wut_Sv

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 902
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
กร๊ากกกกก อีน้องกี้ เล่นผิดคนแล้ว 555 :m20: :m20: :m20:

รักชื่นทั้ง 3 คู่เลย จะมีดราม่าไรอีกมั้ยเนี่ย  :katai2-1: :katai2-1: :katai2-1:

Happy Valentine นะคร้าบบบ  :L1: :L1: :L1: :L2: :L2: :L2:

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4991
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7

ออฟไลน์ Alice111

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
:laugh: :laugh: :laugh: ดอกอุตพิด ทำไมไม่ห่อสีทอง

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

Happy Valentine's day   Hope you  have a big hug and enjoys  today xx

ออฟไลน์ fahsida

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 362
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-1
นายเอกอย่างโจ้นี่strongมาก สู้ไม่ไหวเลยอ่ะ 55555

ออฟไลน์ Redz

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 126
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
รอตามแต่อาร์ทโจ้กับโป้งปัน 5555 ผลักคริสออกจากจุดโฟกัสมากๆตอนนี้ :hao7:

ออฟไลน์ yowyow

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-7

ออฟไลน์ Alice111

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
        ครูเขมชาติ

   หลังจากที่ผมไปสอนติวคริสโตเฟอร์ที่ห้องสมุด วันนี้ผมก็ให้เขาไปลองทำข้อสอบดูสักสิบข้อก่อน ในหัวข้อ Reading GED คริสโตเฟอร์ทำการบ้านมาดีแสดงว่าเขามุ้งมั่นในการอ่านหนังสือมากตั้งแต่ผมซื้อให้เขาเมื่อวันเสาว์ที่ผ่านมา  ผมมีสอนคาบบ่ายต่ออีกสองคาบและระหว่างที่ผมสอนอยู่ครูอรพรรณก็เดินาตามผมบอกว่าท่านผู้อำนวยการเชิญผมที่ห้องทประชุมเล็ก แม่และพ่อเลี้ยงของคริสโตเฟอร์เดินทางมาถึงที่โรงเรียนแล้ว

   ผมก็รีบสั่งงานเด็กก่อนจะลงไปพบกับแม่ของคริสโตเฟอร์ ผมรู้สึกใจตุ่มๆต่อมๆแอบกลัวเหมือนกันถ้าหากแม่ของคริสโตเฟอร์เขาไม่เห็นด้วยในความรักของผมสองคนละ
   
ผมเดินมาถึงหน้าห้องทำงานของผู้อำนวยการ ผมก็เห็นผู้หญิงดูไม่แก่น่าจะเกือบสีสิบได้ผิวสีแทนออกไปทางคล้ำ หุ่นสูงโปร่งรูปร่างผอมแต่ไม่เข้าขั้นบอบบางเพราะเป็นคนกระดูกใหญ่สันจมูกเป็นสันจนคมดวงตากลมโตรับใบหน้าเรียงมีสันกรามเล็กน้อย ลักษณะใบหน้าเป็นแบบที่ฝรั่งส่วนใหญ่ชื่นชอบ ยืนอยู่กับชาวต่างชาติหคนหนึ่ง ดูจากรูปร่างหน้าตาไปทางโซนยุโรบและเด็กผู้ชายหน้าออกลูกครึ้งคล้ายกับคริสโตเฟอร์แต่ไม่เหมือนวะทีเดียว อายุราวๆสองขวบกว่ากำลังยืนกอดขาผู้ชายคนนั้นอยู่เดาได้ว่านี้คือพ่อของเด็กและคริสโตเฟอร์ที่ยืนอยู่ถัดจากแม่ของเขาไปหน่อย ผมเดินเข้าไป

"สวัสดีครับ..ผมครูเขมครับ" ผมทักทายและแนะนำตัวทันที

"สวัสดีค่ะ..ดิฉัน..เป็นแม่ของคริสโตเฟอร์ค่ะ เรียกว่าดาก็ได้คะและนี้สามีดิฉันคะ..เอลิค เขาพูดไทยได้นิดหน่อยคะ"

"สวัสดีครับเอลิค ยินดีที่ได้รู้จักครับผมเขมชาติ หรือเรียกสั้นๆว่าเขมครับ"

"สวัสดีครับคุณเขม ยินดีที่รู้ตักเช่นกันครับ"

"สบายดีไหมครับ “

"ครับสบายดีครับ แล้วคุณละเป็นยังไงบ้าง" เขาก็ตอบกลับอย่างสุภาพพร้อมกับถามตอบ

"ผมสบายดีครับ "

"เออ..คุณเป็นครูสอนภาษาอังกฤษที่นี้เหรอครับ "

"แน่นอนครับผมเป็นครูที่นี้แหละเป็นครูสอนภาษาอังกฤษและที่สำคัญผมสอนคริสโตเฟอร์ด้วยครับ"
   
" ยอดเยี่ยม!..เขาพูดภาษาอังกฤษได้ใช่ไหมครับ"

"ใช่ครับเขาพูดได้ เขามีพื้นฐานมาจากพ่อเขานะครับ ผมคิดว่ามันอยู่หัวเขาตลอดก็เหมือนคนไทยที่เรียนรู้ภาษาไทนมาแต่เด็กต่อให้ต้องไปอยู่ที่อื่นโดยภาษาที่สองเขาก็ยังคงพูดภาษาไทยได้อยู่ดีนะครับ"

“ผมดีใจนะที่เขาพูดภาษาอังกฤษได้ "

" เอลิคค่ะ...คุณช่วยพาสตีเฟนลงไปข้างล่างก่อนได้ไหมคะ ระหว่างที่ฉันจะคุยธุระนะคะ”

“ได้ซิครับ..สติเฟนพ่อพาไปเดินข้างล่างนะ”

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับคุณเขม ..ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง...บายครับ”

“เช่นกันครับยินดีที่รู้จักอีกครั้ง คุณเอลิค ..บายครับ”

   ผมกล่าวปิดการสนทนาก่อนจะหันมาทางผู้อำนวยการว่าจะคุยกันที่ไหนดี ผู้อำนวยการผายมือไปทางห้องประชุมเล็ก

      ผมและแม่ของคริสโตเฟอร์พากันเข้าไปคุยกันด้านในห้องประชุมห้องเล็กของโรงเรียน คริสโตเฟอร์มองผม ผมพยักหน้าว่าทุกอย่างจะดีขึ้น ผมเดินไปนั่งตรงข้ามกับแม่ของคริสโตเฟอร์ และคริสโตเฟอร์นั่งลงข้างๆผม

"ผู้อำนวยการค่ะ ดาขอโทษด้วยนะคะ ที่ต้องมาเป็นธุระให้ดาอีกแล้วนะคะ"

"ไม่เป็นไรคุณดาถือว่าช่วยๆกันเพราะยังไงนายคริสโตเฟอร์นี้เขาก็เป็นลูกศิษย์ของผมเหมือนกันแม้จะไม่ได้สอนก็ตาม" ผู้อำนวยหันไปตอบแม่ของคริสโตเฟอร์

"ครูเขมคค่ะ ..มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ...ดิฉันไม่ได้ว่าครูนะคะแค่อยากทราบนะคะ"แม่ของคริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผม ผมก็หันไปมองหน้าคริสโตเฟอร์ก่อนที่ตอบแม่ของเขา

"เกือบจะสี่อาทิตย์ได้แล้ว...ผมต้องขอโทษจริงๆ ผมไม่ได้มีเจตนาจะปกปิดเรื่องนี้แต่แค่..ไม่มีโอกาสได้บอกก่อนเท่านั้นเอง"

"ค่ะ..ดิฉันไม่ได้ว่าตรงนั้นหรอกคะ..ดิฉันคิดว่าคุณปกปิดเพื่อปกป้องเขา"
   
"แต่ลูกตัวดีของดิฉันซิคะกว่าจะบอกได้ก็เกิดเรื่องพอดี..มันน่าไหมละคริส..และนี้ยังทำให้ครูเขมเขาเดือนร้อนอีก" แม่ของคริสโตเฟอร์พูด

"แม่ผมขอโทษครับ...แต่ผมรักครูเขมจริงๆ..และครูเขมเขาก็หวังดีกับผมไม่ได้มาทำร้ายผม..และเขายังทำให้ผม...เรียนภาษาอังกฤษได้ดีขึ้น" คริสโตเฟอร์พูด

“และที่สำคัญเรารักกันนะครับแม่” คริสโตเฟอร์พูด ผมพยักว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ แม่ของคริสมองผมยิ้มๆให้

"ไม่ใช่แค่ภาษาอังกฤษนะครับ ครูท่านอื่นๆเอ่ยปากชมว่านายคริสดีขึ้นเร็วมากตั้งแต่ครูเขมเข้ามานี้แหละไม่หนีเรียน ไม่ขับรถมอเตอร์ออกไปข้างนอกโรงเรียน..ก็ถือว่าผลงานของครูเขาดีจริงๆนะครับ" ผู้อำนวยการพูดเสริมให้ผมอีกที

"แต่ทว่าครูกับนักเรียนมันก็ไม่ค่อยถูกต้องสักเท่าไหร่ แต่เท่าที่ผมเห็นครูเขมเขาวางตัวกับคริสโตเฟอร์ในโรงเรียนค้อนข้างดีทีเดียว ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นจนทำให้ทุกคนทราบน่าจะเป็นเพราะความหล่อเกินไปนะ..ทำให้สาวๆเขาไม่พอใจเลยเอามาบอกผม" ผู้อำนวยการพูด แม่ของคริสโตเฟอร์มองหน้าลูกชายของเขา

"และที่สำคัญนายคริสก็ยังอยู่ม.4 ผมอยากจะให้รอให้เด็กเรียนจบก่อน"

"ผมได้ยินมาครูมีทางออกไว้ให้เขาไม่ใช่เหรอครับ"

"ครับผมได้ปรึกษาเพื่อนผมและผมก็ได้พูดคุยเรื่องนี้กับคริสโตเฟอร์ เรื่องการเข้าสอบเทียบมัธยมปลายเป็นหลักสูตรที่เป็นที่ยอมรับทั่วโลก คือหลักสูตรสอบเทียบม.ปลายของอเมริกานะครับ หรือ GED " ผมพูดท่านผู้อำนวยการถึงกับพยักหน้า

"แล้วคริสโตเฟอร์ว่ายังไงละลูก มันยากไปหรือเปล่า"

"ไม่ครับแม่ผมอยากไปสอบครับและผมก็เริ่มอ่านหนังสือบ้างแล้วพี่เขมพาไปหาซื้อหนังสือมาหนึ่งชุดและพี่เขมก็ยังติวให้ผมทุกวัน ตอนเที่ยงครึ้งและหลังจากพี่เขมสอนติวเสร็จแล้วทุกวันครับแม่" คริสโตเฟอร์พูด

"ถ้าเราคิดว่าเราไหว ...แม่ก็คงไม่ขัดอะไร"

"ดิฉันคงไม่กล้าขัดอะไรหรอกคะท่าน...ถ้ามีคนที่หวังดีหยิบยื่นโอกาสดีดีให้ลูกชายดิฉันได้ขนาดนี้..ต้องขอบคุณเสียด้วยซ้ำค่ะ" แม่ของคริสโตเฟอร์พูดเขามองหน้าผมพร้อมรอยยิ้มที่ปลื้มปิติยินดี

"แต่ว่าจะรบกวนคุณครูมากไปหรือเปล่าคะ"

"ไม่หรอกครับผมเต็มใจ...ผมเต็มใจที่จะดูแลเขา."

"ผมพูดตรงๆนะครับ..ผมรักเขา...และผมยินดีที่จะดูแลเขาแทนคุณแม่..ถ้าคุณแม่ไว้ใจผม" ผมพูดพร้อมกับหันมามองหน้าคนข้างๆผมเขาก็กุมมือผมไว้

"ถ้าอย่างนั้นดิฉันก็คงไม่มีข้อขัดแย้งใดใดค่ะ ท่านผู้อำนวยการ..ดิฉันเชื่อใจครูเขมคะท่าน"

"เอาเป็นว่าเข้าใจตรงกันทั้งสองฝ่ายแล้วนะครับ...แต่ผมก็ยังจะขอให้ครูเขมกับคริสโตเฟอร์คงรักษาซึ่งสถานภาพของครูกับนักเรียนในขณะที่อยู่ในโรงเรียนแบบนี้แต่เสาร์อาทิตย์ผมไม่เข้าไปก้าวก่ายแน่นอน" ผู้อำนวยการพูด

“ยิ่งคุณแม่ไม่ขัดแย้งอะไรตรงนี้ก็คงไม่มีปัญหาเหมือนครูมิ้งกับแชมป์อันนั้นป้าเขาขัดแย้งมากไม่ยอมจนกระทั้งเด็กหนีตามครูไป”

“เด็กผู้ชายเหรอคะผู้อำนวยการไ

“ครับคุณดาและผมหวังว่าครูเขมจะหาตัวครูมิ้งเจอ...ครูเขมคนนี้เขาดีมากและนักเรียนที่นี้ก็รักและอยากให้ครูเขมอยู่ด้วยกันนานๆ นี้พากันมาลงชื่อทำให้ผมสั่งพักงานครูเขมไม่ลงนะครับคุณดา” ผู้อำนวยการพูด

"ส่วนนายคริสโตเฟอร์...ก็ตั้งใจเรียนแบบนี้อย่าเกเรเหลวไหลละเพราะคนที่จะเดือดร้อนนั้นคือครูเขมรู้ไหม ต่อไปนี้ทำอะไรคิดถึงแม่และคนที่เขาตั้งใจดูแลเธอ นั้นคือครูเขมอีกคน"ผู้อำนวยการบอกคริสโตเฟอร์เขาก็พยักหน้าและหันมามองผม

"ขอบคุณนะคะท่านที่เมตตา คริสโตเฟอร์มาโดยตลอด ให้อภัยแล้วให้อภัยอีกไม่รู้กี่ครั้งกี่หน" แม่ของคริสโตเฟอร์หันไปยกมือไหว้ท่านผู้อำนวยการ

“ไม่เป็นไรครับอะไรที่ช่วยได้ผมยินดีช่วยอยู่แล้ว”
   
"ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนแล้วคุณแม่กับครูเขมจะได้คุยกันต่อเพราะว่าผมมีเอกสารด่วนจากกระทรวงศึกษาธิการผมต้องรีบไปตอบกลับด่วน...แถมด่วนทุกอย่างยกเว้นตกเบิกช้าที่สุด" ผู้อำนวยการพูดขำขำ ก่อนจะเดินออกไปจากห้องประชุมเล็ก

   ผมหันไปสะกิดคริสโตเฟอร์ให้เข้าไปหาแม่เขาซิ  คริสโตเฟอร์ก็ลุกขึ้นไป เขาก้มลงกราบแม่ของเขา

"ไม่บ่อยเลยนะคะครูเขมที่ลูกชายตัวดีจะทำแบบนี้กับแม่..ตอนแรกคิดว่าโตเป็นหนุ่มเลยไม่อยากกอดแม่ซะอีก ...ฟ้อด!" แม่ของคริสโตเฟอร์พูดเขาหันมายิ้มให้ผม คริสโตเฟอร์ลุกขึ้นกอดแม่ของเขา มันเป็นภาพที่น่าประทับใจอย่างมากและแม่ของเขาก็หอมแก้ม และมันคงจะจริงที่แม่เขาพูดเขาคงเขินอายที่จะกอดแม่ตัวเองแบบว่าโตแล้วอะไรแบบนี้ แต่กับพวกผมไม่ใช่ไม่เคยเขินอายเลยกอดทุกที ถ้าเราเขินอายที่จะกอดแม่แต่กลับไม่เขินอายที่จะกอดคนรักผมว่านั้นแหละผิด

"คุณเขมคะ..ขอเรียกคุณเขมแล้วกันนะคะ..และนี้การไปสอบมีค่าใช่จ่ายมากหรือเปล่าคะ"

"ผม...พอมีเงินเก็บอยู่บ้างนะครับ..และนี้คือการแสดงความรับผิดชอบของผมกับน้องเขาด้วยนะครับคุณแม่"

"บอกดิฉันเถอะคะคุณเขม..ดิฉันพอจะมีเงินเก็บอยู่บ้างไว้สำหรับให้เขาเรียนจะให้คุณเขมออกแต่ฝ่ายเดียวไม่ได้หรอกคะยังไงเขาก็เป็นลูกชายดิฉัน"แม่ของคริสโตเฟอร์พูด

"เอาเป็นว่าถ้าผมต้องการให้คุณแม่ช่วยผมจะบอกแล้วกันนะครับแต่ตอนนี้ไม่มีครับ"

"แล้วนี้เราดื้อกับพี่เขมหรือเปล่า"

"ไม่ดื้อสักหน่อยแม่..คริสโตแล้วนะแม่" คริสโตเฟอร์ทำเสียงค้าน ผมก็หันหน้าไปมองทางอื่น

"แสดงว่าน้องดื้อใช่ไหมคะ"

"พี่เขม..ผมไม่ดื้อนะ"

"ก็นิดหน่อยนะครับ" ผมพูด

"เชื่อฟังพี่เขมเขาและถ้าน้องดื้อแม่อนุญาติคะตีได้เลยคะ " คุณแม่อนุญาติแล้วด้วยและคนที่ได้ยินถึงกับทำท่าที่ไม่รู้ไม่ชี้

"ขอโทษนะคะคุณเขมอายุเท่าไหร่แล้วคะ"

"ผมอายุ 24 ปีครับจะยี่สิบห้าเดือนหน้านี้แหละครับ"

"เกิดเดือนเดียวกันกับคริสโตเฟอร์เลยซิคะวันที่เท่าไหร่คะ"

"วันที่ 25 ครับแม่ 25 ตุลาคม " คริสโตเฟอร์บอกวันเกิดผมเสร็จสับไม่รู้ว่าไปแอบดูมาจากไหนยังเลิกคิ้วขึ้นหยักคิ้วขึ้นลงและทำหน้าตาล้อเลียนผมอีก

"เพี๊ยะ" นั้นไงแม่ตีแขนเลย
   
"ยังอีกพี่เขาอายุเยอะกว่ายังทำท่าล้อเลียนพี่เขาอีกเรานะต้องเคารพพี่เขาคริส"

"ครับแม่"

"อันไหนที่น้องทำไม่ถูกไม่ควรสอนได้เลยนะคะคุณเขม ...แม่นะเรียกง่ายๆไม่มีปัญญาจะหาเวลามาสอนลูก" แม่ของคริสโตเฟอร์พูดผมรู้ว่าแม่ของเขาคงทำงานเพื่อส่งเสียเขาตลอด

"โชคดีที่ได้เอลิคช่วยที่จริงปากกับใจเขาไม่ตรงกันหรอกเขาก็เป็นห่วงนะแต่พ่อคนนี้ซิเขาแข็งกร้าวเหมือนพ่อของเขา" แม่ของคริสโตเฟอร์พูด

"คุณแม่จะว่าอะไรไหมครับถ้า ผมอยากจะให้คริสโตเฟอร์ตามหาคุณพ่อของเขานะครับ" ผมพูดแม่ของคริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผม เขาปล่อยแขนจากการกอดคริสโตเฟอร์ เขาจึงลุกกลับมานั่งข้างผม ผมดีสีหน้าคุณแม่เขากังวลขึ้นมาทันที
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้ครึ้งแรกนะคะ พรุ่งนี้จะมาต่อครึั้งหลังให้อีก
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ  :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: รู้สึกมีความสุขที่เห็นคอมเม้นให้กำลังใจ
รักคนอ่านจังค่ะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-02-2016 10:18:30 โดย Alice111 »

ออฟไลน์ Wut_Sv

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 902
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +21/-1
อ้าว ตกลงไม่ใช่ผู้หญิงที่เจอที่วัดหรอครับเนี่ย ที่บอกว่าพ่อเขมเคยช่วยไว้ เดาผิดหรอเนี่ย 555  :really2: :really2: :really2:

รู้สึกเรื่องมันผ่านไปง่ายจังแหะ  :hao3: :hao3: :hao3:

ออฟไลน์ semen

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 101
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +3/-0
 :o12: :serius2: อยากให้มาต่อเลยอ่าาาาาา มันค้างอ่าาาาาาาา  :o12: :a5: o22

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ Alice111

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
"คุณแม่จะว่าอะไรไหมครับถ้า ผมอยากจะให้คริสโตเฟอร์ตามหาคุณพ่อของเขานะครับ" ผมพูดแม่ของคริสโตเฟอร์หันมามองหน้าผม เขาปล่อยแขนจากการกอดคริสโตเฟอร์ เขาจึงลุกกลับมานั่งข้างผม ผมดีสีหน้าคุณแม่เขากังวล

   "ผมทราบครับว่าคุณแม่มีคนใหม่แล้ว แต่ผมอยากจะให้คริสโตเฟอร์ขจัดบางสิ่งที่ขัดข้องหมองใจเกี่ยวกับพ่อของเขาออกไปได้ไหมครับ"

   "และผมไม่แน่ใจว่าชาวต่างชาติที่เคยเขียนจดหมายมาหาพ่อของผมให้ช่วยตามหาครอบครัวนะครับเขาเป็นพ่อของคริสโตเฟอร์หรือเปล่า" ผมพูดเรื่องนี้ขึ้น ผมเห็นสีหน้าที่แปลกใจของแม่คริสโตเฟอร์ปรากฏขั้นทันที

   "พ่อผมเป็นนักการทูฑที่ทำหน้าที่ประจำสถานทูตไทยในประเทศต่างๆนะครับ ท่านเคยเดินทางไปประจำที่ออสเตรเลียอยู่สี่ปีก่อนจะย้ายไปประจำที่อังกฤษสองปีและกลับมารักษาด้วยเรื่องจากป่วยครับ ตอนนี้ท่านเสียชีวิตไปได้สี่ปีแล้วครับ" ผมพูด

   "เดี๋ยวนะค่ะ...นามสกุลนี้ดิฉันคุ้นมากคะแต่จำชื่อพ่อคุณไม่ได้คะ"

   "พิทักษ์ครับ พ่อผมชื่อพิทักษ์"

   "ใช่คะคุณพิทักษ์จำได้แล้วคะ ดิฉันเคยเข้าไปพบท่านครั้งหนึ่งตอนที่พ่อของคริสโตเฟอร์ต้องการเข้าไปคุยเรื่องดิฉันกับคริสโตเฟอร์ พ่อของคริสเขาอยากให้ท่านช่วยเรื่องซิตี้เซ้นของดิฉันกับคริสโตเฟอร์นะคะ"

    " ดิฉันไม่สามารถทำได้เพราะว่ามีคนไม่หวังดีโทรแจ้งความสัมพันธ์ของดิฉันกับแฟนทางอิมิเกรชั่นและทางนั้นเลยไม่อนุมัติวีซ่าแต่ฉันขอให้คริสโตเฟอร์ได้ซีตี้เซ้นเพื่อจะได้กลับไปหาพ่อของเขาได้" ผมมองสีหน้าที่กังวลที่จะพูดถึงเรื่องนี้ของแม่คริสโตเฟอร์ผมคิดว่าปัญหาค้อนข้างใหญ่ทีเดียว

   "ดิฉันเคยทำงานเป็นสาวนั่งดริ้งคะ ทำอยู่ในบาร์คะ " แม่ของคริสโตเฟอร์พูด ก่อนที่ประตูจะถูกเปิดเข้ามาโดยครูนิด เขาเอาน้ำมาให้ผม แม่ของคริสโตเฟอร์

   "ดาเป็นไงบ้างไม่ค่อยได้เจอกันเลยมีแต่โทรคุย นี้อย่าลืมไปหานิดที่ห้องพักด้วยละ" ครูนิดพูดก่อนจะเดินออกจากห้องประชุมไป

   "ครูนิดเป็นเพื่อนของดิฉันคะเราเรียนโรงเรียนมัธยมด้วยกันนิดเขามีโอกาสมากกว่าได้ไปต่อมหาวิทยาลัยครูแต่ดิฉันไม่มีโอกาสนั้นดิฉันเลยไปทำงานที่บาร์แห่งหนึ่งและวันหนึ่งนิดเขาพา พ่อของคริสโตเฟอร์เขามาทำหน้าที่ครูสอนภาษาที่ไทยระยะเวลาแค่ 3 เดือน นิดกับแฟนพาเขาไปเที่ยวที่บาร์ที่ดิฉันทำงานอยู่ พ่อของคริสโตเฟอร์เขาชื่อ Dennis Anthony Maccinson และนั้นแหละค่ะทำให้ดิฉันได้เจอเขา"

   "เขาถูกชะตาดิฉันเขาสงสารฉันและฉันก็รู้สึกรักเขาแต่อีกมุมมองในความคิดคือถ้าได้เป็นแฟนต่างชาติชีวิตจะได้สบายขึ้นดิฉันตัดสินใจคบกับเขาและเลิกทำงานที่บาร์พร้อมกับย้ายไปพักอยู่กับเขาที่คอนโดใกล้ๆกับที่เขาทำงาน เราแพลนว่าจะแต่งงานกันแต่ขอไปแต่งที่ออสเตรเลียและด้วยความที่เรียกได้ว่าโลภมากของดิฉันอยากผูกมัดเขา  ฉันได้ยินเพื่อนๆบอกว่าถ้ามีลูกเรื่องวีซ่าจะง่ายขึ้น ฉันจึงปล่อยให้ตัวเองตั้งครรภ์ทันที"

   "ดิฉันและพ่อของคริสได้คุยเรื่องวีซ่ากับทางสถานทูตเขาบอกว่าวีซ่าคู่สมรสจะให้ฉันทำตอนนี้ไม่ได้ต้องให้ฉันไปด้วยวีท่องเที่ยวก่อนเพื่อไปเรียนรู้การใช้ชีวิตที่นันและฉันก็ได้วีซ่าท่องเที่ยวแถมยังโชคดีที่ว่าไม่ติดเงื่อนไข  NO further stay นั้นคือ Conditon 8503 (ไม่สามารถยื่นขอวีซ่าใดๆได้ต้องเดินทางกลับไทยอย่างเดียวถ้าวีซ่าหมดอายุ)และตอนนั้นอาจจะเป็นเพราะว่าดิฉันกำลังท้องได้เกือบสี่เดือนแล้วด้วยซึ้งมันยากมากสำหรับวีซ่าขอครั้งแรกไปโดยไม่มีติดเงื่อนไขตัวนี้นะคะ" ผมพยักหน้าผมพอจะทราบเงื่อนไขวีซ่าพอสมควรเพราะว่าพ่อผมสอนผมทุกเรื่องเช่นกัน

   "แต่พอดิฉันไปถึงออสเตรเลียความฝันที่วาดไว้ไม่ใช่เลยคะ พ่อแม่แฟนพี่น้องแฟน เขารับดิฉันไม่ได้เลยสักคนเหตุผลเพราะว่าดิฉันเป็นสาวบาร์มาก่อนและยังมีภรรยาของเพื่อนของแฟนอีกทีที่เป็นคนไทยคอยยุยงพูดให้ทางครอบครัวของเขาไม่ต้อนรับดิฉันอีก"

   "ชีวิตจริงนี้ยิ่งกว่าในละครอีกนะคะ แต่ฉันก็อดทนเพราะท้องคริสโตเฟอร์อยู่พ่อของคริสเขาตัดสินใจพาใจออกมาอยู่บ้านเช่า ค่าเช่าก็แสนแพง อาทิตย์ละเกือบ 200 ดอลลาร์ออสเตรเลีย(AUD) และไหนจะค่าครองชีพทีแพงติดอันดับต้นๆของโลกแถมดิฉันก็ทำงานไม่ได้อีกเพราะว่าไปด้วยวีท่องเที่ยวเขาห้ามทำงานและสภาพร่างกายที่ไม่เอื้ออำนวย พ่อของคริสหาเลี้ยงคนเดียว"

   "แถมฉันเองภาษาก็งูๆปลาๆ ไปทำอะไรไม่ได้อยู่แล้วจะไปไหนมาไหนก็กลัวจะคุยกับเขาไม่รู้เรื่อง จะออกไปซื้อของกินก็ต้องรอสามีกลับมาก่อนชีวิตที่นั้นลำบากมากแถมแม่สามีก็คอยหาเรื่องให้สามีไปค้างที่บ้านเขาจึงต้องทิ้งฉันอยู่ที่บ้านเช่าตามลำพัง ฉันรู้สึกผิดจากที่คาดหวังเอาไว้มากสำหรับคนที่คิดจะไปอย่างเดียวอย่างฉัแต่ไม่เคยคิดถึงผลข้างหน้า “

“พ่อของคริสโตเฟอร์ยื่นเอกสารขอพาร์ทเนอร์วีซ่าให้ดิฉันเพราะหวังว่าจะสามารถทำงานได้แต่โชคร้ายมีคนโทรรายงานว่าดิฉันไม่ได้แต่งงานกับสามีจริง ก็ไม่ได้แต่งจริงๆคะเพราะพ่อแม่เขาไม่รับดิฉัน ฉันจึงต้องเดินทางกลับตอนที่ตั้งครรภ์ได้ 32 วีคแต่จำเป็นต้องกลับเพราะไม่สมมารถพำนักอยู่ในออสเตรเลียต่อได้ “

“พอกลับมาดิฉันเลยตัดสินใจบอกพ่อของคริสว่าฉันไม่ไปอยู่กับเขาแล้วฉันเลือกที่จะอยู่ประเทศไทย ฉันไม่อยากไปทำให้พ่อแม่เขาต้องผิดใจกับลูกชายของเขาเพราะดิฉันเองพ่อแม่เขาก็อายุเยอะแล้ว ฉันก็ไม่รู้ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่ไหมเพราะตอนนั้นก็เกือบจะ65แล้วนะคะ”
    “และฉันรอจนคลอดคริสโตเฟอร์จึงกลีบไปทำงานที่บาร์เหมือนเดิมแต่รายได้ก็น้อยลงเพราะมีเด็กใหม่ๆขึ้นมาแทนเยอะแยะ แต่ก็ต้องอดทนทำไป ส่วนเดนิสนะเขาบินมาอยู่กับคริสโตเฟอร์ ครั้งละ 3- 4 เดือนค่ะ"

   "จนกระทั้งวันหนึ่งดิฉันได้พบเอลิคเขาเป็นนักธุรกิจเขาเป็นคนแคนนาดา เขาเบื่อทำธุรกิจเมืองนอกเขาอยากมาทำรีสอร์ทที่ประเทศไทยและเราก็ถูกชะตากันดิฉัน”

“ดิฉันก็บอกเขานะคะว่ามีลูกหนึ่งคนเขาก็ไม่รังเกียจ ดิฉันจึงตัดสินใจบอกเดนิสว่าดิฉันเจอรักใหม่ให้เขาเลิกติดต่อดิฉันและลูก”

“ดิฉันเป็นคนพาคริสโตเฟอร์ไปอยู่ที่อื่นเพื่อหลบไม่ให้เขาติดต่อฉัน ส่วนเอลิคเขาก็ส่งเงินให้ฉันใช่และให้เลิกเป็นสาวบาร์แต่เขายังมาอยู่ที่ไทยไม่ได้เต็มตัวเพราะยังหย่าขาดกับภรรยาที่แคนนาดาไม่ได้”

   “ถ้าอย่างนั้นพ่อของคริสโตเฟอร์ก็ไม่ได้ทิ้งเขาไป”

   “ใช่ค่ะ..ฉันโกหกคริสเพื่อให้เขาเลิกถามถึงพ่อเขา..ฮึกๆ” แม่ของคริสโตเฟอร์ร้องไห้และคนที่นั่งข้างๆผมเขามีสีหน้าตกใจไม่แพ้กันแต่ผม พยักหน้าไม่อยากให้เขาโกรธแม่ของเขาผมคิดว่าเขาทำไปเพราะไม่อยากเสียคริสโตเฟอร์ไปและสถานการณ์ของแม่คริสโตเฟอร์เขาเรียกว่ากลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ไม่ผิดหรอกหากมีช่องทางที่ดีกว่าและเขาจะเลือกมัน

“แล้วดิฉันไม่อยากรอความหวังที่มันลมๆแล้งๆ ของเขาและดิฉันก็ย้ายคริสโตเฟอร์ไปเรียนโรงเรียนประจำ ส่วนเดนิสก็หายเงียบไปคงเป็นเพราะว่าเขาติดต่อฉันไม่ได้ ฉันย้ายไปดูแลกิจการรีสอร์ทที่เพิ่งกำลังสร้างหลังจากเกิดซึนามิไม่นานจนเอลิคหย่าขาดจากภรรยาเขาก็ย้ายมาอยู่กับดิฉันที่ประเทศไทยพร้อมกับจดทะเบียนสมรสกับเอลิค เพื่อเขาจะได้มีสิทธิ์ซื้อที่ดินและทำธุรกิจในเมืองไทยได้อย่างถูกกฏกหมายและนั้นคือจุดเปลี่ยนทั้งฉันและคริสโตเฟอร์เช่นกันคะ"

   "ผมนะทราบมาเยอะจากพ่อผมเองสำหรับปัญหาสาวไทยที่ไปอยู่ต่างแดนจากพ่อผมนะ พ่อผมท่านช่วยไว้หลายคนเหมือนกัน"

   "ใช่คะท่านดีมาก เพื่อนดิฉันแย่กว่าฉันอีก สามีทำร้ายร่างกายแถมยังไม่ให้เงินให้ทองเธอใช้ วันดีคืนดีก็ไล่ออกจากบ้านทั้งที่ไม่มีเงินติดตัวต้องเดินเท้าเปล่าอยู่กลางถนนบางเมืองแถบจะไม่มีรถโดยสารจะมีก็แค่2 เที่ยวต่อวันถ้าไม่ใช่ในตัวเมืองใหญ่ๆนะคะ”

“ แต่พอเพื่อนของฉันเธอไปแจ้งความสามีก็ทำทีไปง้อพูดคุยกับตำรวจว่าเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันเล็กน้อย ผู้หญิงไทยหลายคนยังคงโดนเอาเปรียบแต่ก็มีหลายคนที่ประสบโชคดีมีแฟนดีดูแลดี ไม่ต้องลำบาก มันขึ้นอยู่กับบุญพาวาสนาแต่ละคนด้วยนะคะ"

   “เพื่อนดิฉันยังพูดถึงพ่อของคุณอยู่เลยคะ พ่อของคุณเป็นคนรับสายวันนั้นที่สามีไล่เธอออกจากบ้านอีกครั้งและขู่จะฆ่าเธอด้วย และเขาก็เป็นคนประสานงานโทรหาหน่วยที่คุ้มครองและอยู่ใกล้กับเธอที่สุดรับตัวเพื่อนของดิฉันไปหาบ้านพักฉุกเฉินและติดต่อขอตั๋วเดินทางฟรีเพื่อช่วยเหลือเขาเฉพาะคนที่ประสบเหตุจริงๆเท่านั้นนะคะ” 

   “ดิฉันคิดว่าคริสโตเฟอร์นะเขาได้ซิตี้เซ้นแล้วนะคะ คือพ่อเขาพาไปอยู่ด้วยตอนห้าขวบนะคะ และพาไปเข้าเรียนที่ kindgadent แถวบ้านเขาแต่พ่อตัวดีดันไปมีเรื่องต่อยกับเด็กที่นั้นทุกวันจนคงเพราะเข้ากับเพื่อนไม่ได้ครูที่ดูแลบอกว่าคริสโตเฟอร์กร้าวร้าวเกินไปทั้งที่ความจริงเขาลำเอียง และเห็นว่าคริสโตเฟอร์เป็นลูกครึ้งไม่ใช่ ออซซี่แท้ๆ ดิฉันสงสารลูกเลยขอให้เดนิสส่งคริสโตเฟอร์กลับไปไทยก่อน” แม่ของคริสโตเฟอร์ผมหันไปมองนี้มีเรื่องชกต่อยกับเขาตั้งแต่เรียนเตรียมเลยเหรอ Kindgadent ก็เหมือนศูนย์รับเลี้ยงเด็ก เป็นการเตรียมความพร้อมก่อนเขาเรียนชั้นอนุบาล และคนที่ผมหันไปมองก็รีบก้มหน้าแม่ของคริสโตเฟอร์คงรู้ว่าผมมองเขาทำไม

   “รายนี้เขาไม่ค่อยอดทนกับใครหรอกใครพูดอะไรมานี้เล่นเขาเลยตั้งแต่เด็กๆแล้ว เขาไม่ค่อยยอมใครสักเท่าไหร่” แม่ของคริสโตเฟอร์พูด

   "คุณแม่ครับผมขอถามอะไรหน่อยนะครับ ไม่ทราบว่าจะละลาบละล้วงไปไหม ...คุณแม่เคยเปลี่ยนชื่อหรือเปล่าครับ"

   "ใช่คะ ชื่อเดิมของดิฉันขื่อ วนิดาคะ ทำไมเหรอคะคุณเขม"

   "ผมมีจดหมายจากชาวต่างชาติตามหาครอบครัวเขา แต่ชื่อและนามสกุลเด็กนะมันจางมากจนอ่านไม่ได้ แต่ทีผมแปลไว้ชื่อผู้หญิงนั้นชื่อวนิดาครับ "พอผมพูด แม่ของคริสโตเฟอร์ยกมือขึ้นทาบอก

   "นานหรือยังคะ" เธอถามผมเสียงสั่น คริสโตเฟอร์มองหน้าผม

   "ตอนที่พ่อผมเริ่มป่วยครับผมคิดว่า สี่ปีกว่าได้แล้วครับ" ผมพูด แม่ของคริสโตเฟอร์ถึงกับน้ำตาซึม ผมรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋าส่งให้เธอทันที

   "ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ฉันรู้สึกผิดมาคะคุณเขม"

   "ผมคิดว่าคุณเดนิสเขาเข้าใจคุณครับแต่ควรจะให้พ่อลูกเขาได้เจอกันนะครับ ..ผมจะลองส่งอิเมลไปหาเขาดู เขาชื่อเดนิส เอนโทนี่ แมกกินสัน ใช่ไหมครับ"

   "ใช่คะถึงจะผ่านมาหลายปีฉันยังจำชื่อและนามสกุลเขาได้อยู่เลยคะ และฉันคิดว่าคริสโตเฟอร์ก็ได้ซิตี้เซ้นเรียบร้อยแล้ว ..วันก่อนมีจดหมายมาถึงดิฉันนะคะที่อยู่ที่บ้านเกิด บ้านเกิดดิฉันอยู่ที่จังหวัดอุบลราชธานี"

   "ใช่ครับเขาระบุว่าครอบครัวเขาเป็นคนจังหวัดอุบลราชธานีครับ"

   "ฮึกๆๆ" น้ำตาใส่ๆไหลรินออกมาอีกครั้ง ผมเอื่อมมือไปแตะหลังมือแม่ของคริสโตเฟอร์แค่นั้น

   "แม่.." คริสโตเฟอร์กุมมือแม่เธอไว้

   "ผมภาวนาขอให้เขายังใช้อิเมลเดิมผมจะพยายามติดต่อเขาดูนะครับคุณแม่ ...ผมอยากให้เขาได้พบกันเพื่อปรับความเข้าใจกันตั้งแต่เขาหายไปเขายังไม่ลืมลูกชายของเขา" ผมพูดและหันมามองหน้าคริสโตเฟอร์น้ำตาที่ปริมๆแต่เขาฝืนที่จะไม่ร้องไห้

   "ขอบคุณนะคะคุณเขมขอบคุณค่ะ...ฉันภาวนาขอให้คุณเจอเขานะคะ ถึงดิฉันจะมีเอลิคแต่เดนิสเขาก็ดีกับฉันมากและอย่างน้อยก็ทำเพื่อลูก..เราจะได้เป็นเพื่อนกันได้..ฉันคิดว่าเขาคงมีครอบครัวใหม่เรียบร้อยแล้ว ครอบครัวที่พ่อแม่เขายอมรับนะคะ"

   "คุณแม่ทำดีที่สุดแล้วครับ...คุณแม่รักและดูแลคริสโดยไม่ทิ้งเขาแค่นี้ผมว่าคุณแม่เป็นผู้หญิงที่เก่ง"

   "อดีตที่เลวร้ายก็แค่ปล่อยให้มันผ่านไปเพราะถึงยังไงก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้..และผมก็เชื่อว่าคริสโตเฟอร์คือความภูมิใจขอบคุณแม่ในวันข้างหน้า เขาเองไม่ใช่เด็กที่ไม่เอาไหนแต่มีบางสิ่งที่ป่นเปื่อนในใจเขารอให้มันถูกปัดออกไปก็เท่านั้น..และนั้นก็คือเรื่องพ่อของเขา "

   "ถ้าผมได้ข้อมูลอะไรผมจะรีบติดต่อคุณแม่ทันที"

   "ขอบคุณนะคะ...ขอบคุณจริงๆคะ ..ถ้าอย่างนั้นดิฉันคงต้องกลับก่อนเพราะว่าต้องไปดูรีสอร์ทนะคะ"

   "คริสแม่กลับก่อนนะลูก ..อยู่กับพี่เขมเขามีอะไรก็ช่วยพี่เขมนะลูกนะ..อย่าเอาแต่ขับรถเล่นละเราต้องเปลี่ยนนิสัยตัวเองแล้วนะลูก"แม่ของคริสโตเฟอร์พูด ผมหันไปมองเป็นไงละผมนะเตื่อนเขาเรื่องขับรถบ่อยแต่ช่วงสองสามอาทิตย์นี้เขาแถบจะไม่ได้แตะรถบิ๊กไบท์เขาเลยแต่ก็ขับรถเก๋งผมออกไปบ้างนี้รอให้สิบแปดก่อนจะพาไปสอบใบขับขี่รถยนต์ส่วนบุคคล

   “ดิฉันคงต้องไปแล้วเดี๋ยวจะไม่ทันไปขึ้นเครื่องที่ดอนเมืองเพื่อจะกลับภูเก็ตนะคะ”

   “ได้ครับ...คุณแม่เดินทางปลอดภัยนะครับ”

   “แม่ไปนะคริส..มีอะไรบอกแม่นะเรื่องเงินด้วยจะได้ไม่ไปรบกวนพี่เขมเขา นี้แม่ก็โอนเข้าบัญชีเราอยู่เรื่อยๆนะคริสและตั้งใจอ่านหนังสือจะได้สอบผ่านแม่ดีใจที่ลูกเห็นความสำคัญของอนาคต” แม่ของคริสโตเฟอร์พูดและเดินออกมาจากห้อง ผมพยักหน้าให้คริสโตเฟอร์เขาเดินไปส่งแม่ของเขา
   “สวัสดีนะครับ...แม่”

   “สวัสดีคะ ...เรียกแม่ก็ได้คะ สี่สิบสองปีแล้วค่ะและแฟนลูกก็เหมือนลูกดิฉันเองคงไม่ว่าอะไรใช่ไหมคะ”

   “ไม่แน่นอนครับ..ผมซิต้องขอบคุณที่เอ็นดูผมเช่นกัน..นี้แม่ผมก็รักคริสโตเฟอร์เหมือนลูกชายแท้ๆ”

   “ผมพาไปบ้านมาแล้วนะครับ.แม่ของผมเขาทำไข่ลูกเขยของชอบให้คริสโตเฟอร์..เขาทานเขาชอบทานมากนะครับ” แม่ของคริสหันไปมองลูกชายก่อนจะพยักหน้ากับผมเบาๆ

   “แม่ฝากน้องด้วยนะคะลูก”แม่ของคริสโตเฟอร์พูด ผมได้แต่ยืนมองแม่กับลูก วันนี้คริสโตเฟอร์คงรู้และเข้าใจแม่เขามากขึ้นผมคิดว่าทุกเรื่องที่แม่ของเขาเล่ามาในวันนี้คริสโตเฟอร์ไม่เคยรู้มาก่อนและนี้เขาคงจะเลิกพูดว่าแม่รักเขาไหม ..ผมว่าแม่รักเขามาก

ผมเดินกลับไปที่ห้องเรียนเพื่อเก็บงานที่ผมให้เด็กๆทำเพราะว่ามันหมดชั่วโมงพอดีและลงมานั่งตรวจงานต่อ ผมรู้สึกสบายใจเรื่องคริสโตเฟอร์ขึ้นมาอีกเปาะแล้วซิและคืนนี้ผมจะเขียนอิเมลพร้อมกับแนบเรื่องประทับใจของคริสโตเฟอร์ที่เขาจำได้ระหว่างเขาและพ่อของเขาผมเชื่อว่าพ่อลูกน่าจะมีความประทับใจเรื่องเดียวกัน ผมดูจากที่เขาเขียนเขาเก็บรายละเอียดได้เยอะมากแสดงว่าเขาจำมันได้ขึ้นใจและนั้นก็อาจจะเป็นช่วงที่เขามีความสุขที่สุดก็ว่าได้

   พอได้เวลาเลิกงานผมก็เก็บทุกอย่างเพื่อจะได้กลับไปพักและอาบน้ำทานข้าว ส่วนคริสคงทานกับเพื่อนๆมากกว่าแต่ผมดันลืมไปสั่งอาหารซะเยอะแยะเลยนะซิ ผมเดินลงมารับอาหารที่สั่งไว้จะทานหมดไหมผม

   “อนุชิต”ผมเรียกอนุชิตผมเห็นเขากำลังเดินกลับบ้านพอดีเลย

   “ครับครูเขม” อนุชิตวิ่งมาหาผมทันที ผมก้มมองดูรองเท้าคู่ใหม่ใส่ได้พอดีเหลือนิดหน่อย ผมยิ้มดีใจ

   “ครูสั่งกับข้าวเยอะแยะเลยเธอมาแบ่งเอาไปทานกับย่าซิ ช่วยครูหน่อยครูทานไม่หมด”

   “พี่คริสเขาน่าจะทานกับเพื่อนๆนะ”

   “ก็ได้ครับครู ขอบคุณนะครับ ครูดีกับผมจังเลยครับ แต่ผมจะไม่ถามว่าทำไม แต่ผมจะถามว่าถ้าครูมีอะไรผมช่วยครูบอกผมเลยนะครับ ผมเต็มใจครับ” ผมยิ้มออกและพยักหน้าเบาๆ ผมก็ให้เขาเลือก

   “ผมไม่เอาไข่ลูกเขยแล้วกันเพื่อว่าพี่คริสอยากทานกับครูนะครับ”

   “ตามใจซิ เลือกไปสักสองอย่าง”

   “ขอบคุณนะครับครู..ผมอยากให้ครูอยู่ที่นี้นานๆจัง” อนุชิตพูดก่อนจะเดินออกไปหาเพื่อนเพื่อเดินทางกลับบ้าน ผมก็เดินออกไปที่รถที่ผมจอดไว้ด้านหลังวันนี้ตรงที่กลุ่มของคริสโตเฟอร์นั่งกัน

   “พี่เขม”

   “อุ้ยครูเขม..” คริสโตเฟอร์เดินปรี่มาจับแขนผม

   “ว่าไง”ผมถามขำ ขำ คนที่เดินมาหาผม เขาสวมชุดเตรียมซ้อมบาสเกตบอลแล้วผมเห็นพวกอาร์ทและโจ้ก็เดินมาเอาของเก็บที่รถจะไปซ้อมบาสเช่นกัน

   “วันนี้พวกอาร์ทกับโจ้ ปันปันและโป้ง พวกนั้นจะอยู่เรียนพิเศษด้วยนะพี่เขมมันะจะได้เก่งอังกฤษเหมือนผม” ผมพยักหน้าว่าดีเลยมีหลายๆ คนจะได้ไม่เป็นที่ถูกจับตามองมาก

   “ครูเขมครับกลับแล้วเหรอครับ”

   “ใช่แล้ว” ผมตอบกลับ

   “ครูสั่งข้าวให้ผมหรือเปล่า”

   “อ้าวแล้วไม่ทานกับเพื่อนเหรอ”

   “ไม่เอาอยากทานกับที่รักอะ”

   “งอแง!”

   “สั่ง..แล้วจะทานตอนไหนละและพี่ก็สั่งเผื่อเราด้วยไข่ลูกเขยนะ ...กับผัดผักรวมแกงจืดคงพอนะ ” ผมพูดเท่านั้นแหละรอยยิ้มเปื้อนขึ้นใบหน้าหนุ่มตรงหน้าผมทันที 

   “ก่อนเรียนพิเศษไงครับ”

   “ก็ได้” ผมพยักหน้าเบาๆ

   “ครูเขมครับเล่นบาสกันไหมครับครู”โป้งเดินผ่านผมเขากันมาถามผม คริสโตเฟอร์ก็ขมวดคิ้วมองคงคิดว่าผมนี้นะจะเล่นบาสเกตบอล ถามว่าเล่นได้ไหมเล่นได้ครับแต่ไม่ค่อยเล่นบ่อย ของเล่นกีฬาในร่มเบาๆ ไม่ต้องคิดครับ พวกแบทมินตันอะไรพวกนี้ครับ

   “ก็ดีนะไม่ได้ออกกำลังกายเลยอะและยังเหลือเวลาเยอะอยู่” ผมพูดและหยักคิ้วให้คริสโตเฟอร์ผมเก็บทุกอย่างไว้ในรถเก๋งก่อนจะเดินตามพวกโป้งออกไปโดยมีคริสโตเฟอร์เดินตาม

   “จะเล่นจริงอะ”

   “ใช่ซิทำไมละพี่ไม่ได้ออกกำลังกายเลยหน้าท้องเริ่มไม่ฟิตแล้ว”

   “เห็นไหมถ้าเราอยู่ด้วยกันทุกคืนนะหน้าท้องพี่จะฟิตแน่ๆ”

   “ทะลึ้ง” ผมหันไปบอกคนข้างๆผม ผมรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร และใช่ผมไม่เถียงว่ามันเรียกเหงือได้มากเหมือนวิ่งรอบสนามจริงๆ ผมเดินมาที่สนามเห็นพวกกายกำลังเลิกซ้อม กายมองหน้าคริสโตเฟอร์

   “จะมากอดรัดฟัดกันที่สนามบาสด้วยหรือไง” กายพูดแม้จะไม่เอ่ยว่าเขาว่าใคร ผมหันไปมองคริสโตเฟอร์ว่าอย่านะ เขาแค่กำหมัดแต่ก็คลายผมพยักหน้าว่าดี ก่อนจะเดินลงสนามไป

   “สวัสดีครับครูเขม” ผมหันมามองคนที่เดินออกผมไม่แน่ใจแต่วันนั้นเขาเดินเข้ามาคุยกับคริสโตเฟอร์ ผมแค่พยักหน้ารับการไหว้ของเขา

   “ไอ้พี่เอกนะพี่เขม” คริสโตเฟอร์พูดผมพยักหน้า

   “ครูเขมเล่นบาสด้วยเหรอครับ” ปันปันวิ่งมาถามผมทันที

   “ใช่ครูเคยเล่นกับเพื่อนๆนะ แต่ไม่ได้เป็นตัวเก็งอะไรหรอกเล่นขำขำ ”

   “ดีเลยครับครูพอดีว่าทีมที่ซ้อมขาดไปคนหนึ่งแต่อยู่คนละฝั่งกับคริสนะครับครู” อาร์ทบอกผม

   “ดีเลย”ผมตอบคนที่ยืนข้างสะบัดหน้ามามอง

   “ทำไมอะ ครูต้องอยู่กับกูดิ” คนที่ยืนทำท่าเง้างอน  ทำท่าจะไม่ยอม

   “ทำไมวะ...ครูนะเป็นครูของพวกกูเหมือนกันนะเว้ยเฮ้ย..จริงไหมครับครู” โจ้ถามผม ผมพยักหน้าว่าจริง

   “ก็ครูเขาเป็นห่วงให้กูอยู่อะ...”
   
   “ O_? “

   “ครูเขาเป็นห่วงของกูและกูก็ตัวชู้ตนะโว้ย ดังนั้นจึงขาดห่วงไม่ได้..ครูต้องอยู่ใกล้ๆกู ” นี้มันมุกไหนของเขาเนี๊ยะ

   “โห่!!...เน่า!!!..มุกเสี่ยวมาก!!! ” เสียงดังทั้งสนาม

   “มุกเน่ามาก” ปันปันพูดและเดินไปผมก็มองจะให้ใส่เสื้อเชิ้ตตัวนี้เล่นเลยเหรอ ไม่เอาอะใส่เสื้อกร้ามตัวในแล้วกันกางเกงสแล๊คพอทนได้อยู่ ผมก็จัดการปลดกระดุมเสื้อ เสื้อกร้ามมันออกจะบางไปนิดไม่เป็นไรหรอกผู้ชายเหมือนกันพอผมถอดเสื้อเชิ้ตออกเท่านั้นแหละ

   “ฮู!!! หุ่นครูดีอะ” ปันปัน ชมผมทันที

   “จริงด้วยครับครู ครูหุ่นดีเหมือนนายแบบที่ถ่ายรูปหน้าปกนิตยสารเลยครับครู”

   “พี่เขม..ถอดทำไมอะ”แต่คนที่ไม่ชมผมแล้วยังเดินมาบังผมอีกนะ

   “จะให้พี่ใส่เสื้อเชิ้ตเล่นหรือไงเดี๋ยวมันขาด” ผมกันไปถามคนที่ยืนเอาแขนกั้นไม่ให้มองผม

   “ไม่เอาอะ...ถ้าอย่างนั้นไปเล่นกันสองคนที่บ้านเลยไม่ให้เล่นตรงนี้อะ” ผมขมวดคิ้วมองทำหน้างง เล่นอะไรกันในบ้านคงไม่พ้นเล่นบนเตียงอะดิ

   “พี่ก็ใส่เสื้อกร้ามอยู่นะคริส”

   “มันบางมาก..ใครก็มองกันหมดอะดิ...เอาเสื้อของผมไปใส่เลยดูไอ้พวกนี้มันมองพี่ดิพี่เขมผม..ผม”

   “หึง!!!” คริสโตเฟอร์พูดและถอดเสื้อกร้ามบาสมาให้ผมสวมใส่ผมก็จำเป็นต้องใส่แหละ

   “โธ่!!” ทุกคนในสนามพากันร้องด้วยความเสียดายผมว่าแกล้งคริสโตเฟอร์แน่ๆ

   “ที่บ้านมึงไม่มีดูหรือไง ..และจะดูทำไมหน้าอกก็แบนจะตายไป”

   “แล้วหวงทำไมวะ..ถ้ารู้ว่าของครูเขาแบนนะ..” อาร์ท

   “ที่สำคัญพวกกูไม่ชอบดูโนตม..เพราะว่ามันอาจจะอุดจมูกพวกกูถึงแก่ชีวิตได้..ชอบดูแบน แบนวะ” พวกนี้แต่ละคนทะลึ้งกันทั้งนั้นและยิ่งพูดแบบนี้คนนี้คงไม่ปล่อยให้ผมลงสนามไปพร้อมเสื้อกร้ามตัวสีขาวแน่ๆ

   “เรื่องของกู...ทำไมอะ...ไม่ให้ดูเว้ย..อยากดูไปดูเมียมึงนั้น .ไอ้โจ้อะ..” คริสโตเฟอร์เถียงเขากลับข้างๆ คู้ๆ แต่ก็ทำให้ผมยิ้มดีใจที่เขาหวงผม

   “มันก็แบนมึงไปดูของไอ้โจ้นั้น” คริสโตเฟอร์พูด

   “ไอ้คริสมึงกล้าว่าอกกูแบนเหรอสาด”

   “อกหักเรื่องเล็ก แต่ว่าอกกูเล็กมึงมีเรื่องแน่!!” โจ้  และโจ้ก็ไล่เตะคริสโตเฟอร์รอบสนามเลย

ผมจำไม่ได้แล้วว่าความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นกับผมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ คงจะเป็นตอนปีหนึ่งมั้งเทอมหนึ่ง พอเทอมสองผมเริ่มจีบณัฐกานต์และหลังจากนั้นผมก็ทำงานพาร์ทไทม์ทุกวันเพื่อเก็บเงินอยากสร้างครอบครัวในวันที่เรียนจบ จนความสัมพันธ์ของเพื่อนเริ่มห่างแต่ก็ไม่เคยหายไป ผมยังคงมีกิจกรรมตอนเค้าค่ายดูแลน้องๆ กับเพื่อนๆอยู่ ผมเสียดายนะที่ตอนนั้นผมมองข้ามมันไป
และนี้ก็เหมือนเขาเรียกว่าสิบสี่อีกครั้งใช่ไหมผมรู้สึกมีความสุขแปลก ผมก็เล่นบาสเก็บพวกเพื่อนๆคริสและรุ่นน้องของคริสโตเฟอร์สนุกสนามเรียกเหงือได้มากเลยทีเดียว

ก่อนจะกลับไปอาบน้ำและคริสโตเฟอร์ก็เดินไปรับผมเพื่อมาสอนพิเศษแถมวันนี้ตอนที่สอนคริสโตเฟอร์ต่อมีพวกเพื่อนๆคริสโตเฟอร์นั่งเรียนอยู่ด้วยและพอสอนเสร็จคริสโตเฟอร์ก็เดินไปส่งผมที่บ้านพักเราเดินคุยกันมันเกือบจะสองทุ่มกว่าแล้วไม่มีคนเดินเข้าทางบ้านพักครูผมเลยเดินจับมือกันได้

   “พี่เขม...”

   “หึ”

   “พรุ่งนี้คริสมารับนะเราเดินคุยกันแบบนี้นะ”

   “ก็ดีนะจะได้ประหยัดน้ำมัน พี่จะได้ไม่ต้องขับรถออกไป”ผมบอกกับคริสโตเฟอร์

   “พี่เขม...ขอหอมแก้มได้ปะ..”

   “จะดีเหรอ”

   “ดีน่ะ”

   “เออ..พี่กลัวใครเห็นนะซิ” ผมหันซ้ายหันขวา

   “ฟ้อด” คริสโตเฟอร์รีบขโมยหอมแก้มผมทันที ผมรีบยกมือขึ้นมาลูบแก้มตัวเอง

   “นอนหลับฝันดีนะครับที่รัก”

   “นอนหลับฝันดีเช่นกันนะ...ถ้าวันนี้เหนื่อยพักบ้างก็ได้ไว้อ่านพรุ่งนี้คริส”

   “คริสโอเคพี่เขมและคิดว่าจะอ่านสักนิดหนึ่งก่อนนอน...แต่ไม่อ่านจนดึกหรอก..รู้ว่าพี่เป็นห่วงผม” ผมพยักหน้าตามนั้นก็ได้

   “ผมไปนะ...พี่เขม” คริสโตเฟอร์หันมาบอกผมสีหน้าบ่งบอกได้ว่าไม่อยากจะไปแต่ผมต้องใจแข็งรอเสาร์อาทิตย์ดีกว่าผมพยักหน้าให้เขาไปได้แล้ว ผมยืนมองจนเขาเดินหายไปในความืดไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันในฐานนะที่ดีกว่านี้และแสดงความรักต่อกันได้มากกว่านี้นะ คริส!   

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาต่อให้แล้วนะ....เรื่องที่ลงเป็นเพียงเหตุการณ์ที่สมุติขึ้นเท่านั้นค่ะ
พรุ่งนี้ไม่ได้มาลงหนึ่งวันนะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:
ตอนหน้า คริสโดนพี่กายแกล้งกะว่าจะให้ออกจากโรงเรียนให้ได้ ใครจะเป็นช่วยนะ ไม่บอกปล่อยให้ทาย อิอิ

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ รักคนอ่านจัง

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-02-2016 05:41:14 โดย Alice111 »

ออฟไลน์ MayA@TK

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4991
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +51/-7
 “ขอบคุณนะครับครู..ผมอยากให้ครูอยู่ที่นี้นานๆจัง” คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะเดินออกไปหาเพื่อนเพื่อเดินทางกลับบ้าน ผมก็เดินออกไปที่รถที่ผมจอดไว้ด้านหลังวันนี้ตรงที่กลุ่มของคริสโตเฟอร์นั่งกัน

ต้องเป็นอนุชิตไม่ใช่เหรอตัวเอง

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

ออฟไลน์ Billie

  • "Let come what comes, let go what goes and see what remains. That is what is real"
  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3327
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +78/-6

ออฟไลน์ supernaturalgay

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 72
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +107/-1
สงสารแม่คริสจัง  อยากรู้จังว่าคนไทยคนไหนพูดยุแยง
กล้าพรากลูกพรากครอบครัวคนอื่นเค้านะโครตบาปเลยนะ

ปล.เราเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพวกออสซี่นี่เหยียดเชื้อชาติด้วย  ทั้งๆที่ตัวเองเป็นพวกอพยพมาอยู่คนอื่นเค้าแท้ๆ

ออฟไลน์ Brand_Zess.

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 19
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
อยากให้คนเขียน เวลาอัพใส่เลขหน้าด้วยว่าอยู่หน้าไหน ตัวหนังสือตัวใหญ่มาก ย่อหน้าไม่ค่อยสวย
แต่เราชอบเนื้อเรื่องมากเลย

ออฟไลน์ yowyow

  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4188
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +139/-7

ออฟไลน์ GuoJeng

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1268
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +44/-1
คริสก็รู้ความจริงแล้ว คงไม่คิดมากเหมือนก่อนหน้านี้แล้วสิ ชอบฉากที่เล่นบาสกันมากๆเลย คิดถึงบรรยากาศแบบนี้จริงๆ
  รอ รออ่านตอนต่อไปคับ

ออฟไลน์ iceman555

  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 8196
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-11

ออฟไลน์ Alice111

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
สงสารแม่คริสจัง  อยากรู้จังว่าคนไทยคนไหนพูดยุแยง
กล้าพรากลูกพรากครอบครัวคนอื่นเค้านะโครตบาปเลยนะ

ปล.เราเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพวกออสซี่นี่เหยียดเชื้อชาติด้วย  ทั้งๆที่ตัวเองเป็นพวกอพยพมาอยู่คนอื่นเค้าแท้ๆ
ไม่ทุกคนนะคะ แต่ได่ยินมาบ้างบางคนเอาลูกที่ไทยไปอยู่ด้วยและได้สิทธิ์เรียนแต่เป็นแค่บางที่นะคะครูพี่เลี้ยงค่ะไม่ใส่ใจเพราะเอาซะเลย และปัญหาพ่อผัวแม่ผัวแม่ผัวมีเหมือนกันในไทย ประเทศออสเตรเลียเป็นประเทศที่ใหญ่มาก ผู้เรียกได้ว่าหลานเชื้อชาติคะ แต่พี่สาวเราเขาแต่งงานกับแฟนหนุ่มออสซี่แต่ครอบครัวเขาเป็นอิตลี่ ดีทั้งครอบครัวค่ะ ตอนรับดีมาก
แต่หนุ่มออสซีก็มีดีและไม่ดีเหมือนคนทั่วไป แต่ที่ได้ยินนะเพราะกลุ่มสะใภ้คนออสฯเขาจะช่วยกัน ผู้หญิงที่มาแล้ว สามีทำร้ายร่างกาย มาแล้วอยู่ไม่ได้ เพราะที่ไทยพูดอย่างมาถึงออสไม่ใช่อย่างที่เขาพูดแล้วซิ มาอยู่ออสฯบางคนต้องปากกัดตีนถีบข้าวของแพงคะแต่รายได้ก็ยังเยอะกว่าที่ไทยอยู่ดี ชั่วโมงหนึงก็เกือบห้าร้อยบาทแล้ว ดังนั้นศึกษาข้อมูลก่อนคิดจะมา แต่ออสเตรเลียเป็นเมืองที่น่าอยู่ค่ะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 16-02-2016 04:27:58 โดย Alice111 »

ออฟไลน์ Alice111

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +23/-1
“ขอบคุณนะครับครู..ผมอยากให้ครูอยู่ที่นี้นานๆจัง” คริสโตเฟอร์พูดก่อนจะเดินออกไปหาเพื่อนเพื่อเดินทางกลับบ้าน ผมก็เดินออกไปที่รถที่ผมจอดไว้ด้านหลังวันนี้ตรงที่กลุ่มของคริสโตเฟอร์นั่งกัน

ต้องเป็นอนุชิตไม่ใช่เหรอตัวเอง

 :pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :pig4:

แก้ให้แล้วนะคะ ขอบคุณคะ

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด