ตอนที่ 51 : พิเศษ 2....[7 มี.ค. 51]ผมกับทีเคยมานั่งตกลงกันเรื่องที่ผมจะเล่าถึงทีให้พ่อแม่ฟัง...เพราะจากความจริง...
ตอนที่เราพบกันสองสามครั้งแรกดูไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่(มันก็ถือว่าไม่ดีนี่แหละ)...
ถึงแม้ว่าผมจะรับได้ในสิ่งที่ทีเคยทำและได้ให้อภัยไปหมดสิ้นแล้ว...แต่ถ้าขืนไปเล่าให้พ่อแม่ฟังตามจริง...
ผมเองก็ไม่รู้ว่าอะไรๆมันจะแย่มากแค่ไหน...ก็นั่นแหละ...ผมเลยต้องมานั่งแต่งปั้นเรื่องกับทีอยู่อย่างนี้...
"ที...ให้เอ็มบอกความจริงไปเลยดีมั้ย" ผมถามด้วยความเซ็งเล็กน้อย
เพราะว่าตั้งแต่บอกให้ทีมาช่วยคิด...ทีก็มานั่งมองหน้าผมอยู่อย่างนี่แหละ...จนผมทนไม่ไหวเลยต้องพูดออกไป...
ใครจะยอมให้ถูกจ้องด้วยสายตา...แบบนั้น...นานๆได้หล่ะ
"ไม่...นะๆๆๆ...คิดละๆ" แล้วก็หันไปเก็กหน้าเครียดต่อ...
"ให้ทีเป็นเพื่อนใครแล้วเอ็มไปรู้จักทีมาอีกต่อเนี่ยดีมั้ย" เสนอมาละขอนึง...
"แล้วจะไปเป็นเพื่อนใครละ" ผมถาม...ยังไงก็คงต้องเป็นอย่างนั้นแหละ
"อืม...ถ้าจะเป็นทราย"
"ไม่ไหวมั้ง...ทรายมาจากหญิงล้วน...จะมารู้จักทีได้ไง..." ผมตัดความคิด
"นั่นสิ..." ทีตอบแล้วทำเสียงงึมงำในลำคอ...ที่ผมฟังแล้วขำน้อยๆ...
ตอนนี้ลักษณะของผมคงเข้าใกล้คนบ้าเข้าไปทุกทีๆ...เพราะเดี๋ยวนี้ผมจะขำและอมยิ้มเล็กๆน้อยๆตลอด
เมื่อได้สังเกตุท่าทางของที...อย่างเช่นเมื่อกี้...ถ้าทีไม่เห็นก็ไม่เป็นไรแต่ถ้าทีเห็นว่าผมขำเขา
ก็จะกลับมานั่งจ้องหน้าผมแล้วส่งสายตาที่ทำให้ผมรู้สึกแปลกๆมากขึ้นไปอีก...ไม่ไหวละ...
"ถ้าเป็นอาร์ทละ...เพราะยังไงเอ็มก็สนิทกับอาร์ทถ้าทีเป็นเพื่อนเก่าอาร์ทแล้วเอ็มจะรู้จักกับทีมันก็ไม่แปลกนี่"
ผมคิดได้บ้าง...แต่ทีกลับขำกับความคิดนี้...
"ทีจะขำอะไรละ...เป็นเพื่อนอาร์ทสมจริงกว่าเป็นเพื่อนทรายตั้งเยอะ" ผมเริ่มตั้งแง่
"สมจริงนะใช่...แต่ถ้าอย่างงั้น...ทีก็เป็นคนเลวน่าดู" ทีพูดหลังจากหยุดขำ...
แล้วเอาสองมือคว้าผมไปนอนกอดกลิ้งไปบนเตียง....อะไรละเนี่ย...จะมาสนุกอะไรตอนนี้....
"เลวยังไง" ผมถามแล้วหมุนตัวไปมองหน้าทีที่นอนกอดผมอยู่...ใบหน้าระบายยิ้มอ่อนโยน
"อ้าว...เลวที่ไปแย่งแฟนเพื่อนนะสิ...ไม่จริงเหรอไง"....พอทีพูดเลยนึกขึ้นได้...จริงด้วยสินะ...
"เรื่องแค่นี้มันไม่เทียบเท่าเรื่องนั้นหรอกนะ" ผมพูดลอยๆแกล้งที
"มันก็จริง...ทีมันเลว...ทีมันไม่ดี...แต่ทีคนนี้ก็รักเอ็มที่สุด"...เริ่มมา ทำเอาผมใจเสียแต่ตอนจบนี้สิ...
"ครับๆๆๆ...เอ็มก็รักทีที่สุดเหมือนกันแหละ" ผมตอบ...
เขินก็เขินแต่ทีเล่นพูดมาอย่างนี้ผมก็คงตอบอย่างอื่นไปไม่ได้แน่ๆ..แล้วทีก็กอดผม...จรดริมฝีปากบนหน้าผาก...
แล้วก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก
"เอ็มคนดี...ยังไงทีคนนี้จะไม่ทิ้งเอ็มไปไหนแน่...ขอสัญญา" ทีประกาศคำมั่นที่ทำให้ผมน้ำตารื้นขึ้นมาหน่อยๆ...
------------------------------------------------------------------------
"แม่ฮะ...เรื่องปีสองอะฮะ...เอ็มคิดว่าอาจจะไปอยู่บ้านเพื่อนนะครับ"
ผมพูดขึ้นระหว่างที่นั่งดูโทรทัศน์กับแม่ ในวันเสาร์อาทิตย์ที่กลับมาบ้าน...
พยายามบังคับน้ำเสียงให้เรียบๆแล้วนะ
"ทำไมไม่กลับมาอยู่บ้านละจ้ะ.." แม่ถามสาเหตุต่ออีก
"พญาไทมันก็อยู่ไกลบ้าน...แล้วตอนปีสองมันก็มีเรียน gross เลิกเย็นมากๆเลยนะ...
เพื่อนหลายคนก็อยู่หอกัน" ผมพยายามกล่อมแม่สุดๆ...แต่เรื่องสำคัญมันก็ยังไม่เข้าประเด็น
"แล้วทำไมลูกถึงขอแม่ไปอยู่บ้านเพื่อน...ไม่ใช่หออย่างเพื่อนคนอื่นเขาละ" ตรงจุดแล้ว...
"ก็พอผมมาคำนวนเงินดูแล้วมันถูกกว่านะครับ...แล้วเพื่อนคนนี้เขาก็ชวนไปอยู่ด้วยอยู่แล้ว"
เอ...พูดแบบนี้เป็นไรมั้ยนะ
"เพื่อนคนไหนเนี่ย...ไหนบอกสิ...เผื่อแม่จะรู้จัก" แล้วแม่จะรู้จักมั้ยละครับ....เฮ้อๆๆๆๆ
"เอ่อ...ชื่อ..ที..ฮะ...ที่แม่เคยเจอแวบนึงตอนที่เอ็มต้องเขาโรงบาลไงครับ" ผมตอบเรื่องจริงไปก่อน
"อืม....จำได้นิดหน่อยละ...ที่หน้าตาดีๆหน่อยใช่มั้ย" โหแม่...
"ไม่เท่าอาร์ทหรอกครับ" พอแม่พูดถึงที...ใบหน้าทียิ้นกวนๆ ก็ลอยไปมาในหัวเต็มไปหมดเลย...
ไม่ได้..เดี๋ยวแม่จับได้..ผมเลยตอบแบบนั้นออกไป
"อืม...หล่อคนละแบบหรอก...ว่าแต่ทีเค้าเรียนที่ไหนละลูก...เพื่อนคณะเดียวกันหรือป่าว"
ไม่ถามก็ได้นะฮะแม่...คำถามนี้หน่ะ
"เปล่าครับ...ทีเค้าเรียนวิดวะ...แต่บ้านเขาอยู่แถวนั้น" ผมตอบเสียงอ้อมแอ้ม
"อ้าว...แล้วเอ็มไปรู้จักวิดวะได้ไงละจ้ะเนี่ย" ในที่สุดคำถามนี้ก็มาถึงจนได้
"ก็บังเอิญว่าทีเป็นเพื่อนเก่าอาร์ทนะครับหลังๆผมเลยสนิทกับเขา..
แล้วพอตอนนั้นที่มีปัญหาเรื่องอิ้งค์ผมก็ได้เขาข่วยไว้อีก" ผมพูดในสิ่งที่ตกลงไว้กับที
"แล้วลูกไปพักกับทีจะสะดวกเหรอ...พ่อแม่ทีละจ้ะ..เขาจะว่ายังไง" แม่ถามผมด้วยความเป็นห่วง...
แต่ผมฟังแล้วสลดใจนิดๆ
"พ่อแม่ทีเสียแล้วฮะ...เพราะเหตุการณ์ซึนามิ" ผมตอบเสียงอ่อย
"ตายจริง...น่าสงสารจริงๆ..แล้วทีเขาอยู่กับใครละเนี่ย" น้ำเสียงของแม่ดูตกใจจนผมเศร้ามากขึ้นอีก
แล้วผมก็เล่าเรื่องของทีต่อจากนี้เท่าที่ผมรู้...โดยมีแม่ของผมตั้งใจฟังและถามเป็นระยะๆ...
โดยท้ายที่สุดดูท่าว่าแม่ของผมจะมีคะแนนสงสารให้ทีอยู่มากมาย...
เพราะฉะนั้นความคิดที่ผมจะได้ไปอยู่กับทีจึงมีลุ้นสุดๆ...แต่พอเล่าให้แม่ฟังเรื่อยๆ...
ผมก็ต้องมาเจอกับคำถามที่ทำให้ผมอึ้งไปสุดๆเหมือนกัน...
"ลูกเอ็มชอบทีรึป่าว...บอกแม่มาเถอะ" ผมมองหน้าแม่ด้วยความตกใจทันทีที่ได้ยินคำถาม...
ผมไม่ได้พูดอะไรทำนองนั้นให้แม่รู้ได้เลยนะ...แล้วทำไมถึงรู้ละ...
"ก็.." บอกดีมั้ยละ...หรือจะโกหกแม่อีก...บอกเหอะ...แม่ไม่โกรธหรอก...มั้ง
"ครับ" ผมตอบแล้วหลบสายตาของแม่ที่มองมา
"เอ็ม...คบกับทีแล้วหรือลูก" น้ำเสียงไม่ได้บอกว่าโกรธแต่อย่างใดผมเลยพยักหน้าตอบไปอีก...
อย่างกับขอแม่แต่งออกไปอยู่กับคนอื่นเลยแหะ...
"โกรธหรือป่าวฮะ" ผมถามแม่...
"แม่ไม่โกรธเอ็มหรอกนะ...แล้วไม่คิดจะพาทีมาให้แม่รู้จักบ้างเหรอ" แม่พูดแล้วยิ้มให้ผม...
ผมเลยเข้าไปกอดแม่...ผมรักแม่คนนี้ที่สุด...เพราะท่านเข้าใจผมทุกอย่างและรับในสิ่งที่ผมเป็นได้
หลังจากนั้นแม่ก็ถามไถ่อะไรอีกมากมาย...ส่วนเรื่องที่จะให้ผมไปอยู่กับทีหรือป่าวนั้น
แม่บอกว่าต้องรอเวลาเพื่อดูอะไรบางอย่างแล้วแม่ถึงจะอนุญาติได้...แค่นี้ผมก็ดีใจแล้ว...
ว่าแต่...แม่ผมจะรอดูอะไรละ....
(แต่ผมรู้ว่าคนอ่านรอดูอะไร...555)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
