“เดมิโกะ...ฮารุ...”ก้อนสะอื้นถูกกลืนกินก่อนที่น้ำเสียงนุ่มทุ้มจะเอ่ยเรียกดังขึ้นบ้าง
“รู้อะไรมั้ย...ช็อคโกแล็คที่พวกเธอเอาให้ฉัน...มันอร่อยมากๆเลยนะ”ร่างเล็กข้างกายป้ายน้ำตาตัวเองทิ้งลวกๆพลางส่งยิ้มออกไปให้
“อร่อยมากๆจนฉันไม่กล้ากินหมด...ฉันเฝ้าคิดว่าคนที่ฉันรักเขาจะได้รับและกินช็อคโกแลตวันวาเลนไทน์จากคนรักบ้างเหมือนฉันไหม...?”ฝ่ามือเล็กลูบไล้ที่ริมฝีปากดายเบาๆก่อนที่จะขยับปลายนิ้วออกไป น้ำใสๆคลอหน่วยตาอยู่ไม่ขาด
“เฝ้าคิดว่า...เขาจะโชคดีเหมือนฉันบ้างหรือเปล่า...ที่มีแต่คนมาสารภาพรัก...?”
“เฝ้าคิดว่าเขา...จะเสียใจมากแค่ไหนที่คนที่เขารักไม่ได้รักเขาตอบ...”
“แค่ฉันคิดเล่นๆเท่านี้แต่รู้มั้ย...หัวใจฉันมันเจ็บไปหมด”
“ภาพเขาคลุ้งคลั่ง ภาพเขาเสียใจลอยวนเวียนอยู่ในสมอง...ในขณะที่ฉันกลับทำให้เขาเสียใจเพิ่มขึ้น”
“เขาจะรู้มั้ยว่าฉันก็เสียใจมากมายแค่ไหนกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอสองคน”
“เขาจะรู้มั้ยว่าที่เขาทำร้ายฉันได้...ในบางครั้งมันก็เป็นสิ่งที่ฉันต้องการและเต็มใจ”
“เขาจะรู้มั้ยว่าเหนือสิ่งอื่นใดทั้งหมดที่ฉันทำร้ายตัวเอง..เป็นเพราะฉันไม่อาจทนเห็นเขาเจ็บและทรมานได้อีก...”
“ยิ่งมีฉันอยู่ใกล้ๆยิ่งฉันมีตัวตนยิ่งฉันแข็งแรง...ฉันกลับพบว่ามันทำให้เขาอ่อนแอลงเรื่อยๆ...”
“สิ่งที่ฉันคิดได้...ทางเดียวที่มันจะทำให้เขาอยู่ได้ ทางเดียวที่จะทำให้เขามีความสุข...คือการที่ไม่มีฉันอยู่บนโลกนี้อีก...”
ดายกระชับวงแขนตัวเองแน่นขึ้นใช้นิ้วมือปาดน้ำตาให้โทชิยะเบาๆ
“แต่ฉัน..ก็ไม่เคยทำสำเร็จเลย...ไม่เคยสำเร็จเลยซักครั้งเดียวดาย ฮึก!”
“ดีแล้วท็อตจิ...ดีแล้วว”ฝ่ามือหนาลูบอยู่ที่ศีรษะของโทชิยะ ยิ่งโทชิยะพูดดายก็ยิ่งตะหนักได้ว่าเขาก็ยิ่งหวงแหนร่างข้างกายในตอนนี้มากขึ้นไปอีก
“ฉันขอโทษษษ...”ขอโทษที่ทำร้ายตัวเองขอโทษที่เผลอไปทำร้ายดายเข้าด้วย...โทชิยะหันไปมองหน้าดาย
“ขอโทษที่งี่เง่า ขอโทษที่ทำอะไรไม่คิด... ขอโทษที่ทำให้ต้องเป็นแบบนี้ฮึก!!”ต้นเหตุที่ทำให้ทั้งสองคนจากไป...มันมาจากเขา...
ถ้าวันนั้นทั้งสองคนไม่ออกไปตามเขาก็ไม่ต้อง...มาจากไป
“และขอโทษมากๆที่ฉันไม่อาจรักเธอสองคนได้...”
“ฉันเสียใจมาตลอดเลยรู้มั้ย...ฉันรักเธอสองคนในฐานะคนรักไม่ได้...แต่ฉันรักเธอสองคนเหมือนเพื่อนและน้องสาวนะเดมิโกะ ฮารุ...”
“เข้าใจฉันนะ ฉันให้ได้เท่านี้จริงๆ...”แล้วก็เป็นอีกครั้งที่ร่างเล็กก้มหน้าร้องไห้
ดายไม่เคยให้โทชิยะได้รู้ว่าว่างานศพของทั้งคู่จัดขึ้นที่ไหนและศพถูกฝังอยู่ที่ใด...เขาไม่เคยได้มีโอกาสพูดอะไรกับคนตายเลยซักครั้งเดียว...
นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขาจะบอกในสิ่งที่อยากพูดกับอีกฝ่ายมาตลอด...
“ขอโทษที่ฉัน...รักผู้ชายคนนี้...เขาเป็นคนเดียวที่ฉันรักมากจริงๆ...”
คำสารภาพรักที่เก็บกักเอาไว้ได้รับการปลดปล่อยในสถานที่ไม่ค่อยดีนักแต่มันก็ทำให้จิตใจของคนฟังอย่างดายรับรู้และต้องยอมรับกับสิ่งที่ดายพยายามปิดหูปิดตาตัวเองมาตลอดเช่นกัน
“อย่าโกรธเขาเลยนะเดมิโกะ...อย่าโกรธเขานะฮารุ..ให้อภัยดายนะ”เพียงแค่น้ำเสียงสะอึกสะอื้นมาพร้อมกับคำสารภาพที่หลุดออกมาจากปากของคนตัวเล็กข้างๆเท่านี้ก้อนสะอื้นมันก็แล่นมาจุกอยู่ที่อกดายจนต้องระบายด้วยการร้องไห้มันออกมาเงียบๆอีกครั้ง
“ยกฉันให้เขานะ...ให้เขาได้รักฉัน...ฮึก!”ดายรีบคว้าเอาร่างเล็กข้างกายมากอดไว้อีกครั้งด้วยความรู้สึกคับอกไม่ต่างกัน
“ฉันรักเขาฮารุ...ฉันรักพี่ชายเธอนะเดมิโกะ...”น้ำเสียงที่สะอึกสะอื้นยังคงพร่ำบอกในสิ่งที่คนล่วงลับเคยถามเขาและเขาก็ไม่มีอากาสได้ตอบมัน
“ยกโทษให้เราสองคนด้วย...”และสุดท้ายที่เขาอยากเอ่ยในตอนนี้
“ยกโทษให้เราที่ทรยศต่อความรักของพวกเธอ…”
สุหงิโซรักโทชิยะ...และรู้ว่าโทชิยะไม่ได้รักตัวเองแต่รู้ว่าโทชิยะรักใคร...
โทชิยะรู้ว่าเดมิโกะรักตัวเอง...แต่เดมิโกะไม่เคยรู้ว่าโทชิยะรักใคร...
โทชิยะรู้ว่าดายและฮารุรักกัน...แต่โทชิยะไม่เคยรู้ว่าความรักของทั้งสองมันเปลี่ยนไปเพราะใคร...
และโทชิยะก็รู้ตัวเองดีว่ารักใคร...และไม่ได้ต้องการให้ความรักของตัวเองไปทำร้ายใคร...จึงได้แต่กักเก็บความรักเอาไว้กับตัวเองมาตลอด
และดายก็รู้ว่าดายรักใคร...ความรักของดายมันเป็นสิ่งที่เรียกว่าหลอกลวง...และดายก็หลอกลวงใครต่อใครแม้กระทั่งเผลอหลอกลวงตัวเองเข้าด้วย...
ต่างคนต่างปกปิด...มันจึงกลายเป็นเหตุผลลึกๆอีกข้อหนึ่งที่ทำให้ไม่สามารถยอมรับกับความรู้สึกของตัวเองได้...
ถ้ายอมรับ...ก็เท่ากับไปทรยศต่อความรู้สึกของคนอื่นเข้า...
“พี่ขอโทษเดมิโกะ...ฉันขอโทษฮารุ”เป็นอีกครั้งที่ดายกล่าวกระซิบด้วยน้ำเสียงพร่า
“หลับให้สบายนะ...ไม่ต้องห่วงอะไรอีกแล้ว...”รอยยิ้มระบายอยู่บนใบหน้าทั้งน้ำตาที่ไหลรินไม่ต่างกันให้กับป้ายแท่นหิน 2 แท่น
ความหนาวความเจ็บที่เกาะกุมหัวใจภาวนาให้มันหายไปจากจิตใจไม่ว่าจะเขาทั้งสองหรืออีกสองคนที่ล่วงลับไปแล้วก็ตาม...
ราวกับถูกปลดปล่อยจากหลายๆสิ่งหลายๆอย่างในเวลาเดียวกันเพียงแค่ความรู้สึกที่ต้องการเอ่ยออกมาเท่านั้น
สายลมหนาวเย็นพัดผ่านมาอีกครั้ง...แต่ในความหนาวเย็นนั้นยังมีความอบอุ่นให้ทั้งสองคนรู้สึกถึงการถูกโอบอุ้มเอาไว้
กลิ่นหอมของดอกไม้ที่มาจากที่ไหนซักแห่งอบอวลหอมหวานลอยปะทะจมูก
กลุ่มหมอกควันเจือจางมองเห็นแสงสว่างและอากาศที่ปลอดโปร่ง
จะไม่มีฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนให้เจ็บปวดจนเกิดเป็นความร้ายกาจราวกับปีศาจซาตานนั้นได้อีก
ม่านบังตาและบังใจกำลังถูกทำลายลงให้มองเห็นอนาคตที่สดใสและเต็มไปด้วยความสุข
คำมั่นสัญญาที่ให้ไว้เป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่ทั้งสองคนจะพากันเดินออกไปจากหญิงสาวทั้งสองที่ยืนเคียงข้างกันและส่งยิ้มอวยพรให้แก่ทั้งสองคนตลอดทางเดินนั้น
“ฉันสัญญาจะดูแลเขาให้ดีที่สุด...`ฉันรักเขา...”
จบ...
ก๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
จบแล้ว!!!!
จบแล้วๆๆจบแล้วคร๊ าบบบบบบบบบบบบ 555+ (อะไรจะดีใจขนาดนั้นฟระ!.../…คนอ่าน)
ราวกับว่าไอ้เอ็มได้ผ่านมรสุมลมร้ายไปกับโทชิยะมันเข้าด้วยยังไงยังงั้นเลยอะ กร๊ากกก กรั๊กๆๆ...ก็นะกว่าจะทำให้ตัวเองจิตตก...เลือดท่วมตัวตามโทชิยะมันไปได้และกว่าจะทำให้ตัวเองจิตวิปลาสตามพี่ดายเข้าไปด้วยอีกคนนี่...สภาพไอ้เอ็มตอนนี้ก็ เห่อๆๆ...(...มันยังเป็นคนอยู่เหรอฟระนั้น../ คนอ่าน555+)
_จบแล้วนะครับทุกๆคน ในที่สุดไอ้เอ็มก็ขายผ้าเอาหน้ารอดไปได้อีกหนึ่งเรื่อง กร๊ากกกกก
เป็นฟิคชั่นที่กินเวลายาวนานข้ามปีจริงๆ โดยส่วนตัว(ขอคุยนานๆหน่อยนะฮะ)ชอบฟิคชั่นDir en grey เรื่องนี้มากที่สุดจากหลายๆเรื่องๆที่แต่ง เหตุผลก็ไม่มีอะไรมากมาย เพราะไอ้เอ็มรักคู่นี้ รักดายกับท็อตจิ (จริงๆรักคาโอรุมากๆด้วยเหมือนกันนะ55+) รักมาตั้งแต่ 9 ปีที่แล้วจนมาถึงปัจจุบันไอ้เอ็มก็ยังไม่เห็นว่าจะมีซักครั้งที่ไอ้เอ็มจะรักสองคนนี้น้อยลง สองคนนี้เป็นผู้ชายที่...ถ้าไอ้เอ็มมีตังค์มากๆเมื่อไหร่ไอ้เอ็มก็จะเดินหน้าเข้าไปขอเค้าแต่งงานด้วยทันทีล่ะนะ 55555+(อันนี้เรื่องจริง เอาจริงๆครับ กรั๊กกก /// ยังเล่นได้อีกตรู)
จบแล้ว จบๆๆๆ สมบูรณ์หรือเปล่า...?
ในใจตอบได้เลย...ว่าสมบูรณ์ 90 % `อีก 10 `% ไว้รออ่านตอนพิเศษ แฮ่ๆๆ (มีกักตุนได้อีกตรู)
บริบูรณ์มั้ย...? ..ตอบไม่ได้อะ...ถ้าบริบูรณ์ในความรู้สึกของคนอ่านก็คงจะประมาณตอนสุดท้ายนี่มันคงจะเต็มไปด้วยความสุขและหวานฉ่ำซาบซ่านที่ได้รับอะไรอย่างนี้ใช่มั้ยครับ...?
แต่...ฟิคเรื่องนี้...ตลอดทั้งเรื่องที่ไอ้เอ็มถ่ายทอด...มันมีแต่ความโหดร้าย...ไอ้เอ็มเลยคิดว่า ตอนสุดท้ายจะให้มีมดมีน้ำตาลมากๆ...ก็คงจะเลี่ยนไป
อย่างพี่ดาย...ก็หวานได้แค่นี้แหละครับ แฮ่ๆๆ
แต่ความรู้สึก...จบไปแล้ว 5555+(นี่ตรูกลายเป็นคนไม่มีความรับผิดชอบไปแล้วเยออ)
รออ่าน...ความสมบูรณ์...(ของตอนหื่น)...และความบริบูรณ์...(ของสารอาหารในน้ำคาว)...ได้ที่นี้เร็วๆนี้!!!
ก๊ากกกกกกกกกกกกก
`เอาล่ะ...จะมุ่งมั่นไปทำให้เรื่องอื่นมันจบด้วยแหละ
ไอ้เอ็มขอบกราบงามๆและขอบคุณผู้มีอุปการคุณทุกๆท่านมากๆที่สามารถทนนั่งอ่านฟิคชั่นจิตตกสลดหดหู่ทำร้ายหัวใจใครหลายคน สำหรับเรื่องนี้ของไอ้เอ็มได้ ขอบคุณมากๆครับ
และลืมไม่ได้จริงๆ ขอบคุณน้องปิ๊งมากๆ...ที่ตามกันเหนี่ยวแน่นถึงคนแต่งอย่างพี่จะถอดใจไปบ้างตามกาลเวลาก็ตาม ขอบคุณที่ดันและถามไถ่กันเรื่อยๆนะครับน้องปิ๊ง
พี่เอ็มรักน้องปิ๊งครับ!!!!...`(ยังไหลได้อีก)
`และไอ้เอ็มก็รักทุกๆคนคร๊าบบบบบ
กรุณาติดตามตอนพิเศษและเรื่องอื่นของไอ้เอ็มด้วยนะฮะทุกคน บายบายครับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
